Monday, August 22, 2016

Η αρχή του τέλους


Share/Bookmark
Η σκοταδιστική Ελληνική αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά για πάνω από 50 χρόνια, στηριγμένη σε ένα μείγμα πρωτοχριστιανικού μαρτυρολογίου, μεταφυσικής μανιχαϊστικής ηθικής και εμπορίου της ουτοπίας. Την έθρεψε και διευκόλυνε η βία, η βαθιά διαφθορά και η τυφλότητα των τότε κυβερνώντων.

Πλέον, ως εξουσία, έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει το αφ' υψηλού ύφος και χρησιμοποιεί τις παραδοσιακές μεθόδους του Μπέρια, του Γκαίμπελς, των κάθε λογής Μαδούρων, Παπαδόπουλων και Πινοσέτηδων. Απόπειρα διοικητικού ελέγχου των μέσων, οργανωμένο τρολάρισμα στα social media για να αποπροσανατολίσει τις σοβαρές συζητήσεις, κυνικά ψέματα, οργανωμένη προσωπική επίθεση σε όσους από τους αντιφρονούντες θεωρούνται επικίνδυνοι, απαξίωση, ειρωνεία, ακόμη περισσότερο απέναντι σε αυτούς που προέρχονται από την ευρύτερη αριστερά, το πλέον φωτισμένο τμήμα της, που θεωρούν ότι είναι οι πιο απειλητικοί, στους πλέον επιτυχημένους. Μύρια τα παραδείγματα, από τον Πύρρο Δήμα, ως τον Αρκά και τον Χαντζόπουλο. Και κάθε μέρα προστίθενται καινούρια ανάμεσα στους επώνυμους και εκατοντάδες ανάμεσα στους λιγότερο επώνυμους κι ανώνυμους. Σε κάθε περιβάλλον, σε κάθε χώρο.

Εις μάτην. Είναι δείγμα πανικού.

Όλα τούτα μαρτυρούν πως το παιχνίδι το έχει ήδη χάσει, για τον ίδιο λόγο που κάποτε το κέρδισε: κανένα κράτος, καμία βία, καμία προπαγάνδα, κανένας περιορισμός, καμιά απειλή, καμιά δύναμη στον κόσμο δεν είναι ικανή να σταματήσει την προέλαση των ιδεών όταν έρθει η ώρα τους (ούτε να αποτρέψει τον θάνατό τους).

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Wednesday, August 17, 2016

Όταν το ποδόσφαιρο μολύνει την ολυμπιάδα


Share/Bookmark
Ο άλτης Renaud Lavillenie, κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ, αποδοκιμάστηκε έντονα κατά τη διάρκεια των προσπαθειών του, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Ρίο, από ένα πλήθος που εξίσου μανιωδώς επιδοκίμαζε τον Βραζιλιάνο αντίπαλο και συναθλητή του Thiago Braz da Silva, ο οποίος τελικά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, έναντι του αργυρού του Lavillenie. Η ατμόσφαιρα θύμιζε ποδοσφαιρικό ματς, έγραψαν όλοι οι σχολιαστές. 

"Ήταν τόσο έντονες οι επιδοκιμασίες που με αποσυντόνιζαν και έκανα προσπάθεια για να συγκεντρωθώ στην τεχνική μου", δήλωσε ακόμη και ο νικητής, Thiago Braz da Silva.

Ο μεγάλος Γάλλος αθλητής έκανε μιαν ατυχή δήλωση εν θερμώ για την ατμόσφαιρα αυτή, που του θύμισε την αποδοκιμασία του Jesse Owens, στο Βερολίνο το '36, για την οποία και ζήτησε συγγνώμη.

Όμως το γεγονός είναι άλλο: "Εγώ δεν έκανα τίποτα στους Βραζιλιάνους", κατέληγε στο tweet του, με μια αθωότητα φυσική, κατά κάποιο τρόπο παρθένα, απέναντι στην ποδοσφαιροποίηση των Ολυμπιακών.

Αργότερα, κατά την απονομή των μεταλλίων, οι αποδοκιμασίες επαναλήφθηκαν, πικραίνοντας τη μεγαλύτερη στιγμή κάθε αθλητή, όταν μετά από τόσες προσπάθειες ανεβαίνει στο βάθρο των Ολυμπιακών αγώνων, και τον έκαναν να ξεσπάσει σε λυγμούς. Ενώ ο χρυσός Βραζιλιάνος συναθλητής του ζητούσε ηρεμία από το κοινό των συμπατριωτών του και στη συνέχεια προσπάθησε να τον παρηγορήσει μαζί με τον μυθικό άλτη Sergei Bubka.

Ο Πρόεδρος της ΔΟΕ, Thomas Bach, αναγκάστηκε επίσης να καταδικάσει τη συμπεριφορά του κοινού. "Είναι σοκαριστικό να αποδοκιμάζεται από το πλήθος ο Renaud Lavillenie στο πόντιουμ. Απαράδεκτο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες", δήλωσε.

"Πατριώτης είναι αυτός που αγαπά την πατρίδα του, εθνικιστής αυτός που μισεί τις πατρίδες των άλλων", είχε πει ο Ντε Γκωλ.

Όσο κι αν η αναλογία προκαλεί τρόμο, δεν μας εμποδίζει να σκεφτούμε πως οι κάθε λογής Τραμπ, Λεπέν, Ιγκλέσιας, Φάραντζ, Ορμπάν, Τσίπρες και πάει λέγοντας δεν φυτρώνουν από μόνοι τους. Έχουν τη ρίζα τους (όπως κι αυτό που έκανε να κλάψει τον Γάλλο αθλητή) σε αυτή την επίφοβη μετάλλαξη, στο ίδιο κοινό που αδυνατεί να κατανοήσει τους κανόνες αυτού που ζει. Που δεν υποστηρίζει με σεβασμό γιατί δεν μπορεί να εκτιμήσει το σπουδαίο από όπου κι αν προέρχεται, αλλά σέρνεται στα γήπεδα, στις αρένες και στα κοινοβούλια, από ένα τιποτένιο πάθος. Το ένστικτο του οπαδού. Ή της αγέλης. Που αναζητά το νόημα της α-νόητης δικής του ζωής σε Θεούς και Δαίμονες δίχως να ντρέπεται για τις πράξεις του.

Ψάχνει τη λησμονιά της καταδικής του ανουσιότητας στις ελπίδες των άλλων, τις οποίες δεν αντιλαμβάνεται καν. Κι εντέλει είναι έτοιμο, με όλα τα σύνδρομα και την απαιδευσιά του, να συναντήσει και να αναδείξει τον κάθε βοσκό με την γκλίτσα του. Ή τον κάθε λύκο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Tuesday, August 9, 2016

Ένα περιστατικό στη Βαρκελώνη


Share/Bookmark
Η Βαρκελώνη από ψηλά
Πριν μερικές ημέρες ένας φίλος,
φεύγοντας από τη γειτονιά μου στη Βαρκελώνη αργά το βράδυ, σταμάτησε ένα ταξί για να επιστρέψει σπίτι του. Μόλις μπήκε στο ταξί, που οδηγούσε ένας μεσόκοπος συνεσταλμένος μουσουλμάνος με την τυπική γενειάδα, είδε με έκπληξη έναν άλλο ταξιτζή που έρχονταν πίσω του να του χτυπά το παράθυρο βρίζοντας με χυδαίο και προσβλητικό τρόπο, γιατί του πήρε τον πελάτη. Τον χτύπησε με μια γροθιά με δύναμη στο πρόσωπο κι έφυγε βρίζοντας. Πιθανότατα δεν θα το
λμούσε να το κάνει αυτό εάν ο συνάδελφός του είχε άλλη όψη, ούτε να ξεστομίσει αυτά που ξεστόμισε.

Ο άνθρωπος ήταν σοκαρισμένος και φοβισμένος ιδιαίτερα. Δεν ανταπέδωσε ούτε επιχείρησε να αμυνθεί. Στα 15 χρόνια που έκανε αυτή τη δουλειά, για να θρέψει την οικογένειά του, δεν του είχε ποτέ συμβεί κάτι παρόμοιο, όπως είπε.

Ο φίλος μου, που είδε τη σκηνή από το πίσω κάθισμα, είχε την ψυχραιμία να κρατήσει τον αριθμό του ταξί του δράστη, παρότρυνε τον οδηγό να το καταγγείλει στις αρχές και να αναφέρει το περιστατικό στο αφεντικό του (προφανώς εργάζονταν σε κάποια εταιρεία ή ιδιοκτήτη) και του άφησε το τηλέφωνό του για ό,τι απαιτηθεί, με την ελπίδα να εντοπιστεί και να υποστεί τις συνέπειες ο άθλιος. Πίστεψε πως δύσκολα θα έφτανε ως εκεί, είτε διότι δεν θα το ανέφερε το θύμα, φοβούμενο για τη δουλειά του ή για άλλες επιπλοκές, όπως γίνεται συχνά, είτε δεν θα το προωθούσε ο ιδιοκτήτης ή η εταιρεία, λόγω «επαγγελματικής αλληλεγγύης». 


Ευτυχώς διαψεύστηκε! Η Αστυνομία της πόλης σήμερα, μια βδομάδα μετά, τον κάλεσε να καταθέσει ως μάρτυρας στην υπόθεση για τα περαιτέρω. Αισθάνθηκα, όπως κι αυτός, μια ανακούφιση μαζί με μιαν ελπίδα. 


«Οι πιο καυτές γωνιές της κόλασης είναι κρατημένες γι' αυτούς που σε καιρούς ηθικής κρίσης διατηρούν την ουδετερότητά τους», έγραφε ο Δάντης, πριν επτά αιώνες.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος