Monday, September 12, 2016

Το ξυράφι του Ισλάμ στο λαρύγγι μου


Share/Bookmark
Ο Πακιστανός μπαρμπέρης της γειτονιάς μου στη Βαρκελώνη, αγριωπός και σοβαρός, απλώνει με επαγγελματισμό τα υλικά του στο πρόσωπο, το νερό, κάποιου είδους έλαιο σε διαδοχικές απολαυστικές επαλείψεις, τον πηχτό αφρό σαν κρέμα. Και μετά περνάει αργά με δεξιοτεχνία το κοφτερό ξυράφι του σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό ξεχωριστά και από άλλη γωνία, απαλλάσσοντας το δέρμα από τις τρίχες κι από τα νεκρά κύτταρα, με εκείνο το ανεπαίσθητο, ανακουφιστικό κριτς κριτς, από τις φαβορίτες, στα μάγουλα, στο ευαίσθητο σημείο ανάμεσα στη μύτη και το στόμα, στο πηγούνι με τις ιδιομορφίες του, μέχρι που φτάνει στο λαρύγγι του πελάτη, απόλυτα εκτεθειμένο στη μουσουλμάνα λάμα (και απόλυτα ασφαλές). Κατόπιν και πάλι νερό και μια παλιομοδίτικη κολόνια, ταυτισμένη στις μνήμες των 20 μου χρόνων με την Ισπανία, κάπως όπως η Μυρτώ με μιαν άλλη Ελλάδα. Ένα από τα καλύτερα ξυρίσματα για 4 ευρώ – ένα λιγότερο από τον ομοίως καλό συμπατριώτη του στη γειτονιά μου στην Αθήνα, όπως και το κούρεμα.

Για μακρούς αιώνες το ξύρισμα ήταν η μόνη αισθητική απόλαυση καλλωπισμού που επιτρεπόταν στους άνδρες. Έτσι, οι πιο εκλεπτυσμένοι λαοί της εποχής το μετέτρεψαν σε υψηλή τέχνη, ταυτόχρονα λαϊκή και εκτεταμένη, ιδιαίτερα στην Ανατολή και στον αραβικό κόσμο. Διαδόθηκε από τον Αλέξανδρο στα απέραντα βασίλειά του, που θεωρούσε πως το ξυρισμένο πρόσωπο σε έδειχνε πιο σοβαρό και οργανωμένο, ο οποίος με τη σειρά του το είχε υιοθετήσει από τους Αιγύπτιους Ιερείς που το ασκούσαν συστηματικά από την τρίτη χιλιετία πΧ. Έτσι στα διάδοχα βασίλεια και έθνη το ξύρισμα άνθισε παρά την εξέλιξη και τις ανατροπές της ιστορίας, τις θρησκείες που ήρθαν κι άλλαξαν, τους πληθυσμούς και τις κουλτούρες που αναμείχθηκαν. Από το Μαρόκο και την Αίγυπτο ως το Πακιστάν και την Ινδία, απλώνεται μια ατέλειωτη αλυσίδα από μπαρμπέρικα. Είναι το ταπεινό κι απολαυστικό ξυράφι του μπαρμπέρη που αστράφτει ανάμεσα στις ερήμους, στα όρη και στις κοιλάδες, στα σοκάκια κάθε γειτονιάς, από την Ταγγέρη, ως την Ιστανμπούλ και το Μπαγκλαντές. Κι ακόμη στα ίδια χέρια, στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, στην Αθήνα.

Στην εποχή μας η τέχνη αυτή αργοσβήνει από τον άνεμο των Gillette και των Bic, τους έτοιμους αφρούς, τις ηλεκτρικές μηχανές.

Δεν είναι να απορεί κανείς που σήμερα οι λαοί που καλλιέργησαν αυτή την απολαυστική τέχνη του ξυρίσματος είναι εκείνοι που κληρονόμησαν το επάγγελμα και το κρατούν ζωντανό, διαπρέπουν παντού στα μπαρμπέρικα και στα κουρεία. Είναι όμως να απορείς πώς είναι δυνατόν κάποιοι, σώνει και καλά, αυτούς που λάτρεψαν το ξύρισμα, να θέλουν είτε να τους κάνουν είτε να τους φαντασιώνονται όλους με ισλαμιστική γενειάδα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



No comments:

Post a Comment