Monday, September 28, 2015

Ανοίξτε την πόρτα! σκάσαμε!


Share/Bookmark
Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Καταλονία είναι πλέον η κυρία Inés Arrimadas. Οι φιλελεύθεροι Ciudadanos τριπλασίασαν τις έδρες τους σε μόλις 3 χρόνια σε 25, στη Βουλή των 135 μελών, σήκωσαν το βάρος της αντιπαράθεσης με τον ετερόκλητο εθνικιστικό συνασπισμό του τοπικού συντηρητικού και του τοπικού αριστερού κόμματος, που ήρθε πρώτος με περίπου 40%, χωρίς όμως να πετύχει τον στόχο του, την απόλυτη πλειοψηφία. Αντίθετα, τα δύο κόμματα μαζί έχασαν 9 έδρες σε σχέση με την προηγούμενη Βουλή και 4% των ψήφων τους. Οι Ciudadanos, αντίθετα, άφησαν πίσω το Σοσιαλιστικό κόμμα, το κόμμα των Podemos, και ακόμη πολύ πίσω αυτό του Rajoy - Σαμαρά, η δικαιολογημένη αντιπάθεια προς τον οποίο τροφοδοτεί τις εθνικιστικές αντιδράσεις και τρέφει τις αποσχιστικές τάσεις στην Καταλονία. Το αποτέλεσμα ίσως αποδειχθεί αποφασιστικό για τις Εθνικές εκλογές της χώρας αυτό το έτος.

Το ενδιαφέρον είναι πως η κα Arrimadas ήταν άγνωστη στην Καταλονία μέχρι πριν λίγο καιρό. Γεννηθείσα στο Jerez de la Frontera, στην Ανδαλουσία, το 1981, μόλις έναν χρόνο μετά από τον Πρόεδρο του κόμματος, χαρισματικό Albert Rivera, που είναι ήδη ο πλέον δημοφιλής πολιτικός στη χώρα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δίκαιο στη Σεβίλια, έκανε μεταπτυχιακά στη Γαλλία και εργάστηκε σε έναν όμιλο πετροχημικών εταιρειών και στη συνέχεια σε μια εταιρεία Συμβούλων. Μιλά Ισπανικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Καταλανικά. Εντάχθηκε στο κόμμα των Ciudadanos την ίδια μέρα που πήγε σε μια συγκέντρωσή τους το 2011 και την επόμενη χρονιά εκλέχθηκε βουλευτής στο τοπικό Κοινοβούλιο της Καταλονίας. Ο Albert Rivera, ο οποίος θα κατέβει υποψήφιος στην κεντρική πολιτική σκηνή, την επέλεξε ως επικεφαλής της λίστας του κόμματός του εκεί όπου ξεκίνησε, στην Καταλονία, όπου μέχρι πριν λίγους μήνες δεν τη γνώριζε καν το 70% των ψηφοφόρων.

Φαίνεται εξίσου χαρισματική, συγκροτημένη και ελκυστική με τον Πρόεδρό της, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς στις δηλώσεις της μετά τη μεγάλη επιτυχία των Ciudadanos, όπου ζητά την παραίτηση του σημερινού Προέδρου της Generalitat και τη διενέργεια νέων εκλογών, όπου κάθε κόμμα θα κατέβει με τις προτάσεις του για το μέλλον της Καταλονίας και όχι με εθνικιστικά σλόγκαν, για να κρύψει τις πομπές του (3% η μίζα, παρόλα αυτά, όχι 12%, όπως σε κάποιες άλλες χώρες) ή για να γραπωθεί στην εξουσία.

Το ενδιαφέρον είναι η στάση των νέων αυτών ανθρώπων. Ο Πρόεδρος του κόμματος μένει σε δεύτερο πλάνο και αφήνει την Inés Arrimadas κυρίως να μιλήσει για τη νίκη.

Μπορείτε να φανταστείτε κάποια αντίστοιχα πρόσωπα, αν όχι στα παλιά, τουλάχιστον στα νεοσύστατα μεταρρυθμιστικά κόμματα στην Ελλάδα, με συγκρότηση, πεποιθήσεις, παρουσία και χάρισμα;

Ακόμη κι όταν έχουν ανθρώπους αξιόλογους, μοιάζουν σαν νάχουν βγει από το μουσείο της κομματικής ή της ακαδημαϊκής ιστορίας, όταν δεν βγάζουν υπεροψία ή ξινίλα. Όταν δεν είναι φθαρμένοι από την άσκηση της εξουσίας ή προϊόντα σογιών, μυρίζουν πανεπιστημιακή μούχλα. Οι καλύτεροι ανάμεσά τους (ορισμένοι πράγματι συγκροτημένοι) θα γίνονταν καλοί υπουργοί ή διοικητές Δημοσίων οργανισμών. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει οι ίδιοι να βρουν εκείνους τους νέους ανθρώπους που έχουν τη φρεσκάδα, τη γοητεία, τη συγκρότηση και το πολιτικό βάθος, για να απευθυνθούν στους πολίτες και αυτοί να τους αισθανθούν δικούς τους. Αντί συστηματικά να προσπαθεί να επιβληθεί ο ένας στον άλλον.

Να ανοίξουν την πόρτα επιτέλους να μπει λίγος φρέσκος αέρας.

Σκάσαμε!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος







Saturday, September 26, 2015

Ο Πάπας και τα σημεία των καιρών


Share/Bookmark
Ο Πάπας Φραγκίσκος απευθύνθηκε για πρώτη φορά στο Κονγκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, σε κοινή συνεδρίαση των δύο σωμάτων, προσκεκλημένος του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, μετριοπαθούς ρεπουμπλικάνου, John Boehner.

Ο Πάπας μίλησε για πολλά στο μεγάλο αυτό έθνος.

Για τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, που περιλαμβάνει την κατάργηση της θανατικής ποινής,

Για την αντιμετώπιση των μεταναστών του νότου σαν πρόσωπα και όχι σαν αριθμούς. "Πρέπει να δούμε τα πρόσωπά τους, να ακούσουμε την ιστορία τους", είπε, και "να προσφέρουμε ελπίδα",

Για την αναγκαιότητα της δράσης για την προστασία του περιβάλλοντος,

Για τον κρίσιμο ρόλο της υπεύθυνης επιχειρηματικότητας σε ένα μοντέλο παραγωγής πλούτου που θα προωθεί την ενσωμάτωση και όχι τον αποκλεισμό, για την καταπολέμηση της φτώχειας και της περιθωριοποίησης,

Για τους κινδύνους των εξτρεμισμών, κάθε είδους, είτε θρησκευτικών, κάθε θρησκείας, είτε άλλων, καθώς και την υπεράσπιση των ελευθεριών του ανθρώπου, της θρησκευτικής, της πνευματικής, της ατομικής ελευθερίας.

Ο Μπεργκόλιο χειροκροτήθηκε θερμά και παρατεταμένα από το σώμα σε πολλά σημεία της ομιλίας του, όπως όταν υπενθύμισε τον χρυσό κανόνα "κάνε για τους άλλους αυτό που θα ήθελες να κάνουν εκείνοι για εσένα".

Πίσω του στην έδρα, ο καθολικός οικοδεσπότης, ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, άνθρωπος συμβιβαστικός, από την παλιά γενιά των ευπατριδών πολιτικών των ρεπουμπλικανών, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του σε κάποιες στιγμές των λόγων του Ποντίφηκα.

Λίγο μετά το πέρας της ομιλίας του Φραγκίσκου, οι πολίτες κατάλαβαν τι γύρναγε στο μυαλό αυτού του πολιτικού. Ο John Boehner, που είχε γίνει στόχος των ακραίων του κόμματός του, της ομάδας εκείνης που σταδιακά μετατρέπει το ένα από τα δυο σοβαρά κυβερνητικά κόμματα της ισχυρότερης Δημοκρατίας στον κόσμο σε εξτρεμιστικό μόρφωμα με αλλεργία στον διάλογο και τον συμβιβασμό, ανακοίνωσε την παραίτησή του από την Προεδρία της Βουλής και την αποχώρηση του από την πολιτική.

Όπως αναφέρει το CNN
http://edition.cnn.com/…/boehner-resigns-house-s…/index.html, παρά το σοκ που προκάλεσε η παραίτηση του μετριοπαθούς πολιτικού, ορισμένα από τα ακραία στοιχεία του tea party και επίδοξοι υποψήφιοι του κόμματος στην Προεδρική εκλογή δεν έκρυψαν τη χαρά τους. Καθώς βλέπουν στη θέση του Προέδρου τη δυνατότητα μιας ακραίας αντιπολίτευσης και μιας εξίσου ακραίας ιδεοληπτικής εξουσίας αύριο.

Σαν αυτούς τους συμμετρικούς φονταμενταλισμούς, που απεχθάνονται τον διάλογο και τους συμβιβασμούς, στους οποίος στηρίζεται η Δημοκρατία και η κοινωνική ενότητα, και τρέφονται από την άγνοια, την έχθρα και την καλλιέργεια της απέχθειας. Αυτούς που αναζητούν εχθρούς για να μισούν και να αλληλοτροφοδοτούνται. Που συζητούν με προσβολές, στερεότυπα και χαρακτηρισμούς οι οποίοι με δυσκολία κρύβουν τη δική τους εχθροπάθεια, τη δική τους ημιμάθεια, τα δικά τους κόμπλεξ και φοβίες. Αυτούς ακριβώς για τους οποίους μίλησε ο Πάπας Φραγκίσκος.

Επικίνδυνα πράγματα όταν συμβαίνουν στο κέντρο του Δημοκρατικού κόσμου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Friday, September 25, 2015

Θέλημα Θεού


Share/Bookmark
Το "θέλημα Θεού" ως άλλοθι ή ως παρηγορητική παραμυθία; Ρίζες κοινές κι αξεχώριστες στις ψυχές των ανθρώπων.

Από τη μια θεραπευτικές, για να αντιμετωπίσουν ατομικά ο καθείς το μέγεθος της απώλειας ή του χαμού που τους ξεπερνάει. Για να ηρεμήσει η ψυχή του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο, στο σύνολο εκείνο των τυχαίων ή σε κάποιες περιπτώσεις αναπόφευκτων γεγονότων που οδηγούν σε μια μεγάλη απώλεια, σε μια συμφορά.

Κι από την άλλη, για να αποφύγουν ορισμένοι το μέγεθος των ατομικών ευθυνών τους, που δεν είναι ίσα μοιρασμένες, για ένα κακό που συνέβη. Είτε οι Παλαιολόγοι και οι διαιρεμένοι Βυζαντινοί, είτε ο Νομάρχης Ικαρίας και η αρμόδια επιτροπή του Ελληνικού κράτους, που φαίνεται να απέδωσε τους δώδεκα καμένους στις πυρκαγιές σε "θέλημα Θεού", είτε αμέτρητες άλλες περιπτώσεις γύρω μας. Με πιο χαρακτηριστική την πρόσφατη στο Μεγάλο Προσκύνημα.



Σημαίνει ὁ Θεός, σημαίνει ἡ γῆς, σημαίνουν τὰ ἐπουράνια,
σημαίνει κι ἡ Ἁγιά-Σοφιά, τὸ μέγα μοναστήρι,

μὲ τετρακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δυὸ καμπάνες,
κάθε καμπάνα καὶ παπᾶς, κάθε παπᾶς καὶ διάκος.
Ψάλλει ζερβὰ ὁ βασιλιάς, δεξιὰ ὁ πατριάρχης,
κι ἀπ᾿ τὴν πολλὴ τὴν ψαλμουδιὰ ἐσειόντανε οἱ κολόνες.
Νὰ μποῦνε στὸ χερουβικὸ καὶ νά ῾βγει ὁ βασιλέας,
φωνὴ τοὺς ἦρθε ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ᾿ ἀρχαγγέλου στόμα:
«Πάψετε τὸ χερουβικὸ κι ἂς χαμηλώσουν τ᾿ Ἅγια,
παπάδες πᾶρτε τὰ ἱερὰ καὶ σεῖς κεριὰ σβηστῆτε,
γιατί ῾ναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει.
Μόν᾿ στεῖλτε λόγο στὴ Φραγκιά, νὰ ῾ρθοῦν τρία καράβια,
τό ῾να νὰ πάρει τὸ σταυρὸ καὶ τ᾿ ἄλλο τὸ βαγγέλιο,
τὸ τρίτο τὸ καλύτερο, τὴν ἅγια Τράπεζά μας,
μὴ μᾶς τὴν πάρουν τὰ σκυλιὰ καὶ μᾶς τὴ μαγαρίσουν».
Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καὶ δάκρυσαν οἱ εἰκόνες.
«Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς,
πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι».

Λέει χαρακτηριστικά ο θαυμάσιος δημοτικός θρήνος "Ἀνακάλημα τῆς Κωνσταντινούπολης», που έχει ποτίσει την Ελληνική ψυχή («Ἐκλογαὶ ἀπὸ τὰ τραγούδια τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ»,1914 Ν. Πολίτη)

Κάποιες φορές πάλι, το "θέλημα Θεού" προσλαμβάνει αποτροπαϊκό χαρακτήρα και αποδομεί το κακό πριν αυτό συμβεί.

Όπως στο στόμα ετούτου του τόσο ξεχωριστού Πάπα Φραγκίσκου, που δεν δίστασε να δηλώσει με χιούμορ, σε συνέχεια πραγματικών απειλών για τη ζωή του από διάφορες πλευρές (τη Μαφία, τους τζιχαντιστές, διάφορους φανατικούς), σε συνέντευξή του στην εφημερίδα La Carcova News, που μοιράζεται στις φαβέλες του Μπουένος Άϊρες: «Η ζωή είναι στα χέρια του Θεού. Προσεύχομαι ''Θεέ μου, πρόσεχέ με. Αλλά αν είναι θέλημά σου να πεθάνω ή να μου συμβεί κάτι, σου ζητώ μόνο μία χάρη: να μην πονέσει. Γιατί είμαι πραγματικά φλώρος όταν πρόκειται για σωματικό πόνο».

Αυτή η τελευταία μού αρέσει περισσότερο. Γιατί δίνει κουράγιο να ζήσεις καταπώς επιθυμείς. Με τη διαλυτική ισχύ του γέλιου ένας απρόβλεπτος Πάπας ξορκίζει τη σκιά του (ανθρώπινου) φόβου.


Thursday, September 24, 2015

Πέτρινα χρόνια ahead


Share/Bookmark
Οι άνθρωποι πολλές φορές τείνουν να μετατρέπουν την ελπίδα τους σε διαπίστωση για να πιαστούν από κάτι. Έτσι και τώρα, ακούγονται αρκετοί λογικοί άνθρωποι με λογικοφανή επιχειρήματα που λένε πως θα γίνουν εκλογές και πάλι σύντομα, σε μερικούς μήνες, όταν τούτοι οδηγηθούν σε αδιέξοδο, πως κάποιοι θα διαφωνούν στα μέτρα κλπ.

Νομίζω πως αγνοούν το πανίσχυρο συνεκτικό υλικό της εξουσίας. Υφαίνει πλέγματα γύρω από τους ανθρώπους που είναι εγγύτερα και τους ακινητοποιεί. Ιδιαίτερα τους πιο ευάλωτους, τους πλέον τυχοδιώκτες.

Εγώ θάλεγα να προετοιμαστούν καλύτερα για ένα τούνελ πιο μακρύ. Κι αφού η παραγωγή δεν πρόκειται μήτε να μεγαλώσει, ούτε να αποκατασταθεί (δεν υπάρχει ούτε το σχέδιο ούτε η πίστη σε αυτό που απαιτείται), μια σταδιακή και συνεχής εσωτερική υποτίμηση θα είναι απαραίτητη σε βάθος χρόνου. Υποτίμηση των εισοδημάτων, υποτίμηση της αισθητικής, υποτίμηση των ελευθεριών, υποτίμηση της νοημοσύνης. Μέχρι πού; Δεν ξέρω. Μέχρι εκεί που δεν θα παίρνει άλλο.

Πέτρινα χρόνια ahead.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.





Ο θίασος


Share/Bookmark
Οι άσχετοι απορούν πώς έγινε υφυπουργός της Κυβερνήσεως (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) ο επιτυχημένος ηθοποιός κ. Πελεγρίνης. Επί της Παιδείας, μάλιστα.

Αγνοούν οι αδαείς πως κάθε θίασος που ανεβάζει σατυρικό δράμα έχει ανάμεσα στις τερατόμορφες, γκροτέσκες φιγούρες Θεών και ηρώων σαρδανάπαλων, που χοροπηδούν ξέφρενα και αλλοπρόσαλλα στη σκηνή, μια πιο θλιμμένη μορφή, κάπως αταίριαστη στο αλαλούμ των τραγοπόδαρων και των σατύρων. Η οποία αισθάνεται και παίζει με πεποίθηση και δραματικό στόμφο. Σαν να παίζει στο προηγούμενο ή στο επόμενο έργο, στην τραγωδία που προηγήθηκε στο πρόγραμμα ή σε αυτήν που, αναπόδραστα, ακολουθεί.

Κι αυτό ποτίζει την ιλαρότητα με μια δόση νοσταλγίας. Ξετρυπώνει από τον θεατή ένα αυτοκριτικό χαμόγελο οίκτου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Tuesday, September 22, 2015

Το κύμα των μορφωμένων


Share/Bookmark
German soccer fans wave a pro-refugee banner at a recent soccer match.
Ο ΟΑΣΑ διαπιστώνει ότι το κύμα των προσφύγων προς την Ευρώπη θα μεγαλώσει τους επόμενους μήνες, φτάνοντας το ένα εκατομμύριο ως το τέλος του έτους. Ενώ προβλέπεται περαιτέρω αύξηση . Είναι το μεγαλύτερο κύμα εδώ και 70 χρόνια.

Εάν επαληθευθούν οι προβλέψεις του Γραφείου Μετανάστευσης της Γερμανίας, μόνο η χώρα αυτή θα υποδεχθεί 800.000 πρόσφυγες ως το τέλος του έτους, αυξάνοντας τον πληθυσμό της κατά 1%, ένα ιστορικό ρεκόρ ανάμεσα στις 34 χώρες του ΟΑΣΑ.

Για να θυμηθούμε μια παρόμοια κρίση, πρέπει να ανατρέξουμε στην κρίση της Βοσνίας. Υπήρξαν 1,2 εκατομμύρια εκτοπισμένοι. Μόνο στη Γερμανία κατέληξαν 300.000. Εν συνεχεία, ο πόλεμος στο Κόσοβο προκάλεσε άλλες 78.000 αιτήσεις ασύλου στη Γερμανία, 25.000 στο Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες τόσες στο Βέλγιο.

Σε όλες τις περιπτώσεις οι Ευρωπαϊκές χώρες "διαχειρίστηκαν με επιτυχία τα κύματα αυτά και επωφελήθηκαν οικονομικά σε βάθος χρόνου" (εννοώντας τόσο την εσωτερική τους ανάπτυξη όσο και τη σύνδεση με τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση και ανάπτυξη των περιοχών) σύμφωνα με τη μελέτη του ΟΑΣΑ.

Η μελέτη σημειώνει επίσης πως αυτό το κύμα είναι το πλέον ιδιαίτερο, καθώς έχει το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο.

Η επιτυχία διαχείρισης των προηγούμενων κυμάτων έλαβε χώρα παρότι μόλις το 15% των προσφύγων είχε μεταλυκειακή εκπαίδευση. Τώρα το 40% (!) των Σύριων που έφτασαν στη Σουηδία έχουν εκπαίδευση υψηλότερη από τη δευτεροβάθμια, όπως και το 35% όσων έφτασαν στη Γερμανία. Το 21% είναι απόφοιτοι Πανεπιστημίου.

Μόνο τον περασμένο χρόνο έφτασαν και ζήτησαν άσυλο στην Ευρώπη 24.000 ανήλικοι χωρίς την οικογένειά τους.

Αντίθετα με το στερεότυπο που κυριαρχεί, σημειώνει ο Διεθνής Οργανισμός, οι πρόσφυγες δεν προέρχονται από τα πλέον φτωχά στρώματα των χωρών προέλευσης και έχουν μέση ή ανώτατη εκπαίδευση.

Με δυο λόγια, τη Συρία εγκαταλείπει η καλλιεργημένη μεσαία και ανώτερη τάξη της. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα και τη μόρφωση να φανταστούν τη ζωή τους αλλού και θεωρούν ότι τους αξίζει κάτι καλύτερο από το να χαθούν ή να φυτοζωούν μέσα στα ερείπια, όπως έχουμε επανειλημμένα επισημάνει (δες Οι Υποκριτές).

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους 400.000 (!) Έλληνες που έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και στην Αυστραλία, φεύγοντας από μιαν άλλου είδους καταστροφή.

Η αναφορά του ΟΑΣΑ μάς θυμίζει και κάτι ακόμη. Οι χώρες και οι οικονομίες που θα υποδεχθούν και θα φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες, πέρα από το μεσοπρόθεσμο όφελος από την υποδοχή μορφωμένων πληθυσμών με δεξιότητες επιχειρηματικότητας και εμπορίου, θα είναι αυτές οι οποίες θα έχουν τον πρώτο λόγο στην ανοικοδόμηση και τη μεγαλύτερη πολιτιστική και οικονομική επιρροή στην περιοχή μετά το πέρας του πολέμου, όπως δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Είναι οι πληθυσμοί αυτοί που θα συγκροτήσουν τα δίκτυα και τους δεσμούς εκείνους που θα δώσουν πρόσβαση στις νέες αγορές.

Ας μην ακουστούν να παραπονιούνται τότε που θάχουν μείνει πάλι στην απέξω (όπως τώρα στα Βαλκάνια) εκείνοι οι Ευρωπαίοι οι οποίοι, εκτός από μικρόψυχοι, είναι - κυρίως - κοντόφθαλμοι. Δεν θα τους φταίει κανείς άλλος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Βλέπε σχετικό άρθρο της El Pais:
La OCDE pronostica que la oleada migratoria va a continuar




Sunday, September 20, 2015

Barrel bombs όπως barrel lies


Share/Bookmark
Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για το ιστορικά υψηλότερο ποσοστό αποχής σε εκλογική αναμέτρηση, γύρω στο 45%, από 36,13% τον Ιανουάριο και 34,9% τον Μάιο του 2012. 

Το παράδοξο είναι πως η αποχή έπληξε περισσότερο τα ευρωπαϊκά κόμματα παρά τα λαϊκίστικα. Παρότι συνελήφθησαν να ψεύδονται, προκάλεσαν καταστροφές ασύλληπτες σε 7 μόλις μήνες, αύξησαν τα ποσοστά τους ή/και διατήρησαν τις ψήφους τους. Και προστέθηκαν κι άλλα. 

Μια εξήγηση είναι η κόπωση, η παράδοση. Μια άλλη είναι η φυγή. Ίσως αυτό βοηθήσει μερικούς ανόητους να καταλάβουν γιατί, μετά από 4 χρόνια εμφυλίου, η μεσαία τάξη της Συρίας δεν πολεμά πλέον με τη ζωή της, αλλά προσπαθεί να γλιτώσει τη ζωή της κάπου αλλού. Να την αναστήσει εκεί που της ταιριάζει. Κι απομένουν οι φανατικοί κι όσοι δεν μπορούν να διαφύγουν. 

Η διάρκεια μιας σύγκρουσης δίνει πλεονέκτημα στον ιδεοληπτικό ή αυτόν που κατέχει την εξουσία. Ο μετριοπαθής, ο λογικός, που συνήθως έχει και περισσότερες δυνατότητες επιβίωσης σε ένα άλλο περιβάλλον, έρχεται η ώρα που σκέφτεται: μια ζωή έχω να ζήσω στον κόσμο αυτό, κι εγώ και οι αγαπημένοι μου. Και τούτο εδώ δεν παλεύεται. Δεν παλεύονται τα barrel bombs, τα barrel lies, οι κάθε λογής ψεκασμένοι και οι προσκολλημένοι στην εξουσία. Μήτε οι φανατικοί και ψευδέλπιδες. Και παίρνουν των ομματιών τους και φεύγουν, όπως μπορεί ο καθείς και δύναται. 

Aπομένουν όλο και περισσότεροι ηλικιωμένοι και όλο και περισσότεροι φανατισμένοι, μόνοι τους. Οι πρώτοι από αδυναμία, οι δεύτεροι από μανία. 

Οι άνθρωποι που βλέπουν το παιχνίδι παιγμένο και χαμένο, αποσύρονται, και αυτοί και οι ψήφοι τους. Απομένει λίγο-λίγο μια κοινωνία με μεγαλύτερο συμφέρον στο παρελθόν παρά στο μέλλον. Να πολεμήσει με μανία μέχρι τέλους. Ή να ψηφίζει, μέχρι τελικής πτώσεως. 

Ανθρώπινο είναι, παρότι μελαγχολικό. Ίσως και υγιές και κάπως αισιόδοξο. Κάτι να σωθεί από αυτό που κάποτε υπήρξε. Κάτι να μείνει ζωντανό μακριά από το κακό, κάποτε -ίσως- για να ξεκινήσει πάλι.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.




Friday, September 18, 2015

Η γκρι ομπρέλα


Share/Bookmark
Πριν λίγο διέσχιζα την Parallel, μια από τις μεγάλες λεωφόρους της Βαρκελώνης, επιστρέφοντας σπίτι μου. Είναι μια όμορφη, ζεστή, φθινοπωρινή μέρα. Ο φωτεινά γαλάζιος ουρανός χαραγμένος από ψηλά κυματιστά σύννεφα που απλώνονται κατά μήκος, σαν να τα τεντώνει ένα αόρατο χέρι. Ριπές ανέμου που έρχονται από τον νότο, πέρα από το Montjuic, με μυρωδιά θάλασσας και πεύκου, εναλλάσσονται με στιγμές ηρεμίας και ζέστας από τον μεσόγειο ήλιο.

Στη μέση περίπου πριν φθάσω στο διαχωριστικό διάζωμα αισθάνομαι κάτι να με σημαδεύει. Στρέφω το βλέμμα μου και τη βλέπω, πάνω στον ποδηλατόδρομο. Μια κυρία, γύρω στα εξήντα, μέτριου ύψους, φροντισμένη, με ένα κομψό μαύρο ταγιέρ με γκρι μπορντούρες, επίπεδα μαύρα σκαρπίνια και τα περιποιημένα γκρίζα μαλλιά μαζεμένα σε έναν μικρό φροντισμένο κότσο στην κορυφή του κεφαλιού. Το λευκό και αρυτίδωτο δέρμα του προσώπου της, που σκέπαζε δυο μάγουλα σαν της βασίλισσας Ελισάβετ σε νεώτερη ηλικία, έκανε έντονη αντίθεση με τα μαύρα γυαλιά που έκρυβαν τα μάτια της.

Αυτό που μου φάνηκε πως με σημάδευε με την αιχμή του ήταν μια μεγάλη καλομαζεμένη γκρι ομπρέλα με ξύλινο χερούλι που κατέληγε σε ένα μικρό μαύρο ακροφύσιο, ένα μόλις μέτρο από το πρόσωπό μου. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα τη χαμήλωσε σταδιακά προς το έδαφος σαν να τραβούσε κάτι ή να χάραζε μια αόρατη γραμμή. Δεν είχε κάτι το απειλητικό πέρα από την έκπληξη. Συνέχισα να περπατώ ήρεμα, διέσχισα τον δρόμο και έμεινα να την παρατηρώ.

Η αριστοκρατική βικτωριανή φιγούρα διέσχισε τη λεωφόρο, που είχε λίγη κίνηση, ακολουθώντας την ομπρέλα της, σε ένα είδος αργού αλλόκοτου χορού. Την προέτεινε ευθεία μπροστά με το χέρι τεντωμένο, την έστρεφε απότομα προς το έδαφος σαν κάτι να ανακάλυπτε η μύτη του αντικειμένου αυτού, προς το οποίο την πλησίαζε αργά. Λες και αναζητούσε έναν κρυμμένο θησαυρό, κάποια ύπαρξη, μια ψυχή που διέρχονταν κάτω από την άσφαλτο, κάτι που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει. Έφτανε λίγα εκατοστά από αυτό χωρίς όμως ποτέ να το αγγίξει και μετά την έστρεφε κάπου αλλού.

Στον ώμο της κρατούσε μια ακριβή γκρι γυναικεία τσάντα, αρκετά βαθιά, μέσα από την οποία προεξείχαν δυο-τρεις ομπρέλες ακόμη και μια μακριά ρακέτα αντισφαίρισης με κίτρινο δικτύωμα. Υπέθεσα πως τα αντικείμενα αυτά θα είχαν παρόμοια χρήση με την γκρι ομπρέλα. Έκανε τρία τέσσερα λεπτά ωσότου φτάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, συνεχίζοντας αυτές τις παράξενες ασκήσεις, ένα είδος ανεξιχνίαστου τάι τσι, ένα χορευτικό παιχνίδι με μια σκιά που μας διέφευγε εμάς των υπολοίπων, κάτι σκοτεινό ίσως που αναζητούσε, έναν χαμένο σκοπό, μια αγάπη, μια ιδέα ή ένα όνειρο.

Απόμεινα εκεί να κοιτάζω, μόνος ανάμεσα στους διαβάτες που προσπερνούσαν. Αυτό που μου φάνηκε ανησυχητικά παράξενο ήταν πως οι περαστικοί, που δεν είναι και λίγοι αυτή την ώρα, ντόπιοι και τουρίστες, συνέχιζαν τον δρόμο τους δίχως να φαίνεται να τη βλέπουν καν. Δεν έκοβαν ταχύτητα μήτε έστρεφαν το βλέμμα. Σε βαθμό που αναρωτήθηκα μήπως ήταν δική μου φαντασίωση, ένας μεσημεριάτικος αντικατοπτρισμός, μια οπτασία.

Δυστυχώς, δεν είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή (του κινητού έχει χαλάσει) αν και ούτε και τούτο είναι βέβαιο πως θα λειτουργούσε ως απόδειξη. Λένε πως τα φαντάσματα, οι ψυχές, οι βρυκόλακες δεν εμφανίζονται στο σελιλόιντ, μήτε στα ψηφιακά μέσα. Ούτε καν στους καθρέφτες. Μόνο στα μάτια και στον νου ορισμένων ανθρώπων, όπως και οι αλήθειες. Ιδιαίτερα αν δεν θέλουμε να τις δούμε.

Καθώς έκανα τούτες τις ανησυχητικές σκέψεις η βικτωριανή κυρία, δυο βήματα από το πεζοδρόμιο, στην άκρη της πλατιάς λεωφόρου που ενώνει το λιμάνι με την plaza Espana, σήκωσε την ομπρέλα κάθετα και τη στύλωσε προς τον ήλιο που κρύβονταν ανάμεσα στα ανεμοπαρμένα σύννεφα, πολύ ψηλότερα από τα γλαροπούλια που πετούσαν πάνω από την πόλη. Εκείνη μόνο τη στιγμή αντιλήφθηκα, όχι χωρίς κάποια ανακούφιση, ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους που προσπερνούσαν ανέγγιχτοι, να έχει κοντοσταθεί και να την παρατηρεί ένας ψηλός, όμορφος μαύρος με μαλλιά ράστα, με έναν σάκο και μια κιθάρα στον ώμο, κι ένα μικρό παιδί. Αισθάνθηκα λιγότερο μόνος.

Κοίταξα τη ζεστή, φωτεινή σφαίρα που έδειχνε επίμονα το μαύρο ακροφύσιο της γκρι ομπρέλας, με ευγνωμοσύνη. Μας ευχήθηκα καλή τύχη και τράβηξα τον δρόμο μου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Thursday, September 17, 2015

Πλάι ο κόσμος καίγεται… κι εμείς εκλογιζόμαστε


Share/Bookmark


Μετά από δυο χρόνια έντονων διπλωματικών προσπαθειών, κυρίως ύστερα από την επίθεση του καθεστώτος Άσαντ με χημικά σε κατοικημένες περιοχές της Δαμασκού και αλλού, και την εγκατάσταση βάσεων του ριζοσπαστικού IS στο έδαφος της Συρίας, όπου συρρέουν φανατικοί από άλλες περιοχές (και από την Ευρώπη), και μετά από ανυπολόγιστες υλικές και ανθρώπινες απώλειες, η Γαλλία έκανε, επιτέλους, το πρώτο (συμβολικό) βήμα. Αποφάσισε να δώσει εντολή στα μαχητικά της να παρέμβουν για πρώτη φορά στο Συριακό έδαφος.

Τα γαλλικά μαχητικά πετούν ήδη εδώ και μερικές εβδομάδες πάνω από τη Συρία εντοπίζοντας στόχους. Ενώ βρετανικά drones πλήττουν επιλεγμένους τζιχαντικούς στόχους στη χώρα την ίδια περίοδο.

Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία την απόφαση του Προέδρου Ολάντ και του Πρωθυπουργού Βαλς, με βάση τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ, που δίνει το δικαίωμα της αυτοάμυνας στα μέλη του. Σημειώνεται ότι η Γαλλία έγινε επανειλημμένα στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων στο έδαφός της το τελευταίο διάστημα, ενώ οι απειλές αυξάνουν.

Στην εύλογη παρατήρηση της αντιπολίτευσης ότι είναι απαραίτητη η αποστολή χερσαίων δυνάμεων για να αντιμετωπιστεί ο εχθρός, ο Πρωθυπουργός απάντησε επίσης ορθά ότι αυτό απαιτεί χιλιάδες στρατιώτες και δυναμικό (που δεν μπορεί να διαθέσει η χώρα). Και ότι δυστυχώς δεν υπάρχει – ακόμη; – η θέληση από άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μπουν σε αυτή την (αναγκαία) περιπέτεια, ούτε από τις ΗΠΑ.

Η Γαλλία έχει – ορθά – επισημάνει ότι το βασικό πρόβλημα είναι η κατάρρευση του κράτους και η εμμονή του Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία που τροφοδοτεί τον Εμφύλιο, αυτό που άνοιξε τις πόρτες του διαβόλου στους τζιχαντιστές.

Το καθεστώς Άσαντ, απολαμβάνει της στήριξης της Ρωσίας, η οποία διατηρεί τη μόνη ναυτική της βάση στη Μεσόγειο σε Συριακό έδαφος (στην Ταρτούς) όπου ελλιμενίζεται ο Ρώσικος στόλος. Και του Ιράν, το οποίο μέσω του Άσαντ, διατηρεί τους δεσμούς, τροφοδοτεί με όπλα και εκπαιδεύει τη Χεζμπολάχ, στον γειτονικό πολύπαθο Λίβανο. Το τελευταίο διάστημα, όπως αναφέρουν τα διεθνή πρακτορεία, έχουν πολλαπλασιαστεί οι Ρωσικές δυνάμεις στη Συρία, ενώ οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ πρόσφατα ανακοίνωσαν ότι στα ελεγχόμενα από το καθεστώς αεροδρόμια προσγειώνονται καθημερινά μεγάλα στρατιωτικά Ρωσικά αεροπλάνα, μεταφέροντας στρατιωτικούς και πολεμοφόδια. Η Ρωσία φαίνεται να κατασκευάζει μια μεγάλη στρατιωτική βάση στη Συρία. Παρότι το καθεστώς ελέγχει πλέον μόλις το 20% της επικράτειας, τη Δαμασκό, τις περιοχές που κατοικούν Αλαουίτες, κυρίως στη δυτική Συρία και στη Λαττάκεια.

Η ισορροπία δυνάμεων, αναφέρει το BBC, δεν είναι ακόμη τέτοια που να επιτρέψει την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την κατάπαυση του πυρός. Όλοι γνωρίζουν πλέον πως στις διαπραγματεύσεις αυτές θα πρέπει να συμμετάσχει και η Ρωσία και το Ιράν, που παίζουν βασικό ρόλο και έχουν συμφέροντα στην περιοχή. Και σίγουρα θα ζητηθούν ανταλλάγματα και αμοιβαίες εξασφαλίσεις. Όλοι γνωρίζουν επίσης ότι ο ίδιος ο Άσαντ δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης. Έχει χυθεί πάρα πολύ αίμα για να γίνει πλέον αποδεκτός. Αυτό δεν σημαίνει ότι ένα τμήμα από το καθεστώς του δεν θα επιβιώσει κάπως, ίσως σε ένα μέρος της χώρας, ή ότι η Ρωσία θα τον εγκαταλείψει.

Όπως φαίνεται, είναι μάλλον απίθανο η Συρία να βγει ενωμένη από τον Εμφύλιο. Κάποιες γραμμές θα τραβηχτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δυστυχώς για τους Σύριους. Κάποια νέα σύνορα, κάποια καινούργια τείχη θα υψώσει η ιστορία για τις γενιές που έρχονται. Κάποιοι θα ξεριζωθούν για πάντα από τον τόπο τους.

Οι πόλεμοι τελειώνουν συνήθως όταν κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν θεωρεί ότι μπορεί να κερδίσει κάτι παραπάνω κι έχει μόνο να χάσει. Φαίνεται όμως πως είμαστε μακριά ακόμη από αυτό το σημείο, όπως αναφέρει το BBC. Ο πόλεμος θα θερίσει ακόμη πολλές ζωές, πολύ αίμα, θα φέρει πολλές συμφορές.

Είναι ακόμη προφανές πως η ανυπαρξία Ευρωπαϊκού στρατού με τα αναγκαία μέσα στη διάθεση του και ενιαίας πολιτικής ηγεσίας για να διαπραγματευτεί επί ίσοις όροις και να λάβει τις σχετικές αποφάσεις κάνει αδύναμη την Ευρώπη να υπερασπίσει τα συμφέροντά της στη γειτονιά της, όπως και τις αξίες της. Αναγκαστικά υφίσταται μόνο τις συνέπειες. Η άμυνα της Ευρώπης δεν είναι οι φράχτες στα σύνορα. Είναι στα πεδία των μαχών στη Συρία. Όπως και στην παροχή υποστήριξης, οικονομικής βοήθειας, νοσοκομείων, σχολείων στον δοκιμαζόμενο Συριακό πληθυσμό. Με ανθρώπους επί τόπου. Πολίτες και στρατιώτες.

Δυστυχώς, δεν αρκεί να κάνει το ανθρωπιστικό της καθήκον φιλοξενώντας τους πρόσφυγες. Αυτό έτσι κι αλλιώς είναι προς όφελός της, μια και όποιος προσφέρει περισσότερο τώρα στους πρόσφυγες που ψάχνουν να ξεφύγουν από τον Τρόμο θα είναι αυτός που θα έχει τον πρώτο πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό λόγο στην περιοχή, όταν αργά ή γρήγορα η ανοικοδόμηση αρχίσει. Τότε οι μικρόψυχοι και κοντόφθαλμοι, αυτοί που θα έχουν μείνει απέξω, καλό θα είναι να μην παραπονιούνται.

Αν όμως αυτόν τον πόλεμο δεν τον πολεμήσει η Ευρώπη τώρα ενωμένη επί τόπου (και δεν πείσει και τις ΗΠΑ στην κατεύθυνση αυτή) με κάθε μέσο, στρατιωτικό, οικονομικό, διπλωματικό, δίπλα-δίπλα και σε συνεργασία με τους Σύριους που πολεμούν την τρομοκρατία για τη ζωή τους και τις οικογένειές τους, πριν η χώρα καταλήξει ένα απέραντο νεκροταφείο ερειπίων κυριευμένο από μισότρελους μεταμοντέρνους φανατικούς, τότε θα αναγκαστεί, θα αναγκαστούμε, να τον πολεμήσουμε μάλλον γρήγορα παρά αργά στο δικό μας έδαφος.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Βλέπε σχετικά παλαιότερα άρθρα του υπογράφοντος:

Η μοίρα του Neville Chamberlain
http://marketnews.gr/…/16501/h_moira_tou_neville_chamberlain
Η παράσταση αρχίζει
http://marketnews.gr/article/14448/h_parastash_arxizei
Ύψωσε τα λόγια σου και όχι τη φωνή σου
http://marketnews.gr/…/ypswse_ta_logia_sou_kai_oxi_th_fwnh_…

Και μερικές ενδεικτικές πηγές πληροφοριών για τα πρόσφατα γεγονότα:



Wednesday, September 16, 2015

Αχ, αυτοί οι απάνθρωποι Γερμανοί!


Share/Bookmark
Getty images
http://www.bbc.com/news/world-europe-34272765
Γερμανία προς Ουγγαρία: "Αυτό δεν είναι αποδεκτό.Είναι αντίθετο στους Ευρωπαϊκούς Κανόνες."

Αυτή ήταν η φράση/προειδοποίηση της Γερμανίδας Υπουργού Άμυνας, η οποία απευθύνεται στη λαϊκίστικη ακροδεξιά Ουγγρική κυβέρνηση του Βίκτορ Ορμπάν, με τον πλέον επίσημο και αυστηρό τρόπο.

Η λαϊκίστικη αντιευρωπαϊκή κυβέρνηση του Βίκτορ Ορμπάν της Ουγγαρίας έριξε δακρυγόνα και χτύπησε με κανόνια νερού τους πρόσφυγες στα σύνορα με τη Σερβία. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι κι εξαντλημένοι από χιλιάδες χιλιόμετρα ταξιδιού, με απίστευτους κινδύνους, μέσα από μάχες και ξένες χώρες, με τα παιδιά τους και τις οικογένειές τους, πέφτουν θύματα βίας στην καρδιά της Ευρώπης.

Η Γερμανίδα Υπουργός Άμυνας δήλωσε επίσης: "Αυτό είναι κάτι που πρέπει να συζητήσουμε πολύ στην Ευρώπη. Οι πρόσφυγες έχουν το δικαίωμα να αντιμετωπίζονται αξιοπρεπώς."

" Δεν είναι οποιοσδήποτε καλοδεχούμενος", συνέχισε η Γερμανίδα Υπουργός. "Αλλά όσοι είναι πρόσφυγες πολέμου και φεύγουν για να γλιτώσουν από τον Εμφύλιο και την τρομοκρατία, και αυτοί που γυρεύουν πολιτικό άσυλο είναι στις αρχές μας να τους προσφέρουμε καταφύγιο.... και θα έχουν καταφύγιο εδώ στη Γερμανία".

Η Γερμανία και η Σουηδία είναι οι δυο χώρες με την ευνοϊκότερη αντιμετώπιση των προσφύγων.

Η κυρία Von der Leyen αρνήθηκε πως η Γερμανία έκλεισε μόνιμα τα σύνορα. "Οι αριθμοί είναι πολύ μεγάλοι. Πρέπει να καταφέρουμε να βάλουμε μια τάξη, ώστε να διαχειριστούμε την κατάσταση, ώστε να κατανείμουμε τους πρόσφυγες ομοιόμορφα σε όλα τα Ομοσπονδιακά κράτη της χώρας και να τους οδηγήσουμε εκεί που πρέπει να πάνε".

"Παρά κάποιες θορυβώδεις αντιδράσεις - ιδιαίτερα στην υπερσυντηρητική Βαυαρία - οι πολιτικές της Καγκελαρίου Μέρκελ χαίρουν της αποδοχής της συντριπτικής πλειοψηφίας των Γερμανών πολιτών, που είναι υπέρ του καλωσορίσματος των προσφύγων. Η Γερμανία προετοιμάζεται να υποδεχθεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες", δηλώνει η Υπουργός.

Αυτά μεταδίδει το CNN μαζί με τη συνέντευξη της Γερμανίδας Υπουργού, η οποία ακόμη τονίζει:
"Ο γερμανικός στρατός παρείχε 20.000 κλίνες στους πρόσφυγες στα στρατόπεδά του και προετοιμάζεται για 45.000 ακόμη", μας πληροφορεί η Γερμανίδα Υπουργός. Πέρα από τα χιλιάδες κρεβάτια που παρείχαν οι Δήμοι, οι τοπικές κυβερνήσεις,oι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις  και οι απλοί πολίτες στα σπίτια τους.

Απάνθρωποι αυτοί οι Γερμανοί όμως, ε; Ενώ η πουτινόφιλη ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας (της οποίας οι κάτοικοι βρήκαν άσυλο για δεκαετίες στη Δύση, στα πέτρινα χρόνια που πέρναγαν τα τείχη και τα πολυβόλα για να ξεφύγουν από το ολοκληρωτικό καθεστώς που τους πλάκωνε και να πάρουν ανάσα ελευθερίας) ξεχειλίζει από ανθρωπισμό.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Το άρθρο του CNN και η συνέντευξη της Υπουργού.

Και το σχετικό στο BBC
http://www.bbc.com/news/world-europe-34272765 



Monday, September 14, 2015

Μια ανάμνηση από ένα κορίτσι που ποτέ δεν γνώρισα


Share/Bookmark
Πέρυσι συμμετείχα, όπως συχνά τα τελευταία χρόνια, ως ειδικός εμπειρογνώμονας, στην αξιολόγηση προτάσεων για τις υψηλού κύρους υποτροφίες που προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μεταδιδακτορικούς ερευνητές στην Ευρώπη και σε τρίτες χώρες, για να πραγματοποιήσουν προχωρημένες έρευνες σε άλλη από τη χώρα προέλευσής τους και σε σχολές αριστείας.

Ανάμεσα στις προτάσεις που έτυχε να διαβάσω ήταν και αυτή μιας κοπέλας από τη Δαμασκό. Η πρότασή της αφορούσε τη διαδικασία μελέτης, καταγραφής, διάσωσης και αξιοποίησης μνημείων της τεράστιας πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας της, μετά το τέλος του πολέμου, που έχουν υποστεί φθορές ή ζημιές, με τη χρήση τεχνολογιών εικονικής αναπαράστασης και ειδικών μεθόδων τεκμηρίωσης. Τα μνημεία έχουν υποστεί ασύλληπτες ζημιές και λεηλασίες παρά την προσπάθεια των αρχαιολόγων και των πολιτών να τα προστατεύσουν. Ο Γενικός Διευθυντής της Αρχαιολογικής υπηρεσίας της Συρίας ανακοίνωσε πρόσφατα πως, για να αποφευχθούν μεγαλύτερες καταστροφές και λεηλασίες, εδώ και αρκετόν καιρό όλα τα αντικείμενα των μουσείων έχουν μεταφερθεί σε ασφαλή καταφύγια και μυστικά σημεία. Υπάρχει ακόμη συνεννόηση με την εξεγερμένη αντιπολίτευση και οι αρχαιολόγοι συνεχίζουν να εργάζονται κανονικά στις περιοχές που ελέγχονται από αυτούς με τη συνεργασία και υπό την προστασία τους. Πλην των περιοχών που έχουν εισβάλει οι βάρβαροι του IS.

Η πρόταση της ερευνήτριας ήταν αξιόλογη προς πολύ καλή. Όχι όμως αρκετά για να φτάσει στο επίπεδο αριστείας που απαιτείται στα συγκεκριμένα κριτήρια, για να είχε πιθανότητες να επιλεγεί για χρηματοδότηση.

Συναντηθήκαμε με τους άλλους δυο αξιολογητές, όπως είναι η διαδικασία, για να τη συζητήσουμε και να καταλήξουμε. Μια καθηγήτρια ανθρωπιστικών επιστημών από την Τσεχία, που γνωριζόμαστε αρκετό καιρό επαγγελματικά, και έναν – αν θυμάμαι καλά – συμπαθέστατο Γερμανό καθηγητή πληροφορικής, που δεν είχε τύχει να ξαναβρεθούμε στο ίδιο πάνελ.

Θυμάμαι ακόμη το σφίξιμο και την αμηχανία που είχαμε συζητώντας με τους συναδέλφους, δίχως να πούμε τίποτα. Όλοι μας σίγουρα φανταστήκαμε σε τι συνθήκες το κορίτσι αυτό, που είχε μια συνεπή επιστημονική καριέρα, εργάστηκε για να φτάσει σε αυτό το αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα.

Ήδη δεν ήταν εύκολο για έναν αρχαιολόγο ή ερευνητή και πριν τον πόλεμο να δουλεύει ως επιστήμονας σε μια χώρα με πιο περιορισμένες δυνατότητες επικοινωνίας και πρόσβασης σε επιστημονικά δεδομένα, βιβλιοθήκες, ταξίδια, διεθνή συνέδρια, εμπειρίες.

Χωρίς να πούμε τίποτα είχαμε σίγουρα κάνει τις ίδιες σκέψεις.

Πώς είναι για μια νέα γυναίκα από μια μεσοαστική ή λιγότερο εύπορη οικογένεια της Δαμασκού να προσπαθεί να συγκεντρωθεί και να συντάξει μια απαιτητική ερευνητική πρόταση, με δομή, αναφορές, τεκμηρίωση, έξυπνες και καινοτόμες προσεγγίσεις, όταν γύρω της ακούγονται πυροβολισμοί και γκρεμίζονται κτήρια; Όταν πέφτουν βόμβες χλωρίου σε γειτονιές στην πόλη της; Όταν διακόπτεται το ρεύμα και το νερό; Όταν δεν ξέρεις αν ο επόμενος θα είσαι εσύ; Όταν σπανίως έχει κάποια πρόσβαση στο διαδίκτυο πλέον; Όταν δεν ξέρεις αν οι δικοί σου και οι φίλοι είναι καλά κι όταν, πιθανότατα, έχεις χάσει ήδη αρκετούς; Πώς να αισθανόταν, άραγε, όταν το προσπαθούσε; Τι να έλπιζε; Να ήταν, μήπως, αυτή η προσπάθεια για το μετά μια πρόκληση που την κρατούσε ζωντανή; Που της έδινε κουράγιο να συνεχίσει μέσα στην κόλαση;

Κάναμε τη δουλειά μας χωρίς πολλά-πολλά. Συμφωνήσαμε εύκολα στη βαθμολογία και τα σχόλια, όπως οφείλαμε. Με ένα βάρος μέσα μας. Δεν είναι ανάμεσα στα κριτήρια (και σωστά ίσως) οι συνθήκες στις οποίες συντάχθηκε κάποια πρόταση. Ήταν αρκετά καλή αλλά όχι καλύτερη από άλλες από άλλους ερευνητές από άλλες χώρες, ώστε να έχει αρκετές πιθανότητες σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πλαίσιο. Ελπίζαμε σίγουρα κάπου μέσα μας να μην απογοητευτεί, να λάβει υπόψη τα σχόλια και να την ξαναϋποβάλει βελτιωμένη, όπως συμβαίνει συχνά.

Ακόμη σκέφτομαι αυτό το κορίτσι, την ιστορία, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις, τους φόβους του. Πού να είναι τώρα; Να ζει άραγε; Να προσπάθησε και να κατόρθωσε ίσως να διαφύγει ή να βρίσκεται ακόμη εκεί και να συνεργάζεται με την Αρχαιολογική Υπηρεσία; Να δουλεύει και πάλι την πρότασή της ή κάποια άλλη μέσα στον κατακλυσμό; Νάναι άραγε ανάμεσα στους χιλιάδες που περνούν τα σύνορα και τις θάλασσες και τα κύματα όπως-όπως πάνω σε βάρκες ξέχειλες από ανθρώπινη αγωνία κι ελπίδα; Ποιος ξέρει άραγε ποιος στρόβιλος να την παρέσυρε ή αν βρήκε λιμάνι σε κάποιο απάγκιο, στα όνειρα της καριέρας και της επιστήμης ; Έχει κάποια σημασία μια ανθρώπινη ιστορία, η ζωή ενός νέου κοριτσιού, αυτά που δεν πρόκανε να κάνει, στη ροή του κόσμου που μας παρασέρνει;

Ακόμη αισθάνομαι αυτό το σφίξιμο. Και περισσότερο τούτες τις μέρες, με όλα αυτά που συμβαίνουν από τη μια άκρη ως την άλλη της γειτονιάς μας. Στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη.

Μπορεί να έχουν παρόμοιες ή μεγαλύτερες δυνατότητες, αλλά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι παρόμοιες ευκαιρίες, να εξελιχθούν, να παράγουν για τον εαυτό τους αυτό που μπορούν, για να πάει ο καθένας μπροστά και να σύρει μαζί και τους υπόλοιπους. Η μεγαλύτερη πρόκληση για την επιβίωσή και την πρόοδό μας είναι τούτη.

Κι όμως, τόσοι ατέλειωτοι αιώνες ιστορίας, τόσες επαναστάσεις, τόσοι πόλεμοι, τόσα βιβλία, τόσο αίμα κι ακόμη να καταφέρει το ρημάδι το είδος μας να ξεφύγει αρκετά από την απανθρωπιά, από τη σπατάλη του πιο πολύτιμου που του δόθηκε, του ταλέντου και της δημιουργικότητας. Στην κούνια των πολιτισμών μας, τη Μεσόγειο και τη Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, στον Εύξεινο Πόντο. Κι ακόμη και σε τούτη τη δική μας Ευρώπη, όπου όλα πήραν μορφή, στις γειτονιές των μεγαπόλεων, στις μεσόγειες γωνιές της, στη στερνή άκρη των οροσειρών της Βαλκανικής και στο σύμπαν του Αιγαίου, στα Βρετανικά νησιά, στις Γαλλικές πεδιάδες, στην πευκόφυτη αγκαλιά της Καταλονίας, στις κοιλάδες του Ρήνου, στα παλιά βασίλεια και αυτοκρατορίες, που σκόρπισαν στο σκοτάδι, διαλύθηκαν και ενώθηκαν και πάλι με τη λάμψη των Φώτων και τούτο το πρόσκαιρο πρόσωπο του ανθρώπου χαραγμένο στην άμμο.

Πάνω που κάτι καταφέρνουμε, κάπως το παλεύουμε, αρκεί ένα γύρισμα των πραγμάτων, μια στραβή, για να ξαναγίνει το πλάσμα τούτο τίποτα παραπάνω από ένα φοβισμένο, αυτοκαταστροφικό ζώο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Sunday, September 13, 2015

Οι υποκριτές


Share/Bookmark
Για όσους με προσποιητή αφέλεια αναρωτιούνται γιατί δεν φιλοξενούν οι άλλες γειτονικές χώρες τους Σύριους πρόσφυγες, που υποτίθεται είναι και ομόθρησκες:

Το σύνολο των προσφύγων εντός της Συρίας ανέρχεται σε περίπου 8 εκατομμύρια σε σύνολο πληθυσμού 23 εκατομμυρίων κατοίκων. Ανθρώπων που γυρνούν σαν φαντάσματα ψάχνοντας κάποιο ασφαλές μέρος ανάμεσα στις μάχες και στα ερείπια των πόλεων, που κάποτε φιλοξενούσαν τις ζωές και τα όνειρά τους.

Εκτός Συρίας ανέρχονται σε 4,088,000.

Εκ των οποίων 2,1 εκατομμύρια που έχουν καταγραφεί από την UNHCR στην Αίγυπτο και το Ιράκ (σε ασφαλείς περιοχές υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης) αλλά κυρίως στον Λίβανο, την Ιορδανία. Και το μεγαλύτερο μέρος, 1,9 εκατομμύρια, στην Τουρκία (βλέπε σχετικό χάρτη και στοιχεία της UNHCR).

Οι χώρες αυτές σηκώνουν το βάρος της διαμονής και διατροφής αυτών των ανθρώπων σε απέραντα στρατόπεδα, όπου φυτοζωούν χειμώνες και καλοκαίρια τώρα, με χρήματα που διαθέτουν ανάμεσα σε άλλους και οι χώρες του Κόλπου.

Χώρες με ακραίο και συντηρητικό Ισλάμ, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, δίνουν κάποια λιγοστά χρήματα αλλά δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να δεχτούν πληθυσμούς ανοιχτούς, σχετικά φιλελεύθερους, συνηθισμένους στην εργασία, την μικροεπιχειρηματικότητα, οικογένειες που μοιάζουν με τις Ευρωπαϊκές του νότου, πληθυσμούς δυτικότροπους δηλαδή, όπως οι Σύριοι, για λόγους ευνόητους.

Άλλα καθεστώτα, όπως το Ιράν, για τους ίδιους λόγους. Και ακόμη περισσότερο γιατί και το Ιράν, όπως και το καθεστώς Πούτιν, είναι οι βασικοί υποστηρικτές του σφαγέα Άσαντ, η παρουσία του οποίου κάνει τον εμφύλιο να διαρκεί.

Η Ευρώπη, με 450 εκατομμύρια πληθυσμό, ο οποίος έχει και άμεση συγγένεια με τους Σύριους, πολύ περισσότερο από τα κράτη του Κόλπου ή την Τουρκία (η καταγωγή τους είναι Ασσυριακή, Ελληνική, Φοινικική, Ρωμαϊκή, εν μέρει Αραβική και σε σημαντικό βαθμό από όλα τα έθνη της Ευρώπης, από την εποχή των σταυροφοριών), έχει μέχρι στιγμής δεχτεί μόλις 350.000 πρόσφυγες.

Όσον αφορά την κατανομή τους, αντικατοπτρίζει μια φυσιολογική σύγχρονη μεσοαστική/μικροαστική  κοινωνία. Αυτό που ήταν η κοινωνία της Συρίας πριν τον πόλεμο.

Συγκεκριμένα: 

Άνδρες (49.5%)        Ηλικία        Γυναίκες (50.5%)
               9.1%            0 - 4                          8.6%
             10.7%            5 - 11                      10.1%
               6.5%          12 - 17                        6.1%
             21.8%          18 - 59                      23.9%
               1.3%                 60 +                     1.7%

Και κάτι ακόμη. Όλα αυτά είναι γνωστά στις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις εδώ και καιρό.

 Και απλά γύρισαν το κεφάλι αλλού. Αρνήθηκαν να αναλάβουν το κόστος μιας σοβαρής δράσης στη Συρία για να σταματήσει ο πόλεμος. Παρά τις προσπάθειες, η αλήθεια είναι, μερικών όπως της Γαλλίας (που είναι όμως αδύναμη και ανίσχυρη αυτή την εποχή) να πείσει τους εταίρους και τις ΗΠΑ να δράσουν σοβαρά. Δεν προετοίμασαν τίποτα γι' αυτούς τους ανθρώπους. Απέκλεισαν κάθε δυνατότητα να ζητήσουν άσυλο επί τόπου. Έχτισαν τείχη. Κι έχωσαν το κεφάλι στο χώμα.

Μέχρι να αρχίσει η έξοδος των απελπισμένων.

Έχει ξανασυμβεί αυτό στην Ιστορία. Και δημιούργησε κινήματα, ανέτρεψε συμμαχίες, άλλαξε τους χάρτες, συγκλόνισε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Όλα αυτά έμειναν χαραγμένα στα αριστουργήματα των ζωγράφων και διανοητών της εποχής. Στους χιλιάδες νέους ρομαντικούς (καθολικούς, προτεστάντες, άθεους) Ευρωπαίους που χάθηκαν στα πεδία των μαχών.

Λεγόταν Έξοδος του Μεσολογγίου. Ή, ακόμη, Καταστροφή της Χίου.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Ο χάρτης και τα σχετικά στοιχεία ακολούθως στο επίσημο site της UNHCR:
http://data.unhcr.org/syrianrefugees/regional.php




Homo naledi


Share/Bookmark
Η ανακάλυψη των οστών του Homo naledi, τρίτος στην εικόνα, έχει ταράξει τα νερά στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Ακόμη ένας κοινός μας πρόγονος, με δυνατότητες αντίληψης, διαχωρισμού του εαυτού από τη φύση και το περιβάλλον.

Δένονται λίγο λίγο οι κρίκοι μαζί με τον Australopithecus afarensis, τη γνωστή μας Lucy, που πρωτοπερπάτησε ορθή 3,6 εκατομμύρια χρόνια από σήμερα (πρώτη αριστερά), που οδήγησαν στον τρίτο της παρέας, τον homo erectus, στη φωτογραφία το πασίγνωστο Turkana boy (στη μέση) 1,6 εκατομμύρια χρόνια πριν από τις ταραγμένες μέρες μας. Και στους άλλους Homenides, ανάμεσα στους οποίους και ο γνωστός μας Sapiens.

Κι όμως, ποιος ο λόγος να ψάχνουν τόσο μακριά; Η φύση συνεχίζει κυκλικά την ατέλειωτη εξέλιξή της στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης και στις έξι άκρες του κόσμου.

Αρκεί μια επίσκεψη των επιστημόνων στην Ελλάδα όπου θα ανακαλύψουν τον Homo Tsiprius, τον homo Kamenus, την Marilousi Xenogianakopoulensis, τον homo pasokus κάθε είδους ολοζώντανο και λαχταριστό.

Και είδη ακόμη πιο πρωτόγονα, χίμαιρες, πειραματισμούς της φύσης, homo Pitheconazis, homo Stalinicus και τόσα άλλα.

Αλλά η νεκρανάσταση των ειδών φαίνεται πως λαμβάνει χώρα από μεταλλάξεις σε όλη την Ευρώπη, μετά τα παράξενα είδη Λεπέν στη Γαλατική Ευρώπη, Αρτoύρ Μας στην Ιβηρική, Βίκτορ Όρμπαν στις Mαγυάρικες πεδιάδες, και άλλους Farage στα βρετανικά νησιά. Ανασταίνονται και είδη που νομίζαμε πως είχαν εκλείψει, όπως ετούτος o Corbinus socialismus romanticus στη χώρα του Γκράαλ.


Χαμένοι κόποι, λες, τόσα εκατομμύρια χρόνια μαγειρέματος της φύσης, τόσα γονίδια; Μάταιες τόσες αναμίξεις, τόσοι κλώνοι του δένδρου μας που φούντωσαν και μπολιάστηκαν με ιδέες, με ανθρωπισμό, με ορθό λόγο, κι άλλοι που δεν οδήγησαν πουθενά;

Όσο εξελισσόμαστε, τόσο πιο ανθρώπινοι μας φαίνονται πολλές φορές οι μακρινοί μας πρόγονοι, που φρόντιζαν τους συγγενείς, αγαπούσαν και ερωτεύονταν τους οικείους τους, φρόντιζαν τα παιδιά τους και έθαβαν τους νεκρούς τους σαν αυτόν τον τόσο οικείο κι άλλο τόσο αλλότριο homo naledi, με το μελαγχολικό κι απορημένο βλέμμα.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος