Sunday, July 17, 2016

Ιστορίες γάτων


Share/Bookmark
Έχω σχηματίσει την πεποίθηση ότι οι γάτες αποκαλύπτουν τη φύση των ανθρώπων ή μας βοηθούν να την ανακαλύψουμε. Όντας το υπηρετικό τους προσωπικό και ζώντας στα σπίτια τους, ζούμε κατά κάποιον τρόπο στα όνειρά τους. Έχω τρεις ιστορίες που γάτες όρισαν τις ζωές των ανθρώπων, τουλάχιστον για μια περίοδο. Στη συνέχεια απλά τις περιείχαν.

Ένας φίλος μου αφηγήθηκε την πρώτη προχτές. Ένας ηλικιωμένος κύριος είχε έναν γάτο. Ο κύριος πέθανε. Ο γάτος ήταν 11 ετών. Η σύντροφος του κυρίου, που δεν έμενε στο ίδιο σπίτι μαζί του, αποφάσισε να κρατήσει τον γάτο που τόσο αγαπούσε ο σύντροφός της κι έτσι έβαλε αγγελία να βρει νοικάρη που θα πλήρωνε πολύ φθηνότερο ενοίκιο από το κανονικό, αλλά θα φρόντιζε τον γάτο. Το σπίτι ήταν σε περιφερειακή συνοικία της Βαρκελώνης κι ο γάτος αξιαγάπητος. Ο φίλος που μου το αφηγήθηκε ήταν αυτός ο νοικάρης. Η γειτονιά ήταν μακρινή και δεν τον συνάρπαζε τόσο, αλλά αρχικά το χάρηκε . Ήταν μια αλλαγή και οικονομική ανακούφιση. Ο γάτος πέθανε σε δυο χρόνια. Όμως εκείνος έμεινε άλλα τρία, σε μια γειτονιά που δεν του άρεσε πια τόσο, ενώ είχε πλέον αρκετά έσοδα να πληρώσει ένα σπίτι σε άλλη γειτονιά. Όμως βαριόταν να μετακινηθεί, γιατί είχε οικειοποιηθεί το σπίτι, ή τον είχε οικειοποιηθεί το σπίτι, σαν τον γάτο.

Ένας άλλος αγαπημένος φίλος έχει τρία γατιά. Το ένα γατί δεν τρώει και δεν πίνει αν δεν είναι ο ίδιος παρών. Εδώ και αρκετό καιρό ο φίλος μου αρνείται να μετακινηθεί για χρονικά διαστήματα μεγαλύτερα της μιας ημέρας, γιατί πιστεύει ότι το γατί δεν θα φάει και δεν θα πιει τίποτα δίχως αυτόν. Και δεν θέλει να το διακινδυνεύσει. Ζει κατά κάποιον τρόπο τη ζωή του γάτου, όπως ο ίδιος την επέβαλε στον εαυτό του.

Τέλος, ένας άλλος φίλος πρόσφατα μου αφηγήθηκε την εξής ιστορία. Πολύ συνδεδεμένος με την άρρωστη μητέρα του, υστεροπαίδι, τη φρόντιζε για περίπου δέκα χρόνια, από τα 35 ως τα 45 δικά του, αρνούμενος πολλές άλλες χαρές της ζωής. Η μητέρα του πεθαίνοντας άφησε ένα γατί που αγαπούσε πολύ, αλλά ήταν πολύ επιθετικό. Και την ίδια την είχε γρατζουνίσει και δαγκώσει σε ανύποπτο χρόνο. Στο σπίτι του δεν μπορούσε να το κρατήσει, το φοβόταν η γυναίκα του – δικαίως, πιθανότατα. Δεν άντεχε να το πάει για ευθανασία, έτσι τελικά η γυναίκα του βρήκε μια πανσιόν γατιών που το κράτησε για 5 χρόνια, έως πρόσφατα. Ο γάτος ήταν ήδη 13 ετών όταν πέθανε η μητέρα του. Του κόστιζε ακριβά, 100 ευρώ τον μήνα - με έναν κανονικό μισθό δεν είναι λίγα, αλλά το ξέχασε ή απέφυγε να το σκέφτεται. Πρόσφατα, προσπαθώντας να μειώσει τα έξοδά του για να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του, θέλησε να τηλεφωνήσει στον υπεύθυνο του γατοξενοδοχείου για δύστροπες γάτες, για να του πει πως αποφάσισε να τη θανατώσει. Η γάτα είχε ήδη πεθάνει μόλις λίγες εβδομάδες πριν. Άλλος ένας που έζησε τη ζωή του γάτου, μέχρι που εξαφανίσθηκε το ξενοδοχείο.

Τελικά, σχεδόν όλοι ζούμε τη ζωή κάποιας γάτας. Γι’ αυτό τις αγαπώ (κατά κάποιον τρόπο) ή κατ' ελάχιστον τις σέβομαι, σαν ένα αξιοπερίεργο και ακατανόητο ον, όπως ένα ερωτηματικό.


ΥΓ. Σχόλια δεκτά κι ελεύθερα για την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων (ακόμη και σκληρά) και τις ψυχές των γάτων, αλλά προσέξτε πώς θα το πείτε, ό,τι πείτε, για τους φίλους μου. 
 .
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


No comments:

Post a Comment