Μια από τις πιο διαδεδομένες φαντασιώσεις του ανθρώπινου είδους είναι η φοβία ότι όλα τα άλλα είδη θέλουν να το κατασπαράξουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως τα λιοντάρια ξερογλύφονται για την τρυφερή τους σάρκα, τα φίδια ξυπνούν και κοιμούνται με μόνη σκέψη πώς θα τους δαγκώσουν, οι καρχαρίες λιώνουν στην ιδέα μιας μπουκιάς από τον αφράτο γλουτό τους.
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Ο άοπλος και αδύναμος πίθηκος που είμαστε επιβίωσε και εξελίχθηκε για εκατομμύρια χρόνια παρά την αδυναμία του, διότι κανείς δεν ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως να τον φάει. Επειδή ήταν κοκαλιάρης και άνοστος. Παρά τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων στη γη -7 δισεκατομμύρια ψυχές πια- και την παρουσία τους παντού, συγκριτικά ελάχιστες είναι οι επιθέσεις άγριων θηρίων εναντίον τους. Και από αυτές ακόμη λιγότερες γίνονται με πρόθεση των θηρίων να ικανοποιήσουν την όρεξή τους. Οι περισσότερες οφείλονται σε άλλα αίτια: αισθάνονται απειλή για τα μικρά τους, βρισκόμαστε κατά λάθος στην επικράτειά τους, μας μπερδεύουν με άλλα ζώα. Ένα φίδι που πατήσαμε κατά λάθος, ένας ιπποπόταμος που μπήκαμε στην περιοχή του, η αρκούδα που ενοχλήθηκε από την παρουσία μας, ο καρχαρίας που μπέρδεψε τον σέρφερ με μια λαχταριστή φώκια. Και για τον λόγο αυτό σπανίως καταβροχθίζουν το ανθρώπινο θύμα τους όταν επιτεθούν. Του χώνουν καμιά δαγκωνιά και το παρατάνε. Οι περισσότεροι σέρφερ που έχουν δεχθεί επίθεση μένουν με τις δαγκωνιές ή χάνονται από αιμορραγία αλλά δεν καταλήγουν στο στομάχι του ψαριού που, αφού καταλάβει ότι αντί για τη μυρωδάτη και λιπαρή φώκια που περίμενε να γλυκάνει τον ουρανίσκο του έφαγε έναν πλαστικοποιημένο ξανθομπάμπουρα, τους φτύνει πάραυτα, πιθανότατα βλαστημώντας στην καρχαρογλώσσα του «φτου γαμώτο, πάλι αυτή την αηδία δάγκωσα!».
Αντιθέτως, ο μικρός αυτός πανέξυπνος παμφάγος πίθηκος έτρωγε πάντοτε, και συνεχίζει να καταβροχθίζει, με τους πιο βάρβαρους και αποτελεσματικούς τρόπους όλα τα ζώα και τα φυτά του πλανήτη, περιλαμβανομένων των πλέον αιμοβόρων θηρίων του.
Αυτή η αταβιστική φοβία ότι όλοι μάς επιβουλεύονται για το κορμί μας, που έχει καλλιεργηθεί εδώ και αιώνες από τις αφηγήσεις, τις παραδόσεις, τη λογοτεχνία μας, τις τέχνες μας, το σινεμά και πάει λέγοντας, για να δικαιολογήσει είτε την περιστασιακή ανεπάρκεια, είτε τη φυσική επιθετικότητά μας, είτε και τα δυο μαζί, παρατηρείται συχνότατα και στα έθνη και ιδιαιτέρως στα πλέον άνοστα εξ αυτών. Περιέχει δε μια υπέρμετρη δόση αυταρέσκειας, μια μεγαλομανία, μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι είμεθα το επίκεντρο της προσοχής και του ενδιαφέροντος του σύμπαντος κόσμου.
Ενίοτε ορισμένα έθνη είτε με πιο αβαθή καλλιέργεια είτε με μικρότερη ψυχραιμία, όπως το ρωμέϊκο, (αλλά πολλάκις και άλλα έθνη μεγαλύτερα και ισχυρότερα), πείθονται τόσο πολύ από αυτή την αυταπάτη, μπερδεύουν τη ζωώδη φοβία με την πραγματικότητα τόσο, που το θρίλερ τούς συνεπαίρνει συλλογικά. Ο κόσμος τους γεμίζει άγρια θηρία που τους επιβουλεύονται έτοιμα να φάνε ένα κοψίδι από την πλαδαρή σάρκα τους, να κατασπαράξουν την υπέροχη χώρα τους και να γλείψουν τα κοκαλάκια τους ως το μεδούλι.
Έτσι αρκεί ένας καλός, εκκεντρικός ή μισότρελος σκηνοθέτης για να κάνει την κολακευτική μας αυταπάτη, υπερπαραγωγή. Να την κάνει Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή, στην περιθωριακή βαλκανική μας υποπερίπτωση, να γυρίσει ένα κακόγουστο και ολίγον splatter, λίαν προσοδοφόρο όμως κι αυτό, B –Movie.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Ο άοπλος και αδύναμος πίθηκος που είμαστε επιβίωσε και εξελίχθηκε για εκατομμύρια χρόνια παρά την αδυναμία του, διότι κανείς δεν ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως να τον φάει. Επειδή ήταν κοκαλιάρης και άνοστος. Παρά τον τεράστιο αριθμό των ανθρώπων στη γη -7 δισεκατομμύρια ψυχές πια- και την παρουσία τους παντού, συγκριτικά ελάχιστες είναι οι επιθέσεις άγριων θηρίων εναντίον τους. Και από αυτές ακόμη λιγότερες γίνονται με πρόθεση των θηρίων να ικανοποιήσουν την όρεξή τους. Οι περισσότερες οφείλονται σε άλλα αίτια: αισθάνονται απειλή για τα μικρά τους, βρισκόμαστε κατά λάθος στην επικράτειά τους, μας μπερδεύουν με άλλα ζώα. Ένα φίδι που πατήσαμε κατά λάθος, ένας ιπποπόταμος που μπήκαμε στην περιοχή του, η αρκούδα που ενοχλήθηκε από την παρουσία μας, ο καρχαρίας που μπέρδεψε τον σέρφερ με μια λαχταριστή φώκια. Και για τον λόγο αυτό σπανίως καταβροχθίζουν το ανθρώπινο θύμα τους όταν επιτεθούν. Του χώνουν καμιά δαγκωνιά και το παρατάνε. Οι περισσότεροι σέρφερ που έχουν δεχθεί επίθεση μένουν με τις δαγκωνιές ή χάνονται από αιμορραγία αλλά δεν καταλήγουν στο στομάχι του ψαριού που, αφού καταλάβει ότι αντί για τη μυρωδάτη και λιπαρή φώκια που περίμενε να γλυκάνει τον ουρανίσκο του έφαγε έναν πλαστικοποιημένο ξανθομπάμπουρα, τους φτύνει πάραυτα, πιθανότατα βλαστημώντας στην καρχαρογλώσσα του «φτου γαμώτο, πάλι αυτή την αηδία δάγκωσα!».
Αντιθέτως, ο μικρός αυτός πανέξυπνος παμφάγος πίθηκος έτρωγε πάντοτε, και συνεχίζει να καταβροχθίζει, με τους πιο βάρβαρους και αποτελεσματικούς τρόπους όλα τα ζώα και τα φυτά του πλανήτη, περιλαμβανομένων των πλέον αιμοβόρων θηρίων του.
Αυτή η αταβιστική φοβία ότι όλοι μάς επιβουλεύονται για το κορμί μας, που έχει καλλιεργηθεί εδώ και αιώνες από τις αφηγήσεις, τις παραδόσεις, τη λογοτεχνία μας, τις τέχνες μας, το σινεμά και πάει λέγοντας, για να δικαιολογήσει είτε την περιστασιακή ανεπάρκεια, είτε τη φυσική επιθετικότητά μας, είτε και τα δυο μαζί, παρατηρείται συχνότατα και στα έθνη και ιδιαιτέρως στα πλέον άνοστα εξ αυτών. Περιέχει δε μια υπέρμετρη δόση αυταρέσκειας, μια μεγαλομανία, μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι είμεθα το επίκεντρο της προσοχής και του ενδιαφέροντος του σύμπαντος κόσμου.
Ενίοτε ορισμένα έθνη είτε με πιο αβαθή καλλιέργεια είτε με μικρότερη ψυχραιμία, όπως το ρωμέϊκο, (αλλά πολλάκις και άλλα έθνη μεγαλύτερα και ισχυρότερα), πείθονται τόσο πολύ από αυτή την αυταπάτη, μπερδεύουν τη ζωώδη φοβία με την πραγματικότητα τόσο, που το θρίλερ τούς συνεπαίρνει συλλογικά. Ο κόσμος τους γεμίζει άγρια θηρία που τους επιβουλεύονται έτοιμα να φάνε ένα κοψίδι από την πλαδαρή σάρκα τους, να κατασπαράξουν την υπέροχη χώρα τους και να γλείψουν τα κοκαλάκια τους ως το μεδούλι.
Έτσι αρκεί ένας καλός, εκκεντρικός ή μισότρελος σκηνοθέτης για να κάνει την κολακευτική μας αυταπάτη, υπερπαραγωγή. Να την κάνει Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή, στην περιθωριακή βαλκανική μας υποπερίπτωση, να γυρίσει ένα κακόγουστο και ολίγον splatter, λίαν προσοδοφόρο όμως κι αυτό, B –Movie.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment