Monday, December 29, 2014

Ο κ. Σαμαράς


Share/Bookmark
Τώρα που η θητεία του απερχόμενου Πρωθυπουργού τελειώνει σε έναν τραγέλαφο, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι ο κ. Σαμαράς υπήρξε ο μοναδικός ίσως Έλληνας πολιτικός που είχε την τύχη, σε κρίσιμες στιγμές, να του δοθούν δύο τεράστιες ευκαιρίες και τις κλώτσησε και τις δύο εις βάρος της χώρας. Εξέθρεψε με τα λόγια και τα έργα του τους χειρότερους αντιπάλους του και στην παράταξή του και στην απέναντι πλευρά, για να ηττηθεί από αυτούς με τα δικά του επιχειρήματα.

Πιθανότατα θα μείνει στην ιστορία ως ο χειρότερος εκλεγμένος Πρωθυπουργός του τόπου. Αυτός που σύρθηκε περισσότερο από την πρεμούρα της εξουσίας, από κοτζαμπάσικο μεγαλοϊδεατισμό, αμετροέπεια, μικρόνοια.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Sunday, December 28, 2014

Το Ελληνικό τείχος του Βερολίνου


Share/Bookmark
«Στο μικροσκόπιο της εφορίας οι φορολογικοί κάτοικοι εξωτερικού», διαδίδει απειλητικά η κυβέρνηση. «Οι ελεγχόμενοι φορολογούμενοι υποχρεούνται να προσκομίσουν δικαιολογητικά, από τα οποία θα προκύπτει ότι όντως είχαν μεταφέρει την πραγματική τους κατοικία ή το κέντρο του επαγγελματικού τους βίου στην αλλοδαπή» (kathimerini.gr) προσθέτει με νόημα για να τρομοκρατήσει. Υπονοώντας «σας κρατάμε, όλο και κάποια περιουσία θάχετε στην Ελλάδα, ένα κτηματάκι, ένα σπίτι εξ αδιαιρέτου, έναν κοινό λογαριασμό με τους γονείς ή τα παιδιά σας, κανένα ενοίκιο, περιμένετε κάτι να κληρονομήσετε. Τι κι αν έχετε επιλέξει να ζήσετε τη ζωή σας αλλού; Να αναζητήσετε δουλειά με πολλές δυσκολίες πέρα από τα σύνορα; Δεν θα πάτε πουθενά! Τουλάχιστον όχι πριν σας τα πάρουμε όλα!»

Πρώτα φεύγουν τα χρήματα, μετά οι άνθρωποι. Η χώρα έχει χάσει 350.000  κατοίκους τα τελευταία πέντε χρόνια και πάνω από μισό εκατομμύριο, αν προσθέσει κανείς και τους παραγωγικούς εγκατεστημένους μετανάστες. Περίπου το 10% του παραγωγικού πληθυσμού της. 

Η Κυβέρνηση επιχειρεί, ως συνήθως, στη λάθος κατεύθυνση. Χτίζει ένα διάτρητο φορολογικό τείχος, με τις συνήθεις κουτοπονηριές, διοικητικά εμπόδια, εκβιασμούς και απειλές, προσπαθώντας απελπισμένα να κρατήσει ομήρους αυτούς που αποφασίζουν να φύγουν από τoν τόπο που καταρρέει και να συνεχίσουν την ζωή τους αλλού, όπου τους προσφέρονται περισσότερες δυνατότητες γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Ή να τα αρπάξει και από τα εκατομμύρια των Ελλήνων του εξωτερικού, που δούλεψαν σκληρά στη ζωή τους σε άλλους τόπους και βοήθησαν και την Ελλάδα με τη δουλειά τους με κάθε τρόπο.

Αδυνατεί να κατανοήσει ότι όσο υπάρχουν ανοιχτά σύνορα, ο μόνος υγιής τρόπος να κρατήσει τους κατοίκους της και να προσελκύσει και άλλους είναι να προσφέρει ένα ανταγωνιστικό φορολογικό καθεστώς. Να σταματήσει την κρατική κερδοσκοπία.

Όλοι, και κυρίως η μεσαία τάξη και οι πιο αδύνατοι, και φυσικά οι άνεργοι, προτιμούν να πληρώνουν όχι απαραίτητα χαμηλότερους, αλλά προβλέψιμους και λογικούς φόρους ανάλογα με το εισόδημά τους, αντί να επιβαρύνονται με φόρους επί μη εισοδήματος, όπως για παράδειγμα με τα απίθανα τεκμήρια, τις εισφορές επιτηδεύματος, την ασφαλιστική εισφορά σε οργανισμούς όπως στον ΟΑΕΕ, που δεν αντιστοιχεί στο εισόδημα τους.

Κεφαλικούς φόρους κάθε είδους, βγάζεις δεν βγάζεις λεφτά.

Οι μέσοι και φτωχότεροι άνθρωποι δεν φεύγουν κατά χιλιάδες προς φορολογικούς παραδείσους. Εκεί πηγαίνει η ανώτερη τάξη και οι πλούσιοι, που ούτως ή άλλως έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.

Οι μέσοι και φτωχότεροι μετακομίζουν σε χώρες με φυσιολογική φορολόγηση, με μεγαλύτερη φορολογική ασφάλεια, που δεν καταστρέφουν τη ζωή του ανθρώπου με μεσαία ή χαμηλά εισοδήματα μέσω συστημάτων φορολογικής ομηρείας: τον χαμηλόμισθο, τον νέο επιτηδευματία, τον άνεργο. Γι' αυτούς είναι αντικειμενικά προτιμότερο να φορολογούνται σε χώρες με υψηλούς φόρους, ακόμη και στη Δανία, τη Σουηδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, παρά στην Ελλάδα.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν (ακόμη;) την ελευθερία να επιλέξουν τον τόπο κατοικίας τους και το κράτος στο οποίο θα πληρώνουν τους φόρους τους, εφόσον αυτό τους δεχτεί.

Εάν το Ελληνικό κράτος θέλει να κρατήσει τους ανθρώπους στον τόπο τους, δεν θα το κάνει με τη διοικητική φορολογική τρομοκρατία.

Έτσι δεν θα εμποδίσει τους κατοίκους του να φύγουν για να επιβιώσουν, αλλά σίγουρα θα αποτρέψει οποιονδήποτε άνθρωπο της μεσαίας τάξης να έρθει στη χώρα. Ή οποιαδήποτε μικρή ή μεσαία επιχείρηση να ξεκινήσει εδώ. Κανείς δεν πάει κάπου από όπου δεν αισθάνεται ότι μπορεί εξίσου εύκολα να φύγει. Κανείς δεν μπαίνει αυτοβούλως σε μια παγίδα. Σε μια φορολογική φυλακή. Ενώ η φυγή θα επιταχύνεται. 

Θα μείνουν μόνο οι πολύ μεγάλοι και αλυσίδες που μπορούν να διατηρούν έδρες και τις σημαντικές δραστηριότητες τους αλλού. Ενώ στην Ελλάδα θα εγκαθιστούν τα τμήματα των επιχειρήσεων με τη χαμηλότερη προστιθέμενη αξία, διαθέτοντας δυνατότητες μεγάλων λογιστηρίων, δικτύων εμπορίου, ενδοεταιρικές ευκαιρίες συμφερουσών συναλλαγών. Συμβαίνει ήδη σε όλους τους τομείς. Από τον τουρισμό ως το εμπόριο και τη βιομηχανία.

Ας το πάρουν χαμπάρι. Ο δρόμος της φορολογικής τρομοκρατίας και της κρατικής κερδοσκοπίας που τραβούν, με ανοιχτά σύνορα είναι αδύνατος. Είναι πράξη απονενοημένη.

Είναι η πρώτη πέτρα σε ένα επόμενο στάδιο, ένα τραγικό φυσικό τείχος.

Ποιος θα τολμήσει να χτίσει το ελληνικό τείχος του Βερολίνου σε μια νύχτα; Και να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη και βίαιη κατάρρευσή του στη συνέχεια;


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Thursday, December 25, 2014

Το Δείπνο της Μπαμπέτ


Share/Bookmark
Η Μπαμπέτ καταφτάνει πρόσφυγας ένα βράδυ στα μέσα του 19ου αιώνα στην εσχατιά της Δανίας, σε μια μικρή αυστηρή επαρχιακή προτεσταντική κοινότητα, κυνηγημένη από την αντεπανάσταση στο ταραγμένο Παρίσι της κομμούνας. Χτυπά την πόρτα δυο ηλικιωμένων αδελφών, με μόνο ένα συστατικό γράμμα στα χέρια, ζητώντας να τη φιλοξενήσουν με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες της. Το γράμμα προέρχεται από έναν διάσημο Γάλλο τενόρο που τριανταπέντε χρόνια πριν, ερωτευμένος τουρίστας στη Δανία, πολιορκούσε μια από τις δύο αδελφές, για να τον ακολουθήσει στο Παρίσι. Αυτή όμως αρνήθηκε, όπως και η αδελφή της το ίδιο σε έναν νεαρό ερωτευμένο στρατιωτικό, προκειμένου να μείνουν πιστές στις επιθυμίες του αυστηρού πάστορα πατέρα τους. Και απόμειναν εκεί να γερνούν και να μαραίνονται, γεροντοκόρες χριστιανές στο μικρό δανέζικο χωριό στην επικράτεια του χιονιού και του ανέμου.

Επί δεκατέσσερα χρόνια η Μπαμπέτ τις υπηρετεί πιστά, αλλάζοντας διακριτικά τη στερημένη κουζίνα τους και την αυτοτιμωρητική πουριτανική καθημερινότητά τους σε μιαν άλλη, που επιτρέπει λίγες νότες μικρών γευστικών απολαύσεων. Ώσπου κάποια μέρα ένας φίλος της στο Παρίσι, που αγόραζε κάθε χρόνο για λογαριασμό της έναν λαχνό, της στέλνει το κερδισμένο λαχείο με ένα μεγάλο ποσό. Μια μικρή περιουσία δέκα χιλιάδων φράγκων για τη φτωχή υπηρέτρια.

Η Μπαμπέτ δεν φεύγει αμέσως για το Παρίσι, αλλά ζητά την άδεια από τις κυρίες να προσφέρει ένα γεύμα σε όποιον θέλουν να καλέσουν. Ανάμεσα στους καλεσμένους ο πάστορας του χωριού, οι συντηρητικοί επαρχιώτες συντοπίτες, αλλά και ο ματαιωμένος έρωτας της μιας αδελφής, ο νεαρός στρατιωτικός, ηλικιωμένος πια, που είχε γίνει εντωμεταξύ ακόλουθος στο Παρίσι και ήταν πλέον στην αυλή της Βασίλισσας. Ο μόνος κοσμοπολίτης, καλλιεργημένος και κάπως πιο ανοιχτόμυαλος από τους καλεσμένους.

Η Μπαμπέτ παραγγέλνει εξωτικά υλικά, εξαιρετικά κρασιά και εδέσματα που φτάνουν από διάφορα μέρη της Ευρώπης για να ετοιμάσει το γεύμα, που σκανδαλίζουν τους χωριάτες που τα βλέπουν να καταφτάνουν στη μικρή τους κοινότητα. Έτσι αποφασίζουν, για να μην υποκύψουν στον πειρασμό και την αμαρτία, να συζητήσουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το φαγητό κατά τη διάρκεια του γεύματος.

Όταν όμως η τελετουργία της χαράς αρχίζει, σταδιακά τα στόματα λύνονται, παλιές ιστορίες και έρωτες έρχονται στο φως, ενώ ο κοσμοπολίτης προσκεκλημένος, έκπληκτος, εξηγεί στους καλεσμένους το ένα μετά το άλλο τα θεϊκά εδέσματα και ποτά που περνούν από μπροστά τους με τέχνη και μαεστρία, που παρόμοιά τους μόνο στο περίφημο Café des Anglais στο Παρίσι έχει δοκιμάσει.

Η Μπαμπέτ, όταν αποσώνεται το γεύμα και φεύγουν οι καλεσμένοι, αποκαλύπτει στις κυρίες της ότι δαπάνησε όλο το ποσό του λαχνού και δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ στο Παρίσι, όπου έτσι κι αλλιώς δεν έχει μείνει κανείς ζωντανός από τους αγαπημένους της.

Αυτή ήταν η Σεφ του διάσημου Café des Anglais και είχε μόνο έναν σκοπό: να προσφέρει χαρά με την τέχνη της. Χαρά και πλούτο και στον εαυτό της. Γιατί ένας καλλιτέχνης, λέει, δεν είναι ποτέ φτωχός.

Ας το σκεφτούμε αυτό στο γιορτινό τραπέζι τούτες τις μέρες.

Πόσα σπουδαία πράγματα, μοναδικά, πολύτιμα, μας προσφέρονται ή μας έχουν προσφερθεί δωρεάν, με τρόπο φθηνό και απρόβλεπτο, ένα γεύμα σε μια μικρή ταβέρνα ή σε ένα σπίτι, μια σπουδαία παράσταση σε ένα περιθωριακό θέατρο σε μια παραλία, σοφία και συγκίνηση σε μια απρόβλεπτη σελίδα στο διαδίκτυο, μια ζωγραφιά σε έναν τοίχο που μας έφτιαξε τη μέρα, ένα διακριτικό βιβλίο, ένα αριστουργηματικό κονσέρτο από κάποιον μουσικό του δρόμου, μια ζεστή αγκαλιά, πέντε κουβέντες με σκέψεις ικανές να αλλάξουν τη ζωή μας, πράγματα χαρισμένα χωρίς ανταμοιβή άλλη από τη χαρά της δημιουργίας, από τη βαθιά απόλαυση της προσφοράς; Κι εμείς δεν τα καταλάβαμε, αμυνθήκαμε, ή ακόμη τα προσπεράσαμε αδιάφορα με δυσπιστία ή καχυποψία.

Γιατί δεν είχαμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε την αξία τους, να εννοήσουμε τη σημασία τους, περιορισμένοι από τις εμμονές μας, φοβισμένοι τους δικούς μας φόβους ή φυλακισμένοι στις δικές μας ανεπάρκειες. Κι απομείναμε ανίκανοι να διακρίνουμε το σπουδαίο, το σημαντικό, το μεγάλο. Τη μοναδική εμπειρία ζωής που μας χάρισε ο Θεός ή η Τύχη. Δεν βρέθηκε ίσως κάποιος να μας εξηγήσει τι ήταν αυτή η μαγική ευφορία που νιώθαμε καθώς πλησιάζαμε ή βουτούσαμε αδέξια στην πηγή της χαράς.

Παρότι το αισθανθήκαμε τούτο το συμβάν κάτι να αγγίζει, κάτι να απελευθερώνει, κάτι να λύνει στην ψυχή μας και να τη μεταμορφώνει, δεν καταλάβαμε ποτέ τι μας είχε συμβεί, ότι βρεθήκαμε στ' αλήθεια σε ένα μεγάλο δείπνο, σε μια μυσταγωγία. Πως μας χαρίστηκε να συμμετάσχουμε σε κάτι που λίγες φορές τυχαίνει στη ζωή των κοινών ανθρώπων.

Αν συνεχίζει να γυρίζει η γη και να ανατέλλει ο ήλιος για τους ζωντανούς, είναι γιατί γύρω μας, φωτεινή μα κι αόρατη συνεκτική ύλη της ανθρωπότητας, περιφέρονται με το βάρος της ιστορίας και του ταλέντου τους σαν σπάνια μυστικά κι υπέρβαρα ουράνια σώματα, μερικοί άνθρωποι σεμνοί, ασήμαντοι, ταπεινοί, περιθωριακοί ίσως κι άσημοι, με μέσα πενιχρά και γι'αυτούς πανάκριβα - ένας φτωχός σερβιτόρος, ένας ζητιάνος, ένας υπαλληλάκος, ένας περιπατητής, μια υπηρέτρια, ένας καλλιτέχνης του δρόμου, μια νοικοκυρά, ένας πρόσφυγας, μια πόρνη. Άνθρωποι έξω από τα μέσα και τα μέτρα μας, έξω από το εμπορικό κύκλωμα και την εξουσία, που χωρίς να διεκδικούν την ψυχή μας με τη βία, πλουτίζουν οι ίδιοι με την προσφορά πραγμάτων ανεκτίμητων, όπως πλουτίζουμε και μεταμορφωνόμαστε κι όσοι από εμάς είμαστε τυχεροί να τους συναντήσουμε στον δρόμο μας. Πλουτίζουν παράδοξα, δίνοντας και όχι παίρνοντας.

Να ψάξουμε, να εντοπίσουμε, να παρακαλέσουμε, να δώσουμε τα μέσα που χρειάζονται στους ανθρώπους αυτούς, είναι η δική μας πολιτική πράξη, η δική μας προσφορά. Είναι τούτοι ανάμεσά μας, οι κάθε λογής και είδους Μπαμπέτ, που δικαιολογούν τον κόσμο - κι εμάς μαζί του - στα μάτια του Θεού.

Καλές γιορτές!


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Το σενάριο της Δανέζικης ταινίας του 1987 (Oscar της καλύτερης ξένης ταινίας), που προτείνω να δείτε και να ξαναδείτε για τις γιορτές των Χριστουγέννων, είναι στηριγμένο σε μυθιστόρημα της Karen von Blixen και σκηνοθετήθηκε από τον Gabriel Axel.

πληροφορίες, απόσπασμα της ταινίας:
http://en.wikipedia.org/wiki/Babette%27s_Feast
https://www.youtube.com/watch?v=uO6ulyXF_Fk

αποσπάσματα της ταινίας μεταγλωττισμένης στα αγγλικά:
https://www.youtube.com/watch?v=aQwxvyz9CoM
https://www.youtube.com/watch?v=sif6Ttqi62Q

και εδώ ολόκληρη με ελληνικούς υπότιτλους
http://gamato.ning.com/group/babettes-g-stebud-1987-aka







Wednesday, December 24, 2014

Η οδός του Μπλαμαντώ


Share/Bookmark
Η οδός του Μπλαμαντώ βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού, στη γειτονιά του Marais. Είναι ένα παμπάλαιο στενό δρομάκι σε μια από τις αρχαιότερες συνοικίες της πόλης. Βαλτότοπος στον μεσαίωνα, όχι μακριά από την κεντρική αγορά κρεάτων και τροφίμων της πόλης (Les Halles) που μετατράπηκε σε μεγασταθμό του μετρό και εμπορικό κέντρο το 1971. 

Tο Marais έγινε αστική συνοικία από τον 13ο αιώνα χάρη και στα μοναστικά τάγματα που εγκαταστάθηκαν εκεί. Ανάμεσα σε αυτά από το 1258 ως το 1277 ήταν και αυτό των ζητιάνων-μοναχών της Τάξης των Υπηρετών της Παρθένου Μαρίας, που οι παριζιάνοι αποκαλούσαν κάπως σκωπτικά "Λευκά Πανωφόρια", λόγω της αμφίεσής τους. Έτσι το 1289 δόθηκε οριστικά το όνομα αυτό που διατηρεί μέχρι τις μέρες μας, «οδός των Blancs-Manteaux», στο μικρό δρομάκι που βρίσκεται στην πανάρχαιη αυτή γειτονιά, όπου στην εποχή μας συνωστίζονται πλάι-πλάι οι μαυροφορεμένου εβραίοι Ashkenazi, με τα διχαλωτά μουσάκια και τα κιπά τους, μαζί με την κάπως blasé πολυχρωμία του gay Παρισιού.

Γύρω από το μεσαιωνικό ρυάκι του χαρούμενου δρόμου, κατά τον Jean-Paul Sartre, ακονίζουν οι δήμιοι τα ξινάρια για να κόψουν τα κεφάλια, μαζί με τις άμυαλες καθότι ακέφαλες (πλην όμως λουσάτες) κυρίες με το βέλο.

Έτσι τουλάχιστον αφηγείται προειδοποιώντας μας εγκαίρως όσο και ματαίως η Σαπφώ Νοταρά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Στίχοι: Jean-Paul Sartre
Μετάφραση: Αλέξης Σολωμός
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Από τον Ηλία Λιούγκο και τη Σαπφώ Νοταρά

Στην οδό του Μπλαμαντώ
έχουν στήσει τα πατάρια
και ακονίσαν τα ξινάρια
για να κόψουν τα κεφάλια.
Στην οδό του Μπλαμαντώ
πάν’ οι δήμιοι στη δουλειά τους
δε σας λέω χωρατό
για να κόψουν Πατριάρχους
και Στρατάρχους και Ναυάρχους.
Στην οδό του Μπλαμαντώ
φτάνουν οι κυρίες σωρό
οι λουσάτες με τα βέλο
μα τους λείπει το τσερβέλο
και μαζί και το καπέλο.
Στο ρυάκι της οδού του Μπλαμαντώ





Monday, December 22, 2014

Οι εκβιαστές


Share/Bookmark
Υπάρχουν τρία είδη εκβιαστών που επιχειρούν να επιτύχουν έναν σκοπό δια της απειλής μιας συλλογικής καταστροφής, μιας ανθρωπιστικής τραγωδίας, ενός μαζικού θανάτου: οι φανατικοί, οι μοχθηροί, και οι ηλίθιοι.

Ο διαταραγμένος ισλαμιστής Monis πήρε πριν λίγες μέρες ομήρους 17 ανθρώπους απειλώντας τους με πυροβόλο, με αίτημα να μιλήσει στον Αυστραλό πρωθυπουργό για να απαιτήσει να σταματήσει τη συμμετοχή της Αυστραλίας στη στήριξη της υπεράνθρωπης πολεμικής προσπάθειας και αντίστασης των πληθυσμών των περιοχών που υφίστανται τις συνέπειες της αγριότητας αυτής, για να εξουδετερώσουν τους βαρβάρους του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους, που καταστρέφουν τη ζωή και τις χώρες τους.

Οι φανατικοί σαν τον Monis επιχειρούν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στην εξουσία, έστω για λίγο, έστω φευγαλέα, δια της πλέον ακραίας βίας, θεωρώντας ότι έτσι μπορούν να εκβιάσουν κάποιον πολύ ισχυρότερο από αυτούς. Άλλοι, παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας, έχουν επιδιώξει να «καταστρέψουν το σύστημα» με πολλούς τρόπους, με πειρατείες πλοίων, αεροπλάνων, ανατινάξεις κτηρίων, επιθέσεις σε κατασκηνώσεις νέων. Δεν διστάζουν να εκτελέσουν, βασανίσουν, εξοντώσουν αυτούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, όπως τα παιδιά στο Πακιστάν. Όσους περισσότερους απειλούν (και εντέλει σκοτώνουν) τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα θεωρούν ότι έχουν να υποχρεώσουν τους υπόλοιπους να υποχωρήσουν, εν τέλει να τους μοιάσουν. Αν μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους μια μεγάλη βόμβα ή έναν τοξικό παράγοντα, προφανώς θα τον χρησιμοποιούσαν το ίδιο αδίστακτα για να επιτύχουν τον σκοπό τους. Ακόμη και αν ο σκοπός τους αυτός στο παραλογισμένο μυαλό τους είναι όχι μόνον ανώτερος από τη ζωή των άλλων, κάθε άλλου, αλλά περιλαμβάνει και τη δική τους καταστροφή. Τούτοι φυτρώνουν κυρίως τις εποχές που είναι ευνοϊκές για προφήτες.

Οι μοχθηροί είναι η πιο κοινή κατηγορία. Αποτελείται από εκβιαστές κάθε είδους: μαφιόζους, μεμονωμένους ληστές, συμμορίες. Αυτοί παίρνουν ομήρους, τοποθετούν τον εαυτό τους σε θέση να προκαλέσει κακό σε άλλους για να εξασφαλίσουν ένα αντάλλαγμα, συνήθως οικονομικό. Τα λεφτά σου ή σε ανατίναξα. Τούτοι έχουν μια διαφορά από τους φανατικούς που προαναφέρθηκαν: ενώ και αυτοί σκοπεύουν να τοποθετηθούν σε θέση ισχύος, καθιστάμενοι «συστημικός κίνδυνος», ρισκάροντας και τη ζωή τους ακόμη, προβλέπουν για τον εαυτό τους μια διέξοδο διαφυγής, έτσι ώστε εφόσον το σχέδιό τους πετύχει, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεπαστρέψουν μερικούς, οι ίδιοι να κατορθώσουν να επιζήσουν και να κερδίσουν κάτι από την πράξη τους. Κάπως έτσι δεκάδες εγκληματίες μικρότερου ή μεγαλύτερου διαμετρήματος επέτυχαν να φτιάξουν περιουσίες: σοβαροί μαφιόζοι, Σομαλοί πειρατές, ληστές και ενίοτε και ιδιοκτήτες τραπεζών, επιχειρηματίες που κρατούν ομήρους τους εργαζομένους, τους πελάτες ή τους προμηθευτές τους, επίορκοι εφοριακοί και ιατροί και πάει λέγοντας. Αυτοί πολλαπλασιάζονται κυρίως τις εποχές που οι θεσμοί διαφθείρονται και παρακμάζουν.

Υπάρχει και μια τρίτη, αλλόκοτη κατηγορία που συνδυάζει παράδοξα στοιχεία και των δύο προηγούμενων: καμαρώνει που κατόρθωσε εκμεταλλευόμενη την εμπιστοσύνη των εκβιαζομένων να καταστεί συστημικός κίνδυνος. Αυτοί διεκδικούν μάλιστα με περηφάνια καμαρώνοντας την επικινδυνότητά τους, σαν νάναι τίτλος τιμής το ότι είναι κάποιος επικίνδυνος για το σύστημα στο οποίο περιλαμβάνεται και ο ίδιος και η οικογένειά του. Αυτοί εμφανίζονται σε εποχές ταυτόχρονα προφητών και θεσμικής παρακμής. Μπαίνουν στο σπίτι σαν γαμπροί, κλειδώνουν τις πόρτες, ανοίγουν το γκάζι, παίρνουν έναν αναπτήρα και λένε στους γείτονες που τους άφησαν να μπουν: τα λεφτά σας ή θα σκάσει όλο το κτήριο μαζί με τη οικογένειά μου κι εσάς. Το κάνουν μια, το κάνουν δυο. Κι είναι τόσο χαρούμενοι από την επιτυχία τους κι αλλοπαρμένοι από τη ματαιοδοξία τους, που δεν καταλαβαίνουν πως οι γείτονες προετοιμάζονται, πως το κτήριο έχει ήδη αδειάσει, η πυροσβεστική είναι σε αναμονή κι έχουν μείνει όμηροι μόνον οι ίδιοι και η οικογένεια τους, με το σπίτι τους να γεμίζει γκάζι ηρωικά και πένθιμα. Κοκορεύονται μάλιστα πόσο μεγάλος κίνδυνος είναι, σαν τον ληστή που θίγεται όταν τον αποκαλούν κύριο, δίχως να καταλαβαίνει καλά καλά την κατάστασή του.

Αυτή η τρίτη κατηγορία εκβιαστών είναι η πλέον θλιβερή και μάλλον και η πιο επικίνδυνη. Γιατί δεν είναι τόσο φανατικοί ώστε να γίνουν Σατανάδες ή, κατ’ άλλους, Άγιοι. Ούτε τόσο μοχθηροί για να έχουν οποιαδήποτε πιθανότητα να επιτύχουν τον στόχο τους. Είναι απλώς ηλίθιοι. Είναι ιδιαιτέρως απειλητικοί δε όταν κατορθώνουν να αιχμαλωτίσουν πολλούς, διότι, ενώ κατά βάθος δεν επιθυμούν να αυτοκαταστραφούν, καθώς είναι και καλοζωισμένοι και καλοπερασάκηδες, δεν μπορούν να το αποφύγουν, διότι δεν έχουν συναίσθηση της αδυναμίας και της προκλητικής γελοιότητας της θέσης τους. Κι όταν ακούνε το μεγάφωνο της Πυροσβεστικής απέξω να δίνει κρυπτογραφικά οδηγίες στους ομήρους μήπως πάρει κάποιος τον αναπτήρα του ηλίθιου, εξαγριώνονται και ουρλιάζουν πόσο καταστροφικοί έχουν γίνει, πόσο απειλητικοί για τρίτους, πόσο συστημικός κίνδυνος είναι, διότι κρατούν αιχμαλώτους τον λαό τους και, όπως ισχυρίζονται, ακόμη και τους άλλους πολίτες που τους χρηματοδοτούν.

Απειλούν θεούς και δαίμονες να σταματήσει να μιλά ο πυροσβέστης μην και καταλάβουν οι όμηροι την κατάστασή τους. Καμώνονται και τους προσβεβλημένους δε, όταν τους θυμίζουν πως πλέον δεν απειλούν κανέναν παρά μόνο τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, πως η αντιπυρική προστασία έχει στηθεί. Στρέφουν με τρόπο ανερμάτιστο ακόμη και την προσπάθεια όσων επιχειρούν να πείσουν τους δικούς τους πολίτες για να συνεχίσουν να τους παρέχουν υποστήριξη, εναντίον τους. "Ακούσαμε...με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη σημερινή δήλωση Μοσκοβισί περί grexit. Παραθέτουμε τι ο ίδιος ο Μοσκοβισί δήλωνε στις 8.12.2014 στην Süddeutsche Zeitung “Η Ελλάδα χρειάζεται περαιτέρω βοήθεια, αν μη τι άλλο και για να προστατευτεί η Ευρώπη”, ομολογώντας ότι η Ελλάδα συνιστά συστημικό κίνδυνο. Τελικά τι από τα δύο ισχύει ;" αναφέρουν κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Φανατικοί μόνο κατά την τύφλωση και μοχθηροί μόνο ως προς τον σκοπό. Αλλά χωρίς τη διεστραμμένη αλλά συνειδητή πεποίθηση των φανατικών ούτε την ευφυΐα των μοχθηρών, είναι καρικατούρες. Σαν τους αδελφούς Ντάλτον του Λούκυ Λουκ, μια οικογένεια που συνίσταται από αδέλφια με αντιφατική και κουτοπόνηρη ευφυΐα, δίχως διέξοδο, δίχως σοβαρό σχέδιο απόδρασης σκάβουν ένα τούνελ που τους ξαναβγάζει στην φυλακή τους. Χωρίς πραγματικό στόχο πέρα από τα λεφτά των άλλων που τα θεωρούν αυτοδίκαια δικά τους, εκβιάζουν σε ένα πλαίσιο που αδυνατούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν. Είναι γι’ αυτό καταδικασμένοι στο γελοίο και ενδεχόμενα στη συμφορά - κι εμείς μαζί τους - αν δεν βρεθεί κάποιος να τους πάρει τον αναπτήρα από τα χέρια και να ανοίξει κανένα παράθυρο.

Όχι ότι θα τον ανάψουν ποτέ με σκοπό την αυτοκαταστροφή. Θα τον ανάψουν κάποια στιγμή απλά για να κάνουν τσιγάρο.

Ο κόσμος, αν ποτέ καταστραφεί, δεν θα καταστραφεί ούτε από μεγάλους κακούς, ούτε από διεφθαρμένους. Θα καταστραφεί από ηλίθιους.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Πρώτη δημοσίευση:  http://marketnews.gr/article/19432/oi_ekbiastes





Το κτήνος


Share/Bookmark
Πάνω από 200 γράμματα του Άντερς Μπρέιβικ έχουν κατάσχει οι αρχές του σωφρονιστικού ιδρύματος στο οποίο κρατείται, προκειμένου να αποτρέψουν τη δημιουργία δικτύου εκτός φυλακής από τον ακροδεξιό ισλαμόφοβο Νορβηγό μακελάρη 77 Νορβηγών, κατά τεκμήριο αθέων ή Χριστιανών, κυρίως νέων και εφήβων κατασκηνωτών στο νησί Ουτόγια, το καλοκαίρι του 2011.

Συμμετρικό αντικαθρέφτισμα του μίσους που προσπαθούν να θρέψουν οι φανατικοί εξτρεμιστές, αυτό το μίσος από το οποίο τρέφονται οι ίδιοι, με τη δολοφονία από τους Ταλιμπάν 130 παιδιών μουσουλμάνων στο Πακιστάν.

Τα φίδια, μόλις εκκολαφθούν από το αυγό τους, σκοτώνουν το ακριβότερο που έχουν οι συμπατριώτες τους που δεν τους ακολουθούν, που στέκονται απέναντί τους, που βρίσκονται σε πόλεμο με το μέρος εκείνο του ίδιου τους του εαυτού που γεννά τα τέρατα. Κι ελπίζουν ότι θα κατορθώσουν έτσι να μεταγγίσουν σε όλους τη δική τους ψυχοπάθεια, το δικό τους δηλητήριο, το απόλυτο κακό τους.

«Έχουμε απορρίψει την αποστολή κάποιων γραμμάτων για λόγους ασφαλείας. Μιλάμε για περίπου 220 γράμματα», τόνισε χαρακτηριστικά στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Ιλινγκ Φέστε, εκπρόσωπος της φυλακής.

«Ελέγχουμε την επικοινωνία του και δεν θα του επιτραπεί να δημιουργήσει δίκτυο εκτός φυλακής», πρόσθεσε.

Την καταγγελία για παρεμβάσεις της διοίκησης των φυλακών στην αλληλογραφία του έκανε ο ίδιος σε εφημερίδα της Νορβηγίας.

Το ενδιαφέρον είναι πως το ανθρωπόμορφο κτήνος έχει εκφράσει την επιθυμία να δημιουργήσει κόμμα, αποκηρύσσοντας, όπως ο ίδιος έχει πει, τη διάδοση των ιδεών μέσω της βίας. Μάλιστα, όπως είχε δηλώσει πριν μερικούς μήνες, πηγή έμπνευσης αποτελεί η εκλογική επιτυχία των ναζιστών στη χώρα μας.

Ε, αφού εξάγουμε πλέον θλιβερή τεχνογνωσία σε τέτοιου είδους θέματα, μήπως να εμπνευστεί και από άλλες εθνικές μας επιτυχίες στην ευγενή του προσπάθεια να κάμψει την αποφασιστικότητα των Νορβηγικών Αρχών;

Γιατί δεν ξεκινάει μια απεργία πείνας για την ελευθερία της επικοινωνίας του;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



(πηγή πληροφοριών: kathimerini.gr)



Τόσοι πολλοί τόσο λίγοι!


Share/Bookmark

Πώς να αισθάνεται άραγε ο κ. Σαμαράς τώρα που ο τυχοδιώκτης αντίπαλος του τον έχει ρίξει στο καναβάτσο και του πετάει ανενδοίαστα τη διαλυμένη χώρα πάνω του, επιβάλλοντας "εκλογές τώρα";

Μα δεν θέλει σκέψη.

Όπως αισθανόταν ο κ. Παπανδρέου όταν ο άλλος, ο αντιμνημονιακός εαυτός του Πρωθυπουργού, τον είχε στριμώξει στη γωνία και τορπίλιζε τη χώρα με τα Ζάππεια το ένα μετά το άλλο, ακόμη και την κυβέρνηση Παπαδήμου, ζητώντας "εκλογές τώρα!".

Κι όπως αισθάνθηκε ο κ. Καραμανλής όταν, απελπισμένος και φοβισμένος από τις τρομερές συνέπειες της άθλιας διακυβέρνησής του, απευθύνθηκε στον κ. Παπανδρέου για να εισπράξει το «λεφτά υπάρχουν, εκλογές τώρα!».

Κι όπως θα αισθανθεί ο κ. Τσίπρας αύριο, όταν πεσμένος μαζί με όλους μας στο δάπεδο, θα απλώνει το χέρι μπας και σώσει κάτι από το δικό του κεφάλι και των ομοίων του. Μόνο που ίσως τότε, ακόμη και το αίτημα "εκλογές τώρα!", να φαντάζει κι αυτό ονειρικό ή μάταιο.

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος   




Sunday, December 21, 2014

Ο Σταυρός της Δημοκρατίας


Share/Bookmark

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά ο κ. Χαϊκάλης θα επανεκλεγεί πανηγυρικώς επικρατώντας έναντι των συνυποψηφίων του, λέει δεν λέει αλήθεια.

Με το εκλογικό σύστημα που ισχύει, με σταυροδοσία σε απέραντες εκλογικές περιφέρειες, υπάρχουν τρεις τρόποι μόνο για να επικρατήσεις των υπολοίπων: να είσαι πλούσιος και να αγοράζεις δημοσιότητα, να είσαι διαπλεκόμενος με τα ΜΜΕ και το κράτος, και - αν δεν είσαι τίποτε από τα δύο - να κάνεις τον μεγαλύτερο και πιο χυδαίο σαματά.

Διότι ποιος θα σταυρώσει έναν βουλευτή που σπαταλάει τον πολύτιμο χρόνο του να διαβάζει τους νόμους που ψηφίζει ή καταψηφίζει και να ελέγχει τις πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας και της Διοίκησης, μαζί με τους επιστημονικούς του συνεργάτες;

Υπό αυτό το πρίσμα βρισκόμαστε στην καρδιά της περιόδου των βουλευτικών σόου. Τι δωροδοκίες! Τι απεργίες πείνας! Τι τσαμπουκάδες στα ματ! Ανάλογα με το κοινό που στοχεύει ο καθείς.

Ο Σταυρός της Δημοκρατίας είναι η διαφθορά του σταυρού της.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Thursday, December 18, 2014

Ο γουρουνομπεμπές


Share/Bookmark

Τι τρομοκρατεί τους αυτοανακηρυγμένους παρανοϊκούς Θεούς περισσότερο από όλους τους στρατούς και τις κατάρες του κόσμου;

Η ανθρώπινη πράξη που απαγορευόταν στον Μεσαίωνα ως ανατρεπτική: το αποκαλυπτικό, αυθόρμητο, τρανταχτό, διαβρωτικό γέλιο.

Και δικαίως. Ξέρουν ενδόμυχα πως όταν ο κόσμος αρχίζει και γελάει μαζί τους δεν τους φοβάται πια. Το τέλος του φόβου είναι η αρχή του δικού τους τέλους.

Έτσι απειλούν θεούς και δαίμονες, όπως κάνει ο βορειοκορεάτης δικτάτορας, που απειλεί ότι θα κυνηγήσει σε όλη τη γη και θα τιμωρήσει τους συντελεστές της χολιγουντιανής κωμωδίας που ασχολείται με την αφεντομουτσουνάρα του.

Γελοίο τέλος θα έχει μάλλον ο ίδιος, ο γουρουνομπεμπές!


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



.............
In recent weeks the question of whether or not North Korea’s despotic leader Kim Jong-un has a sense of humour seems to have been unequivocally answered. The joke that appears not to have brought the merest smirk from the leader of the Hermit Kingdom is the upcoming release of the James Franco and Seth Rogen film The Interview. The comedy sees the pair as a hapless tabloid TV host and his producer who are recruited by the CIA to assassinate Kim Jong-un (played by Korean-American actor, Randall Park).

The first signs of North Korea’s displeasure at the film, directed by Evan Goldberg, was two weeks after the teaser trailer appeared online, on 11 June. North Korea’s Ministry of Foreign Affairs wrote a letter to the White House denouncing the film as terrorism and an “act of war”, a charge which they escalated further as a complaint to the UN later that month. “If the US Government condones the screening of the film, they will have their consequences,” the spokesman for the Democratic People’s Republic of Korea (DPRK) said. “Those criminals who mocked our leader and committed hostile crimes against our People’s Republic will be punished according to the law – wherever they hide on this globe.”




Και η συνέχεια εδώ:

Tuesday, December 16, 2014

Η βλακεία του άξεστου


Share/Bookmark
Η πιο πολύτιμη επένδυση για κάθε χώρα είναι η δυνατότητά της να προσελκύει φοιτητές, ερευνητές, επιστήμονες από άλλες χώρες για να σπουδάσουν, να εκπαιδευτούν και να εργαστούν στα Ιδρύματά της. Όχι μόνο, ούτε κυρίως, διότι εισέρχονται χρήματα και ανθρώπινοι πόροι κατά τεκμήριο υψηλού παραγωγικού επιπέδου στην οικονομία της. Αλλά διότι διευρύνει την ακτινοβολία της κουλτούρας της, ενώ παράλληλα την εμπλουτίζει. Δημιουργεί μελλοντικούς συμμάχους, μόνιμους δεσμούς, ανθρώπους που την κατανοούν είτε αποφασίσουν να επιστρέψουν στη χώρα τους ή να μετακινηθούν σε κάποια άλλη, είτε κατορθώσει να τους προσελκύσει να μείνουν, να δημιουργήσουν και να επενδύσουν τις γνώσεις και το ταλέντο τους στην ίδια και στην οικονομία της.

Κανένα έξοδο, καμιά διευκόλυνση δεν είναι περιττή προκειμένου να αυξηθεί ο αριθμός και η ικανοποίηση των νέων αυτών ανθρώπων. Οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, κατανοώντας τη σημασία τους, καλύπτουν την κοινωνική ασφάλιση ή χρεώνουν ελάχιστο κόστος, διευκολύνουν με φοιτητικές εστίες χαμηλού κόστους, παρέχουν εκατοντάδες υποτροφίες, υποστηρίζουν έμπρακτα τις σχετικές προσπάθειες, οργανώνουν και στηρίζουν θερινά σχολεία, δράσεις και πρωτοβουλίες ιδρυμάτων, ιδιωτών, κοινωνικών φορέων, δίνουν κίνητρα σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς για να το επιδιώξουν περισσότερο. Τα πλέον επιτυχημένα προγράμματα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτά που αφορούν μετακινήσεις φοιτητών, σπουδαστών, ερευνητών, αυτά που συμβάλλουν ουσιαστικά στην όσμωση της γνώσης και των ανθρώπων της, δημιουργώντας νέες γενιές και αναδεικνύοντας ελίτ με ανοιχτό μυαλό, ικανές να κατανοήσουν τον άλλο, προς όφελος όλων.

Στη φαιδρή μας χώρα, έστω και άθελά μας, φροντίζουμε σε μια από τις ελάχιστες εκρήξεις ειλικρίνειας, να δώσουμε στους ξένους φοιτητές μας μια ακριβή εικόνα από τη βαθιά κουλτούρα μας: την υπεροψία του αποτυχημένου, την ηλιθιότητα του περιθωριακού, την αυτοκαταστροφική βλακεία του άξεστου.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



_______________________________
Ακολουθεί το άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ: 

Λαμβάνουν την άδεια παραμονής όταν... επιστρέψουν στην πατρίδα

 

Κανένα παράπονο δεν πρέπει να έχουν οι 300 Αμερικανοί φοιτητές που αυτές τις ημέρες ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για επιστροφή στην πατρίδα τους μετά το φθινοπωρινό εξάμηνο στο American College of Thessaloniki (ACT). Επιστρέφουν πλήρεις «ελληνικών» εμπειριών, αφού μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες έζησαν την έξαψη της ουράς σε δήμο και περιφέρεια, σε ΙΚΑ και σε τράπεζα, της αναμονής στα εξωτερικά ιατρεία για να υποβληθούν σε αντιφυματικό εμβόλιο και ακτινογραφία θώρακος και πολλές ακόμα ανεκτίμητες περιπέτειες. Το ζητούμενο δεν ήταν άλλο από την έκδοση άδειας παραμονής, η οποία -καμία έκπληξη- θα είναι έτοιμη και θα τους αποσταλεί αφού έχουν επιστρέψει πια στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και στους κοιτώνες των αμερικανικών πανεπιστημίων όπου φοιτούν.

«Εδώ και χρόνια διεξάγεται η συζήτηση για να γίνει η Ελλάδα πόλος έλξης ξένων φοιτητών, όμως το νομικό καθεστώς δεν βοηθά καθόλου», σχολιάζει στην «Κ» ο αντιπρύτανης ακαδημαϊκών υποθέσεων του ACT (μέλος του Κολλεγίου Ανατόλια) κ. Στάμος Καραμούζης. «Το Αμερικανικό Κολλέγιο δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων φοιτητών στην Ελλάδα, αλλά για να το καταφέρουμε αυτό παλεύουμε καθημερινά με τη γραφειοκρατία». Το ACT αποτελεί τον πιο δημοφιλή ακαδημαϊκό προορισμό για Αμερικανούς φοιτητές, αλλά και πόλο έλξης για φοιτητές από τα Βαλκάνια, οι οποίοι είτε έρχονται στην Ελλάδα για το πρώτο τους πτυχίο είτε για ένα ή περισσότερα εξάμηνα ως visiting students στο πλαίσιο συμφωνιών του ιδρύματος με τα αντίστοιχα του εξωτερικού. Ωστόσο, καθώς πρόκειται για φοιτητές από τρίτες χώρες, είναι υποχρεωμένοι να υφίστανται την ταλαιπωρία της έκδοσης άδειας παραμονής. Το ίδιο ισχύει και για τους ξένους φοιτητές που επιλέγουν τα δημόσια ΑΕΙ της χώρας.

Η περιπέτεια ξεκινά ήδη από τις χώρες τους, καθώς για να ταξιδέψουν στην Ελλάδα χρειάζονται σπουδαστική visa (τύπου D). «Πρέπει να κάνουν αίτηση στα ελληνικά προξενεία στο εξωτερικό, τα οποία απαιτούν αυτοπρόσωπη παρουσία. Στην περίπτωση των ΗΠΑ, αυτό είναι πρόκληση, αφού δεν υπάρχουν προξενεία σε κάθε πόλη». Πολύ συχνά, οι φοιτητές που θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα για σπουδές υποχρεώνονται να ταξιδέψουν με αεροπλάνο προς την πόλη όπου υπάρχει ελληνικό προξενείο - και συχνά πάνω από μία φορά, αφού «δεν φέρατε το τάδε χαρτί».

Η συγκεκριμένη βίζα, ωστόσο, ισχύει για 90 ημέρες, σε κάθε περίπτωση λιγότερο από τον χρόνο που οι ξένοι φοιτητές θα παραμείνουν στη χώρα μας. Έτσι, κάνουν τα χαρτιά τους για απόκτηση άδειας παραμονής που σημαίνει ιατρικές εξετάσεις, εμβόλια, ακτίνες κ.ο.κ. Μάλιστα, ο νόμος τούς υποχρεώνει να τις κάνουν σε δημόσιο νοσοκομείο. «Στο Κολλέγιο έχουμε γιατρό που θα μπορούσε κάλλιστα να διεκπεραιώσει αυτές τις εξετάσεις και να κάνει και το αντιφυματικό εμβόλιο. Όμως δεν επιτρέπεται» σημειώνει ο κ. Καραμούζης.

Πέραν τούτων, το κράτος απαιτεί από τους ξένους φοιτητές να έχουν ιατρική ασφάλιση στο... ΙΚΑ. «Ως γνωστόν, οι Αμερικανοί έχουν ιδιωτική ασφάλιση η οποία όμως δεν αναγνωρίζεται από την πολιτεία, που τους υποχρεώνει να πληρώνουν στον εγχώριο φορέα». Επιπλέον, ο νόμος ορίζει ότι θα πρέπει να διατηρούν λογαριασμό σε ελληνική τράπεζα, γεγονός συχνά ανέφικτο εφόσον δεν διαθέτουν ΑΦΜ.

«Παίρνουμε τους φοιτητές από τα μαθήματα και τους τρέχουμε στα νοσοκομεία και τις υπηρεσίες για όλη αυτή τη γραφειοκρατία. Έχουμε προσλάβει υπαλλήλους ειδικά γι’ αυτές τις δουλειές!» λέει ο κ. Καραμούζης.

Ακόμα και όταν ο φάκελος φτάσει επιτέλους στην περιφέρεια για εξέταση της αίτησης άδειας παραμονής, η γραφειοκρατία δεν σταματά.

«Εάν εγκριθεί, η άδεια παραμονής θα εκδοθεί κατόπιν εορτής, δηλαδή αφού έχουν φύγει οι φοιτητές, οι οποίοι, ωστόσο, πλέον καλύπτονται εφόσον εκκρεμεί η αίτησή τους. Στην ουσία δηλαδή η πολιτεία απαιτεί πράγματα τα οποία η ίδια δεν μπορεί να εκπληρώσει».

Ως γνωστόν, η Ελλάδα παραμένει αναλογικά ένας από τους μεγαλύτερους «εξαγωγείς» φοιτητών, παραμένοντας ουραγός στην προσέλκυση ξένων φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα (έχει υπολογιστεί ότι η «εσωστρέφεια» των ελληνικών ΑΕΙ οδηγεί σε απώλεια ενός δισ. ετησίως). «Όμως, αντί να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, αποφασίζουμε να δείχνουμε στους φοιτητές που έρχονται στην Ελλάδα ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η χώρα μας».



Το πέπλο του μίσους


Share/Bookmark
Σήμερα η Κεντρική Ασία και η Ωκεανία, και πριν λίγο και η Υεμένη, σκεπάστηκαν από το μαύρο πέπλο του μίσους. Εκατό παιδιά εκτελεσμένα εν ψυχρώ σε επίθεση των Ταλιμπάν σε σχολείο του Πακιστάν.

Δραματικό τέλος της ομηρείας 17 αθώων ανθρώπων σε ένα καφέ της ειρηνικής πόλης του Σίδνεϊ, με δύο απώλειες, από έναν παρανοϊκό ισλαμιστή, είδος ανθρώπου μεταλλαγμένο από το μίσος.

Μπορούμε να κρατήσουμε στην ψυχή μας την αξιοπρέπεια, το κουράγιο, την αυτοθυσία ενός νέου ανθρώπου, του τριαντατετράχρονου ιδιοκτήτη του Lindt Chocolat Cafe και την ψυχραιμία ενός ελεύθερου έθνους.

O νέος άνδρας τιμάται πλέον διότι θυσίασε τη ζωή του αρπάζοντας το πυροβόλο του ενόπλου, πράξη που, όπως αναφέρεται, συνέβαλε στο τέλος της ομηρείας και έσωσε τις ζωές των περισσοτέρων ομήρων, ενώ τελείωσε τη δική του. Ο Tori Johnson, θυμούνται οι εργαζόμενοι στη μικρή του επιχείρηση, ήταν ο άνθρωπος που έβαζε πρώτα τις ανάγκες του προσωπικού του.

Στην Αυστραλία, ο επαγγελματισμός και η αυτοθυσία της Αυστραλιανής Αστυνομίας και το κουράγιο των ομήρων, παρά τους δυο νεκρούς, απέτρεψαν τα χειρότερα.

Παρότι μοιάζει δεύτερο μπροστά στο πένθος, αξίζει κανείς να δει το ύφος (αυστηρό, σοβαρό, αναλυτικό, χωρίς εξάρσεις αλλά όχι μελοδραματικό) και το περιεχόμενο των δηλώσεων του Επιθεωρητή της Αστυνομίας της Νότιας Ουαλίας, Andrew Scipione. http://www.bbc.com/news/world-australia-30488849

"Από την αρχή ο βασικός στόχος του σχεδιασμού μας ήταν να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές."

Σε ερώτηση δημοσιογράφου για ποιο λόγο και πώς ελήφθη η απόφαση επέμβασης εκείνη τη στιγμή απαντά:

«Αυτή είναι μια απόφαση που λαμβάνεται από την ομάδα των ειδικών που είναι υπεύθυνοι γι' αυτό. Αυτό που ΔΕΝ κάνουμε είναι να ανταγωνιζόμαστε με αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Και, φυσικά, πήραν την απόφαση να επέμβουν διότι εκτίμησαν ότι εκείνη τη στιγμή εάν δεν επενέβαιναν, θα υπήρχαν πολύ περισσότερα θύματα… εφαρμόζοντας το Emergency Action Plan, που είχαν ήδη προετοιμάσει.»

Φαντάζομαι με δέος ποιοι και με τι κριτήρια θα αποφάσιζαν στη χώρα μας σε αντίστοιχη περίπτωση. Οι "στρατηγοί άνεμοι", οι διάφοροι Μπαλτάκοι και οι "επιθεωρητές σαΐνηδες".

Ο Πρωθυπουργός Tony Abbott, εξάλλου, και οι βαθιά δημοκράτες Αυστραλοί, κατανοούν πολύ καλά ότι ο στόχος των τρομοκρατών δεν είναι να προκαλέσουν οι ίδιοι την καταστροφή των φιλελεύθερων Δημοκρατιών. Δεν το μπορούν. Δεν έχουν μήτε την ισχύ, μήτε τα μέσα. Είναι πολύ μακριά από αυτό με μερικές δολοφονίες και αποκεφαλισμούς και βόμβες. Ο φασισμός γκρέμισε μιαν ολόκληρη ήπειρο αλλά οι Δημοκρατίες νίκησαν.

Γι' αυτό και οι φανατισμένοι γίνονται προκλητικά, ακραία βίαιοι. Έστω και αν πρέπει να χάσουν τη ζωή τους οι ίδιοι γι' αυτό, στόχος τους είναι στο παρανοϊκό μυαλό τους να τρομοκρατήσουν τους πολίτες ώστε να καταστρέψουν μόνοι τους τις ελευθερίες τους. Να επιτρέψουμε εμείς στο μίσος να πάρει το πάνω χέρι μέσα μας, να μισήσουμε όπως μισούν και αυτοί, να μπούμε στη λογική τους, να γίνουμε σαν τα μούτρα τους, να φτιάξουμε μια κοινωνία καθ’ ομοίωση της δυστοπίας τους.

«Ο στόχος αυτών των ανθρώπων είναι να μας προκαλέσουν τον τρόμο…. Αλλά τις τελευταίες 36 ώρες απαντήσαμε με αταλάντευτη αποφασιστικότητα, με στωικότητα, με ομοψυχία και είμαι απολύτως σίγουρος πως ό,τι και να συμβεί στις μέρες, τις εβδομάδες και τους μήνες που έρχονται η Αυστραλία θα είναι πάντα μια ελεύθερη, ανοιχτή και γενναιόδωρη κοινωνία» , δήλωσε ο Tony Abbott με ψύχραιμο, σοβαρό, αλλά και ήρεμα αποφασιστικό ύφος.

Πέρα και πάνω από τα αναγκαία μέτρα ασφάλειας, από τη γενναιότητα, την ψυχραιμία, την καρτερία, είναι η σταθερότητα σε αυτές τις πεποιθήσεις, η άρνηση να παίξουμε το δικό τους παιχνίδι, από την οποία εξαρτάται η συντριπτική τους ήττα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Περισσότερες πληροφορίες: