Σκέφτομαι την Ελλάδα με τα μάτια του νεαρού που υπήρξα, όταν πρωτόβγαινε κι ανοίγονταν στον κόσμο, 20-30 χρόνια πριν. Το επαρχιακό ξεχαρβαλωμένο αεροδρόμιο του Ελληνικού, την αναμονή για ελέγχους συναλλάγματος, την αγωνία πόσο θα έχει ανέβει το φιορίνι, το φράγκο, το μάρκο, η πεσέτα, και δεν θα φτάνουν να αγοράσω τίποτα οι δραχμούλες που με τόσο κόπο είχα συγκεντρώσει, το θάμπος όταν φτάναμε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ ή της Φρανκφούρτης. Τα τραίνα της Ευρώπης, που ήταν μια καινούργια εμπειρία. Κι ύστερα το Ελευθέριος Βενιζέλος όπου βρίσκομαι, την Αττική οδό που με έφερε ως εδώ, το μετρό που με έχει φέρει άλλες φορές, τα καινούργια περιπολικά, τα λεωφορεία, τις ουρές των καινούργιων ταξί, τη φυσικότητα με την οποία γύρω μου τα νέα παιδιά ταξιδεύουν ελεύθερα (αλλά πλέον όχι τόσο ξέγνοιαστα αυτές τις μέρες), στο μεγάλο Ευρωπαϊκό τους σπίτι.
Και σκέφτομαι πως ναι, μπορεί να μην πετύχαμε τα πάντα, να μην τα κάναμε όλα σωστά, αλλά έπιασαν τόπο τα εκατό και βάλε δισεκατομμύρια ευρώ των Ευρωπαίων φορολογουμένων που χρηματοδότησαν αυτά τα έργα, και πολλά άλλα που κάνουν να λειτουργεί η καθημερινότητά μας, τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Έστω και εάν σπαταλήσαμε αρκετά. Έστω κι αν μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα, όλα τούτα που θεωρούμε φυσικά και δεδομένα κι άλλα πολλά της καθημερινότητάς μας είναι η Ευρώπη. Δρόμοι, μουσεία, νοσοκομεία, λιμάνια, συστήματα πληροφορικής, υποδομές, καλλιέργειες, μεταφορικά μέσα, τεχνογνωσία, ασφάλεια....
Και σκέφτομαι ακόμη πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να επιτρέψουμε σε αυτό το μεγάλο μαύρο σκοτεινό σύννεφο που έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα και μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, να διαλύσει την καθημερινότητά μας, την πρόοδο τόσων δεκαετιών, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Κανένα απολύτως.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment