Wednesday, November 25, 2015

Το ποτάμι και ο πόλεμος


Share/Bookmark
Χριστούγεννα 2009, Παλμύρα – Deir-ez-zur, Ευφράτης λίγο νοτιότερα από τη Ράκα. Μόνος. Η Ελληνίδα φίλη μου με τον σημερινό Σύριο σύζυγό της και την οικογένειά του στην Παλμύρα και στις ξάστερες νύχτες της ερήμου, γύρω από τις φωτιές. Σε τέντες καράβια που αρμένιζαν στην απέραντη θάλασσα της στεριάς, τις μουσικές και τα νέα παιδιά που χόρευαν με τους παππούδες τους, δίχως να λογαριάζουν ένα μέλλον που ωρίμαζε αθόρυβα κι ανεξιχνίαστα όπως πάντα και δε θαργούσε νάρθει.

Ο δρόμος καμιά πεντακοσαριά χιλιόμετρα, από το κέντρο της ερήμου καμωμένης από από βασάλτη και σκόνη, φτάνεις στις όχθες της πράσινης λωρίδας που την διασχίζει. Ο Ευφράτης, το τεράστιο ποτάμι που ορίζει μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, τον Τίγρη, την αρχαία επικράτεια όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός. Στη διαδρομή κανένα άλλο όχημα.
Σε μια διασταύρωση, στη μέση του πουθενά ως εκεί που φτάνει το μάτι κι ακόμη παραπέρα, ένας νεαρός, όχι πάνω από 22-23 χρονών, κάνει ωτοστόπ. Καλοντυμένος, με ένα κάπως παλιομοδίτικο αλλά προσεγμένο μάλλινο σακάκι, λευκό πουκάμισο και γραβάτα, μουσάκι, όμορφος, μελί μάτια, καστανόξανθος, με δουλεμένα χαρακτηριστικά από την έρημο. Απόγονος Ασσυρίων, Ρωμαίων, Φράγκων, Ελλήνων, κάποιου Ίβηρα ή Ιρλανδού σταυροφόρου άραγε;

Σταμάτησα. Διασχίσαμε μαζί περίπου διακόσια χιλιόμετρα μέχρι την επόμενη διασταύρωση, το ίδιο άδεια, το ίδιο απέραντη, όπου, προς έκπληξή μου, ζήτησε να τον αφήσω. Με μια δύσκολη συζήτηση με τα φτωχά αγγλικά του, κατάφερα να καταλάβω πως επήγαινε σε μια γιορτή ή γάμο σε ένα άλλο χωριό στην έρημο και θα περίμενε κάποιον άλλον να περάσει προς τα εκεί.

Πλησιάζοντας στον Ευφράτη πύκνωναν τα στοιχεία του νερού, μέχρι που ξαφνικά τον αντίκρισα τον Μεγάλο Ποταμό.  Εκεί στην πεζογέφυρά του οι νεαροί ψαράδες με το ευγενικό βλέμμα, τα κορίτσια που περπατούσαν στην πασαρέλα, τα ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού που θύμιζαν ελληνική δεκαετία του 60, το μεγάλο χριστουγεννιάτικο δένδρο που χάραζε σαν βέλος το ηλιοβασίλεμα. Τράβηξα τον δρόμο παράλληλα με το ποτάμι, μέχρι τη Δούρα Ευρωπό, το απώτατο σημείο του Ελληνισμού στην Μεσοποταμία, πόλη-προπύργιο στις όχθες του ποταμού, τα ερείπια της οποίας ανασκάπτονταν ακόμη.

Πέρασμα όπως πάντα, προς την αβεβαιότητα του Ιράκ, εμπόρια, διαδρομές, χρώματα.


Σήμερα η γέφυρα αυτή δεν υπάρχει πια, η Παλμύρα βαριά πληγωμένη, η Deir-ez-zur και η Ράκα στα χέρια μιας αγέλης κτηνών. Η οικογένεια του συζύγου της φίλης μου σκορπισμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αναγκάστηκε να αφήσει την αρχαία της όαση. Η μητέρα στην Τουρκία, κάποιοι σκοτωμένοι, άλλοι συγγενείς και φίλοι εξαφανισμένοι στις φυλακές. Κάποια αδέλφια παγιδευμένα σε αυτή την ίδια ειδυλλιακή Ράκα, όπου ο ISIS στρατολογεί δια της βίας. Ή υπακούς και πολεμάς ή σε δένουν στις κολώνες της Αψίδας και σε ανατινάζουν μαζί της όπως έκαναν πρόσφατα. Και την οικογένειά σου μαζί. Αντέγραψαν τη μέθοδο του Άσαντ για να πληθαίνει τις τάξεις του στρατού του και να γεμίζει τα μπουντρούμια του με πτώματα. Ή μαζί ή εναντίον….Από τους Καρχηδόνιους και τους Ρωμαίους ως τον Ναπολέοντα και τον Στάλιν. Παμπάλαια κι αμείλικτη η συνταγή του πολέμου.

Ο ίδιος δρόμος που διέσχισα σε πέντε ώρες με την αίσθηση απεραντοσύνης και ελευθερίας στην ασφαλή αγκαλιά του πιο φιλόξενου λαού του κόσμου, τώρα μια παγίδα θανάτου. Η διαδρομή από το φρενοκομείο του ISIS στα σύνορα με την Τουρκία, έτη φωτός, με τέρατα πιο άγρια από τις Χίμαιρες, πιο φοβερά από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, σε κάθε γωνιά, κάθε στροφή. Το μόνο (πανάκριβο) μεταφορικό λέγεται smugglers. Τα ΚΤΕΛ του πολέμου.



Είχα γράψει πριν από καιρό ότι αυτόν τον πόλεμο, αν δεν τον πολεμήσουμε εκεί μαζί τους, με κάθε τρόπο, με χρήματα, νοσοκομεία, σχολεία, στρατιώτες, θα τον πολεμήσουμε εδώ, στην Ευρώπη. Ότι αν δεν φτιαχτούν κέντρα υποδοχής με ειδικούς και συνδεδεμένα με τους ίδιους τους Σύριους, για να ξεχωρίσουν τα κτήνη, αυτά θα τους ακολουθήσουν, όπως οι ύαινες το κοπάδι που κυνηγούν. Αν δεν οργανωθεί η εκκένωση του άμαχου πληθυσμού κι όσων δεν θέλουν να πολεμήσουν, αυτό θα γίνει άτακτα και θα ακολουθήσει ο πόλεμος. Στην ιστορία δεν επιλέγεις τους πολέμους που θα πολεμήσεις. Μπορείς όμως να επιλέξεις τον χρόνο και τις μεθόδους με τις οποίες πολεμάς. Για να νικήσουν οι αξίες σου.

Από εκείνες τις μέρες του εννιά κύλησαν αιώνες σε λίγα χρόνια. Σίγησαν οι μουσικές και οι χοροί μας. Έσβησαν τα άστρα στη σκιά των βολίδων. Κι οι χαρμόσυνες φωτιές των γιορτών στην παγωμένη έρημο φούντωσαν φρικιαστικά. Έγιναν auto da fe. Μυρίζουν σάρκα. Σαν τους δρόμους εκείνης της άλλης πόλης όπου για χρόνια ακολουθούσα τα βήματά μου, του Παρισιού.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Για όποιον ενδιαφέρεται, προγενέστερα άρθρα και δημοσιεύσεις μου σχετικά με το θέμα της Συρίας:

katoptra.blogspot.gr/ Το κύμα των μορφωμένων
katoptra.blogspot.gr/ Πλάι ο κόσμος καίγεται… κι εμείς εκλογιζόμαστε
katoptra.blogspot.gr/ Οι υποκριτές
katoptra.blogspot.gr/Το βλέπετε;
katoptra.blogspot.gr/ Δεν τελειώνει έτσι αυτό
katoptra.blogspot.gr/ Δεν έχει τέλος ο τρόμος
katoptra.blogspot.gr/ Γι' αυτό φιλούν το έδαφος
katoptra.blogspot.gr/ Παλιάνθρωποι!
katoptra.blogspot.gr/ Μέρα ντροπής για την πολιτισμένη ανθρωπότητα
katoptra.blogspot.gr/ Αλέπο
katoptra.blogspot.gr/ Να το δούμε αλλιώς
katoptra.blogspot.gr/ Mad Max εναντίον Γιαζίντι: μεσαιωνικό ή μεταμοντέρνο;




























No comments:

Post a Comment