David Cameron, συντηρητικός πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας και ηγέτης των Tories
Σε σχετική ερώτηση προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το αν θα είναι υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια απάντησε πως πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα το οποίο δεν προτίθεται να το ανοίξει, συνεχίζοντας με αυτόν τον τρόπο το άνοιγμα στην εκκλησία που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό, αφού πλέον οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την εκκλησία είναι σε καλό επίπεδο.
Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός του κόμματος της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» (!) της Ελλάδας
Η Βρετανία ήταν μια χώρα που η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη και ημιπαράνομη ως το 1982, περίοδο που η χώρα επίσης παρήκμαζε, μη βρίσκοντας δρόμο προς την καινοτομία σε κανέναν τομέα, και είχε προσφύγει στο ΔΝΤ για στήριξη. Τον νόμο κατάργησε η επίσης συντηρητική Margaret Thatcher μετά από κοινωνικές συγκρούσεις και από αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, τις οποίες όμως αποδέχθηκε.
Από τότε ως σήμερα η Βρετανία αποτόλμησε αλλαγές και καινοτομίες σε κάθε τομέα, και οικονομικό και κοινωνικό. Έτσι το 2014 το δικαίωμα του γάμου επεκτάθηκε χωρίς προϋποθέσεις στα ομόφυλα ζευγάρια, με νόμο που εισήγαγε ο συντηρητικός Πρωθυπουργός (με τη σαφή στήριξη Εργατικών και Φιλελευθέρων) και ψηφίστηκε από 400 βουλευτές έναντι 175. Το δικαίωμα στην υιοθεσία δεν τέθηκε καν ως θέμα. Λες και δεν είναι μια πραγματικότητα παιδιά ομοφυλόφιλων γονιών να μεγαλώνουν με τους γονείς τους; Είχε ήδη λυθεί ως αυτονόητο. Παιδιά έχουν τη δυνατότητα να υιοθετήσουν ήδη από το 2007 μεμονωμένοι πολίτες ή ζευγάρια ανεξαρτήτως φύλου, με τις ίδιες προϋποθέσεις και ελέγχους, ακόμη και εάν δεν είναι παντρεμένοι. Και υποστηρίζονται να το κάνουν από το σύστημα πρόνοιας της χώρας. Ενώ σύμφωνα συμβίωσης για όλους ίσχυαν εδώ και πολλά χρόνια. Παρόμοιες εξελίξεις έχουν συμβεί σε δεκάδες χώρες, από την καθολική Ισπανία ήδη εδώ και 8 χρόνια έως την επίσης καθολική Γαλλία πιο πρόσφατα, τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και δεκάδες προηγμένες ή αναπτυσσόμενες χώρες στον κόσμο. Από τη Χιλή ως τη Νότια Αφρική ή πλέον και τις πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές πολιτείες των ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τη Βρετανία, η ομοφυλοφιλία δεν υπήρξε παράνομη από το 1950 και μετά, ενώ υπήρχαν ανέκαθεν πολλές περιπτώσεις υιοθεσίας από μεμονωμένους ομοφυλόφιλους γονείς, σε ένα σχετικά πιο ελαστικό νομικό πλαίσιο. Η κοινωνία, έστω υποκριτικά, κάνοντας πως δεν βλέπει, είχε ήδη αποδεχθεί άτυπα ελαστικές σχετικές θεσμικές ρυθμίσεις. Όπως και σε άλλους τομείς την περίοδο αυτή (και ιδιαίτερα έως το 1967, που ανακόπηκε η εξέλιξη από τη χούντα για επτά χρόνια), η χώρα ήταν ανάμεσα σε εκείνες που κινούνταν ταχύτερα βελτιώνοντας τη θέση τους, στην ομάδα που πρωτοπορούσε για τα δεδομένα της εποχής. από τη γλώσσα έως την αρχιτεκτονική, τη μουσική, την τέχνη, τα μουσεία, αλλά και σε νέες βιομηχανικές μονάδες, πρωτότυπες και ανοιχτόμυαλες τουριστικές υπηρεσίες, ακόμη και σε ορισμένους τομείς έρευνας,
Σε αντίθεση όμως με τη Βρετανία, όπου η νέα πολιτική ζωή και αναγέννησή της ξεκίνησε το 1980, η πολιτική ζωή στην Ελλάδα σταμάτησε ακριβώς την ίδια εποχή. Πάγωσε εκεί. Όπως και η συζήτηση για οποιοδήποτε καινοτόμο θέμα. Είτε αφορά την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, είτε την αλλαγή της δομής του στρατού προς την αποτελεσματικότερη επαγγελματική λειτουργία του, τις νέες μορφές επιχειρηματικότητας, τις νέες τεχνολογίες, τους νέους τρόπους ζωής και παραγωγής.
Αυτός που θάπρεπε να την ανοίξει εκείνη τη στιγμή, το αυτοαποκαλούμενο "σοσιαλιστικό κίνημα", το εθνικό μας ΠΑΣΟΚ, την έκλεινε πρώτο. Με τους Γιαννόπουλους, τους Δροσογιάννηδες, τους Παπαθεμελήδες, τους Αρσένηδες, τους Κουτσόγιωργες, τους Τσοβόλες. Η διαφωνία και η σύγκρουση επί των πραγματικών επιλογών ή διλημμάτων δεν βολεύει τον πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό, γιατί τον διασπά. Στέλνει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Τους συντηρητικούς με τους συντηρητικούς, τους προοδευτικούς με τους προοδευτικούς, τους καινοτόμους με τους καινοτόμους
Μήτε κι απέναντι η κατάσταση ήταν καλύτερη. Η Δεξιά αναχρονίστηκε μετά το '80 επιτρέποντας να κυριαρχήσει, στο όνομα του πιο ριζοσπάστη αρχηγού της, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το πιο παραδοσιακό και παλαιοκομματικό κομμάτι της.
Αληθινά φιλελεύθερο κόμμα ως μοχλός αλλαγής και καινοτομίας πού να φτουρήσει ανάμεσα από τη μια στον φτηνό εθνικισμό και τον θόρυβο της πρασινισμένης αριστεράς, που μαγάρισε ακόμη και την ιδέα της "αλλαγής", την έκανε αλλαγή προς το χειρότερο, και από την άλλη στις παλαιοκομματικές και θρησκόληπτες ιαχές της απελπισμένης και αναπαλαιωμένης δεξιάς.
Γύρω από αυτήν την εποχή περιστρεφόμαστε έκτοτε, παγωμένοι στον χρόνο, μη τολμώντας να ανοίξουμε κανένα θέμα πρώτοι. Να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά από τους πρώτους ή, τουλάχιστον, παράλληλα με αυτούς.
Μια οι συνθήκες "δεν είναι ώριμες", την άλλη "δεν θα καταφέρουμε να το αντέξουμε ". Πάντοτε "δεν γίνεται" να τολμήσουμε πρώτοι εμείς κάποια αλλαγή που εισάγει καινοτομία. Σε κανέναν τομέα. Ούτε κοινωνικό ούτε οικονομικό.
Διότι, μη γελιόμαστε, αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί. Από την αναδιοργάνωση της ζωής και των αξιών της μεταβάλλονται και η οικονομική συμπεριφορά και οι προτεραιότητες των ανθρώπων. Και το αντίστροφο: η αλλαγή της οικονομίας, του τρόπου δουλειάς, αλλάζει και την οργάνωση της ζωής τους και τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι αδύνατον να έχεις βιομηχανική παραγωγή σε μια μεσαιωνική κοινωνία, ούτε οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας, της ευελιξίας, της προσαρμογής, σε μια κοινωνία υποκριτικού πουριτανισμού του 19ου αιώνα.
Ακόμη κι όταν κάτι το έχουν κάνει άλλοι επιτυχώς κι η δική μας κοινωνία έχει ήδη μισο-αλλάξει, η οικονομία μας έχει μεταβληθεί, οι πιο επιτυχημένες ζωές και οι αντιλήψεις που ζηλεύουμε και επιδιώκουμε είναι μπροστά στα μάτια μας, ακόμη και τότε το κράτος και η πολιτική μας τάξη σέρνονται με τα πόδια στυλωμένα πίσω από τις εξελίξεις. Μόνο δια της βίας της πραγματικότητας και της απειλής της κατάρρευσης κινούνται λιγάκι για να την αποφύγουν προσωρινά. Όχι για να πάνε αρκετά μπροστά όμως. Η υστέρηση διατηρείται και η απόσταση μεγαλώνει.
Το τρένο μένει ακίνητο και βλέπει τα άλλα τρένα να περνούν, είτε στο τιμόνι είναι η ψευδεπίγραφη "Αριστερά" μας είτε η αβαθής Δεξιά μας.
Μια κοινωνία τόσο αγκυλωμένη, τόσο συντηρητική, τόσο αντανακλαστικά αναχρονιστική, όπου τίποτε δεν κινείται προς τα εμπρός, απορεί κανείς πώς διανοείται να διεκδικεί ως αυτονόητο το δικαίωμα στον πλούτο και την επιτυχία που παράγει η διαρκής αλλαγή κι εξέλιξη για όσους προπορεύονται, καινοτομούν, αλλάζουν.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Σχετικό άρθρο μου:
Εδώ:
Ο κ. Τσίπρας στις εν λόγω δηλώσεις
Εδώ:
Παλαιότερος υποψήφιος σε εξίσου σημαντικές στιγμές: δεν είμεθα άνθρωποι των λόγων, είμεθα οι άνθρωποι των έργων
No comments:
Post a Comment