Thursday, December 29, 2016

Οι πονηρές ρόμπες


Share/Bookmark
Δεν ζηλεύω τους εύπορους ανθρώπους. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις τους θαυμάζω, όταν ο πλούτος τους προέρχεται από δημιουργικές δραστηριότητες. Με αφήνουν αδιάφορο εάν πλούτισαν από δραστηριότητες μη παραγωγικές ή αν τα βρήκαν έτοιμα και απλώς τα απολαμβάνουν χωρίς να δημιουργούν. Με ενοχλεί, φυσικά, εάν ο πλούτος τους προέρχεται από έκνομες και ανήθικες δραστηριότητες.

Ούτε θεωρώ ότι πρέπει να με ενδιαφέρει και να γνωρίζω την περιουσιακή κατάσταση του καθενός, εκτός εάν ο ίδιος τη δημοσιοποιεί. Δεν είναι δουλειά μου να ελέγξω πού τα βρήκε, και θα ήθελα να έχω εμπιστοσύνη στις Αρχές που πληρώνω και εγώ και αυτοί, να κάνουν ετούτη τη δουλειά χωρίς να με απασχολούν, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι δουλειά τεχνική και διακριτική, που δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας μας, δεν μπορεί να την κάνει ο όχλος. Γι' αυτό επινοήσαμε και πληρώνουμε τους θεσμούς μας. Λυπάμαι γιατί δεν έχω αυτή την εμπιστοσύνη.

Όπως δεν ζηλεύω τους ανθρώπους που ζουν μια έντονη σεξουαλική ζωή, με έναν ή πολλούς έρωτες. Χαίρομαι για τη χαρά τους. Όμως δεν μου πέφτει λόγος να κοιτώ από την κλειδαρότρυπα και, εντέλει, δεν με απασχολεί.

Αν όμως αυτός που ζει ευχάριστα και απολαυστικά τη σεξουαλική του ζωή ασχολείται διαρκώς και επαγγελματικά με τη δική μου, τη δική μας ζωή, και θέλει να μας επιβάλει άλλους κανόνες από αυτούς που επιτρέπει στον εαυτό του, οργίζομαι. Όταν ένας δεσπότης ή ένας συντηρητικός απολαμβάνει το σεξ ανενδοίαστα, ενώ συστηματικά επιδιώκει να περιορίσει μέσα από τους θεσμούς, την εκκλησία, το κράτος, την ευχαρίστηση και τη χαρά των άλλων, δεν είναι φυσικό να οργιζόμαστε; Να θέλουμε να τον βάλουμε να καταπιεί τα γένια του; Να γίνει ρόμπα διάτρητη;

Ομοίως με εξοργίζει και ο φραγκάτος πολιτικός που στέλνει τα παιδιά του στα ιδιωτικά σχολεία που καταδικάζει, ο κομμουνιστής που πλουτίζει εκμεταλλευόμενος την αφέλεια των φτωχότερων, κι ακόμη περισσότερο αυτός που κερδοσκοπεί στην πλάτη των λιγότερο ευνοημένων και τους το πετά κατάμουτρα σαν ιδεολόγημα.

Όμως, ανάμεσα στον δεσπότη που σκυλοπηδάει και στον αριστερό υπουργίσκο που θέλει να φορέσει τις σκουπιδοδραχμές στους μεροκαματιάρηδες, στους εργαζόμενους και στους ανέργους για να τους αγοράσει μισοτιμής, λιγότερη απέχθεια μου προκαλεί ο δεσπότης. Ο υπουργίσκος πουλάει ψευτοεπιστημοσύνη και ισχυρίζεται πως η φορολογία δεν επηρεάζει τις επενδύσεις και ο ίδιος έχει τα φράγκα του ασφαλή σε δολάρια και σε ευρώ και τα επενδύει σε χώρες με χαμηλότερη και σταθερότερη φορολογία, όπως λογικά καλά θα έκανε ο οποιοσδήποτε που διαχειρίζεται συνετά την περιουσία του, στον οποίο όμως το αρνείται. Και το αρνείται για να κερδίσει από αυτό.

Τουλάχιστον, ο σεξουλιάρης Δεσπότης μπορεί να προβάλει την (αδύναμη) δικαιολογία της φυσικής επιθυμίας της σάρκας. Ο υπουργίσκος που πουλάει ψευτοπατριωτισμό και αριστεροσύνη δεν είναι απλά ανήθικος, είναι βαθιά και προκλητικά διεφθαρμένος. Είναι ρόμπα για κρέμασμα στο ψηλότερο δέντρο των Χριστουγέννων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Tuesday, December 27, 2016

Ελλάς: ανήλικο ή τσούλα; (επιστολή Τσακαλώτου)


Share/Bookmark
Μέρες που είναι, δεν θα το δημοσιεύσω με την αντίστοιχη φωτογραφία, θα την έκοβε και το fb που μας φιλοξενεί.

Τι μπορεί να σημαίνει όμως μια επιστολή τέτοιου είδους;

Πέταξαν την πετσέτα;

 Ή προσπαθούν να δημιουργήσουν αίσθημα οργής στους πολίτες για την ταπείνωση της χώρας στο όνομα της Κυβέρνησής τους; Που αναγκάζεται να ζητήσει δημόσια συγγνώμη και να υπογράψει ταπεινωτικά ότι εφεξής θα σέβεται τις συμφωνίες της;

Στην επιστολή του ο Υπουργός Οικονομικών της Αξιοπρεπούς Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Τσακαλώτος (αναφέροντας και δεσμεύοντας και τον Πρωθυπουργό του):

1. Υπογραμμίζει το εφάπαξ της καταβολής και της προσωρινής μείωσης του ΦΠΑ (μέτρα γελοία και τα δυο),

2. Επαναβεβαιώνει την απόλυτη προσήλωση στα συμφωνηθέντα πρωτογενή πλεονάσματα,

3. Επιβεβαιώνει τη δέσμευση για την ενεργοποίηση του κόφτη, ειδικά στις συντάξεις, σε περίπτωση που ο στόχος για το 2016 δεν επιτευχθεί (δηλαδή ότι θα μειώσει μόνιμα το κόστος των συντάξεων ισόποσα με την απόκλιση),

 4. Αναγνωρίζει πως τα μέτρα πρέπει να συμφωνούνται με τους θεσμούς πριν ανακοινωθούν (δηλαδή λέει "συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω"),

5. Αναγνωρίζει επίσης ότι κάθε τυχόν πλεόνασμα πάνω από τα προβλεπόμενα, εφεξής θα πηγαίνει μόνο σε στοχευμένες κοινωνικές επιλογές - όπως στο κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης στους πλέον αδύναμους (κυρίως τους ανέργους), που χρόνια αποτελεί πρόταση του φιλελεύθερου χώρου ή στη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης ή αλλιώς θα εξοφλούν τις οφειλές του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα,

6. Και η μνημειακή κατακλείδα, όπου αναγκάζεται να επαναβεβαιώσει δημόσια και ταπεινωτικά το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ για κάθε σοβαρή και σεβαστή χώρα: την αποδοχή των δεσμεύσεων, των συμφωνιών που υπογράφει και των αποφάσεων των θεσμικών οργάνων στα οποία συμμετέχει.

"Οι ελληνικές αρχές αναγνωρίζουν πλήρως ότι τα ανακοινωθέντα του Eurogroup στις 25 Μαΐου και στις 5 Δεκεμβρίου βασίζονται στη διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του Μνημονίου.
Ελπίζω ότι αυτές οι διευκρινίσεις επανεπιβεβαιώνουν στο Eurogroup την απόλυτη δέσμευση μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το Μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας".

Λες κι είναι η χώρα ανήλικο ή τσούλα...

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

__________________________________


Ολόκληρη η επιστολή:

«Σε απάντηση στην προκαταρκτική αξιολόγηση των θεσμών σχετικά με τα μέτρα για τις συντάξεις και το ΦΠΑ που πρόσφατα νομοθέτησαν και εφάρμοσαν οι ελληνικές αρχές αλλά και όσον αφορά στις απόψεις που εκφράστηκαν κατά την έκτακτη τηλεδιάσκεψη του EWG στις 20 Δεκεμβρίου, θα ήθελα να διευκρινίσω τα ακόλουθα.

Όσον αφορά στο επίδομα που δόθηκε στους χαμηλοσυνταξιούχους, παρακαλούμε να σημειώσετε ότι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και εγώ ο ίδιος έχουμε κάνει σαφές δημοσίως και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε ότι είναι μια εφάπαξ καταβολή και δεν πρόκειται να γίνει ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της πρόσφατα θεσπισμένης μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Όσον αφορά την προσωρινή αναστολή του ΦΠΑ για τα νησιά του Αιγαίου, το μέτρο είναι περιορίζεται μόνο στο 2017 και χρηματοδοτείται πλήρως από τον προϋπολογισμό 2017.

Οι ελληνικές αρχές παραμένουν πλήρως προσηλωμένες να ακολουθήσουν τη συμφωνηθείσα δημοσιονομική πορεία που βασίζεται σε στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα 0,5, 1,75 και 3,5% για το 2016, 2017 και 2018 αντίστοιχα.

Οι ελληνικές αρχές θα ενεργοποιήσουν τον «κόφτη» όπως προβλέπεται στο Νόμο 4389/16, σε περίπτωση που τα οικονομικά δεδομένα που επικυρώνονται από την Eurostat δείξουν ότι οι συμφωνηθέντες στόχοι δεν επιτεύχθηκαν. Ειδικότερα, σε περίπτωση που το δημοσιονομικό αποτέλεσμα για το 2016 δεν ανταποκρίνεται στο συμφωνημένο στόχο, το οποίο θεωρούμε εξαιρετικά απίθανο, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να λάβουν αντισταθμιστικά μέτρα στον τομέα των δαπανών για συντάξεις, για να καλυφθεί η διαφορά μεταξύ του αποτελέσματος και του δημοσιονομικού στόχου για το 2016.

Στη διαδικασία αυτή, αναγνωρίζω ότι πρέπει να συζητούνται και να συμφωνούνται με τους θεσμούς τα μέτρα που έχουν δημοσιονομικές επιπτώσεις σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις δεσμέυσεις που έχουμε αναλάβει στο Μνημόνιο.

Συγκεκριμένα, στην περίπτωση μιάς μόνιμης δημοσιονομικής υπεραπόδοσης σε σχέση με τους στόχους του προγράμματος, όπως αυτή διαπιστώνεται από τα ετήσια αποτελέσματα του προϋπολογισμού που επικυρώνει η Eurostat, οι ελληνικές αρχές θα συμφωνήσουν με τους θεσμούς, στο πλαίσιο των αξιολογήσεων, σχετικά με τη χρήση του διαθέσιμου δημοσιονομικού χώρου. Αναγνωρίζουμε ότι ο διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε στοχευμένα μέτρα για την ενδυνάμωση της κοινωνικής προστασίας (ειδικά στο Πρόγραμμα για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης) και/ή για τη μείωση των φορολογικών βαρών που προκύπτουν από τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Ειδάλλως, θα χρησιμοποιήσουμε την υπεραπόδοση για τη δημιουργία ενός «μαξιλαριού ρευστότητας» ή/και για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Οι ελληνικές αρχές αναγνωρίζουν πλήρως ότι τα ανακοινωθέντα του Eurogroup στις 25 Μαΐου και στις 5 Δεκεμβρίου βασίζονται στη διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του Μνημονίου.

Ελπίζω ότι αυτές οι διευκρινίσεις επανεπιβεβαιώνουν στο Eurogroup την απόλυτη δέσμευση μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το Μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας."

Ευκλείδης Τσακαλώτος

πηγή επιστολής:
e-dimosio.gr




Thursday, December 22, 2016

Όσο Mπορείς


Share/Bookmark
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κ.Π. Καβάφης

Χαραγμένο γράφιτι στην πρόσοψη του δημοτικού σχολείου στη Σόφια, ένα τετράγωνο από το σπίτι του Thanos Sideris, που μένω αυτές τις μέρες.

Κάποιοι, οι μοιρολάτρες, το διαβάζουν σαν αποδοχή της αδυναμίας μας με αξιοπρέπεια. Όμως όχι, δεν λέει αυτό ο Αλεξανδρινός.

Το μεγαλείο του ποιήματος βρίσκεται σε τούτο το μεγάλο ΘΕΛΩ και το ΑΝ. "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις" .

Η συνέχεια θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις .... σήμερα, μην αποφεύγεις να το δεις .... μην αποφεύγεις να το σκέφτεσαι. Μην καταφεύγεις στην απάθεια και στη χυδαιότητα των ανόητων συναναστροφών, στην ηρεμία και την παθητικότητα της εύκολης φυγής. Μη βολευτείς να μη στοχάζεσαι. Μην την αγνοήσεις την αλήθεια, Μην πάψεις να την κοιτάς ως έχει. Μείνε ανήσυχος, και σκέψου πάλι πώς τηνε θες στην εποχή και τις συνθήκες. Μείνε ζωντανός και ζήσε την και θα αλλάξει όπως κι εσύ. Κάμε .... ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ, χάραξε τον δικό σου δρόμο μες στις μεγάλες και μικρές συνθήκες που σου δόθηκε να ζήσεις".

Αυτό έκαμε κι ο ίδιος. Έζησε αυτός, ένας Έλληνας κλασσικός, την εποχή του της Αλεξανδρείας, των αρωμάτων του φθίνοντος ύστερου Ελληνισμού καθώς έσβηνε στη χύτρα του ανερχόμενου χριστιανισμού. Την έζησε σε βάθος, χωρίς παράπονο μάταιο, δίχως ανούσια κι ευτελή καταφύγια στην καθημερινή ανοησία, χωρίς συμβάσεις. Ερωτεύτηκε, έζησε, γέρασε, έφυγε, και μας παρέδωσε την ποίηση και το πρόσωπό του αλώβητο και πλήρες.

Με τις καλύτερες ευχές μου για τις γιορτές.

Όσο μπορούμε...

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Sunday, December 18, 2016

Το πιο σέξι σενάριο


Share/Bookmark
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πλέον να διαχειριστεί τις συνέπειες της διακυβέρνησής του ούτε να το πάει μέχρι το τέρμα που επιθυμεί για τη μορφή και τον προσανατολισμό της χώρας, με μηδενική πλέον λαϊκή υποστήριξη στην παρούσα βουλή.

Η φιλοδοξία του φαίνεται να είναι να αποτρέψει μια ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, που θα είχε κάποιες πιθανότητες (όχι βεβαιότητες, θα εξαρτηθεί από πολλά και κυρίως από τον ίδιο) να ξεπεράσει τον λαϊκισμό. Ένα τέτοιο σενάριο θα τους άφηνε στην αντιπολίτευση με ανταγωνιστές το ΠΑΣΟΚ της κυρίας Γεννηματά, και όποιον άλλον. Μια σχετική σταθεροποίηση και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και κάποιων προοπτικών σταδιακής ανάκαμψης, εάν ο κ. Μητσοτάκης τολμούσε ορισμένα βήματα, η ανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας ως σοβαρότερος συνομιλητής, θα έτειναν ενδεχόμενα να αποδυναμώσουν τον λαϊκισμό περαιτέρω. Ίσως και να δημιουργούσαν χώρο μετά από κάποιο διάστημα σταθερότητας και ωρίμανσης για μια νέα σύγχρονη (και αναγκαία για την εναλλαγή) κεντροαριστερά. Ταυτόχρονα θα είχε την πιθανότητα να απασφαλίσει την ωρολογιακή βόμβα του εκλογικού νόμου, που έχει τοποθετηθεί ήδη.

Σε τι ελπίζουν τώρα; Ας το σκεφτούμε.

Μια σχετική πλειοψηφία του Κυριάκου, έστω και αρκετά μεγάλη, δεν φτάνει για να κάνει κυβέρνηση ούτε για να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, έστω για τις μεθεπόμενες εκλογές. Χωρίς αυτοδυναμία θα έχει δυο επιλογές: να προχωρήσει σε νέες εκλογές ή να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας, με δέσμευση αλλαγής του εκλογικού νόμου. Για το πρώτο έχει ήδη φροντίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Νέες εκλογές πριν την αλλαγή του εκλογικού νόμου θα είναι αυτοκτονία για τη χώρα και για τον κ. Μητσοτάκη. Καμία αποτελεσματική συμμαχία δεν θα είναι δυνατή στη μεθεπόμενη βουλή, ακόμη και αν η ΝΔ πάρει 40-45%. Πρώτο τραπέζι πίστα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κακές του παρέες, οι Καμμένοι, οι Χρυσαυγίτες, οι Λεβέντηδες και ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε (κάτι Μπαρουφάκηδες και Ζωίτσες). Την κάτσαμε οριστικώς τη βάρκα, διότι θα είναι αδύνατο να σχηματιστεί πλειοψηφία για να αλλάξει και πάλι ο εκλογικός νόμος στο ορατό μέλλον. Μεγάλο μπάχαλο με οικονομία διασωληνωμένη, η χαρά του Τσίπρα και του όποιου Τσίπρα.

Η άλλη επιλογή του κ. Μητσοτάκη θα ήταν να σχηματίσει κυβέρνηση με την κα Γεννηματά (αν φτάνει και αν θέλει) με ό,τι αυτό συνεπάγεται: αποφάσεις και πολιτικές αργές και δίχως φαντασία, μεσοβέζικες. Ο ένας θα τα ρίχνει στον άλλον, «μα δεν με αφήνει η Φώφη/αυτά τα κάνει ο Κυριάκος, όχι εγώ», και μια από τα ίδια. Με το Ποτάμι μόνον αν μπει, αν θέλει και αν φτάνει, πράγμα μάλλον απίθανο.

Μοναδική αντιπολίτευση ο κ. Τσίπρας και γύρω-γύρω όλοι, Χρυσαυγίτες, Καμμένοι, Λεβέντηδες και ποιος ξέρει τι άλλο θα σκάσει μύτη μέχρι τότε. Μπορεί να ελπίζει ακόμη και σε συγκυβέρνηση.
Ώσπου να ξεφυτρώσει άλλος από το τίποτα, από κανένα θαύμα, θα πάρει καιρό. Μόνο να κερδίσει θα περιμένει ο σέξι-Αλέξης, από τη φθορά της ΝΔ. Με το momentum χαμένο, η κατάληξη μάλλον αναπόφευκτη για τη χώρα.

Πώς μπορεί να αποφύγει την αυτοδυναμία του Κυριάκου ή ακόμη και να αναστρέψει πλειοψηφίες; Αν η ατζέντα μείνει στην οικονομία και στην καταστροφική του διακυβέρνηση, δύσκολο. Μόνο αν θολώσουν τα νερά. Αν η κουβέντα και η ρήξη πάει αλλού.

Τι καλύτερο από τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, θέματα που μεγάλο μέρος των Ελλήνων τα εννοούν ακόμη με ψευδαισθήσεις καλλιεργημένες για χρόνια (κάτι σαν τη θωρακισμένη οικονομία). Εύκολο πεδίο του «ας συσπειρωθούμε γύρω από το Πρωθυπουργό», «για όλα φταίνε οι ξένοι, οι Τούρκοι, οι Αμερικάνοι οι οξαποδώ, μας απειλούν, μας βιάζουν, αλλά είμαστε ισχυροί και θα πολεμήσουμε». «Εμείς υπερασπιζόμαστε τα "απαράγραφα Εθνικά δίκαια" με τη μαγκιά μας κι όλοι οι άλλοι δωσίλογοι και σκυλάκια των ξένων». Κάτι σαν το Μακεδονικό σε πιο επικίνδυνη εκδοχή. Ο εθνικισμός παροξύνεται σε ακραίες συνθήκες και θολώνει τα πάντα. Ευκολότερα θα μπορούν να πουλήσουν το ίδιο προϊόν επανασυσκευασμένο, στους ίδιους που πούλησαν την «αδιαπραγμάτευτη οικονομική αξιοπρέπεια». Αυτή τη φορά θα είναι η «αδιαπραγμάτευτη εθνική αξιοπρέπεια» σε μια θερμότερη ή θερμή κρίση. Και ίσως να το αγοράσουν κι άλλοι τούτο το προϊόν. Με παρόμοια κατάληξη με την οικονομική αξιοπρέπεια, όμως άλλης κλίμακας και άλλης φύσης. Θα διστάσουν; Δεν δίστασαν να καταστρέψουν τις τράπεζες και να φεσώσουν 80 δις με ένα ψευτοδημοψήφισμα και να πάρουν εκλογές. Γιατί να διστάσουν με αυτό;

Ας συνδυάσουμε όσα ακούγονται τελευταία: «ε, δεν χάθηκε ο κόσμος κι αν χάσουμε μερικά νησιά», τους φασιστοχουντικούς λεονταρισμούς παρέα με Χρυσαυγίτες στο Αιγαίο, την υπονόμευση της κρίσιμης προσπάθειας του Κυπρίου Προέδρου και των Κυπρίων ομοεθνών σε αυτή την ασταθή διεθνή συγκυρία (ε, δεν πειράζει και να προσαρτηθούν τα κατεχόμενα, θα μιλάμε απευθείας με την Τουρκία), την όλο και στενότερη σχέση με τον Καμμένο, αλλά πλέον και την οικοδόμηση σχέσεων με την άλλη, ακόμη πιο σκοτεινή ακροδεξιά, την οποία φρόντισαν να απελευθερώσουν αδίκαστη, τη στράτευση στα 18 (οι πόλεμοι γίνονται πάντα με τα παιδιά των άλλων), η συστηματική καλλιέργεια της έντασης με τη γείτονα σε μια στιγμή μεγάλης οικονομικής και διπλωματικής αδυναμίας της Ελλάδας, και ακόμη - ας είναι άρρητο ταμπού- στρατιωτικής αδυναμίας της χώρας μας. Η στρατιωτική αδυναμία είναι αυτόματη συνέπεια της οικονομικής και διπλωματικής αδυναμίας αλλά και της σπατάλης και του πελατειασμού, ακόμη και εκεί που διασπαθίζουν τους όλο και λιγότερους πόρους σε ένα αντιπαραγωγικό σύστημα.

Η αποτυχία δημιουργίας ενός σύγχρονου επαγγελματικού στρατού με έμφαση στην ασύμμετρη αντίδραση, στην αποτρεπτική ικανότητα, στην κυριαρχία στον αέρα και στις τεχνολογίες, στα νέα μέσα και τις ειδικές δυνάμεις, συνδυάζεται με την αποτυχία δημιουργίας ενός καλά εκπαιδευμένου πολιτικού πληθυσμού ικανού να αντισταθεί και να στηρίξει την πολεμική προσπάθεια στις απευκταίες συνθήκες σύρραξης. Συνδυάζεται ακόμη και με την έλλειψη πόρων για την κάλυψη του κόστους μιας σύρραξης και των συνεπειών της από ένα φαλιρισμένο κράτος. Οι πόλεμοι, εκτός από γενναιότητα για να κερδηθούν (ή να μη γίνουν), απαιτούν ισχυρές συμμαχίες με κοινά πλέγματα συμφερόντων, αποτελεσματική διπλωματία, τεχνολογία, καλή οργάνωση και - κυρίως - λεφτά. Ακόμη περισσότερο στις μέρες μας.

Αν προσθέσει κανείς σε όλα τούτα την προσπάθεια καλλιέργειας ενός κλίματος εθνικιστικού παροξυσμού και απειλών, η εικόνα δείχνει πως επιδίωξή τους είναι να μεταφέρουν την κουβέντα εκεί πριν και κατά τις εκλογές, έστω κι αν για να το κάνουν πρέπει να προκαλέσουν κρίση με τη γείτονα, ή κρίσεις απανωτές, έστω κι αν χάσουμε μερικά νησιά (που λέει ο λόγος;). Έστω κι αν διακινδυνεύουμε οριστικοποίηση του εθνικού ακρωτηριασμού στην Κύπρο («ποιος τους χέζει τους αδελφούς Κυπρίους, είναι φιλελέδες οι αδελφοί και στο κάτω κάτω δεν μας ψηφίζουν» - μην αμφιβάλλετε, έτσι σκέφτονται) και ίσως και στην Ελληνική Επικράτεια.

Στο κάτω κάτω, για τον κ. Τσίπρα και τις παρέες του, τι είχαμε - τι χάσαμε: στην καλύτερη ο Κυριάκος θα χάσει την αυτοδυναμία, και καταλήγουμε στο πρώτο σενάριο. Ή και στο χειρότερο για εμάς: σε μια κατάσταση σαν αυτή της Κύπρου ή της Γεωργίας, της Ουκρανίας ή της Συρίας. Να καταφέρουν να φτιάξουν την πουτινοχώρα των ονείρων τους, τον τόπο όπου μόνον αυτοί και οι ολιγάρχες της παρέας τους θα ευδοκιμούν και τους υπόλοιπους όλους θα τους τρώει η αρκούδα. Στη χειρότερη για εμάς, θα ξυπνήσουμε, όσοι ξυπνήσουμε, λιγότεροι όχι πια από τη μετανάστευση μόνο, σε κάτι μικρότερο, πολύ φτωχότερο και, δυστυχώς, πολύ αλλιώτικο.

Σέξι το παλικάρι, ε;


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Friday, December 16, 2016

Όταν το χρέος ρυθμιστεί, δεν θα το μάθουμε καν


Share/Bookmark
Όλοι γνωρίζουν πως 3,5% πλεόνασμα για σειρά ετών δεν είναι δυνατό, παρά μόνο σε ένα πολύ μικρότερο μελλοντικό ΑΕΠ, δηλαδή σε μια οικονομία συρρικνωμένη, στην οποία θα ήταν και άχρηστο, καθώς ονομαστικά δεν θα αντιστοιχούσε πια στο ποσό που απαιτείται για τις αποπληρωμές. Το γνωρίζει το ΔΝΤ, που ως τεχνοκρατικός οργανισμός το λέει, το γνωρίζουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, αλλά δεν το λένε. Το γνωρίζει και η Ελληνική Κυβέρνηση, τουλάχιστον η στενή παρέα περί τον Τσίπρα που κυβερνά (οι υπόλοιποι είναι μάλλον αρκετά ζωντόβολα για να γνωρίζουν οτιδήποτε).

Γιατί λοιπόν επιμένουν οι δανειστές σε κάτι που δεν βγαίνει και το οποίο ξέρουν πως θα πρέπει με κάποιον τρόπο να ρυθμίσουν κάποτε;

Για πολλούς λόγους.

Ο πρώτος: είναι ότι δεν βγαίνει ούτε και αν το ρυθμίσουν τώρα. Απαιτούνται μεταρρυθμίσεις για να βγουν τα νούμερα με αύξηση του ΑΕΠ και όχι με αύξηση των φόρων σε ένα συρρικνούμενο ΑΕΠ. Μείωση του λειτουργικού κόστους του κράτους και αύξηση της αποτελεσματικότητάς του σε κάθε τομέα, δημόσιες επενδύσεις, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, δίκτυα, προώθηση του υγιούς ανταγωνισμού παντού και καταπολέμηση των καστών και των κρατικο-ιδιωτικών ολιγοπωλίων, εξωστρεφής αναπτυξιακή στρατηγική. Αλλιώς ό,τι και να χαρίσεις θα πάει στράφι.

Ο δεύτερος: γιατί δεν έχουν πειστεί πως αυτοί που κυβερνούν είναι διατεθειμένοι να κάνουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις γιατί τις θέλουν και τις πιστεύουν. Πολύ απλά, δεν θα το κάνουν στον Τσίπρα και στην παρέα του, αλλά σε έναν συνομιλητή που μπορεί να διαφωνούν, αλλά καταλαβαίνει ο ένας τη γλώσσα του άλλου, που του αναγνωρίζουν μια ελάχιστη σοβαρότητα.

Ο τρίτος: δεν είναι η στιγμή. Την ώρα αυτή που μεγαλώνει η ξενοφοβία στην Ευρώπη, με δυο κρίσιμες εκλογές τον χρόνο που έρχεται στη Γαλλία και στη Γερμανία, δεν μπορούν να διακινδυνεύσουν οτιδήποτε που θα την ενισχύσει.

 • Ο τέταρτος: δεν είναι ο τρόπος. Όταν και εάν έρθει η ώρα να ρυθμιστεί το χρέος, θα γίνει στα παρασκήνια, όχι υπό ανοιχτές πολιτικές απειλές και με μαγκιές. Όποιος επιχειρεί να πουλήσει μαγκιά, συνειδητά ή από άγνοια κλειδώνει την αρνητική απάντηση των δανειστών. Δεν μπορούν να κάνουν πίσω για λόγους ευνόητους. Όλοι θα ζητούν το ίδιο. Δεν υποκύπτεις στον ζητιάνο-εκβιαστή γιατί θα πλακώσει όλη η φάρα. Όταν κάποτε και εάν γίνει ρύθμιση του χρέους, η κυβέρνηση που θα το έχει επιτύχει δεν θα πιστωθεί τίποτα από το γεγονός παρά μόνο τις συνέπειές του. Θα περάσει στα οικονομικά των εφημερίδων σαν μια απλή είδηση, όχι στα πρωτοσέλιδα.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα τα γνωρίζει αυτά επίσης.

Γιατί διεκδικεί τότε αυτή την άβολη και αδιέξοδη φαινομενικά θέση, που οδηγεί στην απόρριψη και στην άρνηση επικεντρώνοντας στο χρέος, αφού δεν μπορεί να το κερδίσει τώρα ούτε με αυτόν τον τρόπο; Γιατί δεν ψάχνει μια διακριτική συνεννόηση επικεντρώνοντας σε αυτά που μπορεί να πετύχει τώρα;

Πιθανολογώ:

1. Γιατί δεν ξέρει τι άλλο ακριβώς θα μπορούσε να επιδιώξει και να πετύχει.

2. Γιατί δεν την ενδιαφέρει η μείωση του χρέους αλλά τη χρησιμοποιεί για να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από την ουσία. Δηλαδή, τη συζήτηση επί των μεταρρυθμίσεων ώστε να μπορέσει να παράγει αυτή η χώρα κάτι, όσο το δυνατόν υψηλότερης εγχώριας προστιθέμενης αξίας, με τρόπο ανταγωνιστικό, που κάποιος στον κόσμο θα είναι διατεθειμένος να αγοράσει στην τιμή και στην ποιότητα που προσφέρεται.

3. Γιατί επιθυμεί να οδηγήσει τα πράγματα σε αδιέξοδο και να απομείνουν για πάντα οι ίδιοι και οι παρέες τους φύλαρχοι ολιγάρχες στην πουτινοδημοκρατία της γκρεγκρενίας, αποκομμένη πια από την Ευρώπη (ίσως και από τον εαυτό της).

4. Γιατί χέστηκαν αν, με άλλο τρόπο και άλλη μέθοδο, μπορούν να πετύχουν τη ρύθμιση καλύτερα για τη χώρα. Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι όσο κάτσουμε, πουλώντας «σκληρή διαπραγμάτευση» και μαγκιά στο πόπολο (όχι δηλαδή σαν τους άλλους τους χαρτογιακάδες, τους μαλθακούς!).

5. Γιατί τους έχει ζώσει ο φόβος και ψάχνουν τρόπο να φύγουν ηρωικά και όχι πένθιμα. Να κρατήσουν πολλά κεκτημένα τους από τη θέση μιας αντιπολίτευσης ικανής να εκβιάζει.

6. Υπάρχει και μια ακόμη ανατρεπτική πιθανότητα. Ότι και ο στενός πυρήνας της οργάνωσης που μας κυβερνά και όχι μόνο η πλέμπα, δηλαδή ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν, αποτελείται από εξίσου ζωντόβολα με το ευρύτερο στελεχιακό δυναμικό της. Πως δεν έχουν πάρει χαμπάρι μία τι παίζει και οι δανειστές τούς δουλεύουν ψιλό γαζί. Δεν μου φαίνεται πως είναι έτσι, αλλά δεν μπορώ να το αποκλείσω τελικά. Οι προθέσεις της βλακείας είναι αχαρτογράφητες και από αυταρέσκεια ενίοτε φορά το φόρεμα της φάρσας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




εικόνα: The Idiot, Hammer Toe, David Campbell, 2012 




Tuesday, December 6, 2016

Ο φαύλος κύκλος


Share/Bookmark
Είναι φανερό ότι καμιά οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί με βιώσιμο τρόπο, συγκλίνοντας και όχι αποκλίνοντας από τις ανεπτυγμένες οικονομίες, με υποχρέωση διαρκών πρωτογενών πλεονασμάτων του δημοσίου 3,5% . Το γνωρίζουν όλοι. Και οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ και κάθε δευτεροετής φοιτητής οικονομίας.

Για να λειτουργήσει αυτό θα έπρεπε να επιτύχει ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 3,5% κατ’ έτος για να συγκλίνει και όχι να αποκλίνει από τις άλλες οικονομίες. Εάν αυτές έχουν μέσο όρο ανάπτυξης 2%, θα έπρεπε να έχει πάνω από 5,5%. Χωρίς να λογαριάζουμε τους οικονομικούς κύκλους ύφεσης / ανάπτυξης, που σίγουρα θα έρθουν και που θα ασκούν περιοδικά πιέσεις στα δημόσια έσοδα ή δαπάνες σε αυτή τη μακρά περίοδο. Αναπόφευκτα οι μισθοί θα υποχωρήσουν περαιτέρω, η ανεργία θα αυξηθεί, η φυγή κεφαλαίου και ανθρώπων θα συνεχιστεί, επιταχύνοντας τον κύκλο αποεπένδυσης και υπανάπτυξης (υπανάπτυξη είναι και η στασιμότητα, για μια χαμηλότερου επιπέδου οικονομία, όταν οι άλλοι αναπτύσσονται).

Οι υπόλοιπες ανεπτυγμένες οικονομίες θα έχουν την πολυτέλεια αυτό το 3,5% να γίνει επένδυση, ιδιωτική ή δημόσια ή ακόμη και να δανειστούν επιπλέον για παραγωγικές Δημόσιες επενδύσεις ή /και για εξισορρόπηση των οικονομικών κύκλων. Η Ελληνική όχι. Οπότε οι φόροι θα πρέπει να αυξηθούν (ορθά το παρατηρεί το ΔΝΤ) ή να μειωθούν οι δαπάνες και όχι μόνο με τον κόφτη (όπως νομίζουν μερικοί), που λειτουργεί ισόποσα επί δικαίων και αδίκων και δεν είναι επιλεκτικός περιορισμός των μη παραγωγικών δαπανών του δημοσίου για να διασωθούν οι παραγωγικές. Θα επιδεινωθεί περαιτέρω το ασφαλιστικό, πολύ πέρα από τα αποδεκτά όρια εξορθολογισμού του, όπως και η φορολογία εισοδήματος.

Η ιδιωτική και δημόσια ολιγοπωλιακή διάρθρωση της Ελληνικής οικονομίας, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική παραγωγή, και ο αποκλεισμός των νεοεισερχομένων στην αγορά και της καινοτομίας, που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια το Ελληνικό κράτος για τον εαυτό του και τις ιδιωτικές ομάδες συμφερόντων που εκπροσωπεί, με τις πράξεις αλλά περισσότερο ακόμη με τις ρυθμιστικές παραλείψεις του, αποτρέπουν τη μείωση των τιμών προϊόντων και υπηρεσιών. Θα οδηγήσουν σε μια πορεία σταδιακής μείωσης της αγοραστικής δύναμης του διαθέσιμου εισοδήματος. Θα ενταθούν οι πιέσεις για επιπλέον προστατευτικά μέτρα στο εμπόριο και την κίνηση του χρήματος, είτε μέσω της συνέχισης του ελέγχου κεφαλαίων είτε κάτι ακόμη χειρότερο και δραστικότερο.

Συγκεκριμένα,
"Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξακολουθεί να προτιμά έναν χαμηλότερο στόχο για το μεσοπρόθεσμο πρωτογενές πλεόνασμα, της τάξεως του 1,5% αντί για το 3,5% του ΑΕΠ που επιβεβαιώθηκε στο Eurogroup. Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε χθες τον στόχο του 3,5% για έναν αριθμό ετών, ο οποίος, όπως ξεκαθάρισε στέλεχος του ΔΝΤ, θα αποφασισθεί αφού συμφωνηθούν με τους πιστωτές τα περαιτέρω μέτρα που θα χρειαστεί να πάρει για να το καταφέρει αυτό. «Το ΔΝΤ μπορεί να ζήσει με αυτόν» (σ.σ. τον στόχο), είπε χαρακτηριστικά αξιωματούχος του ΔΝΤ, «ωστόσο θα πρέπει να δούμε τα διαρθρωτικά μέτρα που θα υποστηρίξουν αυτόν τον στόχο». Προς αυτή την κατεύθυνση, θα επιστρέψει με τους θεσμούς στην Ελλάδα για τον καθορισμό με την ελληνική κυβέρνηση των μέτρων που θα το ικανοποιήσουν.
Ο αξιωματούχος (του ΔΝΤ) ξεκαθάρισε ότι αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να αντικατασταθούν από την επέκταση του δημοσιονομικού κόφτη, καθώς όπως είπε χαρακτηριστικά «δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθούν οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και στη φορολογία εισοδήματος αν Έλληνες και Ευρωπαίοι επιμείνουν στο 3,5%».
Όπως είπε, «πρέπει να είμαστε ρεαλιστές για το τι σημαίνει αυτό για την ανάπτυξη», που εκτίμησε ότι θα πληγεί περισσότερο όσο πιο πολύ διαρκέσει ο στόχος του 3,5%. «Είναι ζήτημα αξιοπιστίας να προσδιορίσουμε τα μέτρα», είπε ο ίδιος. Μόνον εφόσον έχουν προσδιορισθεί οι πολιτικές που θα επιτύχουν τον στόχο για τα πρωτογενή πλεονάσματα θα γίνει η συζήτηση για τον αριθμό των ετών και τι σημαίνει αυτό για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Όπως είπε χαρακτηριστικά, «δεν μπορούμε να κάνουμε μελέτη βιωσιμότητας του χρέους χωρίς έναν μεσομακροπρόθεσμο στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα». Σύμφωνα πάντως με τον αξιωματούχο, οι μεταρρυθμίσεις που θα ζητήσει το ΔΝΤ είναι οι ίδιες, ανεξαρτήτως του αν αυτός θα διαρκέσει για πέντε ή δέκα χρόνια. Εξέφρασε, δε, την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι το ΔΝΤ κατηγορείται ότι ζητεί επιπλέον λιτότητα, όταν έχει πει σαφώς ότι θα προτιμούσε χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα.Καθώς, όπως εκτίμησε δεν υπήρξε συμφωνία στο Eurogroup γι’ αυτά τα θέματα, οι συζητήσεις θα συνεχισθούν..... "  πηγή: kathimerini.gr/ΔΝΤ: Υψηλό πλεόνασμα επί σειρά πολλών ετών θα πλήξει την ανάπτυξη

Αφού όλοι γνωρίζουν λοιπόν την αδιέξοδη δυναμική του φαύλου κύκλου, που έτσι κι αλλιώς θα οδηγήσει σε απώλεια κεφαλαίων για τους πιστωτές, σε κάποιο χρονικό ορίζοντα, και ίσως σε απώλεια μιας χώρας ολόκληρης, γιατί δεν αποδέχονται την πραγματικότητα σχεδιάζοντας μιαν άλλη προοπτική;

Η διευθέτηση του χρέους σε βάθος χρόνου με απαίτηση πολύ χαμηλότερων πρωτογενών πλεονασμάτων, ή ακόμη και η αποδοχή μικρών περιστασιακών ελλειμμάτων, είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για τη βιωσιμότητα και την ανάπτυξη.

Η ικανή συνθήκη είναι η εμπιστοσύνη ότι η ίδια η χώρα, η κοινωνία και η κυβέρνησή της έχουν αντιληφθεί ότι μόνη διέξοδος για την ανάπτυξη είναι η βελτίωση των κρατικών υπηρεσιών προς την ιδιωτική οικονομία σε κάθε τομέα (δικαιοσύνη, ασφάλεια, παιδεία, υγεία, διοίκηση, αδειοδοτήσεις, ασφάλεια δικαίου) με παράλληλη ΜΕΙΩΣΗ του κόστους τους. Ο εξορθολογισμός του κράτους. Ότι η χώρα έχει σαφές και αξιόπιστο ΔΙΚΟ ΤΗΣ σχέδιο προσέλκυσης και στήριξης επενδύσεων σε συγκεκριμένους τομείς και προσέλκυσης παραγωγικών ανθρώπων στην οικονομία της, εκεί που διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Αυτό δεν υπάρχει. Συνεπώς οποιαδήποτε ρύθμιση σε αυτή τη φάση θα πέσει στο κενό. Τα πρόσθετα κεφάλαια που θα απελευθερώνονταν θα κατέληγαν να θρέφουν τους καρκινικούς όγκους, τις μη παραγωγικές δαπάνες και το σύστημα που τις παράγει. Οπότε τεχνοκρατικά ναι, ορθά το επισημαίνει το ΔΝΤ, το σενάριο δεν βγαίνει, παρά μόνον ως πορεία προς όλο και μεγαλύτερη φτώχεια. Ούτε όμως και το άλλο σενάριο βγαίνει, και αυτό το γνωρίζουν και οι πιστωτές και το ΔΝΤ, με αυτή την πλειοψηφία, πολιτική και κοινωνική, που αντικατοπτρίζει την παρούσα αντίληψη της Ελληνικής κοινωνίας για τον εαυτό της και το μέλλον της.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος απαιτείται να κατανοήσουν όλοι συνειδητά την αλήθεια και να σχεδιάσουν αντίστοιχα ένα αξιόπιστο αναπτυξιακό σενάριο.

Και στο "όλοι" δεν περιλαμβάνονται μόνον το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι πιστωτές. Περιλαμβάνεται και η Ελληνική Κυβέρνηση, οι Ελληνικές ελίτ και, εντέλει, η πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας.

Δύσκολος δρόμος μπροστά...

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



LikeShow More Reactions
Comment

Sunday, November 27, 2016

Ο "εχθρός" είναι νεκρός


Share/Bookmark
Με αφορμή τις αντιδράσεις λατρείας, συμπάθειας ή απέχθειας για τον θάνατο ενός παρελθόντος κομμουνιστή ηγέτη, τις οποίες θεωρώ εκτός τόπου και χρόνου, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη θέση μου γενικότερα.

Δεν είμαι κομμουνιστής, δεν υπήρξα ποτέ, μήτε βέβαια φασίστας. Όμως νομίζω πως έχουμε λάθος θέμα συζήτησης. Λάθος στόχευση. Δεν με απασχολεί η κουβέντα τούτη. Νομίζω πως είναι λάθος, διότι είναι εκτός τόπου και εκτός χρόνου.

Το πρόβλημα δεν είναι ο κομμουνισμός, δεν είναι καν ο φασισμός. Ο Τραμπ, η Λεπέν, ο Φάραντζ, οι Κατσίνσκι, ο Ορμπάν, ο Ερντογάν, οι Ισλαμιστές, ο Πούτιν ο ίδιος, δεν είναι φασίστες. Ούτε κι ο Τσίπρας, ο Πέπε Γκρίγιο, ο Ιγκλέσιας, ο Μαδούρο, ο Κόρμπιν είναι κομμουνιστές. Οι φασίστες και οι κομμουνιστές υπήρξαν κάποτε. Δεν είναι πια. Είναι νεκροί, «σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μου».

Αυτό που ανέρχεται με όλα τα άσχημα πρόσωπά του δεν είναι γνώριμο, γι' αυτό και δεν μας είναι αντιληπτό. Δεν έρχεται από τη δική μας παρένθεση των τελευταίων δυο αιώνων.

Είναι καινούργιο γέννημα της ιστορίας. Άλλο τέρας. Είναι μια νέα τάξη του λόγου που δεν ερμηνεύεται με τα εργαλεία της μοντέρνας εποχής. Είναι μια άλλη εποχή. Με τα δικά της εργαλεία, τις τάξεις σκέψης, τις προτεραιότητες του λόγου, τη δική της εσωτερική (καταστροφική) συνέπεια. Δεν είναι αλλουνού παπά, είναι άλλο Ευαγγέλιο.

Όλες οι προσπάθειες αντιμετώπισής του, σε κρίσιμες μάχες για να αποφύγουμε τη συμφορά, για να συνεχίσουμε σε έναν δρόμο που κάθε χρόνο βγάζει από την ακραία φτώχεια έναν πληθυσμό του μεγέθους της Γερμανίας, σε μια - σε γενικές γραμμές - ειρήνη, απέτυχαν παταγωδώς. Οφείλουμε να το παραδεχθούμε αυτό.

Από τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή, τη Μεγάλη Βρετανία, την Πολωνία, ως τις ΗΠΑ, το επίκεντρο της εποχής μας, το άλλο, το τερατώδες, πήρε κεφάλι. Όταν ένα μοτίβο (εν προκειμένω ένα μοτίβο ήττας) επαναλαμβάνεται σταθερά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως δεν είναι θέμα προσώπων μόνο, δεν είναι περιστασιακό φαινόμενο, δεν είναι συγκυρία. Τούτο υπαγορεύει η δική μας νόηση, αυτή που κληρονομήσαμε από τους κλασικούς. Δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε τα αίτια στην περιπτωσιολογία. Κάτι βαθύτερο μας διαφεύγει.

Κάπως δεν κατανοούμε τον αντίπαλο, δεν αντιλαμβανόμαστε τις μεταβολές εντός μας. Δεν διακρίνουμε τα δικά μας όρια, εμείς οι άνθρωποι της μετά τα Φώτα εποχής, με τα σημεία και τα τέρατά μας, τις δικές μας αδυναμίες, τα δικά μας ευάλωτα σημεία. Τους υποδοχείς του ιού που μας μετασχηματίζει.

Τα βασικό μας όπλο, ο λόγος, δεν λειτουργεί, ή λειτουργεί με λάθος κανόνα απέναντι σε κάτι που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Άλλο βλέπουμε (το εκάστοτε φόρεμά του, όπως μας μοιάζει κι όπως μεταμφιέζεται, κομμουνιστικό, φασιστικό, λαϊκίστικο) κι άλλο το καινούργιο πράμα είναι.

Γι' αυτό αποτύχαμε. Και πολύ φοβάμαι πως είναι πολλές οι πιθανότητες να αποτύχουμε και πάλι, στην Ιταλία, στη Γαλλία…. όσο δεν του αφαιρούμε τη μάσκα. Να δούμε το πρόσωπό του. Να το αντιμετωπίσουμε με τους όρους μας κι όχι με τους δικούς του. Όσο παίζουμε με τον κανόνα του. Όσο το αντιλαμβανόμαστε όπως το ίδιο μεταμφιέζεται. Μας απασχολεί με άστοχες βολές, άστοχα επιχειρήματα, με άστοχα αισθήματα, κι αυτό προχωρεί δίχως αντίσταση.

Προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε εντός της περιοχής του λόγου μας, με συμβατικά όπλα κι όχι εκτός μας, λες κι είναι ο κομμουνισμός το πρόβλημα, λες κι είναι ο φασισμός.

Και τα δυο κατανοητά κι εμφανή, γι' αυτό ήδη νεκρά κι ακίνδυνα σαν μούμιες. Τούτο δω που σηκώνει κεφάλι δεν είναι τέτοιο, νομίζω, γι' αυτό αποτυγχάνουμε. Είναι άλλη εποχή, δύσκολη, άβολη, σκοτεινή κι απρόβλεπτη, αν τελικά κατορθώσει νάρθει. Είμαστε σε λάθος πεδίο μάχης, με λάθος συμμαχίες, λάθος εχθρό και λάθος όπλα.

Ορισμένες φορές αισθανόμαστε σαν κάποια από εκείνες τις περιθωριακές υπάρξεις του ύστερου κλασικού κόσμου, όπως ο Κ.Π. Καβάφης αισθάνθηκε την εποχή που έζησε ο ίδιος και η ποίησή του. Ήρθε σε επαφή με μια νέα μεταφυσική, που αδυνατούσε να αντιληφθεί, ερωτεύτηκε μαζί της ή τη μίσησε (πράγμα κατά βάθος το ίδιο) και της παραδόθηκε με τη φυσικότητα του εραστή που γνωρίζει το τέλος του, του εραστή της Αλεξάνδρειας που χάνει.

Είναι όμως πιότερο η Αλεξάνδρεια που τον αφήνει ή μήπως είναι ο ίδιος που φεύγει;

Γιώργος  Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Δείτε σχετικά:

katoptra.blogspot.gr/Fidel (μτφ: πιστός) το ανάγνωσμα


Fidel (μτφ: πιστός) το ανάγνωσμα


Share/Bookmark
Ένα από τα χαρακτηριστικά της ιδεολογίας που επάξια αντιπροσώπευσε η αντιφατική προσωπικότητα του Φιντέλ Κάστρο, στο φαντασιακό εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι η σχέση με το παρελθόν. Όπως και ο χριστιανισμός και άλλες θρησκείες, τείνει να αντιλαμβάνεται και εντέλει να συναισθάνεται το παρόν και το άμεσο μέλλον με όρους ενός μυθικού παρελθόντος ή ενός απώτατου και ουτοπικού μέλλοντος. Ο χώρος ανάμεσά τους και οι αβεβαιότητές του, το τώρα και το αύριο, είναι κάτι σαν διαρκές πουργατόριο, αέναη μετάβαση, διαρκής αναμονή και εστιασμένη κι ακίνητη μνήμη. Σε αυτόν τον χώρο η αναθεώρηση δεν χωρά.

Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης τούτο, και γι' αυτό έχει τόση επιρροή, εγείρει συναισθήματα και εγκαθιδρύει ναρκισσιστικές εξουσίες, που αυτοπροσδιορίζονται ως έξω από την ιστορία. Εν τέλει διεκδικούν επί ματαίω να γίνουν η μόνη ιστορία, το μόνο απλοϊκό αφήγημα που δικαιούται και δύναται να αφηγηθεί το ανθρώπινο γένος. Ασυνείδητα πολλές φορές τούτη η προσέγγιση κυριαρχεί έστω και ως αντίδραση, όπως φαίνεται και από τα φορτισμένα σχόλια πολλών μετά τον θάνατό του. Υποκύπτουν στον μύθο του, έστω αρνητικά, αποφεύγοντας να ταλαιπωρηθούν στα περίπλοκα και βασανιστικά μονοπάτια των αντιφάσεων και της ιστορικότητας. Δεν είναι πρακτικό. Δεν αποφορτίζει, δεν προσγειώνει όπως η γλυκιά μελαγχολία και η απόσταση, που μας επιστρέφουν στις αβεβαιότητες και την σκέψη. Είναι κατά κάποιον τρόπο ήττα και επιθανάτιος θρίαμβος του Κάστρο.

Εγώ θα ευχηθώ στο πιο μουσικό έθνος του κόσμου καλή συνέχεια στα απρόβλεπτα διχαλωτά μονοπάτια της ιστορίας. Να βρει τον δρόμο του για περισσότερη, πιο ελεύθερη και πιο δίκαιη μουσική.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Thursday, November 10, 2016

Το πρόσωπο του ανθρώπου


Share/Bookmark
Snow Storm Hannibal and his Army Crossing the Alps
Joseph Mallord William Turner, 1812
Όλο και περισσότερο πείθομαι ότι αυτό το βαθύ νεομεσαιωνικό μεταμοντέρνο κίνημα, που φουσκώνει υπόγεια, δεν έχει να κάνει ούτε με τον φασισμό ούτε με τον κομμουνισμό, έτσι όπως τους γνωρίσαμε στον περασμένο αιώνα (ούτε καν με τους σοσιαλίζοντες λαϊκισμούς τύπου Περόν). Τους εκμεταλλεύεται, τον κομμουνισμό και τον φασισμό, αλλά δεν σχετίζεται με αυτούς. Θα τους προδώσει. Και οι δυο αυτές δομές σκέψης υπήρξαν παιδιά του Διαφωτισμού, όπως και οι φιλελεύθερες δημοκρατίες. Από τα ζευγαρώματα των δυο αδελφών, του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού, γεννήθηκε ό,τι καλό και κακό, αλλά πάντως κατανοητό, γνωρίζει ο σύγχρονος κόσμος: η σοσιαλδημοκρατία, οι συντηρητικοί, οι φιλελεύθεροι, οι κομμουνιστικές επαναστάσεις και ο ίδιος ο φασισμός (δες σχετικά Αιών παις εστι παίζων, πεσσεύων...).

Οι εκτροπές προς το τρομερό είναι εξηγήσιμες σε στιγμές ακραίων κρίσεων, φτώχειας και ανατροπών, όπως αυτή του μεσοπολέμου ή οι μεγάλες οικονομικές ανατροπές του 19ου αιώνα.

Τούτος ο λόγος όμως που ανέρχεται σήμερα φαντάζει ανεξήγητος με τους όρους του ανθρωπισμού, της σκέψης των τελευταίων δυο αιώνων.

Παίρνει την εξουσία στη μακρότερη περίοδο ειρήνης στην ιστορία, σε κοινωνίες εύπορες και ευημερούσες, πέρα από οτιδήποτε είχαμε ποτέ φανταστεί. Με προβλήματα φυσιολογικά, αλλά όπου ο μέσος και φτωχότερος άνθρωπος ζει αντικειμενικά πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας. Με πολιτικές τάξεις και ελίτ που, χωρίς να είναι τέλειες, είναι σχετικά αποτελεσματικές και δεν επιδιώκουν το κακό, κατά κανόνα. Σε κοινωνίες με ελευθερίες και δικαιώματα. (δες σχετικά God bless America! Zeus bless the world!).

Κατανομή ψήφων μεταξύ Κλίντον / Τραμπ σε
Πόλεις μεγαλύτερες από 50.000 κατοίκους
Περιαστικές περιοχές
Μικρούς οικισμούς και αγροτικές περιοχές
Γίνεται ταυτόχρονα φανερός ένας βαθύς δυϊσμός ανάμεσα στον σύγχρονο κόσμο που ζει στα αστικά
κέντρα, όπου υπάρχουν και τα περισσότερα προβλήματα (και ευκαιρίες), αλλά εξακολουθούν να αποτελούν προπύργια της μοντέρνας εποχής, και στους πληθυσμούς της υπαίθρου που βλέπουν τα προβλήματα των άλλων με έναν φόβο που οι άλλοι δεν αισθάνονται. Το είδαμε στην Αγγλία, το είδαμε στις ΗΠΑ: 60-70% η Κλίντον στα δυναμικά αστικά κέντρα / 60-70% ο Τραμπ στη βαθιά αμερικάνικη επαρχία. Αντίστοιχα στην
 περίπτωση του brexit ανάμεσα στο Λονδίνο και την Αγγλική επαρχία.

Τα αυτιά του διαβόλου είναι ορθάνοιχτα.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, στη Μεγάλη Βρετανία, στη Γαλλία, στην Ουγγαρία, στις ΗΠΑ, στην Πολωνία, σε όλο τον κόσμο, με την άνοδο ψευδεπίγραφων αριστεροδεξιών κινημάτων (ψευδεπίγραφα διότι όροι αυτοί είναι όροι της σύγχρονης εποχής, ενώ τα ίδια δεν είναι), στην Ελλάδα χαρακτηριστικά, κι ακόμη η άνοδος στις πιο καθυστερημένες περιοχές και κοινωνίες των θρησκευτικών νεομεσαιωνικών ισλαμιστικών κινημάτων, όλα τούτα ακολουθούν ένα παρόμοιο μοτίβο, ακόμη και λεξιλόγιο, που προοιωνίζει και εκδηλώνει κάτι πολύ βαθύτερο. Έρχονται από άλλον κόσμο, προέρχονται από άλλο σύστημα σκέψης. Είναι αυτή η τάξη της σκέψης που το γεννά πολύ διαφορετική από αυτήν της σύγχρονης εποχής που έθεσε τον "άνθρωπο" στο επίκεντρο της ενασχόλησης της ανθρώπινης σκέψης. Τη θεωρήσαμε αλαζονικά και ματαιόδοξα αιώνια, παρότι πρόσφατη και πρόσκαιρη.

Γι' αυτό και μοιάζουν όλα τούτα ακατανόητα με τους δικούς μας όρους. Δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά σε εμάς, όπως για παράδειγμα ο κομμουνισμός ή ο φασισμός είναι εξηγήσιμα φαινόμενα. Τούτα τα καινούργια κινήματα αντιπαλεύουν με ανεξήγητα επιχειρήματα και ξόρκια, και λοιδορούν ενστικτωδώς ως κατεστημένο που πρέπει να καταστραφεί οτιδήποτε προέρχεται από τα Φώτα και τον κλασικό κόσμο, πράγμα που ούτε ο κομμουνισμός ούτε ο φασισμός έκαναν.

Μούφερε στον νου τον ανατριχιαστικά προφητικό όσο και δυσοίωνο επίλογο από τις "Λέξεις και τα Πράγματα", του Μισέλ Φουκώ, όπου διαπιστώνει το εφήμερο της ενασχόλησης της ανθρώπινης σκέψης με αυτό που αποκαλείται άνθρωπος, μόλις δυο σύντομοι αιώνες:

"Εν πάση περιπτώσει, ένα είναι βέβαιο: ότι ο άνθρωπος δεν είναι ούτε το πιο παλαιό ούτε το πιο σταθερό πρόβλημα που τέθηκε στην ανθρώπινη γνώση. Παίρνοντας μια σχετική σύντομη χρονολόγηση και μια περιορισμένη γεωγραφική κατάτμηση — τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τον δέκατο έκτο αιώνα και δώθε — μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκεί ο άνθρωπος είναι μια όψιμη επινόηση. Η γνώση δεν πλανήθηκε επί μακρόν και στα σκοτεινά γύρω από αυτόν και τα μυστικά του. Όντως, ανάμεσα σε όλες τις τροποποιήσεις πού επηρέασαν τη γνώση των πραγμάτων και της τάξης τους, τη γνώση των ταυτοτήτων, των διαφορών, των χαρακτήρων, των ισοδυναμιών, των λέξεων — κοντολογίς, μέσα σε όλα τα επεισόδια αυτής της βαθειάς ιστορίας του "Ίδιου" —  ένα μόνο, εκείνο που ξεκίνησε πριν ενάμιση αιώνα και βαίνει ίσως προς το κλείσιμό του, άφησε να φανεί η φιγούρα του ανθρώπου. Και αυτό πάλι διόλου δεν ήταν απελευθέρωση μιας παλαιάς ανησυχίας, πέρασμα στη φωτισμένη συνείδηση μιας χιλιόχρονης μέριμνας, προσέγγιση στην αντικειμενικότητα εκείνου που επί μακρόν είχε παραμείνει δέσμιο πίστεων ή φιλοσοφιών. Ήταν το αποτέλεσμα μιας μεταβολής μέσα στη θεμελιώδη διάταξη της γνώσης. Ο άνθρωπος είναι μια επινόηση, της οποίας την όψιμη ημερομηνία εύκολα καταδείχνει η αρχαιολογία της σκέψης μας. Και ίσως το προσεχές τέλος της.

Αν αυτή η διάταξη της γνώσης εξαφανιζόταν όπως εμφανίστηκε, αν κατέρρεε εξαιτίας κάποιου συμβάντος, του οποίου μάλιστα μπορούμε να προαισθανθούμε τη δυνατότητα, του οποίου όμως δεν γνωρίζουμε για την ώρα ούτε τη μορφή ούτε την υπόσχεση, όπως συνέβη στην καμπή του δέκατου όγδοου αιώνα με τις βάσεις της κλασικής σκέψης — τότε μπορούμε όντως να στοιχηματίσουμε ότι ο άνθρωπος θα έσβηνε, όπως ένα πρόσωπο από άμμο στο ακροθαλάσσι."

Μισέλ Φουκό, "Οι λέξεις και τα πράγματα", 1966, εκδ. ΓΝΩΣΗ


Αδιάκριτες οι βουλές του νου μας, αλλά αισθάνομαι πως ο χειμώνας είναι ήδη εδώ.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Tuesday, November 8, 2016

God bless America! Zeus bless the world!


Share/Bookmark
Ο περίφημος χρυσός αιώνας της κλασικής Αθήνας, εκείνη η μοναδική στιγμή του big bang, που μερικές δεκάδες χιλιάδες ελεύθεροι άνθρωποι έστρεψαν την ιστορία της ανθρωπότητας σε ό,τι είμαστε σήμερα, δεν υπήρξε καν ένας αιώνας στ' αλήθεια. Κράτησε περίπου δυο γενιές, σκάρτα 60 χρόνια. Από το τέλος των Περσικών πολέμων το 480 π.Χ. ως λίγο μετά το 430 π.X. με την άνοδο των λαϊκισμών.

Ο Κλέων, γιος του Κλεαινέτη βυρσοδέψης το επάγγελμα, εμφανίσθηκε στην πολιτική σκηνή ως αντίπαλος του Περικλή. Μετά τον θάνατό του (429 π.Χ.) με χυδαίες πολιτικές επιθέσεις και έναν βάρβαρο λόγο απέκτησε μεγάλη επιρροή στις μεσαίες κυρίως τάξεις της αρχαίας Αθήνας. Πολεμοχαρής, εξελέγη στρατηγός κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου (428 π.Χ.-422 π.Χ.) και αρχηγός της παράταξης κατά της ειρήνης. Μεγαλομανής και ανίκανος, ανέλαβε την ηγεσία στρατιωτικών επιχειρήσεων του ισχυρότερου στρατού της εποχής και τις οδήγησε στην καταστροφή.

Το 424 π.Χ. εκμεταλλεύτηκε τη στρατηγική ικανότητα του συστρατήγου του Δημοσθένη, αιχμαλώτισε τη σπαρτιατική φρουρά της νήσου Σφακτηρίας και την επέδειξε στην Αθήνα με έπαρση σαν να είχε καταλάβει τη Σπάρτη. Οι υπόλοιπες επιχειρήσεις του αποδείχτηκαν καταστροφικές για την Αθήνα. Ηττήθηκε κάτω από τα τείχη της Αμφίπολης, όπου και σκοτώθηκε το 422 π.Χ.

Ο Αριστοφάνης προσπάθησε να συμβουλέψει τους Αθηναίους, να αποτρέψει την καταστροφή. Στους "Ιππείς" ο μεγάλος κωμικός στρέφεται ευθέως κατά του Κλέωνα, που ενσαρκώνει ο χαρακτήρας του κατεργάρη και ραδιούργου Παφλαγόνα, χαμερπής, αμαθής, δειλός και φιλοχρήματος.

Ο χρησμός, που έχει καλά φυλαγμένο ο Παφλαγόνας, λέει ότι ο αχρείος θα χαθεί από έναν πωλητή σαλαμιών. Ο Αγοράκριτος, ο αλλαντοπώλης, πλησιάζει τους δύο δούλους. Ο Δημοσθένης και ο Νικίας τον πείθουν ότι αυτός είναι ο άξιος διεκδικητής της εξουσίας. Εκείνη τη στιγμή βγαίνει από το σπίτι, οργισμένος ο Παφλαγόνας. Ο Αγοράκριτος στην αρχή τρομοκρατείται, αλλά έρχονται σε συμπαράστασή του οι Ιππείς. Ο καβγάς ανάβει για τα καλά. Ο Παφλαγόνας και ο Αγοράκριτος αλληλοκατηγορούνται. Οι Ιππείς κατηγορούν τον Παφλαγόνα για ψεύτη, δόλιο, απατεώνα και κλέφτη. Οι συκοφαντίες δίνουν και παίρνουν. Ο Παφλαγόνας υπερηφανεύεται ότι κανείς δεν τον περνάει στην αδιαντροπιά. Οι δύο άντρες τρέχουν στη Βουλή για να καταδώσει ο ένας τον άλλον και να πάρουν με το μέρος τους την εύνοια του λαού. Ο Αγοράκριτος νικάει τον Παφλαγόνα. Και οι δύο έταξαν στον λαό και κέρδισε αυτός που έδωσε περισσότερα. Ο Παφλαγόνας δεν μπορεί να το χωνέψει ότι έχασε. Και οι δύο πάνε έξω από την πόρτα του Δήμου. Τον καλούν να βγει από το σπίτι του και του λένε πόσο τον αγαπούν. Γίνεται ένας διαγωνισμός στα λόγια για να αποδείξουν ποιος νοιάζεται περισσότερο. Ο Αγοράκριτος κατακτά και τον Δήμο. Οι δύο άντρες φέρνουν χρησμούς, ύστερα φέρνουν από ένα καλάθι γεμάτο με διάφορα τρόφιμα. Συνεχίζουν ποιος θα καλοπιάσει πιότερο τον Δήμο. Μέχρι που ο Παφλαγόνας παραδέχεται την ήττα του. Με τη νίκη του Αγοράκριτου, η Αθήνα αποκτά την παλιά της αίγλη. Ο Αγοράκριτος χαρίζει στον Δήμο την τριαντάχρονη συνθήκη που είχε φυλακισμένη ο Παφλαγόνας.(πηγή wiki).

Λίγο αργότερα ο Αλκιβιάδης, το εύπορο τσόλι που σκανδάλιζε με τα κατορθώματά του τους συμπολίτες του, πείθει τους Αθηναίους να εκστρατεύσουν στη Σικελία, με τον ανθό των νέων και του στόλου τους. Η τραγική συνέχεια είναι γνωστή και σφράγισε τη μοίρα της πόλης και του αρχαίου κόσμου.

Μερικοί λένε φταίει η έλλειψη παιδείας. Ίσως έχει μια δόση αλήθειας. Αλλά στις Δημοκρατίες και η παιδεία ακόμη υπόκειται στην πίεση των πολιτών να αποφύγουν τον πόνο να θυμούνται το τρομερό. Δυο γενιές ειρήνης, ευημερίας και ισχύος υπήρξαν αρκετές για να σβήσουν από τη μνήμη των ανθρώπων την αστάθεια της μοίρας τους, ακόμη και στην Αθήνα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη, του Δημοσθένη, του Θουκυδίδη, του Περικλή…

Και εντέλει, όταν οι άνθρωποι λησμονούν το φοβερό, όταν αισθάνονται ως βεβαιότητες αυτό που είναι απλώς μια κατάκτηση, στο ίδιο μοτίβο πάντα έκτοτε, δυο γενιές ειρήνης κι ευημερίας, όταν ανοίγουν τα αυτιά του διαβόλου, έρχεται η ώρα του κάθε Κλέωνα, του κάθε Αλκιβιάδη, του κάθε Φάραντζ, του κάθε Ορμπάν, του κάθε Λεπέν, κάθε Ιγκλέσιας, κάθε Τσίπρα, κάθε Trump, κάθε θαυμαστή του Πούτιν… και του μεγάλου Πέρση, Μακεδόνα ή Ρωμαίου.

Ελπίζω κι εγώ, όπως κι ο Αριστοφάνης, έστω σε κάποιον αλλαντοπώλη ή και σε μια αλλαντοπώλισσα. Ίσως επί ματαίω. Αλλά ελπίζω.

God bless America! Zeus bless the world!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Sunday, October 16, 2016

"Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες"


Share/Bookmark
"Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες."

Η θαυμάσια αυτή φράση πολιτικού κυνισμού αποδίδεται, εσφαλμένα, στον Groucho Marx. Δεν γνωρίζουμε μετά βεβαιότητος ποιος την πρόφερε πρώτος.  Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Πιθανότατα προφέρθηκε από πολλούς, σε διάφορες εποχές και τόπους, από τις απαρχές της Δημοκρατίας. Ο αιώνιος κομφορμίστας που έγλυφε τον βασιλιά δεν άλλαξε, μόνο που πλέον γλύφει το πόπολο.

Ο Μπόρις Τζόνσον, βασικός υποστηρικτής του brexit και τωρινός υπoυργός εξωτερικών του (ακόμη) Ηνωμένου Βασιλείου, με την κατά 20% υποτιμημένη λίρα και τα προβλήματα μπροστά, δυο μέρες πριν ανακοινώσει την επίσημη υποστήριξή του στο brexit, είχε γράψει ένα άρθρο υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. με ακριβώς τα αντίθετα επιχειρήματα από αυτά που χρησιμοποίησε για να υποστηρίξει το brexit. To άρθρο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ αλλά το αποκαλύπτουν οι Sunday Times για πρώτη φορά. Στόχος του ήταν η επικράτηση στο κόμμα του και ο δρόμος για την Downing Street. To brexit ήταν απλώς η μέθοδος, όπως θα μπορούσε νάταν και το remain.

Πόσα πολλά και πόσους περισσότερους θυμίζει (τι Trump, τι Λεπέν, τι Ιγκλέσιας, τι Τσίπρες)! Όλους εκείνους που καθρεφτίζουν πολλαπλασιασμένο το άσχημο μέρος του δικού μας προσώπου, όσο φτηναίνει η Δημοκρατία, όσο εκπίπτουν οι αρχές.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Tuesday, October 4, 2016

Guernica


Share/Bookmark

Ήταν ένας άλλος Σεπτέμβρης, πριν από τριάντα πέντε χρόνια, όταν στον αποθηκευτικό χώρο ενός επιβατηγού αεροπλάνου που έφερε το όνομα του Λόπε ντε Βέγγα, σε μια πτήση σαν όλες τις άλλες της εποχής από τη Νέα Υόρκη στη Μαδρίτη, ταξίδεψε μαζί κι ένα κομμάτι της ιστορίας του 20ού αιώνα. Του αιώνα, όπου η ανθρωπότητα αντίκρισε τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό της, τον Χίτλερ και τον Αϊνστάιν, την απόλυτη φρίκη του Μεγάλου Πολέμου κι ύστερα του Δεύτερου, του φασισμού, του Ολοκαυτώματος, των γκούλαγκ από τη μια. Κι από την άλλη, την ανακάλυψη της συμπαντικής ισορροπίας των δυνάμεων, τον κόσμο της σχετικότητας, σαν το μωρό που μόλις αρχινά να διακρίνει τους νόμους του χάους και της ισορροπίας του σύμπαντος, απειροελάχιστο μέρος του οποίου αποτελεί κι η ίδια.

Μόνον μόλις το τζετ άγγιξε απαλά το έδαφος της Μαδρίτης, με έναν τεράστιο κύλινδρο από καμβά 7,75 X 3,50 στην κοιλιά του, σαν υπερμεγέθη αρχαίο πάπυρο, ο κυβερνήτης του ανακοίνωσε στους επιβάτες: στο αεροπλάνο που μετέφερε τις δικές τους λίγο ή πολύ άσημες ζωές, που έμελλε πιθανότατα να ξεχαστούν στη ροή της ιστορίας, συνταξίδευε το σημαντικότερο έργο του 20ού αιώνα: η Guernica.

Ο πίνακας υπήρξε παραγγελία της Ισπανικής Δημοκρατίας και ολοκληρώθηκε από τον Πικάσο στο ατελιέ του της Rue des Grands Augustins στο Παρίσι, σε ένα μήνα το 1937. Μια αντιπροσωπία από τέσσερις αντιπροσώπους της Δημοκρατίας, ανάμεσά τους o Διευθυντής Καλών Τεχνών της Κυβέρνησης που αντιμετώπιζε ήδη τη φασιστική εξέγερση και πραξικόπημα του Φράνκο, ο οποίος είχε την υποστήριξη του Χίτλερ, πέρασε το κατώφλι του σπιτιού του Πικάσο στην rue de la Boétie, για να του ζητήσει να ζωγραφίσει ένα έργο για το περίπτερο της Ισπανίας στην Παγκόσμια έκθεση του Παρισιού.

Ο ζωγράφος δεν έδειχνε ιδιαίτερα εμπνευσμένος, μέχρι που έφθασαν οι ειδήσεις του βομβαρδισμού  μιας μικρής μεσαιωνικής βάσκικης πόλης
 της Ισπανίας μόλις πέντε χιλιάδων κατοίκων, της Guernica. Το ίδιο παλιάς και το ίδιο όμορφης με όλες τις άλλες, σε μια μικρή ειρηνική κοιλάδα. Αυτό την έκανε συγκλονιστική: η κοινοτοπία της φρίκης. Ο μαζικός τρόμος έγινε κοινός τόπος. Υπήρξε μια πρόγευση αυτού που επρόκειτο να ακολουθήσει σε ασύλληπτη κλίμακα σε όλο τον πλανήτη και οι φασίστες δοκίμαζαν για πρώτη φορά. Υπήρξε ένας από τους πρώτους μαζικούς βομβαρδισμούς πόλεων από τη φρανκική Λεγεώνα Κόνδωρ και τη Luftwaffe της ναζιστικής Γερμανίας. Ήταν το προοίμιο αυτού που έμελλε να γίνει η μοίρα πολιτειών ολάκερων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: την ολική καταστροφή δια των βομβαρδισμών των υποδομών, της κληρονομιάς, των σπιτιών και των ζωών των κατοίκων τους.


Ο Πάμπλο Πικάσο σε έναν μήνα ζωγράφισε το  συμβολικότερο έργο του 20ού αιώνα και χάρισε την αθανασία, δίνοντάς του το όνομά της, στη μικρή βάσκικη επαρχιακή πόλη και στο μαρτύριό της, που συμπύκνωσε όλες τις συμφορές και τις ελπίδες συνάμα του περασμένου αιώνα.

Το έργο επέστρεψε στη γη που το ενέπνευσε σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, κατά τη ρητώς εκφρασμένη θέληση του δημιουργού του, που ζήτησε η Guernica να μεταφερθεί στη χώρα καταγωγής του μόλις αποκατασταθούν οι ελευθερίες. Μέχρι τότε φιλοξενήθηκε στο MoMA της Νέας Υόρκης, που δεν το αποχωρίστηκε, όπως ήταν φυσικό, με ευκολία. Υποτάχθηκε όμως τελικά στον νόμο και στη θέληση του δημιουργού του.

Έτσι η τότε Διευθύντρια του MoMA, Blanchett Rockefeller, αδελφή του Νelson Rockefeller, παρέδωσε το έργο με άκρα μυστικότητα με μια διακριτική τελετή στον εντεταλμένο της νεαρής Ισπανικής Δημοκρατίας. Και στις 10 Σεπτεμβρίου του 1981, στον δρόμο για το Πράδο, διέσχισε και πάλι αντίστροφα τον Ατλαντικό για την Ευρώπη, με ό,τι, μνήμες κι ελπίδες περιέχει, η Guernica.


Γύρισε σε μιαν ήπειρο, τη μακρά ειρήνη της οποίας, δίπλα της κι εντός της, σκοτεινιάζουν νέα γεγονότα. Ισοπεδώνονται και πάλι πόλεις, έργα του ανθρώπου, ζωές και όνειρα, από τις ίδιες αναγεννημένες δυνάμεις της μεγάλης δυστοπίας του περασμένου αιώνα, με άλλο όνομα, κι όμως εντέλει το ίδιο. Αυτή την φορά λέγονται Σρεμπρένιτσα, Σαράγιεβο, Μόσταρ, Δαμασκός, Μπάσρα, Αλέπο...

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Monday, September 26, 2016

Γιάννης κερνάει, Γιάνννης πίνει, Γιάννης εξαφανίζει στις τράπεζες


Share/Bookmark
Η Τράπεζα Αττικής δάνεισε χρήματα των καταθετών της σε άλλους πελάτες της με την υποχρέωση να αγοράσουν μετοχές της και όχι για να κάνουν τις δικές τους δουλειές και επενδύσεις και να επιστρέψουν τα χρήματα με τον τόκο τους. Στην ουσία κατάπιε η ίδια τα χρήματα των καταθετών της δημιουργώντας μια φούσκα και στρεβλώνοντας την αγορά. Πιθανότατα επίσης στις συγκεκριμένες εταιρείες δεν κατέβηκε ξαφνικά στην κούτρα από μόνο του να κερδίσουν από ένα μάλλον απαισιόδοξο deal, αυξάνοντας τα χρέη τους, επενδύοντας σε μια δουλειά που δεν είναι η δική τους δανεικά λεφτά. Μάλλον κάποιος τους έκανε να "νιώσουν την ανάγκη".

"Στο πόρισμα οι επόπτες θέτουν ζήτημα άμεσης και έμμεσης χρηματοδότησης από την Αttica Bank για 16 εταιρείες-μετόχους της στην διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης. Οι 16 εταιρείες μπήκαν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σ.σ. τον Δεκέμβριο του 2015) τοποθετώντας κεφάλαια 55.751.947,30 ευρώ, τα οποία προέκυψαν με άμεσο και έμμεσο δανεισμό από την ίδια την Αttica Bank,διαδικασία που είναι «παράτυπη», όπως επισημαίνεται.

Με βάση τους εποπτικούς κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στις περιπτώσεις που παρατηρείται η άμεση και έμμεση χρηματοδότηση για τοποθέτηση μετόχων στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, τα κεφάλαια που προκύπτουν με αυτόν τον τρόπο αφαιρούνται από τους κεφαλαιακούς δείκτες της τράπεζας", αναφέρει η ΗΜΕΡΗΣΙΑ. http://www.imerisia.gr/article.asp…

Δεν υπήρξε η μόνη όλα αυτά τα χρόνια. Το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Επί χρόνια οι Διοικήσεις των τραπεζών έπαιζαν με τα χρήματα των καταθετών για να αυξήσουν την αξία των μετοχών τους, εμφανίζοντας μαζικές αγορές και σπεκουλάριζαν. Ακόμη και την εποχή των παχιών αγελάδων, και ίσως περισσότερο τότε, γιατί τα λεφτά ήταν πιο πολλά.

Μια και μιλάμε για ευθύνες των τραπεζικών διοικήσεων, μήπως θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε όχι μόνο για την Αττικής, αλλά και για την Εθνική και για τη Eurobank και την Alpha, πόσα από τα κόκκινα δάνεια των 77 δις είναι δάνεια προς επιχειρήσεις, ΝΠΙΔ ή ιδιώτες που δόθηκαν με την υποχρέωση μέρος ή όλον να χρησιμοποιηθεί, άμεσα ή έμμεσα, για την αγορά μετοχών των ιδίων των τραπεζών (ή την "ατυχή" διατήρηση άλλων, τις οποίες αλλιώς θα ρευστοποιούσαν στα υψηλά της εποχής);

Ούτε που φαντάζεται κανείς τι θα ξεπηδήσει από το τεράστιο αυτό ντουλάπι. Αλλά υποψιάζομαι πως θάναι ΠΟΛΥ μεγάλο.

Ποιος και πότε επιτάχυνε τη φούσκα των μετοχών και ποιοι και για ποιους λόγους έχασαν τα λεφτά τους με τη μέθοδο Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος