Thursday, February 26, 2015

Περί όνου σκιάς ο τσαμπουκάς


Share/Bookmark

«Δυσμενείς εξελίξεις στο μέτωπο της οικονομίας, καταγράφονται μετά την οριστικοποίηση των στοιχείων της εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, σε τροποποιημένη ταμειακή βάση, για τον Ιανουάριο 2015. Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν δείχνουν κατάρρευση των εσόδων τα οποία υπολείπονται του αντίστοιχου μήνα του 2014, ενώ η δέσμευση προέβλεπε σε κάποιες περιπτώσεις, υπερτριπλάσια ποσά,
Έτσι το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα λιώνει σαν κερί πλάι στην φλόγα από την μείωση κυρίως των εσόδων λόγω της επιβράδυνσης της οικονομίας. Το πρωτογενές αποτέλεσμα διαμορφώθηκε τον Ιανουάριο του 2015 σε πλεόνασμα ύψους 443 εκατ. ευρώ, έναντι πρωτογενούς πλεονάσματος 835 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2014 και στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 1.366 εκατ. ευρώ.
Το σύνολο των φορολογικών εσόδων ανήλθε στα 3.381 εκατ. ευρώ μειωμένο κατά 1.054 εκατ. ευρώ ή κατά 23,8% έναντι του στόχου.
Η υστέρηση οφείλεται:
-           Στους άμεσους φόρους (κυρίως φόρο εισοδήματος) που την περίοδο του Ιανουαρίου 2015 ανήλθαν στα 1.251 εκατ. ευρώ παρουσίασαν απόκλιση από το στόχο -712 εκατ. ευρώ ή -36.3% και
-           Στους έμμεσους φόρους που απείχαν κατά 13,8% (342 εκατομμύρια) από τον στόχο κυρίως λόγω της απόκλισης του ΦΠΑ κατά 293 εκατομμύρια.» (πηγή στοιχείων Ημερησία).


Αναμενόμενη εξέλιξη, καθώς η ρευστότητα έχει εξαφανιστεί από την αγορά και επενδύσεις δεν γίνονται (πώς να σχεδιάσει κανείς οτιδήποτε με αυτή την κατάσταση). Στην πραγματικότητα η δημόσια και ιδιωτική επένδυση συνολικά δεν αρκεί εδώ και καιρό για να αναπληρώσει τις αποσβέσεις του υφιστάμενου επενδυμένου κεφαλαίου, δηλαδή οι βασικές παραγωγικές υποδομές της χώρας λιγοστεύουν και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Ουσιαστικά αποεπενδύουμε και τρώμε πια όχι από τη σάρκα αλλά από τον σκελετό της οικονομίας.

Οι άνεργοι έχουν σταματήσει να αναζητούν ανύπαρκτες θέσεις εργασίας και φυσικά τα έσοδα του κράτους μειώνονται. Έτσι το κράτος γίνεται και θα γίνει ακόμη πιο βίαιο φορολογικά για να επιβιώσει ανέγγιχτο το ίδιο, με νέες επιδρομές στην περιουσία των πολιτών. Ταυτόχρονα κόβει κι άλλο από τις Δημόσιες επενδύσεις για να κρατήσει τη μισθοδοσία και επιχορηγήσεις ταμείων,  με αποτέλεσμα πρόσθετη αποεπένδυση, και δυσλειτουργίες και επιτάχυνση της φυγής επενδύσεων και κεφαλαίων. Συνεχίζουμε έτσι στον γύρο του θανάτου ως τον Ιούνιο τουλάχιστον.

Κι όσο η αβεβαιότητα συνεχίζεται, οι κυβερνώντες θα κυνηγούν τις καταθέσεις και ό,τι ρευστό έχει μείνει στα χέρια των Ελλήνων, για να τη βγάλουν έναν μήνα ακόμη, μια βδομάδα ακόμη, μια μέρα ακόμη, με απίστευτα ιδεολογήματα περί επιδεικτικής διαβίωσης και φορολόγησης των πλουσίων, και με όμηρο την ακίνητη και κινητή περιουσία της μεσαίας τάξης. Λες και οι πραγματικά πλούσιοι δεν έχουν τη μεγαλύτερη ευκολία να μετακινηθούν αλλού οι ίδιοι και η περιουσία τους, όσοι ακόμη δεν το έχουν κάνει. Η μεσαία τάξη είναι στην πραγματικότητα ο στόχος, ο όμηρος και το θύμα.

Μα πώς να μείνουν οι καταθέσεις (η περιουσία των ανθρώπων) σε ανασφαλή τραπεζικά ιδρύματα (όπως επισήμως ομολογείται), σε ανασφαλές νόμισμα, σε μια ανασφαλή χώρα, όπου μπορούν να γίνουν οποιαδήποτε στιγμή αντικείμενο επιδρομής του πεινασμένου κράτους, που βάζει τους κανόνες όπως του γουστάρει, για να  παίρνει πάντα όσα θέλει, από όποιον θέλει, άσχετα αν τον έχει ξανά και ξανά και ξανά-φορολογήσει; Κι ούτε λόγος να κατορθώσει να προσελκύσει και αποταμιεύσεις και κεφάλαια τρίτων σε τέτοιο περιβάλλον, που όμως είναι απαραίτητα απολύτως για να ενισχυθεί η επένδυση στη χώρα. Το επιτόκιο ρίσκου που θάπρεπε να προσφέρουν οι τράπεζες ή οι επιχειρήσεις είναι ασύλληπτο με δεδομένους τους κινδύνους, το κλίμα, την αποτελεσματικότητα της διαχείρισης και την ανασφάλεια. Με τη βία όμως δεν προσελκύονται κεφάλαια και άνθρωποι ούτε με τις απειλές, ούτε με διοικητικές αποφάσεις. Τα κεφάλαια και οι άνθρωποι έρχονται αυτόβουλα, ελκύονται από το ανταγωνιστικό περιβάλλον και τις σταθερές προοπτικές. Στο δικό μας καθεστώς όμως μόνο αρπαχτές ευνοούνται, όχι παραγωγικές επενδύσεις. Υψηλό ρίσκο, τα βάζεις σήμερα, και αν προλάβεις τα παίρνεις αύριο κιόλας με ένα καλό κέρδος. Ο παράδεισος της κερδοσκοπίας, του τζόγου, της διάλυσης της παραγωγής 

Αλλά το κράτος τι το νοιάζει; Αν δεν του φτάνουν, ψηφίζει πως του χρωστάνε οι πολίτες κι άλλα χωρίς προστασία καμία. Πώς να μείνουν ζωντανές ή να γίνουν νέες παραγωγικές επενδύσεις που απαιτούν δέσμευση, σχεδιασμό σε βάθος χρόνου σε μια χώρα που αληθινά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει σε κανέναν τομέα (εργασιακά, ασφαλιστικό, τραπεζικό τομέα, δικαιοσύνη, φορολογία, παιδεία, υποδομές, κόστη λειτουργίας); 

Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι φεύγουν κεφάλαια και επενδύσεις και πάνε κάπου αλλού, όσο αυτά παραμένουν στα χέρια Ελλήνων. Γιατί, εάν αλλάξει η συγκυρία και γίνει πάλι η χώρα ασφαλής, ανταγωνιστική και ελκυστική, θα επανέλθουν, μαζί με πολλά άλλα κεφάλαια, για να αλλάξουν τον τόπο. Ούτε ότι φεύγουν οι Έλληνες για να βρουν κάτι καλύτερο προσωρινά.  Το άσχημο είναι  ότι εξατμίζονται στη μαύρη τρύπα, παύουν να υπάρχουν, αναλώνονται από τα αρπακτικά.  Ότι χάνεται η μαγιά εκείνη που θα φουσκώσει το ψωμί μόλις έρθει η ώρα. Και οι Έλληνες αποχωρούν οριστικά για να ριζώσουν αλλού, φτιάχνουν άλλες πατρίδες

Η  ταύτιση του συμφέροντος του κράτους τους (και συγκεκριμένα όσων ζουν από αυτό και το διοικούν) με το συμφέρον των Ελλήνων, η ψευδής δηλαδή ταύτιση του εργαλείου προστασίας των συμφερόντων μιας κοινότητας (των Ελλήνων εν προκειμένω), με τα ευρύτερα συμφέροντα της κοινότητας αυτής, είναι το μεγαλειώδες, αποτελεσματικό και κουτοπόνηρο ψέμα της ελληνικής ολιγαρχικής ελίτ και όσων ελέγχουν το Ελληνικό κράτος.

Σε κανενός το μυαλό στην Ελλάδα δεν φαίνεται να μπορεί να χωρέσει το θεμέλιο του σύγχρονου Δημοκρατικού κόσμου μετά τη Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση: το κράτος ανήκει στους πολίτες του (και όχι σε όσους εργάζονται γι' αυτό) και είναι οι πολίτες που το  διατηρούν και εξελίσσουν στον βαθμό που τους είναι χρήσιμο για να ασκούν τις δραστηριότητές τους, όσο κρίνουν πως τους εξυπηρετεί και τους λύνει προβλήματα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι οι πολίτες ιδιοκτησία και εξαρτήματα του κράτους που αντλεί μεταφυσική νομιμότητα από τον Θεό, την αριστοκρατία, τον Μονάρχη ή τη Μεγάλη Ιδέα. Δεν είναι οι Έλληνες και η περιουσία τους ιδιοκτησία του αποτυχημένου κράτους τους, αλλά το αντίστροφο. Το Κράτος τούς ανήκει στον ίδιο βαθμό που τους ανήκει και η λοιπή περιουσία τους και η χώρα τους. 

Έτσι, λοιπόν, παρεξηγώντας ακόμη τούτη τη βασική αλήθεια, φτάσαμε από τις έκτακτες εκλογές (με συνταγματική αιτιολογία το να μη βγει πρόεδρος ο Σταύρος Δήμας για να βγει ο Προκόπης Παυλόπουλος!) στον κλαυσίγελο της περήφανης διαπραγμάτευσης, αυτό το κραγκιοζιλίκι για εσωτερική κατανάλωση. Για έναν μήνα θρίλερ, με μόνο όφελος (κι αυτό όχι βέβαιο - αν το αποδεχτούν οι εταίροι στην κατάληξη της διαπραγμάτευσης) την αποδοχή ότι μπορούμε να έχουμε ένα μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα, επεκτείνοντας την αποπληρωμή των δανείων προς το μέλλον,  για να μείνουν και λίγα χρήματα παραπάνω τώρα για κάποιες δαπάνες. Πράγμα που ήταν έτοιμοι να παραχωρήσουν από τώρα και με πολύ μικρότερο σαματά, και όφελος αντί για ζημιά, αν η χώρα επιτάχυνε άμεσα τις μεταρρυθμίσεις που έχει η ίδια ανάγκη. 

Και τι κατάφερε η αδάμαστη Κυβέρνησή μας; Αυτή η μικρή βελτίωση να έχει ήδη εξανεμιστεί ολόκληρη από τη δραματική εξασθένιση, το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας που θα ενταθεί για τέσσερις (4!) μήνες ακόμη.

Περί όνου σκιάς ο τσαμπουκάς, δηλαδή. Ενόσω ο λογαριασμός μεγαλώνει και ο βασιλιάς γδύνεται κουνώντας ρυθμικά την κοιλιά του με τη Διεθνή να παιανίζει σε διασκευή τσιφτετέλι τουρκομπαρόκ.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 


Υ.Γ. «Η Περί όνου σκιάς είναι μια φράση που πρωτοείδε το φως στα Άβδηρα και λέγεται μέχρι τις μέρες μας, υποδηλώνοντας την αντισυμβατική συμπεριφορά του εντολέα προκειμένου να επωφεληθεί ακόμα περισσότερο σε περιπτώσεις ιδίως άτυπων ενοχικών συναλλαγών για να ερμηνευθεί τελικά ως έκφραση της προπέτειας και του μεγέθους της ανοησίας. Επίσης η φράση υποδηλώνει την εντατική και ιδιαίτερη ενασχόληση με ένα θέμα το οποίο είναι ασήμαντο». πηγή wiki




Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr




Monday, February 23, 2015

Τα σενάρια και τα γονίδια


Share/Bookmark
Με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας, τον χρόνο και τη φύση του  Ελληνικού προβλήματος τρία είναι τα πιθανά σενάρια:

Πρώτο, το απαισιόδοξα πιθανό. Το δίδυμο Τσίπρας - Βαρουφάκης να σκοντάψει στην κωλοτούμπα που επιχειρεί άτσαλα. Θα αρνηθούν να αγγίξουν τον πυρήνα του προβλήματος: το υψηλό κόστος και την ανεπάρκεια του κράτους και όσους σιτίζονται από αυτό με τις προσόδους που δημιουργεί, επιβάλλει και συντηρεί σε βάρος της παραγωγικής οικονομίας. Δηλαδή, αυτό που δημιουργεί ταυτόχρονα στρατιές αποκλεισμένων από την εργασία και από την εξουσία. Ανάμεσα στους οποίους οι πιο δημιουργικοί και παραγωγικοί αλλά και οι πιο αδύναμοι. 

Με τα πρώτα «ισοδύναμα» θα τους σκάσει η πλειοψηφία, θα καταφύγουν στην ακραία εθνικιστική ρητορική, και θα οδηγήσουν στη ρήξη. Θα επιχειρήσουν να τη χρεώσουν στην ανθελληνική οικουμένη και ο κ. Τσίπρας, αφού τη  φορτώσει στον υπουργό του, θα οδηγήσει εκών άκων έναν αφιονισμένο λαό σε ένα στημένο δημοψήφισμα. Για να γραπωθούν στην εξουσία εκτός Ευρώπης, μέχρι που θα ξεσπάσει η ο αυταρχισμός και η βία. Στο σενάριο αυτό ελπίζει το τμήμα εκείνο της ελληνικής ολιγαρχίας που εντός Ευρωπαϊκού πλαισίου δεν έχει μέλλον, καθώς δεν αντέχει στον ανταγωνισμό  και προτιμά να παραμείνουν βασιλιάδες των ζουλού. Ελπίζουν επίσης σε αυτό και όσοι δεν υπήρξαν ποτέ τίποτε άλλο από ζουλού ή καλύτερα ραγιάδες, δουλοπάροικοι (για να σεβαστούμε την ένδοξη φυλή των Ζουλού και τις παραδόσεις της).

Δεύτερο, το αισιόδοξα πιθανό. Να διαχειριστούν τη φτώχεια εντός της Ευρώπης με τα ίδια εργαλεία με τους προηγούμενους: αύξηση της φορολόγησης με κάθε τρόπο, μετατόπιση στο μέλλον των συνεπειών της αδράνειας και δημιουργία νέων διαρκών υποχρεώσεων εις βάρος των τωρινών και των μελλοντικών γενεών. Να κατορθώσουν να εκτελέσουν την κωλοτούμπα με επιτηδειότητα παπατζή, ρίχνοντας (όπως ακριβώς και οι προκάτοχοί τους) το φταίξιμο για την αναπόφευκτη ταχεία περαιτέρω φτωχοποίηση και υποβάθμιση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας σε κάθε άλλον εκτός από τον εαυτό τους.  

Στην περίπτωση αυτή ίσως το ψέμα να μην κρατήσει πολύ, ιδιαίτερα αν η αντιπολίτευση βρει τις δυνάμεις και την αξιοπρέπεια να ανασυγκροτηθεί προτείνοντας δύο ή τρεις σύγχρονους πολιτικούς πόλους, έναν κεντροαριστερό, έναν κεντροδεξιό κι έναν φιλελεύθερο, με εναλλακτικές αλλά εφαρμόσιμες προτάσεις διακυβέρνησης και δυνατότητες συνεννόησης. Στο σενάριο αυτό ελπίζουν οι Ευρωπαίοι, ώστε να δοθεί χρόνος όχι στην κυβέρνηση αλλά στους Έλληνες, για να καταλάβουν τι ακριβώς τους συμβαίνει μόλις ξενερώσουν από τη μέθη του ψευτοτσαμπουκά που πουλούν στη δική τους καμπούρα οι αριστεροδεξιοί αλλά κατά βάθος τυχοδιώκτες κυβερνήτες τους.  Και στις πολιτικές δυνάμεις της λογικής τον χρόνο και το κίνητρο να ανασυνταχθούν και να προτείνουν πειστικό λόγο και ηγεσίες.


Τρίτο, το υπεραισιόδοξο όσο και απίθανο. Να κάνει ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης την κωλοτούμπα πλήρως και επιτυχώς άμεσα και να εφαρμόσουν με θέρμη τις μεταρρυθμίσεις που ως σήμερα μάχονται με πάθος, να βρεθούν απέναντι στο κόμμα τους και όσους τους στήριξαν ακριβώς για να μην τις κάνουν. Ή να μεταλλαχθούν όλοι μαζικά (και το κόμμα τους) ώστε να αποχτήσει η χώρα μια ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία μέσω αυτών και μια προοπτική ανάπτυξης, να αρχίσει να παράγει πλούτο. Να γίνει δηλαδή ο Τσίπρας, Σρέντερ. 

Σαν να περιμένει κανείς από ένα κανίς κακοαναθρεμμένο για να φυλάει ζηλιάρικα και κάπως υστερικά το σόι του να εκδηλώσει την κρίσιμη στιγμή γονίδια λαμπραντόρ ριτρίβερ με εκπαίδευση κυνηγόσκυλου και σκύλου εργασίας. Ή το ένστικτο επιβίωσης, την εξυπνάδα του δρόμου και την καλοσύνη μερικών εκπληκτικών ημίαιμων. Όπως ο Πρόεδρος Λούλα. Που όμως, εκτός από τα ηγετικά γονίδια, εργάζονταν ως λούστρος από τα 12 για να βοηθήσει την οικογένειά του και εργάτης στη μεταλλουργία στη συνέχεια, όπου και αναδείχθηκε ως ηγέτης των εργατών, μαθαίνοντας στο πετσί του ταυτόχρονα τι σημαίνει εκμετάλλευση και έλλειψη κράτους πρόνοιας αλλά και οργάνωση, οικονομία και παραγωγή. Παρότι τίποτε από το παρελθόν των δικών μας δεν φαίνεται να προδιαθέτει για τέτοια εξέλιξη, σε αυτό το σενάριο ελπίζουν κάπως ανεξήγητα αρκετοί καλοπροαίρετοι, μεθυσμένοι, ορισμένοι που πιστεύουν στα θαύματα ή όσοι απλά τόχουν εύκολο να ελπίζουν σε οτιδήποτε λόγω ιδιοσυγκρασίας (ή συμφέροντος).

Άλλο ρεαλιστικό σενάριο βλέπει κανείς; 


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 


Saturday, February 21, 2015

Το γκροτέσκο και το κράξιμο


Share/Bookmark
Το γκροτέσκο για αιώνες στη Δύση είναι η έκφραση στην τέχνη (και στη ζωή) του ανoίκειου, του ασυνάρμοστου, της δυσαρμονίας του ξένου με τον εαυτό του. Κατά κάποιον τρόπο, περιέχει τόσο την τρέλα όσο και την ηλιθιότητα κλεισμένες σε ακραίες σκηνές ασκήμιας. Από τον Λεονάρντο στον Ντίρερ ως τον Ιερώνυμο Μπος, από τα μεσαιωνικά τέρατα που κοσμούν τους καθεδρικούς και τον Γκόγια, τους ντανταϊστές, το θέατρο, τον χορό, με τον Γουίλιαμ Φορσάιθ ή τον Μπομπ Γουίλσον (κάποιες στιγμές του), τη μοντέρνα τέχνη. Κάθε περίοδος το αντιμετώπιζε χωριστά, αλλά καμιά δεν το αγνόησε. Πώς ν' αγνοήσει κανείς τη σκοτεινή ύλη της ψυχής μας και το ασυνάρτητο χάος της ανθρώπινης μοίρας;

Ο κόσμος προσπαθεί δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα να το συλλάβει, να το αναπαραστήσει, να το αποδεχτεί. Να συνυπάρξει με την άγρια και αλλόκοτη διονυσιακή του πλευρά. Την ισχυρή του εκδοχή. 



Η αντίδραση μας σε αυτό εξαρτάται από τη θέση που καταλαμβάνει στην εποχή του: αν είναι περιθωριακό ή κυρίαρχο στην πραγματική ζωή. Όταν είναι περιθωριακό, είναι αντικείμενο για μελέτη, πηγή έμπνευσης για τους θριλερικούς φόβους μας τις δύσκολες μέρες, για εκτόνωση, για χιούμορ (αυτή η ενεργητική πλευρά της ειρωνείας), για ξέσπασμα, για χλεύη.

Όταν είναι κυρίαρχο, είναι οι εποχές του τρόμου. Το γκροτέσκο γίνεται πραγματικότητα: Χίτλερ, Κιμ Γιονγκ Ιλ, νεοναζιστές. Σε χαμηλή ένταση σιγοκαίει με άλλες φιγούρες διαφορετικής κλίμακας κακογουστιάς και ματαιοδοξίας, συνοδευτικές, συνήθως πρώιμες εκφάνσεις του: δημόσιες περσόνες που επιδιώκουν απελπισμένα να μοιάσουν ακαθόριστα και σπασμωδικά με ηγέτες, σαν τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, ανεκδιήγητοι φεϊσμπουκικοί χαρακτήρες που αναδύονται από παντού, απίθανες τηλεπερσόνες σαν μεταμφιέσεις του οξαποδώ, μια ξεχαρβαλωμένη παρέλαση από αντιφατικές, υστερικές κι αλλούτερες φιγούρες.


Το καρναβάλι είναι το διονυσιακό ξόρκι των αρχαίων (και των νεώτερων) στο γκροτέσκο, που διασχίζει τους αιώνες ίσαμε τις μέρες μας. Η απελευθέρωση, αποδοχή κι εξουδετέρωσή του με το ξέσπασμα και το κράξιμο.



Το αυθεντικό και δίχως όρια και φραγμούς καρναβαλικό ξέσπασμα είναι το αντίδοτο στο πραγματικό, στο καθημερινό συνεχές όμοιό του. Το αποκαλύπτει και το εξουδετερώνει. Βάζει πλάι πλάι τον καθημερινό με τον μοναδικό καρνάβαλο των Απόκρεων. Τη λυτρωτική μεταμφίεση, την κοροϊδία της μάσκας, απέναντι στα μικρά και μεγάλα τρολ της καθημερινότητάς μας.

Καλές Αποκριές! Ζήτω το κράξιμο!



Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 


Monday, February 16, 2015

Το Χρέος


Share/Bookmark
Κατανομή Ελληνικού χρέους (πηγή διαγράμματος: Daily Telegraph)
Ο κοινοτικός προϋπολογισμός για μια πενταετία ανέρχεται περίπου  σε ένα τρισεκατομμύριο  (χίλια δισεκατομμύρια) Ευρώ. Από αυτόν πληρώνονται όλες οι κοινοτικές δαπάνες, από τη μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη, από τη Φινλανδία ως την Πορτογαλία κι από την Ιρλανδία ως την Κύπρο: αγροτική πολιτική και επιδοτήσεις, προγράμματα έρευνας και ανάπτυξης, επενδύσεις σε υποδομές, τα διαρθρωτικά ταμεία προς τις πιο αδύναμες χώρες, μέσω των οποίων χρηματοδοτείται το ΕΣΠΑ και τα ΚΠΣ από τα οποία έχει μερίδιο σημαντικό η χώρα μας, οι δράσεις εξωτερικής πολιτικής και η λειτουργία των θεσμών, για 500 εκατομμύρια κατοίκους.

Η Ελλάδα, πέρα από αυτά που έχει πάρει ως καθαρές πληρωμές από τον παραπάνω προϋπολογισμό, υπό την μορφή μεταβιβαστικών πληρωμών, τα οποία υπερβαίνουν αυτά που έχει συνεισφέρει κατά πολύ, έχει λάβει τα τελευταία πέντε χρόνια εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τον Δημόσιο Τομέα (κατά κύριο λόγο από τα κράτη δηλαδή τους φορολογούμενους της ευρωζώνης)  για να αποφύγει τη χρεωκοπία και την κατάρρευση.

317 δισεκατομμύρια ευρώ είναι τα χρήματα που το Ελληνικό Δημόσιο και όχι η ιδιωτική οικονομία δανείστηκε και χρωστά σήμερα. Μετά την απομείωση 110 δισεκατομμυρίων, που καταγράφηκαν ως ζημιά από τους ιδιώτες δανειστές της χώρας (τράπεζες Ελληνικές και ξένες και ασφαλιστικά ταμεία επίσης Ελληνικά και Ξένα). 437 δισεκατομμύρια περίπου, κάτι λιγότερο από το μισό του πενταετούς κοινοτικού προϋπολογισμού, δανείστηκε η χώρα  για να επενδύσει, αλλά τα χρησιμοποίησε για να στηρίξει μια μη βιώσιμη λειτουργία του Ελληνικού κράτους, που δεν παράγει υπηρεσίες τέτοιες  που θα επέτρεπαν στην οικονομία να αυξήσει το ΑΕΠ της και στον ιδιωτικό τομέα να παράγει και να εξάγει. Αντίθετα, τον εμποδίζει.

Από το υπόλοιπο χρέος το 60%, τα 190 δισεκατομμύρια τα χρωστά στους φορολογούμενους της Ευρωζώνης, 36 δις (10%) χρωστά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (δηλαδή στους φορολογούμενους της Βραζιλίας, της Ινδίας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ουρουγουάης  κλπ, και στους Ευρωπαίους φυσικά που συνεισφέρουν στα κεφάλαια του ΔΝΤ). 6% στην ΕΚΤ (δηλαδή άλλα 19 δις)  πάλι στους φορολογούμενους της Ευρωζώνης, των οποίων το νόμισμα διαχειρίζεται η ΕΚΤ. Καμιά δεκαπενταριά δις χρωστά στις Ελληνικές τράπεζες. Και ακόμη όσα απομένουν, 80 δις, εγγυημένα και αυτά από την Ευρωζώνη), χρωστά στους ιδιώτες επενδυτές  που έχασαν τα μισά λεφτά τους μετά το PSI (δηλαδή και στα Ελληνικά και διεθνή ασφαλιστικά ταμεία και στις ελληνικές τράπεζες).

Γι' αυτό το τεράστιο χρέος πληρώνει επιτόκιο 2,5% περίπου, δηλαδή το μισό από την Πορτογαλία, πολύ λιγότερο από το 4,6% της Ιταλίας, το 4,2% της Ιρλανδίας, το 3,3% της Ισπανίας (που επίσης την δανείζουν) και λίγο παραπάνω από αυτό της Γερμανίας (1,9%).

Έχει ήδη διευθετηθεί στον χρόνο, ώστε στην ουσία είναι σαν να ήταν πολύ μικρότερο: Το think-tank Bruegel  υπολογίζει πως η Ελλάδα πλήρωσε γύρω στο 2.6% του ΑΕΠ της για την εξυπηρέτησή του τον περασμένο χρόνο, παρά το ευρύτερα διαδεδομένο 4%. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ένα μη βιώσιμο ποσό. Το οποίο ενδεχόμενα μπορούσε να περιοριστεί περαιτέρω με κατάλληλη διαπραγμάτευση.

Με δυο λόγια, η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων έχει λάβει ποσό ίσο με το ένα τρίτο από τον πενταετή προϋπολογισμό της Ένωσης των 500 εκατομμυρίων, από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους, πολλοί από τους οποίους είναι φτωχότεροι από τους Έλληνες, για τη στήριξη των υποχρεώσεων του κράτους της, μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια.

"Γιατί όλα αυτά;", θα σκεφτούν ορισμένοι. "Τι στο καλό, πετάνε τα λεφτά τους από αγάπη;" Δύσκολο να δει ο κουτοπόνηρος τη μεγάλη εικόνα της Ευρώπης στον χρόνο και στον χώρο. Η Ευρώπη στηρίζει τον πλούτο της και την ειρήνη στην πίστη στο κοινό όραμα, μια ενιαία και ισχυρή δύναμη που μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Και ως τέτοια έχει αναλάβει το κόστος της υπεράσπισης αυτού του οράματος, που είναι προϋπόθεση για την ευημερία όλων. Ακόμη κι αν δεν είναι τόσο δίκαιο για τα μη άσωτα μέλη της. Η αποδοχή του Ασώτου, όταν καταλάβει το λάθος του, είναι τελικά προς όφελος και των υπολοίπων. Ακόμη κι αν πρέπει κανείς να σφάξει τον μόσχο τον σιτευτό.

Και κάτι ακόμη που δεν πρέπει να αγνοούμε: η Ελλάδα υπήρξε ένα κοινό Ευρωπαϊκό όνειρο, ένα μέρος του συλλογικού ασυνείδητου της Ευρώπης και της Δύσης. Από την Ελληνική Επανάσταση, τον Ιερό Λόχο, και το Ναυαρίνο και πολλές φορές στη συνέχεια, η Ελλάδα  αποτέλεσε το σύμβολο μιας συγκεκριμένης εκδοχής του φιλελεύθερου κόσμου για τον εαυτό του. Το παλιότερο και ίσως σημαντικότερο "ευρωπαϊκό project".  Η Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί σήμερα και αύριο οι Ευρωπαίοι πολίτες, δύσκολα μπορούν  να αποδεχτούν ότι η γωνιά αυτή της Βαλκανικής, που ταύτισαν με ένα μέρος από το δικό τους παρελθόν και παρόν, θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη: σε μια φωτισμένη διασπορά και ένα τσούρμο από κατσαπλιάδες, μικροεθνότητες και τοπικισμούς που θα τρώγονται και θα σκοτώνονται μεταξύ τους όταν δεν τους αφανίζουν οι γείτονες. Δύσκολα μπορεί να δει τις υποδομές που η ίδια πλήρωσε με χρήμα και τεχνογνωσία να καταστρέφονται και να παρακμάζουν, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, σε μια συριακή θύελλα. Και μαζί με αυτά τα μνημεία και οι μνήμες της ίδιας και της ανθρωπότητας. Μόνο και μόνο γιατί οι νεοέλληνες έχουν καταστεί  όμηροι μιας βαθιά απαίδευτης,  κερδοσκοπικής, καιροσκοπικής και  κοντόφθαλμης πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Από αυτό προέρχεται και η θλίψη μπροστά στο αδιέξοδο, καθώς πλησιάζουν στη μέρα της απόφασης.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 



Πηγές





  

  




  

Sunday, February 15, 2015

Taxi


Share/Bookmark
Τη Χρυσή Άρκτο κέρδισε φέτος η ταινία «Taxi», του Ιρανού σκηνοθέτη Jafar Panahi, ο οποίος έχει καταδικαστεί από το καθεστώς των μουλάδων σε 20 χρόνια απαγόρευσης να γυρίζει ταινίες, επιβεβαιώνοντας τη μεγάλη παράδοση του Ιρανικού σινεμά άλλη μια φορά μετά τον Abbas Kiarostami. Το βραβείο παρέλαβε η ανιψιά του εκ μέρους του σκηνοθέτη, καθώς ο ίδιος δεν επιτρέπεται να ταξιδέψει εκτός της χώρας.

Πρόκειται για ένα πορτραίτο της Ιρανικής πρωτεύουσας, Τεχεράνης, γυρισμένο με μια μικρή κάμερα στερεωμένη μέσα σε ένα κίτρινο ταξί που οδηγούσε ο ίδιος. Oι επιβάτες αθώα εμπιστεύονται στον Παναχί, που μετατρέπει το μικρό κίτρινο όχημα σε κινούμενο εξομολογητήριο. Παραδοσιακοί και εκσυγχρονιστές, άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, φτωχοί και πλούσιοι, πωλητές πειρατικών video και ακτιβιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μη επαγγελματίες ηθοποιοί που παραμένουν ανώνυμοι σκιαγραφούν την εικόνα του μεγάλου αυτού έθνους και της ζωντανής πρωτεύουσάς του. Πέρασαν ήδη πάνω από 35 χρόνια, μια γενιά ολόκληρη, από το ατύχημα στο οποίο συνέβαλαν και οι δυτικοί με την κοντόφθαλμη υποστήριξη του διεφθαρμένου καθεστώτος του Σάχη απέναντι στις δυνάμεις του εκδημοκρατισμού, συμβάλλοντας έτσι στην άνοδο των ηθικολόγων μουλάδων στην εξουσία. Τριανταπέντε χρόνια από τότε που το Ιράν έπεσε στη λακκούβα της ιστορίας. Μια από τις τρύπες εκείνες που εμφανίζονται απρόβλεπτα στην ιστορία των εθνών, διότι κανείς δεν φρόντισε να τις κλείσει έγκαιρα, και τα καταπίνουν σε σκοτεινές εποχές.

Έκτοτε ακολούθησαν πόλεμοι, η έξοδος της μεσαίας τάξης προς τη Δύση, καταπίεση, θρησκευτικός φανατισμός, τρομοκρατία, διακρίσεις, θρησκευτικές αστυνομίες, σε ένα έθνος πολιτισμένο, με βαθιά ανοιχτόμυαλη και δυτικότροπη παράδοση, διανόηση, με ανήσυχη νεολαία, εξαιρετικά μυαλά που ασφυκτιούν. Δυο φορές ψήφισαν μεταρρυθμιστές Προέδρους, βγήκαν στους δρόμους ανεπιτυχώς, με την εξουσία να ελέγχεται όμως από το θεοκρατικό καθεστώς, που παίζει διαρκώς κι επιδέξια το χαρτί του εθνικισμού και της "δυτικής απειλής", απέναντι σε μια νεολαία που ασφυκτιά και μια μεσαία τάξη που αισθάνεται παγιδευμένη. Οι μουλάδες κατόρθωσαν να μείνουν έτσι γραπωμένοι στην εξουσία με τα χρήματα του μεγάλου πλούτου της χώρας, το επιστημονικό δυναμικό της και την ανόητη υποστήριξη των φανατικών της Δύσης, των διοικήσεων Μπους (πατέρα και υιού και Τσένυ αλλά και ακραίων Ισραηλινών κυβερνήσεων) που τους πρόσφεραν (και προσφέρουν ακόμη ορισμένοι) απλόχερα τον εχθρό που αναζητούσαν, για να ταΐζουν την εθνικιστική φλόγα της ξένης απειλής που τους κρατά στη ζωή.

Να τα σκέφτονται αυτά οι δικοί μας δεξιοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι, που νομίζουν ότι ηθικολογούντες κερδίζουν κατιτίς. Στην πραγματικότητα, όταν η πολιτική διαμάχη μετατοπίζεται από την πολιτική στην ηθικολογία, όταν μετατρέπεται σε έναν διαρκή θόρυβο για σκάνδαλα, διεφθαρμένους, κλέφτες και αρματολούς, όταν η μαγική λύση σε όλα είναι το "φέρτε πίσω τα κλεμμένα" και οι εξωτερικοί εχθροί του έθνους που μας επιβουλεύονται διαρκώς, όταν αναζητάμε (επί ματαίω) αγγέλους της σωτηρίας, άμεμπτους και άσπιλους, εκείνος που τελικά κερδίζει είναι η ιδεολογία των ηθικολόγων. Η κάθε φορά πιο ακραία εκδοχή της, που τα λέει και καλύτερα και πιο χύμα, χωρίς όρια. Οι ντόπιοι μουλάδες, οι νεοσταλινικοί, οι φασίστες και οι κάθε είδους φανατικοί. Η μεγαλύτερη και βαθύτερη διαφθορά.

Φαντάζεστε μια κάμερα σε ένα επίσης κίτρινο Αθηναϊκό ταξί μερικά χρόνια από σήμερα, τι θα εξομολογούνται οι Αθηναίοι άραγε τότε;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Friday, February 13, 2015

Οίκτος


Share/Bookmark
Ομολογώ ότι με ενοχλεί κάπως αυτή η αυθόρμητη σκιά οίκτου που διακρίνει κανείς στα μάτια και τον τόνο των Ευρωπαίων ηγετών, του Γιουνκέρ, του Ολάντ, του Όσμπορν, του Σόιμπλε όταν συζητούν με τους Έλληνες συναδέλφους τους και στα σχετικά σχόλια των δημοσιογράφων των διεθνών μέσων για την απερίγραπτη εικόνα της ελίτ και των εκπροσώπων της χώρας μας.

Φαντάζομαι όμως αμέσως μετά πώς θα νιώθουν κι αυτοί, ειδικά η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Σούλτς, οι Γερμανοί Πράσινοι, οι Αριστεροί, οι Φιλελεύθεροι, όταν σκέφτονται ότι θα πρέπει με τα δικά τους λεφτά, των δικών τους φορολογουμένων, του τρισκατάρατου μνημονίου και της «παράτασης» να συνεχίσει να πληρώνεται ο μισθός του Ζουράρι, του Νικολόπουλου, του Αγίου Καλαβρύτων και των Ναζί που εκλέξαμε ως τρίτο κόμμα. Κι ακόμη περισσότερο όταν όλος τούτος ο συρφετός, οι αμύντορες και κληρονόμοι των ταγματασφαλιτών και των δοσιλόγων, διεκδικεί και αποζημιώσεις για τις καταστροφές των Ναζί.

Και τότε τους λυπάμαι κι εγώ κάπως, για να πω τη μαύρη αλήθεια.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 

Η ρομαντική Μπολιβαριανή Ένωση των Λαών


Share/Bookmark
Ο κ. Μονεδέρο είναι στην ηγεσία των Ισπανών Podemos. To όνομά του, όχι χωρίς κάποια ειρωνεία, έχει καταγωγή από τη moneda, το νόμισμα, τα μπικικίνια, και σημαίνει το πορτοφολάκι για τα κέρματα, ο κ.Πορτοφολάκης θα τον λέγαμε κατά μια εκδοχή. Σημαίνει επίσης τον νομισματοκόπτη, αυτόν που κόβει μονέδα κατ' άλλη έννοια. O κ. Μονεδέρο φέρεται να μην είχε δηλώσει 425.000 ευρώ στην εφορία, που έλαβε ως αμοιβή στο πορτοφόλι του για ορισμένες ακαθόριστες ακόμη εργασίες του για λογαριασμό άλλων χωρών. Μέχρις εκεί εντάξει, δεν είναι και πολύ σοβαρό. Αντικαπιταλιστής - αντικαπιταλιστής αλλά είπαμε, έχει κι ένα όριο αυτό, μέχρις ενός σημείου, και μάλιστα για έναν κ. Πορτοφολάκη. Μπορεί και να τα δήλωσε τελικά με κάποια καθυστέρηση καθώς το κόμμα του ανέβαινε σε δημοτικότητα κι ο ίδιος σε δημοσιότητα.

Το ενδιαφέρον είναι άλλο: οι χώρες που παρήγγειλαν τις πολύτιμες υπηρεσίες του, που δεν έχουν, όπως είπαμε, και πολύ σαφή παραδοτέα για την ώρα. Ο ίδιος δεσμεύτηκε πως θα τις περιγράψει αναλυτικά κάποτε.

"Οι εργασίες παραγγέλθηκαν από Κυβερνήσεις που ανήκουν στην Μπολιβαριανή Ένωση των Λαών, Οργανισμό που ιδρύθηκε στην Κούβα από τον κουβανό Πρόεδρο Φιντέλ Κάστρο και τον Βενεζουελανό Ούγκο Τσάβες, προκειμένου να αντισταθεί στο Διεθνές Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου που συνδέθηκε με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δυο χρόνια μετά, ο Έβο Μοράλες κέρδισε τις εκλογές στη Βολιβία, και πρόσθεσε και τη δική του κυβέρνηση σε αυτή τη Συμμαχία. Λίγο αργότερα ενσωματώθηκε η Νικαράγουα του Ντανιέλ Ορτέγα, η Ονδούρα, υπό την εξουσία του Μανουέλ Σελάγια, ο Ισημερινός το 2009, δυο χρόνια μετά την εκλογή του Ραφαέλ Κορρέα. Η Αντίγουα, η Δημοκρατία της Σάντα Λουσία, Σαν Βισέντε και Γραναδίνας είναι ακόμη μέλη, ενώ η Αϊτή, η Συρία και το Ιράν είναι χώρες παρατηρητές. Ήταν ακριβώς το 2010, εποχή στην οποία χρονολογούνται οι εργασίες του κ. Μονεδέρο, όταν η συμμαχία σχεδίασε ένα εικονικό ενιαίο νόμισμα, που θα επιχειρούσε να αντικαταστήσει το αμερικάνικό δολλάριο" αναφέρει η El Pais.

Όλες χώρες ευημερούσες με ανθηρή οικονομία και εύρωστη δημοκρατία.

Δικαιολογείται έτσι πλήρως και η δεύτερη έννοια του ονόματος του λαμπρού αυτού πολιτικού επιστήμονα.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 



Πηγή: 





Το γάλα


Share/Bookmark
Σε επαναφορά της διάρκειας ζωής του παστεριωμένου γάλακτος, του λεγόμενου «φρέσκου», στις πέντε ημέρες προσανατολίζεται η κυβέρνηση, ανατρέποντας μέσα σε διάστημα λιγότερο του ενός έτους μία από τις πιο συζητημένες μεταρρυθμίσεις που έγιναν στο πλαίσιο της περιβόητης «εργαλειοθήκης» του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Υπενθυμίζεται ότι ο ΟΟΣΑ είχε προτείνει την κατάργηση της καθοριζόμενης από το κράτος διάρκειας ζωής του γάλακτος και τον ορισμό αυτής από τον παραγωγό (τη γαλακτοβιομηχανία εν προκειμένω) αναλόγως της μεθόδου παστερίωσης που χρησιμοποιεί και τελικώς ψηφίστηκε ρύθμιση με την οποία η διάρκεια ζωής του γάλακτος αυξήθηκε από τις πέντε στις επτά ημέρες.

Ο κ. Ευάγγελος Αποστόλου, αρμόδιος υπουργός, απάντησε με θαυμαστή σαφήνεια για τις ξεκάθαρες και άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις που προωθεί η κυβέρνηση υπέρ των παραγωγών και των καταναλωτών "......εκ των πραγμάτων είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε την επαναφορά στις πέντε ημέρες. Θα το δούμε άμεσα. Από εκεί και πέρα, υπάρχει θέληση από μας να στηρίξουμε το συγκεκριμένο κλάδο, την αγορά. Η κατανάλωση φρέσκου γάλατος ιδιαίτερα στη χώρα μας πρέπει να συνδεθεί και με αγελαδοτρόφους και με την αιγοπροβατοτροφία, να το δούμε δηλαδή σπρώχνοντας το χώρο (sic). Η κτηνοτροφία στο σύνολό της είναι η δραστηριότητα που έχει όλες τις προϋποθέσεις και κυρίως την υποχρέωση να καλύψει διατροφικές ανάγκες (sic)». (σ.σ. διότι βεβαίως θα μπορούσε να καλύπτει και άλλες ανάγκες, όπως για παράδειγμα το πότισμα ή να ασκείται από χόμπυ από τους τσομπάνηδες και τους κτηνοτρόφους).

Έτσι λοιπόν τα εργατικά βακτήρια, οι αδάμαστοι μύκητες, οι ζυμώσεις, οι φυσικές διεργασίες του πολύτιμου λευκού υγρού, θα προσαρμοστούν πάραυτα στην ισχυρή λαϊκή εντολή. Θα εργάζονται εντατικότερα και αποτελεσματικότερα, ώστε να ολοκληρώνουν το διαβρωτικό έργο τους στο διάστημα που θα ψηφίσει η Βουλή των Ελλήνων. 

Αμ' πώς!

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 


Οι "παρατάσεις" και τα πράγματα


Share/Bookmark

Όπως φαίνεται, οι νεοέλληνες έχουν ένα μεσαιωνικό φετίχ, μια παλιά εβραϊκή παράδοση που ταύτιζε τις λέξεις με τα πράγματα με δεσμούς αδιάσειστους και αμφίδρομους. Όταν αλλάζουν οι μεν, θεωρούσε πως αυτομάτως αλλάζουν και τα δε. 

Αλλάζεις ένα γράμμα στο τραπέζι και αυτό χάνει το ένα του πόδι, βαφτίζεις τη λίμνη θάλασσα κι αμέσως αρμυρίζει, βαφτίζεις το κρέας ψάρι και γίνεται νηστίσιμο. Λες την Ινσταμπούλ Κωνταντινούπολη και γίνεται κάπως δικιά σου. Λες τη σπατάλη λιτότητα και αυτόματα γίνεσαι ασκητής ασωτεύοντας. Μπορεί πολλές φορές να τα κάνουν ρημαδιό στο τσαρδί τους, να μουτρώσουν για πάντα, για μια λεξούλα, ένα τοπωνύμιο, ένα Όνομα που δεν το αντέχουν, διότι νομίζουν, οι αφελείς, πως θα αλλάξει τα πράγματα που σημαίνει.  

Έτσι ψάχνουν περίπλοκες λύσεις, σύνθετες και πολυσύνθετες, έχουν γίνει εξπέρ των συνωνύμων και των επιθετικών προσδιορισμών. Τώρα για μια «παράταση»  έτοιμοι είναι να το κάνουν πάλι μπάχαλο.

Μπορεί όμως η γλωσσική φαντασία και ο πλούτος του λεξιλογίου να μας βοηθήσoυν  και πάλι να σώσουμε τα προσχήματα και, κάποιοι, τη μούρη: μετεξέλιξη, συνεχιζόμενη μετατροπή, αναβάθμιση, στάδιο δεύτερο, ανασχεδιασμένη συνέχεια, προσαρμοσμένη μετεξέλιξη, συνέχεια μετά ρήξης, προσαρμογή, μετάπτωση…

Εδώ ξεκινά η δουλειά των επικοινωνιολόγων για μερικούς. Των ψυχολόγων για τους υπόλοιπους, τους πολλούς. 


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 






 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.







Wednesday, February 11, 2015

Το πιο βαθύ μας πρόβλημα


Share/Bookmark
 «Η αριστεία είναι ρετσινιά... είναι μια στρεβλή φιλοδοξία …. μπορεί να μετατραπεί σε βαρύ φορτίο (σε πολλαπλά επίπεδα) στο οποίο ο αριστεύσας θα νιώθει ότι πρέπει να ανταποκρίνεται σε κάθε κρίσιμες εξετάσεις στη μετέπειτα ζωή του». ΑριστείδηςΜπαλτάς, Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας.


Η θέση των υπουργών του όχι και τόσο παράδοξου συμπλέγματος ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ σε κάθε τομέα είναι η έκφραση της κυρίαρχης αντίληψης του εξισωτισμού προς τα κάτω.  Προς έναν μέσο όρο που φθίνει διαρκώς, καθώς ενοχοποιείται ό,τι υπερέχει κι απομένει από την άλλη η υστέρηση που τον τραβάει διαρκώς προς τα κάτω. Ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που, αντί να παράγει πρότυπα και επιτυχημένους στους οποίους να προσπαθούν να μοιάσουν και οι υπόλοιποι και να δημιουργεί πολίτες που να μπορούν να διαχειριστούν την αποτυχία για να προσπαθήσουν και πάλι με τη στήριξη όλων, αντί να δημιουργεί διαρκώς ευκαιρίες επιτυχίας δηλαδή,  θεωρεί την επιτυχία βαρύ φορτίο, την αριστεία «ρετσινιά».

Αναρωτιέται κανείς ποια είναι τα παραδείγματα που προτείνει στους ανθρώπους αυτή η αντίληψη, για να προσπαθήσουν να τους μοιάσουν και να τραβήξουν τον κόσμο μπροστά: ο Stephen Ηawkings, ο Steve Jobs, o Φώτης Καφάτος, ο Δημήτρης Τριχόπουλος, ο Νικόλας Νεγρεπόντε, ο Μπενάκης, ο Συγγρός; ο Ωνάσης; ο Νιάρχος; ο Ελύτης; ο Γιώργος Σαμαράς; ο Γκάλης;  Αυτοί που τραβούν τον κόσμο κι εμάς μαζί τους μπροστά; Για όλους κάποιο μειονέκτημα θα βρούμε, ο ένας μάς ξινίζει, ο άλλος μάς βρωμάει. 

Ή είναι το παράδειγμα που προτείνουν ένας μέτριος ανθρωπάκος, που ψάχνει διέξοδο και μια θέση ψευτοδουλειάς με "κοινωνικά κριτήρια" σε κάποιο ξεχασμένο γραφείο που ποτέ δεν επιθύμησε στ' αλήθεια; που σκοτώνει τις δυνατότητες της δημιουργικής φαντασίας του στην ισοπεδωτική ομοιότητα; Μοιάζουν τα παραδείγματα που προτείνουν οι εξουσιαστές μας με τους τσαλακωμένους εκείνους, "που ώρες στέκονται σε μια ουρά/ έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ' έναν υπάλληλο./ Κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι/ για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη", κατά τον επιτυχημένο όσο και ταπεινό ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, που δεν δίστασε να ζήσει τη ζωή του κατά πώς τη θέλησε και να μας αφήσει το έργο του όπως του δόθηκε σε εποχές δύσκολες και σκληρές.

Το παράδειγμα και ο θαυμασμός της επιτυχίας είναι όμως η μόνη αποτελεσματική μέθοδος προόδου και αλλαγής που επινόησε ο άνθρωπος στην ιστορία του: να θαυμάζει και να μιμείται το καλύτερο, αυτούς που ξεχωρίζουν.  

Κάθε επιτυχία των ανθρώπων, των κοινωνιών, των επιχειρήσεων, των χωρών, δεν είναι όμως παρά το αποτέλεσμα της επιτυχημένης διαχείρισης των αποτυχιών τους.  Με την κατανόηση των αιτίων, την προσαρμογή  και την αλληλεγγύη των άλλων, είναι η αποτυχία που δημιουργεί τους θετικούς κοινωνικούς δεσμούς και τις συνθήκες για τόλμη και διαρκή πρόοδο. Τις συνθήκες για επιτυχία, για αριστεία, για "δόξα". Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι Έλληνες από αυτό, όχι όμως οι σύγχρονοι κάτοικοι του τόπου που εκείνοι έζησαν. Οι νεοέλληνες, παρότι διεκδικούμε την καταγωγή μας από αυτούς που θαύμαζαν,  τραγουδούσαν και δίδασκαν, χωρίς κανένα αίσθημα κατωτερότητας, το μεγαλείο και τον ηρωισμό ακόμη και των αντιπάλων τους, των Τρώων, των Περσών, και γι' αυτό κυριάρχησαν στον κόσμο, έχουμε χτίσει ένα κράτος μίζερων και μικρόψυχων.

Το νεοελληνικό κράτος, αφέντης-πατερούλης, καλλιεργώντας τον φόβο και την ντροπή της αποτυχίας,  αναλαμβάνει εφεξής και επισήμως (ανεπισήμως το έκανε πάντα) να μας προστατεύσει από το «βαρύ φορτίο» της επιτυχίας σε κάθε τομέα: στην επιστήμη, στην οικονομία, στις επιχειρήσεις, στην εργασία.  Να προστατεύσει δηλαδή τους μέτριους ή αποτυχημένους εξουσιαστές μας από την επιτυχία των άλλων.

Αυτό είναι το πιο βαθύ μας πρόβλημα. Ο φθόνος για την επιτυχία του άλλου, κατάλοιπο μιας παρωχημένης και καταστροφικής αλλά βαθιά ριζωμένης αντίληψης στο ρωμέικο, όπου το κέρδος του ενός είναι πάντα ίσο με τη ζημιά του άλλου. Η αδυναμία να συλλάβουμε μια κατάσταση όπου όλοι κερδίζουν, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, αλλά πάντως όλοι καταλήγουν κάπως καλύτερα από εκεί που ήταν πριν. 

Αυτό το διεστραμμένο συναίσθημα μεταμορφώνεται σε μίσος για την κατσίκα του γείτονα και εν τέλει σε φόβο για τον γείτονα τον ίδιο. Δικαιολογεί τη συλλογική αποτυχία, γιατί παράγει  άγρια χαρά από την καταστροφή του καλύτερου και μαζί ημών των ιδίων.

Τούτο το σύμπλεγμα είναι που οδηγεί γραμμή σε ένα αποτυχημένο κράτος (failed state), αντικατοπτρισμό κι επιβεβαίωση  μιας αποτυχημένης κοινωνίας (failed society).  


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 



Βλέπε:

Υ.Γ. Η ανωτέρω αποκαλυπτική άποψη της κυβέρνησης θα μεταφραστεί και στα αγγλικά, μήπως κατανοήσουν σταδιακά και οι ξένοι φίλοι μας την αληθινή φύση του Ελληνικού ζητήματος.



 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.




Monday, February 9, 2015

Το χαρακίρι (Μάριο Βάργκας Γιόσα)


Share/Bookmark
Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής μας,  ο νομπελίστας Mario Vargas Llosa, γράφει στην El Pais για την Ελληνική κρίση. Μπορεί να μη συμμερίζεται κανείς το σύνολο της ανάλυσής του, όχι τόσο σε σχέση με αυτά που λέει αλλά με αυτά που λησμονεί. Κυρίως ότι η Ευρώπη είναι μια πολιτική επιλογή, μια ιστορική απάντηση στο παρελθόν των παγκόσμιων πολέμων και στο μέλλον των οικονομιών-Ηπείρων. Και ως τέτοια έχει αμοιβαίο συμφέρον στην (όχι χωρίς όρους όμως) αλληλεγγύη, ακόμη και στον άσωτο (μέρες που είναι, Κυριακή του Ασώτου σε λίγο). Όμως  ο Μάριο Βάργκας Γιόσα ήταν και παραμένει  βαθύτατα φιλέλληνας. 

Είναι αυτός που έγραψε πριν μερικά χρόνια, τον Ιούνιο του 2012, στην El Pais, (Γιατί η Ελλάδα) μιλώντας με αφορμή το έργο της άλλης μεγάλης φίλης των Ελλήνων, της Ζακλίν Ντε Ρομιγί, και για την τότε πολιτική κατάσταση της χώρας το θαυμάσιο : "Η ελπίδα μου είναι ότι αυτό θα συμβεί (σ.σ. η Ελλάδα θα μείνει στην Ευρωπαϊκή πορεία) επειδή, απλά, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης χωρίς η τελευταία να γίνει μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο στον εαυτό της, συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικής θρησκείας –μία από τις πιο όμορφες σελίδες του δοκιμίου της Ζακλίν ντε Ρομιγί εξηγεί γιατί τα περισσότερα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά– καθώς και των δημοκρατικών θεσμών, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός". 

Τώρα όμως διαπιστώνει αλήθειες σκληρές, αλήθειες που πονάνε. Και κυρίως αποδεικνύει πως η Ελλάδα έχει ήδη χάσει τη μάχη των εντυπώσεων στη διεθνή διανόηση και στους στενότερους φίλους της με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των ανίκανων και αυτοαναφορικών πολιτικών της ελίτ αλλά - δυστυχώς - και των πολιτών της. Και από εκεί έως το να χάσει τον πόλεμο και να διολισθήσει στη δυστοπία της Βενεζουέλας και της Αργεντινής που περιγράφει ο μεγάλος συγγραφέας, ή σε κάτι χειρότερο, με δεδομένη την γεωγραφική της θέση και ιστορία, είναι ένα βήμα δρόμος.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 

_____________________________

Το χαρακίρι είναι μια ευγενής ιαπωνική παράδοση, σύμφωνα με την οποία  στρατιωτικοί, πολιτικοί, επιχειρηματίες και μερικές φορές συγγραφείς (όπως ο Γιούκιο Μισίμα), ντροπιασμένοι από αποτυχίες ή από πράξεις που θεώρησαν εξευτελιστικές, άνοιγαν τα σωθικά τους σε μια αιματηρή τελετή. Στους καιρούς μας, που η ιδέα της Τιμής έχει απαξιωθεί στο ελάχιστο, οι Ιάπωνες ευγενείς δεν αυτοκτονούν. Όμως η τελετουργία της αυτοπυρπόλησης διατηρείται στον κόσμο και είναι τώρα συλλογική: την εξασκούν οι χώρες που πιασμένες σε ένα παροδικό ή παρατεταμένο ντελίριο αποφασίζουν να  φτωχύνουν, να εκβαρβαρισθούν, να διαφθαρούν ή όλα αυτά ταυτόχρονα.

Η Λατινική Αμερική ξεχειλίζει από τραγικά παραδείγματα του είδους. Το πλέον επιφανές είναι αυτό της Αργεντινής, η οποία εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα ήταν μια χώρα του πρώτου κόσμου, που ευημερούσε, καλλιεργημένη,  ανοιχτή, με ένα πρότυπο εκπαιδευτικό σύστημα, και η οποία, αιχμάλωτη του περονικού πυρετού, αποφάσισε να οπισθοδρομήσει και να ερειπωθεί,  σε μια ατέλειωτη αγωνία, που υποστηριζόμενη από διαδοχικά στρατιωτικά πραξικοπήματα και μια ηρωική εμμονή των ψηφοφόρων της στο λάθος συνεχίζεται ακόμη.   Ας ελπίσουμε πως κάποια μέρα οι θεοί ή η τύχη θα  επαναφέρουν τη λογική και τη διαύγεια στη γη του Σαρμιέντο και του Μπόρχες.

Άλλη εμβληματική χώρα του πολιτικού χαρακίρι είναι η Βενεζουέλα. Είχε μια δημοκρατία ατελή, πράγματι, αλλά αληθινή, με ελευθερία του τύπου, καθαρές εκλογές, διάφορα πολιτικά κόμματα, και, στραβά-κουτσά, η χώρα προόδευε. Περίσσευε η διαφθορά και η σπατάλη, δυστυχώς, και αυτό οδήγησε μια πλειοψηφία Βενεζουελάνων να εμπιστευτούν την τύχη τους σε έναν μεσσιανικό αρχηγό: τον κομαντάντε Ούγκο Τσάβες. Οχτώ ευκαιρίες είχαν να διορθώσουν το λάθος τους και δεν το έκαναν, ψηφίζοντας ξανά και ξανά για ένα καθεστώς που τους έσερνε στον γκρεμό. Σήμερα πληρώνουν την τύφλωσή τους. Η δικτατορία είναι μια ασφυκτική πραγματικότητα, ασκεί έλεγχο στους σταθμούς της τηλεόρασης, τα ραδιόφωνα και τον τύπο, γεμίζοντας τις φυλακές με διαφωνούντες, πολλαπλασιάζοντας τη διαφθορά με ρυθμούς ιλιγγιώδεις – ένας από τους βασικούς αξιωματούχους του καθεστώτος διευθύνει το εμπόριο ναρκωτικών , τη μόνη βιομηχανία που ανθεί σε μια χώρα που  η οικονομία κατέρρευσε και η φτώχεια τριπλασιάστηκε – και όπου οι θεσμοί, από τους δικαστές ως το Εθνικό Συμβούλιο Εκλογών, είναι υπηρέτες της εξουσίας. Παρότι υπάρχει μια σημαντική πλειοψηφία Βενεζουελάνων που θέλει να επιστρέψει στην ελευθερία, δεν θα είναι εύκολο: η Κυβέρνηση του Μαδούρο απέδειξε πως, παρότι ανίκανη για οτιδήποτε άλλο, την ώρα που πρέπει να νοθεύσει τις εκλογές και να φυλακίσει, να βασανίσει, να δολοφονήσει πολιτικούς αντιπάλους δεν τρέμει το χέρι της.

Το χαρακίρι δεν είναι μια τριτοκοσμική ειδικότητα. Η πολιτισμένη Ευρώπη το ασκεί από καιρό σε καιρό. Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι έφτασαν στην εξουσία από νόμιμες οδούς και σημαντικός αριθμός κεντροευρωπαίων έπεσαν στην αγκαλιά του Στάλιν χωρίς να το καλοζυγίσουν. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα φαίνεται να είναι η Ελλάδα, η οποία σε ελεύθερες εκλογές, έφερε στην εξουσία – με 36% των ψήφων – τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα δημαγωγικό και λαϊκίστικο της άκρας αριστεράς που συμμάχησε για να κυβερνήσει με μια μικρή ακροδεξιά και αντιευρωπαϊκή οργάνωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στους Έλληνες μια επανάσταση και τον παράδεισο. Στην παρούσα καταστροφική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα που υπήρξε η κούνια της Δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού, ίσως είναι κατανοητή αυτή η σκοτεινή κάθαρση του ελληνικού εκλογικού σώματος. Αλλά, αντί να ξεπεράσουν τις μάστιγες που τους πλακώνουν, αυτές θα μπορούσαν τώρα να αναζωπυρωθούν εάν  η νέα κυβέρνηση βαλθεί να εφαρμόσει αυτό που πρότεινε στους ψηφοφόρους.

Οι μάστιγες αυτές είναι ένα δημόσιο χρέος 317 δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το διεθνές χρηματοοικονονομικό σύστημα που διέσωσαν την Ελλάδα από τη χρεωκοπία και ισοδυναμεί με 175% του ΑΕΠ της. Από την αρχή της κρίσης το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Χώρας μειώθηκε κατά 25% και το ποσοστό της ανεργίας έφτασε το 26%. Αυτό σημαίνει την κατάρρευση των Δημοσίων Υπηρεσιών, μια άγρια πτώση του επιπέδου ζωής  και την καρκινική αύξηση της φτώχειας. Εάν κάποιος ακούσει τους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και τον εμπνευσμένο ηγέτη τους – τον νέο Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα – αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται στην ανεπάρκεια και την ανεμπόδιστη διαφθορά των Κυβερνήσεων της χώρας στη διάρκεια δεκαετιών, οι οποίες με απύθμενη ανευθυνότητα έφτασαν να παρουσιάζουν οικονομικά στοιχεία και ισολογισμούς παραποιημένους στην  Ευρωπαϊκή Ένωση για να αποκρύψουν τις λοβιτούρες τους, αλλά οφείλεται στα αυστηρά μέτρα που επιβλήθηκαν από τους Διεθνείς Οργανισμούς και την Ευρώπη στην Ελλάδα για να την διασώσουν από την παράλυση και τις άθλιες πολιτικές που την οδήγησαν εκεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε πως θα τελειώσει με τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις, θα επαναδιαπραγματευθεί την πληρωμή του χρέους, με την προϋπόθεση πως θα υπάρξει μια «παραγραφή» σημαντικού μέρους του, και ότι θα αναθερμάνει την οικονομία, την απασχόληση και τις υπηρεσίες με σημαντικές Δημόσιες Επενδύσεις. Ένα θαύμα που μοιάζει με το να γιατρέψεις έναν ασθενή σε τελική φάση βάζοντάς τον να τρέχει Μαραθώνιους. Με αυτόν τον τρόπο ο Ελληνικός λαός θα ανακτούσε την «κυριαρχία» του την οποία, όπως φαίνεται, η Ευρώπη γενικώς, η τρόικα και η κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ ιδιαίτερα του είχαν υφαρπάξει.

Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι οι τσαμπουκάδες αυτοί της προεκλογικής εκστρατείας να μπουν στο αρχείο τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, όπως το έκανε και η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία, να αναγνωρίσει πως υποσχέθηκε πράγματα ψευδή και αδύνατα και να προσαρμόσει το πρόγραμμά του με τρόπο πραγματιστικό, το οποίο δίχως αμφιβολία θα προκαλέσει μια μεγάλη απογοήτευση στους απλοϊκούς ψηφοφόρους του. Εάν δεν το κάνει, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει τη χρεωκοπία, την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα βυθιστεί στην υπανάπτυξη. Υπάρχουν συμπτώματα αντιφατικά και δεν είναι σαφές ακόμη εάν η νέα ελληνική Κυβέρνηση θα αναστρέψει πορεία. Μόλις πρότεινε μια μορφή διαχείρισης του χρέους, κουτοπόνηρη και παγιδευτική, η οποία συνίσταται στη μετατροπή του χρέους σε δυο είδη ομολόγων, κάποια πραγματικά, τα οποία θα πληρώνονται σταδιακά στον βαθμό που θα αναπτύσσεται η οικονομία, και τα άλλα ομόλογα-φαντάσματα, που θα ανανεώνονται στην αιωνιότητα. Η Γαλλία και η Ιταλία, θύματα επίσης σημαντικών οικονομικών προβλημάτων, έδειξαν να μη βλέπουν με κακό μάτι παρόμοια πρόταση. Δεν πρόκειται χωρίς αμφιβολία να ευδοκιμήσει, διότι δεν έχουν χάσει όλες οι χώρες την αίσθηση της πραγματικότητας.

Καταρχάς, και με το δίκιο τους, πολλά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέρα από τη Γερμανία, θύμισαν στην Ελλάδα ότι δεν αποδέχονται απομειώσεις ούτε ρητές ούτε  καλυμμένες, και πως τα κράτη οφείλουν να σέβονται τις συμφωνίες τους. Αυτοί που ήταν περισσότερο αυστηροί σχετικά ήταν η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία, που μετά από πολλές θυσίες βγαίνουν από την κρίση, αφού εφάρμοσαν ενδελεχώς όλες τις υποχρεώσεις τους. Η Ελλάδα χρωστά στην Ισπανία 26 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Ισπανική ανάκαμψη κόστισε αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Γιατί οι Ισπανοί θα έπρεπε να πληρώσουν από το πορτοφόλι τους τις κακές πολιτικές των Ελληνικών Κυβερνήσεων, επιπλέον του ότι πληρώνουν τις κακές πολιτικές των δικών τους;

Η Γερμανία δεν είναι η υπεύθυνη για το ότι σημαντικός αριθμός ευρωπαϊκών χωρών οδήγησαν την οικονομία τους στην καταστροφή. Η Γερμανία είχε κυβερνήσεις προσεκτικές και ικανές, αυστηρές και έντιμες, και για τον λόγο αυτό, όσο άλλες κυβερνήσεις σπαταλούσαν, αυτή αναπτύσσονταν και ισχυροποιούνταν. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά πως η Γερμανία υποχρεώθηκε να αναστήσει ένα πτώμα – την κομμουνιστική Γερμανία  - με σημαντικότατο κόστος, χωρίς να παραπονεθεί ή να ζητήσει βοήθεια από κάποιον, αλλά μόνο με την προσπάθεια και τη στωικότητα των πολιτών της.  Από την άλλη πλευρά, η Γερμανική κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ είναι μια κυβέρνηση  με ευρωπαϊκή πεποίθηση, και η καλύτερη απόδειξη γι'  αυτό είναι ο γενναιόδωρος και συνεχής τρόπος με τον οποίο υποστηρίζει, με πόρους και πρωτοβουλίες, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μονάχα η διάδοση στερεοτύπων και ιδεολογικών μύθων μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό που μοιάζει με φροϋδική μεταφορά και οδηγεί την Ελλάδα (δεν είναι η μόνη) να κατηγορεί την πλέον αποτελεσματική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις καταστροφές που στη διάρκεια τόσων χρόνων προκάλεσαν αυτοί που ο ελληνικός λαός με τις ψήφους του όρισε να τον κυβερνήσουν και τον έφεραν στην άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Μάριο Βάργκας Γιόσα

8 Φεβρουαρίου 2015 


Μετάφραση: Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος  από την El Pais



Αναφορές: Γιατί η Ελλάδα


Το μακάβριο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα


Share/Bookmark
"Ζητώντας πολεμικές αποζημιώσεις για τον Δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο, ο κ. Τσίπρας ναρκοθετεί τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Φαίνεται να ξεχνά ότι οι πρώην εχθροί έκαναν μια καίρια επιλογή, να συνεργαστούν και να χτίσουν επάνω σε ένα κοινό μέλλον μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάνοντάς το αυτό επανόρθωσαν το λάθος που έγινε με το Σύμφωνο των Βερσαλλιών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο" δήλωσε ο  Guy Verhofstadt, όπως αναφέρει Δελτίο Τύπου του ALDE. "Οι απαιτήσεις του κ. Τσίπρα δεν είναι καθόλου εποικοδομητικές και θα κάνουν μόνο δυσχερέστερη την επίτευξη ενός συμβιβασμού. Αντί να ξυπνά τα  φαντάσματα του παρελθόντος θα έπρεπε να βάλει όλη του την προσπάθεια στο να χτίσει ένα νέο μέλλον για την Ελλάδα. Η εκδίκηση δεν πρέπει να είναι μέρος του κοινού Ευρωπαϊκού μέλλοντος",  συνέχισε.

Για όσους δεν θυμούνται, το σύμφωνο των Βερσαλλιών αντικατόπτριζε την ακραία εκδικητική στάση των νικητών του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου απέναντι στη Γερμανία, που συγκροτήθηκε σε Κράτος αργότερα από τα άλλα Ευρωπαϊκά Έθνη κατά τον 19ο αιώνα. Οδήγησε στη Γερμανική Οικονομική κρίση, στον υπερπληθωρισμό, στην ανασφάλεια και στην άνοδο του Ναζισμού στη μεγάλη χώρα της Ευρώπης, που έφερε την κατάρρευση της εύθραυστης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και τον Χίτλερ στην εξουσία.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι σύμμαχοι δεν διέπραξαν το ίδιο σφάλμα. Αντίθετα, βοήθησαν τη Γερμανία να ανακάμψει και να ξανασταθεί στα πόδια της με την ένταξή της στην Ενωμένη Ευρώπη, της οποίας η Γερμανία και η Γαλλία, οι αιώνιοι αντίπαλοι, αποτελούν τους θεμέλιους λίθους. Εβδομήντα χρόνια ειρήνης και ευημερίας στην ήπειρό μας, η μακρότερη περίοδος στην ιστορία της, στηρίχτηκαν σε αυτή την επιλογή.

Πρέπει να είναι εντελώς ανόητος κανείς (ή πολύ κακόβουλος)  για να φανταστεί ότι αυτή την πολύτιμη ειρήνη η Ευρώπη θα την διαπραγματευτεί εκβιαζόμενη για να γεμίσει τα άδεια ταμεία ενός αδηφάγου, αδίστακτου και παρακμασμένου κράτους.

Άλλο η μνήμη και άλλο η εκδίκηση. Και ακόμη περισσότερο, άλλο η χυδαία  εμπορία του αληθινά ανεκτίμητου. Της μνήμης και των δικών μου προγόνων, της οικογένειάς μου που, όπως τόσες άλλες, έχασε πολλά μέλη της στην Αντίσταση απέναντι στους Ναζί. Η εμπορία αυτού που δεν μπαίνει σε κανένα ζύγι και κανένα μέτρο, το Δίστομο και τα Καλάβρυτα.

"Είμαστε υποχρεωμένοι να τιμούμε τους νεκρούς μας, όχι να τους τιμολογούμε", έγραψε σοφά κάποιος σε χρόνο ανύποπτο.

Αλλά, τελικά, το μόνο που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ φαίνεται να θεωρεί τον εαυτό της ικανό να εμπορευτεί, και επιχειρεί να πουλήσει τοις μετρητοίς, είναι τους νεκρούς μας. Θεωρεί ίσως ότι μόνο στον θάνατο έχει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ο τόπος. Πως η αναγέννησή του κρύβεται σε κάποια ρεβάνς της ιστορίας. Πως μόνο στο παρελθόν έχουμε μέλλον. "Αριστερά" να σου πετύχει!


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 



Ολόκληρο το Δελτίο Τύπου του ALDE: 

http://www.alde.eu/nc/press/press-and-release-news/press-release/article/greek-wwii-reparations-claims-go-against-the-european-spirit-followed-by-german-version-44716/


"By claiming WWII reparations, Tsipras undermines the fundamentals of European integration. He seems to have forgotten that former enemies made a vital choice to cooperate and build on a common future after the second WW. By doing that, they repaired the mistake that was made in the Versailles Treaty after the First World War."

"Tsipras claims are very unhelpful and will only make it more difficult to find a compromise. Instead of breathing new life into the phantoms of the past, he should put all his efforts into building a new future for Greece. Revenge should not make part of this common European future."

"Last week's European tour by Tsipras and Varoufakis made one thing clear - the European partners expect a serious and solid reform plan. Only if the Greek government comes up with such a plan, I believe that an extension of the maturity of the loans and a revised interest rate should be on the negotiating table. Greece's future is in Europe."




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.


Sunday, February 8, 2015

Η μεγάλη πλάνη


Share/Bookmark
Ακούγοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης επιβεβαιώνεται η στρατηγική μόνιμης πολιτικής επιτυχίας της μεγάλης πλάνης στη χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια.

Διαπιστώνεις σε κάθε τομέα το αληθινό πρόβλημα (που είναι πασιφανές) και προτείνεις ως λύση τις αιτίες του, δηλαδή αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα: την υπερρύθμιση, την υπερφορολόγηση, το μεγαλύτερο, παρεμβατικότερο και πανταχού παρόν κράτος. Και όχι το ισχυρότερο ή το αποτελεσματικότερο για τους πολίτες σε σχέση με τα χρήματα που δαπανά (ακούσατε μήπως τίποτα συγκεκριμένο για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της κρατικής δαπάνης σε κάθε τομέα σε σχέση με το μέγεθός της;).

Εξισώνεις προς τα κάτω, δηλαδή προς τους πλέον προνομιούχους σε σχέση με την συνεισφορά τους στην παραγωγική διαδικασία, και βαφτίζεις την πορεία προς την συλλογική φτώχεια κοινωνική δικαιοσύνη. Δηλώνοντας ότι αυτό θα δημιουργήσει με μαγικό τρόπο συνθήκες προσέλκυσης παραγωγικών δραστηριοτήτων και ανθρώπων στην οικονομία. Αλλά ελπίζοντας στην πραγματικότητα πως θα ανανεώσεις την κλονισμένη κοινωνική συμμαχία των κρατικών και ιδιωτικών ολιγοπωλίων και συντεχνιών, των πάντα "ώριμων δικαιωμάτων". Μια συμμαχία ουδόλως αριστερών ή προοδευτικών πεποιθήσεων, μια αόρατη συλλογική εξουσία καταπιεστών.

Συντηρείς, με δυο λόγια, τη μεγάλη πλάνη: ταυτίζεις αυθαίρετα και πονηρά το Δημόσιο συμφέρον με το συμφέρον του Κράτους. Δηλαδή, τα συμφέροντα όλων των πολιτών σε κάθε τομέα με το συμφέρον αυτού που πληρώνουν για να τα υπηρετεί.

Μετά καλείς τους Ευρωπαίους φορολογούμενους (γιατί εδώ και χρόνια δεν φτάνουν μόνον οι δικοί σου) να το πληρώσουν. Και ελπίζεις πως αν δεν σου βγει (που πιθανότατα δεν θα σου βγει) θα έχεις συγκροτήσει μια συλλογική φαντασίωση ικανή να σε κρατήσει στην εξουσία της παρακμής για κάμποσα χρόνια ακόμη. Ότι θα πείσεις ακόμη και τους αδίκως ταπεινωμένους. Ότι θα παραπλανήσεις αυτούς ακριβώς από τους οποίους στερείς το αύριο, δηλαδή τους ανέργους, τους νέους, τους δίχως δημιουργική διέξοδο να σε ανεχτούν ως Σωτήρα από την κόλαση του ανοιχτού και προκλητικού μέλλοντος της διαρκούς αλλαγής, της ανησυχητικής αλλά δημιουργικής επινόησης του διαρκώς νέου. Πουλάς τη βαθιά συντήρηση για πρόοδο.

Κοντά ποδάρια. Και άσχημο τέλος.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 





 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.