Monday, August 31, 2015

Η εποχή των drones και ο γάιδαρος


Share/Bookmark
Σε λίγα χρόνια, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού πιθανότατα, οι ουρανοί μας θα χρειάζονται ρύθμιση κυκλοφορίας, όσο και οι δρόμοι μας. Τα ιπτάμενα ρομποτάκια που άρχισαν να χρησιμοποιούνται για στρατιωτικές χρήσεις από τις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ μόλις στην αρχή του αιώνα, είναι πλέον προσιτά σε όλους.

Χρησιμοποιούνται για τη χαρτογράφηση περιοχών και 3d modeling, τον εντοπισμό παρανομιών και προστασία από πυρκαγιές, τον εντοπισμό χωματερών και επικίνδυνων αντικειμένων, την προστασία των δασών και των ακτών, τον εντοπισμό και παροχή βοήθειας σε ατυχήματα, για τη μεταφορά πακέτων από την amazon, εκατοντάδες άλλες χρήσεις, ακόμη και απλά για διασκέδαση.

Το πιο ενδιαφέρον: τη leading εταιρεία στις ΗΠΑ που κατασκευάζει drones, την 3d robotics, την ίδρυσε ένα νεαρό drone. Κάποιος που μπορούσε να πετάξει και βρήκε τα υλικά των ονείρων του. Ένας 20χρονος μεξικανός μετανάστης, φανατικός μοντελιστής αεροπλάνων και προγραμματιστής, που δεν μπορούσε να μείνει νόμιμα στις ΗΠΑ, όπου εγκαταστάθηκε η κοπέλα του, το 2015, κοντά στο LA. Κι ενώ το 2007 περίμενε απογοητευμένος να πάρει την πράσινη κάρτα για 7 μήνες, δεν τα παράτησε κι άρχισε να φτιάχνει το δικό του drone, όπως πάντα στην Αμερική σε ένα γκαράζ. Για να φτιάξει το σύστημα αυτόματης πλοήγησης ο κ. Jordi Munoz χρησιμοποίησε απλά πράγματα στα οποία είχε πρόσβαση: αισθητήρες από παιχνίδια και remote control. Για να συνδέσει τα μικροτσίπς στα κυκλώματα τα ζέσταινε στον φούρνο της κουζίνας του σπιτιού.

Για να μην τα πολυλογούμε, ο 28χρονος σήμερα κύριος Munoz είναι μαζί με τον Chris Anderson o συνιδρυτής της μεγαλύτερης Αμερικανικής εταιρείας εμπορικών drones, που φτιάχτηκε το 2009, με πωλήσεις φέτος 50 εκατομμυρίων δολαρίων και 380 περίπου άτομα προσωπικό. Ο κ. Anderson ήταν ένας από τους φανατικούς λομπίστες και δημοσιογράφος σε θέματα τεχνολογίας στο περιοδικό Wired, o οποίος είχε στείλει μάλιστα αρχικά 500$ για να βοηθήσει τον νεαρό μοντελιστή, εντυπωσιασμένος από τη δουλειά του. Η εταιρεία 3D robotics σήμερα είναι leader σε ένα στρατηγικό προϊόν του μέλλοντος και στηρίζεται σε ανοιχτό κώδικα και στη συλλογική δουλειά ανάπτυξης της κοινότητας των φανατικών των drones σε όλο τον κόσμο.

Ο ιδιοφυής μετανάστης κύριος Munoz δεν είχε πτυχίο, ούτε είχε πάει Πανεπιστήμιο. "Ανήκω στη γενιά που πήρε PhD γκουγκλάροντας και διαβάζοντας ολόγυρα και δεν είχα μάθει να δουλεύω σε οργανωμένο περιβάλλον ή να διοικώ επιχείρηση". Όμως ξεπέρασε το πολιτιστικό σοκ και με φαντασία, ανοχή, ελευθερία, τόλμη και λίγη τύχη πετάει και η εταιρεία του, και τα ρομποτάκια του και ο ίδιος.

Δεν τολμώ να φανταστώ πόσα μυαλά χάνονται στην Ελλάδα και (λιγότερο κάπως αλλά αρκετά επίσης) σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. Πόσες ευκαιρίες, πόσες δυνατότητες για επιτυχία, πλούτο, πρόοδο για όσο το δυνατόν περισσότερους.

Τελικά, μόνο οι φοβικοί που νομίζουν πως παρεμβαίνοντας στα πάντα, σφραγίζοντας ερμητικά σύνορα, είτε γεωγραφικά, είτε κοινωνικά, είτε οικονομικά, βάζοντας σύνορα στη γνώση, στη φαντασία και στη φιλοδοξία με απαγορεύσεις, αποκλεισμούς και γραφειοκρατία, μόνο αυτοί δεν θα πετάξουν ποτέ.

Γιατί όχι, φίλοι μου! Όσο και να μας το λένε και να το ξαναλένε μπας και τους πιστέψουμε και συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε βαριούς κι ασήκωτους στην πλάτη μας, ο γάιδαρος ειδικά δεν πετάει!

Αξίζει να ακούσετε τον νεαρό ιδρυτή της 3D robotics. 
BBC ' The Mexican immigrant who set up a global drone firm 


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



άλλες σχετικές πληροφορίες:
http://one.elpais.com/chris-anderson-fabricante-de-los-dro…/



«Εν ονόματι τίνος μιλούμε;»


Share/Bookmark
"Εν ονόματι τίνος μιλούμε; Σε ό,τι με αφορά, θα έλεγα ότι μιλώ εν ονόματί μου. Και δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας άνθρωπος στην ιστορία που να μίλησε στο όνομα κάποιου άλλου από τον εαυτό του. Η πεποίθηση όμως αυτή, ότι μπορεί κανείς να μιλάει στο όνομα των άλλων, ή όλων, είναι η φενάκη η πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους διανοούμενους και τους πολιτικούς", είχε πει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Η γειτονιά μας, η Ελλάδα, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν δεν προσπαθούσαμε να καθοδηγήσουμε τους ανθρώπους αλλά να τους προβληματίσουμε. Και να προβληματιστούμε κι εμείς, στο άπειρο των αβεβαιοτήτων μας, αλλά με σταθερές και πυξίδα.

Να μάθουν να σκέφτονται και να μη σκέφτονται άλλοι γι’ αυτούς.

Για όσους αναζητούν βεβαιότητες, δεν προσφέρουμε παρά μόνο αμφιβολίες, ενδείξεις, επιχειρήματα που πατούν ή δεν πατούν, υποψίες, πιθανότητες και μερικές ελπίδες. Ίσως κάποιοι αποφασίσουν να τυραννήσουν το μυαλό τους και να σκεφτούν σαν κι εμάς. Ή να σκεφτούν εν γένει. Όσοι παραπάνω σκέπτονται, αμφιβάλλουν, αναθεωρούν, τόσο περισσότερο ανεβαίνουμε την κλίμακα του πολιτισμού (στην οποία ακόμη και τα πλέον προηγμένα Έθνη βρίσκονται ακόμη χαμηλά). Τόσο πλησιάζουμε μια Ευρωπαϊκή κανονικότητα. Ή ακόμη, γιατί όχι,  μια πρωτοπορία.

(Αυτή είναι η μόνη συμβουλή που εγώ μπορώ να προσφέρω σε όσους αναζητούν συμβουλές. Και σε όσους, όχι με μεγάλη δυσκολία, τις προσφέρουν)

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


_____________________________

Το κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη 
«Εν ονόματι τίνος μιλούμε;» 

Κορνήλιος Καστοριάδης: «Εν ονόματι τίνος μιλούμε;»

«Εν ονόματι τίνος μιλούμε;». Σε ό,τι με αφορά, θα έλεγα ότι μιλώ εν ονόματί μου. Και δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας άνθρωπος στην ιστορία που να μίλησε στο όνομα κάποιου άλλου από τον εαυτό του. Η πεποίθηση όμως αυτή, ότι μπορεί κανείς να μιλάει στο όνομα των άλλων, ή όλων, είναι η φενάκη η πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους διανοούμενους και τους πολιτικούς.

Ο Ατταλί και ο Γκρομπάρ δεν μιλούν στο όνομα των πεινασμένων λαών αυτού του κόσμου. Μιλούν στο δικό τους όνομα και σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις περί του τι θα έπρεπε να είναι – ίσως – οι απόψεις των λαών του Τρίτου Κόσμου.

Τώρα, σε ποιόν μιλούμε; Εγώ εδώ μιλώ σε σας. Αλλά σε ποιόν μιλώ εν γένει; Κανείς δεν το ξέρει. Ο καθένας μιλάει κατά κάποιον τρόπο ρίχνοντας μιά μπουκάλα στη θάλασσα. Και το αστείο στην ιστορία είναι ότι αυτές οι μπουκάλες φαίνονται να είναι πολύ αποτελεσματικές: αιώνες αργότερα, άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν τα ονόματα αυτών που έγραψαν τα μηνύματα και που ποτέ δεν διάβασαν τι είχαν γράψει, σκέφτονται σε σχέση μ’αυτά που αυτοί είχαν πει. Έτσι, σε μιά συζήτηση όπως η δική μας, ανακαλύπτουμε ότι οι περισσότεροι σκέφτονται σύμφωνα με τις καρτεσιανές αρχές......

Πέραν τούτου, και για να απαντήσω στον Ατταλί, δεν νομίζω ότι ο Μορέν, ο Πιτσόρνο ή εγώ ο ίδιος υποτιμήσαμε έστω μία στιγμή τη σημασία της πείνας ή της ικανοποίησης των στοιχειωδών αναγκών των λαών του κόσμου. Αλλά, και το λέω αυτό χωρίς κακία, μου φαίνεται δημαγωγικό να φέρνουμε εδώ το πρόβλημα της πείνας – γιατί θα μπορούσαμε να αποδείξουμε σήμερα ότι οι Ινδοί, για παράδειγμα, πεινούν επειδή οι δυτικοί οικονομολόγοι και η ινδική κυβέρνηση είχαν στο κεφάλι τους τη δυτική έννοια της ανάπτυξης και θέλησαν να την επιβάλουν για να ικανοποιήσουν τη θέλησή τους για εξουσία δίνοντας την προτεραιότητα στα χαλυβουργεία, στην ατομική βόμβα κλπ. Γιατί, γι΄ αυτούς, δεν είναι σημαντική η χώρα όταν ο λαός ικανοποιεί την πείνα του, είναι σημαντική η χώρα όταν έχει χαλυβουργεία και την ατομική βόμβα.

Κ. Καστοριάδης 

Πηγή: Κορνήλιος Καστοριάδης: Σκέψεις πάνω στην «Ανάπτυξη» και την «Ορθολογικότητα», βιβλία ύψιλον, Αθήνα 1984.



Σκέψεις για τις εκλογές - Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης


Share/Bookmark

Πάλι, Ποτάμι.
Ένα απέραντο φρενοκομείο είναι η χώρα. Η διακυβέρνηση του Τσίπρα έχει αποδειχθεί καταστροφική, μόνο που αυτό δεν το διαπιστώνουν όλοι. Καθώς μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού έχουν ήδη, εδώ και καιρό, μία αίσθηση δυστυχίας και καταστροφής, ο Τσίπρας διατηρεί μία σχετικά υψηλή δημοφιλία, καθώς του αναγνωρίζονται "καλές προθέσεις".

Δύσκολο να τα βάλεις με τις προκαταλήψεις της κοινής γνώμης. Η οποία τις διαμορφώνει με πλήθος κριτηρίων, λογικών, συναισθηματικών, αισθητικών. Και κυρίως τις διαμορφώνει με βάση το συμφέρον. Συνήθως το άμεσο.

Η ατομική μας στάση στις εκλογές κρίνεται από το τι θεωρούμε σωστό, από το τι θεωρείται σκόπιμο, αλλά παίρνει υπόψιν του και το τι είναι πιθανό να συμβεί, με βάση τα επικρατούντα σενάρια.

Θα ήθελα να υποστηρίξω μία ισχυρή δύναμη που θα υποστήριζε τρία πράγματα ταυτόχρονα: Πρώτον, την ανάγκη πολιτικών ανάπτυξης που να δώσουν μέλλον στα νιάτα της χώρας, πολιτικών που μπορούν μόνο να είναι αποτελεσματικές αν στηρίζονται στη μείωση των κρατικών δαπανών και την επακόλουθη μείωση των φόρων. Δεύτερον, τη σύνθεση και τη συνεργασία ανάμεσα στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, προκειμένου να συνεννοηθούμε και να καταρτίσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για τις αναγκαίες αλλαγές στους θεσμούς μας, προκειμένου να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Τρίτον, να δίνει προτεραιότητα στην προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων.

Πιστεύω επίσης στην επείγουσα ανάγκη δημιουργίας κλίματος μετριοπάθειας και καταλαγής, στην ανάγκη μετώπου απέναντι στην οργή και την εχθροπάθεια.

Στις διαθέσιμες επιλογές, από αυτές που ζητούν σήμερα την ψήφο των πολιτών, δεν βρίσκω τέτοια απόλυτη ταύτιση.

Δεν μου είναι άγνωστη η "στρατηγική ψήφος". Κατά καιρούς έχω ψηφίσει "μετά βδελυγμίας" σχήματα που μου ήταν απεχθή, που όμως πίστευα ότι θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα.

Στις προσεχείς εκλογές είναι πολλοί που προτείνουν να ψηφίσουμε παρόμοια "το μη χείρον", έτσι ώστε να τερματίσουμε την παντοδυναμία του "Καίσαρα" Τσίπρα. Δεν κρύβω ότι αμφιταλαντεύτηκα, καθώς η καταστροφή των capital controls και του δημοψηφίσματος έχουν τη δική του σφραγίδα.

Θα ήθελα να "πέσει", καθώς η κυριαρχία του είναι άγονη, και επικίνδυνη.

Όμως, δεν θα εξαφανιστεί. Ακόμα και αν η ΝΔ "πάρει κεφάλι", θα έχει να αντιμετωπίσει το γνωστό "αντιμνημονιακό" στρατόπεδο, συσπειρωμένο και πάλι, διψασμένο για ρεβάνς, μόνιμο εμπόδιο στην εφαρμογή του μνημονίου. Από την οποία εφαρμογή εξαρτάται η επιβίωσή μας, βραχυπρόθεσμα. Δεν είμαι σίγουρος ότι μία ήττα του Συριζα σε αυτές τις εκλογές είναι απαραίτητος όρος για την ειρήνευση, που είναι αναγκαία για την ανάπτυξη.

Αν βάλουμε στη ζυγαριά και το ότι η ΝΔ είναι η ίδια, απαράλλαχτη με το κόμμα του Σαμαρά, του ψεύδους, της υποκρισίας, του κρατισμού, της πελατοκρατείας, της φεουδαρχίας, χωρίς καμιά νέα "πινελιά" στη δομή και τη φυσιογνωμία της, τότε το επιχείρημα του "μη χείρον, βέλτιστον", χάνει πολύ από την ισχύ του.

Με λίγα λόγια, δεν θεωρώ εξαιρετικά κρίσιμη την αναμέτρηση, τόσο που να στηριχθούν οι "βρυκόλακες" του παρελθόντος.

Ψυχραιμία.

Όσο και αν μου τη δίνει ο "Καίσαρας", δεν ξεχνώ ότι έχει αναλάβει, και αυτός, (προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία) να εφαρμόσει το μνημόνιο. Από το οποίο εξαρτάται η επιβίωσή μας.

Μετά από, την συνήθη, αμφιταλάντευση, αποφάσισα να παραμείνω πιστός στην επιλογή που έκανα τον Γενάρη και να στηρίξω το Ποτάμι.

Δεν είμαι απολύτως ικανοποιημένος από την πολιτική του Ποταμιού και από τις προτεραιότητες που θέτει. Ωστόσο κρίνω ότι είναι το πλησιέστερο σχήμα στις δικές μου προτεραιότητες, και κυρίως έχει στην ιδρυτική του συνείδηση τη σύνθεση και τη συνεργασία, που είναι τόσο επείγουσες, τόσο απαραίτητες για τον τόπο. Έχει τις δυνατότητες να δώσει καρδιά και λογική σε μία, οποιαδήποτε, μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας

Θα εργαστώ για την εκλογική του επιτυχία, αλλά και για να ξεπεράσει αυτά που εγώ θεωρώ αδυναμίες.

Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης 


πηγή:

Περί σοσιαλδημοκρατίας - Γιώργος Προκοπάκης


Share/Bookmark

Να παρατηρήσω πως η (μεταπολεμική) σοσιαλδημοκρατία έχει μερικά βασικά χαρακτηριστικά:

1. Αποτελεσματικό και ευνομούμενο κράτος

2. Αναδιανομή, μέσω της φορολογίας, του παραγόμενου πλούτου.

3. Μεγάλες επιχειρήσεις με χιλιάδες εργαζομένους.

4. Μεγάλο ποσοστό μισθωτής εργασίας.

5. Αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος.

6. Συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων με δημοκρατική εκπροσώπηση και συνεχή διαβούλευση κοινωνικών εταίρων.

7. Προστασία δικαιωμάτων του πολίτη.

Σοσιαλδημοκράτες μπορεί να υπάρχουν, η σοσιαλδημοκρατία όμως έχει αντικειμενικά προαπαιτούμενα. Για το λόγο αυτό "ευδοκιμεί" αποκλειστικά στην Ευρώπη και ειδικά στη βόρεια. Στα 60 χρόνια κοινωνικών αλλαγών στη Λατινική Αμερική, στην Ασία, την Αφρική η σοσιαλδημοκρατία δεν έπαιξε ουσιαστικό ρόλο. Στη Νότιο Ευρώπη υπήρξε μια παραλλαγή της συντηρητικής διαχείρισης. Στην Ελλάδα, ήταν μια καρικατούρα.

Γιατί να τα σκέφτεται κανείς τώρα; Στην προσπάθεια πολιτικής ταυτοποίησης και διαφοροποίησης, κάποιοι από τους ηττημένους του χώρου ανάμεσα στα δύο συντηρητικά κόμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούνται τη σοσιαλδημοκρατία ως τον συνεκτικό ιστό για την έξοδο από την κρίση.

Ισχυρίζομαι πως, απουσία των αντικειμενικών συνθηκών, η ΣΔ είναι αδύνατον να παίξει ρόλο στην προδιαγραφή της πορείας εξόδου από την κρίση για πολλά χρόνια - καμιά δεκαριά.

Το κοινωνικό κράτος απαιτείται να χρηματοδοτείται σταθερά και αξιόπιστα από τη μισθωτή εργασία (κυρίως). Πράγμα αδύνατον με 2.8 εκατ συνταξιούχους και 1.4 εκατ ανέργους - χωρίς μεγάλες επιχειρήσεις. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της ΣΔ απλώς δεν μπορεί να πραγματωθούν, ή μπορεί να πραγματωθούν με δανεικά, επιστροφή δηλαδή στην ΠΑΣΟΚική καρικατούρα, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, φεουδαλικά χαρακτηριστικά, διαπλοκή, κρατισμό, διαφθορά.

Το παιγνίδι είναι χαμένο από χέρι για τη ΣΔ. Ένας χαρισματικός ηγέτης, αν βρεθεί, μπορεί να τη φέρει κοντά στην εξουσία, ως πολιτικός. Όμως, ως διαχειριστική εναλλακτική θα είναι για πολλά χρόνια στο περιθώριο.

Ας παρατηρήσουμε πως το μέγιστο ποσοστό των σημείων αντιπαράθεσης με τη συντηρητική ΝΔ δεν αφορά τους οικονομικούς όρους αλλά επί μέρους ζητήματα φιλελευθερισμού: την ιθαγένεια, τις ελευθερίες, το Γιακουμάτο - όχι το οικονομικό υπόβαθρο.

Στη συγκυρία, η ΣΔ μόνο οραματικά στοιχεία μπορεί να προσφέρει. Η πραγμάτωσή τους όμως απαιτεί παρεμβάσεις στο πολυετές μεταβατικό στάδιο. Η ανόρθωση της χώρας απαιτεί την αναδιάρθρωση του κράτους, μαζικές επενδύσεις από το εξωτερικό, φιλελευθεροποίηση των δομών της οικονομίας - οπωσδήποτε και ένα κοινωνικό κράτος προσανατολισμένο στην ενίσχυση των πληττομένων, τους οποίους όμως πρέπει πρώτα να μπορεί να βρίσκει!

Κατ' εμέ, η πολιτική που απαιτείται πρέπει να στρέφεται προς την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Οι ιδεολογικές διαφορές πάντα θα υπάρχουν - πολιτικά όμως απαιτείται η ευρεία ευρωπαϊκή συμπόρευση. Κατά τούτο, η αναφορά στη ΣΔ και τον πόλο της, χωρίς την εξειδικευμένη παρέμβαση και τη σύμπηξη των απαραίτητων συμμαχιών, είναι ελάχιστα χρήσιμη στη συγκυρία. Είναι δυνητικά επικίνδυνη - χαράσσει τεχνητές διαχωριστικές γραμμές αποκλείοντας απαραίτητες συμμαχίες και πριμοδοτώντας άλλες άχρηστες ή αντιπαραγωγικές. Αναφέρομαι στη δαιμονοποίηση της συντηρητικής παράταξης και το παραμύθιασμα σχετικά με τον νεότευκτο τσιπρικό ευρωπαϊσμό.

Οι πολίτες πρέπει να δουν προτεραιότητες και το όνομά τους γραμμένο σ' αυτές. Ας δουλέψουν μαζί για πέντε χρόνια, ας πούμε, όλοι όσοι βλέπουν την ευρωπαϊκή κανονικότητα ως προαπαιτούμενο της ανάταξης και μετά ας σφαχτούμε.

Γιώργος Προκοπάκης 


πηγή: 

Sunday, August 30, 2015

Το τρένο του χρυσού κινητοποιεί την Ελλάδα


Share/Bookmark
Τα Διεθνή μέσα αναφέρουν ότι είναι πιθανόν να βρέθηκε το μυθικό τρένο των Ναζί, με μεγάλες ποσότητες χρυσού που είχαν λεηλατήσει από την κατεχόμενη Ευρώπη. Ο μύθος του τρένου του χρυσού κυκλοφορούσε για δεκαετίες και τώρα, στην περιοχή της Walbrzych της Πολωνίας, κοντά στο Ksiaz Castle, δυο κυνηγοί θησαυρών, που διεκδικούν το 10% των ευρέτρων, ειδοποίησαν τις Πολωνικές αρχές ότι εντόπισαν, με ειδικά μηχανήματα, ένα θωρακισμένο τρένο στα βάθη της γης, μέσα σε ένα τούνελ που έχει σφραγιστεί εδώ και δεκαετίες. Η πληροφορία για τον εντοπισμό του φέρεται να προήλθε από έναν από τους επιζώντες που βοήθησαν στο σφράγισμα της στοάς, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Τα τούνελ αυτά ήταν ένα δίκτυο από υπόγειες στοές που οι ναζί υποχρέωσαν τους άμοιρους Πολωνούς να φτιάξουν, για καταφύγια, υπόγεια εργοστάσια και άλλες καταχθόνιες δραστηριότητες. Ο δε χρυσός, εάν φυσικά υπάρχει, έχει λεηλατηθεί από τις κατεχόμενες χώρες και κυρίως από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κατέληξαν με φριχτό τρόπο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι Πολωνικές Αρχές το πήραν σοβαρά. Απέκλεισαν την περιοχή και ειδοποίησαν τους κάθε είδους κυνηγούς θησαυρών και περίεργους να μείνουν μακριά για λόγους ασφαλείας, γιατί θα γίνουν ανατινάξεις για να ανοίξει η στοά.

Αμέσως μόλις έγινε γνωστό κινητοποιήθηκε η Ελληνική διπλωματία για να ζητήσει μερίδιο. Ο πρώην Υπουργός κ. Φλαμπουράρης, με τη γνωστή ευαισθησία του στο θέμα, δήλωσε πως «οι Πολωνοί, σύμμαχοι των ναζί στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, οφείλουν άμεσα να ενημερώσουν την Ελληνική κυβέρνηση και να αποδώσουν τα κλεμμένα» ενώ η κ. ΠτΒ δήλωσε πως μόλις ξανανοίξει η Βουλή θα ζητήσει τη συγκρότηση μιας Επιτροπής κλεμμένου χρυσού να διερευνήσει το θέμα, από κοινού μαζί με την Επιτροπή διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Υ.Γ.
(Η είδηση για το τρένο είναι αληθινή.
Τα υπόλοιπα δεν θα μπορούσαν να είναι και αυτά;)







Saturday, August 29, 2015

Υπό προϋποθέσεις και καλή καρδιά!


Share/Bookmark
Είχα πει ότι θα πω δημόσια τι θα ψηφίσω. Ιδού, λοιπόν, σήμερα με Πανσέληνο. Αφού το σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα, το γύρισα από εδώ και από εκεί, κατέληξα σε κάτι.

Τα ερωτήματα που με απασχόλησαν, μετά από επτά μήνες της χειρότερης και πιο επικίνδυνης κυβέρνησης που πέρασε από αυτόν τον τόπο, μπορείτε να τα διαβάσετε στα συνημμένα άρθρα παρακάτω και σε άλλα προηγούμενα κείμενά μου (όπως Σκέψεις ενός αναποφάσιστου)

Παρακαλώ, αν δεν έχετε διάθεση να απασχολήσετε εξίσου το μυαλό σας διαβάζοντας λίγο, μη δαπανήσετε χρόνο με αυτή τη δευτερεύουσα απόφαση ενός άσημου προσώπου και μη σχολιάσετε πράγματα που εξηγούνται ήδη στα σχετικά άρθρα μου. Σέβομαι απόλυτα τις αποφάσεις καθενός. Αλλά ο δημόσιος διάλογος απαιτεί την ίδια τουλάχιστον επιμέλεια και προσπάθεια για να διαφωνήσει κανείς. Όπως στα συμπόσια στην αρχαιότητα, πρέπει όλοι να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο μέθης για να υπάρχει επικοινωνία. Αυτή ήταν η τέχνη του οινοχόου.

Εν συντομία, νομίζω ότι ένα πράγμα βάρυνε στην απόφασή μου περισσότερο. Η πεποίθηση ότι, αν κάτι αξίζει να γίνει άμεσα, είναι οι θεσμικές εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα μεταλλάξουν τον πυρήνα του πολιτικού προβλήματος της χώρας, που εστιάζεται στο πολιτικό της σύστημα και στη διαπλοκή των εξουσιών. Αυτά είναι που καταργούν και την πολιτική και τη Διοίκηση και το Kράτος. Που αποτρέπουν τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής δημοκρατικής κανονικότητας στην οποία οι πολίτες επιλέγουν ανάμεσα σε διαφορετικές ρεαλιστικές πολιτικές, αριστερές, δεξιές, φιλελεύθερες, ενώ το κράτος λειτουργεί και τις εφαρμόζει. Αυτό ακριβώς έκανε ο Ματέο Ρέντζι με τα αντίστοιχα ιταλικά προβλήματα. Για να μπορέσει αυτός και οι διάδοχοί του να κυβερνήσουν μια χώρα κυβερνήσιμη. Προχώρησε πρώτα και με κάθε κόστος στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις για να αποκαταστήσει τη σχέση πολιτών - πολιτικής - κράτους.

Θα ψηφίσω λοιπόν Ποτάμι υπό έναν όρο.

Εάν άμεσα, τώρα, ώστε να έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση και να αποτελέσει και σημαία προεκλογικής συζήτησης, δηλώσει σαφώς ότι, είτε έρθει πρώτος ο κ. Τσίπρας είτε ο κ. Μεϊμαράκης, προϋπόθεση μη διαπραγματεύσιμη για τη στήριξη είτε του ενός είτε του άλλου θα είναι να πραγματοποιήσει μέσα στον πρώτο μήνα διακυβέρνησης τις ακόλουθες τρεις αλλαγές:

1. Τον διαχωρισμό της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία. Η Κυβέρνηση που θα συσταθεί με τις ψήφους του Ποταμιού δεν θα έχει κανέναν βουλευτή Υπουργό, από κανένα από τα συμμετέχοντα κόμματα. Μια κυβέρνηση πολιτικών, τεχνοκρατών, υπό όποιον από τους δυο Πρωθυπουργό, ελεγχόμενη και στηριζόμενη από τους βουλευτές στο κοινοβούλιο. Θα ελευθερώσει τα χέρια του Πρωθυπουργού και θα επιτρέψει και στους βουλευτές, χωρίς το βάρος και τις αντιφάσεις της διακυβέρνησης, να συνδεθούν και πάλι με την κοινωνία όχι μέσω ρουσφετιών αλλά πολιτικής δράσης και ελέγχου των κυβερνητικών αποφάσεων. Και στους Υπουργούς να κάνουν, επιτέλους, τη δουλειά τους. Χωρίς το άγχος της επανεκλογής.

2. Την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου, μετά τη συγκρότηση της νέας Κυβέρνησης. Με την καθιέρωση ιδανικά ενός συστήματος διακοσίων μονοεδρικών, που θα κατανέμονται αναλογικά με τη δύναμη των κομμάτων στην επικράτεια. Και διαφορετικό ψηφοδέλτιο για κόμμα και τοπικό βουλευτή, με το δεύτερο ενιαίο για όλα τα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον να επιβάλει την κατάργηση του bonus των 50 εδρών. Θα απελευθερώσει τους πολίτες από τους εκβιασμούς, όπως αυτόν που με οδηγεί στην απόφαση τούτη. Και το ίδιο το Ποτάμι ακόμη το εμποδίζει από τη μετεξέλιξή του.

3. Τον διαχωρισμό της Πολιτικής ηγεσίας από τη Δημόσια Διοίκηση με την άμεση θέσπιση της θέσης του Γενικού Γραμματέα εξαετούς θητείας στα Υπουργεία, προερχόμενου από την ιεραρχία, επιλεγμένου με διαδικασίες διαφανείς και αξιοκρατικές, από ανεξάρτητες αρχές. Ώστε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της κομματοκρατίας και ανομίας και να δημιουργηθεί κράτος και ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση που σχεδιάζει και εφαρμόζει πολιτικές σύμφωνα με τις πολιτικές κατευθύνσεις των Υπουργών και τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. (βλ. σχετικά Δώσε κλώτσο να γυρίσει)


Καμία από αυτές δεν έχει δημοσιονομικό κόστος (το αντίθετο, θα έχουν και όφελος). Και θα αλλάξουν τη χώρα και το πολιτικό της σύστημα, τον τρόπο που βλέπουν οι πολίτες το κράτος, τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα κόμματα. Θα ξαναδώσουν αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια στους βουλευτές, στους υπουργούς, στους λειτουργούς της δημόσιας διοίκησης. Θα δημιουργήσουν κράτος. Και γι' αυτές μόνο θα άξιζε το Ποτάμι  αν τις επέβαλε, ακόμη κι αν δεν έκανε τίποτε άλλο ποτέ ξανά με την παρουσία του. Η Ελλάδα δεν θα ήταν ίδια μετά. 

Εάν το Ποτάμι δεν το κάνει (πράγμα πιθανόν, παρότι θα είχε και εκλογικό όφελος) ώστε η ελπίδα για το καλύτερο να αντισταθμίζει το ρίσκο της ψήφου μου, τότε υπερτερεί στον νου μου η ιδέα της αποφυγής του χειρότερου, τουλάχιστον.

Ποιο είναι το ρίσκο αυτό; Δεν έχω καθόλου πειστεί ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι έτοιμος να ξανακυβερνήσει (εξαρχής ή αργότερα όταν σφίξουν τα ζόρια) με τους Λαφαζάνηδες και τους Καμμένους, εάν έρθει πρώτος και οι συσχετισμοί τού το φέρουν έτσι που να τον βολεύει. Απέδειξε ότι είναι οπορτουνιστής. Άνθρωπος χωρίς αρχές και πεποιθήσεις, που κυβερνά με ορίζοντα μερικών εβδομάδων. Και ο χαρακτήρας δεν αλλάζει.

Και αν συμβεί αυτό, θα έχει τραγικές συνέπειες για τη χώρα.

Έτσι, στην περίπτωση αυτή, θα αναγκαστώ να πιάσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου) με πολλή προσοχή, σαν να κρατάω ένα χρησιμοποιημένο ιατρικό αναλώσιμο, μια γάζα, ένα τσιρότο, που ποιος ξέρει τι μικρόβια κουβαλάει, το ορθογώνιο χαρτάκι με τον δαυλό της Νέας Δημοκρατίας του κ. Μεϊμαράκη. Θα αναζητήσω με το μικροσκόπιο τα ονόματα εκείνα που ίσως να έχουν παρεισφρήσει από αμέλεια ή λάθος στο γαλάζιο ψηφοδέλτιο και φαίνονται πιο ανανεωτικά, κάπως πιο νέα, πιο διαφορετικά. ‘Έτυχε και στο παρελθόν να έχει αξιόλογους ανθρώπους η ΝΔ και φυσικά τους εξόρισε. Θυμηθείτε τη Μαριέττα Γιαννάκου, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, τον Στέφανο Μάνο. Πού ξέρεις λοιπόν; Θα προσπεράσω τους κάθε λογής Αδώνιδες και Βορίδηδες και άλλους Παναγιωτόπουλους, βιαστικά, σαν να μην υπάρχουν, μήπως και με προδώσουν τα χέρια μου, και θα το τοποθετήσω στον φάκελο με τη γνωστή σε όλους σφραγίδα. Ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να σταυρώσω κάποιον. Το κρίσιμο εκείνη τη στιγμή είναι να μην πέσει το βλέμμα μου σε κανέναν Κακλαμάνη, διότι δυο πράγματα μου φέρνουν αναγούλα στη ζωή μου, η υστερία και τα σκατά. Δεν θα το αντέξω.

Εν συνεχεία, αν όλα πάνε καλά, θα ρίξω τον φάκελο, όχι χωρίς κάποια ανακούφιση, στην κάλπη. Θα χαμογελάσω αμήχανα κάπως στους δικαστικούς αντιπροσώπους και στα παιδιά της ΚΝΕ, που από τη μεταπολίτευση και ύστερα διενεργούν και διαφυλάσσουν με ευλάβεια το αδιάβλητο των εκλογών στην Ελλάδα (όπως και την τάξη στις πορείες και διαδηλώσεις) και θα φύγω από το Εκλογικό μου Τμήμα περήφανος που νίκησα, για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά, την έμφυτη απέχθεια μου, την απέχθεια ενός εραστή της ελευθερίας, ενός αναθεωρητή, ενός φιλελεύθερου, απέναντι σε οτιδήποτε συντηρητικό, εξουσιαστικό και δεξιό. Μεγάλη νίκη για έναν άνθρωπο σαν εμένα. Ισοδύναμη με το να αντιμετωπίσω τη μεγάλη μου φοβία, τις κατσαρίδες. Που όμως χρειάζονται κι αυτές (σε ορισμένα μέρη, βέβαια), αν το δει κανείς λογικά στον βιολογικό κύκλο. Αποτελούν κι ετούτα ακόμη τα απεχθή έντομα ένα από τα κρισιμότερα κομμάτια της ισορροπίας του πολιτικού οικοσυστήματος.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προφυλασσόμαστε κατάλληλα, τόσο βιολογικά όσο και ψυχολογικά. Θα ζητήσω συγγνώμη από τα κόκαλα του αληθινά αριστερού beatnik παππού μου, που σίγουρα θα τρίξουν, κι από τους πρόσφυγες και όσους τους φροντίζουν, κι από τους μετανάστες και τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί εδώ, κι από τους ομοφυλόφιλους και όσους καταπιέζονται και στερούνται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες για να ζήσουν τη ζωή τους ισότιμα με αξιοπρέπεια, κι από όσους βιάζονται οι ελευθερίες της συνείδησής τους μέσα από κρατικές κατηχήσεις, υποσχόμενος πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου γι’ αυτούς.

Και θα επιστρέψω το ταχύτερο σπίτι μου, όπου, αφού πλύνω με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια τα χέρια μου με ένα διάλυμα μπεταντίν, θα χαλαρώσω από την ακραία ένταση με την υπέροχη Bourrée σε E minor, από το πέμπτο μέρος της Σουίτας σε E minor για λαούτο του Johann Sebastian Bach, και ένα ποτήρι Θαλασσίτη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Υ.Γ. για όσους δεν αντέχουν (απολύτως δικαιολογημένα)  τα ανωτέρω:

Εάν δεν άντεχα να κάνω αυτές τις σκέψεις, είμαι σίγουρος ότι θα απέφευγα για την ψήφο μου τα κάθε λογής καφενεία (και λόγω αισθητικής και λόγω ποιότητας) όπως και τα κοτζαμπάσικα και φασιστικά άκρα. Υπάρχουν πάντα (ευτυχώς) τα μικρά φιλελεύθερα κόμματα, από τα οποία προέρχομαι κι εγώ, που προσπαθούν να συγκροτηθούν, στραβά ή κουτσά, και μπορούν να μας ανακουφίσουν. Συγχωρήστε τους τις αδυναμίες, τις αδεξιότητες, την αδιέξοδη επιθετικότητα καμιά φορά. Απλοί άνθρωποι είναι, που όσο μπορούν το παλεύουν οι περισσότεροι, με καλή πρόθεση και κάμποσες φρέσκιες ιδέες. Θα σας ανακουφίσουν από τις τύψεις τού να μην ψηφίσετε καθόλου και θα βοηθήσετε να κρατηθεί ζωντανή η μαγιά που απαιτείται για να ανασυσταθεί το πολιτικό σύστημα στο μέλλον.

Εύχομαι ολόψυχα στον Σταύρο να κατορθώσει να πετύχει τον στόχο του, να προσελκύσει δηλαδή ψηφοφόρους από τον αριστερίστικο λαϊκισμό στη σοσιαλδημοκρατική σωφροσύνη.

Επίσης, στον κ. Μεϊμαράκη να κτίσει μια κανονική συντηρητική παράταξη.

Και σε όλους όσοι το παλέψουν, στη Δημιουργία, στη Δράση, στους σύγχρονους σοβαρούς Πράσινους, στη ΦΙΣ και σε κάθε νέα συγκροτημένη κίνηση, που αντιστοιχεί στον σύγχρονο κόσμο, να καταφέρουν να συμμετάσχουν, να βρουν την ταυτότητά τους με τις δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου που αντιστοιχούν ο καθείς και να πάνε καλά. Να είναι οι σπόροι ενός νέου πολιτικού συστήματος.

Σέβομαι την απόφαση καθενός, ακόμη και αν είναι διαφορετική από τη δική μου, όσο είναι καλοπροαίρετη και προϊόν μιας δικής του σκέψης για το καλό όλων και όχι μόνο για την πάρτη του.

Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας και καλή καρδιά!
Γ.Γ.Γ


και πάντα προσοχή πριν αναθέσετε τη δουλειά στον υδραυλικό και στις πονηρές μεθόδους του. Οι κίνδυνοι αναλύονται κάτωθι:





Thursday, August 27, 2015

Nicolas Chamfort


Share/Bookmark
"Υπάρχουν ορισμένες εποχές που η κοινή γνώμη είναι η χειρότερη από όλες τις γνώμες", 

έλεγε ο Nicolas Chamfort, (6 Απριλίου 1741 – 13 Απριλίου 1794), Γάλλος συγγραφέας του "Εμπόρου της Σμύρνης", γνωστός για τους αφορισμούς και τα επιγράμματά του. Γραμματέας του Λουδοβίκου 16ου και της αδελφής του αλλά και της Λέσχης των Ιακωβίνων.

Παρότι στωικά πίστευε πως "Υπάρχουν δυο πράγματα που πρέπει συνηθίσουμε, διαφορετικά η ζωή μας θα γίνονταν ανυπόφορη: τις ζημιές που προκαλεί ο χρόνος και τις αδικίες των ανθρώπων", εν τέλει αυτοκτόνησε προκειμένου να μην φυλακιστεί και πάλι σε κάποιο γύρισμα της Γαλλικής Επανάστασης.

Έτσι δραπέτευσε ο εραστής της ζωής Nicolas από την αγαπημένη του, γιατί δεν άντεξε το γεγονός πως "αφήσαμε ανενόχλητους αυτούς που έβαλαν φωτιά στο σπίτι και κυνηγάμε εκείνους που χτύπησαν τον συναγερμό".

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Isabella Clara Eugenia


Share/Bookmark


 H Isabella Clara Eugenia της Αυστρίας γεννήθηκε στη Σεγκόβια στις 12 Αυγούστου του 1566. Κόρη του Φιλίππου του Β' της Ισπανίας από την τρίτη του γυναίκα, την Ελισάβετ του Βαλουά. Παππούδες και γιαγιάδες της ήταν ο Αυτοκράτορας Κάρολος ο Ε' με την Ισαβέλλα της Πορτογαλίας από τη μεριά του πατρός της και ο Ερρίκος ο Β' της Γαλλίας με την Αικατερίνη των Μεδίκων από την πλευρά της μητρός της. Την προόριζαν να παντρευτεί τον Ροδόλφο τον Β', Ιερό Ρωμαίο Αυτοκράτορα, γιο του Μαξιμιλιανού του Β' και της Μαρίας της Ισπανίας. Σίτεψε όμως λίγο περιμένοντας για 20 χρόνια μέχρι να αποφασίσει ο εκκεντρικός Αυτοκράτωρ Ροδόλφος πως δεν είχε πρόθεση να παντρευτεί κανέναν εν γένει.


Μετά τη δολοφονία του θείου της, Ερρίκου του Γ' της Γαλλίας, από τον φανατικό νεαρό μοναχό Jacques Clément, στις 2 Αυγούστου του 1589, ο Φίλιππος ο Β' διεκδίκησε για την κόρη του χωρίς επιτυχία το στέμμα της Γαλλίας, διότι στη χώρα αυτή ίσχυε ο Σαλικός νόμος, που δεν επέτρεπε τη διαδοχή σε γυναίκες. Παρά τη στήριξη από το κοινοβούλιο του Παρισιού πρόλαβε ο Ερρίκος της Ναβάρας, νόμιμος διάδοχος σύμφωνα με τον Γαλλικό νόμο, να βαπτισθεί καθολικός κι έτσι της έφαγε τον Γαλλικό θρόνο.

Της βγήκε όμως σε καλό, διότι την πάντρεψαν τελικά με τον ξάδελφό της Αρχιδούκα Αλβέρτο της Αυστρίας και βασιλεύσαν από κοινού στην Ολλανδία. Υπήρξε μια δημιουργική περίοδος η βασιλεία τους. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους στήριξαν τις τέχνες και υπήρξαν Μαικήνες πολλών νέων καλλιτεχνών, όπως του Brueghel του νεώτερου, του Coebergher, του Van Veens και πολλών άλλων της χρυσής περιόδου της Ολλανδίας, ανάμεσα στους οποίους και ο Peter Paul Rubens, στον οποίο ανήκουν και οι εικόνες που δημοσιεύουμε. Η Ισαβέλλα μετά τον θάνατο του συζύγου της έγινε καλόγρια και μπήκε στο τάγμα των Φραγκισκανών. Την περίοδο εκείνη την απαθανάτισε ο μεγάλος καλλιτέχνης.

Ο άνδρας που απεικονίζεται δίπλα της μάλλον παρεισέφρησε στον πίνακα αργότερα ή πρόκειται για τον γελωτοποιό της, πράγμα που συνηθίζονταν την εποχή εκείνη, και είχε εμφανιστεί δίπλα της ως νάνος σε απεικονίσεις της σε νεαρότερη ηλικία.




Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 


Εικόνα:
Rubens, Peter Paul, and Workshop (detail), Flemish, 1577-1640, Oil on canvas,
 (115.6 x 88.6 cm) Norton Simon Art Foundation




Wednesday, August 26, 2015

Δεν θα αλλάξει ποτέ, λέμε!


Share/Bookmark

Ακόμη να συγκροτηθεί η Διαχειριστική Αρχή (η οποία είναι ανεξάρτητη και είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαχείριση κοινοτικών χρημάτων) για να απορροφηθούν τα κονδύλια για τους πρόσφυγες και μετανάστες και να χρηματοδοτηθούν τα σχετικά έργα (χώροι υποδοχής, παραμονής, μηχανισμοί καταγραφής, ελέγχου, επαναπροώθησης για όσους δεν εμπίπτουν στις κατηγορίες, γρήγορης χορήγησης ασύλου, στήριξης υγειονομικής και βασικών αναγκών, ενσωμάτωσης). Εκκρεμεί από πέρυσι τον Ιούνιο.

Από την προηγούμενη Κυβέρνηση και φυσικά κι ετούτη. Από πίτα που δεν τρως..., λένε. Σιγά μην κυβερνήσουμε κιόλας! Ας κάνουμε πέντε εκλογές και δέκα δημοψηφίσματα να περνάμε την ώρα μας. Αυτοί (οι πολίτες, οι πρόσφυγες) θα τα φέρουν βόλτα μόνοι τους, όπως πάντα. Εμείς τους νοιαζόμαστε, με τα λόγια...

Μέχρι τότε η χώρα μπαίνει σε καραντίνα από τους Βαλκάνιους γείτονες σταδιακά.

Πάει στοίχημα (για όσους γνωρίζουν είναι βεβαιότητα) πως μέχρι να ιδρυθεί, να λειτουργήσει, να σχεδιαστούν οι δράσεις και τα έργα και να ανατεθούν οι πρώτες συμβάσεις, θάχει τελειώσει ο πόλεμος και θάχει ξεκινήσει η ανοικοδόμηση; Όσοι είναι να περάσουν ή να μείνουν θάχουν περάσει ή μείνει όπως-όπως.

Και τότε, αν δεν αφαιρεθούν τα χρήματα, θα ζητηθεί από την Ε.Ε. αρμοδίως να χρησιμοποιηθούν για τις γνωστές "καταρτίσεις ευπαθών ομάδων"; Ξέρετε, για τις γνωστές δραστηριότητες "κοινωνικής αλληλεγγύης", προς τους ίδιους τους "κοινωνικά αλληλέγγυους", για την αναβάθμιση δεξιοτήτων δημοσίων υπαλλήλων, επιμίσθια, αυτοαξιολογούμενες "καινοτόμες δράσεις" και λοιπούς παρατρεχάμενους χαραμοφάηδες του "κοινωνικού κράτους", εντός και τριγύρω του.

Δεν θα αλλάξει ποτέ, λέμε! 

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Το μηδαμινό και η πηγή του


Share/Bookmark
Ένας άνθρωπος από τον οποίο έμαθα πολλά στη δουλειά μου έλεγε πως ο καλύτερος τρόπος να αποτύχεις σε ένα project είναι να ασχολείσαι με αποτυχημένους, που έτυχε να βρεθούν σε μια θέση και προκαλούν ή εκβιάζουν. Επεκτείνοντας, ο πιο γρήγορος τρόπος να κυριαρχήσει το τιποτένιο ή να γίνεις ο ίδιος μηδαμινός είναι να πολεμάς μηδαμινότητες.

Όταν κάτι πάει στραβά, όταν πολλά αστεία υποκείμενα εμφανίζονται από το πουθενά, από καφενόβιους ως χαφιέδες, και εμποδίζουν να προχωρήσει οτιδήποτε, όταν οι εμπλεκόμενοι και οι μηχανισμοί τους αρχίζουν να τους παίρνουν στα σοβαρά, όταν ο κόσμος αρχίζει να τους ακούει, μην τους κάνεις τη χάρη να ασχοληθείς μαζί τους, έλεγε. Θα χάσεις τον χρόνο σου, την ψυχραιμία σου, και τελικά θα χάσεις, απλά.

Ψάξε, βρες αυτόν κι αυτό που τα γεννάει. Κατάφερε να μάθεις τι ζητά στ' αλήθεια, καθώς στη χώρα αυτή κανείς δεν μιλά ευθέως. Είτε από κουτοπονηριά είτε για ξεκάρφωμα. Αν το καταφέρεις αυτό, θάχεις λύσει το μισό πρόβλημα. Μπορεί ο λόγος που δεν θέλει κάτι να είναι φόβος, δυσπιστία, να επιδιώκει συμμετοχή ή απλά ένα αντάλλαγμα. Αν αυτό που ζητά είναι συζητήσιμο και καλύτερο από την εναλλακτική, μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός. Αν όχι, αν δεν βρίσκεις διέξοδο, τα βάζεις μαζί του και μόνο. Ή θα τον κερδίσεις ή θα σε κερδίσει.

Σοφή συμβουλή.

Γι' αυτό μου φαίνεται χάσιμο χρόνου να ασχολείται κανείς με ανθρώπους που κάθονται ή επιδιώκουν να καθίσουν σε καρέκλες μεγαλύτερες από το μέγεθός τους. Κάτι Προέδρους και προεδρίνες, επίδοξους Προέδρους, υπουργούς και υπουργίσκους, αρχηγούς και αρχηγίσκους. Τους θρέφει η ενασχόληση αυτή κι από γραφικές περσόνες τούς κάνει να μοιάζουν υπαρκτά πρόσωπα.

Έτσι λοιπόν, αγαπητοί φίλοι του μεταρρυθμιστικού χώρου, βρείτε καλύτερα την πηγή, τον υπεύθυνο, και λύστε το πρόβλημά σας (μας) μαζί του (αν είναι δυνατόν να λυθεί). Ή αλλιώς, νικήστε τον. Ο τρίτος δρόμος, να ασχολείστε με τους γραφικούς και τα τσουτσέκια, είναι σίγουρη η δική σας (μας) ήττα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.




Monday, August 24, 2015

Το βλέπετε; Δεν θάχετε την τύχη ποτέ να το ξαναδείτε


Share/Bookmark
Δεν θάχετε την τύχη ποτέ να το ξαναδείτε. Ούτε εσείς, ούτε οι απόγονοί σας. Ούτε κανείς άλλος ποτέ πια.

Αυτό που βλέπετε ήταν ο επιβλητικός ναός του Δία - Βάαλ στην αρχαία πόλη της βασίλισσας Ζηνοβίας. Εκεί όπου κατέληγαν οι ταξιδιώτες και οι έμποροι που περνούσαν από την περίλαμπρη πολιτεία της Παλμύρας για αιώνες. Έλληνες, Ρωμαίοι, Ιουδαίοι, Ασσύριοι, Φοίνικες, ανατολίτες, όλες οι φυλές της οικουμένης ξαπόσταιναν στο πλούσιο βασίλειο στην όαση αυτή καταμεσής της ερήμου. Διάσχιζαν την κεντρική λεωφόρο της πόλης, ανάμεσα σε περιστύλια, ναούς, σπίτια, καταστήματα και στοές για να φτάσουν στον μεγάλο ναό που φωτίζονταν από τις δάδες και τα λυχνάρια. Όσο γύρω η έρημος άναβε τα άστρα της.

Ο Ναός αυτός δεν υπάρχει πλέον. Μετά από 20 αιώνες, το 2015, βάρβαροι τον έζωσαν με εκρηκτικά και τον ανατίναξαν. Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της αρχαιότητας, παγκόσμια (δική μας δηλαδή) πολιτιστική κληρονομιά. Σωριάστηκαν οι περήφανοι τοίχοι που είχαν αντισταθεί στους ανέμους της ερήμου και στη βία των ανθρώπων τόσα χρόνια. Έπεσαν οι κίονες. Συντρίφτηκε ο μοναδικός γιγαντιαίος μονόλιθος που κάλυπτε το ιερό, με την εκπληκτικής τέχνης απεικόνιση του Ήλιου απέναντι από αυτή της σελήνης. Τα κτήνη λίγο νωρίτερα είχαν βασανίσει και αποκεφαλίσει τον 82χρονο Έφορο αρχαιοτήτων, μελετητή και φύλακά του για 50 τόσα χρόνια.


Πάει. Δεν υπάρχει πια. Έπεσε. Ανατινάχτηκε. Δεν θα τον ξαναδούμε.

Για έγκλημα πολέμου μίλησε η Γενική διευθύντρια της UNESCO, και κάλεσε πάλι τη Διεθνή Κοινότητα να παρέμβει.

Ευχαριστώ την τύχη που με αξίωσε να βρεθώ στον ίσκιο του, που νόμιζα πως θα κρατήσει πολύ μετά τη δική μου ζωή. Πως εγώ ήμουν το τίποτε μπροστά του. Πως αυτός θα κουβαλά στην αιωνιότητα τα πατήματά μου, όπως και εκατομμύρια άλλων ανθρώπων τόσον χρόνο, τόσους αιώνες.

Κι όμως, αλλιώς ήρθαν τα πράγματα. Εγώ χρεώθηκα στην υπόλοιπη μικρή, σύντομη και άσημη ζωή μου να τον κουβαλώ μέσα μου, λαμπρό κι ασήκωτο. Μια πολύτιμη ανάμνηση χαραγμένη στα φευγαλέα κύτταρα του νου και στις αφηγήσεις της γλώσσας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Για περισσότερα και άλλες φωτογραφίες στο
http://katoptra.blogspot.com.es/2015/05/blog-post_53.html

Και για την ανικανότητα της Διεθνούς Κοινότητας να παρέμβει
http://katoptra.blogspot.com.es/2015/08/blog-post_27.html



Φωτογραφίες: Giorgos Giannoulis-Giannoulopoulos
Από την τελευταία μου επίσκεψη στη Συρία τα Χριστούγεννα του 2009 / Πρωτοχρονιά του '10.


,

Σκέψεις ενός αναποφάσιστου


Share/Bookmark

Για πρώτη φορά τραβάω τέτοιο ζόρι να αποφασίσω τι θα ψηφίσω (αν ψηφίσω). 

Ξεκινάμε από το ζητούμενο της ψήφου, όσον με αφορά: να μπει η Ελλάδα σε μια σταθερή, βιώσιμη και μη αναστρέψιμη πορεία βελτίωσης που θα τη φέρει σταδιακά εγγύτερα ή θα την κάνει να ξεπεράσει τις ανεπτυγμένες δυτικές δημοκρατίες σε ευμάρεια, πλούτο, ελευθερίες, για όλο και περισσότερους πολίτες. Που θα την κάνει μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα, με κανονικά προβλήματα και κανονικές αντιθέσεις. Που θα ανατρέψει τη σταθερά φθίνουσα πορεία απόκλισης ή ακόμη οπισθοδρόμησης προς τη φεουδαρχία, προς τη βαλκανική εθνικοπερήφανη μπανανία, που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια σε κάθε τομέα, οικονομικό, κοινωνικό, ιδεολογικό. Όσοι ξεκινάτε από άλλο από αυτό το ζητούμενο, η ανάλυση αυτή προφανώς δεν σας αφορά.

Για να το καταφέρει αυτό σε βάθος χρόνου, δεν αρκεί ένα κόμμα. Ακόμη και αν ήταν το κόμμα στο οποίο εγώ ανήκω, και δεν υπάρχει με αξιώσεις (ένα φιλελεύθερο προοδευτικό κόμμα). Δεν αρκεί αυτό, προφανώς. Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα «καλόστροφο» πολιτικό σύστημα που να μπορεί να το πετύχει.

Έχω μια πεποίθηση, που έχω εκφράσει πολλές φορές: στη Δημοκρατία η αντιπολίτευση είναι εξίσου σημαντική με την Κυβέρνηση ή και περισσότερο. Γιατί η πρώτη είναι το παρόν ενώ η δεύτερη το μέλλον που επηρεάζει και το παρόν. Το όποιο μέλλον. Η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και δώθε έπασχε από αυτό ακριβώς. Κάθε αντιπολίτευση ήταν χειρότερη από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτό οδηγεί σε έναν καθρέφτη που παραμορφώνει στο άπειρο κάθε φορά προς το χειρότερο, εμποδίζοντας την όποια κυβέρνηση να γίνει καλύτερη από αυτό που είναι. Ποτέ μέχρι τώρα μια αντιπολίτευση δεν πίεσε την κυβέρνηση να γίνει καλύτερη, σε κανέναν τομέα. Κολάκευσε μέσα από την εύκολη και τυχοδιωκτική καλλιέργεια του χειρότερου. Κι έτσι ο κόσμος συνήθισε στο χειρότερο. Του φαίνεται η φυσική τάξη πραγμάτων. Εκπαιδεύτηκε και κάθε φορά το επιζητά. Ίσως γιατί έχει πολύ καιρό να ακούσει το καλύτερο να μιλά.

Γι' αυτό γίνονται κάθε τρεις και λίγο εκλογές. Το εκάστοτε λίγο ή πολύ χειρότερο βιάζεται να εγκαθιδρυθεί στην εξουσία, όλα τα άλλα (ακόμη και το μακροπρόθεσμο συμφέρον του ίδιου ) ξεχνιούνται. Το χειρότερο δεν βλέπει το μέλλον πέρα από το πολύ άμεσο, ούτε καν το δικό του. Κυρίως γι’ αυτό είναι χειρότερο. Κάθε φορά βλέπει και λιγότερο.

Αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει.

Η αμφιταλάντευσή μου για το τι θα ψηφίσω και το αν θα ψηφίσω σε τούτες τις εκλογές έγκειται σε αυτό το μέλλον:

1. Εάν τυχόν έρθει πρώτη η ΝΔ και συγκυβερνήσει με το Ποτάμι, θα αναγκαστεί να εφαρμόσει αυτή η Κυβέρνηση τις υφεσιακές συμφωνίες του κ. Τσίπρα, εκτός αν βρει τη δύναμη να τις επαναδιαπραγματευθεί στην κατεύθυνση της δραστικής μείωσης του Κράτους, των δομικών μεταρρυθμίσεων και ενός στρατηγικού σχεδίου για τη χώρα, που θα ρίξει μια βόμβα απελευθέρωσης, ανταγωνισμού, ίσων ευκαιριών και ανάπτυξης σε κάθε τομέα. Να έρθει σε ρήξεις με το αρρωστημένο μέρος της σάρκας της και να προτείνει προοδευτικές και ανατρεπτικές λύσεις. Από την οικονομία έως κοινωνικά ζητήματα. Τις νέες μορφές οργάνωσης της ζωής, της παραγωγής, της εργασίας, της Παιδείας, των θρησκευτικών δογμάτων, της οικογένειας. Όλα αυτά που, αξεχώριστα, κάνουν τις προηγμένες κοινωνίες να εξελίσσονται και να προχωρούν. Αλλά που δεν περιέχονται επαρκώς στα γονίδια της Ελληνικής Δεξιάς που απαρτίζεται κατά κύριο λόγο, πλην εξαιρέσεων, από κρατιστές, πελάτες και φιλελεύθερους φύλαρχους. Ούτε της κρατικίστικης και συντηρητικής ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.  

Λίγο πιθανό μου φαίνεται λοιπόν να κινηθούμε προς την αισιόδοξη κατεύθυνση, λόγω της εσωτερικής ανομοιογένειας, της έλλειψης βάθους και των αντιφάσεων και των δύο πιθανών κυβερνητικών κομμάτων στην περίπτωση που προηγηθεί ο κ. Μεϊμαράκης. Εν πολλοίς θα εξαρτηθεί από τον ίδιο. Μακάρι να τα καταφέρει, φυσικά. Αν όχι (το πιο πιθανό), θα πρέπει να διαχειριστούν με αξιοπρέπεια μια σχετική φτωχοποίηση εντός της Ευρώπης. Την υποβάθμιση της χώρας στον καταμερισμό εργασίας με όλο και μικρότερη εγχώρια προστιθέμενη αξία, όλο και λιγότερους δημιουργικούς ανθρώπους, σε μια φτωχή κι εξαρτημένη περιφέρεια της Ευρώπης, τουλάχιστον όμως ειρηνική και σταθερή για ένα διάστημα. 

Ο χρόνος για τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης προοδευτικής αντιπολίτευσης και μιας σοβαρής σοσιαλδημοκρατίας ικανής να ανταγωνιστεί τη λαϊκή περονική Αριστερά του κ. Τσίπρα (καθώς το Ποτάμι, όντας κυβέρνηση, δεν θα μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο) θα είναι ελάχιστος.  Αλλιώς, η μόνη αντιπολίτευση θα μείνει ο κ. Τσίπρας, η Αριστερή πλατφόρμα, οι Καμμένοι και οι Χρυσαυγίτες. Κακή, πολύ κακή προοπτική μού φαίνεται για δυο τρία χρόνια από τώρα. Θα τα καταφέρει άραγε να δημιουργηθεί μια σοβαρή αντιπολίτευση στη ΝΔ –Ποτάμι, που θα αντικαταστήσει το δίδυμο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, λίγο προς το καλύτερο,  και να υποκαταστήσει τον συντηρητικό λόγο των λαϊκιστών; Υπάρχουν κάποιες πιθανότητες. 

Ο  κ. Τσίπρας ως μόνη "ευρωπαϊκή" (Θου Κύριε...) αντιπολίτευση θα έχει την ευκαιρία να καταπιεί τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του "λαϊκού ΠΑΣΟΚ". Και ο κίνδυνος του οπορτουνισμού του να εκτροχιάσει την Κυβέρνηση θα παραμείνει μεγάλος. Ενώ αναμφίβολα στο τέλος κάποιας περιόδου, μικρής ή μεγάλης, θα την διαδεχτεί και πάλι βάζοντας τέλος στο όνειρο. Μόνος ή μαζί με τους τότε Λαφαζάνηδες και δραχμένους. Με ό,τι συνεπάγεται.  

2. Να έρθει πρώτος ο Τσίπρας. 

2.1. Εάν έρθει πρώτος ο κ. Τσίπρας, το πιο πιθανό είναι να αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με το Ποτάμι και να αναγκαστεί να "φάει τα σκατά του" και να διαχειριστεί αυτός τη σχετική φτωχοποίηση εντός της Ευρώπης τουλάχιστον. 

Έως τότε μπορεί να έχει κατορθώσει να δημιουργηθεί μια κανονική ευρωπαϊκή Δεξιά και ένα κανονικό φιλελεύθερο προοδευτικό κόμμα, που θα αναλάβουν τη συνέχεια και θα κάνουν αντιπολίτευση προς το καλύτερο. Κι όταν ο Τσίπρας (όχι αργά) χάσει την εξουσία, θα μείνει ο χώρος για να δημιουργηθεί μια κανονική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

2.2. Υπάρχει και η δεύτερη (όχι αποκλειόμενη) υποπερίπτωση. Μπροστά στη δύσκολη αυτή τριετή προοπτική, ο κ. Τσίπρας θα λακίσει, θα προτιμήσει να τα βρει πάλι με τον κ. Λαφαζάνη (αν ποτέ τα είχαν χαλάσει) και θα βαδίσουμε όλοι μαζί ωραία και καλά τον δρόμο της δραχμής, σέρνοντας, τη στιγμή που θα ενταθεί το οικονομικό αδιέξοδο, τους πολίτες να αποφασίσουν γι' αυτό. Έτσι θα μπορούσαν να φανταστούν τον εαυτό τους ισόβιο αφέντη μιας αριστερολαϊκίστικης βαλκανικής μπανανίας.

Υπάρχει βέβαια και η τρίτη, ελάχιστα πιθανή αλλά υπαρκτή εκδοχή, η  αυτοδυναμία του κ. Τσίπρα. Ίσως να ήταν και απελευθερωτική για όλους τους υπόλοιπους αλλά μάλλον καταστροφική για τη χώρα. Ή η προοπτική μιας νέας συγκυβέρνησης τσιπροκαμμένων. Αρνούμαι να τις σκεφτώ για ψυχολογικούς λόγους. 'Έχει και η προσπάθεια αυτοκυριαρχίας τα όριά της.

Ο - σε κάθε περίπτωση - σημαντικός ρόλος του Ποταμιού έχει μια δόση τραγικότητας. Με μη ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα (σοσιαλδημοκρατικό ή φιλελεύθερο;) δεν είναι ξεκάθαρος ο πολιτικός χώρος που διεκδικεί και πορεύεται με αντιφάσεις. Φαίνεται να διεκδικεί τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, το ευρωπαϊκό και λογικό ΠΑΣΟΚ, θα λέγαμε. Λογική φιλοδοξία. Και απαραίτητη εξέλιξη. Και δύσκολο να το πετύχει με ασαφές στίγμα.

Έθεσε όμως τον εαυτό του το ίδιο σε μια θέση εξαιρετικά δύσκολη. Eπιλέγοντας την ήπια αντιπολίτευση στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, που είναι όχι μόνο ο βασικός υπεύθυνος για την κατάσταση που περιήλθαμε αλλά και ο βασικός του αντίπαλος στους ψηφοφόρους τους οποίους επιχειρεί να προσελκύσει, του αναγνώρισε την πρωτοκαθεδρία στον χώρο που το ίδιο διεκδικεί. Είτε συγκυβερνήσει με τον Τσίπρα είτε με τη ΝΔ δεν θάναι εύκολο. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να απορροφηθεί σταδιακά. Θα έχει όμως περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει και να καταλάβει τον χώρο μετά τη μοιραία αποχώρηση του Τσίπρα από το προσκήνιο 2-3 χρόνια μετά, εάν τα ικανά στελέχη του εκμεταλλευθούν την κυβερνητική δυνατότητα.

Μόνο, προσοχή! Το λαϊκό ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα ισχυρότερο από το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ. Το χρησιμοποιούσε για να περισώσει καταστάσεις και το πέταγε μόλις ίσιωναν τα πράγματα για να πέσει στη μάσα. Το αυτό φυσικά ίσχυε και για τη λαϊκή Δεξιά. Αν αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα. Τον χώρο της κεντροαριστεράς θα τον καταλάβει ο Τσίπρας και θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι που δεν είναι το ίδιο για να επιβιώσει.

Το στοίχημα του Ποταμιού  είναι να υποδεχτεί τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και στο λαϊκό ΠΑΣΟΚ. Σε αυτές τις εκλογές θα φανεί κατά πόσο η στρατηγική του πετυχαίνει. Σημαντικό δεν είναι πόσους θα απωλέσει προς τη ΝΔ αλλά πόσους θα υποδεχτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.  Διαφορετικά θα έχει αποτύχει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.

Η κύρια δυνατότητά του αυτή τη στιγμή για να συμβάλει ουσιαστικά στην αλλαγή του τοπίου στο μέλλον και να  αποτελέσει και το ίδιο μέρος του μέλλοντος αυτού με κάποιον τρόπο, είναι να απαιτήσει τη μεταρρύθμιση των θεσμών, πρώτα από όλα. Αυτών που αναπαράγουν το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα. Να  θέσει δυο βασικές προϋποθέσεις για τη στήριξη οποιασδήποτε κυβέρνησης, είτε του κ. Τσίπρα είτε του κ. Μεϊμαράκη:

α) την άμεση, αμέσως μετά τη συγκρότησή της νέας Κυβέρνησης, αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Με την καθιέρωση ιδανικά ενός συστήματος διακοσίων μονοεδρικών, που θα κατανέμονται αναλογικά με τη δύναμη των κομμάτων στην επικράτεια. Και διαφορετικό ψηφοδέλτιο για κόμμα και τοπικό βουλευτή, με το δεύτερο ενιαίο για όλα τα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον  να επιβάλει την κατάργηση του bonus των 50 εδρών.

β) την επιβολή και στο ίδιο και στον όποιο Κυβερνητικό εταίρο τού άμεσου διαχωρισμού ανάμεσα στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Από την πρώτη Κυβέρνηση. Κανένας βουλευτής υπουργός. Μια κυβέρνηση πολιτικών, τεχνοκρατών, υπό όποιον από τους δυο Πρωθυπουργό, αλλά ελεγχόμενη και στηριζόμενη από τους βουλευτές στο κοινοβούλιο. Όχι βουλευτές σε κυβερνητικές θέσεις. Θα ελευθερώσει τα χέρια του Πρωθυπουργού και θα επιτρέψει και στους βουλευτές, χωρίς το βάρος και τις αντιφάσεις της διακυβέρνησης, να συνδεθούν και πάλι με την κοινωνία όχι μέσω ρουσφετιών αλλά πολιτικής δράσης και ελέγχου των κυβερνητικών αποφάσεων.

Αυτές οι δυο αλλαγές θα δημιουργήσουν τις συνθήκες σταδιακής και διαρκούς βελτίωσης του πολιτικού προσωπικού σε ένα ανοιχτό και ανταγωνιστικό πολιτικό περιβάλλον και τη σοβαρότητα του πολιτικού διαλόγου. Και, συνεπώς, την ποιότητα διακυβέρνησης και την αυτοσυνείδηση των πολιτών. Θα ανοίξουν και πάλι την πολιτική στους πολίτες.

Ο Ματέο Ρέντζι στην Ιταλία, παρά την κρίση και τα επείγοντά της, πρώτο στην ατζέντα έθεσε το θέμα της μεταρρύθμισης των θεσμών ώστε να μπορούν να κυβερνήσουν, να λάβουν αποφάσεις και να λειτουργήσει η δημοκρατία σωστά. Γιατί, δίχως αυτό, ό,τι και να πετύχαινε στην οικονομία θα πήγαινε στράφι στην επόμενη γύρα. Εκεί τα έπαιξε όλα και άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού που δημιουργούσε το πρόβλημα.

Δυστυχώς, δεν φαίνεται αυτά να είναι ζητήματα πρώτης προτεραιότητας στον πολιτικό του λόγο. Να έχουν αναδειχτεί ξεκάθαρα ως συνθήκες sine qua non. Βασικά, εκτός σωστής εμμονής στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, δεν φαίνεται να έχει στη συνείδηση του κόσμου κατορθώσει να ταυτιστεί με οποιεσδήποτε δυο - τρεις βασικές προτάσεις πρώτης προτεραιότητας. Να έχει σηκώσει δυο σημαίες που να τις ξέρουν όλοι. Πέρα από πολλές ενδιαφέρουσες και συγκροτημένες προτάσεις. Να πει ο πολύς ο κόσμος, "αν ψηφίσω Θεοδωράκη, θα κάνει τουλάχιστον αυτό κι αυτό". Και αυτά δεν θα τα διαπραγματευτεί, θα τα επιβάλει. Δύο, τα σημαντικότερα, όχι παραπάνω. Διαφορετικά  δεν κερδίζονται εκλογές, συνήθως.

Αυτό λοιπόν είναι ένα μέρος του προβληματισμού μου για το «Τι ψηφίζεις, κύριος;» στις παρούσες συνθήκες. Ψηφίζουμε στην ουσία για τη μεθεπόμενη κυβέρνηση, όχι μόνο για την επόμενη. Αυτή, η μεθεπόμενη, θα είναι η κρίσιμη. Η οποία θα βελτιώσει ή θα διαλύσει ό,τι μέτριο ή καλό θάχει πετύχει η προηγούμενη.

Σε ποια περίπτωση υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αντιστραφεί ο κύκλος του κακού προς το χειρότερο και να δημιουργηθεί ένα βιώσιμο πολιτικό σύστημα, με κανονικά πολιτικά κόμματα; ΄Eνα ευρωπαϊκό δεξιό, ένα φιλελεύθερο, ένα σοσιαλδημοκρατικό και -ενδεχόμενα- ένα πράσινο κόμμα, που να εναλλάσσονται, να συζητούν, να συγκρούονται, να συμμαχούν, φέρνοντας νέες ιδέες στον δημόσιο διάλογο και κάνοντας τη χώρα να προχωρά στον δρόμο του λογικού; Και να εκτοπίσουν τους λαϊκισμούς, δεξιούς και αριστερούς, στο πολιτικό περιθώριο;

Με δυο λόγια, πώς θα γίνει να επινοήσουμε αντιπολιτεύσεις που ψάχνουν να γίνουν καλύτερες από τις εκάστοτε κυβερνήσεις;

Αφού λοιπόν κανείς επιλέξει ποιο νομίζει πως είναι το καλύτερο σενάριο, σκέφτεται τι να ψηφίσει για να έχει περισσότερες πιθανότητες να πάει προς αυτό. Και καταπίνει τον εγωισμό του, τις δικές του προτεραιότητες ή τοποθέτηση, και το κάνει.

Φυσικά, ό,τι και να αποφασίσει να πριμοδοτήσει κανείς με την ψήφο του από τα παραπάνω, (ή να νομίσει ότι πριμοδοτεί), κανείς δεν αποκλείει τις περιπτώσεις του απρόβλεπτου γεγονότος. Του ατυχήματος ή του ευτυχήματος.


Ή, κατ’ άλλους, του θαύματος.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 



πρώτη δημοσίευση:  http://marketnews.gr/article/265941/skepseis_enso_anapofasistou