Tuesday, February 23, 2016

Το όνειρο


Share/Bookmark
Σήμερα είχα μια πολύ σπάνια εμπειρία. Το περασμένο έτος είχα μια σχετικά υψηλή επιστροφή από τη φορολογική δήλωση, για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια που έβγαινε πάντοτε χρεωστική. Η οποία δεν είχε πιστωθεί φυσικά στον λογαριασμό μου ακόμη, κοντά δέκα μήνες μετά. Υπέθετα (και σωστά) ότι εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης τακτικής καθυστερήσεων και στάσης πληρωμών του Δημοσίου, και νόμιζα ότι κάποια στιγμή θα κατατεθεί αυτομάτως στον λογαριασμό μου. Φόρους δεν χρωστούσα και δεν χρωστώ.

Οπλίστηκα με όση καρτερία διαθέτω και αποφάσισα να επισκεφθώ τη Δ.Ο.Υ., πράγμα το οποίο όπως όλοι αποφεύγω όσο είναι δυνατόν, για να μη χάνω χρόνο και διότι οι άνθρωποι τείνουν να αποφεύγουν τα δυσάρεστα συναισθήματα και τη σύγχυση.

Ανεβαίνοντας από τις σκάλες (δεν λειτουργούσε ο ανελκυστήρας) στον τρίτο όροφο που βρίσκεται το εισόδημα, δοκίμασα την πρώτη έκπληξη. Μπαίνοντας κοίταξα αμήχανος για το πού να πάω και έπεσε η ματιά μου στον ταμία, πίσω από τον γκισέ. Συνήθως ουδείς δίνει πληροφορίες εάν δεν είναι στο αντικείμενό του. Μου χαμογέλασε ευγενικά. "Τι θα θέλατε;"

Του εξήγησα λαχανιασμένα. 
- Πάρτε μια ανάσα, μην αγχώνεστε! Καπνίζετε;
- Περιστασιακά.
- (χαμογελώντας) Ε, αυτό φταίει. Μην ανησυχείτε, πρέπει να κάνετε μια αίτηση. Μισό λεπτό.

Και τσουπ, βγάζει την αίτηση μισοσυμπληρωμένη και μου τη δίνει.
- Θα συμπληρώσετε αυτό και εκείνο και θα τη δώσετε στην κυρία στο βάθος. Εδώ θα βάλετε τον λογαριασμό σας,
- Ευχαριστώ πολύ. Δυστυχώς δεν εκτύπωσα το IBAN, το έχω στο στικάκι αυτό όμως. Το έχω και στη δήλωσή μου.
- Α, μην ανησυχείτε. Δεν μπορώ να σας το τυπώσω, αλλά ελάτε μαζί μου

Βγήκε από τον γκισέ και με πήγε στην (επίσης ευγενέστατη) προϊσταμένη, που εξυπηρετούσε κάποιον άλλον. Της εξήγησε εν συντομία και εκείνη δίχως καθυστέρηση μπήκε στο σύστημα και εκτύπωσε τη σχετική σελίδα από τα στοιχεία μου για να την επισυνάψω στην αίτηση. 

Τους ευχαρίστησα και πήγα στην ουρά των ανθρώπων που περίμεναν για τους συμψηφισμούς.

Μια υπάλληλος, παχουλή, καστανή, με πολύ γλυκιά και ευγενική φυσιογνωμία, ζεστή φωνή, που απέπνεε κάτι καθησυχαστικό, αγωνιζόταν να εξυπηρετήσει το κοινό. Μιλούσε με χαμηλούς τόνους και εξαιρετικά φιλικά σε όλους. 

Ήταν 6-7 άτομα πριν από εμένα, μια πολύ ενδιαφέρουσα πανίδα. Μια κοντόχοντρη κυρία, καλοντυμένη, με αρκετές τρίχες στο πηγούνι, που δήλωνε με 80% αναπηρία (παρότι δεν φαίνονταν πουθενά εξωτερικά κάτι τέτοιο, αλλά τέλος πάντων), οργισμένη με τα πάντα και ιδιαιτέρως με όλους αυτούς τους καινούργιους πούρχονται στη χώρα και έλεγε κάτι ακατάληπτα για τον Άγιο Παντελεήμονα και περίμενε 30 ευρώ επιστροφή. Μια άλλη κυρία, που μάλλον εργαζόταν ακόμη παρά την ηλικία της, και έπρεπε να κάνει κάποιον συμψηφισμό και παραπονιόταν χαριτολογώντας για το ότι έβαλε όλα της τα λεφτά στα τούβλα και τώρα τα τούβλα τη βαράνε στο κεφάλι. Μια σεμνή κυρία, 80 ετών που έδειχνε πολύ νεώτερη, δουλεμένη στην κοψιά, που περίμενε για 27 ευρώ. Με τη σύνταξή της πλήρωνε το ενοίκιο του μικρού σπιτιού της και δεν ήθελε να μείνει στον γιο της για να μην ενοχλεί, ο οποίος μεγάλωνε μόνος του δυο παιδιά 13 και 15 ετών, διότι η γυναίκα του τους εγκατέλειψε από όταν ήταν μικρά. Τους έκανε όμως τις δουλειές, τους βοηθούσε με ό,τι χρήματα της έμεναν και ντρέπονταν που έτρωγε σε αυτούς. Ένας νεαρός μουτζούφλης, στρατιωτικός, αδιάφορος για όλα εκτός από την ομορφιά του.
 
Όλοι θυμωμένοι, καθένας με άλλον τρόπο, με «αυτούς», που τους ταλαιπωρούν, που κάνουν ό,τι τους κατέβει και καθένας για τα λίγα χρήματα που του αντιστοιχούσαν τους ανάγκαζαν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία. Αλλά, «όχι, δεν θα τα χαρίσουμε», ήταν το κοινό μότο.

Η υπάλληλος προσπαθούσε να εξυπηρετήσει δύο και τρεις πολίτες μαζί με εξαιρετική αποτελεσματικότητα. Όταν συμπλήρωνε χαρτιά ο ένας, συνέχιζε με τον άλλον καθοδηγώντας τον πρώτο. Σηκωνόταν κάθε λίγο για να εκτυπώσει, να ψάξει σε άλλο πόστο εργασίας εάν κανείς χρωστάει, μιλούσε σε όλους καθησυχαστικά και με γλύκα. Σε κάποια στιγμή, μια άλλη πιο πίσω τη ρώτησε αν θα τελειώσουμε, αν θα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε τις επιστροφές ή να φύγουμε.
- Σσσς, πουθενά μην πάτε, περιμένετε λίγο, πηγαίνετε στο «σαλόνι» μας και περιμένετε, και, συνωμοτικά, χαμογελώντας, «τσιμουδιά μη λέτε, θα σας τακτοποιήσουμε.»

Πρέπει να σηκώθηκε ίσαμε 15 - 20 φορές για να συνοδεύσει δυο δυο τους πολίτες είτε στο ταμείο, είτε για να ψάξει χαρτιά, είτε για να τους εξηγήσει πώς να συμπληρώσουν, πάντα με την ίδια καλή διάθεση, το ίδιο ενδιαφέρον και ένα καλαμπούρι, το ίδιο χαμόγελο. Χρειαζόταν μια φωτοτυπία από την ηλικιωμένη κυρία και απολογητικά της είπε:
- Δυστυχώς δεν λειτουργεί το φωτοτυπικό μας. Δεν έχουν χρήματα να μας το φτιάξουν, λένε. Ντρέπομαι να σας λέω να πάτε κάτω να βγάλετε φωτοτυπίες.

Κάπως τα κατάφερε να προσπεράσει το θέμα και να μην ταλαιπωρήσει τη γυναίκα. 

Ο κόσμος γλύκανε. Σχεδόν ξεχάσαμε όλοι τον θυμό.

Την ώρα που συμπλήρωνα την αίτησή μου, πριν έρθει η σειρά μου, διαπίστωσα πως είχα ξεχάσει την ταυτότητα στο σπίτι. Ετοιμάστηκα να φύγω. Παίρνω όμως το θάρρος και τη ρωτώ για να μην περιμένω αδίκως, αν πρέπει να επιστρέψω άλλη μέρα.
- Μείνετε, θα σας εξυπηρετήσουμε, ήρθε η απροσδόκητη απάντηση.

Πράγματι, όταν ήρθε η δική μου σειρά με εξυπηρέτησε γρήγορα, δεν ζήτησε την ταυτότητα, με κοίταξε και μου είπε:
- Μα σας χρωστάμε αρκετά χρήματα, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα;
- Δεν το ήξερα πως έπρεπε να κάνω αίτηση, υπέθετα ότι γίνεται αυτόματα.
- Έτσι γίνονταν αλλά δεν γλιτώνετε από εμάς. Βλέπω έχετε μια δόση ακόμη του ΕΝΦΙΑ.
- Ναι, το βάζω στην τράπεζα να πληρωθεί αυτόματα και θα καταβληθεί στις 26.
- Να το συμψηφίσω;
- Ό,τι σας βολεύει, δεν με ενοχλεί. Απλώς πρέπει να ακυρώσω την πληρωμή μου. Μόνο σας παρακαλώ,   αν το συμψηφίσετε, να είναι βέβαιο ότι θα γίνει για να μην ακυρώσω την πληρωμή και βρεθώ να          χρωστώ και πληρώνω πρόστιμα.
- Μην ανησυχείτε καθόλου, εμείς έπρεπε να σας έχουμε πληρώσει και σας χρωστάμε χρήματα τόσον  καιρό!

Σάστισα. Η γυναίκα αυτή έκανε τη δουλειά τριών υπαλλήλων μόνη της, από πόστο σε πόστο. Μια άχρηστη δουλειά, παρόλα αυτά, που οφείλεται στην κουτοπονηρία του Ελληνικού Κράτους. Γιατί θα πρέπει να κάνω μια αίτηση για να μου επιστρέψουν χρήματα που μου χρωστούν; Υπάρχει καμιά περίπτωση να μην το θέλω; Ήδη στη φορολογική μου δήλωση έχω κάνει την αίτηση βάζοντας και τον λογαριασμό μου. Και να εργάζονται τόσοι άνθρωποι γι’ αυτό.

Η υπάλληλος όμως έκανε τη δουλειά της αποτελεσματικά, με κέφι και σεβασμό, λύνοντας προβλήματα και όχι δημιουργώντας εμπόδια. Απορροφούσε τον συσσωρευμένο θυμό όλων μας, με κατανόηση, ενδιαφέρον και, θα τολμούσα να πω, με στοργή. Τρεις εργαζόμενοι μόνοι τους σε έναν απέραντο όροφο (η προϊσταμένη και ο ταμίας) αντιμετώπιζαν το τέρας που τους βάζουν να διαχειρίζονται και εξαγριώνει τους πολίτες.

Σκέφτηκα για μια και μόνο στιγμή, για φαντάσου αυτοί οι άνθρωποι να είχαν τη δυνατότητα να δουλέψουν σε ένα περιβάλλον με πολίτες λιγότερο οργισμένους, λιγότερες άχρηστες και κουτοπόνηρες διαδικασίες, να κάνουν κάτι ενδιαφέρον και δίκαιο, σε ένα κράτος που θα τους έδινε τη δυνατότητα να αξιολογηθούν, να εξελιχθούν, να ανέβουν στην ιεραρχία ανάλογα με την απόδοσή τους, που δεν θα τους έκανε να τρέχουν από πόστο σε πόστο για να κάνουν τη δουλειά τους, ένα κράτος με ένα γαμημένο φωτοτυπικό που να λειτουργεί, βρε αδελφέ!

Μετά βγήκα στον δρόμο, με το χάος, τα τετραπλοπαρκαρισμένα, τις μουτζούρες παντού, τον κόσμο πούτρεχε πανικόβλητος γιατί αναγκάζεται να σκορπά τη ζωή του κυνηγώντας κάτι που διαρκώς απομακρύνεται και φεύγει, για ένα ψευτοόνειρο, μια ψευτοσύνταξη, και η σκέψη εξατμίσθηκε στον ανοιξιάτικο Αττικό ουρανό.

Υ.Γ. Δεν θα αποκαλύψω για ποια Δ.Ο.Υ. πρόκειται. Μπορεί τελικά νάταν κι αυτό ένα όνειρο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Sunday, February 21, 2016

Βρετανία και Ευρώπη Ι


Share/Bookmark
Η παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρώπη έχει πολλά θετικά στοιχεία για την Ευρώπη και πολύ περισσότερα για το Ηνωμένο Βασίλειο. Όχι όμως με κάθε κόστος. Διαβασμένο αντίστροφα, η Βρετανία έχει πολύ περισσότερα να χάσει από τυχόν έξοδό της και λιγότερα να κερδίσει. Το Η.Β. υπήρξε ένας εταίρος σημαντικός και αξιόπιστος, που σέβεται τις δεσμεύσεις του, με διπλωματική ισχύ και στρατιωτική ικανότητα καθώς και μια ειδική σχέση με τις ΗΠΑ και μια βαθιά δημοκρατική παράδοση, ενώ συμβάλλει θετικά στον προϋπολογισμό της Ε.Ε.. Το Η.Β. κέρδισε ανεμπόδιστη πρόσβαση στις Ευρωπαϊκές αγορές, ενώ την οικονομία του κινούν Ευρωπαϊκά κεφάλαια και Ευρωπαίοι εργαζόμενοι.

Από την άλλη πλευρά, η παραμονή του έχει νόημα στον βαθμό που συμβάλλει στο να παραμείνει η Ευρώπη πιστή στις βασικές αρχές των συνθηκών και να συνεχίσει την πορεία της προς μια ισχυρή Ομοσπονδία των Ευρωπαίων πολιτών και δεν την εκτροχιάζει.

Το Η.Β εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1973, μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών από το 1960, για να αρθεί το βέτο του Γάλλου Προέδρου Ντε Γκολ, που είχε ασκηθεί ήδη από το '63. Το Η.Β αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διαδικασία εξαρχής στη δεκαετία του '50, ενώ άλλαξε γνώμη τη δεκαετία του '60, όταν πλέον είχε αποδεχθεί την απώλεια του στάτους της Μεγάλης Δύναμης, που χάθηκε νωρίτερα με την ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας, της Βιρμανίας και άλλων αποικιών.

Ο Πρωθυπουργός Macmillan μίλησε για τους "ανέμους της αλλαγής" τον Φεβρουάριο του '60, αναγνωρίζοντας το γεγονός αυτό και καλώντας τους Βρετανούς να δράσουν αντίστοιχα. Η κρίση του Σουέζ ενίσχυσε τη Βρετανική ανησυχία, ενώ η οικονομία της στρεφόταν όλο και περισσότερο προς τις Ευρωπαϊκές αγορές παρά προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας, που τραβούσαν τον δρόμο τους.

ΟΙ Ευρωπαίοι και οι Βρετανοί δεν πρέπει επίσης να ξεχνούν πως τα "προβλήματα" που αντιμετωπίζει η Μεγάλη Βρετανία σήμερα εν πολλοίς είναι προϊόν δικών της επιλογών, που επέβαλε στον εαυτό της και στην Ευρώπη.

Στην πραγματικότητα, ήταν το Λονδίνο που επέμεινε για την ταχύτερη δυνατή ένταξη των χωρών της πρώην Ανατολικής Ευρώπης ελπίζοντας ότι η ένταξη αυτή θα αποδυνάμωνε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ήταν το Λονδίνο που αρνήθηκε να εφαρμοστεί η μεταβατική επταετής περίοδος για την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών στις χώρες αυτές, όπως έγινε και με τις υπόλοιπες που εντάχθηκαν νωρίτερα, η οποία κατέληξε στην άμεση δημιουργία ενός ρεύματος καλά καταρτισμένων εργαζομένων προς το Η.Β., που αύξησε σημαντικά τον πλούτο του αλλά και τα ξενοφοβικά του αισθήματα. Ήταν το Λονδίνο που επέλεξε να αυτοαποκλεισθεί από το Ευρώ και από τη Συνθήκη για την Οικονομική Ένωση και στη συνέχεια παραπονιόταν γιατί το χρηματοοικονομικό κέντρο του, που παράγει το 7% του Βρετανικού ΑΕΠ, μπορεί να εγκαταλειφθεί.

Ναι, μπορεί κανείς να τα ξεχάσει και να τα συγχωρήσει όλα αυτά, μπορεί να αξιολογεί τις παρούσες διεθνείς συνθήκες και τη σημασία που θα είχε ένα BREXIT, αλλά όχι να αποδεχτεί την παραβίαση βασικών αρχών λειτουργίας της Ένωσης. Ίσως η διαχείριση μιας ειδικής σχέσης με τη Μεγάλη Βρετανία εκτός Ε.Ε. να ήταν μια καλύτερη προοπτική και για την Ένωση και για τη Βρετανία, όπως είχε διαβλέψει ο Ντε Γκολ ήδη από το 1963.

Σε κάθε περίπτωση, η έκβαση του δημοψηφίσματος φαίνεται αμφίρροπη και ο Κάμερον δεν θα διαχειριστεί με ευκολία το τέρας που έβγαλε, κάπως απερίσκεπτα ίσως, από το κλουβί του. Ενώ πτυχές της συμφωνίας αυτής, που στηρίζεται σε νομικούς ακροβατισμούς, δύσκολα θα σταθούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και θα βρουν δρόμους εφαρμογής μέσω της έκδοσης κατάλληλων αποφάσεων από το Συμβούλιο, την Επιτροπή και το Κοινοβούλιο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Δείτε ακόμη σχετικά άρθρα μου:

Friday, February 19, 2016

Μεγάλη επιτυχία του κ. Τσίπρα: επανένωσε τη Γιουγκοσλαβία!


Share/Bookmark
Η περήφανη Ελληνική εξωτερική πολιτική επανενώνει τη Γουγκοσλαβία και de facto μετέτρεψε την ΠΓΔΜ σε χώρα πρώτης εισόδου και σύνορο της Ευρώπης (!) και σε κομβικό σημείο ελέγχου των προσφυγικών ροών.

H EL Pais δημοσιεύει σήμερα μια πάρα πολύ ανησυχητική πληροφορία: την υπογραφή συμφωνίας, πίσω από την πλάτη της Ελλάδας, των χωρών των Βαλκανίων (Σλοβενία, Σερβία, Κροατία, Μακεδονία) με την Αυστρία, παρουσιάζοντας στοιχεία του περιεχομένου της συμφωνίας.

Η έγκριτη εφημερίδα, αφού αναφέρεται σχεδόν ειρωνικά στην (σ.σ. υποκριτική) απειλή χρήσης βέτο του Τσίπρα σε άσχετο θέμα (τη συμφωνία με τη Μεγάλη Βρετανία) για να αποφύγει το κλείσιμο των συνόρων της Ευρώπης με την Ελλάδα, θυμίζοντας και το άλλο βέτο που είχε απειλήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός, για τις κυρώσεις στη Ρωσία λόγω της εισβολής της στην Ουκρανία, και το έκανε γαργάρα όταν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε καμία υποστήριξη. Και στη συνέχεια, αναφέρει επί λέξει τα ακόλουθα:

«... Η Ελλάδα απόμεινε απομονωμένη

Η αμφιλεγόμενη απόφαση της Αυστρίας να επιβάλει αυστηρούς συνοριακούς ελέγχους και καθημερινή ποσόστωση στους μετανάστες όχι μόνο δημιούργησε μια γενικευμένη αντίδραση των εταίρων αλλά και στρίμωξε στη γωνία την Ελλάδα. Σύμφωνα με την κοινή απόφαση που υπεγράφη από τις χώρες του δρόμου των Βαλκανίων - Αυστρία, Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, και Μακεδονία - στην οποία η El Pais απέκτησε πρόσβαση, οι συνοριακές Αρχές αυτών των πέντε χωρών συμφώνησαν να λάβουν "κοινά επείγοντα μέτρα" για να σταματήσουν τη ροή, εκτός των ορίων του κυρίως θερμού σημείου, της Ελλάδας.

Ανάμεσα σε άλλα μέτρα συντονισμού, οι πέντε χώρες, δεσμεύθηκαν να πληροφορούνται αμοιβαία για τις μεταναστευτικές κινήσεις, να αλληλοενημερώνονται για τα αντίστοιχα κλεισίματα των συνόρων με "πέντε ημέρες προειδοποίηση", και να στηρίξουν τη Frontex στα σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα , Μακεδονία και Τουρκία, να μεταφέρει με διακρατικές συμφωνίες τους μετανάστες. Αλλά σε κανένα από τα μέτρα δεν υπάρχει συνεργασία με την Ελλάδα.

Αυτές οι αστυνομικές αρχές, σύμφωνα με το έγγραφο που υπεγράφη χθες Πέμπτη, συμφώνησαν να τυποποιήσουν τις διαδικασίες καταγραφής ανάμεσα στις χώρες τους και συμφώνησαν ότι η Μακεδονία – όπου, όπως διαβεβαιώνουν, η παρουσία διεθνούς αστυνομικής δύναμης αρχίζει να έχει αποτέλεσμα για τη μείωση των ροών – θεωρείται για τις χώρες αυτές ως χώρα πρώτης εισόδου, παρότι δεν αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσοι διαθέτουν τη βεβαίωση καταγραφής από τις Ελληνικές Αρχές θα τους επιτρέπεται η είσοδος.

Η Ελλάδα, συνεπώς, περνά σε δεύτερο πλάνο στην ανάπτυξη των Αστυνομικών Επιχειρήσεων και η ευθύνη της λειτουργίας, σύμφωνα με το έγγραφο, περνά στη Μακεδονία. "Οι Αρχηγοί της Αστυνομίας (της Αυστρίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Σερβίας και Μακεδονίας) συμφώνησαν να προσφέρουν την αναγκαία υποστήριξη στις Αρχές της Μακεδονίας, για να σταματήσουν τη μεταναστευτική κρίση". Και για τον σκοπό αυτόν ανταποκρίνονται στο αίτημα των Σκοπίων: μεγαλύτερη επιτήρηση στα σύνορά της Μακεδονίας, περισσότεροι έλεγχοι, περισσότερες καταγραφές μεταναστών».

Θα ζήσουμε μέρες δύσκολες.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος



http://internacional.elpais.com/internacional/2016/02/19/actualidad/1455891401_649751.html



Thursday, February 18, 2016

Ελλάς


Share/Bookmark
Ελλάς: Γεωγραφική έκτασις εξόχως κατακερματισμένη, στη Νότια άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου, η οποία περιλαμβάνει μεγάλον αριθμό νήσων διαφόρων μεγεθών και την ορεινή ηπειρωτική χώρα, και διακρίνεται από έντονες εναλλαγές απομονωμένων τοπίων ανάμεσα στα πυκνά και υψηλά βουνά, τα ποτάμια και τις θάλασσες.

Τον πληθυσμό της αποτελεί ένα ετερόκλητο άθροισμα από τοπικισμούς και σόγια, που αυτοαποκαλούνται Δημοκρατία. Οι κάτοικοι χαρακτηρίζονται από έντονο ατομικισμό και βαίνουν συρρικνούμενοι. Ο Έλλην μεταλλάσσεται διασπώμενος και διχαζόμενος διαρκώς σε όλο και μικρότερα στοιχεία, μέχρις κάθε ενός ατόμου ξεχωριστά και ενίοτε πέραν και αυτού, δια της σχιζοφρενούς αυτοαναφορικότητος. Φαίνεται πως η αιματηρά αλυσιδωτή αντίδρασις της αυτοδιασπάσεως των κατοίκων της είναι αναπόδραστος και συνδέεται αρμονικά με το τοπίο και την ιστορία του.

Από σεισμούς εγεννήθη, δια σεισμών ανεδύθη και δι' αυτών κατακρημνίζεται χαωδώς και ανασυντίθεται επωδύνως σε άλλα σχήματα, εξ υπαρχής των χρόνων.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Wednesday, February 17, 2016

Να μην αμφιβάλλει κανείς ότι έχουν σχέδιο


Share/Bookmark
Οι τελευταίες δηλώσεις περί "εντάλματος σύλληψης των επιχειρήσεων που φεύγουν" (sic), λες και φεύγουν γιατί το θέλουν, όχι γιατί αλλιώς θα κλείσουν, γίνονται σε συνέχεια των άλλων δηλώσεων (δεν έγινε και τίποτα μωρέ) του υποτίθεται μετριοπαθούς Δραγασάκη, για το κλείσιμο των συνόρων.

Λίγο νωρίτερα οι θεσμοί είχαν υποχρεώσει την Κυβέρνηση να άρει τις φορολογικές διακρίσεις απέναντι σε χώρες με ευνοϊκότερο φορολογικό περιβάλλον, όπως η Βουλγαρία και η Κύπρος, που προσπάθησαν να επιβάλουν για να περιορίσουν τη φυγή.

Οι νόμοι της οικονομίας αντικατοπτρίζουν τους νόμους της επιβίωσης: οι άνθρωποι και οι επιχειρήσεις τείνουν να πάνε εκεί που οι συνθήκες είναι καλύτερες και οι υπηρεσίες που παρέχει το κράτος σε σχέση με το κόστος τους είναι πλέον αποδοτικές.

Μια μη ανταγωνιστική οικονομία έχει δύο τρόπους να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο.

Ο ένας είναι να προσαρμόσει τις αμοιβές εργασίας και κεφαλαίου στην ανταγωνιστικότητα του καθενός και ταυτόχρονα να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των υπηρεσιών του κράτους μειώνοντας ταυτόχρονα το κόστος τους (δηλαδή τους φόρους) ώστε σταδιακά να ανέβουν σε υψηλότερα επίπεδα.

Ο άλλος είναι ο προστατευτισμός:
 α) περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων,
 β) περιορισμοί στην κίνηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών (δασμοί και άλλες διαδικασίες περιοριστικές      στην αγορά υπηρεσιών από το εξωτερικό) και 
 γ) περιορισμοί στην κίνηση των προσώπων.

Ο προστατευτισμός ανακουφίζει προσωρινά τους λιγότερο παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, ενώ πλήττει τους ανταγωνιστικότερους (όπως και η διαρκής νομισματική υποτίμηση). Το αποτέλεσμα είναι ότι σταδιακά οι λιγότερο ανταγωνιστικοί κερδίζουν έδαφος εσωτερικά έναντι των περισσότερο παραγωγικών τομέων και τελικά το σύνολο του εισερχόμενου και παραγόμενου στη χώρα πλούτου μειώνεται διαρκώς. Όλοι γίνονται μεσοπρόθεσμα διαρκώς φτωχότεροι, κυνηγώντας κάτι που συνεχώς απομακρύνεται.

Το (α) επιβλήθηκε εν μέρει. Όσο όμως τα σύνορα είναι ανοιχτά και δασμοί δεν μπορούν να μπουν, οι άνθρωποι πρακτικά μπορούν να φύγουν με τα χρήματά τους ανά χείρας, μπορούν να κάνουν τις αγορές τους στις γειτονικές χώρες, να πηγαινοέρχονται και να αρνούνται να πληρώσουν διπλή και τριπλή τιμή για την ίδια υπηρεσία ή προϊόν στη χώρα τους, επειδή το κράτος την επιβαρύνει πολλαπλάσια. Τέλος, μπορούν οι ίδιοι και οι επιχειρήσεις τους να φύγουν από τη μη ανταγωνιστική οικονομία για να ζήσουν κάπου αλλού καλύτερα (και εν ειρήνη).

Προφανώς, οι πάνσοφοι έκαναν τη σκέψη "αν κλείσουν τα σύνορα, με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια": όσοι φεύγουν για να αγοράσουν στις γειτονικές χώρες τα χρειαζούμενα θα αντιμετωπίζουν ένα διοικητικό εμπόδιο, θα δυσκολεύονται (διοικητική διαδικασία + χρόνος = πρόσθετο κόστος = δασμός). Όπως και αυτών που εξάγουν στην Ελλάδα θα ανέβει το κόστος τους. Ενώ θα μπορούν να ελέγχουν και όσους εξέρχονται από τη χώρα στη διαδικασία ελέγχου.

Οπότε το προκαλούν να συμβεί, με την εκ πρώτης όψεως απίστευτα ανεύθυνη, αλλά, με μια καλύτερη ανάγνωση, εργαλειακή διαχείριση του προσφυγικού.

Φυσικά, είναι ατελέσφορο. Απλώς θα κερδίσουν χρόνο και θα βαθύνει η καταστροφή, εάν οι Ευρωπαίοι πέσουν στην παγίδα. Ο εγκλεισμός δεν σημαίνει μόνον πως ό,τι παραγωγικό υψηλής προστιθέμενης αξίας παγιδευτεί εντός των συνόρων θα πεθάνει, διότι αφενός η ανταγωνιστικότητα θα δεχθεί ένα ακόμη πλήγμα και αφετέρου διότι θα είναι καταδικασμένο να προσπαθεί να επιβιώσει μόνο στην Ελληνική αγορά. Αλλά σημαίνει, κυρίως, πως όλο και λιγότερα έως τίποτε πλέον δεν θα μπαίνει και κανείς δεν θα εμπορεύεται καν μέσω αυτής. Ποιος διακινεί προϊόντα και υπηρεσίες από ένα κράτος που του βάζει εμπόδια; Ποιος βάζει κάτι ουσιαστικό σε μια χώρα (χρήματα, μια επιχείρηση ή εγκαθίσταται ο ίδιος) από την οποία αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες να φύγει;

Είναι όλο και παραπάνω πανικόβλητοι. Και ως εκ τούτου, όλο και περισσότερο επικίνδυνοι.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Δείτε σχετικά και http://katoptra.blogspot.gr/2016/02/buffer-zone.html, Buffer zone






Tuesday, February 16, 2016

Τα σεντούκια


Share/Bookmark


Κουτιά, κιβώτια, σεντούκια, συρτάρια, κάσες, που τακτοποιούσαν τιμαλφή, έγγραφα, κειμήλια, προσωπικές μνήμες, το γράμμα του βασιλιά ή μιας αγαπημένης, ενός φίλου, ένα χειρόγραφο ή έναν κώδικα, χρυσά κι αργυρά νομίσματα, ακριβά ρούχα και προικιά…. ‘Ο,τι μπορεί να φανταστεί ο νους και να αισθανθεί η καρδιά, σε μορφή υλική προσπαθούσαν απελπισμένα να το κρατήσουν, να το φυλάξουν, να το ταξινομήσουν σε ένα από τα αναρίθμητα συρτάρια και κρύπτες, να μη φύγει, μην το δει κανείς, να μην το μάθει. Το πολύτιμο, το μυστικό.

Κι όμως πιότερο από το περιεχόμενο σώθηκαν τα περίτεχνα κουτιά. Εκείνο το μέσα, βγήκε, έφυγε, το παράλλαξε ή το μάρανε ο χρόνος, του μετατόπισε το νόημα και την ουσία, ή απλά το εξαφάνισε,
κυλώντας ασταμάτητος από τις χαραμάδες, γλιστρώντας φευγαλέος από τις κλειδαριές και την περίτεχνη διακόσμηση.

Φύγανε τα χρυσόβουλα, έσβησαν ή διαβάστηκαν τα μυστικά (πράγμα κατά βάθος το ίδιο), κάποιος κάπου άρπαξε τα νομίσματα, φόρεσε τα δαχτυλίδια, τα χάρισε σε άλλους έρωτες, άλλες ζωές.

Είναι αυτά τα σεντούκια ό,τι απόμεινε από τόσους αιώνες μνήμες που καταχωνιάζαμε στα πολύτιμα, τις επιθυμίες, τις αναμνήσεις, την περιουσία, τις θέσεις, τους έρωτες, τους καημούς, τακτοποιώντας για λίγο, διαμοιράζοντας, σταθεροποιώντας όλα τούτα στα κουτάκια μας. Νομίζαμε (αφελείς ή φοβισμένοι) πως κερδίζαμε κάτι από την αιωνιότητα και κοιμόμαστε με μια καθησυχαστική φενάκη το βράδυ, κάπως σαν το μονότονο βουητό της τηλεόρασης που νανουρίζει ή, καλύτερα, υπνωτίζει. Όμως η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Κι έμειναν τούτα τα σεντούκια, περίτεχνα, αδειανά κι άχρηστα, να θυμίζουν με το κενό και τα χωρίσματά τους κείνο που κάποτε υπήρξε για λίγο με έναν τρόπο που κουβαλούσε τη μυρωδιά και τις μύχιες σκέψεις μερικών ανθρώπων κι όμως δεν θα υπάρξει ποτέ πια.

Ποιος δεν αμάρτησε αναζητώντας λίγη αιωνιότητα, μια σταλιά αθανασία, τακτοποιώντας τις συλλογές του, τα αρχεία του, τις φωτογραφίες, τις ταινίες, σε φακέλους και υποφακέλους κι άλλους υποφακέλους, τα χρήματά του, τις μνήμες του, τις ιδιοκτησίες του, σε συρταράκια του εγκεφάλου, στα πανταχού παρόντα σεντούκια μας; Ποιος δεν αφέθηκε να αποκοιμηθεί με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μας χαρίζουν τα συρταράκια μας; Πως θα υπάρχουν για πάντα (κι εμείς μαζί τους), πως θα τα βρουν οι απόγονοί μας κι οι απόγονοι των απογόνων μας. Μέχρι πούρχεται μια google και τρισεκατομμύρια bits και τα εξαϋλώνουν, τα αναδιατάσσουν αβέρτα σε διαπλεκόμενα μεταδεδομένα, σε περίπλοκες σχέσεις και αλγορίθμους, σε ψηφιακές εικόνες, κι άυλο χρήμα. Μέχρι
πούρχεται ο τυφώνας της ιστορίας και τα αδειάζει
χωρίς καν να τα ανοίξει και μένουμε με το κουτί στο χέρι, γιομάτο αέρα κοπανιστό, χωρίς ίχνος από την ψευδαίσθηση της τάξης που μάταια   προσπαθούσαμε  να κρατήσουμε σε εύθραυστα σκεύη, από ξύλο, από 
αλάβαστρο, από μπρούντζο.

Η εντροπία πάντα κερδίζει τελικά, γιατί είναι η τράπουλα σημαδεμένη, απ’ τον καιρό. Την ανακατεύει διαρκώς και τη διαλύει στο χάος, μέχρι μια νέα τάξη, μια καινούργια σειρά να αναδυθεί. Κι ό,τι λιγοστό μείνει από εμάς, όπως κι από όλους αυτούς που προηγήθηκαν (αν τύχει κι απομείνει κάτι) δεν είναι συνήθως εκείνο που προσεκτικά φυλάξαμε και τακτοποιήσαμε στο σεντούκι, αυτό που κλειδώσαμε στο πιο κρυφό του συρταράκι. Με έκπληξη ανακαλύπτουμε (ίσως όχι εμείς, αλλά κάποιοι άλλοι) πως είναι κείνο που σκορπίσαμε, που χαρίσαμε, που σπαταλήσαμε ερωτευμένοι, είναι εκείνη η ιδέα που τολμήσαμε να δοκιμάσουμε, η απρόβλεπτη φράση που προφέραμε, εκείνο που προσφέραμε συνειδητά και δίχως φόβο κόντρα στην εποχή μας, μια εποχή αντιφατική, μαζώχτρα, κτητική και άπληστη αλλά, όπως λίγες, απέραντα προκλητική.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Οι εικόνες είναι από τη συλλογή του Museo Episcopal de Vic (Cataluña)












Monday, February 15, 2016

Η εικονολογία του μαρτυρίου


Share/Bookmark
Από όλες τις θρησκευτικές δοξασίες που γνωρίζω, τις μεγάλες μονοθεϊστικές αλλά και τις υπόλοιπες θρησκείες, ακόμη και αυτές μακρινών πολιτισμών, δεν ξέρω καμία άλλη, όσο τη Χριστιανική, που να αφηγήθηκε τόσο λεπτομερώς και να απεικόνισε τόσο πολύ τη βία στο ανθρώπινο σώμα και τον θάνατο, ως αντίβαρο στη ζωή.








Πλην των μακρών χρόνων του Μεσαίωνα έως και αρκετά μετά την Αναγέννηση στην Ευρώπη, σε άλλες εποχές και τόπους, υπήρχαν συχνά αφηγήσεις βαρβαροτήτων που πράγματι συνέβαιναν. Όπως και εικόνες από ανθρωποθυσίες ή από σώματα κατεστραμμένα από τις μάχες με Θεούς και Δαιμόνους. Αλλά όχι ως κεντρικό αφήγημα, ως σημείο αναφοράς, ως γενικευμένη εικονοπλασία με επίκεντρο τη μεθοδική βία και τον συστηματικό πόνο επί του ανθρώπινου σώματος στην έκταση που συμβαίνει στο Χριστιανικό μαρτυρολόγιο. Ούτε στον Ινδουισμό, ούτε στον Βουδισμό, ούτε σε αυτές αμερικάνικων πολιτισμών, ούτε καν στις άλλες μεγάλες ιουδαϊκές, τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, το φαινόμενο αυτό έχει τέτοια κεντρική θέση και έκταση. Στον χριστιανικό κόσμο εμφανίζεται όχι μόνο ως λατρεία του πόνου για την απελευθέρωση από τα (άπιστα) δεσμά της μη χριστιανικής ζωής (και της ζωής, εν γένει) αλλά και ως κρατούσα κατάσταση, ως εν δυνάμει προσωπική καθημερινή απειλή.

Η τέχνη κάθε εποχής, οι επιλογές των θεμάτων, η συχνότητα τους και η ένταση, δεν απεικονίζει την
εποχή της μυθολογίας στην οποία αναφέρεται, αλλά τις εικόνες και τις προσλαμβάνουσες της εποχής στην οποία παράγεται και την αντίληψη που διαμορφώνει η ίδια η εποχή για τη μυθολογία της, δηλαδή για τον εαυτό της. Είναι κατά κάποιον τρόπο πάντοτε ρεαλιστική, γιατί παράγεται από την πραγματικότητα του καιρού. Από αυτή την άποψη, η ευρύτατη και επαναλαμβανόμενη εικονολογία του μαρτυρίου, όλους αυτούς τους αιώνες, δεν μπορεί παρά να ήταν εικόνες από την καθημερινότητα των ανθρώπων και τους πλέον κοινούς τους φόβους.



Σε όλα αυτά τα ατέλειωτα χρόνια οι άνθρωποι ζωγράφιζαν τα δικά τους βάσανα και τις δικές τους απειλές, τα έβλεπαν να συμβαίνουν στον διπλανό στον γείτονα ενίοτε, ήξεραν ότι ο επόμενος μπορεί να ήταν αυτοί οι ίδιοι. Και τα δικαιολογούσαν (όπως πολλοί άνθρωποι τα δικαιολογούν ακόμη) ως φυσικό μέρος του κόσμου και των ανθρώπινων συμπεριφορών, ξορκίζοντάς τα στις ζωγραφιές των μαρτύρων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Οι εικόνες είναι από εξαιρετική συλλογή του Museo Episcopal de Vic (Cataluña)








Sunday, February 14, 2016

Buffer zone


Share/Bookmark
Υπάρχουν τρεις σοβαρές επιπτώσεις από ένα πιθανό κλείσιμο των συνόρων με την Ελληνική Επικράτεια εκτός Σένγκεν.

Η οικονομική. Η ήδη επιβαρυμένη οικονομία δέχεται ένα ακόμη χτύπημα, μείωσης της ανταγωνιστικότητας, ιδιαίτερα στο εμπόριο και στον τουρισμό. Τρία δις ευρώ ετησίως υπολογίζεται το κόστος από την προσωρινή επαναφορά των ελέγχων για τις Ευρωπαϊκές οικονομίες και 0,8% μείωση του ΑΕΠ στη διάρκεια μερικών χρόνων, όπως ανέφερε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κ. Γιουνκέρ, ενώ αυτές που πλήττονται περισσότερο είναι οι περιφερειακές, όπως η Σλοβακία ή η Σλοβενία. Υψηλότερο σίγουρα για την Ελλάδα που ζει από τον τουρισμό και τις συναλλαγές με την Βαλκανική "ενδοχώρα".

Η ψυχολογική. Οι Ρωμιοί θα βρεθούν και πάλι από την άλλη πλευρά της γραμμής κοιτώντας την Ευρώπη απέξω. Ταυτόχρονα θα απομείνουν ευκολότερα ελεγχόμενοι από το καθεστώς τους. Σε μια πιθανή κατρακύλα προς πιο βίαιες ή αυταρχικές καταστάσεις η διέξοδος προς την Ευρώπη θα είναι πιο δύσκολη.

Η γεωπολιτική. Τούτη είναι ίσως η χειρότερη. Η Ελλάδα γειτνιάζει με τις περιοχές σε πολεμική σύρραξη. Καθώς τα σύνορα ελέγχου της εισόδου στην ενιαία περιοχή της Ευρώπης μετατοπίζονται στα Ελληνικά προς την υπόλοιπη Ευρώπη και τα Βαλκάνια, ο Ελλαδικός χώρος για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους γίνεται ένας εξωτερικός χώρος με σοβαρό πρόβλημα. Παύουν να έχουν άμεσο συμφέρον για την ασφάλειά του και τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών προς αυτόν, ή ακόμη και την άμυνά του απέναντι σε τρομοκρατικές δράσεις, καθώς στεγανοποιείται προς την πλευρά της Ευρώπης. Ενώ η χώρα μόνη της παραμένει ανίκανη να διαφυλάξει την ασφάλειά της στην εποχή της υπερτρομοκρατίας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε έναν φαύλο ανατροφοδοτούμενο κύκλο, όπου όσο η ασφάλεια στον Ελλαδικό χώρο θα υποβαθμίζεται τόσο θα σκληραίνουν οι έλεγχοι στα Ελληνικά σύνορα προς την Ευρώπη αποκόβοντας περαιτέρω τη χώρα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Thursday, February 11, 2016

Δυο κιλά κράτος! να τ' αφήσω, κύριος;


Share/Bookmark
Πολλοί αντιπαραθέτουν το κράτος στην ελεύθερη οικονομία. Είναι λάθος.

Συγχέουν το κράτος με τον κρατισμό. Το Κράτος Δικαίου δεν είναι συνέπεια της ανοιχτής ανταγωνιστικής ιδιωτικής οικονομίας, είναι συνθήκη για την ύπαρξή της, είναι προϋπόθεση sine qua non.

Για τον λόγο αυτόν δεν αρκούν οι απολύσεις ή η «μείωση» του κράτους. Είναι δευτερεύον θέμα, παρότι σημαντικό. Βεβαίως, πρέπει να μειωθεί δραματικά. Οι παραγωγικές δραστηριότητες και πόροι πρέπει όλοι, χωρίς εξαίρεση, να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα.

Δουλειές δεν δημιουργούν οι Κυβερνήσεις προσλαμβάνοντας στο κράτος. Οι κυβερνήσεις δημιουργούν ή καταστρέφουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργούνται δουλειές στις παραγωγικές μονάδες. Να τελειώνουμε πια με το παραμύθι πως με τις αντιπαραγωγικές κρατικές προσλήψεις και την προστασία της απασχόλησης στο κράτος, μειώνεται η ανεργία! Αντιθέτως αυξάνει γεωμετρικά! Ενώ καταδικάζεται εντέλει και το κράτος και οι δικοί του εργαζόμενοι, να μειωθούν οι μισθοί τους και τελικά να μείνουν με τα ομόλογα του δημοσίου στο χέρι, ή τις σκουπιδοδραχμούλες που δεν θα αγοράζουν τίποτε.  

Αλλά ο ιδιωτικός τομέας δεν υπάρχει καμία περίπτωση να λειτουργήσει χωρίς ισχυρό και παραγωγικό κράτος. Που να παρέχει αξιόπιστη δικαιοσύνη, διπλωματία που να προωθεί έξυπνα τα συμφέροντα της χώρας, να διασφαλίζει τις ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες (το ανθρώπινο κεφάλαιο) μέσω της παιδείας, να διασφαλίζει τον ανταγωνισμό και να καταπολεμά τα ολιγοπώλια, να εγγυάται την ελευθερία και την ασφάλεια (κάθε είδους) στους πολίτες και στις επιχειρήσεις, να εξασφαλίζει ότι δεν πνίγεται η καινοτομία από όσους είναι ήδη στην αγορά αποκλείοντας με αθέμιτες πρακτικές τους υπόλοιπους, να δημιουργεί μεγάλης κλίμακας υποδομές και δίκτυα στη διάθεση της ιδιωτικής οικονομίας και των πολιτών εξασφαλίζοντας ανταγωνιστικό συστημικό κόστος στην παραγωγή, να προωθεί με κάθε τρόπο την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και της πρωτοβουλίας των πολιτών.

Αυτό προσπαθεί εδώ και διακόσια χρόνια η κακομοίρα η Ελλάς κι άλλοτε προχωρά λίγο και πετυχαίνει κατιτίς, άλλοτε υποχωρεί και αυτοκαταστρέφεται. Παλεύει να δημιουργήσει τον μηχανισμό εκείνον που, στο γύρισμα του 18ου στον 19ο αιώνα, γέννησε τον σύγχρονο κόσμο, τη δημοκρατία, τη φιλελεύθερη οικονομία και κοινωνία. Η Ελληνική επανάσταση του '21 από τούτη την άποψη (και όχι εκείνη της Εθνικής ολοκλήρωσης) υπήρξε και είναι ακόμη ατελής.

Δεν υπάρχει καμιά οικονομία στον κόσμο που μπόρεσε να αναπτυχθεί χωρίς ένα τέτοιο μικρό αλλά ισχυρό και αποτελεσματικό Κράτος, που να κάνει τη δουλειά του και μόνο αυτή και καμιά άλλη. Και να την κάνει ΚΑΛΑ. Καμιά.

Η συζήτηση στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στο μέγεθός του κράτους, δηλαδή στο λογιστικό θέμα του επόμενου μήνα, διότι αυτό καταλήξαμε να μας καίει, και όχι στο τι κράτος χρειαζόμαστε. 

Η ελληνική οικονομία είναι σαν ένα αυτοκίνητο του '30 (ούτε καν του '60) με παλιό, βαρύ, ψηλοκάβαλο σασί να προσπαθεί να τρέξει με νέο κινητήρα και ηλεκτρονικά συστήματα πλοήγησης. Να γίνει όπως τα καινούργια που καταναλώνουν το 1/10 των καυσίμων και παρέχουν δέκα φορές μεγαλύτερη ταχύτητα, ασφάλεια, αξιοπιστία, είναι πιο καθαρά. Και να συζητάμε αν πρέπει για να τα καταφέρουμε να κόψουμε ένα φτερό ή έναν σπάταλο και βαρύ προφυλακτήρα από γυαλιστερό μίνιο και να του κοτσάρουμε και κανένα GPS. 

Να πληρώνουμε και το ένα και το άλλο. 

Να συνεχίσουμε με ένα κράτος του Φρανκενστάιν, καμωμένο από σκόρπια μέλη από το νεκροτομείο και τα παλιοσίδερα, δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αλλάξει το σασί, ο καινούργιος κι ακριβός κινητήρας της ιδιωτικής οικονομίας δεν θα χωρέσει ποτέ, ό,τι και να κόψουμε. Κι αν βρεθεί κανείς φουκαράς να τον πληρώσει και να τον στριμώξει κει μέσα, στα βαριά και σκουριασμένα παλιοσίδερα, θάναι στον αέρα. Θα βαρέσει μπιέλες. Θα καεί. Θα κάψει λάδια. Οι τελευταίας τεχνολογίας ρόδες θα τραβήξουν κάθε μια τον δρόμο τους και όλο μαζί στον γκρεμό σαν αλλοπαρμένο.

Μια ψευδαίσθηση που μας επέβαλε η ψευτοαριστερά (και ψευτοδεξιά μας) είναι πως το Ελληνικό Κράτος είναι Δημόσιο. Είναι ψέμα μεγάλο τούτη η πίστη. Πρόκειται για τον πλέον ιδιωτικό από τους ιδιωτικούς φορείς. Ανήκει, το έχουν ιδιοποιηθεί, τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, μεγάλη μερίδα απασχολούμενων σε αυτό, οι πιο φοβικοί, οι πιο ανεπρόκοποι, οι πιο διεφθαρμένοι, και εξυπηρετεί άμεσα και έμμεσα ιδιωτικά και ιδιοτελή συμφέροντα και μόνο. Όχι το κοινό συμφέρον.

Η Ελλάδα ή θα πετύχει να φτιάξει Κράτος Δικαίου - να αλλάξει σασί - πείθοντας ένα μεγάλο μέρος των δημόσιων υπαλλήλων να συμμετάσχουν στην προσπάθεια, προσλαμβάνοντας όσους χρειάζεται γι' αυτό και απολύοντας όσους ανήκουν στο παλιό και σκουριασμένο σασί, ή θα παρακμάσει και θα διαλυθεί . Θα υποχωρήσει σε ένα είδος φέουδων με ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο πράγμα (αδιάφορο) που κατ' όνομα μόνο θα αποκαλείται "κράτος". Θα παραμείνει ένα ασυνάρτητο σύστημα από φέουδα, λιγότερο παραγωγικά κάθε φορά, διότι ο πλέον ισχυρός θα εκτοπίζει με άνομα μέσα διαχειριζόμενος την ισχύ του τον πλέον δημιουργικό, καινοτόμο και παραγωγικό που μπορεί να τον απειλήσει, θα καταστρέφει τους πόρους και τις ευκαιρίες της, και διαρκώς θα φτωχαίνουν όλοι, μέχρις εξαφανίσεως.

Αυτό είναι ΤΟ πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας (και κοινωνίας). Αν δεν το λύσει, δεν έχει σωτηρία.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr






Wednesday, February 10, 2016

Το "αριστερό" παράδοξο


Share/Bookmark
Υποτίθεται πως η κανονική αριστερά υπερασπίζεται τη Δημόσια περιουσία και τον Δημόσιο χώρο, περισσότερο από τους άλλους, απέναντι στο ιδιωτικό συμφέρον. Αυτό διακηρύσσει τουλάχιστον η ίδια στην ιδεολογία και στα τεφτέρια της.

Όμως ετούτο που κορυφώνεται συμβολικά αυτές τις μέρες (και όλα αυτά τα χρόνια επαναλαμβάνεται τακτικά), είναι πως μια ομάδα ΙΔΙΩΤΩΝ που εκφράζουν ΙΔΙΩΤΙΚΑ συμφέροντα (δίκαια ή άδικα, δεν έχει σημασία), καταλαμβάνουν (ή καταστρέφουν) δια της βίας, με το έτσι θέλω, δημόσια περιουσία, δημόσιες υποδομές, αποκλείοντας όλους τους άλλους πολίτες από τη χρήση τους. Ενώ, εν προκειμένω, αυτοί που τις καταλαμβάνουν έχουν πληρώσει και πληρώνουν δια των φόρων τους στην κατασκευή και συντήρησή τους αναλογικά πολύ λιγότερο από τους άλλους πολίτες και ενώ τις χρησιμοποιούν ίσως και περισσότερο για την εμπορία των προϊόντων τους.

Οι υποδομές αυτές (οι δρόμοι) ανήκουν μάλιστα σε ένα κράτος που η ίδια η αυτοαποκαλούμενη αριστερά τυχαίνει να διοικεί.

Κάθε παράδοξο όμως έχει συνήθως μιαν οφθαλμοφανή εξήγηση, ένα καραμπινάτο ψέμα, μια γλωσσική υποκλοπή, όπως και ένα (αναπόφευκτο) τέλος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.





Tuesday, February 9, 2016

Ο εχθρός του καλύτερου είναι το τέλειο


Share/Bookmark
Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Ο ανίκητος όμως εχθρός του καλύτερου (και του καλού) είναι το τέλειο, διαπιστώνει και προειδοποιεί τους αφελείς ο Βολταίρος.

Αν κάτι θέλεις να προχωρήσει μπροστά, να βελτιωθεί λίγο, υπάρχει μια στιγμή που κάνεις την επιλογή, ζυγίζεις τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα (που πάντα υπάρχουν) έναντι αυτών της ακινησίας ή της οπισθοδρόμησης, καταπίνεις αυτά που δεν σε ευχαριστούν και επιλέγεις, εφαρμόζεις και προχωράς προς το καλύτερο που προσφέρεται τη στιγμή εκείνη. Με αποφασιστικότητα και πεποίθηση, χωρίς αυταπάτες και χωρίς δισταγμούς. 

Αν δεν θες ποτέ να γίνει κάτι λίγο καλύτερο, αν δεν θες να γίνει τίποτε ποτέ, να αλλάξει και να βελτιωθεί κάτι, αν είσαι φοβισμένος, βολεμένος, πονηρός και βαθιά συντηρητικός, ή όλα αυτά μαζί, τοποθέτησε στον νου των ανθρώπων απέναντι στο καλύτερο, το τέλειο. 

Αυτό το τελευταίο, ως ιδεατό, ως φούμαρο, ως παράδεισος με αγγελάκια και ούρι, πιλάφια και Εύες, εμφανίζεται ως ιδανική κοινωνία με όλα εξασφαλισμένα και λυμένα, χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπο, δικαιωματικά. Παρεισφρέει στη δύσκολη σχέση ανάμεσα στο καλό και στο καλύτερο, στο δημιουργικό ζεύγος που με τα καυγαδάκια του βελτιώνει τον κόσμο.

Το τέλειο τρυπώνει ανάμεσά τους απρόσκλητο, βίαια, παραπλανητικά, σπρωγμένο από αεριτζήδες, από έμπορους ελπίδων, από παπατζήδες του κώλου, από κάθε λογής εξουσιαστές και τυχοδιώκτες. Όχι μόνο αποτρέπει το καλύτερο και το χωρίζει από το καλό, αλλά ακυρώνει την αναζήτησή του. Εκτρέπει την ψυχή στη μεταφυσική. Έτσι οι άνθρωποι παύουν να γυρεύουν δύσκολες αλλά πραγματικές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα (κι αυτούς που μπορούν να τις σχεδιάσουν) κι αρχίζουν να αναζητούν θαύματα και Μεσσίες.

Μετά φτιάχνουν μια Ιεραρχία, ένα Δόγμα, ένα Κόμμα, και τα γαμάνε όλα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Friday, February 5, 2016

Θεολογικές έριδες γύρω από τον Θεό της εξουσίας


Share/Bookmark
Το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει όλα τα χαρακτηριστικά της θρησκευτικής αίρεσης που επιχειρεί με κάθε τρόπο και μέσο να γίνει δόγμα, σε μια εποχή που αναζητά ανακούφιση από τον φόβο της αλλαγής σε μεταμοντέρνους προφήτες και μάρτυρες.

Η αίρεση εμφανίζεται ταυτόχρονα σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης και του ανεπτυγμένου κόσμου, με παρόμοιες μεταφυσικές αποφάνσεις, θεολογικές διαπιστώσεις περί παγκοσμιοποίησης, πλούτου, τόκου, καλών και κακών δαιμόνων. Παίρνει διαφορετικές μορφές και φορά άλλα ράσα ανά περίπτωση (Ινγκλέσιας, Φαράντζ, Ορμπάν, Καζίνσκυ, Λεπέν, Τσίπρας) αλλά το μεσαιωνικό παρασύνθημα παραμένει το ίδιο.

Ακόμη κι όταν ενδύεται το φόρεμα του προοδευτισμού, καταλήγει σε παρόμοιες ασκητικές: εγκλεισμός στα σύνορα, περιορισμός των ελευθεριών, ξενοφοβία, ασφυξία της αλλαγής και καινοτομίας, της ελεύθερης ατομικής και συλλογικής πρωτοβουλίας και του πλούτου που παράγει (και επομένως μπορεί να δημιουργήσει αντιπάλους ισχυρότερους), ενίσχυση της κρατικής εξουσίας και ελέγχου σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής (όπως άλλοτε της εκκλησιαστικής εξουσίας). Πάνω σε αυτόν τον μηχανισμό εδραιώνει ο εκάστοτε ηγέτης την εξουσία του ιδίου και του ιερατείου του.

Η επιτυχία της αίρεσης εξαρτάται από την ικανότητά της να μεταμορφώσει το κράτος δικαίου σε εκκλησιαστικό μηχανισμό δόγματος, αφοπλίζοντας τους μηχανισμούς αυτοάμυνας και ανεξαρτησίας του. Όπως κάθε αίρεση, έχει διαφόρων ειδών ανθρώπους: αφελείς πιστούς, αμαθείς, πονηρούς ιντριγκαδόρους. Δεν διστάζει στα μέσα που χρησιμοποιεί, την ίντριγκα, τον φόβο, τις απειλές (ακόμη και αν τα μέσα αυτά προϋποθέτουν τη γελοιοποίηση και καταστροφή δικών της πιστών ή μελών) που δικαιολογούνται από τον ανώτερο σκοπό που υπηρετούν.

Ακολουθούν πάντοτε αυτά που γνωρίζουμε ήδη, δαιμονοποίηση, σκοταδισμός, συντεχνίες, δίκες, πυρές, γραφειοκρατίες, Ιερές Εξετάσεις κ.λπ., κ.λπ.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Thursday, February 4, 2016

Το ένστικτο


Share/Bookmark
Η άνοδος της επιρροής λαϊκισμών με επικίνδυνα φασίζοντα χαρακτηριστικά στην Ευρώπη (δεξιόστροφων και αριστερόστροφων, ανάλογα με το πού γέρνει η κάθε χώρα, Γαλλία, Ισπανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Βρετανία, Φινλανδία, Ολλανδία και ίσως αύριο Γερμανία) απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τη σταθερότητα στην ήπειρο. Μπορεί να πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας και να οδηγήσει στην κατάρρευση της μακρότερης περιόδου ειρήνης και ευημερίας της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Ανήκουστη διάρκεια: εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, δυόμισι γενιές.

Ένα τμήμα των ευρωπαϊκών ελίτ, μπροστά σε μια δύσκολη συγκυρία κι ένα διαγραφόμενο αδιέξοδο, ίσως να αισθάνεται τον πειρασμό να σκεφθεί πως χρειάζεται να αφεθεί να δημιουργηθεί ένα παράδειγμα προς αποφυγή, μια ολική καταστροφή. Το πιο ακριβό κι αγαπημένο Ευρωπαϊκό πρότζεκτ για νάχει αποτέλεσμα σοκ. Ένας Ισαάκ, μια Ιφιγένεια, δίχως όμως να μπορεί κανείς να εγγυηθεί το χέρι του Θεού.

Αυτό κατά βάθος ο ρωμιός το διαισθάνεται, παρότι δεν φαίνεται να κατορθώνει επαρκώς να το σχηματοποιήσει και να το κατανοήσει πολιτικά για να το αποφύγει, ελλείψει πληροφόρησης και παιδείας. Ίσως γι’ αυτό, όχι χωρίς κάποια ιδιοτέλεια, αισθάνεται για πρώτη φορά σε μεγάλο βαθμό με ειλικρίνεια αλληλέγγυος με τους Σύριους πρόσφυγες. Βαθιά μέσα του, μυρίζει από ένστικτο πως κάτι πάει στραβά, κάτι άσχημο τον περιτριγυρίζει. Υποψιάζεται, χωρίς να τολμά να το διατυπώσει ούτε στον εαυτό του, πως μια λεπτή κλωστή τον κρατάει μακριά από τη μοίρα τους, πως ένα ολοένα και λιγότερο τίποτα τον χωρίζει από τη θέση τους.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.