Monday, September 26, 2016

Γιάννης κερνάει, Γιάνννης πίνει, Γιάννης εξαφανίζει στις τράπεζες


Share/Bookmark
Η Τράπεζα Αττικής δάνεισε χρήματα των καταθετών της σε άλλους πελάτες της με την υποχρέωση να αγοράσουν μετοχές της και όχι για να κάνουν τις δικές τους δουλειές και επενδύσεις και να επιστρέψουν τα χρήματα με τον τόκο τους. Στην ουσία κατάπιε η ίδια τα χρήματα των καταθετών της δημιουργώντας μια φούσκα και στρεβλώνοντας την αγορά. Πιθανότατα επίσης στις συγκεκριμένες εταιρείες δεν κατέβηκε ξαφνικά στην κούτρα από μόνο του να κερδίσουν από ένα μάλλον απαισιόδοξο deal, αυξάνοντας τα χρέη τους, επενδύοντας σε μια δουλειά που δεν είναι η δική τους δανεικά λεφτά. Μάλλον κάποιος τους έκανε να "νιώσουν την ανάγκη".

"Στο πόρισμα οι επόπτες θέτουν ζήτημα άμεσης και έμμεσης χρηματοδότησης από την Αttica Bank για 16 εταιρείες-μετόχους της στην διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης. Οι 16 εταιρείες μπήκαν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σ.σ. τον Δεκέμβριο του 2015) τοποθετώντας κεφάλαια 55.751.947,30 ευρώ, τα οποία προέκυψαν με άμεσο και έμμεσο δανεισμό από την ίδια την Αttica Bank,διαδικασία που είναι «παράτυπη», όπως επισημαίνεται.

Με βάση τους εποπτικούς κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στις περιπτώσεις που παρατηρείται η άμεση και έμμεση χρηματοδότηση για τοποθέτηση μετόχων στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, τα κεφάλαια που προκύπτουν με αυτόν τον τρόπο αφαιρούνται από τους κεφαλαιακούς δείκτες της τράπεζας", αναφέρει η ΗΜΕΡΗΣΙΑ. http://www.imerisia.gr/article.asp…

Δεν υπήρξε η μόνη όλα αυτά τα χρόνια. Το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Επί χρόνια οι Διοικήσεις των τραπεζών έπαιζαν με τα χρήματα των καταθετών για να αυξήσουν την αξία των μετοχών τους, εμφανίζοντας μαζικές αγορές και σπεκουλάριζαν. Ακόμη και την εποχή των παχιών αγελάδων, και ίσως περισσότερο τότε, γιατί τα λεφτά ήταν πιο πολλά.

Μια και μιλάμε για ευθύνες των τραπεζικών διοικήσεων, μήπως θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε όχι μόνο για την Αττικής, αλλά και για την Εθνική και για τη Eurobank και την Alpha, πόσα από τα κόκκινα δάνεια των 77 δις είναι δάνεια προς επιχειρήσεις, ΝΠΙΔ ή ιδιώτες που δόθηκαν με την υποχρέωση μέρος ή όλον να χρησιμοποιηθεί, άμεσα ή έμμεσα, για την αγορά μετοχών των ιδίων των τραπεζών (ή την "ατυχή" διατήρηση άλλων, τις οποίες αλλιώς θα ρευστοποιούσαν στα υψηλά της εποχής);

Ούτε που φαντάζεται κανείς τι θα ξεπηδήσει από το τεράστιο αυτό ντουλάπι. Αλλά υποψιάζομαι πως θάναι ΠΟΛΥ μεγάλο.

Ποιος και πότε επιτάχυνε τη φούσκα των μετοχών και ποιοι και για ποιους λόγους έχασαν τα λεφτά τους με τη μέθοδο Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Sunday, September 25, 2016

Περί χειραψίας και άλλων δεινών


Share/Bookmark
Οι σκηνές δεξίωσης (το να προτείνεις το δεξί χέρι) 
είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στις αθηναϊκές 
στήλες του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. 
Η προέλευση του χαιρετισμού θεωρείται ακόμη παλιότερη.
Σχόλιο φωτογραφίας: Θάνος Σίδερης 
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα καθενός να θέλει να αγγίξει κάποιον άλλον ή να το αρνηθεί, εφόσον ο άλλος τον προσεγγίζει και δεν είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία που περιλαμβάνει αυτό το άγγιγμα ή τον χαιρετισμό, δεν υπόκειται σε κάποιου είδους πρωτόκολλο η θέση ή η εργασία του.

