Η βασική διαφορά ανάμεσα στους (σοβαρούς) σοσιαλδημοκράτες και τους (σοβαρούς) φιλελεύθερους είναι η ακόλουθη:
Και οι δυο αναγνωρίζουν την ανάγκη της αλλαγής, της προόδου και, επομένως, του ρίσκου.
Οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι αυτός που οφείλει να αναλαμβάνει το ρίσκο για λογαριασμό όλων είναι κατά κύριο λόγο το κράτος. Και να κατανέμει εν συνεχεία τα οφέλη ή τις ζημίες σε όλους.
Οι φιλελεύθεροι πιστεύουν πως το κράτος οφείλει να εξασφαλίζει τη σταθερότητα και τη σιγουριά στους πολίτες, το κατάλληλο περιβάλλον, τις ίσες ευκαιρίες, την ασφάλεια επίσης πως αν πέσουν θα μπορέσουν να ξαναπροσπαθήσουν, ώστε να μπορούν να αναλάβουν τα ρίσκα του ο καθείς.
Η λογική των πρώτων έχει ορισμένα προβλήματα:
Πρώτον, ότι το ρίσκο εντέλει το αποφασίζει όχι ένα απρόσωπο κράτος αλλά αυτοί που το διαχειρίζονται, με τους εαυτούς τους στο κάδρο.
Δεύτερον, αν το κράτος πέσει, δεν υπάρχει κανείς που θα το βοηθήσει να ξανασηκωθεί, τουλάχιστον όχι χωρίς πολύ μεγάλο κόστος.
Η λογική των δεύτερων έχει ένα πρόβλημα, αριθμητικό. Όσοι δεν φοβούνται το ρίσκο, την αλλαγή, είναι πάντα λιγότεροι. Και τους είναι δύσκολο να πείσουν τους υπόλοιπους πως η διαρκής αλλαγή είναι προς το συμφέρον τους επίσης, ακόμη και όταν προτείνουν καλύτερο δίχτυ ασφαλείας για όλους.
Για τον λόγο αυτό οι δεύτεροι χρειάζονται τους πρώτους. Έστω και μόνο για να τιθασεύσουν τον δικαιολογημένο, αλλά κυρίως τον αδικαιολόγητο, άλογο, ανθρώπινο φόβο.
Και οι δυο αναγνωρίζουν την ανάγκη της αλλαγής, της προόδου και, επομένως, του ρίσκου.
Οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι αυτός που οφείλει να αναλαμβάνει το ρίσκο για λογαριασμό όλων είναι κατά κύριο λόγο το κράτος. Και να κατανέμει εν συνεχεία τα οφέλη ή τις ζημίες σε όλους.
Οι φιλελεύθεροι πιστεύουν πως το κράτος οφείλει να εξασφαλίζει τη σταθερότητα και τη σιγουριά στους πολίτες, το κατάλληλο περιβάλλον, τις ίσες ευκαιρίες, την ασφάλεια επίσης πως αν πέσουν θα μπορέσουν να ξαναπροσπαθήσουν, ώστε να μπορούν να αναλάβουν τα ρίσκα του ο καθείς.
Η λογική των πρώτων έχει ορισμένα προβλήματα:
Πρώτον, ότι το ρίσκο εντέλει το αποφασίζει όχι ένα απρόσωπο κράτος αλλά αυτοί που το διαχειρίζονται, με τους εαυτούς τους στο κάδρο.
Δεύτερον, αν το κράτος πέσει, δεν υπάρχει κανείς που θα το βοηθήσει να ξανασηκωθεί, τουλάχιστον όχι χωρίς πολύ μεγάλο κόστος.
Η λογική των δεύτερων έχει ένα πρόβλημα, αριθμητικό. Όσοι δεν φοβούνται το ρίσκο, την αλλαγή, είναι πάντα λιγότεροι. Και τους είναι δύσκολο να πείσουν τους υπόλοιπους πως η διαρκής αλλαγή είναι προς το συμφέρον τους επίσης, ακόμη και όταν προτείνουν καλύτερο δίχτυ ασφαλείας για όλους.
Για τον λόγο αυτό οι δεύτεροι χρειάζονται τους πρώτους. Έστω και μόνο για να τιθασεύσουν τον δικαιολογημένο, αλλά κυρίως τον αδικαιολόγητο, άλογο, ανθρώπινο φόβο.
(ένα μικρό σχόλιο με αφορμή και τις σημερινές Ισπανικές εκλογές)
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment