Sunday, June 26, 2016

Σοσιαλδημοκράτες και Φιλελεύθεροι


Share/Bookmark
Η βασική διαφορά ανάμεσα στους (σοβαρούς) σοσιαλδημοκράτες και τους (σοβαρούς) φιλελεύθερους είναι η ακόλουθη:

Και οι δυο αναγνωρίζουν την ανάγκη της αλλαγής, της προόδου και, επομένως, του ρίσκου.

Οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι αυτός που οφείλει να αναλαμβάνει το ρίσκο για λογαριασμό όλων είναι κατά κύριο λόγο το κράτος. Και να κατανέμει εν συνεχεία τα οφέλη ή τις ζημίες σε όλους.

Οι φιλελεύθεροι πιστεύουν πως το κράτος οφείλει να εξασφαλίζει τη σταθερότητα και τη σιγουριά στους πολίτες, το κατάλληλο περιβάλλον, τις ίσες ευκαιρίες, την ασφάλεια επίσης πως αν πέσουν θα μπορέσουν να ξαναπροσπαθήσουν, ώστε να μπορούν να αναλάβουν τα ρίσκα του ο καθείς.

Η λογική των πρώτων έχει ορισμένα προβλήματα:

Πρώτον, ότι το ρίσκο εντέλει το αποφασίζει όχι ένα απρόσωπο κράτος αλλά αυτοί που το διαχειρίζονται, με τους εαυτούς τους στο κάδρο.

Δεύτερον, αν το κράτος πέσει, δεν υπάρχει κανείς που θα το βοηθήσει να ξανασηκωθεί, τουλάχιστον όχι χωρίς πολύ μεγάλο κόστος.

Η λογική των δεύτερων έχει ένα πρόβλημα, αριθμητικό. Όσοι δεν φοβούνται το ρίσκο, την αλλαγή, είναι πάντα λιγότεροι. Και τους είναι δύσκολο να πείσουν τους υπόλοιπους πως η διαρκής αλλαγή είναι προς το συμφέρον τους επίσης, ακόμη και όταν προτείνουν καλύτερο δίχτυ ασφαλείας για όλους.

Για τον λόγο αυτό οι δεύτεροι χρειάζονται τους πρώτους. Έστω και μόνο για να τιθασεύσουν τον δικαιολογημένο, αλλά κυρίως τον αδικαιολόγητο, άλογο, ανθρώπινο φόβο.

(ένα μικρό σχόλιο με αφορμή και τις σημερινές Ισπανικές εκλογές)

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Δείτε σχετικά και παλαιότερο άρθρο μου: katoptra.blogspot.gr/ Μια μέρα με νοτιά




Friday, June 24, 2016

Βρετανία και Ευρώπη ΙΙΙ: Falkland Islands


Share/Bookmark
Το 1982 η Μεγάλη Βρετανία αντιμετώπισε μια σημαντική κρίση. Την κατάληψη των Μαλβίνων ή Falkland Islands, επίσημα έδαφός της, από την Αργεντινή. Δεν μπαίνουμε εδώ στη συζήτηση για το ποιος είχε δίκιο. Αλλά ασχολούμαστε με τη στάση των Ευρωπαίων εταίρων της Μεγάλης Βρετανίας, την ίδια ακριβώς στιγμή που η Βρετανική Κυβέρνηση διαπραγματεύονταν με τον γνωστό σκληρό τρόπο τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και μπλόκαρε με κάθε τρόπο την ψήφισή του.

Ζήτησε όμως την υποστήριξη των εταίρων της στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των 11, την οποία έκρινε κρίσιμη. Και, παραδόξως σε πρώτη ανάγνωση, την έλαβε.

Οι περισσότερες χώρες είχαν είτε αντίθετη κοινή γνώμη με τη Βρετανική στάση, είτε αντίθετα συμφέροντα (στενές σχέσεις διπλωματικές, οικονομικές, ακόμη και στρατιωτικές με την Αργεντινή και με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής), ή και τα δυο.

Όμως οι Δέκα, παρόλα αυτά, αποφάσισαν να στηρίξουν τη Μεγάλη Βρετανία. Επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις στην Αργεντινή και στάθηκαν στο πλευρό της Αγγλίας στον ΟΗΕ. Η Γαλλία ακύρωσε πωλήσεις όπλων και σε τρίτες χώρες (όπως το Περού) που στήριζαν την Αργεντινή, για να μην επαναληφθεί η χρήση τους εναντίον των Βρετανικών δυνάμεων.

Ακόμη και οι Ισπανοί, μη όντας ακόμη επισήμως μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, που θα είχαν κάθε λόγο και δικαίωμα να σταθούν πλάι στους Αργεντίνους, όχι μόνο λόγω πολιτιστικής συνάφειας και οικονομικών συμφερόντων αλλά και - κυρίως - λόγω Γιβραλτάρ, κράτησαν στάση ουδέτερη.

Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου στα ντουζένια του, με όλον τον λαϊκισμό του και την αντιδυτική ρητορική, στήριξε τις κυρώσεις και την Ευρωπαϊκή στάση, λέγοντας "αυτό θα ζητήσουμε κι εμείς να γίνει χωρίς δεύτερη σκέψη, εάν δεχθούμε εισβολή στο έδαφός μας".

Την έλαβε την υποστήριξη η Αγγλία, και των Γάλλων και των Γερμανών και των Βέλγων και των Ολλανδών και των Ελλήνων, όχι από αλτρουισμό, όχι διότι συμφωνούσαν κατ' ανάγκη με τη Βρετανική στάση, αλλά διότι πίστευαν όλοι ότι το μακροχρόνιο συμφέρον καθενός (και όχι το άμεσο μικροσυμφέρον) είναι η Ευρώπη να ενισχυθεί και να παραμείνει ενωμένη και αλληλέγγυα απέναντι σε όποιον τρίτο.

Μπορεί κανείς να θυμηθεί μια, έστω μια φορά, αντίστοιχης Βρετανικής στάσης;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Δείτε σχετικά και παλαιότερα άρθρα μου:
katoptra.blogspot.gr/ Βρετανία και Ευρώπη ΙΙ
και η σχετική ιστορική αναδρομή (για τους γαλλόφωνους):
 http://irice.univ-paris1.fr/IMG/pdf/Bossuat_CPE_saunier.pdf







Sunday, June 19, 2016

Γύρω- γύρω Σάββατο


Share/Bookmark
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Καπιταλιστής, ένας Κομμουνιστής κι ένας Έλληνας, και παράβγαιναν ποιο σύστημα είναι το ικανότερο για θαύματα στην ανθρώπινη κοινωνία. (Τι; Δεν είναι κοινωνικο-οικονομικό σύστημα η Ελλάδα; Θρησκεία τότε;)

«Κάποτε», λέει ο Καπιταλιστής, «που βρισκόμασταν σε οικονομική κρίση και μεγάλη ανέχεια, κόντευε να χρεοκοπήσει η εταιρεία μου. Τι να κάνω κι εγώ, πάω απαυδισμένος στην Τράπεζα και της λέω ή θα βοηθήσεις ή θα χάσεις κι όσα μου δάνεισες. Στέλνει αυτή κάτι τζιμάνια, αλλάζουν το μάνατζμεντ, τις διαδικασίες, την προβολή, και απολύουν το μισό προσωπικό, και ω του θαύματος! Γύρω-γύρω φτώχεια και μιζέρια και στη μέση πλούτος και ευμάρεια!».

«Ε, καλά, αυτό δεν είναι τίποτα», κάνει ο Κομμουνιστής. «Στο σοβχόζ μας μια φορά δεν έβγαινε με τίποτα το πενταετές πλάνο και ήταν όλοι δυσαρεστημένοι που θα έχαναν το πριμ. Τι να κάνω λοιπόν, πάω στον Γενικό Γραμματέα και του λέω, άκου να δεις, ή θα βοηθήσεις ή οι δικοί μου θα το γυρίσουν σε αντεπανάσταση. Στέλνει αυτός κάτι συντρόφια ξηγημένα και σοφά, το εξετάζουν από δω, το εξετάζουν από κει και καταργούν το πριμ σε όλα τα σοβχόζ είτε έπιασαν πλάνο είτε όχι. Και ω του θαύματος! Γύρω-γύρω γκρίνια και αντεπανάσταση και στη μέση ισότητα και γαλήνη!». 

«Εμείς που λέτε, παίδες», λέει με τη σειρά του ο Έλληνας, «είχαμε ένα χρέος μια φορά. Μη φανταστείτε δηλαδή, όχι τίποτα σπουδαίο, ίσα-ίσα δυο-τρεις εκατοντάδες δις. Αλλά οι δανειστές τα θεωρούσαν πολλά και δεν μας έδιναν άλλα. Τι να κάνω κι εγώ, αφού άλλαξα έξι πρωθυπουργούς σε πέντε χρόνια, πάω και τους λέω ή θα τα σκάσετε τσογλάνια ή θα το κάνω Βενεζουέλα το μαγαζί. Στέλνουν λοιπόν αυτοί και μας σβερκώνουν ένα μνημειώδες μνημόνιο, και ω του θαύματος! Γύρω-γύρω Βαλκάνια, Τουρκία και Ιταλία, και στη μέση Λατινική Αμερική!».

Θάνος Σίδερης



Friday, June 17, 2016

Χωρίς κέρδος κέρατα


Share/Bookmark
Το 2011 – 2013 η κυβέρνηση του Τσάβες, πάνω στα τριτοκοσμικά και τριτοδρομικά ντουζένια της, ανέθεσε σε ένα ίδρυμα που ελέγχονταν από τους ανθρώπους που δημιούργησαν τους Podemos κάποιες «συμβουλευτικές εργασίες υποστήριξης και τεχνικής εκπαίδευσης της Κυβέρνησης της Βενεζουέλας», για τις οποίες πλήρωσε το ποσό των 7.168.090 ευρώ. Οι «εργασίες» αυτές που ανατέθηκαν στο Κέντρο Πολιτικών και Κοινωνικών Μελετών δεν έγιναν ποτέ αρκετά σαφείς από τους ενδιαφερόμενους, ούτε διευκρινίστηκε εάν πράγματι το ποσό που πληρώθηκε με χρήματα των Βενεζουελάνων αντιστοιχούσε σε αυτές. Κάποια «παραδοτέα» που παρουσιάστηκαν από τους ενδιαφερόμενους με καθυστέρηση φαίνεται πως είναι μακριά πολύ από τη δαπάνη αυτή.

Σήμερα το κοινοβούλιο της Βενεζουέλας άνοιξε έρευνα για το θέμα για να διακριβώσει πιθανή παράνομη χρηματοδότηση της κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες στους Ποδέμος. H El Pais αναφέρει επίσης πως ένα άλλο από τα ντοκουμέντα στα οποία είχε πρόσβαση αποδεικνύει ότι το συγκεκριμένο ίδρυμα διατηρεί στενούς δεσμούς με τους Ποδέμος, «δεσμούς που, εφόσον αποδειχθούν αληθείς, θα συνεπάγονταν τη χρηματοδότηση του εν λόγω κόμματος, που θα προϋπέθετε την ύπαρξη πράξεων εκτός του νομικού πλαισίου της Ισπανίας, καθώς και την ανάθεση παράνομων συμβάσεων από το Κράτος της Βενεζουέλας, σε συνδυασμό με το υπερβολικό ποσό που αυτό το τελευταίο δαπάνησε για τον σκοπό αυτόν».

Με δυο λόγια, φαίνεται ότι μάλλον οι φίλοι του Αλέξη ελέγχονται γιατί πιθανόν να τα πήραν από τον άλλο φίλο του, τον Τσάβες, για να φτιάξουν το κόμμα τους.

Οι δικοί μας όμως είναι τόσο χαζοί που ούτε καν αυτό δεν ήταν ικανοί να κάνουν.

Όπως όλοι θυμόμαστε, προσέλαβαν αυτοί με δικά μας λεφτά κάτι παράξενους «συμβούλους» με σαγιονάρες και κοτσίδες για να τρέξουν τη διαπραγμάτευση που μας έβαλε φέσι 80 δις! (Δες σχετικά Κάτοπτρα: Μαλλιά (και κοτσίδες) κουβάρια)

Όχι απλά χωρίς κέρδος κέρατα, αλλά με ζημία τάρανδος! 

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Thursday, June 16, 2016

Ορλάντο, από τον κομπλεξικό στον αλιγάτορα


Share/Bookmark

Απ' ό,τι φαίνεται, σύμφωνα με τις έρευνες των αρχών, ο τύπος που εν ψυχρώ καθάρισε 50 ανθρώπους στο gay bar Pulse υπήρξε θαμώνας του μπαρ, όπου και έκανε γνωριμίες, ενώ χρησιμοποιούσε και σχετικές εφαρμογές γνωριμιών. Καθώς προχωρούν οι έρευνες, εμφανίζεται μια πιο περίπλοκη εικόνα από την αρχική. Δεν είχε κάποια άμεση επαφή με τη διεθνή τρομοκρατία. Όμως, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, συμμαθητών, γνωστών αλλά και της γυναίκας του, επρόκειτο πολύ πιθανό για αυτό που λέγεται λαϊκά "μια καταπιεσμένη αδελφή" (συνειδητά χρησιμοποιώ την έκφραση). "Το πήγαινε το γράμμα", "τον κουνούσε τον πολυέλαιο". Και αδυνατώντας να αποδεχτεί τον εαυτό του και να ζήσει τη ζωή του καταπώς τον καλούσε η φύση του, κατέληξε να τον μισεί μαζί με ό,τι του τον θύμιζε. Αρπάχτηκε ή ταυτίστηκε με την πρώτη ιδεολογία του μίσους που βρήκε εύκαιρη και προσιτή, προμηθεύτηκε με ευκολία και με καρτούλα νομιμότητας δυο τρία πυροβόλα σαν αυτά που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός, κι αποφάσισε να ξεμπερδέψει μια για πάντα με αυτό που τον ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια. Μαζί και με τον εαυτό του (βλέπε σχετικά το στόρυ Did internalised homophobia spark Orlando nightclub attack?http://www.bbc.com/news/magazine-36534693).

Τούτη, όπως και κάθε άλλη εσωτερικευμένη φοβία ή στέρηση για πράγματα φυσικά του εαυτού μας που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ή να ικανοποιήσουμε, πέρα από μόνιμο και άδικο βάσανο για τον ίδιο, μπορεί να προκαλέσει σοβαρές κι επικίνδυνες διαταραχές, εάν το περιβάλλον δεν βοηθήσει στη διαδικασία απελευθέρωσης και αποδοχής ή δεν προσφερθεί βοήθεια έγκαιρα.

Αρκεί μια ματιά γύρω μας για να αναγνωρίσει κανείς στα σφιγμένα πρόσωπα των στερημένων, αγ@@@των και αγράμματων κάθε είδους, ανδρών και γυναικών, όλων των εσωτερικά καταπιεσμένων, τη στριφνάδα και την επιθετικότητα. Ιδιαιτέρως απέναντι σε ό,τι όμορφο διαθέτουν οι άλλοι: το ότι έχουν ταξιδέψει, μορφωθεί, διαβάσει, ερωτευτεί και ζήσει την επιθυμία τους, ενώ οι ίδιοι το έχουν με ευθύνη δική τους και του κοινωνικού τους περιβάλλοντος στερηθεί, καταπιέσει και, εντέλει, μισήσει.

Μόλις δυο μέρες μετά, στην ίδια περιοχή, ένας αλιγάτορας, ακολουθώντας τις προσταγές του ενστίκτου του, άρπαξε ένα δίχρονο παιδάκι, λίγο παραδίπλα από το πάρκο του Disney, από το γρασίδι πλάι στο ποτάμι που κάθονταν μαζί με τους γονείς του. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του πατέρα του να το σώσει, το φοβερό ερπετό το τράβηξε στα θολά βάθη κι εξαφανίστηκε (https://www.theguardian.com/…/alligator-two-year-old-child-…).

Κατακαημένο Ορλάντο! Δεν τόχει φέτος η χρονιά. Από τον κομπλεξικό στον αλιγάτορα!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


ΥΓ.
Χτες ένας καλός φίλος που βρέθηκε να διαθέτει ένα διαμέρισμα στο Ορλάντο τον Αύγουστο για μια εβδομάδα και έχει χώρο, με κάλεσε να του κάνω παρέα στις διακοπές του.
Δεν είμαι προληπτικός. Το αντίθετο. Αλλά λέω να το αποφύγω. Άσε καλύτερα, δεν έχει τριτώσει!



Tuesday, June 14, 2016

Orlando Furioso


Share/Bookmark

Simone Peterzano: Angelica, Medoro and the dead Cloridano, 1580
Κάποτε στην πολιορκία του Παρισιού από τους Σαρακηνούς, στα χρόνια του Καρλομάγνου, συμμετείχε κι ένα ζευγάρι Σαρακηνών, ο Μεντόρο κι ο Κλοριντάνο. Ο Μεντόρο αποφασίζει να βγει νύχτα στο πεδίο της μάχης να μαζέψει το σώμα του βασιλιά τους που σκοτώθηκε. Κι ο Κλοριντάνο που, όπως λέει:

« Τι άλλο μου μένει να κάνω εδώ πάνω
αν σε χάσω, Μεντόρο μου; Ας πεθάνω
κάλιο με σένα στην αγκάλη και να λείψει
-αν χαθείς- η ζωή μου μες στη θλίψη»


Τον ακολουθεί στην παράτολμη επιχείρηση, αλλά πέφτουν σε ενέδρα χριστιανών, ο Κλοριντάνο σκοτώνεται και ο Μεντόρο κείται λαβωμένος στο χώμα. Εκεί τον βρίσκει η Αντζέλικα, που ο Καρλομάγνος έχει τάξει σε όποιον από τους δυο επίδοξους μνηστήρες της, τον Ορλάνδο ή τον Ρινάλδο, φανεί πιο γενναίος στη μάχη. Η χριστιανή Αντζέλικα, ωστόσο, ερωτεύεται τον Σαρακηνό Μεντόρο και φεύγει μαζί του. Όταν ο Ορλάνδος το μαθαίνει τρελαίνεται από πάθος και ζήλεια, και την αναζητά παντού σε Ευρώπη και Αφρική, καταστρέφοντας ό,τι βρει στο διάβα του. Σε παράλληλες ιστορίες η ειδωλολάτρισσα Ιζαμπέλα ερωτεύεται τον χριστιανό Τσερμπίνο, και η χριστιανή πολεμίστρια Μπρανταμάντε τον Σαρακηνό Ρουτζέρο.

Έρωτες παντού. Πάνω από φύλα, θρησκείες και στρατόπεδα.
Ίσως γι’ αυτό τόσοι και τόσοι, από τον Μάντελσταμ ως τον Μπόρχες, ένιωσαν πως χρωστούσαν στον Αριόστο. Και διαλέγοντας μνήμες υφαίνεται το χρέος προς τους νεκρούς.


CLXV.
Two Moors amid the paynim army were,
From stock obscure in Ptolomita grown;
Of whom the story, an example rare
Of constant love, is worthy to be known:
Medoro and Cloridan were named the pair;
Who, whether Fortune pleased to smile or frown,
Served Dardinello with fidelity,
And late with him to France had crost the sea.
…………………………..
CLXXI.
Seeing that nought would bend him, nought would move,
“I too will go,” was Cloridan’s reply,
“In such a glorious act myself will prove;
As well such famous death I cover, I:
What other thing is left me, here above,
Deprived of thee, Medoro mine? To die
With thee in arms is better, on the plain,
Than afterwards of grief, should’st thou be slain.”

Ludovico Ariosto, "Orlando furioso" 1532, Canto 18
transl.: William Stewart Rose 1823-1831

Monday, June 13, 2016

Μια ψηφιακή αγκαλιά στη μάνα του...


Share/Bookmark
Ο γιος της κυρίας Mina Justice βρίσκονταν στην τουαλέτα του μπαρ Pulse, όταν εισέβαλε ο μακελάρης. Κατόρθωσε να στείλει μερικά κοφτά μηνύματα στη μητέρα του λίγο πριν το τέλος.

Mommy I love you (μαμά σε αγαπώ).
In club they shooting (στο κλαμπ πυροβολούν)
- U ok? (είσαι καλά;)
trapp in the bathroom (παγιδευμένος στο μπάνιο)
please call police (παρακαλώ κάλεσε αστυνομία)
he's coming (έρχεται)
I'm gonna die. (θα πεθάνω)


Και έτσι συνέβη. Ο νέος αυτός άνθρωπος έσβησε.

Στο σύντομο πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο άφησε πίσω του αυτά τα μικρά ανεπαίσθητα ίχνη, μερικά bits, μια ψηφιακή αγκαλιά στη μάνα του. Ετούτες οι λίγες λεξούλες, βιαστικά γραμμένες, συντομογραφημένες, το πιο σκληρό μήνυμα που μπορεί να λάβει ένας σύντροφος, ένας γονιός, μια μάνα, κρέμονται μετέωρες, μοναδικές, ακίνητες, ανάμεσα στα τρισεκατομμύρια ψηφιακά ίχνη, που διασχίζουν την εποχή μας. 

Στέκονται εκεί, σαν απορίες μπροστά στα πυροβόλα που βρέθηκαν στα χέρια του αφιονισμένου, στη μάταιη βία, ακίνητες μες στην παράδοξη βεβαιότητα του επερχόμενου θανάτου, σαν μια διαπίστωση αποχωρισμού από κάποιον που έχει ήδη φύγει.

Στα λιγοστά αυτά ψηφιακά ίχνη η ανθρωπότητα κοιτάει στον καθρέφτη της, τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορίας, τόση προσπάθεια, τόση δημιουργία κι άλλη τόση σπατάλη ζωής, τόσο μίσος, τόσα όπλα, τόση άχρηστη βία.

Και πάλι εδώ. Σιωπή.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Sunday, June 12, 2016

Η περηφάνια να μη μισείς


Share/Bookmark
Συγγενείς και φίλοι των θυμάτων, REUTERS
Πριν λίγες ώρες, σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ, στο Orlando, ένας ένοπλος 29 ετών, Αμερικάνος πολίτης, αφγανικής καταγωγής γεννηθείς στη Νέα Υόρκη, εισέβαλε οπλισμένος σε ένα gay bar, το Pulse, όπου διασκέδαζαν νέοι. Λίγο νωρίτερα είχε τηλεφωνήσει στην άμεση δράση, ορκιζόμενος στο ISIS. Ακολούθησε ένα μακελειό αίματος όπου έχασαν τη ζωή τους πάνω από 50 άνθρωποι. Ακόμη μετριούνται οι νεκροί, οι πιο πολλοί λατίνος.  Το άτομο αυτό ήταν σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής μαρτυρίες ψυχολογικά ασταθές, ήδη είχε φάκελο στο FBI, ως ύποπτος για εξτρεμιστικές διασυνδέσεις, είχε χωρίσει από την προηγούμενη γυναίκα του διότι την κακομεταχειρίζονταν, και παρόλα αυτά κατείχε όπλα.  Ο πατέρας του δήλωσε πως πιστεύει πως το βασικό του κίνητρο ήταν η ομοφοβία, που βρήκε αιτιολόγηση σε θρησκευτικούς παραλογισμούς. Σύμφωνα με τον πατέρα του ο δολοφόνος θύμωσε όταν πριν δυο μήνες, σε μια επίσκεψη στο Μαϊάμι, είδε μαζί με τη νέα του γυναίκα και τον γιο του δυο άντρες να φιλιούνται. 

Κατά μέσο όρο, κάθε ημέρα, σκοτώνονται 31 άτομα στις ΗΠΑ, από πυροβολισμούς κάποιου άλλου. Από το 2012, όταν ένας άντρας σκότωσε 20 παιδιά και έξι ενήλικες σε ένα δημοτικό σχολείο στο Κονέκτικατ, υπήρξαν 998 μαζικές ανταλλαγές πυροβολισμών, όπως ορίζονται αυτοί όπου σκοτώνονται πάνω από 4 άτομα στο ίδιο μέρος, σύμφωνα με τα δεδομένα του Gun Violence Archive. Όλα αυτά τα χρόνια και παρά την πίεση του Προέδρου Ομπάμα, παρά την απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας και την ευκολία που της προσφέρει η εύκολη πρόσβαση σε όπλα ανισόρροπων προσωπικοτήτων που μπορεί να επηρεάσει, παρά την αύξηση των εγκλημάτων μίσους διάφορων ψυχοπαθών, το Κονγκρέσο, με ευθύνη των ρεπουμπλικάνων κυρίως, αρνήθηκε να νομοθετήσει περιορισμούς στην οπλοκατοχή. Υπό την πίεση του λόμπι των όπλων και την καλλιέργεια της ψευδούς προφανώς ιδέας, πως μπορεί ένας μέσος ειρηνικός άνθρωπος να αυτoπροστατευθεί κατέχοντας όπλο απέναντι σε έναν αποφασισμένο ένοπλο ψυχοπαθή ή εγκληματία, ή και τα δυο ταυτόχρονα.  Ο ένας πλάι στον άλλον είναι φανερό ποιος έχει το πλεονέκτημα, εάν ο δεύτερος έχει εύκολη και ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε όπλα. Και μάλιστα όπλα όπως πολυβόλα. Δεν ζούμε πλέον στην εποχή των Γουέστερν. 

Δεν έχουμε παρά να φανταστούμε πώς θα τελείωνε το δίδυμο έγκλημα μίσους στο Ισραήλ, πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή, όταν ένας φανατικός Ραβίνος εισέβαλε στο gay pride και μαχαίρωσε πέντε ανθρώπους, αν αυτός είχε με την ίδια ευκολία όπως στις ΗΠΑ πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα (βλέπε σχετικά Κάτοπτρα: Το πρόσωπο του μίσους)

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Πολύς δρόμος έχει διανυθεί στις ΗΠΑ στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών ώστε η πολύμορφη κοινότητα λεσβιών, gaytransexual και bisexual (LGTB) να μπορεί να βρεθεί ένα σαββατόβραδο χωρίς να κρύβεται, σε μια πόλη κοινωνικά συντηρητική του νότου, όπως το Orlando, για να πιεί μερικά ποτά και να διασκεδάσει με μουσική, στο τέλος της εβδομάδας όπου μεγάλο μέρος της χώρας γιόρτασε το Gay Pride, την υπερηφάνεια gay.

Σε ένα από αυτά τα μπαρ, το Pulse, πέθαναν αυτή την Κυριακή τουλάχιστον 50 άτομα από πυροβολισμούς, εύκολος στόχος ενός φανατικού οπλισμένου ως τα δόντια. Δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς την αστυνομία για να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Τα γεγονότα είναι εδώ. Πρόκειται για το χειρότερο δολοφονικό ντελίριο στην Ιστορία των ΗΠΑ, σε έναν χώρο gay.

Το Orlando είναι ένα καλό παράδειγμα του πόσο άλλαξε η χώρα από τότε, το 1969, που ένα γκρουπ ομοφυλόφιλων άρχισε να διαδηλώνει απέναντι στην αστυνομική καταστολή στο pub Stonewall της Νέας Υόρκης. Εκείνη την εποχή όσοι έδειχναν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους μετατρέπονταν σε προγραμμένους, αντικείμενο κάθε είδους νομικών  διακρίσεων  σε όλους τους τομείς, από την υγεία ως τα επαγγελματικά και τον στρατό.

Λίγους μήνες μετά τις ταραχές του Stonewall άνοιξε στο Orlando το κέντρο Walt Disney World, ένα από τα μεγαλύτερα θεματικά πάρκα του κόσμου, αφιερωμένο σε κάτι τόσο συντηρητικό όσο η μοναδική παραδοσιακή οικογένεια, όπου οι πρίγκιπες έψαχναν πάντα τις όμορφες δέσποινες κι αυτές ονειρεύονταν να εισέλθουν στις ευγενείς οικογένειες και στους πλούσιους βασιλικούς οίκους μέσω του γάμου.

Σήμερα, ακόμη και στη Walt Disney World, λαμβάνουν χώρα ημέρες gay, τις ίδιες μέρες τον Ιούνιο. Κάθε μέλος της κοινότητας LGTB μπορεί να πάει σε αυτό το απέραντο πάρκο και να διασκεδάσει ανοιχτά, με κόκκινα φανελάκια για να δείξει πως οι ιδέες του «νορμάλ» και της «οικογένειας» μπορεί να είναι πολυποίκιλες. Παρότι δεν διοργανώνονται από την Disney επίσημα, τις αποδέχεται με μια σιωπηλή αλληλεγγύη, ανοίγοντας την αγκαλιά της και τα ταμεία της στα δεκάδες χιλιάδες μέλη της κοινότητας LGTB που καταφθάνουν στο Orlando τις μέρες αυτές.

Θα φαίνονταν λοιπόν πως οι ΗΠΑ έφτασαν στην πλήρη ισότητα. Έχουν μέχρι και Πρόεδρο που υποστηρίζει για πρώτη φορά τον gay γάμο! Ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να παντρεύονται με όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις που προβλέπει ο νόμος. Όμως τίποτε δεν είναι πιο μακριά. Και όχι για λόγους δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά κοινωνικής αποδοχής.

Ας επιστρέψουμε στη Disney ως εταιρεία που άνοιξε τον δρόμο για μια ειδική αντιμετώπιση των gay. Πριν μήνες απείλησε πως θα σταματήσει να έχει επιχειρηματική δραστηριότητα με την Πολιτεία της Γεωργίας εάν ο Κυβερνήτης ενέκρινε νόμο που επέτρεπε από τη μια μεριά σε υπαλλήλους του ληξιαρχείου να αρνούνται να τελέσουν ενώσεις ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου λόγω αντίρρησης συνείδησης και από την άλλη σε θρησκευτικές οργανώσεις να απολύουν άτομα λόγω του γενετήσιου προσανατολισμού τους. Αυτός ο νόμος δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Είναι αντίγραφο άλλου, που επιχειρήθηκε να περάσει τον προηγούμενο χρόνο στην Ινδιάνα.

Το γεγονός είναι πως οι πολιτικές μπορεί να προχώρησαν στις μεγάλες πόλεις, όπως το San Francisco, η Νέα Υόρκη, το Los Angeles, η Washington, όπου ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να ζήσει ελεύθερα τη ζωή του, αλλά αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται κανονικότητα ακόμη θεωρείται ως ειδική μεταχείριση. Για να μπορούν οι άντρες και οι γυναίκες να περπατούν χέρι-χέρι ή να ανταλλάσσουν ένα φιλί, η Disney δεν θα έπρεπε να χρειάζεται μια ειδική ημέρα, σαν να έπρεπε η κοινότητα αυτή να παραμένει στη δική της περίμετρο.

Σε κάποιον καιρό θα έπρεπε πραγματικά να πάμε πιο πέρα: εάν αληθινά υπάρξει αποδοχή της κοινωνικής κανονικότητας, δεν θα χρειάζονται τα χιλιάδες μπαρ ανά τον κόσμο σαν το Pulse, ένας τόπος που τόσο εύκολο ήταν να διαπραχθεί μια μαζική δολοφονία. Οι gay θα έπρεπε να μπορούν να είναι όπως είναι οπουδήποτε, χωρίς φόβους, χωρίς κινδύνους, χωρίς επιθέσεις.
Αυτό, δίχως αμφιβολία, είναι για την ώρα μια ουτοπία, και όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και σε χώρες πολύ πιο προχωρημένες στα δικαιώματα της LGTB κοινότητας, όπως η Ισπανία. Μέχρι να έρθει η ημέρα εκείνη, θα είναι απαραίτητο η gay κοινότητα να έχει και τους δικούς της χώρους προστασίας και διεκδίκησης: ειδικές ημέρες σε θεματικά πάρκα,  μπαρ όπως το Pulse  ή διαδηλώσεις όπως το gay Pride. Στο τέλος-τέλος, λίγη σημασία έχει εάν ένας φανατικός, με κίνητρα που σύντομα θα ανακαλύψουν οι Αρχές, άνοιγε πυρ σε αυτό το μπαρ ή σε οποιοδήποτε άλλο, σκοτώνοντας δεκάδες άτομα, είτε λόγω σεξουαλικής προτίμησης είτε για οποιαδήποτε άλλη κατάσταση τον ενοχλούσε. Γι' αυτό το είδος της τρέλας δεν υπάρχει καμιά διαφορά που έχει σημασία. 

Πηγή πληροφοριών και άρθρου 





Monday, June 6, 2016

Βρετανία και Ευρώπη ΙΙ


Share/Bookmark
Όσο πλησιάζουν οι μέρες προς εκείνη τη μακρά καλοκαιρινή μέρα του βορρά, την 23η Ιουνίου, που ξημερώνει από τις πρώτες πρωινές ώρες και σκοτεινιάζει μετά τα μεσάνυχτα στις Βρετανικές νήσους, τόσο φαίνονται πιο αβέβαιες οι βουλές των Βρετανών ως προς την Ευρωπαϊκή τους μοίρα.

Πρόσφατες δημοσκοπήσεις (ICM) δίνουν 48% στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση έναντι 43% για την παραμονή. Το YouGov 45% έναντι 41%. Ένα μήνα πριν, μια παρόμοια δημοσκόπηση έδινε 42% - 40%.

Εύκολα μια δύσκολη σχέση, που πήρε δεκαετίες για να οικοδομηθεί, μπορεί να διακοπεί, όταν οι δεσμοί της ιστορίας σπάσουν. Από ατύχημα ή από μιας μορφής συμφέρον, μια στιγμιαία εκτίμηση, ορθή ή λάθος για τη Βρετανία, σε βάθος χρόνου.

Θα εξαρτηθεί από την ταχεία ή όχι εξέλιξη της Ευρώπης προς την ενοποίηση, που η Βρετανική στρατηγική επιλογή διατήρησης στον μέγιστο βαθμό της ισχύος της Μεγάλης Δύναμης, σκιάς της Αυτοκρατορίας της, δεν θα μπορεί πια να επηρεάζει. Η εξέλιξη για την Ευρώπη θα είναι ένα δίστρατο ακριβώς μπροστά της. Είτε προς την επιβίωση σε μια Ομοσπονδία ικανή να προασπίσει τα συμφέροντα και την ευμάρειά της ή προς την παρακμή και οπισθοδρόμηση σε περιφερειακές ρήξεις. Η αποχώρηση της Βρετανίας θα ανατρέψει τις εσωτερικές ισορροπίες με τρόπο δραματικό και τα ερωτήματα θα τεθούν πλέον ξεκάθαρα στους διστακτικούς. Θα αναγκαστούν όλοι να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Οι Ευρωπαίοι θα υποχρεωθούμε επιτέλους να ονοματίσουμε τους δαίμονές μας για να τους ξορκίσουμε. Αν προλάβουμε.

Δεν έχει κριθεί ο δρόμος.

Ίσως όμως να ανήκω σε εκείνους τους λίγους που διαισθάνονται, και μπορούν να το πουν δημόσια, πως ίσως η αποχώρηση της Βρετανίας να είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της στην Ευρωπαϊκή Ενοποίηση.

Πολλοί από τους Ευρωπαίους πολιτικούς μάλλον το σκέφτονται αλλά δεν μπορούν να το πουν: η Βρετανία ίσως άθελά της γίνει το αμόνι και η Ευρώπη το σφυρί. Οφείλουν να στηρίξουν δημόσια την παραμονή της, ώστε να μη γίνει το αντίστροφο, η Βρετανία το σφυρί και η Ευρώπη το αμόνι. Νομίζω πολύ καλά κάνουν.

Οι Άγγλοι ήταν ανέκαθεν πραγματιστές.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Δείτε ακόμη σχετικά άρθρα μου:







Wednesday, June 1, 2016

Το μετέωρο "μετά" των μεταπολιτεύσεων


Share/Bookmark
Όταν έπεσε η χούντα, υπήρξαν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού ή ένταξης.
Αυτοί που αντιστάθηκαν, είχαν τα προσόντα και το όραμα να διοικήσουν, το διεκδίκησαν και το κατόρθωσαν. Ήταν λίγοι.
Αυτοί που αντιστάθηκαν, αλλά δεν τόχαν. Oύτε τα προσόντα, ούτε το όραμα (και αρκετές φορές ούτε το ήθος), αλλά παρόλα αυτά αξιοποίησαν τη δράση τους για να αναλάβουν τη διοίκηση στη νέα εποχή. Ήταν πολλοί.
Εκείνοι που, όταν δεν στήριξαν το χουντικό καθεστώς, παρέμειναν αδιάφοροι ή επωφελήθηκαν, έκαναν μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα όπως πάντα κι αντί να αποκλειστούν χώθηκαν ως ψευτοδημοκράτες στη νέα εποχή. Αυτοί (οι παντός καιρού) σταδιακά τρύπωσαν, ανέλαβαν τα ηνία και αναπαρήγαγαν τις συνθήκες μιας νέας συμφοράς, ξορκίζοντας υποκριτικά την προηγούμενη. Ήταν ακόμη περισσότεροι.
Υπήρξαν τέλος κι αυτοί που αντιστάθηκαν, είχαν τα προσόντα και το όραμα, αλλά δεν το διεκδίκησαν γιατί ποτέ δεν τους ενδιέφερε η εξουσία, δεν πάνε απρόσκλητοι και κανείς δεν είχε τη γενναιοφροσύνη και διορατικότητα να τους καλέσει. Δεν ήταν ίσως οι περισσότεροι, ήταν όμως οι πιο χρήσιμοι και γι’ αυτό ήταν η μεγαλύτερη απώλεια.
Αυτό το σχήμα έχει επαναληφθεί πολλές φορές στο παρελθόν κι έχει πολλές πιθανότητες να επαναληφθεί στο μέλλον, όταν και τούτο το αναχρονιστικό καθεστώς καταρρεύσει εξευτελισμένο από το βάρος των συμφορών που έφερε. Όμως μόνο η έγκαιρη υπέρβαση αυτού του μοντέλου μετάβασης, που στοιχειώνει το ρωμέικο εδώ και δυο αιώνες, μπορεί να εξασφαλίσει πως το ίδιο καθεστώς, με κάποιο άλλο όνομα, δεν θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της πυρκαγιάς που προκάλεσε. Τούτη η δύσκολη υπέρβαση είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για μια βιώσιμη και ευημερούσα δημοκρατία, όπου οι εξουσιομανείς και οι ανάξιοι δεν θα πάρουν πάλι, αργά ή γρήγορα, το πάνω χέρι.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος