Thursday, April 30, 2015

Μαλλιά (και κοτσίδες) κουβάρια


Share/Bookmark
ο κ. Iglesias με τον Έλληνα Πρωθυπουργό
Ο ένας εκ των τριών συνιδρυτών και ηγετών των Podemos. ο κ. Monedero ("Πορτοφολάκης" θα μπορούσε ίσως να μεταφραστεί το όνομά του), επιτίθεται στον άλλο συνιδρυτή και αρχηγό, τον κ. Iglesias με την κοτσίδα, και αποχωρεί. Αφού βέβαια ξέχασε να δηλώσει όταν τα εισέπραξε στην Εφορία τα χρήματα από το καθεστώς της Βενεζουέλας και άλλα συναφή καθεστώτα, για να τους ετοιμάσει ως σύμβουλος ορισμένα παραδοτέα για το νόμισμά τους που καταρρέει  (ως ειδικός πολιτικός επιστήμων).

ο κ. Monedero 
Τα οποία παραδοτέα υποσχέθηκε ότι θα τα παρουσιάσει εν καιρώ και δημόσια για όσους - κακόβουλους - αμφισβήτησαν την ύπαρξή τους. Δηλαδή υποψιάζονται (οι απαίσιοι) πως τα καθεστώτα αυτά χρηματοδότησαν τους Podemos και τον κ. Monedero προσωπικώς.



Ο κ. Monedero έχει σοβαρές ιδεολογικές και ψυχολογικές  διαφωνίες, καθώς κατηγόρησε την

υπόλοιπη ηγεσία ότι μεγαλοπιάστηκε και μιλά μόνο με αναφορές στο Game of Thrones, ενώ ο ίδιος προτιμά έναν σοβαρό συγγραφέα, τον Eduardo Galeano. Έτσι αποφάσισε να πάρει των ομματιών του και να επιστρέψει «στον δρόμο και στη διανόηση». Ίσως να κάνει κι ένα τελευταίο retouch στα παραδοτέα του στον σύντροφο Πρόεδρο Maduro της Βενεζουέλας, πούχει εντωμεταξύ ξεσαλώσει κι έχει χώσει όλη την αντιπολίτευση φυλακή και απειλεί ότι δεν θα δεχτεί δύο πρώην  Πρωθυπουργούς της Ισπανίας, τον Felipe Gonzalez και τον Jose Maria Aznar, να προσέλθουν ως υπεράσπιση των αντιφρονούντων στο δικαστήριο. 

Μαλλιά κουβάρια, θάλεγε κανείς. Τέλος πάντων, αδιάφορο εντέλει,  καθώς το εγχείρημα υποχωρεί δημοσκοπικά στη φίλη χώρα, ενώ φαίνεται πως, όπως παντού, η φτώχεια φέρνει γκρίνια.

Παντού; Όχι, βέβαια!

Υπάρχει ένα μικρό Γαλατικό χωριό που συνεχίζει μες στην καλή χαρά. Πτωχευμένο μα γαλαντόμο.

Οι δικοί μας όχι μόνο δεν κατάφεραν να βγάλουν κανένα φράγκο απέξω από τους άλλους πτωχευμένους με τους οποίους κάνουν παρέα, αλλά κι εκεί «κότσο» κυριολεκτικά τους έπιασαν. Η κα Κωνσταντοπούλου προσέλαβε με τα δικά μας τα λεφτά (ξέρετε, αυτά των ταμείων και των δήμων που σούφρωσε με την απολύτως συνταγματική ΠΝΠ) και του κακού μνημονίου τον σύμβουλο της Κυβέρνησης του Ισημερινού, με τη φαλάκρα και την κοτσίδα και τα ασορτί σανδάλια με τη μαύρη την κάλτσα, τον περιώνυμο κύριο Ερικ Τουσέ, για να ελέγξει το επονείδιστο χρέος.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 



Για τις σχετικές πληροφορίες ακολούθως:



Monedero dimite de la dirección de Podemos



Είναι καλό να συμφωνήσουμε;


Share/Bookmark
Είναι πιθανόν να συναφθεί κάποια συμφωνία με τους δανειστές, μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Δεν είναι όμως αναγκαστικά καλό δίχως ορισμένες πολιτικές προϋποθέσεις. Η συμφωνία αυτή, αν υπάρξει, θα περιλαμβάνει πιθανότατα πρόσθετα (και σίγουρα αντιαναπτυξιακά και άδικα) φορολογικά βάρη για να αναπληρωθούν τα σπασμένα της τελευταίας περιόδου Σαμαρά, των αχρείαστων εκλογών και της ατέρμονης «διαπραγμάτευσης», δηλαδή ήδη ενός χρόνου διαρκώς αυξανόμενης αστάθειας.
Ενώ πιθανότατα δεν θα περιλαμβάνει το σύνολο αυτών που απαιτούνται για να υπάρξει ανάπτυξη και να δημιουργηθεί πλούτος στη χώρα, για να ανασάνουν οι εργαζόμενοι και να βρουν διέξοδο οι άνεργοι: αναδόμηση του δημοσίου, μείωση του κόστους του και αύξηση της αποτελεσματικότητας και των υπηρεσιών προς τον πολίτη σε κάθε τομέα (Δικαιοσύνη, Υγεία, Χωροταξία, Άμυνα), θεσμική ανεξαρτησία της Δημόσιας Διοίκησης από τα κόμματα, εξορθολογισμό των προνομιακών συντάξεων και άμεση μεταφορά πλούτου και εξουσίας στις νεώτερες γενιές, άνοιγμα όλων των αγορών στους νεοεισερχόμενους με πρώτη την αγορά εργασίας και ίσες ευκαιρίες για όλους, προώθηση του ανταγωνισμού απέναντι στα ολιγοπώλια και τις συντεχνίες και τα προνόμια που τους εξασφαλίζει το κράτος, απελευθέρωση και στήριξη της καινοτόμου επιχειρηματικότητας, μαζική διευκόλυνση των επενδυτών, μικρών και μεγάλων, εγγυήσεις φορολογικής σταθερότητας και κίνητρα ασφάλειας για την τοποθέτηση κεφαλαίων στη χώρα, μείωση του φορολογικού βάρους και κατάργηση της εικονικής φορολόγησης, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις της σχολάζουσας και ιδιοποιημένης από αρουραίους του κράτους περιουσίας του Δημοσίου, επένδυση δημόσια και ιδιωτική στην παραγωγική έρευνα, παιδεία για όλους που προωθεί την αριστεία και την παραγωγή, προσέλκυση νέων από όλο τον κόσμο σε μια χώρα που γερνά, με τη δημιουργία ευκαιριών. Την ανάπτυξη μιας οικονομία της γνώσης στηριγμένης στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας, στο εμπόριο, την αγροτική παραγωγή, τη βιομηχανία και πρώτες ύλες, τις έξυπνες υπηρεσίες, την ενέργεια, τον τουρισμό, τη ναυτιλία.
Όμως ακριβώς αυτά μάχεται με νύχια και με δόντια η Κυβέρνηση, όπως ακριβώς έκανε και όταν ήταν αντιπολίτευση. Και το διακηρύσσει. Αυτά διαπραγματεύεται σκληρότατα να μην αποδεχτεί. Ακόμα και να περιληφθούν μερικά από αυτά σε κάποια συμφωνία, το υφιστάμενο κυβερνητικό σχήμα δεν θα τα εφαρμόσει. Είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί δεν μπορεί. Είτε και τα δύο. Δεν τα εφάρμοσαν οι κ.κ. Σαμαράς και  Παπανδρέου, που δήλωναν (υποκριτικά) πως θέλουν, θα τα εφαρμόσουν αυτοί που εξαρχής δηλώνουν το αντίθετο; Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει; ο κ. Στρατούλης; ο κ. Λαφαζάνης; ο κ. Μπαλτάς; ο κ. Καμμένος; Ή η κυρία Κωνσταντοπούλου με τις γνωστές μεθόδους της;
Η περίοδος που θα ακολουθήσει μια τέτοια συμφωνία, εφόσον δεν συνοδευτεί από μια ταυτόχρονη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, με διαφορετική κυβερνητική πλειοψηφία και άλλο πολιτικό προσωπικό, θα είναι μια περίοδος επιταχυνόμενης φτωχοποίησης, δραματικής ανόδου της ανεργίας, μαζικής φυγής των παραγωγικών πολιτών και γήρανσης του πληθυσμού, απόπειρας διαχείρισης της αυξανόμενης μιζέριας, αυταρχισμού και χοντρών ψεμάτων.
Η σημερινή φιλοκυβερνητική κοινή γνώμη θα αρχίσει να μεταστρέφεται ταχύτατα σε αντικυβερνητική οργή. Οργή που θα προέλθει πολύ περισσότερο από τα εξαπατημένα στρώματα αυτών που σήμερα στηρίζουν ή ανέχονται την κυβέρνηση (όχι χωρίς κάποια ιδιοτέλεια) και λιγότερο ίσως από αυτούς που ήδη βρίσκονται απέναντί της. Θα προέλθει από μέρος των εργαζόμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ευνοημένες συντεχνίες, αυτούς που έχουν κάτι να χάσουν και θα κινδυνεύσουν να χάσουν τα πάντα, ενώ αρνήθηκαν να χάσουν το ελάχιστο που όμως θα τους διέσωζε. Αλλά, κυρίως, από τα εκατομμύρια ανέργους που θα βρεθούν πολύ πέρα από τα όρια της φτώχειας.
Η απάντηση των νεοσταλινικών προετοιμάζεται ήδη. Είναι στο ίδιο πρότυπο που εισήγαγε ο κ. Σαμαράς και, εάν εφαρμοστεί, θα έχει την ίδια κατάληξη: «Ψηφίστε Σαμαρά για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ», έλεγε ο χειρότερος ίσως Έλληνας Πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, τον οποίο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος είχε επιλέξει και αναδείξει ως αξιωματική αντιπολίτευση, με τις πράξεις και τα λόγια του. Με τα αντιμνημονιακά Ζάππεια, με τον εκλογικό νόμο που διατήρησε συνειδητά. Απαντώντας μόνο σε αυτόν σε κάθε θέμα, αγνοώντας επιδεικτικά και φιμώνοντας τους φορείς του φιλελεύθερου προοδευτικού χώρου που επέκριναν τις πολιτικές του και πρότειναν εναλλακτικές και κοινωνικά αλληλέγγυες αναπτυξιακές λύσεις. Διότι αισθανόταν ότι από αυτούς κινδύνευε η κυριαρχία του ίδιου, των ομοίων, των προστατευόμενων και, κυρίως, της βαθιά κοτζαμπάσικης ιδεολογίας του. Ενώ ο μπαμπούλας του ΣΥΡΙΖΑ τον βόλευε, ή έτσι νόμιζε (και, δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, το νομίζει ακόμη). Και τον χρησιμοποιούσε κατά κόρον ως απειλή, τόσο απέναντι στην Ελληνική κοινή γνώμη όσο και απέναντι στη Διεθνή κοινότητα.
Αυτό το επαναλαμβανόμενο αρχέτυπο συμπεριφοράς, ο εκφοβισμός με το χειρότερο για να διατηρηθεί το κακό, αυτό το συνένοχο σχήμα της παρακμής, έχει ήδη αρχίσει να αναδύεται μετατοπισμένο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατασκευάζει συστηματικά ήδη τον ναζιστή αντίπαλό του, τον αποφυλακίζει, ανησυχεί μήπως και δεν ψηφίσει στη Βουλή, τον αναφέρει ως φόβητρο, τον επιλέγει ως αντίπαλο, τον προωθεί, τον φλερτάρει. Από την κα Κωνσταντοπούλου, που κόπτεται για την ψήφο των Χρυσαυγιτών, στην κα Δούρου («μια αποτυχία μας θα ανοίξει τον δρόμο στην ιδεολογία του μίσους, στην ιδεολογία του ναζισμού που εκπροσωπείται από το 2012 στη Βουλή από τη Χρυσή Αυγή»), στον κ. Κοτζιά που απειλεί τη διεθνή κοινότητα («η Χρυσή Αυγή έρχεται. Κανέναν δεν συμφέρει αυτό, γι' αυτό θα βρουν μια λύση»).
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει εξάλλου σε κάθε τομέα ό,τι περνάει από το χέρι του για να φτιάξει την αντιπολίτευση που του αξίζει και να αποκλείσει τη δημιουργία μιας σύγχρονης προοδευτικής φιλελεύθερης ή συντηρητικής αντιπολίτευσης, ικανής να τον απειλήσει. Δημιουργεί τις συνθήκες που τρέφουν το δικό του συμμετρικό τέρας: την ανεξέλεγκτη ροή μεταναστών, την ανομία και την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου, τη βία στις πόλεις, την ανασφάλεια, το χάος. Δημιουργεί με επιμονή και σύστημα το δικό του φριχτό φόβητρο, τον δικό του μπαμπούλα. Ενώ ταυτόχρονα λογοκρίνει, αφαιρεί τον λόγο, αγνοεί την έλλογη αντιπολίτευση.
Μάλλον μάταια ελπίζουν λοιπόν ορισμένοι φορείς της αντιπολίτευσης, αλλά και αρκετοί λογικοί πολίτες, σε μια παράταση ζωής της χώρας με μια μισερή συμφωνία, που θα κρατούσε τη σημερινή πλειοψηφία στην εξουσία. Αν είναι να αναστραφεί η κατάσταση, πρέπει να αναστραφεί τώρα. Αν είναι να αλλάξουμε δρόμο, πρέπει να τον αλλάξουμε τώρα. Με κάθε τρόπο. Είτε υπό την έντονη πίεση των πολιτών, τη συγκρότηση ισχυρής αντιπολίτευσης, τη βοήθεια των φίλων των Ελλήνων και της Δημοκρατίας, είτε με κάποια πρωτοβουλία επιβίωσης του Πρωθυπουργού. Αλλιώς θα βρει την κοίτη της η παλιά νομοτέλεια: ο δρόμος προς τον φασισμό περνάει από τον λαϊκισμό. Όπως συμβαίνει με τον αναπόδραστο νόμο του Gresham: το κακό νόμισμα εκτοπίζει το λιγότερο κακό, όταν κυκλοφορούν παράλληλα στην οικονομία, με τις ίδιες εγγυήσεις, το ίδιο μέτρημα.
Η αντιπολίτευση έχει μία και μόνο επιλογή: να ανασυγκροτηθεί προτείνοντας τρία διακριτά, βιώσιμα και ρεαλιστικά σχέδια για τη χώρα, ένα σοσιαλδημοκρατικό, ένα φιλελεύθερο και ένα συντηρητικό. Με νέα πρόσωπα και νέες ιδέες να σταθεί με αξιοπιστία απέναντι στο τέρας του λαϊκισμού προτείνοντας αλλαγές εφικτές, συγκροτημένες, γενναίες που θα απαντούν στο βασικό ερώτημα: από τι θέλουμε να ζει αυτός ο τόπος σε πέντε χρόνια από σήμερα, για να ζει καλά; τι να παράγει, τι να εξάγει, που κάποιος στον κόσμο θα αγοράζει στην τιμή και ποιότητα που προσφέρεται, και με ποιον τρόπο θα πάμε εκεί; Αλλά και να προτείνει -κυρίως- νέους ανθρώπους αποδεκτούς κι εμπνευσμένους, αποδιώχνοντας από την ηγεσία της τα κατακάθια του παρελθόντος που έφεραν τη χώρα ως εδώ και δεν έχουν αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτό. Ώστε η συζήτηση να επανέλθει στο λογικό, στη δημοκρατική αντιπαράθεση και στη σύνθεση.
Η κυβέρνηση κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να εξευτελιστεί σε βαθμό γελοιότητας. Πώς είναι δυνατόν το 74% των πολιτών να αντιλαμβάνεται την απόλυτη αναγκαιότητα παραμονής της χώρας στην Ευρώπη και στο ευρώ, το 71% να θέλει μια συμφωνία άμεσα, η κυβέρνηση να χάνει 20 (!) μονάδες αποδοχής των χειρισμών της μέσα σε 3 μόλις μήνες στις δημοσκοπήσεις και, παρόλα αυτά, να εξακολουθεί να χωρίζει το κυβερνών κόμμα από το πρώτο κόμμα της αντιπολίτευσης μια απόσταση 15 μονάδων, ενώ τα υπόλοιπα δεν φαίνεται να πραγματοποιούν το άλμα που τους προσφέρει η συγκυρία;
Η Ευρωπαϊκή αντιπολίτευση δεν κατορθώνει, σε αυτές τις συνθήκες ολικού εξευτελισμού της κυβέρνησης (η οποία δρα ευθέως ενάντια στα συμφέροντα μεγάλης μερίδας αυτών που την ψήφισαν), να πείσει τους πολίτες να την εμπιστευτούν. Στις δημοκρατίες τα δύσκολα, τραγικά αδιέξοδα δεν τα δημιουργεί η κυβέρνηση. Αυτή απογοητεύει, αποτυγχάνει, καταρρέει. Τα αδιέξοδα δημιουργούνται όταν το νερό δεν βρίσκει αλλού αυλάκι να κυλήσει, σωρεύεται πίσω από το φράγμα της αντιπάθειας, που σε κάποια στιγμή καταρρέει και πλημμυρίζει τα πάντα.
Με κατσικωμένους τους αρχηγούς της που έφεραν τη χώρα ως εδώ, αυτούς τους ίδιους που κατόρθωσαν να κάνουν κυβέρνηση τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε μια φιλοευρωπαϊκή χώρα, αναξιόπιστη, με απαξιωμένο λόγο και απαξιωμένο πρόσωπο, μισητή ή στην καλύτερη περίπτωση ευγενικά αδιάφορη, χωρίς σαφές πολιτικό στίγμα, αρχές, φυσιογνωμία και ξεκάθαρες διακριτές αλλά ρεαλιστικές προτάσεις για το μέλλον, είναι η Ευρωπαϊκή Αντιπολίτευση το πραγματικό πρόβλημα. Το αληθινό έλλειμμα. Το Ελληνικό στραπάτσο που ζούμε είναι ευθύνη της Κυβέρνησης. Το αδιέξοδο όμως θα είναι αδιέξοδο αντιπολίτευσης, όπως σε κάθε δημοκρατία. Η ψήφος ανοχής στο τσίρκο που κυβερνά είναι ψήφος δυσπιστίας έως απέχθειας σε αυτούς που θα έπρεπε να εμπνεύσουν και να πείσουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν.
Ο Πρωθυπουργός από την πλευρά του (πρόσωπο-κλειδί σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα) πιστεύουν ορισμένοι ότι θα μπορούσε να προσπαθήσει να γίνει ο ίδιος ο κινητήρας μιας καθολικής μεταρρύθμισης, μιας αλλαγής που ούτε επιθυμεί ούτε επιδίωξε αλλά αντιθέτως πολέμησε με πάθος, και την οποία πιθανότατα ελάχιστα κατανοεί. Πέραν αυτής της μάλλον απίθανης προοπτικής που προϋποθέτει μια μεταμόρφωση αντίστροφη από αυτήν που περιγράφει ο Κάφκα, του απομένουν τρεις επιλογές:
-η πατριωτική ή έστω η επιλογή επιβίωσης, να προσπαθήσει να διευκολύνει τη μετάβαση εξουσίας σε μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, που μπορεί και να τον περιλαμβάνει και θα του εξασφαλίσει μιαν αξιοπρεπή θέση στην ιστορία,
-η νεοσταλινική, να επιχειρήσει να μετασχηματίσει τη Δημοκρατία σε ένα βενεζουελάνικου τύπου βαλκανικό, ασταθές και βίαιο αυταρχικό καθεστώς, παραμένοντας - για λίγο - πρώτος στο χωριό (που όμορφα θα καίγεται),
-η αποτρόπαιη, να παραδώσει άθελά του τη χώρα σε έναν βαλκανικού τύπου φασισμό.
Στις τελευταίες δύο περιπτώσεις η ευθύνη η δική του, της ανάξιας των περιστάσεων αντιπολίτευσης, των ελληνικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ αλλά και της Ευρώπης για τα επακόλουθα στον τόπο αυτόν που, πέραν της γεωστρατηγικής σημασίας του, παραμένει κεντρική συνιστώσα στο συλλογικό όνειρο της Δύσης, η ευθύνη για την άγρια αποτυχία του ευρωπαϊκού project του Διαφωτισμού που υπήρξε διακόσια χρόνια τώρα το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, θα είναι για όλους αληθινά ασήκωτη.
Εδώ είμαστε, λοιπόν. 
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος

Πρώτη δημοσίευση: Athens Voice.gr


Tuesday, April 28, 2015

Η θεολογία της εξουσίας


Share/Bookmark
Οι προσπάθειες όσων επιχειρούν να κατανοήσουν τους χειρισμούς της Κυβέρνησης στις συζητήσεις με το εξωτερικό (αλλά και τις κινήσεις τους στο εσωτερικό) με όρους διεθνούς πολιτικής και οικονομίας είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Οι χειρισμοί και συγκρούσεις δεν αφορούν καθόλου μήτε τους δανειστές, ούτε τους εταίρους, ούτε τη Ρωσία, την Κίνα ή την Τουρκία.

Οι μόνες διαπραγματεύσεις που αληθινά λαμβάνουν χώρα, όπως σε κάθε θρησκευτικού τύπου οργάνωση, σε κάθε κλειστό ιδεολογικό σύστημα εξουσίας (το σταλινικού τύπου, εν προκειμένω) είναι στο εσωτερικό του, ανάμεσα σε σέχτες ή φράξιες.

Όταν ο κ. Τσίπρας συζητά με τον Πούτιν ή με τη Μέρκελ, αυτοί δεν είναι εκεί. Στην πραγματικότητα συζητά με τον κ. Λαφαζάνη, τον κ. Στρατούλη, τον κ. Κατρούγκαλο και ενδεχόμενα με τον κ. Καμμένο. Το ίδιο ισχύει αμοιβαία. Αυτό που επηρεάζει τη διαδικασία είναι το γεγονός ότι ένας εξ αυτών κάθισε σε έναν θρόνο μιας εξωγενούς εξουσίας (ο Πρωθυπουργός), ενώ κάποιοι άλλοι βρέθηκαν σε διάφορα οφίτσια ενός καθεστώτος που τους είναι ξένο και εντέλει αδιάφορο, της Δημοκρατίας. Όπως και οι μηχανισμοί, τα προβλήματα, τα όρια και η μοίρα του.

Κάθε κουβέντα, κάθε πράξη, κάθε παράλειψή τους είναι μέρος αυτού του εσωτερικού διαλόγου, αυτής της αληθινά σκληρής διαπραγμάτευσης, της μόνης διαπραγμάτευσης, ανάμεσα σε σέχτες ενός αριστερού Θεού – όπως καθείς τον φαντάζεται - μιας μειοψηφικής πίστης. Όλα τα υπόλοιπα, η οικονομία, η χώρα, οι διεθνείς ισορροπίες, είναι για τους φανατικούς ένα αδιάφορο σκηνικό από χαρτόνι, από το οποίο εξαρτάται όμως η κυριαρχία του ενός πάνω στον άλλο σε αυτή την αμείλικτη εσωτερική σύγκρουση. Όπως ακριβώς ο Ζαχαριάδης, ο Μάρκος και η παρέα τους δεν δίστασαν να οδηγήσουν τον τόπο εν γνώσει τους σε έναν καταστροφικό για τη χώρα και εκ των προτέρων χαμένο για την παράταξή τους εμφύλιο με μόνο σκοπό να κυριαρχήσουν στους εσωκομματικούς τους αντιπάλους, το μόνο που αληθινά άγγιζε την ψυχή τους.

Στο άγριο αυτό παίγνιο, όπως και σε εκείνο που πολλές θρησκευτικές σέχτες έπαιξαν στη διάρκεια των ατέλειωτων χρόνων του Μεσαίωνα, καμιά συμμαχία δεν αποκλείεται, καμιά βοήθεια δεν είναι ντροπή, τίποτε δεν είναι απαγορευμένο, αληθινά ιερό. Από τον Κιμ και τον Μαδούρο ως ακραία καπιταλιστικά κερδοσκοπικά funds και μαφιόζικες ολιγαρχίες, ακόμη και τον ίδιο τον Διάβολο.

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτό που σε μάτια ασυνήθιστα στις ίντριγκες του σταλινισμού ή των εκκλησιαστικών παρασκηνίων φαντάζει ως ακατανόητο αποκτά νόημα και εξηγείται.

Φυσικά, αυτό δεν το κάνει λιγότερο σκοτεινό, αυτοκαταστροφικό, παράλογο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.







Monday, April 27, 2015

Γιατί οι Podemos («Μπορούμε») αρχίζουν να μην μπορούν;


Share/Bookmark
Άρθρο του Ignacio Urquizu, καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Universidad Complutense της Μαδρίτης και συντονιστή στο σεμινάριο πολιτικής ανάλυσης της Metroscopia στην El Pais.

Οι έρευνες που δημοσιεύονται τις τελευταίες εβδομάδες δείχνουν μια σαφή μείωση της απήχησης των Podemos. Έτσι, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα της Metroscopia, μετά το ανώτατο επίπεδο στην αρχή του χρόνου, με ένα 28,2%, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις βρίσκονται στο 22,1%. Μια πτώση 6 μονάδων. Αλλά, αν μείνουμε στα αποτελέσματα των αυθόρμητων απαντήσεων των πολιτών, η πτώση της πρόθεσης ψήφου είναι πολύ μεγαλύτερη, περνώντας από 22,2% τον Νοέμβριο στο 12,8% την περασμένη βδομάδα, σύμφωνα με μια εσωτερική δημοσκόπηση της Metroscopia.
Σε αυτή την κάθοδο πρέπει να προστεθεί ένα νέο στοιχείο. Σύμφωνα με αυτή τη δημοσκόπηση οι Podemos έπαψαν να είναι η πρώτη δύναμη την περασμένη εβδομάδα στην πρόθεση ψήφου, κάτι που συνέβαινε εδώ και έξι μήνες.  Όλα δείχνουν πως οι "Μπορούμε" άρχισαν να μην μπορούν. Το ερώτημα που προκύπτει είναι «τι συνέβη στο κόμμα του Pablo Iglesias;»
Σίγουρα δεν υπάρχει μόνο ένας παράγων που μπορεί να εξηγήσει πλήρως αυτή την πτώση, αλλά ένα σύνολο συνθηκών.  Η πρώτη αφορά αυτό που αποκαλείται «παλιά πολιτική». Στη σύντομη ζωή των Podemos, πολλά από τα ελαττώματα που οι ίδιοι χρέωναν στα παλιά κόμματα έκαναν την εμφάνισή τους στην οργάνωση των Iglesias, Errejón και Bescansa. Επεισόδια όπως η περίπτωση του Monedero (σ.τ.μτφ. ο οποίος απέκρυψε από την εφορία εισοδήματα από τη χούντα της Βενεζουέλας και άλλα καθεστώτα των οποίων υπήρξε σύμβουλος στη Λατινική Αμερική) ή οι εσωτερικές διαμάχες για τον έλεγχο της οργάνωσης μας θυμίζουν τα προβλήματα πίσω από την απέχθεια των πολιτών για το (δεξιό ) Partido Popular και το Σοσιαλιστικό κόμμα.
Βεβαίως, το λάθος υπήρξε στην εμμονή στη διάκριση ανάμεσα στην «παλιά» και «καινούργια» πολιτική, σαν ως εκ θαύματος μια νέα εποχή στη δημοκρατία μας θα έκανε να εξαφανιστούν τα συστατικά στοιχεία της εξουσίας. Από την εποχή που οι κοινωνίες οργανώνονται πολιτικά, οι μάχες για την πρόσβαση στην εξουσία και η κατάχρησή της επίσης υπήρξαν παρόντα.  Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά της εξουσίας είναι επιθυμητά,  αλλά πως πρέπει να συμβιώσουμε. Αλλά οι Podemos αμάρτησαν στους εξαρχής σχεδιασμούς τους λέγοντας πως αυτοί είναι ο Αδάμ, πως για πρώτη φορά ξεκινά με αυτούς κάθε τι, και ότι τίποτε δεν θα μείνει από την εξουσία όπως τη γνωρίζαμε. Έτσι, μόλις έχασαν την αθωότητά τους, αυτό ακριβώς που τους ανέβασε στις δημοσκοπήσεις μπορεί να γυρίσει εναντίον τους και αρκετοί πολίτες που περίμεναν να δουν το κόμμα αυτό ως κάτι διαφορετικό μπορεί να τους εγκαταλείπουν ως αποτέλεσμα μιας κάποιας απογοήτευσης.
 Ο δεύτερος παράγοντας  που βρίσκεται ίσως πίσω από την κάθοδο των Podemos έχει να κάνει με το βάρος όσων τους στηρίζουν. Ειπωμένο αλλιώς, η πρόθεση ψήφου σε αυτό το κόμμα, (όπως και στους Ciudadanos) είναι μια ψυχολογία. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο δεξιό PP και στο σοσιαλιστικό PSOE σε σχέση με τους Ciudadanos και τους Podemos είναι πως τα πρώτα είναι πολιτικά κόμματα ενώ τα δεύτερα για την ώρα είναι μόνο αυτό: ψυχολογία. Σίγουρα αυτή η διάκριση δίνει ένα πλεονέκτημα στους νέους πολιτικούς σχηματισμούς.  Για τον λόγο αυτό ανέβηκαν στον αφρό των δημοσκοπήσεων: γιατί είναι ο αντικατοπτρισμός  της επιθυμίας των πολιτών, αλλά δεν είναι προϊόν δομημένων και εγκατεστημένων οργανώσεων σε όλη τη χώρα.
Και ποια είναι η ψυχολογία των Ισπανών; Όσο δεν έχουν ακόμη ξεχωρίσει συμπαγή ηγετικά στοιχεία ικανά να διαγνώσουν τι μας συμβαίνει και τι τάσεις έχουμε ως κοινωνία, οι πολίτες είναι εντελώς αποπροσανατολισμένοι. Και αυτή η σύγχυση τρέφει και τους Podemos και τους Ciudadanos στην πρόθεση ψήφου. Όμως υπάρχει και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, που επίσης καθορίζει την ψυχολογία των Ισπανών: η μεταβλητότητα. Η ταχύτητα με την οποία συμβαίνουν τα γεγονότα του τελευταίου καιρού κάνει την κοινή γνώμη να μεταβάλλεται με μεγάλη ευκολία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει ότι μια άνοδο στους ουρανούς με μεγάλη ταχύτητα μπορεί να ακολουθήσει μια κάθοδος στη γη, εξίσου γρήγορη.
Ο τρίτος λόγος που εξηγεί την ευκαιρία που χάνουν οι Podemos είναι η διαδικασία κατασκευής και στρατολόγησης στελεχών. Πολλά από τα περιφερειακά και τοπικά κοινοβούλια και συμβούλια τροφοδοτούνται από παλιά μέλη της Ενωμένης Αριστεράς (σ.τ.μφ. Izquierda Unida, ένα κόμμα που μοιάζει με το παλιό ΚΚΕες και Συνασπισμό), της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς κ.λπ. Στην πραγματικότητα, οι βασικοί ηγέτες των Podemos προέρχονται από αυτές τις πολιτικές οργανώσεις. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι μικρής σημασίας. Έχουν  εγκαταλείψει την παλιά ιδεολογία τους αλλάζοντας σύμβολα; Ή συνεχίζουν να υπερασπίζονται στόχους και λογικές της άκρας αριστεράς, από την οποία και προέρχονται;
Η απάντησή τους σε αυτές τις αμφιβολίες ήταν να αλλάξουν κουβέντα, να στείλουν την μπάλα σε άλλο γήπεδο, λέγοντας πως το σημαντικό δεν είναι να είσαι αριστερός ή δεξιός αλλά το να υπερασπιζόμαστε τον λαό απέναντι σε μια ολιγαρχία, μια κάστα.  Έτσι κατασκεύασαν έναν πολιτικό λόγο που φεύγει από τους παραδοσιακούς άξονες της πολιτικής και ιδεολογικής σύγκρουσης, τοποθετώντας το παιχνίδι σε ένα άλλο σκηνικό.  Αλλά το βέβαιο είναι πως, παρά τις προσπάθειές τους, οι πολίτες τούς τοποθετούν στο 2,2 της κλίμακας Αριστερά – Δεξιά, με 0 την Άκρα Αριστερά και 10 την Άκρα Δεξιά. 
Aντιθέτως, σε αυτή την ίδια δημοσκόπηση η μέση ιδεολογική τοποθέτηση των Ισπανών είναι πολύ εγγύτερα σε θέσεις μετριοπαθείς, στο 4,7 (σ.τ.μφ. εκεί ακριβώς,  στο 5, όπου έχουν τοποθετηθεί οι αντίπαλοί τους φιλελεύθεροι Ciudadanos, που σε αντίθεση με τους Podemos δείχνουν να ανέρχονται). Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το ιδεολογικό πεδίο της Ισπανικής κοινωνίας  μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Αλλά δεν είναι μόνο θέμα του πού  τοποθετούν οι Ισπανοί τους Podemos στις δημοσκοπήσεις. Οι εκλογές στην Ανδαλουσία τον περασμένο μήνα αποκάλυψαν ότι  ο χώρος που κατέλαβαν είναι αυτός που είχε καταλάβει κάποτε η Izquierda Unida, στα πιο καλά της χρόνια. Εάν αθροίσουμε τις ψήφους που πήραν οι Podemos και η Izquierda Unida στις 22 Μαρτίου, βλέπουμε ότι προσεγγίζουν το 21,7% και 20 έδρες. Αυτά τα νούμερα είναι παρόμοια με αυτά που πήρε η IU την καλύτερη στιγμή της, στις περιφερειακές εκλογές το 1994.
Εν κατακλείδι, οι ορθές διαπιστώσεις που είχαν κάνει οι ηγέτες των Podemos στη διάγνωση του τι συμβαίνει στην Ισπανική κοινωνία σε αυτή την κρίση, φαίνεται να βρίσκονται απέναντι σε παράγοντες που τους εμποδίζουν να εκμεταλλευτούν το παράθυρο ευκαιρίας που ανοίχτηκε.
Σίγουρα σε αυτούς τους τρεις παράγοντες που προαναφέρθηκαν, ο πιο σημαντικός είναι η απουσία ενός πολιτικού σχεδίου που να το μοιράζεται η πλειοψηφία των πολιτών.
Όπως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν καθαρά, τα τελευταία 35 χρόνια οι Ισπανοί τοποθετούνται πλειοψηφικά στην κεντροαριστερά, πολύ μακριά από ακραίες θέσεις. Επιπλέον, καρπός αυτής της μετριοπάθειας είναι πως τα δεδομένα δείχνουν ότι η κοινή γνώμη  δεν θέλει την πλήρη ρήξη με αυτό το παρελθόν, ενώ αντιθέτως οι πολίτες ελπίζουν πως τα προβλήματά μας ως χώρα θα βρουν μια λύση.  Αυτό συνεπάγεται βαθιές μεταρρυθμίσεις αλλά σε καμία περίπτωση να βάλουμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας την καλύτερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας.
Αλλά το να παραδεχτούν αυτές τις αντιλήψεις θα προϋπέθετε ότι οι ηγέτες των Podemos θα εγκατέλειπαν τις ιδέες που υποστηρίζουν τώρα, πριν αυτές γίνουν αντιληπτές από το σύνολο των Ισπανών. Εάν το έκαναν, όμως, θα απέρριπταν τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις μπροστά στον εκλογικό πραγματισμό,  θα ταυτίζονταν τελικά με την «παλιά πολιτική». Όποιον δρόμο και να πάρει το κόμμα του Pablo Iglesias θα βρει μια τεράστια δυσκολία. Βρίσκεται όμως σίγουρα απέναντι στο παλιό δίλημμα που αντιμετώπισε η Αριστερά. Και το οποίο, κατά βάθος, ανάγεται στο ότι σχεδόν τα πάντα έχουν ξανασυμβεί.


Σχόλιο: 
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Το άρθρο παρέχει τροφή για σκέψη και για προσεκτικές συγκρίσεις.

Παρά τις ομοιότητες της Ισπανικής πολιτικής κατάστασης με την Ελληνική, αυτό που κάνει ίσως τη διαφορά είναι ότι η Ισπανική «παλιά πολιτική», παρά τα προβλήματα της διαφθοράς, της δημιουργίας κάστας, της αδυναμίας δομικών μεταρρυθμίσεων,  υπήρξε πιο υπεύθυνη κατά τη διάρκεια της κρίσης από τις αντίστοιχες Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις. Ο σοσιαλιστής Zapatero παρέδωσε μια αδύναμη οικονομία στον δεξιό  Rajoy, χωρίς πολλές αντιστάσεις και δίχως δημαγωγία. Και αυτός εφάρμοσε την πολιτική που συμφώνησε με τους Ευρωπαίους αναλαμβάνοντας το κόστος, με τη σιωπηρή στήριξη των σοσιαλιστών στα βασικά της στοιχεία.

Με δυο λόγια, δεν υπήρξε ούτε το "λεφτά υπάρχουν" του κ. Παπανδρέου, ούτε ο εθνικιστικός αντιευρωπαϊκός και αντιμνημονιακός λόγος του κ. Σαμαρά των Ζαππείων, που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, νομιμοποιώντας την αντιμνημονιακή ρητορική της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς. Μεταφέροντας την κουβέντα στο γήπεδο  στο οποίο έκτοτε παίζουν μπάλα τα άκρα. 

Δεν ήταν τόσο καιροσκόποι οι Ισπανοί παλιοί πολιτικοί, τόσο τυχοδιώκτες, τόσο ασυνείδητοι, τόσο (συγγνώμη για την έκφραση αλλά δεν βρίσκω άλλη καταλληλότερη) καθίκια, όσο οι δικοί μας. Που ακόμη και σήμερα, αυτoί που έφεραν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία  παραμένουν γατζωμένοι, ελπίζοντας να ξαναβγούν στον αφρό από την καταστροφή. 

Αυτό επέτρεψε και στη χώρα τους να μη διαλυθεί, να στηριχθεί στα πόδια της, και στα κόμματά τους να επιβιώσουν. Και ταυτόχρονα, όπως φαίνεται, και στο Νέο να γεννηθεί στον χώρο του φιλελεύθερου προοδευτικού κέντρου. Δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει επίσης την αδυναμία του φιλελεύθερου προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα να δημιουργήσει καθαρή εικόνα και ηγεσία στη χώρα μας. 

Ταυτόχρονα στη χώρα μας κατέρρευσε το σοσιαλιστικό κόμμα , που αποτελεί αναγκαίο στοιχείο μιας μετριοπαθούς Δημοκρατίας, αφήνοντας χώρο στον αριστερισμό. Και κινδυνεύει να καταρρεύσει πλήρως και η μετριοπαθής δεξιά, με αντίστοιχες συνέπειες. 

Ενώ οι πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να γεμίσουν τα τρία εμφανή κενά δεν είναι ακόμη ούτε έτοιμες, ούτε ισχυρές, ούτε έχουν σαφή ταυτότητα, ούτε φαίνονται σε θέση να προτείνουν τα αντίστοιχα μετριοπαθή, καθαρά και διακριτά σχέδιά τους για τη χώρα. Δηλαδή, αυτά που απαιτούνται για να ταυτιστούν μαζί τους οι πολίτες και να επανέλθει η μπάλα στο γήπεδο του δημοκρατικού διαλόγου, της σύγχρονης δημοκρατικής αντιπαράθεσης και της ρεαλιστικής Ευρωπαϊκής  σύνθεσης.


Μετάφραση: 
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος από την El Pais 




Sunday, April 26, 2015

Μήπως η τύφλωσή μας είναι αμοιβαία;


Share/Bookmark
Πολλοί σοβαροί άνθρωποι και φίλοι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν το 80% των πολιτών να αντιλαμβάνεται την απόλυτη αναγκαιότητα παραμονής της χώρας στην Ευρώπη και στο ευρώ, το 75% να θέλει μια συμφωνία άμεσα, η κυβέρνηση να χάνει 20 (!) μονάδες αποδοχής των χειρισμών της μέσα σε 3 μόλις μήνες, στις δημοσκοπήσεις και, παρόλα αυτά, να εξακολουθεί να χωρίζει το κυβερνών κόμμα από το πρώτο κόμμα της αντιπολίτευσης μια απόσταση 20 μονάδων, ενώ τα υπόλοιπα δεν φαίνεται να πραγματοποιούν το άλμα που τους προσφέρει η συγκυρία.  

Και ρίχνουν το φταίξιμο στην κυβέρνηση, που, εδώ που τα λέμε, κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να μειωθεί  αυτή η διαφορά, με αυταπάρνηση σε βαθμό γελοιότητας,

Είναι απορίας άξιο πώς το ερώτημα δεν στρέφεται κυρίως προς την ευρωπαϊκή αντιπολίτευση, που δεν κατορθώνει, σε αυτές τις συνθήκες ολικού εξευτελισμού της κυβέρνησης (η οποία δρα ευθέως ενάντια στα συμφέροντα μεγάλης μερίδας αυτών που την ψήφισαν),  να πείσει τους πολίτες να την εμπιστευτούν.

Είναι απορίας άξιο πώς σοβαροί άνθρωποι δεν κατανοούν ότι στις δημοκρατίες τα δύσκολα, τραγικά αδιέξοδα δεν τα δημιουργεί η κυβέρνηση. Αυτή απλώς απογοητεύει, αποτυγχάνει. Τα αδιέξοδα δημιουργούνται όταν το νερό δεν βρίσκει αλλού αυλάκι να κυλήσει, σωρεύεται πίσω από το φράγμα της αντιπάθειας, που σε κάποια στιγμή καταρρέει και πλημμυρίζει τα πάντα.

Με κατσικωμένους τους αρχηγούς της που έφεραν τη χώρα ως εδώ, αυτούς τους ίδιους που κατόρθωσαν να κάνουν κυβέρνηση τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε μια φιλοευρωπαϊκή χώρα (περί κατορθώματος πρόκειται), αναξιόπιστη, με απαξιωμένο λόγο και απαξιωμένο πρόσωπο, μισητή ή στην καλύτερη περίπτωση ευγενικά αδιάφορη, χωρίς σαφές στίγμα και ξεκάθαρες διακριτές αλλά ρεαλιστικές προτάσεις για το μέλλον, είναι η Ευρωπαϊκή Αντιπολίτευση το πραγματικό πρόβλημα. Το αληθινό έλλειμμα.

Το Ελληνικό στραπάτσο που ζούμε είναι ευθύνη της Κυβέρνησης. Το αδιέξοδο όμως είναι αδιέξοδο αντιπολίτευσης. Όπως σε κάθε δημοκρατία.

Η ψήφος ανοχής στο τσίρκο που κυβερνά είναι ψήφος δυσπιστίας έως απέχθειας σε αυτούς που θα έπρεπε να πείσουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν.

Είναι τραγικά παράξενο πως τούτη την απλή διαπίστωση δεν μπορούμε να ξεθολώσουμε και να τη δούμε. 

Μήπως τελικά η τύφλωση, η θολούρα, η αναπηρία μας, είναι αμοιβαία; 


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος






 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.






Ο λαϊκισμός είναι ο μαρξισμός των τζαμπατζήδων


Share/Bookmark
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Wednesday, April 22, 2015

Είναι αξιοπρεπές να κλάνεις περήφανες μέντες;


Share/Bookmark

Αρχικά ψηφίζουν για "ανθρωπιστικούς λόγους" μια φωτογραφική (ομολογημένα από τον ίδιο τον υπουργό Δικαιοσύνης) διάταξη για να βγάλουν από τη φυλακή έναν αμετανόητο τρομοκράτη, τον Σάββα Ξηρό, που έχει βάψει τα χέρια του με αίμα Ελλήνων και ξένων πολιτών, καταδικασμένο σε πολλαπλά ισόβια. Ο οποίος είχε την ατυχία (ή έβαλε το χέρι του ο Πανάγαθος, ίσως επειδή ήταν γιος παπά) να του σκάσει στα χέρια η βόμβα που ετοίμαζε όλο αγάπη κι αυταπάρνηση για κάποιον άλλον κι έτσι τραυματίστηκε. Και ξηλώθηκε το κουβάρι της ασύλληπτης 17 Νοέμβρη. Αλλά ακόμη δεν έχει δηλώσει ότι απορρίπτει τις μεθόδους της τρομοκρατίας και δεν έχει ζητήσει συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων για τον πόνο που προκάλεσε.

Δεν σκαμπάζουν όμως καθόλου οι Κυβερνήτες μας από τη Διεθνή πρακτική απέναντι στην τρομοκρατία. Δεν κατανοούν ότι μπορεί οι ίδιοι να μη σέβονται τη μνήμη των Ελλήνων νεκρών,  δεν υπολογίζουν όμως ότι οι χώρες που σέβονται τους πολίτες τους και τη μνήμη τους (οι ΗΠΑ, εν προκειμένω) δεν υπάρχει περίπτωση να το ανεχτούν. Ούτε κατά διάνοια. Και μάλιστα χώρες τη στήριξη των οποίων έχει απόλυτη ανάγκη η Ελλάδα.

Δεν ακούν τις αντιδράσεις των συγγενών των δολοφονημένων. Δεν κατανοούν ούτε τις διπλωματικές προειδοποιήσεις για να το πάρουν πίσω πριν αναγκαστούν να εκτεθούν (δηλαδή να εκτεθεί η χώρα). Έτσι μετά την ανακοίνωση εις μνήμην του νεκρού Αμερικανού της Αμερικανικής πρεσβείας, έρχεται η απόφαση των ΗΠΑ να εντάξουν τον Χρ. Ξηρό  και τον Ν. Μαζιώτη στη λίστα διεθνών τρομοκρατών με βάση το Εκτελεστικό Διάταγμα 13224, μαζί με τηλεφωνήματα του Αμερικανού ΥΠΕΞ στον Πρωθυπουργό για να του δώσει να καταλάβει τη σημασία του θέματος και, τελικά, αφού όλα αποτυγχάνουν, έρχεται  με τον πιο επίσημο τρόπο δήλωση  του πρέσβη κ. Πιρς για "μη φιλική ενέργεια".

Αναρωτιέται κανείς, τι καταλαβαίνουν από Διεθνή πολιτική και ισορροπίες οι άνθρωποι αυτοί; με ποιον παίζουν  σε Διεθνές επίπεδο όταν το μέλλον όλων μας κρέμεται από μια κλωστή; Για ποιον νοιάζονται; Από ποιον αναζητούν στήριξη; Από τη Διεθνή κοινότητα ή τους "κουκουλοφόρους" και τους αυταρχικούς, βίαιους «αντιεξουσιαστές»;

Και τι κάνουν λοιπόν όταν καταλαβαίνουν πως δεν τους παίρνει; Βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια.   

Διαμηνύουν ότι η ψήφιση της διάταξης για την αποφυλάκιση καταδικασθέντων με υψηλό ποσοστό αναπηρίας δεν συνεπάγεται την άμεση αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού. Λένε πως «θα μεσολαβήσει μια "βραδεία διαδικασία", η οποία περιλαμβάνει και την προκήρυξη διαγωνισμού για την εφαρμογή του συστήματος παρακολούθησης κρατουμένων σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκια―και αυτή χρονοβόρα, καθώς και ότι στο ενδιάμεσο "μπορεί να επικρατήσουν δεύτερες σκέψεις" » και άλλες γελοιότητες. "Ε, ξέρετε δεν το εννοούσαμε ακριβώς έτσι, κατά λάθος το ψηφίσαμε, μόνο του μπήκε στο νομοσχέδιο, θα το ξανασκεφτούμε κάπως, δώστε μας λίγο χρόνο (αυτό το τελευταίο το ακούμε εδώ και τρεις μήνες) είμεθα και ολίγον αργόστροφοι". 

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι χαίρεται που οι Παρασκευόπουλοι και οι Κοτζιάδες έγιναν ρόμπες και ψάχνουν γελοίες δικαιολογίες για να καθυστερήσουν τις συνέπειες των πράξεών τους, διακωμωδώντας τις αποφάσεις και τους νόμους που ψηφίζει το Κοινοβούλιο. Ο τελευταίος μάλιστα, που είχε δει παλαιότερα σε κείμενα και βιβλία με κατανόηση την "ένοπλη πάλη" στον δρόμο για το πέρασμα στον σοσιαλισμό, μάλλον θα φέρει βαρέως την ξεφτίλα,

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως θάπρεπε να χαιρόμαστε  που αναγκάστηκαν να δηλώσουν πως θα πάρουν  πίσω μια προσβλητική για τη Δημοκρατία και για τα θύματα της τρομοκρατίας απόφαση. Πως είναι θετικό ότι δεν θα εφαρμόσουν έναν νόμο του κράτους χρησιμοποιώντας προσχήματα.

Δεν είναι καθόλου σωστό.

Υπάρχουν δυο πιθανότητες.

Είτε η διάταξη είναι δίκαιη, ανθρωπιστική και σωστή, οπότε η κυβέρνηση οφείλει να την υπερασπιστεί μέχρι τέλους και να την εφαρμόσει.

Είτε είναι λάθος. Οπότε οφείλει να την αλλάξει δια νόμου και οι υπεύθυνοι θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να παραιτηθούν για να προστατεύσουν τη χώρα και την αξιοπρέπεια κάθε ενός από τους πολίτες της.

Όταν η κυβέρνηση της χώρας δεν παίρνει αποφάσεις έχοντας κατά νου το κράτος δικαίου και την απόδοση δικαιοσύνης, την προστασία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, της μνήμης των δολοφονημένων πολιτών της, ούτε καν τα συμφέροντά της και τη διεθνή κοινότητα, αλλά αποφασίζει για σοβαρά ζητήματα έχοντας κατά νου εξτρεμιστικές μειοψηφίες και κουκουλοφόρους, τότε είναι μια κυβέρνηση επικίνδυνη.

Και οι μισο-υποχωρήσεις και τα μισόλογα όταν τα βρίσκει σκούρα, ντροπιάζουν τη χώρα, όχι την ίδια.  Και την καθιστούν ακόμη πιο αναξιόπιστη, ακόμη πιο επικίνδυνη.


Δεν μπορώ να χαρώ που η κυβέρνηση της χώρας μου έκανε τον μάγκα εις βάρος μας και μετά «έκλασε περήφανες μέντες», πάλι εις βάρος μας, στα δικά μας μούτρα. Δεν μπορώ να χαρώ γιατί η Κυβέρνηση καταδικάζει κάθε Έλληνα πολίτη στη διεθνή περιφρόνηση. 

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 


Πηγή πληροφοριών 


Friday, April 17, 2015

Να το δούμε αλλιώς


Share/Bookmark

Σωστά μέτρα ανακοίνωσε (επιτέλους) η κυβέρνηση στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα των ποταμών των ανθρώπων που ρέουν από τις εμπόλεμες ζώνες, που εκτείνονται πλέον από τη Λιβύη ως τη Συρία και το Ιράκ. Με επίκεντρο τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στη Συρία, με 10 εκατομμύρια εσωτερικούς κι εξωτερικούς πρόσφυγες σε 18 εκατομμύρια πληθυσμό. Σε απελπιστική κατάσταση. Τον πόλεμο να μαίνεται στα αστικά κέντρα, κυνηγημένοι από τις δυνάμεις του Άσαντ και των εισβολέων εξτρεμιστών του IS. Οικογένειες, μικρά παιδιά, νέοι άνθρωποι, ζωές ρημαγμένες.

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι μόνο η Ελλάδα στο επίκεντρο της κρίσης. Δεν έρχονται μόνο και μόνο γιατί άλλαξε η Ελληνική Κυβέρνηση και τάκανε μαντάρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Η El Pais αναφέρει πως μέσα σε μια εβδομάδα 10.000 (!) ανθρώπους διέσωσε το Ναυτικό και το Λιμενικό Σώμα της Ιταλίας, που προσπαθούσαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο νότια της Σικελίας για να σωθούν. Εκατοντάδες χάθηκαν στα κρύα νερά της θάλασσας. Το κύμα τις τελευταίες εβδομάδες είναι πρωτοφανές και για τη γειτονική χώρα. Η Μεσόγειος έχει γεμίσει κουφάρια και τραγικές ανθρώπινες ιστορίες.   http://internacional.elpais.com/internacional/2015/04/15/actualidad/1429124555_289887.html

«Στριμώχνονται» και αυτοί στις προβλήτες των λιμανιών τους, όπως και οι δικοί μου πρόγονοι στην προβλήτα της Σμύρνης, με τα λίγα υπάρχοντα που κατάφεραν να διασώσουν από την ως τότε ζωή τους, χάνοντας τους αγαπημένους τους στον "συνωστισμό" και την ταραχή της ιστορίας, που κάποιος άλλος Ερυθρός Σταυρός θα αναζητά και πάλι, μήπως και καταφέρουν να ξανασυναντηθούν ζωντανοί στις αχανείς πολιτείες της Ευρώπης. Περιμένοντας κι αυτοί ξεριζωμένοι τα βαπόρια των Δυνάμεων, διαφορετικά από τα τοτινά κι όμως τόσο ίδια, να τους σώσουν.

Ανακοίνωσε λοιπόν η κυρία Χριστοδουλοπούλου (http://www.kathimerini.gr/…/ekklhsh-xristodoylopoyloy-pros-…)

- Την άμεση αποσυμφόρηση των νησιών από πρόσφυγες - μετανάστες που εισήλθαν πρόσφατα στη χώρα μας και παραμένουν σ΄αυτά και τη μεταφορά τους σ΄ όλη τη χώρα, σε μικρούς χώρους (δημοτικούς ή άλλους) που θα υποδείξουν οι Δήμοι. Ως ύστατη λύση θα χρησιμοποιηθούν, τόνισε, εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα ή κατασκηνώσεις.

- Σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξετάσεων και περίθαλψής τους με τη συμμετοχή κινητών μονάδων καθώς και ελεύθερης πρόσβασής τους στο ΕΣΥ.

- Ζήτησε τη συνεργασία των Δήμων της χώρας για να παρασχεθούν χώροι φιλοξενίας.

Ορθά. Γιατί, πράγματι, αυτή η προσπάθεια χρειάζεται συνεργασία και συστράτευση όλων. Όχι ενέργειες εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας προς κουκουλοφόρους και φανατικούς που ψάχνουν σάρκα για να θρέψουν τις ιδεοληψίες τους. Δεν αναζητούν "επαναστάσεις" οι πρόσφυγες. Ένα πιάτο φαΐ και μια ζεστή γωνιά αναζητούν, μακριά από τον εφιάλτη, να στήσουν τη ζωή τους, να ζεστάνουν την ψυχή τους, να διαχειριστούν την πληγωμένη μνήμη τους με ένα όνειρο, να σταθούν στα πόδια τους, να ανασάνουν. Δεν μπορεί να παρατιούνται αβοήθητοι οι βασανισμένοι αυτοί άνθρωποι καταμεσής των πόλεων, χωρίς ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι, μια τουαλέτα. Και, φυσικά, χρειάζονται δομές φιλοξενίας. Δεν μπορεί να τις αδειάζει η Κυβέρνηση και να παραδίνει τους ταλαιπωρημένους και κατατρεγμένους στην πείνα και στις μαφίες του δρόμου, για να ικανοποιήσει τα οράματα κάποιων τραμπούκων φανατικών που δεν φαντάζονται καν τι θα πει πόλεμος και προσφυγιά.

- Και κάτι πολύ σημαντικό: ανακοίνωσε την ίδρυση οκτώ αποκεντρωμένων περιφερειακών γραφείων χορήγησης πολιτικού ασύλου από τρία σήμερα (Αθήνα, Ρόδος, Μυτιλήνη) που καθυστερούν δραματικά την εξέταση των αιτήσεων και κάνουν τους ανθρώπους να ζουν μια ζωή μετέωρη για χρόνια, να περιφέρονται σαν σκιές σε ένα καθαρτήριο ανάμεσά μας, έξω από τον τόπο και τον χρόνο. Ενώ φαίνεται πως σταμάτησε τις ανοησίες περί ταξιδιωτικών εγγράφων. 

Καλό θα ήταν ανάμεσα στο προσωπικό των Γραφείων να υπάρχουν και ειδικοί σε θέματα ασφάλειας, ώστε να περιορίσουν κατά το δυνατόν την εισροή χαφιέδων και εξτρεμιστών για να προστατεύσουν και εμάς και τους πρόσφυγες. Όπως και να ξεχωρίσουν γρήγορα τους πρόσφυγες από τους υποψήφιους οικονομικούς μετανάστες.

Κι ας κρατήσει λίγο χαμηλότερα τους τόνους η κυρία Χριστοδουλοπούλου. Ας κόψει τις ανοησίες και τα "εκαλιώτικα", τα "λιάζονται" και τα "θα τους πάρω στο Υπουργείο". Να σωπάσει για λίγο (να το πω ευγενικά) και να συναντηθεί με τους Δήμους, τις Ανθρωπιστικές Οργανώσεις, την ορθόδοξη και τις άλλες Εκκλησίες. Να αναζητήσει συνεννόηση και συναινέσεις και με τους άλλους πολιτικούς φορείς. Να κάνει περισσότερα και να μιλάει λιγότερο.

Και ναι, να ζητήσει επειγόντως βοήθεια από την Ευρώπη η Κυβέρνηση. Γιατί δεν την έχουμε τη δυνατότητα. Γιατί είναι υποχρέωση της Ευρώπης. Βοήθεια οικονομική, τεχνική, διαχειριστική για την αντιμετώπιση των ροών αυτών. Όχι με τσαμπουκάδες και απειλές αλλά με σοβαρές προτάσεις.

Κι ας σταματήσουμε πια αυτή την ιστορία με τους «δουλέμπορους». Πώς να περάσουν οι απελπισμένοι; Κολυμπώντας; Ας στείλει η Δύση καράβια να πάρει τους πρόσφυγες που «στριμώχνονται» στις προκυμαίες αγωνιώντας για τη ζωή τους, σφιχταγκαλιάζοντας τα παιδιά και τους συγγενείς τους, ενώ οι πόλεις τους πίσω φλέγονται σε ερείπια από τους δικούς τους Τσέτες.

Κι ας παρέμβει η Δύση (της Ελλάδας περιλαμβανομένης) επί τέλους με γενναιότητα να τους διασώσει στον τόπο τους από τους βαρβάρους. Και από καθεστώτα που εμείς εκθρέψαμε ή ανεχτήκαμε. Όχι μόνο από αέρος, με βόμβες, αλλά με ανθρώπους, στρατιώτες να τους υποστηρίξουν, νοσοκομεία, σχολεία, εφόδια, και κυρίως με τη δημιουργία ασφαλών ζωνών που θα υπερασπιστεί με τη ζωή των στρατιωτών της.

Ας καταθέσει η Ελληνική Κυβέρνηση προτάσεις δράσης γι' αυτό στους Συμμάχους (ναι, Συμμάχους κι όχι εχθρούς), ας μιλήσει στην κοινή γνώμη της Δύσης με προτάσεις δράσης κι όχι με απειλές. Κι ας σταματήσει να χαϊδολογιέται με τον Πούτιν, που εμπόδισε τη λήψη μέτρων κατά του Άσαντ ακόμη κι όταν βομβάρδισε με χημικά τον λαό του.

Θυμάμαι τις αφηγήσεις της γιαγιάς μου και της μάνας της, μικρό κορίτσι τότε στην προκυμαία της Σμύρνης, που κουβαλούσε μια αστική ζωή ρημάδι πλέον, λίγα ρούχα, μερικές ακριβές φωτογραφίες και λιγοστά κοσμήματα κι υπάρχοντα κάτω από τα φουστάνια. Ό,τι πρόλαβαν να πάρουν, ό,τι δεν τους άρπαξαν οι Τούρκοι πούρχονταν από την Ανατολία. Ό,τι τους βοήθησαν να σώσουν οι Τούρκοι γείτονες και φίλοι τους. Ό,τι κουβάλησαν από τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας των Ελλήνων στη Μικρασία, στον Πόντο. Να αναζητούν τους συγγενείς τους που εξαφανίστηκαν μες στον χαμό, που τους πήρε το πλήθος, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν, παιδιά, αγαπημένους, αδέλφια, φίλους, και ούτε ξέραν πού κατέληξαν, ποιο μονοπάτι πήραν, ποιος στρόβιλος τους άδραξε, με ποιο βαπόρι, πού τους άφησε, αν ζούσαν καν. Στις λάσπες των σκηνών κι αργότερα στις παραγκουπόλεις του Βύρωνα, της Νίκαιας, της Νέας Φιλαδέλφειας, της Νέας Σμύρνης, στη Νέα Πέραμο, στα Νέα Μουδανιά, στη Νέα Κρήνη ... δυο εκατομμύρια άνθρωποι, μια νέα ζωή, όλα Νέα. Εμείς σήμερα, όλα αυτά.

Μια άλλη Σμύρνη καίγεται. Πολλές πολιτείες αρχαίες και σπουδαίες κι αυτές καταναλώνονται από τις φλόγες, η Μοσούλη, το Αλέπο, η Δαμασκός. Και η Ευρώπη δεν μπορεί να μένει άλλο απαθής! Δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια! Θα δώσει κάποτε λογαριασμό. Ούτε οι Σύμμαχοι. Θα δώσουν όλοι κάποτε λογαριασμό στην Ιστορία.


Υ.Γ.
Για όσους ενδιαφέρονται, δείτε το http://genealogy.ime.gr/, ένα μεγάλο project συλλογής της μνήμης από την Καταστροφή και την Προσφυγιά, που είχα τη χαρά να συμβάλω κι εγώ. Ακούστε τις μαρτυρίες, τις αφηγήσεις των γερόντων, δείτε τις εικόνες. τα κατάλοιπα της ιστορίας μας. Κι ίσως κάτι αγγίξει μέσα σας. Ίσως βγούμε από τον (καταθλιπτικό πράγματι) μικρόκοσμό μας, ίσως το δούμε όλοι κάπως αλλιώς.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος



Tuesday, April 14, 2015

Βαρέθηκα!


Share/Bookmark
Θυμάμαι τον Άσιμο στα εφηβικά μου Εξάρχεια της δεκαετίας του '80, τη γειτονιά της επιχείρησης αναθεώρησης μιας επαρχιακής αποξηραμένης εξουσίας από μια ανήσυχη, αθώα και μισοχαμένη νεολαία, λίγο πριν αρχίσει να τη θερίζει η πρέζα, ο στρατηγός Δροσογιάννης του Ανδρέα και οι χούλιγκαν. Τα τρία συμβολικά και πραγματικά κακά της μοίρας μιας γενιάς που σάρωσαν τα καλύτερα μυαλά της.

Φιγούρα παγανιστική ο Νικόλας με την ψάθινη καπελαδούρα του, μια μοναχική μπάντα ο ίδιος, ξεπρόβαλλε τέτοια εποχή, Άνοιξη, με τις πρώτες ζέστες, όπως έσκαγε η γύρη από το Πεδίο του Άρεως και τον λόφο του Στρέφη. Χαλαρός, φευγάτος, αλλιώτικος.

Ήταν το σημάδι της Άνοιξης, σαν να την κουβάλαγε μαζί του αναπάντεχα όταν αναδύονταν με την κιθάρα του από την παράγκα όπου ξεχειμώνιαζε. Με την άτσαλη αλλά αληθινή ποίηση και τις χειροποίητες μουσικές του, μας έβγαζε από το Dada των ύστερων ντανταϊστών του 20ου αιώνα, γωνία Αραχώβης και Θεμιστοκλέους, στην αποκομμένη τούτη γειτονιά του κόσμου. Δίχως διαδίκτυο, με μερικά εναλλακτικά περιοδικά που τυπωνόταν ρεφενέ σχεδόν συνωμοτικά, αμφισβητώντας την καθεστηκυία τάξη, αραδιασμένα στα περίπτερα της πλατείας, αόρατες γραμμές από γράμματα και εικόνες που ένωναν τα εφηβικά μας όνειρα και ερωτισμό με θραύσματα των μεγάλων κινημάτων της Δύσης.

Άρθρα, μεταφράσεις, εικόνες κάθε είδους, ελευθεριακά, φεμινιστικά, περιοδικά του σινεμά, λογοτεχνικά, απελευθερωτικά, κόμικ, το Ιδεοδρόμιο, ο Κούρος, η Οδός Πανός, το Κράξιμο, το Κοντροσόλ στο Χάος, η Ανοιχτή Πόλη, η Βαβέλ…. Πιασμένα με το συρραπτικό πολλά, πλάι στους εκδοτικούς οίκους και τα παζάρια βιβλίων κάτω από την μπλε πολυκατοικία και γύρω από τα νεοκλασικά της Αραχώβης και της Καλλιδρομίου. Θησαυρός μάς φαίνονταν τότε που κατεβαίναμε από την πλατεία Προσκόπων, το στέκι του Μάνου στο Παγκράτι, που τώρα πια πήρε το όνομά του.

Σαν σκόρπια όστρακα αρχαίων αγγείων ήταν τα φυλλάδια εκείνα και τα βιβλία που μαζεύαμε από διαίσθηση από τα βιβλιοπωλεία των Εξαρχείων, από τα οποία παλεύαμε δίχως εργαλεία και εξοπλισμό, με αφέλεια κι ανοιχτό μυαλό μόνο, να ανασυνθέσουμε περίπλοκα παζλ, να φτιάξουμε κρατήρες, κύλικες, αμφορείς, ληκύθους, δίχως να ξέρουμε καν πώς μοιάζουν. Κάποιοι τα ψάξαμε επίπονα κι επίμονα τα εργαλεία της Ελευθερίας που μας έλειπαν στις πολιτείες της Δύσης και της Ανατολής. Άλλοι ακολούθησαν άλλους δρόμους, άλλα ταξίδια. Μερικοί σταθήκαμε πιο τυχεροί, άλλοι λιγότερο.

Ήταν των αρχών της δεκαετίας του '80 τούτο το τραγούδι.

Τριάντα χρόνια αργότερα, μια ολάκερη γενιά μετά, μπουκάρει ένας άλλος Απρίλης, τούτη τη φορά με το κακόγουστα μπογιαντισμένο Πολυτεχνείο και τα κομπλεξικά, υστερικά κι απόκληρα εγγόνια του Ανδρέα στη Βουλή, μασκαρεμένα αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Μια αλλοπρόσαλλη κομπανία με εθνικιστές ακροδεξιούς, κουκουλοφόρους μπάτσους με ρόπαλα, μολότωφ και περίστροφα. Με τις φωτογραφίες του Μαρξ, του Πούτιν και του Παΐσιου αντάμα στην καρδιά, και το χαρτζηλίκι με το μέσο του μπαμπά στην τσέπη, ένας αλλοπρόσαλλος θίασος κατσικωμένος στη ράχη τούτης της άνοιξης στη ρημαγμένη πόλη.

 Δίχως ούτε νεροπίστολο στην παράγκα, ο Άσιμος πυροβολεί ακόμη απροσδόκητα τις ευαισθησίες μας, με τον ίδιο άτσαλο κι ατόφιο τρόπο. Σχεδόν όπως τότε.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος