Thursday, May 26, 2016

Κυβέρνηση - γρανίτης


Share/Bookmark
Μερικοί εντυπωσιάζονται από τη συνεκτικότητα και την αντοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, στην εφαρμογή των πιο ασυνεπών με τις θέσεις τους πολιτικών ή των πιο ακραίων και ασυνάρτητων παραλογισμών. Πώς άραγε το βλέπουν οι άνθρωποι αυτοί; Πώς το δικαιολογούν στον εαυτό τους, στις πιο ειλικρινείς τους σκέψεις; Σε τι ελπίζουν; Αρκετοί αποδίδουν τη συνοχή αυτή στην πλεονεξία, το συμφέρον και τον αμοραλισμό. Είναι μέρος της αλήθειας.
Τα εθνικολαϊκίστικα κινήματα αυτού του τύπου περνούν τρεις πολιτικές φάσεις.
Στην πρώτη, την πιο εύθραυστη, η συνοχή στηρίζεται στην ιδεοληψία: κενά περιεχομένου φιλολαϊκά συνθήματα, φανταστικοί εχθροί, καταστροφικές διαπραγματεύσεις και αντιπαλότητες διατηρούν την αυταπάτη ζωντανή. Αυτή η φάση είναι συνήθως σύντομη.
Στη δεύτερη, τη θέση της ιδεοληψίας παίρνει ο πιο κυνικός αμοραλισμός. Ο μισθός και η εξουσία της καρέκλας μεθά τον νου, παράγει οίηση, εθισμό στα φράγκα και στην εξουσία να μοιράζεις και να τακτοποιείς τους δικούς σου, με τον πιο ξεδιάντροπο και εγκληματικό τρόπο. Ακόμη και παρακάμπτοντας ή αλλοιώνοντας το πολίτευμα. Λειτουργεί για κάποιον καιρό, ενόσω εγκαθιδρύεται το καθεστώς και όσο οι αντοχές της κοινωνίας το σηκώνουν. Μέχρι η πρακτική αυτή και οι συνέπειες της πρώτης φάσης να οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε θεμελιώδεις αντιφάσεις, που γίνονται φανερές στο εκλογικό σώμα και εξαγριώνουν την κοινωνία. 
Τότε περνούν στην Τρίτη φάση. Την τελική. Όσο αισθάνονται την οργή της κοινωνίας να μεγαλώνει μπροστά στα ψέματα και στην καταστροφή, γίνονται πιο συμπαγείς από καθαρό φόβο. Όσο πιο βαθιά βουτάνε στο έγκλημα τόσο παραπάνω κατανοούν ότι, αν χάσουν την εξουσία, δεν θα χάσουν μόνο την καρέκλα ή κάποια έσοδα. Όσο περισσότερο καταγράφονται στο συλλογικό ασυνείδητο ως εγκληματίες καταλαβαίνουν πως, μόλις ο κόσμος ξελαμπικάρει, θα κληθούν να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Αυτό τους ενώνει και τους κάνει αδίστακτους. Στρεβλώνουν περαιτέρω τη δημοκρατία, σκληραίνουν, οχυρώνονται πίσω από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που ελέγχουν και του παρακράτους που οργανώνουν και γίνονται νευρικοί και ανήσυχοι.
Αυτού του είδους τα καθεστώτα, που μπαίνουν στην Τρίτη φάση, μπορούν να απομακρυνθούν ειρηνικά μόνο από μια γενναιόδωρη και εμπνευσμένη αντιπολίτευση, εφόσον οι ίδιοι επιδείξουν τη διαύγεια που απαιτεί ο συμβιβασμός της απομάκρυνσής τους, εξασφαλίζοντας τη συμφιλίωση για το καλό όλων (και το δικό τους). Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις. Αρκετές και σημαντικές. Σε αρκετές ανατολικές χώρες, στη Νότια Αφρική, ακόμη και στην Ελληνική και Ισπανική μεταπολίτευση και αλλού. Θυμόμαστε όμως συνήθως τις άλλες, τις πιο θεαματικές, τις πιο κοινές. Όταν η τύφλωση για εξουσία ή ο φόβος για το μετά βρίσκει απέναντί του τα όρια της κοινωνίας. Και τότε η ανατροπή είναι πολύ πιο σκληρή και άδικη για όλους. Αυτούς που φταίνε κι αυτούς που δεν φταίνε, σε ένα έθνος που περνά δια πυρός και σιδήρου, όπως στην Αίγυπτο, τη Βενεζουέλα, τη Συρία, τη Γιουγκοσλαβία. Τους διάφορους κωστάκηδες Καραμανλήδες, τους Παυλόπουλους, τους Καμμένους, τους Τσίπρες, την ιστορία που θα τους παρασύρει μαζί με τη χώρα και θα γίνει κάποτε αφήγημα, θα θυμούνται μόνον οι επιζήσαντες.
Η συμπαγής κυβερνητική πλειοψηφία περνά στην Τρίτη φάση. Μαζί με όσους στ' αλήθεια εκπροσωπεί κατά προτεραιότητα, μια συγκεκριμένη ομάδα από μη ανταγωνιστικούς Έλληνες ολιγάρχες που ζουν εντός και μέσω του κράτους και των ρυθμίσεών του, που αποκλείουν όλους τους άλλους. Πλέον το καθεστώς το εγκαταλείπουν οι διάφοροι συνταξιούχοι και μικροσυντεχνίτες που εξαπάτησε και νόμισαν ότι τους εκπροσωπούσε και ότι μπορούσε να τους εξασφαλίσει, καθώς αντιλαμβάνονται πως οι μεγαλοκαθεστωτικοί τούς εγκατέλειψαν για να περισώσουν τον εαυτό τους.
Έτσι, ετούτη η πλειοψηφία ψηφίζει και θα ψηφίσει τα πάντα και τα αντίθετά τους με κυνικό αυτοματισμό, κατά συρροή και καθ’ έξιν. Η πανίσχυρη κόλλα που τους ενώνει δεν είναι πλέον η ιδεολογία, σίγουρα θα παραμείνει η πλεονεξία και τα έσοδα. Αλλά όλο και παραπάνω θα τους ενώνει η εγκληματική συνενοχή. Θα είναι όλο και περισσότερο ο πιο βαθύς κι επικίνδυνος φόβος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Wednesday, May 25, 2016

Τακτοποίηση


Share/Bookmark
Ξέρετε ότι ταξιδεύω πολύ και πολλάκις επικινδύνως, αλλά δεν σας έχω μιλήσει ποτέ για τη χώρα καταγωγής μου. Γεννήθηκα στην Αφρωλλάνδη, έναν μαγευτικό ουτόπο, κατασκευασμένο από κουρέλια του φον Χούμπολτ και του Ντρόυζεν, που συνέραψαν –κάπως παράτολμα ομολογουμένως- με ράκη του Αλεξάντρ Σεργκέιγιεβιτς και του Σατωμπριάν, κάποιοι ιθαγενείς μόδιστροι. 

Θ’ αφήσω ωστόσο τη γενεαλογική συρραφή της χώρας μου για κάποια άλλη φορά, καθώς τώρα θέλω να σας πω για ένα εκπληκτικό φαινόμενο, προσιδιάζον μόνο σ’ εκείνη. Στον εφευρετικό κόσμο της Αφρωλλάνδης μπορεί να αντιμετωπίζουμε κάποιες δυσκολίες με τα προς το ζην, όμως τα αναπληρώνουμε αφειδώς με τις λεκτικές μας εφευρέσεις. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, πρέπει να διατηρούμε εδώ και δεκαετίες τα πρωτεία στο βιβλίο Γκίνες για την ανανοηματοδοσία λέξεων ξεφτισμένων, σκουριασμένων ή παλιομοδίτικων. Ικανότητα μοναδική και ασυναγώνιστη. 

Δεν θα πάω τόσο παλιά, όταν η ζωογόνος πνοή της ανανοηματοδότησης άγγιξε λέξεις όπως πατρίς, τάξις, ασφάλεια, γιατί ήμουν αγέννητος ακόμα. Αλλά και μόνο τους δικούς μου καιρούς να θυμηθώ, υπάρχουν τόσα λαμπρά μνημεία κοπτοραπτικής ανανοηματοδότησης, που μπροστά τους ωχριά η haute couture του ιδεολογικοπολιτικού λόγου, ανατολικού τε και δυτικού. Ίσως να είναι και το χάρισμα της ορθοδοξίας• ποιος ξέρει. Πώς να ξεχάσει κανείς τα Σταγονίδια, ας πούμε; Ή την Αλλαγή και τον Εκσυγχρονισμό; Κι ακόμα πιο πρόσφατα την Ελπίδα; Περικαλλή αγάλματα στο κλέος της ασυναρτησίας μας. Μνημεία πίστης στην ικανότητα του λόγου να μεταβάλλει τον κόσμο. Γελάτε, ε; Πολύ κακώς κάνετε, γιατί ο λόγος μεταβάλλει τον κόσμο. Αν τώρα η μεταβολή αυτή σάς φαίνεται πικρή ή ασύμπτωτη με τις επιθυμίες σας, δικό σας πρόβλημα. 

Πάντως έχω κι εγώ, όπως όλοι μας, ένα μνημείο που θαυμάζω κι αγαπώ ιδιαιτέρως. Είναι ένα λεκτικό μνημείο ανανοηματοδότησης τέτοιου εύρους που αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτό. Η Τακτοποίηση! 

Τι ευγενής και συνάμα σφριγηλή φύση η Τακτοποίηση! Πόσο δυναμισμό κρύβει η ταπεινότητά της! Απλό παράδειγμα: πάρτε ένα τυχαίο δάσος. Πέστε μου ποιος -όχι, πέστε μου- ποιος άλλος θα είχε τη δύναμη να το μετατρέψει αυθωρεί σε οικιστικό ιστό; Μόνο η Τακτοποίηση αυθαιρέτου! Ή πάρτε ένα οποιοδήποτε ληστρικό φορολογικό σύστημα που κανονικά θα το κατασπάρασσαν εν ριπή οφθαλμού τα πλήθη. Ποιος θα μπορούσε να το μετατρέψει σε ελεήμον και μεγαλόψυχο άρμεγμα στο διηνεκές καλύτερα από την Τακτοποίηση φορολογικών εκκρεμοτήτων; Κανείς, φυσικά. Γι’ αυτό σας λέω, οι λέξεις αλλάζουν τον κόσμο. Θέλετε κι άλλο; Ε, τότε πάρτε έναν οποιονδήποτε απατεώνα του κοινού ποινικού δικαίου και πείτε μου, σας παρακαλώ, πώς θα τον κάνετε εν μία νυκτί εντίμως απασχολούμενο κρατικό υπάλληλο. Τακτοποίηση παράτυπου πτυχίου, αγαπητοί! Κάθε φορά που μας επισκέπτεται η Τακτοποίηση, ο κόσμος γίνεται λίγο περισσότερο αδιάφανος. 

Το σκοτάδι πήζει σιγά – σιγά και ακούγονται μελιστάλαχτα από το παρελθόν του ακάλυπτου οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις της κυρίας του τρίτου, που με ανεπιτήδευτη χαρά ενημερώνει συγγενείς και φίλους: «Πήραμε τηλέφωνο τον υπουργό και το Τακτοποιήσαμε το παιδί. Εσάς η κόρη σας δεν έχει Τακτοποιηθεί ακόμα;» Της ίδιας που το απόγευμα, σε άλλα συγκείμενα, αποκαλύπτει με ψίθυρο που ακούγεται ως τον έκτο ότι «λέγεται, βέβαια, πώς πριν διαλύσει τον αρραβώνα ο λεγάμενος την Ετακτοποίησε κανονικά», συνοδευόμενο από καγχασμό απαξίας. Θυμηθείτε, αν η ώρα -η κακή- σας φέρει κάποτε ως την Αφρωλλάνδη, και πηγαίνετε ν’ αποτίσετε φόρο τιμής και φόρο ατιμίας στο μνημείο της Τακτοποίησης. Γιατί τι είναι εξάλλου κι αυτή η κακομοίρα; απλή οίηση που προσπαθεί να κρυφτεί με κάποιο τακτ.

Θάνος Σίδερης



Saturday, May 21, 2016

Αν μπορούσαμε να κάνουμε τα ψέματα βιομάζα...


Share/Bookmark

Για τέσσερις ολόκληρες ημέρες αυτόν τον μήνα Μάιο του 2016, από το Σάββατο 7 έως την Τετάρτη 11 Μαΐου, η Πορτογαλία λειτούργησε μόνο με ενέργεια που προερχόταν από ανανεώσιμες πηγές. Είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια ανεπτυγμένη χώρα σε τέτοια διάρκεια. Τα επεισόδια αυτά γίνονται πλέον όλο και πιο κοινά καθώς η χρήση ανανεώσιμων πηγών επεκτείνεται. Έχει συμβεί ήδη σε μικρότερες διάρκειες στην Αγγλία και στη Γερμανία, για μερικές ώρες. Η Γερμανία, να υπενθυμίσουμε, έχει ήδη σχεδιάσει και εφαρμόζει την πλήρη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα ως το 2050.
Αυτόν τον χρόνο το 74,7% της παραγωγής ενέργειας της Πορτογαλίας προέρχεται από πηγές άλλες από τα ορυκτά καύσιμα. Συγκεκριμένα 44,1% από υδροηλεκτρικά, 24,6% από τον άνεμο, 4% από βιομάζα και 1% από ηλιακά (τα οποία τώρα επεκτείνονται), σύμφωνα με την Ένωση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας της χώρας.
Σταδιακά το βάρος των υδροηλεκτρικών προβλέπεται ότι θα μειωθεί, καθώς έχουν πλήρως εκμεταλλευθεί όλες τις δυνατότητες, ενώ άμεσα επεκτείνονται οι αιολικές εγκαταστάσεις οι οποίες έχουν ήδη κόστος παραγωγής χαμηλότερο ακόμη και από τα ορυκτά καύσιμα (η τεχνολογία είναι σταθερή, ασφαλής και απαιτεί πολύ μικρότερο - αλλά εξειδικευμένο - εργατικό δυναμικό). Η ηλιακή ενέργεια αναμένεται να φθηνύνει αντίστοιχα γύρω στο 2020 και να καλύψει μεγάλο μέρος των αναγκών, αναφέρει η El Pais.
Τα υδροηλεκτρικά παρέχουν την αναγκαία σταθερότητα και συνέχεια στο σύστημα, ενώ οι ορυκτές πηγές σταδιακά θα παραμείνουν ως εφεδρείες για περιόδους ανάγκης ή μεγάλης ζήτησης αιχμής, οι οποίες θα γίνονται όλο και πιο σπάνιες όσο ενοποιούνται τα ευρωπαϊκά δίκτυα διανομής ενέργειας.
Στην Ελλάδα, αν μπορούσαμε να κάνουμε τα ψέματα βιομάζα, θα καλύπταμε τη ζήτηση και θα κάναμε και εξαγωγές.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Friday, May 20, 2016

Κράτηση προσώπου


Share/Bookmark
Έχουμε ένα καφενείο στη γειτονιά μου από το οποίο παλιότερα περνούσα πιο συχνά. Τελευταία, όχι και τόσο. Είναι ιδιαίτερο το καφενείο μας γιατί έχει τους δικούς του κανόνες και ανάμεσα σε αυτούς είναι ότι μπορείς, αν το επιλέξεις, να κάνεις κράτηση ενός οποιουδήποτε προσώπου και να κυκλοφορείς με αυτό. Μια μάσκα, δηλαδή, που παριστάνει κάποιο άλλο πρόσωπο. Ή να φοράς κουκούλα χωρίς χαρακτηριστικά. Μπορείς εν ολίγοις να κρατήσεις μιαν υπόσταση, όπως μια θέση σε συναυλία ή στο αεροπλάνο, και να κάνεις χρήση της.

Μια μέρα που καθόμασταν στο τραπέζι του Γιώργου ο Θεμιστοκλής, ο Ηλίας, η Δέσποινα, ο Ευδόκιμος κι εγώ, ήρθε και στρογγυλοκάθησε κι ο Λευκός Μασκοφόρος. Ποιος είναι ο Λευκός Μασκοφόρος; Δεν ξέρω. Κανείς μας δεν ξέρει. Λέγαμε για την παιδεία και μπήκε στην κουβέντα με μερικές πολύ σωστές ατάκες. Ο Ηλίας όμως, όταν ξαναβρεθήκαμε, μας ενημέρωσε ότι σε άλλη κουβέντα στο δικό του τραπέζι προ ημερών ο Λευκός Μασκοφόρος σε ανάλογο θέμα έλεγε ακριβώς τα αντίθετα. «Μα πώς είναι δυνατόν, βρε Ηλία; Σχιζοφρενής είναι;» τον ρώτησα. «Δεν ξέρω, Θάνο, και δεν με αφορά, αλλά εγώ κουβέντες σοβαρές με ανώνυμους και απρόσωπους δεν θέλω πια». Κι έχει δίκιο. 

Όσο ερχόμαστε στο καφενείο όπου μπορείς να κρατήσεις ένα πρόσωπο και δίνουμε ισότιμα λόγο σε ανώνυμους και απρόσωπους, συνήθως δε και παντογνώστες, διαιωνίζουμε ένα θεμελιώδες λάθος. Η προϋπόθεση της δημοκρατίας είναι οι σχέσεις στη βάση της ισοτιμίας, και αυτήν καταλύουμε όταν ο ένας εκθέτει την ατομική του υπόσταση σε κριτική, έπαινο, αλλά και σκώμμα, κι ο άλλος πυροβολεί όποιον του έρθει από το απυρόβλητο. Όσο για τον καφετζή, δεν λέει τίποτα και τ’ ανέχεται αυτά, γιατί ούτε τον καφέ μας δεν περιμένει. Τα βγάζει ούτως ή άλλως από τους διαφημιστές και τη διαχείριση των μεταδεδομένων που προκύπτουν από τους θαμώνες και τις συζητήσεις τους. 

Το πρόβλημα με την ανωνυμία, απροσωπία και τα ανάλογα με πρώτο συνθετικό το ψευδο- είναι ένα πρόβλημα ευθύνης. Το καφενείο μας είναι ένας δημόσιος χώρος και ο λόγος που εκφέρεται εκεί ergo δημόσιος. Η ανάληψη της ευθύνης των λεγομένων μας είναι μια από τις αναγκαίες συνθήκες για να υπάρχει δημόσιος διάλογος. Αντιθέτως, δημόσιος μονόλογος μια χαρά μπορεί να υφίσταται με όσες ετεροπροσωπίες θες. Το έχουν αποδείξει προ πολλού πλείστοι δημιουργικοί άνθρωποι. Αν θες, τέλος πάντων, να γίνεις ένας Ricardo Reis , ένας Alvaro de Campos  ή έστω ένας Alexander Search, κανείς δεν σε εμποδίζει. Σκέφτομαι όμως ένα οποιοδήποτε συνέδριο, ή μια συνέλευση, ή μια τυχαία καφενειακή συνάθροιση, κι αναρωτιέμαι τι εντύπωση θα έκανε αν ένας ή περισσότεροι από τους μετέχοντες προσέρχονταν με τις κουκούλες και τις μάσκες τους ή ακόμα και με ακάλυπτο πρόσωπο αλλά συστήνονταν ως «τρελό αλογάκι», «πράσινη μέλισσα» και «red dragon». Πόσο διατεθειμένοι θα ήμασταν να συζητήσουμε σοβαρά μαζί τους; Για να μην πω, βέβαια, τι συνέπειες θα είχε να εμφανιζόταν κάποιος στην Αρχαία Αγορά και να ζητούσε τον λόγο με καλυμμένο πρόσωπο (για την Εκκλησία του Δήμου δεν το συζητώ καν). Φυσικά, έχουμε πάντα την επιλογή να μην ξαναπατήσουμε το πόδι μας στο καφενείο της γειτονιάς μου, πράγμα που έκαναν πολλοί χωρίς να καταστραφεί η ζωή τους. Αναρωτιέμαι, εντούτοις, αν έχουμε τόσες πολλές ευκαιρίες δημόσιου διαλόγου, ώστε να γυρίσουμε την πλάτη στο καφενείο μας, χαρίζοντάς το σε μερικούς υστερικούς και απρόσωπους θαμώνες.

Κάτω από ειδικές συνθήκες η χρήση ψευδωνύμων και ψευδοπροσωπίας μπορεί να δικαιολογηθεί για προστασία των μελών κρυφών ομάδων. Και οι Φιλικοί είχαν ψευδώνυμα. Κι ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής γραμματείας υπογράφεται από τον Ανώνυμο Έλληνα. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Δεν υπάγονται εκεί οι ανωνυμίες του καφενείου μας. Ούτε υπαγορεύονται από κάποια ρήτρα προστασίας της δυνάμει εν κινδύνω ταυτότητας. Υπαγορεύονται κυρίως από την ευκολία της ανευθυνότητας, και από άλλους ακόμα λόγους που εμπίπτουν στο πεδίο της θεραπείας, αλλά όχι της δημόσιας διαβούλευσης. Όπως λέγαμε κάποτε με τη Δέσποινα, που κατέχει καλύτερα αυτά τα ζητήματα, η φιγούρα του μασκοφόρου εκδικητή αποκτά ιδιαίτερη γοητεία σε κοινωνίες που αισθάνονται σκληρή την καταπίεση της κεντρικής εξουσίας (είτε πραγματικές, σαν την ισπανική κυριαρχία στο Μεξικό, είτε φανταστικές, σαν τις δυστοπίες στα κόμιξ της Marvel), και για άτομα που εξαρτούν από το φαντασιακό την ισορροπία της πραγματικότητάς τους. 

Λυπάμαι αν σας στεναχωρώ, αλλά το τι λέμε δεν μπορεί ποτέ να είναι άσχετο με το ποιοι είμαστε. Και για όσο ακόμα ζούμε σε μιαν ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία (εν γνώσει μου χωρίς εισαγωγικά), please, book only your own face.

Θάνος Σίδερης






Monday, May 16, 2016

Λάθος διαπραγμάτευση ή λάθος στόχοι;


Share/Bookmark
Με την πανωλεθρία στο Eurogroup, η Κυβέρνηση Τσίπρα κερδίζει επαξίως τον τίτλο της πλέον πετυχημένης από την αρχή της κρίσης στο να αποτύχει σε όλους τους στόχους που η ίδια έθεσε. 

Και ο ΦΠΑ αυξήθηκε, και το αφορολόγητο μειώθηκε, και οι εισφορές και οι φόροι κάθε είδους αυξήθηκαν, και ο ΕΝΦΙΑ θα αυξηθεί, και δημόσια περιουσία θα πουληθεί με μη αναπτυξιακούς όρους, και οι αυτοματισμοί στις περικοπές ενσωματώθηκαν, και το χρέος δεν μειώθηκε ούτε πρόκειται να μειωθεί, ενώ ο ίδιος ο κ. Τσίπρας το προσαύξησε με τη "διαπραγμάτευσή" του και το δημοψήφισμα καμιά 50ριά δις.

Πέραν των δύο Κυβερνήσεων ειδικού σκοπού, της Κυβέρνησης Παπαδήμου, με συγκεκριμένο στόχο (την ολοκλήρωση του PSI), και Πικραμένου, που έλυσε σε λίγες βδομάδες, χωρίς καν να μπορεί να νομοθετήσει, διοικητικά προβλήματα χρόνων και προχώρησε την εφαρμογή συμφωνηθέντων ρυθμίσεων και γενικώς των νόμων, όλες οι άλλες μετά την κρίση Κυβερνήσεις απέτυχαν παταγωδώς.

Όμως ετούτη ξεπέρασε τον εαυτό της. Απέτυχε στα πάντα που δήλωνε ότι επιδιώκει, σε κάθε στόχο που  ίδια έθεσε.

Φταίει η αμάθεια; φταίει. Φταίει η αδεξιότητα και η ανικανότητα; Φταίνε. Φταίει η αδυναμία κατανόησης του διεθνούς περιβάλλοντος και ο επαρχιωτισμός; Φταίνε. Και σε τούτη την Κυβέρνηση αυτά περισσεύουν παραπάνω από κάθε προηγούμενη.

Όμως κυρίως φταίει σε όλες τις περιπτώσεις κάτι ουσιαστικότερο: όταν όλοι αποτυγχάνουν στους ίδιους στόχους, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως οι στόχοι αυτοί δεν είναι εφικτοί. Μήπως είναι ο στόχος λάθος.

Ποιος είναι (και υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια) τούτος ο στόχος; Η διατήρηση, πάση θυσία, του ίδιου οικονομικού μοντέλου, που αναδιανέμει διαρκώς τον όποιο πλούτο υπέρ των προηγούμενων γενεών, των μη παραγωγικών κρατικών δραστηριοτήτων και μιας ομάδας μη ανταγωνιστικών διεθνώς ολιγαρχών. Ξεγελώντας όλους τους υπόλοιπους με λαϊκίστικες εθνικιστικές ανοησίες για τους κακούς ξένους και όλα τα σχετικά.

Εντός αυτού του μοντέλου, θα παράγεται όλο και λιγότερος πλούτος ο οποίος αναπόφευκτα θα διανέμεται όλο και πιο άνισα. Οι φτωχοί θα γίνονται ταχύτερα φτωχότεροι, η μεσαία τάξη θα κινείται διαρκώς προς χαμηλότερα επίπεδα, μέχρι να απωλέσει τα πάντα. 

Ουδείς έχει ενδιαφερθεί να απαντήσει με σαφήνεια στο βασικό ερώτημα,  όπου πρέπει να επιλέξει η ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε πραγματικές εναλλακτικές λύσεις:

Από τι θα ήθελε να ζει η κοινωνία αυτή σε πέντε χρόνια από σήμερα; Τι να παράγει και τι να πουλάει στον κόσμο, προϊόντα και υπηρεσίες; Σε ποιους τομείς έχει πλεονέκτημα και θα επενδύσει όλους τους πόρους της, δημόσιους και ιδιωτικούς, για να το εκμεταλλευτεί περικόπτοντας κάθε άλλη δαπάνη; Ώστε να μπορεί με τη σειρά της με τα χρήματα που εισπράττει (σε διεθνώς αποδεκτό νόμισμα) να αγοράζει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που αντιστοιχούν στην αξία των δικών της τα οποία δεν συμφέρει ούτε μπορεί να παράγει η ίδια; Ποιες είναι οι δραστηριότητες υψηλής εγχώριας προστιθέμενης αξίας που θέλει να προσελκύσει στην οικονομία της και πώς θα κάνει οτιδήποτε, όχι μόνο για να μη φέρνει προσκόμματα, αλλά για να παρέχει ελκυστικό περιβάλλον για να αναπτυχθούν; Εργασιακό, φορολογικό, υποδομές, δικαιοσύνη, ασφάλεια, καλή παιδεία, καλή υγεία για όλους με το μικρότερο δυνατό κόστος για τον φορολογούμενο. 

Και ποιος είναι ο δρόμος για να πάει εκεί;

Μόνον όποιος απαντήσει σε αυτό το ερώτημα αξιόπιστα μπορεί να κερδίσει και τη μείωση του χρέους και πρόσβαση σε διεθνή βοήθεια και ιδιωτικά κεφάλαια, τόσο για το κράτος όσο και για τις επιχειρήσεις.

Μέχρι τότε κάθε διαπραγμάτευση είναι προδιαγεγραμμένη: θα αφορά την κατανομή της όλο και μεγαλύτερης φτώχειας σε όλο και λιγότερους κατοίκους.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Sunday, May 15, 2016

Ούτε με μια τρίχα από τον μανδύα του


Share/Bookmark
Υπάρχει μια δραστήρια «αναρχική» συλλογικότητα, που είναι τα τελευταία χρόνια υπεύθυνη για πολλές πράξεις βίας και τραμπουκισμών, σπασίματα, καταστροφές και εισβολές σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, στη Βουλή, στο ΤΑΙΠΕΔ, στην ΕΡΤ, σε σπίτια δημοσίων προσώπων, Ελλήνων και ξένων,  ή όσων μισούν, απειλές, ξυλοδαρμούς αντιφρονούντων, δημοσιογράφων, και πάει λέγοντας ο κατάλογος. 

Θα πει κανείς, τι το παράξενο; ένα ακόμη τσούρμο εντελώς αμόρφωτων ή ημιμαθών νεαρών, που συνήθως δεν μόχθησαν ποτέ για τίποτα, με ρομαντικές ευαισθησίες όμως, που αποφάσισαν να τη δουν Ρομπέν των Δασών και το τράβηξαν στα άκρα.

Όμως και πάλι στον τόπο των παραμορφωτικών καθρεφτών τα φαινόμενα απατούν. Πώς θα λεγόταν αυτή η ομάδα; Τι όνομα θα διάλεγε; Ρομπέν; Σπάρτακος; Pancho Villa, έστω; Όχι, βέβαια!

Η Ελλάδα ίσως είναι η μόνη χώρα στην οποία μια αυτοπροσδιοριζόμενη ως ΑΝΑΡΧΙΚΗ ομάδα θα μπορούσε να αποκαλεί τον εαυτό της Ρουβίκωνα! Ο μικρός ποταμός Ρουβίκωνας, κοντά στο Ρίμινι της Ιταλίας, όριζε το όριο αυτοπροστασίας της Δημοκρατίας της Ρώμης από απειλές εναντίον της από επίδοξους δικτάτορες, το οποίον ως γνωστόν διέβη ο Ιούλιος Καίσαρ, στις 10 Ιανουαρίου του 49 π.Χ., προκειμένου να επιβάλει την εξουσία του στη Ρώμη και να εγκαταστήσει τη Μονοκρατορία του.

Το φαινόμενο τούτο, μια ομάδα «Αναρχικών» να ταυτίζουν τον εαυτό τους με μια εξουσιαστική προσωπικότητα που εγκαθίδρυσε μια πειθαρχημένη αυτοκρατορία, είναι μια οικουμενική παραδοξότης.

Αλλά το να διεκδικεί μια χούφτα θρασύδειλα τσογλανάκια, μια αρμαθιά από αναρχοεθνίκια, που το μόνο που θέλουν είναι να επιβάλουν την εξουσία τους, να διεκδικούν αυτοί οιαδήποτε ομοιότητα με τον Ιούλιο Καίσαρα, με τη γενναιότητα, την ευφυία, την καλλιέργεια του ανδρός, έστω και με την τρίχα του μανδύα του, είναι απλώς μια Ελληνική ιλαρότης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος








Saturday, May 14, 2016

Το τέλος είναι πάντα ίδιο


Share/Bookmark
Μπορεί η διαδρομή να διαφέρει λίγο ανάλογα την ιστορία, τη γεωγραφία, τις παραδόσεις. Το τέλος όμως της πορείας των κοινωνιών που έγιναν βορά αυταρχικών καθεστώτων, στηριγμένων στον πιο βαθύ λαϊκισμό, είναι πάντα ίδιο.

Ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης έως το τέλος του '16 και σίγουρα και το '17, όπως δήλωσε ο ίδιος, αναλαμβάνοντας υπερεξουσίες προκειμένου να αποφύγει τη διοργάνωση της διαδικασίας για την αποπομπή του.

Το καθεστώς σπάει και τα τελευταία φρένα της Δημοκρατίας και τα λιγοστά προσχήματα που απόμειναν, σε μια χώρα με πληθωρισμό τριψήφιο, που δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος για την εκτύπωση του νομίσματός της διότι αξίζει πια λιγότερο από το χαρτί του, με ελλείψεις ρεύματος, τροφίμων και φαρμάκων. Κατηγορεί Θεούς και δαίμονες γι' αυτές τις συμφορές: τους Αμερικάνους φυσικά, τους Κολομβιάνους, την αντιπολίτευση της Βραζιλίας, που μόλις άλλαξε την Πρόεδρό της που απέτυχε. 'Όλους εκτός από τις επιλογές του.

Εν τω μεταξύ, πλέον ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους. Εκεί που τελειώνουν, συνήθως με αίμα, αυτά τα πειράματα. Παρά την καταστολή και τις απειλές, οι διαδηλώσεις πληθαίνουν όσο οι δημοκρατικές διέξοδοι κλείνουν. Το καθεστώς απαντά με αντιδιαδηλώσεις καθεστωτικών σε απόσταση αναπνοής από τους αντικυβερνητικούς. Η φλόγα πλησιάζει στα εκρηκτικά.

Το υπόλοιπο της ιστορίας έχει γραφτεί και παιχτεί ήδη πολλές φορές και σε άλλες χώρες που κάποτε είχαν μια μεγάλη μεσαία τάξη, και κάποιου είδους ευμάρεια, όπως η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράν, η Τουρκία, η Αργεντινή. Που κάποτε πίστεψαν πως μπορούσαν να γίνουν εύπορες φιλελεύθερες δημοκρατίες, χωρίς να περάσουν δια πυρός και σιδήρου. Και ίσως πράγματι να το μπορούσαν αν δεν ξέπεφταν στην αυταπάτη του λαϊκισμού, όπως την αποκαλεί εξάλλου και ο Έλληνας φίλος του Μαδούρο.

Ένα είναι σίγουρο. Όσο πιο ψηλά έχεις φτάσει τόσο πιο απότομο και άγριο είναι το πέσιμο, όταν γλιστρήσεις σε αυτή τη γλυκιά και μοιραία αυταπάτη.

Monday, May 9, 2016

Αν...


Share/Bookmark
Σε ένα μπαρ, σε μια παρέα, μετά την πρώτη γνωριμία με κάποιον… 

- Με τι ασχολείσαι;
- Υπήρξα νομικός σε διεθνείς οργανισμούς, στην UNESCO στον ΟΑΣΑ...
- Ααα, ωραία, εγώ έκανα …κ.λπ
- Γύρισα πάλι στην πόλη μου, στη Βαρκελώνη, γιατί οι γονείς μου χρειάζονται φροντίδα… Έχω μείνει όμως σε πολλές πόλεις… για καιρό, λόγω δουλειάς.

Κουβέντα… 

Μετά τις πρώτες συζητήσεις και κάμποσα ποτηράκια από ένα ανακουφιστικό κόκκινο κρασί, το φέρνει ο λόγος στις πόλεις που ζήσαμε, ανάμεσα σε αυτές το Παρίσι, όπου είχα ζήσει κι εγώ. Κοινές μνήμες από τόπους, πού έμεινες, πού έβγαινες και τα σχετικά. Εκείνος για σπουδές σε ένα καθολικό σχολείο από νωρίς, από έφηβος, μετά σπουδές, διδακτορικό, δέκα χρόνια κ.λπ. 

Ωραία πόλη, καθένας με τις μνήμες, όμορφες και άσχημες. Παρέες, έξοδοι, νεανικές τρέλες. Κουβέντα για τους πιο άγριους καιρούς. Κι εκεί η συζήτηση σκοτεινιάζει, τα πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε ή που απωθούμε, για τη βία και τον φόβο. Αλλά κυρίως γι' αυτό που μας καταδιώκει. 

Απομόνωση και ανάγκη εξομολόγησης. 

- Ξέρεις, ναι, μια φορά είχαμε βγει άλλοι τρεις φίλοι κι εγώ… - δισταγμός - μετά από ποτά περπατώντας για να γυρίσουμε, την γειτονιά μας βράδυ, είδαμε μια γυναίκα να τη μαχαιρώνουν … μπορεί να ήταν πόρνη…ίσως και όχι.
Φωνή που αρχίζει να τρέμει.
- …;
- Φύγαμε, ναι, φύγαμε, φύγαμε τρέχοντας, έντρομοι, γυρίσαμε στο δωμάτιο. Πήραμε ένα ταξί και φύγαμε τρέχοντας… φοβηθήκαμε … -προσπάθεια αυτοδικαιολόγησης μάταιη - ήμαστε μικροί, 14-15, δεν θυμάμαι, παιδιά, έφηβοι. Όχι, ίσως στα 16 ήμαστε τελικά…. Γυρίσαμε και δεν είπαμε τίποτε σε κανέναν… Φοβηθήκαμε… …
- …
- Τι θα κάναμε; σκεφτήκαμε. Είχαμε εξετάσεις σε δυο μέρες, θα μας καλούσαν... ίσως και να μας κατηγορούσαν γιατί δεν βοηθήσαμε... ίσως να μας έδιωχναν… να βρισκόμαστε μπλεγμένοι… Δεν μιλήσαμε σε κανέναν… Όμως εδώ το έχω... δεν μπορώ να το ξεχάσω… το θυμάμαι όπως τώρα… δεν το έχω πει…

Τριάντα χρόνια μετά, βούρκωσε, σαν να συνέβη χτες στον άνθρωπο αυτόν. Μια φευγαλέα στιγμή δειλίας. Η (δίκαιη, άδικη;) ενοχή για εκείνη τη μια στιγμή πόσο βαθιά μπορεί να βάλει το μαχαίρι, για να κρατήσει τόσα χρόνια ανοιχτή την πληγή; Τόσο για να την αφηγηθεί σε έναν σχεδόν άγνωστο, ένα βράδυ ανοιξιάτικο, μισομεθυσμένος σε ένα μπαρ… σαν να βγαίνει η ψυχή …

Οι άσχημες πράξεις είναι το εύκολο. Να χτυπήσεις, να κλέψεις, να σκοτώσεις ακόμη. Τις αποδέχεσαι, μετανιώνεις, ζητάς συγγνώμη, συμφιλιώνεσαι με το γεγονός, γίνεσαι κάποιος άλλος καλύτερος ή βουτάς παραπάνω στο κακό. Οι παραλείψεις, στον καθένα χωριστά αλλά και στα σύνολα, και στα έθνη, είναι το πιο βαθύ παράπονο, ο πιο βαθύς καημός. Γιατί μένουν μετέωρες, κουβαλάνε ένα βασανιστικό "αν". Τι θα είχε συμβεί, πώς θα είχανε πάει τα πράγματα ΑΝ.. Αν είχαμε κάνει κάτι άλλο, αν είχαμε αντιδράσει εμείς που έτυχε να το δούμε... Την ώρα που συντελούνταν το κακό...σε έναν άνθρωπο, σε πολλούς, στους φίλους, σε ένα έθνος. Αν είχαμε έγκαιρα, τη στιγμή που έπρεπε, συμπεριφερθεί αλλιώς. Αν δεν είχαμε φοβηθεί για εμάς, αν δεν είχαμε βαρεθεί, αν δεν είχαμε αποφύγει να ρισκάρουμε τη βολή μας ή και τη ζωή μας, αν είχαμε αξιολογήσει διαφορετικά τις προτεραιότητες και τις αξίες, αν κάναμε αυτό που έπρεπε, αυτό που οφείλαμε.

Ίσως να ήταν μια ζωή διαφορετική, δική μας ή κάποιου άλλου ή όλων, ίσως να ήταν μια άλλη ιστορία. Μια ιστορία κάπως καλύτερη. Ίσως, μπορεί και όχι, μπορεί να είχαμε αποτύχει. Σίγουρα όμως θα ήταν πιο συνεπής, πιο ανθρώπινη, πιο γενναία, με λιγότερο βάρος. Όμως εντέλει αδοκίμαστη, ανεκπλήρωτη, απόμεινε εκεί σωριασμένη, να μας βαραίνει (αμφιβολία σκληρή πιο πολύ από τη βεβαιότητα), χωρίς να μπορεί πια να δικαιολογηθεί μήτε να αντιστραφεί, ασήκωτη μνήμη, στον πάγκο την ψυχής. Μέχρι να δοθεί (αν ποτέ δοθεί ) μια δεύτερη ευκαιρία. 

Ανησυχητική μνήμη, μνήμη αγρύπνιας. Γιατί κάθε στιγμή μας μπορεί να είναι μια τέτοια στιγμή.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Εικόνα: "Man in a Chair", by Lucian Freud, 1983-85





Saturday, May 7, 2016

Ο εκβιασμός του απελπισμένου


Share/Bookmark
Το καθεστώς εκβιάζει την αντιπολίτευση με κάθε μέσο για να επωμιστεί τις συνέπειες της δικής του ανικανότητας και πολιτικού αμοραλισμού. Απειλώντας ότι θα ανατινάξει τη χώρα. Για να τους δώσουν λευκό χαρτί διακυβέρνησης. Και να ανοίξουν διάπλατα την πόρτα στους κάθε λογής χρυσαυγίτες και συμμορίες αρπακτικών ολιγαρχών. Χρησιμοποιεί τα παπαγαλάκια της δραχμής, τον ανεκδιήγητο (διορισμένο από την ίδια παρέα) Παυλόπουλο, ακόμη και ψέματα και ψευτοδιεθνείς πιέσεις, αναπτύσσοντας μια αδέξια στρατηγική έντασης με την Τουρκία σε μια κρίσιμη στιγμή, που η χώρα είναι αδύναμη. Κάνουν με δυο λόγια τα πάντα! Τα πιο επικίνδυνα, τα πιο ανήθικα. Δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα! (βλέπε σχετικά Ο (μπαγιάτικος;) εκβιασμός και το δίλημμα της Αντιπολίτευσης, Κάτοπτρα )

Η Αντιπολίτευση (και η ελάσσων και η μείζων) δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα. Θα διαπράξει λάθος τραγικό. Και πιθανότατα αδιόρθωτο.

Οφείλει να εξηγήσει σαφώς πώς από τα 980 εκατομμύρια ευρώ του email Χαρδούβελη φτάσαμε σε ένα χρόνο σε 8 δις, και ανεβαίνουμε, πώς φορτώθηκαν μερικές δεκάδες δις δημόσιο χρέος παραπάνω με το δημοψήφισμα, ποιος οδήγησε στα capital controls, πως όλα τούτα είναι αποτέλεσμα της ανεκδιήγητης "διαπραγμάτευσης" της μαγκιάς, κλανιάς και περηφάνιας του Τσίπρα προσωπικά.

Οφείλει να μη χαρακτηριστεί συνένοχη σε μέτρα που δεν θα αποδώσουν ποτέ, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ συστηματικά καταστρέφει την παραγωγική βάση της οικονομίας.

Οφείλει να απέχει από την ψηφοφορία, επιτρέποντας στο καθεστώς να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών του κυβερνώντας με την πλειοψηφία ΤΟΥ και να περάσει τα μέτρα ΤΟΥ, έστω και με αρκετά λιγότερες από 150 ψήφους. Να δούμε πόσοι επιτέλους του μένουν. 'Η να βάλει θέμα ψήφου εμπιστοσύνης και να πέσει.

Η αντιπολίτευση οφείλει να παρέχει εναλλακτική πρόταση και να μη νομιμοποιήσει το καραγκιοζιλίκι. Κυρίως να μη γίνει μέρος του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Tuesday, May 3, 2016

Ο (μπαγιάτικος;) εκβιασμός και το δίλημμα της Αντιπολίτευσης


Share/Bookmark
Ο εκβιασμός του Τσίπρα προς την αντιπολίτευση είναι φανερός, με τα δραχμοπαπαγαλάκια του: "Είτε στηρίζετε άμεσα ή έμμεσα το αποτέλεσμα της ψευτοδιαπραγμάτευσης (στην αδιέξοδη κατεύθυνση της υπερφορολόγησης και όχι μείωση δαπανών, φόρων / απελευθέρωση της οικονομίας, εκσυγχρονισμό του κράτους) με τον ίδιο εμένα στην εξουσία, είτε επιχειρώ να οδηγήσω τη χώρα εκτός Ευρώπης και ευρώ."

Ποντάρει στο ότι όλοι γνωρίζουν πως είναι επαρκώς ανήθικος, τυχοδιώκτης, ανεύθυνος για να το κάνει. Και πιστεύουν μερικοί (ίσως δικαίως, ίσως αδίκως, αυτό είναι η κρισιμότερη αμφιβολία) πως είναι και επαρκώς βλάκας για να το τολμήσει, καθώς αυτό αναπότρεπτα θα σημάνει την καταστροφή του κράτους του οποίου προΐσταται και από το οποίο ζει κι αυτός και οι παρέες του. Ο ίδιος φαίνεται να μην ενοχλείται αλλά να καλλιεργεί και να ενισχύει συνειδητά αυτή του την εικόνα (του αμοραλιστή βλάκα), ώστε να είναι πιο πειστικός. Ελέγχει τα ΜΜΕ και μπορεί να φανατίσει τους απελπισμένους και κουρασμένους πια, από τόσα χρόνια αποτυχίες και ανακολουθίες, πολίτες για να τους κάνει να υποκύψουν. Έχει αρκετούς συμμάχους σε αυτό το απελπισμένο αυτοκαταστροφικό διάβημα του χρήσιμου ηλίθιου, για άλλους λόγους τον καθένα. Ανάμεσά τους και ένα μέρος της Γερμανικής ελίτ, που κινείται γύρω από τους συντηρητικούς Βαυαρούς και εν μέρει τον Σόιμπλε, τους μη ανταγωνιστικούς διεθνώς ντόπιους ολιγάρχες, τους αντιευρωπαϊστές κάθε είδους, Λεπέν, Ιγκλέσιας, πουτινικούς διάφορους, κερδοσκόπους της πρόσκαιρης διεθνούς νομισματικής αστάθειας & Σία.

Το βασικό ερώτημα για την αντιπολίτευση είναι το ίδιο με πέρυσι. Με μόνη αλλαγή ότι σήμερα φαίνεται πως έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο του αριστεροδεξιού κοτζαμπασισμού και οι συσχετισμοί ισχύος έχουν κάπως αλλάξει.

Υποκύπτεις στον κοινό εκβιαστή; Διαπραγματεύεσαι μαζί του; Ή επιχειρείς να τον παγιδεύσεις; Και πώς;

Δύσκολα ερωτήματα για μια μάλλον αδέξια και αβαθή (κυρίως η κεντροαριστερή) αντιπολίτευση.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Βλέπε σχετικά και τον Ιούνιο του 2015:
Μια άλλη σκέψη: αληθινή συναίνεση ή καλύτερα ρήξη τώρα;