Thursday, December 29, 2016

Οι πονηρές ρόμπες


Share/Bookmark
Δεν ζηλεύω τους εύπορους ανθρώπους. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις τους θαυμάζω, όταν ο πλούτος τους προέρχεται από δημιουργικές δραστηριότητες. Με αφήνουν αδιάφορο εάν πλούτισαν από δραστηριότητες μη παραγωγικές ή αν τα βρήκαν έτοιμα και απλώς τα απολαμβάνουν χωρίς να δημιουργούν. Με ενοχλεί, φυσικά, εάν ο πλούτος τους προέρχεται από έκνομες και ανήθικες δραστηριότητες.

Ούτε θεωρώ ότι πρέπει να με ενδιαφέρει και να γνωρίζω την περιουσιακή κατάσταση του καθενός, εκτός εάν ο ίδιος τη δημοσιοποιεί. Δεν είναι δουλειά μου να ελέγξω πού τα βρήκε, και θα ήθελα να έχω εμπιστοσύνη στις Αρχές που πληρώνω και εγώ και αυτοί, να κάνουν ετούτη τη δουλειά χωρίς να με απασχολούν, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι δουλειά τεχνική και διακριτική, που δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας μας, δεν μπορεί να την κάνει ο όχλος. Γι' αυτό επινοήσαμε και πληρώνουμε τους θεσμούς μας. Λυπάμαι γιατί δεν έχω αυτή την εμπιστοσύνη.

Όπως δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που ζουν μια έντονη σεξουαλική ζωή, με έναν ή πολλούς έρωτες. Χαίρομαι για τη χαρά τους. Όμως δεν μου πέφτει λόγος να κοιτώ από την κλειδαρότρυπα και, εντέλει, δεν με απασχολεί.

Αν όμως αυτός που ζει ευχάριστα και απολαυστικά τη σεξουαλική του ζωή ασχολείται διαρκώς και επαγγελματικά με τη δική μου, τη δική μας ζωή, και θέλει να μας επιβάλει άλλους κανόνες από αυτούς που επιτρέπει στον εαυτό του, οργίζομαι. Όταν ένας δεσπότης ή ένας συντηρητικός απολαμβάνει το σεξ ανενδοίαστα, ενώ συστηματικά επιδιώκει να περιορίσει μέσα από τους θεσμούς, την εκκλησία, το κράτος, την ευχαρίστηση και τη χαρά των άλλων, δεν είναι φυσικό να οργιζόμαστε; Να θέλουμε να τον βάλουμε να καταπιεί τα γένια του; Να γίνει ρόμπα διάτρητη;

Ομοίως με εξοργίζει και ο φραγκάτος πολιτικός που στέλνει τα παιδιά του στα ιδιωτικά σχολεία που καταδικάζει, ο κομμουνιστής που πλουτίζει εκμεταλλευόμενος την αφέλεια των φτωχότερων, κι ακόμη περισσότερο αυτός που κερδοσκοπεί στην πλάτη των λιγότερο ευνοημένων και τους το πετά κατάμουτρα σαν ιδεολόγημα.

Όμως, ανάμεσα στον δεσπότη που σκυλοπηδάει και στον αριστερό υπουργίσκο που θέλει να φορέσει τις σκουπιδοδραχμές στους μεροκαματιάρηδες, στους εργαζόμενους και στους ανέργους για να τους αγοράσει μισοτιμής, λιγότερη απέχθεια μου προκαλεί ο δεσπότης. Ο υπουργίσκος πουλάει ψευτοεπιστημοσύνη και ισχυρίζεται πως η φορολογία δεν επηρεάζει τις επενδύσεις και ο ίδιος έχει τα φράγκα του ασφαλή σε δολάρια και σε ευρώ και τα επενδύει σε χώρες με χαμηλότερη και σταθερότερη φορολογία, όπως λογικά καλά θα έκανε ο οποιοσδήποτε που διαχειρίζεται συνετά την περιουσία του, στον οποίο όμως το αρνείται. Και το αρνείται για να κερδίσει από αυτό.

Τουλάχιστον, ο σεξουλιάρης Δεσπότης μπορεί να προβάλει την (αδύναμη) δικαιολογία της φυσικής επιθυμίας της σάρκας. Ο υπουργίσκος που πουλάει ψευτοπατριωτισμό και αριστεροσύνη δεν είναι απλά ανήθικος, είναι βαθιά και προκλητικά διεφθαρμένος. Είναι ρόμπα για κρέμασμα στο ψηλότερο δέντρο των Χριστουγέννων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





No comments:

Post a Comment