Ιδιαιτέρως δε όταν κάποιος, από τη θέση ισχύος του θεσμού που εκπροσωπεί, τείνει το χέρι του για να σφίξει ένα άλλο χέρι λιγότερο ισχυρό, με δική του πρωτοβουλία, πρέπει να είναι έτοιμος και για την απόρριψη.

Εάν είναι κάποιας μορφής εργασιακή υποχρέωση, το συνειδησιακό δίλημμα είναι σοβαρότερο: "να του δώσω το χέρι ή να υποστώ τις υπηρεσιακές συνέπειες που προβλέπονται γιατί δεν τήρησα τον κανόνα του πρωτοκόλλου της δουλειάς ή της θέσης μου προκειμένου να εκδηλώσω την αντίθεσή μου".

Μέχρι στιγμής οι χειραψίες δεν είναι νομικά υποχρεωτικές, εξ όσων γνωρίζω, σε καμία περίπτωση και καλά κάνουν. Αποτελούν μέρος του άτυπου πρωτοκόλλου άλλων εργαζομένων, όμως, από τους ασφαλιστικούς συμβούλους μέχρι τους δικηγόρους.

Ουδείς μπορεί να υποχρεώσει οιονδήποτε ούτε κανείς κανόνας επιτάσσει να σφίξω το χέρι του Μιχαλολιάκου ή του Καμμένου ή δεν ξέρω τίνος άλλου, εάν μου προκαλεί αλλεργία. Για κανέναν λόγο δεν υποχρεούμαι, μόνο και μόνο διότι είναι εκλεγμένος (και επιθυμεί σφόδρα να επανεκλεγεί και να επανακαταλάβει το αξίωμα και μου τείνει το χέρι γι' αυτό). Μην τρελαθούμε!

Άλλο αυτό και άλλο να τον μουντζώσω ή να τον καθυβρίσω με πρωτοβουλία μου. Αυτός επιδιώκει τη χειραψία προτείνοντάς μου τη χερούκλα του, όχι εγώ. Εάν κρίνω ότι δεν το επιθυμώ, διότι δεν θέλω να είμαι μέρος αυτής της εικόνας, εφόσον δεν επεδίωξα εγώ και δεν το έτεινα εγώ πρώτος, δεν έχω καμιά υποχρέωση να ανταπαντήσω στην προτεταμένη παλάμη που επιχειρεί να αδράξει τη δική μου, και να διαχειριστώ εγώ το ρίσκο του. Ακραίες περιπτώσεις αυτές που προαναφέρθηκαν, αλλά για κάποιον μπορεί κάποιος άλλος να είναι ακραία περίπτωση. Και είναι δικαίωμά του όπως και δικαίωμα του επιζητούντος τη χειραψία να τη ζητήσει με ρίσκο να του την αρνηθούν.

Εάν δε ο «επίδοξος επαγγελματίας χειραψίας» (όπως και ο εφαψίας) είναι σε θέση ισχύος και είναι και επιδειξίας σε ευρύ κοινό, μπροστά στις κάμερες, είναι ιδιαιτέρως άκομψο να φαίνεται ότι αυτός επιζητεί το χειροσφίξιμο και όχι ότι ανταποκρίνεται στα προτεταμένα χέρια που αναμένουν το σφίξιμό του. Σαν να είναι στο Σύνταγμα γραμμένο πως ανάμεσα στα καθήκοντά του Πρωθυπουργού είναι να αναζητά χειραψίες μπροστά στις κάμερες με ανυπεράσπιστους νέους και γέρους και ορφανά, όπου τους πετύχει κι όπου τους βρει, πως είναι στις υποχρεώσεις ολονών να ανταποκρίνονται και με ζέση στην Πρωθυπουργική χείρα ή στην απλωμένη βουλευτική χερούκλα που αναζητά κανένα ψηφαλάκι.

Μπορεί οι πολιτικοί, εκλεγμένοι ή μη, οιοσδήποτε άλλος, να επαιτεί χειραψίες και οι πολίτες να τις αρνούνται. Και το αντίστροφο, φυσικά, το οποίο είναι πολύ πιο κοινό αλλά σπανίως αποτυπώνεται στις κάμερες ή κινεί το παραμικρό ενδιαφέρον, παρότι ίσως νάπρεπε: το μαραμένο χέρι του πολίτη που επιχειρεί να συναντήσει το χέρι του αξιωματούχου και αυτός το αρνείται, το αποφεύγει ή πάει πάρα κάτω.

Μπορεί επίσης άλλοι πολίτες να τις προσφέρουν οικειοθελώς τις θωπείες στον επίδοξο χειραψία. Ας πρόσεχαν εν τέλει να μην τις απαιτούσαν δημόσια ή να επιζητούσαν και να έπαιρναν μόνο αυτές που τους προσφέρονται οικειοθελώς ή λόγω πρωτοκόλλου. Είναι κι αυτή μια από τις δυσκολίες και τους κινδύνους της δουλειάς.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Monday, September 12, 2016

Το ξυράφι του Ισλάμ στο λαρύγγι μου


Share/Bookmark
Ο Πακιστανός μπαρμπέρης της γειτονιάς μου στη Βαρκελώνη, αγριωπός και σοβαρός, απλώνει με επαγγελματισμό τα υλικά του στο πρόσωπο, το νερό, κάποιου είδους έλαιο σε διαδοχικές απολαυστικές επαλείψεις, τον πηχτό αφρό σαν κρέμα. Και μετά περνάει αργά με δεξιοτεχνία το κοφτερό ξυράφι του σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό ξεχωριστά και από άλλη γωνία, απαλλάσσοντας το δέρμα από τις τρίχες κι από τα νεκρά κύτταρα, με εκείνο το ανεπαίσθητο, ανακουφιστικό κριτς κριτς, από τις φαβορίτες, στα μάγουλα, στο ευαίσθητο σημείο ανάμεσα στη μύτη και το στόμα, στο πηγούνι με τις ιδιομορφίες του, μέχρι που φτάνει στο λαρύγγι του πελάτη, απόλυτα εκτεθειμένο στη μουσουλμάνα λάμα (και απόλυτα ασφαλές). Κατόπιν και πάλι νερό και μια παλιομοδίτικη κολόνια, ταυτισμένη στις μνήμες των 20 μου χρόνων με την Ισπανία, κάπως όπως η Μυρτώ με μιαν άλλη Ελλάδα. Ένα από τα καλύτερα ξυρίσματα για 4 ευρώ – ένα λιγότερο από τον ομοίως καλό συμπατριώτη του στη γειτονιά μου στην Αθήνα, όπως και το κούρεμα.

Για μακρούς αιώνες το ξύρισμα ήταν η μόνη αισθητική απόλαυση καλλωπισμού που επιτρεπόταν στους άνδρες. Έτσι, οι πιο εκλεπτυσμένοι λαοί της εποχής το μετέτρεψαν σε υψηλή τέχνη, ταυτόχρονα λαϊκή και εκτεταμένη, ιδιαίτερα στην Ανατολή και στον αραβικό κόσμο. Διαδόθηκε από τον Αλέξανδρο στα απέραντα βασίλειά του, που θεωρούσε πως το ξυρισμένο πρόσωπο σε έδειχνε πιο σοβαρό και οργανωμένο, ο οποίος με τη σειρά του το είχε υιοθετήσει από τους Αιγύπτιους Ιερείς που το ασκούσαν συστηματικά από την τρίτη χιλιετία πΧ. Έτσι στα διάδοχα βασίλεια και έθνη το ξύρισμα άνθισε παρά την εξέλιξη και τις ανατροπές της ιστορίας, τις θρησκείες που ήρθαν κι άλλαξαν, τους πληθυσμούς και τις κουλτούρες που αναμείχθηκαν. Από το Μαρόκο και την Αίγυπτο ως το Πακιστάν και την Ινδία, απλώνεται μια ατέλειωτη αλυσίδα από μπαρμπέρικα. Είναι το ταπεινό κι απολαυστικό ξυράφι του μπαρμπέρη που αστράφτει ανάμεσα στις ερήμους, στα όρη και στις κοιλάδες, στα σοκάκια κάθε γειτονιάς, από την Ταγγέρη, ως την Ιστανμπούλ και το Μπαγκλαντές. Κι ακόμη στα ίδια χέρια, στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, στην Αθήνα.

Στην εποχή μας η τέχνη αυτή αργοσβήνει από τον άνεμο των Gillette και των Bic, τους έτοιμους αφρούς, τις ηλεκτρικές μηχανές.

Δεν είναι να απορεί κανείς που σήμερα οι λαοί που καλλιέργησαν αυτή την απολαυστική τέχνη του ξυρίσματος είναι εκείνοι που κληρονόμησαν το επάγγελμα και το κρατούν ζωντανό, διαπρέπουν παντού στα μπαρμπέρικα και στα κουρεία. Είναι όμως να απορείς πώς είναι δυνατόν κάποιοι, σώνει και καλά, αυτούς που λάτρεψαν το ξύρισμα, να θέλουν είτε να τους κάνουν είτε να τους φαντασιώνονται όλους με ισλαμιστική γενειάδα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Friday, September 9, 2016

Τι κοινό έχουν η Marlene Dietrich, ο Jorge Luis Borges και ο Αρκάς;


Share/Bookmark
Και οι τρεις ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των επιτυχημένων σε άλλους τομείς, εκτός πολιτικής, ανθρώπων, που όταν είδαν τη λαίλαπα να πλησιάζει δεν σιώπησαν. Χωρίς ποτέ να γίνουν πολιτικοί, ρίσκαραν την επιτυχία τους, τη φήμη τους στον τόπο τους, μίλησαν δυνατά, καθένας με τον τρόπο του και στον χώρο του.

Η Ντίντριχ για τον ναζισμό που ανέβαινε στην πατρίδα της, ήδη από τη δεκαετία του ’30, όντας ακόμη εκεί, στηρίζοντας οργανώσεις για τους πρόσφυγες και τους εβραίους, και μετά απέναντι στη χώρα της στο πλάι των συμμάχων. Ο Μπόρχες μπροστά στην καταιγίδα του Περονισμού που σάρωσε τη χώρα του για τέσσερις δεκαετίες. Και ο Αρκάς, ξεπερνώντας τον δισταγμό και την έκπληξή του όταν επιχειρήθηκε η λογοκρισία του, ανταποκρίθηκε στην παραίνεση του κοινού του, διάβηκε το ποτάμι και στάθηκε απέναντι στο διεφθαρμένο αίσθημα του λαϊκισμού.


Και οι τρεις ρισκάρισαν μια καθολική αποδοχή, μιαν ουδετερότητα, μια σίγουρη επιτυχία. Ευτυχώς δεν
είναι οι μόνοι, υπήρξαν κι άλλοι, πολλοί, μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας, δεν έχει σημασία, πιο λαϊκοί, πιο διανοούμενοι.

Ε, λοιπόν, όταν θα περάσει κι αυτή η λαίλαπα, γιατί κάποτε θα περάσει όπως περνάει κάθε συμφορά, αφού καταστρέψει αυτό που τη θρέφει, όπως περνάει οτιδήποτε στηρίζεται στην καταστροφή και στο ψέμα, στο υποδεέστερο, στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, στο μίσος, στην ανελευθερία, στον φθόνο, ό,τι κι αν αφήσει πίσω της, ελπίζω όχι ό,τι οι προηγούμενες, αυτούς τους ανθρώπους θα θυμόμαστε. Όσους από αυτούς, από εμάς, αποφάσισαν να μιλήσουν και να σταθούν απέναντι.


Κυρίως όμως τιμή ανήκει σε αυτούς που το έκαναν χωρίς νάχουν υποχρέωση λόγω επαγγέλματος ή θέσης, εκείνους τους επιτυχημένους καθείς στον χώρο του, που δεν συνθηκολόγησαν και δεν σιώπησαν, δεν έμειναν επωφελώς ουδέτεροι. Αυτούς που ρίσκαραν να πάρουν θέση χωρίς άμεσο προσδοκώμενο όφελος, μάλλον ζημιά έναντι της ουδετερότητας, αλλά τελικά έπραξαν για να είναι συνεπείς στα πιστεύω τους και σε αυτούς που εκτιμούν και αγαπούν.


Αυτούς τους εκτός πολιτικής επιτυχημένους, που θα πρόφεραν με την ίδια βαθιά ειρωνεία και πεποίθηση στην αριστερόστροφα λαϊκοφασισμένη Ελλάδα την περίφημη ρήση του Μπόρχες: «οι άνθρωποι αυτοί (οι περονιστές ή οι τσιπριστές) δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Είναι αδιόρθωτοι.»

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Tuesday, September 6, 2016

Το σκάκι και οι ταβλαδόροι


Share/Bookmark

H 34χρονη υπουργός οικονομικών της Λετονίας, Dana Reizniece-Ozola, κέρδισε την περασμένη Δευτέρα την παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι,  την Κινέζα Yifán Hou, στην Ολυμπιάδα Σκακιού, που διοργανώνεται στο Αζερμπαϊτζάν. Την επόμενη ημέρα κατέληξε σε ισοπαλία με τη Γαλλίδα Sophie Milliet, θεωρητικά καλύτερη από την ίδια, σπάζοντας τον κανόνα που θέλει σπάνιες έως απίθανες δυο εξαιρετικές παρτίδες συνεχόμενες για τον ίδιο πρωταθλητή.

Η Υπουργός Οικονομικών της Βαλτικής χώρας, μητέρα τεσσάρων παιδιών, χειρίζεται την οικονομία της Λετονίας, μιας χώρας που τα τελευταία χρόνια ξεπέρασε επιτυχώς την κρίση του 2009 -2010 και με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις αναπτύσσεται και πάλι σταθερά με θετικούς ρυθμούς.

2,4% το 2014, 2,7% το '15, 2,8% το '16 και προβλέπεται 3,1% το 2017. Το δημόσιο έλλειμμα μειώνεται σταθερά κάτω από το 1% ενώ η ανεργία από το 10,8% έπεσε στο 9,3% την ίδια περίοδο. (πηγή Eurostat)

Από σήμερα η βαλτική χώρα έχει έναν ακόμη λόγο να είναι περήφανη και έναν ακόμη εθνικό ήρωα, ηρωίδα για την ακρίβεια, που τυχαίνει να είναι και εν ενεργεία υπουργός Οικονομικών της.

Σκακίστρια από μικρή, και αυτό την έκανε να ταξιδέψει αρκετά. " Όταν επέστρεφα από το σχολείο έπρεπε να εργαστώ δυο φορές πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους για να παρακολουθήσω". Και όταν αφιερώθηκε στην πολιτική, ανακάλυψε πως το σκάκι θα της ήταν πολύ χρήσιμο: "Αποτρέπει από το να χάνεις την αίσθηση της πραγματικότητας, να προσπαθείς να επιπλεύσεις ενάντια στον νόμο της βαρύτητας χωρίς νάχεις τα πόδια στο έδαφος, το οποίο συνεπάγεται και τον κίνδυνο να χάσεις την ηθική σου ακεραιότητα. Και, επιπλέον, είναι η πηγή της ενέργειάς μου. Όταν καταφέρνω να παίξω καμιά παρτίδα με την ομάδα μου, αυτό μου γεμίζει τις μπαταρίες για μια δραστηριότητα τόσο απαιτητική όσο η πολιτική", δηλώνει η κ. Dana Reizniece-Ozola.

Για φαντάσου τον Τσακαλώτο, ή τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη με τα παίγνια και τις ανοησίες του, να προσπαθούν να συγκεντρωθούν πάνω από μια σκακιέρα, να οργανώσουν τον νου, να προβλέψουν, να χαράξουν στρατηγική. Είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν καν τα πιόνια του σκακιού. Ίσως να έχουν ακούσει κάτι για τον τρελό μόνο, αλλά ακόμη κι αυτός έχει κανόνες στη διαγώνια κίνησή του.

Τι κρίμα να μην είναι και το τάβλι Ολυμπιακό άθλημα! Να μην παίζεται ο κόσμος στο ζάρι!

Ίσως - ίσως, λέω- τότε να είχαμε κι εμείς οι κακομοίρηδες κάποιαν ελπίδα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Πηγή πληροφοριών: El Pais




Μια νίκη χωρίς ηττημένους: η φάλαινα που νίκησε τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου


Share/Bookmark
Η μάχη της Σαχαλίνης είναι από τις σημαντικότερες της ιστορίας. Εκεί, σε αυτό το ρώσικο νησί στα βόρεια της Ιαπωνίας με θερμοκρασίες ως 45 υπό το μηδέν, ζουν οι τελευταίες δυτικές γκρίζες φάλαινες. Ζώα περίπου 14 μέτρα μήκος με βάρος 40 τόνων, μεγαλύτερες από ένα λεωφορείο, είναι τόσο εκπληκτικά φιλικές που πλησιάζουν τα σκάφη και τις βάρκες, βγάζουν το κεφάλι, κοιτάν με τα μάτια του έξυπνου θηλαστικού τους επιβάτες και αφήνουν να τις χαϊδέψουν. Μια ανατριχιαστική συμπάθεια.

Και εκεί, στη Σαχαλίνη, στα παγωμένα και μοναχικά νερά του βόρειου Ειρηνικού, υπάρχει το Sakhalin-2, μια από τις μεγαλύτερες υποδομές εξόρυξης πετρελαίου του κόσμου. Αυτό ήταν το σκηνικό για μια από τις μεγαλύτερες μάχες για τη βιοποικιλότητα της ιστορίας: η μάχη για να σωθούν οι τελευταίες 115 γκρι φάλαινες που είχαν απομείνει το 2004, μετά από δεκαετίας ανελέητου κυνηγιού από τους ανθρώπους, που απαγορεύτηκε με τη Διεθνή Σύμβαση απαγόρευσης κυνηγιού των φαλαινών.

Η νίκη αυτή είναι καθοριστική, πιθανότατα.

Ο εχθρός ήταν η Shell, ο πετρελαϊκός γίγαντας, με έδρα τη Χάγη (Ολλανδία) Η Shell ήταν ο βασικός μέτοχος της Sakhalin Energy, της εταιρείας που στις αρχές της χιλιετηρίδας ανακοίνωσε ένα πρότζεκτ 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την επέκταση των εγκαταστάσεων, με δυο νέες πλατφόρμες και έναν νέο υποθαλάσσιο αγωγό. Και η οποία έκανε πως δεν άκουγε την κριτική για τις συνέπειες των εργασιών που θα ήταν πιθανότατα το οριστικό τέλος για τη φιλική γκρι φάλαινα.

Τότε το WWF άλλαξε στρατηγική, λέει η Βρετανή ζωολόγος Wendy Elliott, διευθύντρια για την άγρια ζωή του WWF. Αντί για πίεση προς τον πετρελαϊκό κολοσσό στράφηκαν στις τράπεζες που τον δανείζουν για την υλοποίηση του πρότζεκτ. 146 οργανώσεις από 22 χώρες ενώθηκαν σε μια διεθνή εκστρατεία για την σωτηρία της γκρι φάλαινας, με στόχο τις τράπεζες: την ελβετική Credit Suisse, τη γαλλική BNP Paribas, τη βρετανική Standard Chartered, και τις τρεις μεγατράπεζες της Ιαπωνίας (Tokyo-Mitsubishi UFJ, Sumitomo Mitsui Banking Corporation y Mizuho Bank και Bank of Japan for international Cooperation).

Και κέρδισαν. Οι τράπεζες, με την εικόνα τους σε κίνδυνο στο ευρύ κοινό, έβαλαν όρο για να δανείσουν τη Shell την αποδοχή της γνωμάτευσης ομάδας διεθνών ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων από επιστήμονες, για τον περιορισμό των συνεπειών στις φάλαινες. Οι εμπειρογνώμονες, που διευθύνονταν από τη Διεθνή Ένωση για την Προστασία και Διατήρηση της Φύσης, επέβαλαν την αλλαγή της θέσης του νέου αγωγού κατά 20 χιλιόμετρα προς τον Νότο, μακριά από τη ζώνη όπου τρέφονται οι φάλαινες. Επίσης, επεξεργάστηκαν ένα σχέδιο περιορισμού του θορύβου των σεισμικών ερευνών, που αποδέχθηκε η εταιρεία. Συνολικά η Shell δέχτηκε το 90% των 539 συστάσεων των ειδικών. 

Ο πληθυσμός των γκρι φαλαινών, που πλησιάζει την εξαφάνιση, αυξήθηκε από 115 το 2004 σε 174 σήμερα.

"Πιέζουμε, ζητούμε από τους χρηματοοικονομικούς ομίλους να συνεχίσουν αυτό το επιτυχημένο παράδειγμα και να βάλουν αυστηρούς όρους στα δάνειά τους για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, και ειδικά σε απειλούμενα είδη", δηλώνει η Elliott.

Δίπλα της η απρόσμενη εικόνα του Διευθυντή της Shell, Deric Quailel. "Αυτή η υπόθεση και η επιτυχία δείχνει πως οι εταιρείες εκμετάλλευσης και οι οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος μπορούν να δουλέψουν μαζί", δηλώνει. "Στη Shell ξεκινήσαμε μια αλλαγή που άρχισε το 2004 με αυτή την ανεξάρτητη ομάδα επιστημόνων. Χρειάστηκε πολύς χρόνος οι μηχανικοί της εταιρείας μας να σταματήσουν να είναι επιφυλακτικοί και κατάλαβαν πως είχε νόημα, ακόμη και οικονομικό, να ακολουθήσουν τις συστάσεις των ειδικών”, αναγνώρισε ο διευθυντής του πετρελαϊκού κολοσσού.

"Γιορτάζουμε μια νίκη. Ξεκίνησε ως Δαυίδ εναντίον Γολιάθ και κατέληξε Δαυίδ μαζί με Γολιάθ", δήλωσε ο Azzedine Downes, πρόεδρος του IFAW. “Αρχίσαμε μια εκστρατεία ενάντια σε ένα πρότζεκτ και τώρα είμαστε μέρος του πρότζεκτ”, επιβεβαιώνει ο εκπρόσωπος του WWF, της οργάνωσης που έπλευσε με ένα αντίγραφο μιας γκρι φάλαινας στον Τάμεση, στο κέντρο του Λονδίνου, για να καταγγείλει την κατάσταση στη Σαχαλίνη.

Η Elliott προειδοποιεί πως είναι μια εύθραυστη νίκη. Η αλλαγή νοοτροπίας της Shell παραμένει μια εξαίρεση και άλλες εταιρείες, όπως η αμερικανική ExxonMobil, που άρχισε την κατασκευή νέων εγκαταστάσεων στην περιοχή, θα πρέπει με τη σειρά τους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Shell και να αποδεχτούν τις συστάσεις και τη συνεργασία των ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων. Η Exxon δεν θα έπρεπε να χρειαστεί να υποστεί την ίδια πίεση με τη Shell. Θα ήταν ντροπή, δηλώνει το WWF.

Μια μεγάλη νίκη με δυο συμπεράσματα: πρώτο, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο χωρίς ενεργή δράση και πίεση των πολιτών με τεχνογνωσία, οργάνωση και επιστημονική βάση, και δεύτερον, πως τούτο είναι δυνατόν μόνο στην ανοιχτή οικονομία και στις ανοιχτές και φιλελεύθερες κοινωνίες.

Τα καθεστώτα αυταρχισμού και κρατισμού, των μεγακρατικών εταιρειών και των ολιγαρχών, πέρα από οικονομική ανέχεια, δυστυχία και καταπίεση, κάνουν κάτι χειρότερο: καταστρέφουν ανεξέλεγκτα το περιβάλλον που ζουν οι πολίτες τους και υποθηκεύουν το μέλλον των γενεών που έρχονται.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος  



πηγή: EL PAIS
http://elpais.com/…/20…/09/04/ciencia/1472962834_232358.html