Saturday, October 31, 2015

Ο δεκανέας και η τηλεόραση


Share/Bookmark

Τα σπίτια που έζησα από τα δεκαοχτώ και μετά δεν είχαν ποτέ τηλεόραση. Τώρα που νοικιάζω ένα επιπλωμένο, έχει. Κάποια μέρα, λοιπόν, μου γεννήθηκε η παράδοξη περιέργεια να την ανοίξω, αλλά δεν ήξερα αν έχει τηλεκοντρόλ και πού είναι. Με τα πολλά το βρήκα μέσα σ' ένα κουτί με φυλλάδια παραγγελιών πιτσαρίας. Αν και δεν είμαι διόλου τεχνοφοβικός, με τρομάζουν λίγο αυτά τα τηλεκοντρόλ σαν υπερωκεάνια. Έχω μείνει σε κείνα που ήξερα στο πατρικό μου τη δεκαετία του ’70. 

Τέλος πάντων, κάπου πρέπει να τυλίξει κανείς την απέχθειά του για το μέσο. «Μα φταίει το μέσο;» θα μου πείτε. Ορθολογικά θα έλεγα «όχι, δεν φταίει το μέσο, αλλά η χρήση που του κάνουμε». Και πίσω από αυτό θα σκέπαζα το γεγονός ότι, εδώ και δεκαετίες πια, όλοι οι εχέφρονες (μη ρωτάτε πόσοι απομείναμε) γνωρίζουμε ότι έχει γίνει ένα εργαλείο διάπλασης απόψεων, γνώμης, προτεραιοτήτων και, τελικά, συνειδήσεων και τρόπου ζωής. Ένα τρομαχτικό εργαλείο ασύγκριτης αποτελεσματικότητας σε σχέση με τον κίτρινο τύπο και τις άλλες «παραδοσιακές» μορφές προπαγάνδας (κρατικής, εταιρικής, ολιγαρχικής, μαφιόζικης) βγαλμένο από τις δυστοπίες των παλαιών μυθιστορημάτων. Ένα εργαλείο που, περισσότερο και από το να κατευθύνει, πετυχαίνει να θολώνει και να αποπροσανατολίζει. Όμως, ένα εργαλείο πολύ πιο εκλεπτυσμένο ως προς τις επιφάσεις αντικειμενικότητας, η διάκριση των οποίων απαιτεί έναν κριτικό συλλογισμό που οι νεότεροι δεν έχουν προλάβει να αναπτύξουν και οι γηραιότεροι -μέσα στη βία του βίου τους- έχουν συχνά αφήσει αφρόντιστο προ καιρού. 

Πολλοί πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε αυτά. Ότι έχουμε αναπτύξει τις άμυνές μας. Ότι, τέλος πάντων, η ανώτερη παιδεία και καλλιέργειά μας ξέρει να τα φιλτράρει, και ότι συνιστούμε (εμείς = τα ακόρεστα εγώ μας) τη διαφορά. Εμείς επιλέγουμε μόνο ποιότητα. Οι άλλοι βλέπουν ό,τι να’ ναι και παθαίνουν πλύση εγκεφάλου. «Έχει όμως και καλές εκπομπές, και ταλαντούχους ανθρώπους!», μου είπε η θεία μου κάποτε σε σχετική συζήτηση, με τη βεβαιότητα ότι αυτό είναι ένα αδιάσειστο επιχείρημα. Ήθελα να της πω ότι αυτή ακριβώς η άποψή της, δηλαδή το μπουνιουελικό φάντασμα της ελευθερίας της, είναι κι αυτή ακόμα απότοκο του πώς η τηλεόραση θολώνει την κρίση της. 

Σ’ έναν ιδεατό κόσμο δεν θα αναρωτιόμασταν ποτέ για το αν κάνει και κάποιο καλό, αλλά μόνο για το πόσο μεγάλο είναι το κακό που κάνει. Και συνειρμικά θυμήθηκα έναν σχετικά ταλαντούχο νεαρό ζωγράφο που ήταν και δεκανέας του γερμανικού στρατού. Πέρα από τη ροπή στο μελόδραμα και την πεποίθηση ότι αποτελούν τον σωτήρα του κόσμου, έχουν επίσης κοινό -ο δεκανέας και η τηλεόραση- και έναν βαθύ φασισμό. Ποτέ ένα κανάλι δεν θα σου προτείνει να παρακολουθήσεις ένα άλλο (ούτε καν όταν ανήκουν στον ίδιο ιδιοκτήτη). Και αυτό αποτελεί μια κρίσιμη διαφορά σε σχέση με τη δικτυακή υπερκειμενικότητα, το πλήθος, το εύρος και την ποικιλομορφία των συνδέσμων και της πληροφορίας και, εν τέλει, τη διασύνδεση της τελευταίας με τη γνώση. 

Πολλά μπορούν να γραφούν και για το διαδίκτυο.  Χθες, για παράδειγμα, έπεσα τυχαία πάνω σε ένα άρθρο (που είχε ήδη λάβει τεράστια δημοσιότητα) για τη δυνατότητα εκμετάλλευσης της επιστημονικής έρευνας για ιδιοτελείς σκοπούς, από μεγάλες πύλες στις οποίες ο ακαδημαϊκός κόσμος συνηθίζει να ανταλλάσσει δωρεάν τις εργασίες του, και όπου επίσης κι εγώ δημοσιεύω. Το άρθρο ήταν δημοσιευμένο -πού αλλού- στην πιο δημοφιλή από αυτές τις πύλες, την οποία και πρωτίστως κατακεραύνωνε. Φανταστείτε τώρα μια εκπομπή που αναπτύσσει και κριτικάρει διεξοδικά τη στρατηγική πλύσης εγκεφάλου που εφαρμόζει ένα κανάλι, να παίζεται σε ώρα αιχμής στο ίδιο αυτό κανάλι. Καταλαβαίνετε λοιπόν, υποθέτω, τη διαφορά ποιότητας στην κριτική που μπορεί να ασκηθεί στο ένα και στο άλλο μέσο. 

Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, η τηλεόραση του σπιτιού που μένω είχε πλήθος κανάλια. Το κατάλαβα κατά λάθος γιατί, όντας μη εξοικειωμένος, πάτησα ανάποδα τα κουμπιά και από το 1 που βρισκόταν πήγε στο 139. Κατέβηκα ως το 111• τόσο άντεξα. Έφαγα δυόμισι ώρες για να περάσω τα 28 αυτά κανάλια προσπαθώντας να δω λίγο περισσότερο, να καταλάβω καλύτερα τι προσπαθούσαν να μου πουν. Μου πήρε δυόμισι ώρες να λάβω το μήνυμα, που δεν ήταν ούτε πληροφοριακό, ούτε γνωστικό, ούτε καν ψυχαγωγικό. Το μήνυμα ήταν ένα και σκληρά φασιστικό: «Δεν είσαι αυτός που νομίζεις, ούτε αυτός που θέλεις να γίνεις. Εγώ θα σου πω ποιος είσαι και μέχρι πού σου επιτρέπεται να το ορίζεις». Την έκλεισα έχοντας σπαταλήσει δυόμισι ώρες από τη λιγότερο η περισσότερο δημιουργική ζωή μου. Πάλι καλά. Ξέρω έναν νεαρό ζωγράφο που ήταν και δεκανέας, ο οποίος σπατάλησε σαράντα εκατομμύρια ζωές.

Θάνος Σίδερης


Ελληνική Αντιπολίτευση: το συντομότερο ανέκδοτο


Share/Bookmark
Η Κυβέρνηση του Τσι Ιπρ Ιλ ψήφισε νόμο με τον οποίο εξουσιοδοτεί τον Υπουργό της των Οικονομικών να χειριστεί με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου κατά το δοκούν το τεράστιο θέμα των Τραπεζών. Γιατί; Δεν μπορούσε να το φέρει στη Βουλή, έστω ως κατεπείγον; Δεν πρόκανε; Δεν θέλησε; Φοβήθηκε;

Λίγο νωρίτερα είχε ψηφίσει νόμο καταφανώς αντίθετο με τις σύγχρονες διεθνείς προβλέψεις για την Ανεξαρτησία και Ελευθερία του Τύπου και με τις Αρχές του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο οποίο (ακόμη;) ανήκει η χώρα, που συγκεντρώνει τις εξουσίες επί των ΜΜΕ στον Υπουργό Παππα-μπέρια.

Κι ακόμη, συνεχίζει και επεκτείνει τη χρήση πόρων των Κοινοτικών Ταμείων (το European Structural and Investment Fund, ευρύτερα γνωστό ως ΕΣΠΑ ή πλέον ΣΕΣ), για τη χρηματοδότηση πάγιων και αναγκαίων δαπανών του Εθνικού Προϋπολογισμού, τις χιλιάδες προσλήψεις δασκάλων και νηπιαγωγών. Δαπάνες αναγκαίες, που δεν είναι σε καμία περίπτωση όμως Δημόσιες Επενδύσεις, αλλά έπρεπε να προβλέπονται ρητώς στον τακτικό προϋπολογισμό του Υπουργείου Παιδείας αντί των προσλήψεων καθαριστριών ή αντί των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Και για τον ίδιο λόγο δια νόμου αφαίρεσε 150 εκατομμύρια ευρώ με παράνομο νόμο από ό,τι έχει απομείνει από το Εθνικό Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Παραβιάζει Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς που σαφέστατα προβλέπουν ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί τα ευρωπαϊκά κονδύλια να υποκαθιστούν κανονικές και πάγιες εθνικές δαπάνες. Παραβιάζει στατιστικές αρχές ψευδόμενη στην Eurostat, καθώς τα χρήματα που ουσιαστικά αφαίρεσε από το Εθνικό ΠΔΕ, εξακολουθούν να εμφανίζονται ως δημόσιες επενδύσεις και όχι ως πάγια μισθοδοσία. Εξαπατά τους πολίτες και τους εργαζόμενους επίσης προσλαμβάνοντάς τους με συμβάσεις έργου και όχι ως κανονικούς υπαλλήλους, ενώ στερεί από την οικονομία τους ελάχιστους πόρους που έχουν μείνει για να δημιουργήσουν παραγωγικές υποδομές, νέες θέσεις εργασίας, να προσελκύσουν επενδύσεις και ανάπτυξη που θα χρηματοδοτήσουν και το κοινωνικό κράτος με τρόπο βιώσιμο.

Και αναρωτιέται κανείς, καλά, αντιπολίτευση δεν υπάρχει; Πού είναι οι Μεΐμαράκηδες, οι Φώφες από τους παλιούς, με τί ασχολούνται; Αλλά κι οι καινούργιοι πού έχουν κρυφτεί και δεν ακούγονται; Όχι με τζάμπα δεκάρικους στη Βουλή για την τιμή των όπλων, αλλά εκεί που τους πονάει. Με προσφυγές στα δικαστήρια, στους διεθνείς θεσμούς, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στις αρμόδιες Ευρωπαϊκές Υπηρεσίες, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Πού χάθηκε βρε παιδί μου κι αυτός ο Λεβέντης, που βουλευτές έχει και μιλιά δεν έχει; Πού χάθηκαν όλοι αυτοί οι νομικοί και οι ειδικοί του Ποταμιού να συντάξουν τις αναφορές, να κινήσουν τις διαδικασίες; Καλά, οι παλιοί την έχουν χεσμένη τη φωλιά τους και δεν μιλούν, μια και ήταν οι πρώτοι διδάξαντες, που έκαναν πολύ πιο κομψά αυτά που τούτα τα βόδια που κυβερνούν κάνουν άτσαλα και στον υπερθετικό. Οι άλλοι τι γίνανε; Πού βόσκουν; Πού τρέχει ο λογισμός τους;

Να βγουν στους δρόμους, να κάνουν εκδηλώσεις, να ενημερώσουν τους πολίτες; Τι περιμένουν; Να τους (μας) καταπιεί το «ένα είν’ το κόμμα»; Ή περιμένουν τη σειρά τους να βολευτούν κάπου δα; Διότι μπορεί «ένα να είν’ το κόμμα», αλλά στην Ελλάδα έχει πολλά ονόματα.

Ελλάς: η μόνη χώρα που κυβερνούν τα βόδια κι αντιπολιτεύονται τα γίδια. Ε, δεν βάζουν ΦΠΑ και στα γίδια μπας και γλιτώσουμε τουλάχιστον κανένα φόρο;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Thursday, October 29, 2015

Το γιγάντιο χάπι του γίγαντα


Share/Bookmark
Η Deutsche Bank, η μεγαλύτερη Τράπεζα της Γερμανίας (και ο μεγαλύτερος ασθενής της, όπως ψιθυρίζεται εδώ και χρόνια), αποφάσισε να πιει το φάρμακο, για να μην το πιουν οι φορολογούμενοι. Μετά από ένα καταστροφικό τρίμηνο με ζημιές ρεκόρ 6 δις ευρώ και από μια σειρά σκανδάλων (από παραποίηση των δεικτών των δανείων μέχρι ξέπλυμα χρήματος).

Ο Βρετανός νέος Πρόεδρος της γερμανικής Τράπεζας, κ. Cryan, ανακοίνωσε πως η τράπεζα θα μειώσει κατά 35.000 (!) άτομα το προσωπικό της στα επόμενα δυο χρόνια. Συγκεκριμένα, θα περικόψει 9.000 θέσεις πλήρους απασχόλησης (εκ των οποίων 4.000 στη Γερμανία). Κι ακόμη 6.000 εξωτερικούς συνεργάτες στον τομέα της τεχνολογίας και λειτουργίας, και άλλους 20.000 ακόμη που απασχολούνται σε θυγατρικές επιχειρήσεις (ενεργητικό) που η τράπεζα θα πουλήσει, όπως η Postbank En.

Η εξυγίανση θα γίνει, ανακοίνωσε, σε διάλογο με τις Επιτροπές της εταιρείας, όπως απαιτεί η Γερμανική παράδοση διαλόγου και συμφωνίας με τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα αποσύρεται από δέκα χώρες, πέντε λατινοαμερικάνικες (Μεξικό, Αργεντινή, Χιλή, Ουρουγουάη, Περού) και τέσσερις Ευρωπαϊκές (Δανία, Φινλανδία, Νορβηγία, Μάλτα) και από τη Νέα Ζηλανδία.

Με τις περικοπές η τράπεζα θα εξοικονομήσει 3,8 δις ετησίως, θα καταβάλει όμως άπαξ σε αποζημιώσεις απόλυσης 3 με 3,5 δις ευρώ.

Το 2015, εκτός θαύματος, θα κλείσει με ζημιές και θεωρεί ο πρόεδρός της ότι το κρίσιμο έτος για την ανάκαμψη της τράπεζας θα είναι το 2018.

Ο γίγαντας παίρνει το χάπι της σμίκρυνσης. Κι ελπίζει ότι το νέο του μέγεθος θα αντιστοιχεί στις δυνατότητες των οργάνων του και θα τον κρατήσει σε μια υγιέστερη ζωή χωρίς να χρειαστεί να βάλει χέρι στα χρήματα των φορολογουμένων ή των καταθετών.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Tuesday, October 27, 2015

Η Μεγάλη Έξοδος ή πώς να εφαρμόσεις το ανεφάρμοστο


Share/Bookmark
Κάποτε κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο για τη συνάντηση Μπρέζνιεφ - Νίξον στη Μόσχα την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και των πολυβόλων στα σύνορα. Όταν ο τελευταίος ζήτησε από τον Σοβιετικό ηγέτη να ανοίξει τα σύνορα για να ταξιδεύουν ελεύθερα οι πολίτες, ο άλλος τον κοίταξε με ένα λάγνο χαμόγελο και του είπε: "ααα, πονηρούλη, θέλεις να μείνουμε μόνοι;" 

Οι δικοί μας εδώ μελετούν την αύξηση των ήδη πολύ υψηλών ασφαλιστικών εισφορών για να αποφύγουν δραματικές μειώσεις στις συντάξεις. Κι άλλα απίθανα, την κατανάλωση των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, όχι για επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά για χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού (για πόσο, δηλαδή; για κανα δυο χρόνια; και μετά;).

Και κάνουν απίθανους υπολογισμούς. Λένε ότι με τη μείωση των εισφορών μειώθηκαν τα έσοδα του ΙΚΑ. Μα πόσο θα είχαν μειωθεί, εάν δεν είχαν μειωθεί οι εισφορές; Επαναφέρουν την πρόταση που είχαν και στο παρελθόν, βέβαια, κατά τη διάρκεια των πολύμηνων διαπραγματεύσεων του καλοκαιριού, που "η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει στο τραπέζι των συζητήσεων την πρόταση για αύξηση των εισφορών του ΙΚΑ κατά 3,9 ποσοστιαίες μονάδες. Η πρόταση είχε απορριφθεί, καθώς θεωρήθηκε από τους δανειστές ως αντιαναπτυξιακή, που δημιουργεί αντικίνητρα για νέες επενδύσεις, καθώς το μη μισθολογικό κόστος στη χώρα μας θεωρείται ήδη πολύ υψηλό", όπως αναφέρει η Καθημερινή. Κι ακόμη, "μεταξύ των προτάσεων που επεξεργάζεται το υπουργείο Εργασίας είναι η απευθείας διασύνδεση ενός μέρους της φορολογίας με τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού, χωρίς να αποκλείεται στο μέλλον να υπάρξει και κάποιο είδος ειδικού φόρου που θα οδηγείται στο σύστημα. Παράλληλα, υπάρχει πρόταση για προώθηση ενός μέρους από τα αναμενόμενα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις, από το ΤΑΙΠΕΔ προς το ασφαλιστικό."

Αγνοούν τον βασικό κανόνα: όσο μειώνεται η παραγωγική απασχόληση ή δεν αυξάνεται, τόσο θα μειώνονται τα έσοδα του κράτους, κάθε είδους. Και, φυσικά, του όποιου συνταξιοδοτικού συστήματος. Απλώς, δεν απομένει τίποτα για να φορολογήσουν. Είμαστε πια στη σχεδόν κάθετη φθίνουσα πλευρά της φορολογικής καμπύλης, όπου κάθε αύξηση εισφορών και φόρων μειώνει πολλαπλάσια τα έσοδα του κράτους άμεσα και εκθετικά σε βάθος χρόνου.

Τα ταμεία από την πλευρά τους και οι μελετητές τους λένε πως δεν μπορούν να κάνουν κανέναν αξιόπιστο υπολογισμό. Και πώς να κάνεις υπολογισμούς όταν δεν μπορεί να κάνεις προβλέψεις για τον βασικό παράγοντα μιας εξίσωσης: τον αριθμό των ατόμων που πληρώνουν εισφορές και φόρους και τις αμοιβές τους; Που εξαρτάται απολύτως από την ανάπτυξη και τις επενδύσεις κάθε είδους; Που όμως κάθε μέρα λιγοστεύουν. Το Δημόσιο μειώνει έως εξαφάνισης τις επενδύσεις του σε απαραίτητες υποδομές, έρευνα, παιδεία και δίκτυα. Οι δε ιδιωτικές έχουν ήδη εκλείψει εντελώς, σε μια χώρα που οι υποδομές γερνούν και δεν ανανεώνονται. Κάθε μέρα πολίτες και επιχειρήσεις επιβαρύνονται περισσότερο με απρόβλεπτους φόρους και εισφορές, χωρίς τραπεζικό σύστημα και τραπεζική πίστη, και η γραφειοκρατία και η διαφθορά βαραίνει παραπάνω, ενώ η ανασφάλεια μεγαλώνει. Μια παραγωγική οικονομία που δεν επενδύει αρκετά καν για να καλύψει τις αποσβέσεις. Δηλαδή αυτοκαταναλώνεται, τρώει από τις σάρκες της, σβήνει.

Με κοντά δυο εκατομμύρια ανέργους, 700.000 Έλληνες που έχουν φύγει από τη χώρα (κοντά 500.000  καταγεγραμμένους έδινε η ΕΛΣΤΑΤ τέλος του 2014, που μαζί με αυτούς που δεν έχουν καταγραφεί ακόμη κι όσους έφυγαν έκτοτε πρέπει να προσεγγίζουν τους 700.000) και εκατοντάδες χιλιάδες από τους 900.000 εγκατεστημένους μετανάστες της τελευταίας απογραφής του 2011, με όλους αυτούς να έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα, το σύστημα δεν σώζεται με τίποτα.

Η έκταση αυτή της φυγής, που δεν είναι παράτολμο να υπολογίσει κανείς αθροιστικά σε πάνω από 1,2 εκατομμύρια παραγωγικούς ανθρώπους από μια χώρα 11 εκατομμυρίων, μόνο με τη ροή Συρίων προσφύγων προς την Ευρώπη μπορεί να συγκριθεί. Όπου, από μια χώρα 23 εκατομμυρίων έφυγαν στην ίδια περίοδο (από το 2011 ως σήμερα) 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Εκ των οποίων ένα εκατομμύριο υπολογίζεται να φτάσει ως το τέλος του χρόνου το σύνολό τους στην Ευρώπη. Συγκρίνεται δηλαδή με τη φυγή της μεσαίας τάξης από έναν καταστροφικό Εμφύλιο. Ακόμη κι αυτοί οι αρκετά μορφωμένοι άνθρωποι πούρχονται από την ολοκληρωτική καταστροφή περνούν από την Ελλάδα και θέλουν να φύγουν το συντομότερο.

Κάθε επιβάρυνση οποιουδήποτε είδους, κάθε πρόσθετος περιορισμός, απλώς επιταχύνει τις εξελίξεις σε έναν φαύλο κύκλο φτωχοποίησης. Αυξάνοντας την ανεργία και τις πιέσεις για φυγή, ανθρώπων, επιχειρήσεων, κεφαλαίων. Είναι σαν να προσπαθείς να κρατήσεις το νερό με το σουρωτήρι.

Οι μόνες αλλαγές που θα μπορούσαν να μεταβάλουν αυτό το τοπίο είναι εκείνες που θα έκαναν την Ελλάδα επενδυτικό παράδεισο, ελκυστική χώρα για να ζει και να εργάζεται κανείς, να επενδύει, να κερδίζει από τη δουλειά του και να απολαμβάνει μια στοιχειώδη ασφάλεια και ποιότητα ζωής. Οι αλλαγές που θα είχαν στρατηγικό στόχο να αυξηθεί ο πληθυσμός της στα 14-15 εκατομμύρια σε δέκα χρόνια, με Έλληνες και ξένους που θα είχαν κίνητρα να ζήσουν τη ζωή τους σε αυτήν. Με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.

Η κατάσταση όμως για την ώρα θυμίζει την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ λίγο πριν την πτώση του τείχους, με την ασυγκράτητη μαζική φυγή των ανθρώπων προς τη Δύση, από κάθε δρόμο, πέρα από κάθε τείχος, από κάθε πόρτα. Και μοιάζει μη αναστρέψιμη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Saturday, October 24, 2015

O ακομπλεξάριστος Justin Trudeau και οι losers


Share/Bookmark
O νέος φιλελεύθερος Πρωθυπουργός του Καναδά, Justin Trudeau, γιος του επί 15 χρόνια μυθικού πρωθυπουργού της χώρας μεταξύ 1968 και 1984, Pierre Trudeau, καταγωγής από το γαλλόφωνο   Quebec, επανέφερε θριαμβευτικά στην εξουσία με απόλυτη πλειοψηφία το φιλελεύθερο κόμμα, που κυβέρνησε την πλούσια και μεγάλη χώρα του βορρά για πολλά χρόνια, πριν τη δεκαετή κυριαρχία των συντηρητικών του Stephen Harper.

Thomas Mulcair

Stephen Harper

Νίκησε τόσο   τους συντηρητικούς του Stephen   Harper όσο και τους   σοσιαλδημοκράτες του Thomas       Mulcair.

Με ένα πρόγραμμα σημαντικής  μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης της μεσαίας τάξης συνολικά, μείωση του φόρου στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και διατήρηση του υφιστάμενου στις υπόλοιπες, και αύξησης της φορολογίας στους πολύ πλούσιους κατά 1%. Κι ακόμη, με την ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας, την  υπεράσπιση και επέκταση των ατομικών ελευθεριών (στο πρόγραμμά του προβλέπεται η ρύθμιση της νόμιμης χρήσης της κάνναβης), την ενίσχυση των δράσεων κοινωνικής ένταξης, την επένδυση στην έρευνα και στην παιδεία, τη διαφάνεια στην πολιτική με την ανάρτηση όλων των δαπανών των υποψηφίων στο διαδίκτυο που παρουσιάζει, όπως και πολλά άλλα (προσφυγικό, σχέση με τον πατέρα του, διεθνή ζητήματα), στην εξαιρετική συνέντευξή του στον Peter Mansbridge. Επιμένοντας στις λέξεις ελευθερία και ευθύνη.



Για τη νίκη του επιχαίρει επίσης το οικολογικό κίνημα, καθώς το πρόγραμμα του  Φιλελεύθερου Κόμματος, στην απέραντη χώρα που φιλοξενεί μερικές από τις μεγαλύτερες δασικές εκτάσεις του πλανήτη και αποθέματα γλυκού νερού, περιλαμβάνει επένδυση δυο δισεκατομμυρίων δολαρίων στην αναστροφή της κλιματικής αλλαγής, στις καθαρές τεχνολογίες, στις υποδομές καθαρής ενέργειας και χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και την αναθεώρηση των σχεδίων για νέους πετρελαιαγωγούς, ανάμεσα στα άλλα.
Εξίσου αντισυμβατική και ελεύθερη προσωπικότητα με τον διανοούμενο πατέρα του, Pierre Trudeau, ο οποίος  παρότι (και ίσως επειδή) σπούδασε στο αυστηρό και υπερσυντηρητικό κολέγιο των Ιησουϊτών Collège Jean-de-Brébeuf, απέκτησε τη γνώση και τα εφόδια να εξεγερθεί  εναντίον της αναχρονιστικής θρησκευτικής πολιτικής κουλτούρας και συνέχισε την πορεία του ως διανοούμενος αμφισβητίας, υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας, στρατευμένος αντικαθεστωτικός που συνεργάστηκε με τα συνδικάτα. Σπούδασε στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο βασίλειο, τη Γαλλία και έζησε σε καμιά δωδεκαριά χώρες.

Στο ίδιο αυτό κολέγιο, που έχει εξελιχθεί από τότε,  ξεκίνησε τις σπουδές του και ο γιος του Pierre, ο Justin. Αρχικά σπούδασε λογοτεχνία στην πολιτεία της British Columbia , εργάστηκε για αρκετά χρόνια σαν δάσκαλος στο Βανκούβερ,  συνέχισε τις σπουδές ως μηχανικός  στην École Polytechnique de Montréal και ξεκίνησε ένα Μάστερ στην περιβαλλοντική γεωγραφία. Στρατεύτηκε σε διάφορα κοινωνικά, περιβαλλοντικά θέματα και ζητήματα διεθνούς πολιτικής, έπαιξε σε ένα σήριαλ του CBS για τις συμφορές του Μεγάλου πολέμου το 2007, τον ρόλο του Καναδού Ταγματάρχη Mercer Papineau, που σκοτώθηκε στη μάχη του Passchendaele στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο.

Στάθηκε απέναντι στον παλαιομοδίτικο εθνικισμό του Quebec και του επιβλήθηκε. Εκλέχθηκε βουλευτής στην ομοσπονδιακή βουλή το 2008 και το 2013 εκλέχθηκε αρχηγός του Φιλελεύθερου Κόμματος που βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Είναι παντρεμένος με τη Sophie Grégoire από το 2005 και έχουν τρία παιδιά.

Το 2015, μετά από μια σύντομη προεκλογική εκστρατεία,  ο Justin Trudeau επανέφερε θριαμβευτικά στην εξουσία, με απόλυτη πλειοψηφία, το φιλελεύθερο κόμμα που κυβέρνησε την πλούσια και μεγάλη χώρα του βορρά για πολλά χρόνια, πριν τη δεκαετή κυριαρχία των συντηρητικών.

O Albert Rivera
στην ίδρυση των Ciudadanos
Ο ελκυστικός και νέος Justin Trudeau, που γεννήθηκε ανήμερα Χριστούγεννα του 1971, είναι ένα παράδειγμα ακομπλεξάριστου, ελεύθερου και υπεύθυνου ανθρώπου. Πόζαρε ως μποξέρ, άθλημα που του αρέσει, όπως δηλώνει, και το χρησιμοποίησε ακόμη και σε πολιτικές διαφημίσεις. Έκανε στριπτίζ σε ένα γυναικείο κοινό που παραληρούσε για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Κάπως σαν τον Ισπανό ομοαίματό του Albert Ribera,  που δεν δίστασε να ποζάρει γυμνός στην αρχική πολιτική διαφήμιση του κόμματός του, με το κάλεσμα - κλειδί κάθε φιλελεύθερου ανθρώπου, «δεν μας αφορά πού γεννήθηκες, τι γλώσσα μιλάς, τι ρούχα φοράς... μας αφοράς εσύ, οι άνθρωποι, οι ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολίτες».




Ο Justin δήλωσε ότι έχει καπνίσει κάνναβη με φίλους. Παρέλασε ως αρχηγός των φιλελευθέρων και ως υποψήφιος πρωθυπουργός σε πολλά gay pride με τον γιο του αγκαλιά, και δεν είχε κανένα πρόβλημα να φιλήσει έναν παρουσιαστή της τηλεόρασης για να στηρίξει την απενοχοποίηση της διαφορετικής σεξουαλικότητας, χωρίς να αισθανθεί την ανάγκη να δηλώσει ότι έχει πηδήξει το μισό Κεμπέκ.

H καμπάνια των συντηρητικών, που σχολίαζε ακόμη και το ατίθασο μαλλί του, δεν έπιασε τόπο. Ο ίδιος και οι  Φιλελεύθεροι το χρησιμοποίησαν έξυπνα αντιστρέφοντας το επιχείρημα, όπως λένε οι New York Times λανσάροντας έξυπνα βίντεο και tweet που τόνιζαν με χιούμορ πως όταν δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς για το πρόγραμμά σου ασχολείσαι απελπισμένα με το μαλλί.









Έτσι λοιπόν προχωρά ο κόσμος. Mε τόλμη, πρόκληση αλλά και σύνεση, γοητεία,
βήμα το βήμα, με συγκρούσεις, συζητήσεις, αντιπαράθεση, νίκες και ήττες, προς την αξιοπρέπεια, προς ολοένα και περισσότερη ανθρωπιά και ελευθερία. Αυτές δηλαδή τις αξίες και επακόλουθες πρακτικές ρυθμίσεις που είναι άρρηκτα συναρτημένες με τη φαντασία, την κινητικότητα, την επινόηση, την καινοτομία,  την οικονομική ανάπτυξη, την αλλαγή, τον πλούτο, την ευμάρεια. Με αυτό που αόριστα αποκαλούμε, όχι χωρίς κάποια δόση άγνοιας, αρετή ή ευτυχία.

Όλα αυτά δηλαδή που εκείνες οι κοινωνίες που δεν κατορθώνουν να εγκαθιδρύσουν  έγκαιρα πληρώνουν με φτώχεια, καταπίεση, χρεοκοπίες. Και παραμένουν ουραγοί, παραπονούμενοι και αιωνίως losers να καταριούνται Θεούς και δαίμονες για τη μιζέρια τους δίχως ποτέ να κοιτούν εντός τους.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Thursday, October 22, 2015

Η παιδεία και η μπανανία


Share/Bookmark
Η επιβολή ΦΠΑ στις ιδιωτικές εκπαιδευτικές δαπάνες είναι μια ακραία εκδοχή από τις συνήθεις πρακτικές ενός αρπακτικού κράτους σε μια εντελώς στρεβλωμένη αγορά και, κυρίως, σε μια αυστηρά ταξική κοινωνία, με στεγανά μεταξύ των κυρίαρχων στρωμάτων και των υπολοίπων, τα οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να διατηρήσει. Γράφαμε το 2013, με αφορμή τις τότε απεργιακές αντιδράσεις ("Κι αν έχουν δίκιο και οι εκπαιδευτικοί;" ):

«Η δημόσια δαπάνη για την παιδεία στην Ελλάδα (στοιχεία 2011) ήταν το 4,08,% του ΑΕΠ έναντι του 5,34% του Ευρωπαϊκού μέσου όρου, 5,77% της Ολλανδίας ή 5,25% της Ιρλανδίας και 7,79% της Δανίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως ότι, ενώ η δημόσια δαπάνη για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας είναι σχεδόν στις τελευταίες θέσεις, η δημόσια δαπάνη για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τα γνωστά θαυμαστά αποτελέσματα, βρίσκεται πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στο 0,91% του ΑΕΠ, ποσοστό ίσο με της Γερμανίας και όχι πολύ μακριά από αυτό της Ισπανίας ή της Ολλανδίας.

Το 2008, σύμφωνα με μελέτη του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, τα νοικοκυριά δαπάνησαν ποσό 0,6 δις ευρώ για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και 1,75 δις ευρώ για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή περίπου το 1% του ΑΕΠ, μόνο για αυτές τις κατηγορίες.

Η στατιστική αυτή, όμως, μάλλον υποτιμά την πραγματικότητα, καθώς είναι δύσκολο να υπολογιστούν οι δαπάνες των νοικοκυριών για ιδιαίτερα μαθήματα, φροντιστήρια και λοιπές άτυπες δαπάνες. Αν λάβει κανείς υπόψη το μέσο κόστος ανά οικογένεια για ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, άλλα μαθήματα, καλλιτεχνικά, δαπάνες για σπουδές και δαπάνες διαβίωσης στο εξωτερικό ή πόλεις της Ελλάδας άλλες από τον τόπο κατοικίας του φοιτητή, χωρίς δημόσια σίτιση, χωρίς φοιτητικές εστίες κλπ σε συνάρτηση με το σύνολο των μαθητών και φοιτητών της χώρας, η συνολική ιδιωτική δαπάνη δεν θα ήταν παράτολμο να εκτιμηθεί σε ποσοστό αρκετά πάνω από το 2% του ΑΕΠ, ανεβάζοντας έτσι τη συνολική δαπάνη της ελληνικής κοινωνίας για την Παιδεία στο ύψος της Φινλανδικής ή Δανέζικης.

Στις περισσότερες χώρες η ιδιωτική δαπάνη για το σύνολο της Παιδείας είναι εξαιρετικά χαμηλότερη..... Ενδεικτικά, στη Φινλανδία δεν ξεπερνά το 0,2%, στην Ισπανία το 0,7% και εκεί όπου είναι σχετικά υψηλή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα ιδιωτικά τριτοβάθμια ιδρύματα, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο (τα οποία βεβαίως συνεισφέρουν στην καταγραφή και μέρους της Ελληνικής ιδιωτικής δαπάνης στη βρετανική οικονομία) ή σε άλλους ειδικούς παράγοντες.»

Αυτό ακριβώς το παράλληλο εκπαιδευτικό σύστημα καθίσταται αναγκαίο ιδιαίτερα για τα πιο αδύναμα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας διότι το Δημόσιο σχολείο, ο μεγάλος ενσωματωτής στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα που διασφαλίζει την ισότητα ευκαιριών και την ευκαιρία ανέλιξης όλων των νέων ανθρώπων, ανεπαρκώς χρηματοδοτούμενο και κακά οργανωμένο δεν παρέχει προς όλους τις υπηρεσίες που απαιτούνται. Αυτές που είναι δεδομένες σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες.

 Αντιθέτως,
 - είναι σχεδιασμένο για να εξυπηρετεί μόνον τους υπαλλήλους (κυρίως δημόσιους) των οποίων η εργασία τελειώνει στις δυόμισι το μεσημέρι, ασύμβατο τελείως με το ωράριο της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα,
 - δεν παρέχει πλήρη εκπαίδευση, όπως υποστήριξη στη μελέτη των παιδιών (ώστε ο ελεύθερος χρόνος τους επιστρέφοντας στο σπίτι να είναι πράγματι ελεύθερος), καλή εκπαίδευση ξένων γλωσσών, αθλήματα, ιδιαίτερα γνωστικά αντικείμενα και δεξιότητες.

Έτσι, η συντριπτική πλειοψηφία μέσων και φτωχότερων οικογενειών (και όχι μόνον οι εύπορες, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η Κυβέρνηση) ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ σε πολύ υψηλές ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ιδιωτικές δαπάνες για την εκπαίδευση των παιδιών τους και για τη φύλαξή τους κατά τη διάρκεια της εργασίας τους.

«Η ιδιωτική δαπάνη συντηρεί στην Ελλάδα ένα παράλληλο εκπαιδευτικό σύστημα σε κόστος, όχι όμως αυτοτελές σε λειτουργία, όπως στα υπόλοιπα κράτη, αλλά συμπληρωματικό του δημόσιου συστήματος με το οποίο διαπλέκεται. Μεγάλο μέρος της δαπάνης δεν αφορά ιδιωτικά σχολεία ή ιδιωτικά Πανεπιστήμια αλλά εκπαίδευση που θα έπρεπε να παρέχεται ή υποτίθεται πως παρέχεται από το δημόσιο σχολείο (όπως ξένες γλώσσες, ειδικά μαθήματα κλπ) ή - και κυρίως - εκπαίδευση συναρτημένη με τον εξεταστικό ρόλο του δημόσιου σχολείου (φροντιστήρια)», γράφαμε τότε και ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα.


Αυτή η δαπάνη, που (ανέρχεται περίπου στο 1- 1,5% του ΑΕΠ), αθροισμένη με τη δημόσια φτάνει τη συνολική δαπάνη για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο επίπεδο της Δανίας. Είναι όμως βαθιά άδικη, συντηρεί τις ανισότητες ευκαιριών μεταξύ των παιδιών των πλέον εύπορων οικογενειών και των λιγότερο εύπορων ή φτωχών νέων ανθρώπων. Επιβάλλει στα μεσαία και φτωχότερα στρώματα να ξαναπληρώνουν κάτι που έχουν ήδη πληρώσει μέσω των φόρων τους.

Τι κάνει λοιπόν η αυτοαποκαλούμενη «αριστερή» κυβέρνηση;

Προωθεί μήπως την καθολική εφαρμογή του ολοήμερου σχολείου, που παρέχει όλα αυτά που τώρα πληρώνονται από τους πολίτες ατομικά;

Όχι, βέβαια. Φορολογεί με έξτρα φόρο (επιβάλλοντας ΦΠΑ) αυτό το 1-1,5% του ΑΕΠ που αναγκάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να πληρώνουν οι οικογένειες από το υστέρημά τους λόγω της έλλειψης της Δημόσιας Παιδείας, την οποία ήδη πληρώνουν με τους υψηλότατους φόρους τους, ακόμη και οι άνεργοι! Και ήδη το θεωρεί και "τεκμήριο" πλούτου και τους φορολογεί και για αυτό!

Παίρνει μήπως αυτόν τον πρόσθετο φόρο για να βελτιώσει το Δημόσιο σχολείο, να αναβαθμίσει τη λειτουργία και να κάνει καθολικό το ολοήμερο σχολείο ώστε να παρέχει τις υπηρεσίες που παρέχει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες;

Όχι, βέβαια. Φρόντισε ήδη από φέτος να δρομολογήσει την κατάργηση  των ολοήμερων σχολείων που υπήρχαν και είχαν αρχίσει να επεκτείνονται σταδιακά! Όπως και το ψηφιακό σχολείο και κάθε άλλη δράση ανάπτυξης της δημόσιας παιδείας. Γιατί, λέει, δεν φτάνουν τα λεφτά!

Διευρύνει το χάσμα και εντείνει τον κοινωνικό αποκλεισμό των μεσαίων και φτωχότερων στρωμάτων από την κοινωνική ανέλιξη, μέσω του αποκλεισμού τους από την πρόσβαση στη γνώση και επομένως στην εξουσία, οικονομική και πολιτική.

Και από πάνω λέγεται πως σχολεία πολυτελείας παραμένουν εκτός της πρόσθετης φορολογίας όντας μη-κερδοσκοπικοί οργανισμοί, όπως το κολλέγιο Αθηνών. Εκεί που η ίδια η φραγκάτη ελίτ στέλνει τα παιδιά της. Και ο αρμόδιος υπουργός / Αντουανέτα, σνομπάρει κιόλας τους φτωχούς που δεν τρώνε παντεσπάνι με τα ψιλά τους.

Πιο ξεδιάντροπη, λατινοαμερικάνικου τύπου άρχουσα τάξη, πιο διεφθαρμένη ακόμη και από εκείνες τις παλιές των μπανανιών (σαν του Μπατίστα ή, πρόσφατα, της Γουατεμάλας), δεν γίνεται!  Χωρίς κανένα φραγμό, πολιτικό, οικονομικό, ηθικό. Μάλλον κι αυτές τις παραδειγματικά διεφθαρμένες ελίτ, που σχεδόν έχουν εκλείψει και στη Λατινική Αμερική πλέον, τις έχει ξεπεράσει προ πολλού.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Για περισσότερα στοιχεία και αριθμούς βλ. "Κι αν έχουν δίκιο και οι εκπαιδευτικοί;"  http://katoptra.blogspot.com.es/2013/05/blog-post_16.html



Sunday, October 18, 2015

Ο "δεξιός", ο "αριστερός" και ο βλάκας


Share/Bookmark
Οι υπουργοί της Ιρλανδίας Noonan (της Δεξιάς) και Howlin (των Εργατικών)
παρουσιάζουν τον προϋπολογισμό 
Η Iρλανδία, μετά από 5 χρόνια αυστηρής πολιτικής περικοπών, φέτος προβλέπεται να αναπτυχθεί πάνω από 6%. Η ανεργία μειώθηκε από το 15% στο 9,4% και το έλλειμμα από το 12,5% στο 2,1%. Το δημόσιο χρέος από το 120% στο 93%. Η οικονομία της χώρας είναι πλέον μεγαλύτερη (έφτασε τα 189 δις ευρώ) από ό,τι ήταν πριν την κρίση. Κατά την οποία πάλεψε με νύχια και με δόντια με τους εταίρους και χρηματοδότες της (με 67 δις ευρώ) να διατηρήσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα, τον ευνοϊκό φορολογικό συντελεστή 12,5% στις επιχειρήσεις, που μαζί με το σταθερό περιβάλλον και το ικανό εργατικό δυναμικό προσελκύει μεγάλες επιχειρήσεις (όπως η Apple) στη χώρα. Μείωσε δαπάνες, περιόρισε αμοιβές του δημοσίου, αύξησε τους φόρους όσο λιγότερο μπορούσε κι έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει για να ορθοποδήσει χωρίς να χάσει το παραγωγικό της πλεονέκτημα.

Σήμερα οι 165.000 νέοι που έχασε τα τελευταία χρόνια προς το εξωτερικό επιστρέφουν σταδιακά μαζί με άλλους, σε βαθμό που οι τιμές των κατοικιών που είχαν καταρρεύσει ανεβαίνουν, ενώ ήδη υπάρχει έλλειψη, γιατί το πλεόνασμα βρίσκεται σε λάθος ζώνες.

Το κράτος είναι σε θέση να μεγαλώσει τις δαπάνες του για κοινωνική πρόνοια και να επενδύσει. Για πρώτη φορά εδώ και 5 χρόνια, ο νέος προϋπολογισμός του κεντροδεξιού και κεντροαριστερού κόμματος που κυβερνούν από κοινού, προβλέπει μείωση των φόρων και αύξηση των δαπανών κατά ενάμισι δισεκατομμύριο ευρώ, ενώ ο υπουργός των οικονομικών της δεν παρέλειψε να τονίσει πως "όσοι έφερναν το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ τώρα σιωπούν".

Ο κεντροαριστερός Ματέο Ρέντζι στην Ιταλία ολοκλήρωσε τη μεταρρύθμιση της Γερουσίας, καταργώντας ουσιαστικά την αναγκαιότητα διπλών πλειοψηφιών (Βουλής και Γερουσίας) και την αλλαγή του εκλογικού νόμου, κάνοντας πλέον τη μεγάλη χώρα κυβερνήσιμη. Ο 40χρονος πρωθυπουργός της 63ης κυβέρνησης σε 70 χρόνια, μάλλον κατόρθωσε να αλλάξει αυτή την αναλογία οριστικά για το μέλλον.

Μιλώντας στο Μιλάνο πριν μερικές μέρες επί 46 λεπτά εκτός χειρογράφου απέσπασε την επιδοκιμασία των επιχειρηματιών του Veneto, μιας από τις πλουσιότερες περιοχές της Ιταλίας, που κυβερνά η Λέγκα του Βορρά, θυμίζοντάς τους ότι πριν από ενάμιση χρόνο κάγχαζαν όταν δήλωσε πως θα αλλάξει τη χώρα, ότι κανείς δεν πίστευε ότι θα κατορθώσουν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, να μεταρρυθμίσει τη Γερουσία, να αλλάξει τον αναχρονιστικό συνδικαλιστικό νόμο, ώστε να ξεκινήσει τη βαθιά μεταρρύθμιση της οικονομίας και της χώρας.

Όμως συμμάχησε με όποιους χρειάστηκε για να πετύχει τους στόχους του, ακόμη και με τον Μπερλουσκόνι όταν ήταν απαραίτητο, λέγοντας ότι είναι λάθος του συστήματος να θέλει να τον βάλει φυλακή, αλλά πρέπει να βρει τρόπο να τον στείλει στο σπίτι του, να τον συνταξιοδοτήσει. Μόνος εναντίον όλων, και του κόμματός του, οδηγεί τη χώρα στην αλλαγή και παραμένει αδιαμφισβήτητα χωρίς αντίπαλο.

"Μπορεί κανείς να είναι λιγότερο ή περισσότερο σύμφωνος με ό,τι κάνουμε, αλλά ένα είναι σίγουρο: η ατέλειωτη περίοδος πολιτικών χωρίς αποτελέσματα τελείωσε. Η Ιταλία αλλάζει", λέει.

Ο Ματέο Ρέντζι παρουσιάζει τον νέο του προϋπολογισμό
Την ίδια στιγμή, καταθέτοντας τον νέο προϋπολογισμό προχωρά (ενάντια στις πιέσεις της Ευρώπης) σε μειώσεις φόρων στη μεσαία τάξη και στις επιχειρήσεις για να γίνει ανταγωνιστικότερη η οικονομία, σε σχέση με τις Βορειοευρωπαϊκές, έστω κι αν αυτό έχει - πρόσκαιρες, πιστεύει - επιπτώσεις στο έλλειμμα. "Αν μας απορρίψουν τον προϋπολογισμό στις Βρυξέλλες, θα τον ξαναστείλουμε, δεν είναι δάσκαλοι να μας κάνουν μάθημα." Ξέρει ότι η σταθερότητα στην Ιταλία είναι μεγάλο δώρο στην Ευρώπη και είναι αποφασισμένος να το εξαγοράσει ακριβά, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα της χώρας και προσελκύοντας επιχειρήσεις και δουλειές από άλλες πλούσιες οικονομίες.

Και οι δυο ευρωπαϊκές χώρες έχουν ένα κοινό: παλεύουν, διαπραγματεύονται σκληρά με τους πιστωτές τους και με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, χωρίς αντιευρωπαϊκές κορώνες, για τη μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις και τη μεσαία τάξη, ώστε να εξασφαλίσουν ανταγωνιστικότητα και κίνητρα για εργασία και παραγωγή στη χώρα. Γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για την παραγωγή πλούτου και για την πολιτική επιτυχία των ηγεσιών τους, εντέλει. Και για την προσέλκυση δραστηριοτήτων (επενδύσεων, κεφαλαίων, ανθρώπων) που κατευθύνονται σε άλλες χώρες.

Βλέπει κανείς καμιάν ομοιότητα με μιαν άλλη χώρα στην άλλη ακρούλα της Ευρώπης, που η Κυβέρνησή της έφτασε να ζητά η ίδια κι άλλες αυξήσεις φόρων, είτε άμεσα είτε με το πρόσχημα της "φοροδιαφυγής", εκθέτοντας τους πολίτες της, για να αποφύγει περικοπές δαπανών και άνοιγμα των αγορών; Σε βαθμό που ακόμη και οι πιστωτές (και ανταγωνιστές της) υποχρεώθηκαν να της επιβάλουν εκείνοι κάποιους περιορισμούς και να την υποχρεώσουν σε μερικές μειώσεις αντιπαραγωγικών δαπανών, αντιλαμβανόμενοι - είτε από κατανόηση είτε από συμφέρον - το αδιέξοδο που οδηγείται η οικονομία της; Και μαζί και η δική τους εμπλοκή.

Πώς άραγε να αισθάνονται  οι πιστωτές, όταν όλες οι χώρες διαπραγματεύονται με βασικό ζητούμενο τη μικρότερη επιβάρυνση των ανταγωνιστικών δραστηριοτήτων τους, η χώρα αυτή να διαπραγματεύεται με κύριο ζητούμενο τη διάσωση των προνομίων των μη παραγωγικών δραστηριοτήτων;

Σαν να παίζουν σκάκι με μωρό παιδί ή με αρχάριο. Σαν να παίζει η Ρεάλ με τον ΟΦΗ. Μέχρι που, για να έχει νόημα το παιχνίδι, αναγκάζονται καμιά φορά να δώσουν κι ένα χέρι στην άλλη πλευρά. Έναν καλό παίκτη, κάποιον να ανταλλάξουν καμιά μπαλιά, να συζητήσουν.

Ματαίως. It takes two to tango.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Πληροφορίες από την El Pais
Matteo Renzi logra curar a Italia de su ingobernabilidad crónica
http://internacional.elpais.com/…/ac…/1445109320_534707.html




Friday, October 16, 2015

H ανατομία της μνήμης


Share/Bookmark
Ομάδα εγκλείστων στο στρατόπεδο του Rivesaltes, 1941
Η Γαλλία έκανε ένα μεγάλο βήμα απέναντι στην ιστορία της και ένα σημαντικό μέρος της κοινής ιστορίας της Ευρώπης. Ο Πρωθυπουργός της χώρας, Manuel Valls, ισπανικής καταγωγής ο ίδιος από την Καταλονία, εγκαινίασε σήμερα ένα μνημείο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Rivesaltes, στην περιοχή του Perpignan, μόλις τριάντα χιλιόμετρα από τα Ισπανικά σύνορα.

Κατά τη διάρκεια της Υποχώρησης και μετά το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, μισό εκατομμύριο Δημοκρατικοί διέφυγαν στη Γαλλία για να γλυτώσουν από τα στρατεύματα του Φράνκο.

Χιλιάδες ανάμεσά τους υποχρεώθηκαν να χτίσουν τις παράγκες σε αυτά τα 650 εκτάρια του Rivesaltes, που τις σάρωνε ο βοριάς, φτιάχνοντας το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ευρωπαϊκή Δύση.

Έφταναν κατά χιλιάδες στην παραλία Argelés-sur-Mer, εκείνες τις σκοτεινές χειμωνιάτικες νύχτες, οι ηττημένοι από τον φασισμό στην Ισπανία. Εκατό χιλιάδες σπαραγμένοι από τις καταιγίδες και το κρύο, ρημαγμένοι από τον πόλεμο, που για να προστατευτούν έφτιαχναν τρύπες στην άμμο και έμπαιναν μέσα σε ομάδες, σε οικογένειες. Η Rosy Gómez, κόρη του λοχαγού Valeriano Gómez, δείχνει το μέρος και ακόμη της ξεφεύγουν δάκρυα. Η Υποχώρηση έφερε μισό εκατομμύριο Ισπανούς πρόσφυγες ανάμεσα στον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του παγωμένου χειμώνα του 1939. Περίπου 300 ξεψύχησαν στην παραλία. Τους έθαψαν στο κοινό νεκροταφείο που σήμερα βρίσκεται στη λεωφόρο La Retirada en Argelés (η υποχώρηση του Αργελές) τυλιγμένους σε υφάσματα. Το ξύλο ήταν πολύτιμο για να ζεσταίνονται και να μαγειρεύουν στην παραλία, αφηγείται η Rosy Gómez. Μήνες μετά ένας χείμαρρος παρέσυρε τα πιο πολλά πτώματα. Ένας μονόλιθος στον τόπο θυμίζει τα ονόματα των εκατοντάδων νεκρών. Έτσι, ψάχνοντας απελπισμένα μια λύση, οι Γαλλικές αρχές έφτιαξαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Rivesaltes, 40 χιλιόμετρα από το Argelés.

Οι μαρτυρίες των ελάχιστων που επέζησαν είναι σκληρές. Κρύο, απομόνωση μαζί με τα παιδιά τους, ξύλο και κακομεταχείριση από τους μαροκινούς φύλακες.
Ο Manuel Valls στην τελετή των εγκαινίων του μνημείου

Το 1941 υπήρχαν 6.475 έγκλειστοι στο στρατόπεδο, οι μισοί Ισπανοί. Το 1941 - 42 έφτασαν τους 21.000. Ισπανοί, εβραίοι, τσιγγάνοι, που μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί και χάθηκαν. Ένα άγιο χέρι έσπρωξε έναν Ισπανό Δημοκρατικό τελευταία στιγμή λίγο πριν μπει στο τρομερό τραίνο και σώθηκε. Υπήρξε ένας από τους λίγους επιζώντες που έμειναν να αφηγηθούν τις απόκληρες εποχές. Ανάμεσά τους 8-10 χιλιάδες Ισπανοί κατέληξαν στο Mauthausen. 2.300 εβραίοι στο Auschwitz.

Στη συνέχεια, από το '44 ως το '48, το ανεμοδαρμένο από την παγωμένη τραμουντάνα στρατόπεδο χρησιμοποιήθηκε για να δεχτεί τους Γάλλους συνεργάτες των ναζί και Γερμανούς αιχμάλωτους πολέμου. Κι ύστερα πάλι ανανεώθηκε με νέες εγκαταστάσεις κι έγινε χώρος εκπαίδευσης για τα Γαλλικά στρατεύματα της Αλγερίας. Και φυλακή για τους μαχητές της ανεξαρτησίας της Αλγερίας. Κι έπειτα, από το '62 ως το '64, δέχτηκε 22 χιλιάδες hariks (Αλγερινούς μαχητές πιστούς στη Γαλλία) που έφυγαν από την Αλγερία με την ανεξαρτησία. Οι τελευταίες οικογένειες των hariks έφυγαν από το Rivesaltes το 1977 για να τους διαδεχτούν παράτυποι μετανάστες από το 1986 ως το 2007, που έκλεισε οριστικά.

Κάποια όμως από εκείνα τα πρώτα παραπήγματα επέζησαν μέσα στα χρόνια, μαζί με χαράγματα, μικροαντικείμενα, μνήμες των προσφύγων της Δημοκρατίας.

Μερικές φορές η διοίκηση προσπάθησε να σβήσει τις ντροπιαστικές μνήμες, όπως τότε, στη δεκαετία του '70, που βρέθηκαν έγγραφα που κατέγραφαν γεγονότα, ονόματα και άλλα στοιχεία σε κάδους σκουπιδιών.

Η Γαλλία για πρώτη φορά αναγνωρίζει και αποδοκιμάζει δημόσια και με κάθε επισημότητα την απάνθρωπη συμπεριφορά σε χιλιάδες Ισπανούς πρόσφυγες του Εμφυλίου πολέμου με το στόμα του Πρωθυπουργού της, Manuel Valls: “Ταπεινώθηκαν. Θέλησαν να τους στερήσουν την αξιοπρέπειά τους με πλήρη υποτίμηση της ανθρωπιάς. Σε αυτούς που έφευγαν αναζητώντας ελευθερία και περίμεναν άλλη υποδοχή. Αυτό δεν είναι η Γαλλία”.

Το πρώτο δημόσιο mea culpa του Γαλλικού κράτους μπορεί να προέρχεται από το στόμα ενός Γάλλου πολιτικού που έχει γεννηθεί στη Βαρκελώνη, αλλά δεν είναι αυτό το κλειδί που έσπρωξε τη χώρα να κάνει το βήμα. Η πρωτοβουλία για την κατασκευή ενός μνημείου στη μνήμη των θυμάτων ξεκίνησε από την κοινωνία των πολιτών και στηρίχθηκε από τις αρχές μιας περιοχής που ζουν πολλοί από τους επιζώντες του Rivesaltes και οι απόγονοί τους. “Το πεδίο είναι ελεύθερο για να πούμε δυνατά αυτό που όλοι ψιθυρίζουν», είπε ο Valls.

"Η Γαλλία δεν είναι έτσι, είναι γη ασύλου", συνέχισε, και σαν απόδειξη έφερε τον εαυτό του που είναι επικεφαλής της Κυβέρνησης της χώρας παρότι δεν γεννήθηκε σε αυτήν, έχοντας πλάι του την υπουργό Παιδείας, Najat Vallaud-Belkacem, που γεννήθηκε στο Μαρόκο. "Και οφείλει να κάνει το καθήκον της και σήμερα στην υποδοχή των προσφύγων".

Λίγο-λίγο δένει η μνήμη το χτες με το σήμερα, αυτό το ίδιο σήμερα που ξεχωρίζει, όπως και τότε, τους μεγάλους από τους μικρούς ανθρώπους, τους μεγάλους από τους μικρούς πολιτικούς. Που κρίνονται όταν αποφασίζουν να κάνουν το σωστό, ακόμη κι αν πρέπει να συγκρουστούν με τους οπαδούς τους. Όπως η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ που, κοιτώντας την ιστορία, αποφάσισε να κάνει αυτό που οφείλει βάζοντας απέναντι μέρος από το κόμμα της, όσο κι αν πρόσκαιρα της κοστίσει. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, αυτό το ίδιο μικρό και άσημο άγιο χέρι που έσπρωξε τότε τον νεαρό πατέρα έξω από το τραίνο για το Μαουτχάουζεν που έβγαλε ρίζα βαθιά στην Ευρώπη μετά την ολοκληρωτική καταστροφή, και παλεύει να σώσει όχι μόνο τον πρόσφυγα από του χάρου τα δόντια αλλά (και ίσως κυρίως) την ίδια την Ευρώπη, όλους εμάς, από την επανάληψη της πιο φριχτής μας μνήμης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Monday, October 12, 2015

Οι απορουφήχτρες


Share/Bookmark
"Ο κ. Σταθάκης, απαντώντας στη φημολογία του τελευταίου διαστήματος ότι δεν έχει ενεργοποιηθεί ακόμη το νέο ΕΣΠΑ 2014-2020, είπε ότι ήδη προγράμματα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου τρέχουν από τον περασμένο Ιούνιο με δράσεις ύψους 500 εκατ. ευρώ για παιδικούς σταθμούς, την πρόσληψη αναπληρωτών καθηγητών και την κοινωφελή εργασία, ενώ επιπλέον 500 εκατ. ευρώ θα διατεθούν το επόμενο διάστημα για τη δημιουργία 30 κέντρων εξυπηρέτησης δανειοληπτών, για προγράμματα πρακτικής άσκησης φοιτητών και για προγράμματα κοινωνικής και συνεταιριστικής οικονομίας." (σ.σ. δηλαδή ήδη το 3-4% περίπου της Δαπάνης της νέας περιόδου).

Τα χρήματα των Δημοσίων Επενδύσεων είναι από τα ελάχιστα διαθέσιμα για να γίνουν αυτό που λέει το όνομά τους: δημόσιες ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ. Που με τη σειρά τους θα προκαλέσουν και άλλες ιδιωτικές ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ. Να στηρίξουν την ανάπτυξη με νέες φθηνές και ανταγωνιστικές υποδομές, βελτίωση της αποτελεσματικότητας και μείωση του κόστους των δημοσίων υπηρεσιών, την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού για να γίνει ανταγωνιστικό και παραγωγικό, να ενσωματωθεί στην αγορά εργασίας και να παράγει, με έξυπνες δράσεις.

Πού πάνε λοιπόν; Τι ξεκινήσανε;

500 εκατομμύρια ευρώ για τακτικές δαπάνες και υποχρεώσεις του κράτους που θα έπρεπε να προέρχονται από τον τακτικό προϋπολογισμό (καθηγητές σχολείων και παιδικούς σταθμούς!) που ποιος ξέρει πώς θα έχουν βαφτιστεί, κάτι σαν "καινοτόμες δράσεις κατάρτισης και διδακτικής εμπειρίας". Πάει και το ψηφιακό σχολείο, πάει και η Έρευνα, πάει και η επένδυση.

Ε, να μην πληρωθεί και η πρακτική ή η "πρακτική" μερικών φοιτητών από τις Δημόσιες Επενδύσεις;

Κι άλλα τόσα (500 εκ) για την εξυπηρέτηση "αφρόνων" δανειοληπτών ή, καλύτερα, για το βόλεμα αυτών που θα εξυπηρετούν τους δανειολήπτες. Μήπως νάδιναν αυτά τα λεφτά στους δανειολήπτες κατευθείαν ως δάνεια χωρίς επιτόκιο, μπας και πιάσουν τόπο;

Και για "προγράμματα κοινωνικής και συνεταιριστικής οικονομίας". Προφανώς εννοούν τα κολχόζ, γιατί η νέα καινοτόμος shared economy είναι ήδη παντού, με την αυτόνομη παραγωγή ενέργειας, τα διαμοιραζόμενα οχήματα, τα διαμοιραζόμενα σπίτια, τις online κοινότητες αγοραπωλησιών και crowdfunding. Και είναι το κράτος τους που την πολεμά και παλεύει να την εξαφανίσει με απαγορεύσεις, πονηρές ρυθμίσεις, παραλείψεις, φορολογίες και διοικητικές εμπλοκές για να προστατεύσει συντεχνίες και ισχυρά ολιγοπώλια.

Αλλά ναι, με τα τόσο ακριβά αυτά χρήματα, ένα δις ευρώ, που τόσο λείπουν από την Έρευνα και την παραγωγή, τις υποδομές, τον μετασχηματισμό του σχολείου και της Παιδείας, τη δημιουργία ανθρωποδικτύων, την ανάπτυξη της γνώσης, την ένταξη στην κοινωνία των αποκλεισμένων, έχουμε να πληρώσουμε "επενδύσεις" σωρό.

Έτσι, μετά τις αρχικές καθυστερήσεις, θα πάει όπως πάντα καλά η "απορρόφηση" των κοινοτικών πόρων, που πάντα έχει πρόβλημα. Γιατί οι κουτόφραγκοι μας τα δίνουν κι εμείς ποτέ δεν προλαβαίνουμε να τα απορουφήξουμε. Τώρα όμως που πήραμε μπροστά, θα αναλάβουν οι γνωστές "απορουφήχτρες".

Πελάααατες μου! που έλεγε και ο Βέγγος. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

Sunday, October 11, 2015

Τι δεν κάναμε σωστά;


Share/Bookmark
Οι φιλελεύθεροι προοδευτικοί Ciudadanos, μετά τις εκλογές στην Καταλονία όπου αναδείχθηκαν πρώτο από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, προσπερνούν τους Podemos και βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τα δυο παλιά κόμματα για τις εθνικές εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου.

Συγκεκριμένα, η νέα δημοσκόπηση της El Pais, μόλις δυο μήνες πριν τις εκλογές, δίνει 23,5 % στο σοσιαλιστικό κόμμα, 23,4% στο κυβερνών δεξιό λαϊκό κόμμα του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι, 21,5% στον πορτοκαλί σχηματισμό του χαρισματικού Άλμπερτ Ριβέρα, μόλις 14,1% στους Ποδέμος του Ιγλέσιας και 5,6% στο παραδοσιακό κόμμα της Αριστεράς, Ενωμένη Αριστερά.

Από τα αποτελέσματα φαίνεται ότι οι σοσιαλιστές του επίσης νέου Πέδρο Σάντσεθ κατορθώνουν να επαναπατρίσουν τους ψηφοφόρους τους από τους Ποδέμος, που αντιμετωπίζουν μια γενικευμένη απογοήτευση και διάλυση της εικόνας τους, ενώ και οι σοσιαλιστές χάνουν και αυτοί, όπως και το Δεξιό Λαϊκό κόμμα έχασε ήδη, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους προς το φιλελεύθερο κέντρο των Ciudadanos.

Δεν είναι βέβαιο πως αυτές οι τάσεις θα διατηρηθούν ακριβώς έτσι ως τις Εθνικές εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου, σίγουρα όμως είναι ενδεικτικές της αλλαγής της διάθεσης του εκλογικού σώματος. 

Αυτό που πριν ένα χρόνο φάνταζε απίθανο φαίνεται πλέον να διαγράφεται με σχετική βεβαιότητα. Ένα καινούργιο φιλελεύθερο κόμμα, που εμφανίστηκε στην εθνική πολιτική πριν μόλις έναν χρόνο και δεν εκπροσωπείται καν στην προηγούμενη βουλή, με φρέσκιες ιδέες και ανοιχτό στους πολίτες, υπό την ηγεσία ενός χαρισματικού νέου ανθρώπου, με πολιτικό βάθος και ηγετικές ικανότητες, μπορεί να είναι ο
ρυθμιστής. Ή ακόμη να διεκδικήσει και την πρωτιά.

Ο τριαντατετράχρονος Ριβέρα μιλάει με αυτοπεποίθηση αλλά όχι έπαρση, προτείνει την υπεύθυνη και λογική αλλαγή, αποφεύγει να αποδώσει χαρακτηρισμούς στους άλλους αρχηγούς, προτιμώντας να μιλάει για τα τέσσερα πρότζεκτ για τη χώρα, δυο παλιά πρότζεκτ από δυο παλιά κόμματα (σοσιαλιστές και λαϊκή δεξιά), ένα παλιομοδίτικο πρότζεκτ ενός νέου φορέα (των Podemos/ΣΥΡΙΖΑ), και ένα νέο πρότζεκτ για τη χώρα από έναν νέο φορέα, τον δικό του. Οργάνωσε δημοκρατικούς και επιλεκτικούς μηχανισμούς στο κόμμα του, ώστε να αποφύγει τους κάθε λογής καιροσκόπους. Μάζεψε γύρω του μερικούς από τους ικανότερους οικονομολόγους της χώρας, κάποιοι εκ των οποίων από ξένα πανεπιστήμια, για να σχεδιάσουν το οικονομικό του πρόγραμμα, το οποίο παρουσίασε συγκεκριμένο και μετρημένο από τη φορολογία ως τα εργασιακά.

Αλλά στην πρώτη γραμμή της πολιτικής προώθησε νέους ανθρώπους, χωρίς μεγάλη πολιτική εμπειρία αλλά με πολιτικό βάθος, σηματοδοτώντας το άνοιγμα του πολιτικού συστήματος στην κοινωνία . Όπως την επίσης 34χρονη Ινές Αριμάδας, που κατόρθωσε να αναδειχθεί αρχηγός της αντιπολίτευσης στην Καταλονία και επικεφαλής των κομμάτων του συνταγματικού τόξου. Δεν σταμάτησε να μιλά για πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς και της παραγωγής αλλά και για ενεργές πολιτικές που θα ωφελήσουν τους ανέργους, τις μη προνομιούχες και αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες, για ίσες ευκαιρίες, για ανοίγματα σε κοινωνικά θέματα, και κυρίως το άνοιγμα της πολιτικής στους πολίτες, τη μαζική επένδυση στην Παιδεία, Έρευνα και Ανάπτυξη, αλλά και την πάταξη της διαφθοράς, που υπέσκαψε την αξιοπιστία του δικομματικού πολιτικού συστήματος.

Τι κάναμε εμείς λάθος; Ίσως μιλούν καλύτερα οι εικόνες.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Sunday, October 4, 2015

Το τρις χειρότερο


Share/Bookmark
Η είδηση: ο υποψήφιος των ναζί για Αντιπρόεδρος της Βουλής έλαβε σε μυστική ψηφοφορία 59 ψήφους, δηλαδή 41 επιπλέον αυτών των ομοϊδεατών του βουλευτών.

Εγώ λοιπόν θα βγάλω ένα άλλο, πιο αισιόδοξο αλλά και πιο πικρό συμπέρασμα.

Και οι πολίτες ψήφισαν μυστικά και οι βουλευτές τους επίσης. Επομένως η ψήφος είναι συγκρίσιμη,

Οι πολίτες έδωσαν σε αυτά τα αποβράσματα 7% με τη μυστική τους ψήφο, εν μέσω κρίσης και κατάρρευσης. Ψηλό κι αυτό το ποσοστό, απαράδεκτο, δεν λέω. Είτε από πεποίθηση όμως, είτε από απέχθεια, είτε από αηδία, είτε από ντροπή, το 93% των πολιτών βρέθηκε απέναντί τους ψηφίζοντας αυτούς που δήλωναν απέναντί τους.

Οι βουλευτές, όμως, που μόλις εξέλεξαν οι πολίτες, ψήφισαν σε ποσοστό 20% έναν από αυτά τα υποκείμενα για αντιπρόεδρο της Βουλής, σε επίσης μυστική ψηφοφορία.

Αυθόρμητο συμπέρασμα, κόντρα σε όσα λένε για τον "αμόρφωτο Ελληνικό λαό" που εκλέγει κάκιστους εκπροσώπους. Έστω και αν φαινομενικά έχουν κάποια βάση, εντέλει δεν είναι και τόσο αληθή.

Το πολιτικό μας σύστημα είναι πολύ χειρότερο από τον λαό επί του σβέρκου του οποίου έχει καθίσει. Συγκεκριμένα και μετρημένα πλέον, ακριβώς τρεις φορές χειρότερο!

Αντί να ηγείται του λαού προς το καλύτερο, να τον εμπνέει, δειλό και ξεφτιλισμένο, τον τραβάει προς τα κάτω. Αυτό τον διαφθείρει. Καθρεφτίζει και νομιμοποιεί μόνο τον κακό εαυτό του. Τον χείριστο.

Αναζητείται ο καλός μας καθρέφτης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος