Saturday, November 29, 2014

Ο Πόλεμος του Χειμώνα


Share/Bookmark

Συμπληρώνονται φέτος 75 χρόνια από τον ξεχασμένο Χειμερινό Πόλεμο.

Κι όμως, στον πόλεμο εκείνο, που ξεκίνησε με τη Σοβιετική εισβολή στη Φινλανδία, στις 30 Νοεμβρίου του 1939, έχασαν τη ζωή τους κάτι λιγότερο από μισό εκατομμύριο νέοι άνθρωποι. Κάποιοι σύγχρονοι ιστορικοί, μετά το άνοιγμα μερικών από τα αρχεία της πρώην ΕΣΣΔ, ανεβάζουν τον αριθμό αυτό κατά πολύ. Με τους νεκρούς κυρίως από την πλευρά του Κόκκινου Στρατού που, κατ' εντολή του Στάλιν και σε συνέχεια του συμφώνου Molotov–Ribbentrop, που μοίραζε την Κεντρική, Ανατολική Ευρώπη και τη Σκανδιναβία ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη Ναζιστική Γερμανία, εισέβαλε στην περήφανη Σκανδιναβική χώρα.

Ο Στάλιν πίστευε πως ακολουθώντας την τακτική του Γερμανού ομολόγου του, το περίφημο blitzkrieg, με τη μαζική εισβολή τανκ και αεροπορικούς βομβαρδισμούς, θα ανάγκαζε τους Φινλανδούς να παραδοθούν.

Αρχικά απαίτησε ένα τμήμα της Φινλανδίας, τον Ισθμό της Καρελίας, που θεωρούσε πως ανήκει στη Ρωσία, τον οποίο η ΕΣΣΔ είχε παραδώσει μαζί με την ανεξαρτησία της στη Φινλανδία αμέσως μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων.

Η Δημοκρατική Φινλανδία αντιπρότεινε κάποιες παραχωρήσεις που ο Στάλιν δεν έκανε αποδεκτές.

Η κομμουνιστική αυτοκρατορία, όπως και η τσαρική προκάτοχός της, εξακολουθούσε να θεωρεί τις χώρες της Βαλτικής και τη Φινλανδία δικαιωματικά δική της γη.

Η μικρή Φινλανδία, δίχως σύγχρονο στρατό, με μερικά απαρχαιωμένα άρματα και ελάχιστα παμπάλαια αεροπλάνα, δίχως δυνατότητα σοβαρών ενισχύσεων, απέναντι στον Κόκκινο Στρατό που μόλις είχε καταλάβει την ανατολική Πολωνία με μόλις 1.000 απώλειες, αποφασίζει δημοκρατικά, να πολεμήσει. Για να αποδείξει στον κόσμο πως μια μικρή κοινότητα ανθρώπων μπορεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της πολεμώντας για την ελευθερία της. Όπως μας έμαθαν οι Αθηναίοι δυόμισι χιλιετίες παλιότερα.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Αντί για μια συνολική νίκη μέσα σε δύο εβδομάδες, που είχαν υποσχεθεί οι στρατηγοί του στον Στάλιν, που μάλιστα έδιναν εντολές στους στρατιώτες να προσέξουν να μη διασχίσουν κατά λάθος τα Σουηδικά σύνορα προελαύνοντας, θα δοκιμάσουν την αποφασιστική αντίσταση των Φινλανδών, που μάχονταν στα παγωμένα δάση και τις λίμνες του βορρά, για να προασπίσουν την ελευθερία τους με κάθε μέσο: πυροβόλα, βόμβες μολότοφ που έριχναν από κοντά στα Σοβιετικά άρματα (τι ειρωνεία για τις αυτοσχέδιες βόμβες που πήραν το όνομά τους από τον Υπουργό του Στάλιν), με μαχαίρια. Οι Φινλανδοί ενωμένοι παρατάσσονται και οργανώνονται όλοι πίσω από την κοινή προσπάθεια, με πολύ σημαντικό τον ρόλο των γυναικών, σε μια χώρα που, πρώτες αυτές από τις αρχές του 20ου αιώνα, έχουν δικαίωμα ψήφου.

Στα παγωμένα δάση της Βαλτικής και της Σκανδιναβίας γράφτηκε μια από τις μεγαλύτερες εποποιίες της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Ελάχιστες δυνάμεις, με τη στήριξη μόνο εθελοντών από την Ευρώπη και την Αμερική, στάθηκαν ουσιαστικά στο πλάι των Φινλανδών απέναντι στον μεγάλο εισβολέα. Λίγη βοήθεια με εθελοντές από τους Ούγγρους, από τους Σουηδούς και τους Νορβηγούς (που όμως αρνήθηκαν στους Αγγλογάλλους τη διέλευση από το έδαφός τους για να στείλουν ενισχύσεις στην εμπόλεμη Φινλανδία, φοβούμενοι την εμπλοκή τους). Και εθελοντές από την Αμερική, Αυστραλία και άλλες ελεύθερες χώρες.

Επιζώντες μαρτυρούν την εκατόμβη που υπέστησαν οι Σοβιετικές Μεραρχίες που εισέβαλαν στη Φινλανδία όχι μόνο στον ισθμό της Καρελίας, αλλά σε διάφορα σημεία από άκρη σε άκρη ως το βορειότερο σημείο των συνόρων, στη θάλασσα του Μπάρεντς. Με ήδη αποδεκατισμένα τα 2/3 των ανώτατων αξιωματικών του Σοβιετικού στρατού από τις διώξεις του Στάλιν, τις αποφάσεις έπαιρναν οι κομισάριοι του Ζντάνοφ, οι οποίοι είχαν εντολή να σκοτώνουν εν ψυχρώ όποιον αξιωματικό αρνούνταν τις φωτισμένες εντολές τους. Και το έκαναν. Οδηγώντας χιλιάδες στρατιώτες σε συνεχείς επιθέσεις σε οπλισμένες θέσεις, σε βαθμό που οι Φινλανδοί αποκαμωμένοι υπερασπιστές δεν μπορούσαν να αντέξουν ψυχολογικά ότι σκότωναν τόσους πολλούς νέους ανθρώπους, όπως λέει στη συγκλονιστική μαρτυρία του ένας βετεράνος.

Τα κορμιά των νεκρών που πάγωναν σε λίγα λεπτά στον τρομερό χειμώνα χρησιμοποιούνταν για κάλυμμα απέναντι στις σφαίρες. Κάποιοι νέοι Ρώσοι, στους μείον 30 βαθμούς, έμεναν ορθοί και ακίνητοι, νεκροί, αποσβολωμένοι να κοιτούν το κενό μιας ζωής που δεν τους δόθηκε να ζήσουν.

Οι Σοβιετικοί, μετά από έναν μήνα μαχών με ταπεινωτικές ήττες και τρομερές απώλειες, αναγκάστηκαν να μεταφέρουν νέες μεραρχίες από το εσωτερικό της χώρας, και χρειάστηκαν ακόμη τρεισήμισι μήνες μαχών, ως τη 12η Μαρτίου του 1940, για να κατορθώσουν να κάμψουν τη Φινλανδική αντίσταση και να καταλάβουν την Καρελία, εγκαταλείποντας την ιδέα για κατάληψη όλης της χώρας.

Σήμερα, καθώς άνεμοι πολέμου πνέουν στα ανατολικά όρια της Ευρώπης κάτω από την πίεση μιας νέας Ρώσικης αυτοκρατορίας που επιχειρεί να ανασυσταθεί με όρους του 19ου αιώνα, στην Κριμαία, την ανατολική Ουκρανία, τις προσαρτημένες περιοχές της Γεωργίας, τη Μολδαβία,

ενώ η Γερμανική ηγεσία φαίνεται να ταλαντεύεται ανάμεσα στην αποφασιστική και γενναία στήριξη της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, που προφυλάσσει και την ίδια από τους παλιούς δαίμονες της Ευρώπης, και στη μοναχική και επικίνδυνη κεντροευρωπαϊκή προοπτική,

κι ενώ οι ελίτ των άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών δεν φαίνεται να βρίσκουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τα δομικά προβλήματα των χωρών τους, αυτά που τρέφουν το φίδι του εθνικισμού,

ο Πόλεμος του Χειμώνα, παραπάνω από δυο ολάκερες γενιές πριν, γενιές που έζησαν στους καιρούς της μακρότερης περιόδου ειρήνης στην ήπειρό μας, έρχεται, τούτον τον άλλον αποσυντονισμένο και ασταθή χειμώνα του 2014, να μας θυμίσει πως η ιστορία μας είναι πάντα εδώ, σε έναν κόσμο αλλαγμένο, με θεμελιώδεις ανισορροπίες και εστίες πολέμου που σιγοκαίνε.

Και οι νεκροί και οι μνήμες κι εκείνα για τα οποία πολέμησαν κάτω από κάθε πέτρα, πίσω από κάθε πράξη ή παράλειψη (τα αδίκως για εμάς λησμονημένα) εδώ είναι. Στα ανεπαίσθητα όρια που ισορροπούν οι δικές μας επιλογές, θελητές ή αθέλητες, στην αόρατη χαρτογραφία των μάταιων φιλοδοξιών των κάθε λογής εξουσιών, πάνω στα βουνά, τις κοιλάδες, τις θάλασσες της οικουμένης και στις ζωές των ανθρώπων. Είναι εδώ και διαχωρίζουν τη ζωή από τον θάνατο, σαν τους αγκαλιασμένους σκελετούς στο χαράκωμα, όπως το πέταγμα της πολύχρωμης πεταλούδας που μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα, σαν την καραβιά των προσφύγων από τη Συρία, που θα μπορούσε να είναι κάθε ένας από εμάς, σαν ένα ζεστό νεανικό χαμόγελο στην επικράτεια του χιονιού.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Περισσότερα για τον Πόλεμο του Χειμώνα στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του BBC 



Friday, November 21, 2014

Η καταπραϋντική φαντασίωση της "εθνικής ταυτότητας"


Share/Bookmark
Μόνο όποιος δεν έχει να επιδείξει από την προσωπικότητά του κάτι ανάλογο με τις φιλοδοξίες του - και κατά βάθος το συναισθάνεται όταν αντιμετωπίζει τον κόσμο - προτάσσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί «εθνική του ταυτότητα». Τούτο είναι ένα πράγμα που νομίζει (ο άμοιρος) πως δεν χρειάζεται να το κερδίσει, πως είναι κάτι που του ανήκει δικαιωματικά, διότι μιλά μια γλώσσα, κουτσά-στραβά, χειρονομεί με έναν τρόπο και κατοικεί σε έναν τόπο. Γιατί έτυχε να είναι το παιδί των γονιών του και να γεννηθεί λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα ή ανατολικότερα από εκεί που γεννιούνται οι «άλλοι».

Μέσω της «εθνικής του ταυτότητας» ο πάσχων ανακουφίζει τη δική του ανεπάρκεια, την έλλειψη λάμψης του πνεύματος και βάθους της δικής του παιδείας, εξισορροπεί την ανασφάλεια του είναι του. Αρπάζεται από αυτήν όπως ο σχιζοφρενής από τη φαντασίωσή του ή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του, για να οικοδομήσει έναν κόσμο που του φαίνεται ασφαλέστερος, όπου ο ίδιος είναι πιο αποδεκτός, έναν χάρτινο πύργο από τραπουλόχαρτα - ή ακόμη χειρότερα ένα σκοτεινό σύμπαν που συνωμοτεί εναντίον του.

Και λίγο-λίγο, όταν αυτή η φαντασίωση απλώνεται, αφήνει πίσω τα αθώα χρόνια της νεότητας και γίνεται συλλογική, τότε μια ολόκληρη κοινωνία γλιστράει αργά και ανεπαίσθητα στην παράνοια του εθνικισμού, δηλαδή στην αποδοχή της αδυναμίας της. Εγκαταλείπει την προσπάθεια να πετύχει κάτι αληθινά σπουδαίο και αφήνεται στην παρακμή της. Όχι όμως ως συνειδητή επιλογή, αλλά ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της. Ως ασυνείδητη αντίδραση απελπισίας απέναντι στην προελαύνουσα πραγματικότητα.


(Σκέψεις περπατώντας στις - σχεδόν - Χριστουγεννιάτικες Βρυξέλλες, τέλος Νοεμβρίου του '14, μετά από μια εβδομάδα αξιολόγησης ερευνητικών προτάσεων από και με εκατοντάδες επιστήμονες από όλη την Ευρώπη. Ανάμεσά τους και δεκάδες Έλληνες που δεν έχουν κανένα λόγο μήτε τίποτε να φοβούνται ούτε και να φθονούν).

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Εικόνα: ανθισμένη λεβάντα, γνωστή για τις καταπραϋντικές της ιδιότητες 




Thursday, November 20, 2014

100 χρόνια ανυπαρξίας


Share/Bookmark

Για την αισθητική των αρχών του '80 που επανέρχεται, σαν κάτι παλιομοδίτικες ταινίες περιπέτειας, δεν θα πω τίποτε. Σαν να επιχειρεί κανείς να εξιστορήσει την Οδύσσεια με πλαστικούς Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, Κίρκη τη συχωρεμένη τη Βουγιουκλάκη και Ναυσικά τη θαλερή Ντενίση, ως αξίες διαχρονικές του Ελληνισμού.

Ως εκεί η γελοιότητα αυτή μού είναι αδιάφορη. Όπως και για όλη την υπόλοιπη
ανθρωπότητα.

Αρκεί να δει κανείς ένα πεντάλεπτο από οποιοδήποτε σχετικό ντοκιμαντέρ του BBC για την Ελλάδα για να την καταλάβει και να την αγαπήσει περισσότερο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Είναι "το θράσος και η απαιδευσιά που πάντα πήγαιναν χέρι χέρι", όπως λέει εύστοχα ο Yorgos Kyriakopoulos.

Είναι τούτο το αδιανόητο τελείωμα του μαρτυρικού δεκάλεπτου, στο οποίο όλοι εμείς κι η χώρα μας είμαστε κατά 95% αρχαιότητα και κατά 5%, Βυζάντιο. Εκεί σταματάμε.

Τα Ελληνιστικά Βασίλεια, οι Ρωμαίοι παλιότερα, οι φυλές που διέλυσαν το Βυζάντιο κι ήρθαν κι έμειναν αργότερα, αιώνες ιστορίας, σαν να μην υπήρξαν. Οι Φράγκοι δεν ήρθαν ποτέ ούτε κι οι Ενετοί. Τα κάστρα τους, τα κάστρα μας, παντού, οι ιστορίες, οι ιππότες και οι δεσποσύνες, το Δεσποτάτο του Μορέα και της Ηπείρου έγιναν αόρατα όπως κι οι αιώνες που και τούτοι οι πρόγονοί μας έζησαν εδώ. Οι Γραικοί στην Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν υπαρκτοί, όνειρο ήταν και πέρασε κι η αυτοκρατορία κι εκείνοι.

Έκτοτε τίποτα. Η χώρα αυτή είναι ακατοίκητη. Άντε να πατάμε κανένα σταφύλι με τα γυμνά μας ποδαράκια όλα αυτά τα ατέλειωτα χρόνια. Ούτε οινοποιεία δεν αξιωθήκαμε. Όλες αυτές οι μονάδες που φτιάχνουν τα θαυμάσια κρασιά και ποτά που ανθούν στην επικράτεια είναι σε άλλον τόπο.

Πρόσωπα δεν έχουμε οι Έλληνες. ΄Η, απλώς, οι άνθρωποι αυτοί που παρήγαγαν αυτό το δεκάλεπτο δεν τα ξέρουν τα πρόσωπά μας, γιατί δεν τάχουν αντικρίσει ποτέ. Αυτό που ξέρουν είναι μόνο το δικό τους και των ομοίων τους, το οποίο το βρίσκουν προφανώς τόσο απεχθές (και δικαίως) που δεν τολμούν να το δείξουν.

Μήτε επαναστάσεις, μήτε φιλέλληνες, ούτε Ιερός Λόχος, ούτε Ναυαρίνο, ούτε βασιλιάδες, ούτε Κολοκοτρώνηδες, ούτε Βενιζέλοι, μήτε ναυτοσύνη, ούτε νεοκλασικά και πόλεις του 19ου αιώνα, ούτε καταστροφές, ούτε νίκες, ούτε ποιητές, μηδέ τραγούδια κάτω από κάθε πέτρα, ούτε πανηγύρια, ούτε απόκριες, ούτε Πάσχα, ούτε συνθέτες, ούτε επιστήμονες, ούτε μεγάλες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο που εδώ περπάτησαν και είδαν το φως, ούτε καν χαρά, διασκέδαση, κινήματα κι αναζητήσεις, παλιά και νεώτερα που ενώθηκαν με τα παγκόσμια ρεύματα. Μήτε ένας ήχος, μια εικόνα από τα νέα παιδιά που σήμερα δημιουργούν και γεμίζουν τους δρόμους και τα θέατρα με εικόνες και μουσικές ελληνικά πολύχρωμες και γι αυτό παγκόσμιες, τις αγορές και τις ταβέρνες, τους δρόμους και την ύπαιθρο, που σφύζει από ζωή που πάλλεται κι ασφυκτιά, πλάι πλάι ντόπιοι κι επισκέπτες.

Κάπως σαν νάκανε ένα βίντεο η Ισπανία για τον τουρισμό της με αισθητική Φράνκο, όπου για 10 λεπτά θα παρέλαυνε όλο το μπαρόκ του 16ου αιώνα μαζί με τρεις εικόνες της Παρθένου Μαρίας ανάμεσα στα παλάτια να κάνει τα θαύματά της και τρεις πλαστικές καραβέλες να κατηφορίζουν τον Γουαδαλκιβίρ. Μια γελοιογραφία όπου το κιτς δεν κατορθώνει καν να αυτοσαρκαστεί, όπως συμβαίνει στις ταινίες του Αλμοδόβαρ.

 Μόνο ένα κλαψούρισμα διαρκές μέσα στα δάση και στις θάλασσες, σαν από εικόνες του '70 σε τεχνικολόρ, όπου σκάνε απροσκάλεστοι οι δύσμοιροι οι αρχαίοι Θεοί, κακόγουστες φωτογραφίες από καρτ ποστάλ της χούντας.


Βρε μπας κι έχει ήδη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάτι παρεμφερές κι αποφάσισε να εφαρμόσει το εκτενέστατο πρόγραμμα του για την επαρχιοποίηση του ελληνικού πολιτισμού; 'Η μπας κι οι αυθέντες της Δεξιάς του '70 επανήλθαν δριμύτεροι; Ή μήπως είναι το ΠΑΣΟΚ πάντα εδώ, ενωμένο δυνατό;

Αλλά και τι διαφορά έχουν όλοι τούτοι μεταξύ τους;

Σαν χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου μοιάζει αυτό το δεκάλεπτο. 
Σαν να πάψαμε να υπάρχουμε εμείς οι νεοέλληνες και δεν το ξέρουμε στ' αλήθεια κι ήρθε να μας το θυμίσει.

Γιατί τούτη η ασύνειδη Ελλάδα, χωρίς βάθος και χωρίς ρίζες, ένα άθροισμα από στερεότυπα, είναι το μόνο που η Ελληνική άρχουσα τάξη καταλαβαίνει. Και το αντιλαμβάνεται σαν κάτι αλλόκοτο και μακρινό, που το περιεργάζεται με την αμηχανία και την άγνοια του αδαούς και αδιάφορου ξένου, όπως ο Όθων φόραγε τη φουστανέλα του και πόζαρε στα ανάκτορα.

Έτσι κι αλλιώς, από αυτήν την Ελλάδα, από αυτή την άρχουσα τάξη και τους εξαχρειωμένους ψηφοφόρους της, στα πολιτιστικά κέντρα της παραλιακής και στο τουρκομπαρόκ, ένα βήμα δρόμος.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



YΓ.
Θα αρκούσε ένας ανοιχτός διαγωνισμός ιδεών, και με δυο τρία καλά βραβεία, για να επιλεγεί η καλύτερη ιδέα. Από μια επιτροπή από τρεις σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες με διεθνή αναγνώριση, όπου αρχαιολόγοι, ιστορικοί και μαρκετίστες θα έχουν ρόλο συμβουλευτικό. Ώστε νέοι και καθιερωμένοι δημιουργοί να υποβάλουν τις ιδέες τους. Κι ας δοθούν και παραπάνω χρήματα, αν χρειάζεται, για να γίνει κάτι εξαιρετικό να προβληθεί σε όλο τον κόσμο.

Έλειψαν οι Παπαϊωάννου που μπορούν να κάνουν περήφανους τους Έλληνες για τον τόπο τους και να μιλήσουν στο διεθνές κοινό; Όχι. Έλειψαν αυτοί που τους επιλέγουν. Δίνονται τόσα χρήματα, δεκάδες εκατομμύρια, για άχρηστες ανοησίες, που τις βαφτίζουν κιόλας προώθηση του Ελληνικού τουρισμού στο εξωτερικό, αντί για ενίσχυση των διαφημιστικών εταιρειών που είναι στα αλήθεια. Εν ανάγκη. ας απολύσει και κανέναν από τους δεκάδες εκατοντάδες αργόμισθους ο ΕΟΤ, πχ στη μαρίνα Καλαμακίου...





Το πλήρες δημιούργημα στο http://www.kathimerini.gr/…/my8oi-kai-alh8eies-gia-to-vinte…

Monday, November 17, 2014

Alexander Grothendieck


Share/Bookmark
 O Alexander Grothendieck υπήρξε κατά πολλούς ο μεγαλύτερος μαθηματικός του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1928 και πέθανε πριν λίγες ημέρες, την 13η Νοεμβρίου του 2014. Οι έρευνές του επεξέτειναν δραματικά το πεδίο της ανθρώπινης γνώσης στην αλγεβρική γεωμετρία με τρόπο επαναστατικό, ενσωματώνοντας στα θεμέλιά της την αντιμεταθετική άλγεβρα, την ομολογική άλγεβρα και τη θεωρία των κατηγοριών.

Γεννήθηκε στο Βερολίνο του μεσοπολέμου. Ο πατέρας του, Sasha Schapiro, ήταν Ρώσος εβραϊκής καταγωγής φωτογράφος και στρατευμένος αναρχικός. Η μητέρα του, Hanka Grothendieck, επίσης μαχόμενη δημοσιογράφος.

Από το 1934 ως το 1939 οι γονείς του συμμετείχαν με την πλευρά της Δημοκρατίας στον Ισπανικό Εμφύλιο. Την άνοιξη του 1939 ο νεαρός Αλεξάντερ, που είχε μείνει στο Βερολίνο σε έναν φίλο της οικογένειας, έναν Λουθηρανό πάστορα, ξαναβρίσκει (για λίγο) και τους δυο γονείς του στη Γαλλία. Τον Οκτώβριο του 1940 ο πατέρας του συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Vernet. Το 1942 θα σταλεί στο Άουσβιτς, όπου και θα δολοφονηθεί.

Ο νεαρός Αλεξάντερ φυλακίζεται με τη μητέρα του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Rieucros, κοντά στη Mende. «Ήταν πόλεμος κι ήμαστε ανεπιθύμητοι -ξένοι- στη Γαλλία», αφηγείται o ίδιος σε ένα μνημειώδες αδημοσίευτο αυτοβιογραφικό κείμενό του, που κυκλοφόρησε σε 200 μόνο αντίτυπα, αλλά πλέον κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. «Παρόλα αυτά, στα πιτσιρίκια έκαναν λίγο τα στραβά μάτια, όσο ανεπιθύμητα κι αν ήταν. Ήμουν ο μεγαλύτερος και ο μόνος που πήγαινα στο Λύκειο, 5 χιλιόμετρα από το στρατόπεδο, με βροχή ή με χιόνι, με αυτοσχέδια παπούτσια, που έμπαζαν πάντα νερό».

Το 1944, με το απολυτήριο στο χέρι, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Montpellier, όπου δυο μεγάλοι μαθηματικοί του έδωσαν 14 σημαντικά προβλήματα για να διαλέξει ένα για να εργαστεί τα επόμενα χρόνια. Λίγους μήνες μετά επέστρεψε έχοντάς τα όλα λυμένα.

Το 1953, νέος και άπατρις, αρνείται να πάρει τη Γαλλική υπηκοότητα προκειμένου να εκλεγεί ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος, καθώς, πεπεισμένος ειρηνιστής, δεν δέχεται να υπηρετήσει στον στρατό.

Διδάσκει στη Βραζιλία, στο Σάο Πάολο, και στο Lawrence των ΗΠΑ για λίγα χρόνια, μέχρι που ένας Γάλλος βιομήχανος, λάτρης των μαθηματικών, ιδρύει το 1955 το Institut des Hautes Études Scientifiques (IHÉS) στην Bures-sur-Yvette και τον καλεί να το αναλάβει. Ένα Ινστιτούτο για αυτόν με πρότυπο το αντίστοιχο του Princeton. Εκεί, μέχρι το 1970, ο Alexander Grothendieck θα προχωρήσει τις έρευνες που άλλαξαν τα σύγχρονα μαθηματικά. Ο ίδιος έπαψε νωρίς να ακολουθεί το πρότυπο των ακαδημαϊκών δημοσιεύσεων, ενώ ένα μεγάλο μέρος του έργου του παρέμεινε και παραμένει αδημοσίευτο. Συγκέντρωσε γύρω του μερικά από τα σημαντικότερα μαθηματικά μυαλά της εποχής καθοδηγώντας τις έρευνές τους, που οδήγησαν σε σημαντικές ανακαλύψεις, αναδεικνύοντας μεγάλους επιστήμονες.

Ο Alexander Grothendieck συνδέθηκε βαθιά με το ειρηνιστικό κίνημα του καιρού του, με τα κινήματα του ‘60. Υπήρξε από τους πρώτους που αντιλήφθηκε το μέγεθος και τον κίνδυνο της οικολογικής ανισορροπίας που εισήγαγε η ανθρωπότητα, καθώς και την ηθική της διάσταση, με τρόπο ριζοσπαστικό και απόλυτο. Αντιτάχθηκε με σθένος τόσο στην επέμβαση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ όσο και στον Σοβιετικό στρατιωτικό επεκτατισμό. Έδινε διαλέξεις της «θεωρίας των κατηγοριών», στα δάση γύρω από το Ανόι, κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης.

Το 1966 αρνείται να παραλάβει το σημαντικότατο βραβείο Fields, στη Μόσχα, για πολιτικούς λόγους. Λίγο αργότερα, το 1970, αποχωρεί από το IHÉS, όταν ανακαλύπτει πως χρηματοδοτήθηκε και από κεφάλαια του Υπουργείου Άμυνας, και απομακρύνεται από την επιστημονική κοινότητα.


Αποδέχεται μια πρόσκαιρη συνεργασία με το παγκόσμιας φήμης College de France, κυρίως για να υπηρετήσει τις ιδέες του. Από το ‘73 ως το 1984 γίνεται καθηγητής στο Montpellier και για λίγα χρόνια ακόμη συνεργάζεται με το CNRS, ως το 1988, όπου αρνείται το βραβείο Crafoord και τα χρήματα που το συνόδευαν.

Το 1990 αποσύρθηκε μόνος, μακριά από την επιστημονική κοινότητα, την οικογένειά του και τον κόσμο, σε έναν τόπο που κράτησε μυστικό μέχρι το θάνατό του, ένα μικρό χωριό στα Πυρηναία, ζητώντας όλα τα μη δημοσιευμένα γραπτά του να καταστραφούν.

Ο Alexander Grothendieck έζησε και πέθανε ελεύθερος σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του. Το έργο του και η ζωή του ήταν απόλυτα συνεπείς. Δεν διεκδίκησε θέσεις, δεν εξαργύρωσε ποτέ με αξιώματα το ταλέντο του, δεν επιδίωξε να πλουτίσει, δεν άσκησε ποτέ βία, δεν εκμεταλλεύθηκε την ισχύ που του χάριζε η ιδιοφυία του. Όλα αυτά τού ήταν κατά βάθος απολύτως αδιάφορα.

Κυρίως, δεν υπηρέτησε κανέναν. Διαπραγματεύτηκε κι αναμετρήθηκε μόνος του με την ανθρωπότητα, με σκληρή δουλειά και πείσμα, έχοντας την τύχη να περιέχει, ένας μόνο άνθρωπος αυτός, τις υψηλότερες ικανότητες και τα ομορφότερα ιδανικά της.

Απογοητεύθηκε από τη δική της βία, από την αδυναμία της να καταλάβει αυτό που με μαθηματικά απόλυτο τρόπο είχε αυτός ήδη συλλάβει προτού αρχίσει να γίνεται σταδιακά φανερό σε πολύ περισσότερους τα τελευταία χρόνια: τη θεμελιώδη ανισορροπία του ίδιου του ανθρώπινου είδους με τον εαυτό του και το περιβάλλον του.

Έζησε μερικές από τις πιο ακραίες και βίαιες στιγμές της ανθρωπότητας και έβαλε τα θεμέλια ορισμένων από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της χωρίς να δικαιώσει ποτέ με τη δική του στάση τη βία που αντιμαχόταν. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, τον κίνδυνο και το κόστος της στάσης του αυτής με συνέπεια.

Με το κόστος της ζωής μιας μεγαλοφυΐας.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




ΥΓ. Η έλλειψη κάθε ομοιότητας με τους "επαναστάτες" των σπασμένων δημόσιων κτηρίων, του κατεστραμμένου ανθρώπινου μόχθου, του τζάμπα πτυχίου, της ανέξοδης και άκοπης βίας, δεν είναι καθόλου τυχαία.

Γ.Γ.Γ.



Πηγές βιογραφικών πληροφοριών: Le monde, Wiki




Friday, November 14, 2014

Σκοτεινιάζει


Share/Bookmark
Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι δεν συμπαθώ καθόλου τον κ. Καρατζαφέρη. Το αντίθετο. Θεωρώ τον ίδιο, το πολιτικό μόρφωμα που ίδρυσε, αλλά και όσους προέρχονται από αυτό και βρίσκονται μάλιστα και στην Κυβέρνηση χωρίς να έχουν αποκηρύξει το παρελθόν και τις ιδέες που πρεσβεύουν, αποκρουστικούς.

Η πορεία του πολιτικού μορφώματος του κ. Καρατζαφέρη απέδειξε αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Όταν καθ' οιονδήποτε τρόπο νομιμοποιείς τον φοβικό λόγο της ακροδεξιάς και τον μεσσιανικό λόγο της ακροαριστεράς (πράγμα που έκαναν χωρίς διακοπή και χωρίς δισταγμό τα κόμματα εξουσίας όλα αυτά τα χρόνια, με αναμφίβολο πρωταγωνιστή τον σημερινό Πρωθυπουργό), τότε αναπόφευκτα ένα ευεπίφορο τμήμα του πληθυσμού οδηγείται κάθε φορά στο πιο ακραίο, στο αυθεντικά βίαιο και δολοφονικό, όπως απεδείχθη από τα πράγματα.

Θα αναρωτηθεί κανείς, υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό; Κατά τη γνώμη μου, ναι.

Η χρήση του κράτους και των μηχανισμών του για την επιβολή του νόμου ανάλογα με τις περιστασιακές ανάγκες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνώντων.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν ο κ. Καρατζαφέρης εξαπάτησε ή έκλεψε. Είναι πιθανόν. Θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Όμως ο χρόνος στον οποίο εκδηλώνονται οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες και η επιλεκτικότητα και αδιαφάνεια του κράτους και των μηχανισμών εφαρμογής του νόμου θυμίζει τη βαριά κληρονομιά του παλιού μετεμφυλιοπολεμικού μοντέλου που δεν έγινε ποτέ αληθινό Κράτος Δικαίου, με το κυρίαρχο σλόγκαν "θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί και θα σου ρίξω κι ένα χέρι ξύλο αν δεν υπογράψεις". Είναι αντιγραφή του αντίστοιχου Σοβιετικού και σήμερα Πουτινικού αυταρχικού προτύπου. Είναι επιστροφή στο παρελθόν.

Είναι εύκολο να εξοντώνεις πολιτικούς (και οικονομικούς ενίοτε) αντιπάλους κατά το δοκούν όταν ελέγχεις και τους όρους και τον χρόνο του παιχνιδιού και τους ορίζεις κατά πώς σε βολεύει. Είναι εύκολο να εξοντώσεις τον κάθε έναν, σε μια χώρα που το διοικητικό, φορολογικό και συνολικότερα νομικό καθεστώς της αποτελεί ολόκληρο σχεδόν μια γκρίζα ζώνη.

Γιατί το θεωρώ πιο σιχαμερό, πιο επικίνδυνο αυτό το φαινόμενο, ακόμη και από την ιδεολογία, ακόμη και από τη βία των άκρων (της ακροδεξιάς εν προκειμένω);

Διότι όταν το κράτος και η ανεξάρτητη διοίκηση (διωκτικές, φορολογικές, δικαστικές αρχές) υποκύπτουν στο κομματικό ημερολόγιο και προτεραιότητες και γίνονται εργαλεία του πολιτικού ανταγωνισμού, τότε δεν είναι ανάγκη να έρθουν οι ακραίοι για να καταλύσουν το πολίτευμα. Έχει ήδη καταλυθεί.

Η πλήρης κυριαρχία των ιδεοληπτικών και βίαιων κάθε είδους, γίνεται απλώς θέμα χρόνου.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



ΥΓ.

Φυσικά και πρέπει να τιμωρηθεί ο κ. Καρατζαφέρης, όπως και κάθε ένας που έβγαλε μίζες από Δημόσιο χρήμα, εάν αυτή είναι η περίπτωση και εφόσον η δικαιοσύνη έχει τα στοιχεία που χρειάζονται για να προχωρήσει σε διώξεις, που θα έπρεπε να ασκούνται μάλιστα όταν είναι έτοιμη, άμεσα και χωρίς διαρροές. Και να τιμωρηθεί αυστηρότατα

Η περίπτωση των φιλοναζιστικών οργανώσεων, όπως και των τρομοκρατικών οργανώσεων, είναι ένα άλλο παράδειγμα.

 Η δράση των πρώτων, του σκληρού πυρήνα τους, ήταν γνωστή στις αρχές από τη δεκαετία του '80 και '90 και παλαιότερα. Μάλιστα ορισμένοι από την ηγεσία τους (ήδη καταδικασμένοι για πράξεις βίας στη δεκαετία του '70) φέρεται να είχαν και άμεση σχέση με την ΚΥΠ, ενώ οι διαψεύσεις γι' αυτό δεν είναι καθόλου πειστικές.

Σε όλη αυτή την περίοδο, για μακρές δεκαετίες, διέπρατταν εγκληματικές πράξεις. Προφανώς, όχι μόνο αυτές για τις οποίες κατηγορούνται με καθυστέρηση. Προσβολές, απειλές, ξυλοδαρμοί, αναπηρίες, ζωές κατεστραμμένες και πιθανότατα και «εξαφανίσεις» μη καταγεγραμμένων ανθρώπων, γνωστοί άγνωστοι. Κι όμως αφέθηκαν από «απραξία» των Αρχών, να συνεχίσουν ελεύθεροι, να φτιάξουν πολιτικό κόμμα, να εισέλθουν στη Βουλή χωρίς κανείς να δράσει. Το κράτος κινήθηκε όταν το πολιτικό σύστημα έκρινε πως πρέπει να δράσει και βρισκόταν υπό πίεση. 


Το ίδιο ισχύει και με τη "17 Νοέμβρη". Η οργανωμένη υπηρεσιακή συνεργασία με τους Άγγλους και τους Αμερικανούς, η συστηματική δουλειά για την καταδίωξη και σύλληψη των τρομοκρατών, έγινε μόνον όταν το πολιτικό σύστημα το αποφάσισε και επέτρεψε ή/και καθοδήγησε τις Αρχές να δράσουν ενόψει ολυμπιακών αγώνων. 


Η ευνουχισμένη Διοίκηση, οι διωκτικές Αρχές, η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, έλαμψαν δια των πράξεων και παραλείψεών τους όλα αυτά τα χρόνια, δια της έλλειψης πρωτοβουλίας και αποτελεσματικότητας και στις δυο περιπτώσεις. Το ίδιο συμβαίνει με τις υποθέσεις διαφθοράς. 


Πιθανότατα δεκάδες άλλοι Καρατζαφέρηδες κυκλοφορούν ανενόχλητοι, όπως κυκλοφορούν και οι Ρώσοι ολιγάρχες που τα βρήκαν με τον Πούτιν, ενώ ο Mikhail Khodorkovsky θα σαπίζει στις φυλακές της Σιβηρίας για "φορολογικές παραβάσεις" ως παράδειγμα προς συνετισμό των υπολοίπων. Οι οποίοι, για να συνεχίσουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και χαρωποί, λαμβάνουν το μήνυμα πως θα πρέπει να κάνουν έγκαιρα τα κατάλληλα deals με το Κρεμλίνο. Δικαιώνει αυτό τον φυλακισμένο ολιγάρχη (ο οποίος δεν θα μπορούσε να έχει πλουτίσει διαφορετικά στη Ρωσία) ; Όχι. Όμως εγείρει πολύ σημαντικότερα ζητήματα από τη δική του απάτη, που αφορούν τη φύση του καθεστώτος και τους πραγματικούς του στόχους κάτω από την επίφαση της "νομιμότητας". 


Η αυτόβουλη, άμεση και ανεξάρτητη από κομματικές προτεραιότητες λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και των θεσμών του, είναι ακριβώς αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην απόδοση δικαιοσύνης ενός Κράτους Δικαίου και στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μιας μαφίας ή στη λειτουργία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, όπου οι κρατικοί μηχανισμοί δίωξης της εγκληματικότητας χρησιμοποιούνται για να επηρεάσουν το πολιτικό σκηνικό. 


Δείτε την περίπτωση της Ιταλίας, όπου το Κράτος έδρασε και δρα συστηματικά για δεκαετίες και κατά της μαφίας και κατά των τρομοκρατών και κατά των διεφθαρμένων πολιτικών και του ίδιου του πανίσχυρου και πλουσιότατου Πρωθυπουργού ακόμη που προΐστατο του κράτους, με πρωτοβουλίες των δικαστών και των διωκτικών αρχών, με διάρκεια, επαγγελματισμό και συνέπεια. Οι οποίες Αρχές στοχοποιήθηκαν και από τη μαφία και από τους τρομοκράτες και από τον Πρωθυπουργό και τους πολιτικούς που άγγιξαν, αλλά συνέχισαν και συνεχίζουν τη δουλειά τους κρατώντας την Ιταλία στα δημοκρατικά πόδια της. Της Γαλλίας, όπου διώχθηκε και καταδικάστηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος για μερικές παράνομες αργομισθίες όταν ήταν ακόμη Δήμαρχος του Παρισιού. Και κάνετε τις συγκρίσεις. Σε ποιους μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο;


Γ.Γ.Γ.




Thursday, November 13, 2014

Δωρεάν Παιδεία και άλλες ανοησίες


Share/Bookmark
Ο κ. Λοβέρδος αποδεικνύεται, με την αφέλεια του κυνισμού που τον διακρίνει, ο μόνος συνεπής στο σύνθημα για "Δωρεάν Παιδεία". Με την πρότασή του, για δωρεάν παροχή εργασίας από τους εκπαιδευτικούς, το τερμάτισε.

Η περίφημη "Δωρεάν Παιδεία" είναι έννοια το ίδιο ανόητη με την έννοια του Δημόσιου Αγαθού. Στη χώρα μας, όχι χωρίς υστεροβουλία, ενδημούν κυρίαρχοι οι αδόκιμοι αυτοί όροι, σε αντίθεση με το ορθό στην περίπτωση της Παιδείας: καθολική και ελεύθερη πρόσβαση στη βασική και μέση εκπαίδευση για κάθε κάτοικο της χώρας και ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στη γνώση για όλους με δημόσια δαπάνη.

Σε μια οικονομία το μόνο αληθινά δωρεάν αγαθό είναι είτε κάποιο που βρίσκεται ελεύθερο στη φύση και φτάνει και περισσεύει για όλους είτε αυτό οι παραγωγοί του οποίου (εν προκειμένω οι διδάσκοντες) δεν πληρώνονται. Όλα τα άλλα κάποιος τα πληρώνει, δικαίως ή αδίκως, αποτελεσματικά ή λιγότερο αποτελεσματικά. Ο καταναλωτής ή/και ο φορολογούμενος. Τρίτος δεν υπάρχει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και ορθώς, το πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Στους οποίους ο Υπουργός οφείλει να απολογηθεί για την αναποτελεσματική διαχείριση των χρημάτων τους, αντί να ζητάει τζάμπα δουλειά από τους ανέργους. Για να κρύψει την αποτυχία να διαχειριστεί τους εργαζόμενους, σε μια χώρα με την εξαιρετική αναλογία 88.000 εκπαιδευτικών στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση (στη μισθοδοσία, όχι υποχρεωτικά στην εκπαιδευτική  διαδικασία όμως) για 670.000 μαθητές περίπου. Δηλαδή αναλογία 7,5 μαθητές προς έναν καθηγητή περίπου (έτος 2013).  Που δεν έχει όμως ακόμη κατορθώσει να έχει ολοήμερο σχολείο, ενώ οι πολίτες πληρώνουν επιπλέον κι αναρίθμητους άλλους δασκάλους σε ένα μοναδικό στην Ευρώπη, παράλληλο εκπαιδευτικό σύστημα, για «φροντιστήρια».

Πρώτη η Ελλάδα στην παγκόσμια κατάταξη (!) ανάμεσα σε 144  χώρες στην ποσότητα της εκπαίδευσης και 87η   (!) στην ποιότητά της (στοιχεία The Global Competitiveness Report 2014-2015, World Economic Forum).

Σκέφτεται τώρα λοιπόν το Κράτος να πληρώνει και πρόσθετους εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους-ανέργους που καλούνται να παρέχουν υπηρεσίες εκπαίδευσης, έναντι  "μορίων" τα οποία αντιπροσωπεύουν μια υπόσχεση μελλοντικής πρόσληψης για να καλύψει κενά που το ίδιο από κακοδιαχείριση δημιούργησε. Μέγας επιστήμων των οικονομικών αποδεικνύεται o ευφάνταστος Υπουργός της Παιδείας!

Έτσι το σύστημα εξουσίας αφού, για να εξαγοράσει ψήφους, ευτέλισε την έννοια της πρακτικής (stage), σημαντικού εργαλείου για την απόκτηση δεξιοτήτων και την ένταξη στην αγορά εργασίας, μετατρέποντάς την σε ρουσφετάκι αχρηστίας με δημόσια χρήματα, επιτίθεται τώρα στη σπουδαία ηθικά και κοινωνικά έννοια του εθελοντισμού. Από αφιλοκερδή προσφορά εργασίας για έναν κοινωνικό σκοπό, την διαστρέφει σε κρατικό εμπόριο ελπίδας στους απέλπιδες.

Μετά τα δάνεια του κράτους από το μέλλον των γενεών που έρχονται, θέλει αδίστακτα να αρπάξει κι άλλα δανεικά κι αγύριστα κι από τις τωρινές γενιές. Και μάλιστα, από τους πλέον αδύναμους, τους ανέργους. Οι οποίοι, κατά τον πάνσοφο Υπουργό της Παιδείας, θα ζήσουν με «μόρια» και «άτομα» και «ηλεκτρόνια» και ποιος ξέρει τι άλλο, αναμένοντας τον «παράδεισο» του Δημοσίου.

Βεβαίως, για νάχει νόημα η προσφορά, στην υπόσχεση μελλοντικής αμοιβής θα πρέπει να προσθέσει και τον τόκο μέχρι την πληρωμή (όταν θα τους προσλάβει) και το spread της αβεβαιότητας της υπόσχεσης σε σχέση με την άμεση πληρωμή, αθροισμένα με τα απλήρωτα αλλά τελικά δουλεμένα. Ένα δάνειο με τα όλα του, που περιλαμβάνει υποχρεωτικά και υπόρρητες  υποσχέσεις για μελλοντικές εξοφλητικές αργομισθίες και άλλα παρόμοια.

Ωραίο σχέδιο! Σαν τα παράγωγα ακριβώς! Σορτάρεις λίγα ως απλήρωτος εργαζόμενος για να πιάσεις πολλά. Ή - πιο συχνά - για να τα χάσεις όλα. Όταν μάλιστα αυτός που βάζει τα λεφτά (την απλήρωτη εργασία του) στο αεροπλανάκι για να απογειωθεί η πυραμίδα είναι νέος κι άνεργος, τότε ποιος τη χάρη του κερδοσκόπου. Ρυθμιστής και τζογαδόρος το ίδιο το κράτος.

Μπορεί να λειτουργήσει η διεστραμμένη αυτή κρατική αρπαχτή υπό μια προϋπόθεση: ότι τα λίγα δεν είναι ήδη πολλά για τον απλήρωτο εργαζόμενο. Πως έχει να βάλει κι από την τσέπη του.  Πως με τα μόρια, τα ηλεκτρόνια και τα ιχνοστοιχεία μπορεί κάποιος άνεργος και να δανείσει το κράτος και να πληρώσει το νοίκι του και να αγοράσει το φαΐ του.

Στην περίπτωση αυτή ίσως αξίζει να το πάει κι ένα βήμα παραπέρα ο Υπουργός. Αυτά τα μόρια - άυλες αξίες. να τα κάνει μεταβιβάσιμα κιόλας. Από γονείς σε τέκνα και συγγενείς. Ή και ελεύθερα διαπραγματεύσιμα, γιατί όχι;  

Θα γίνουν ένα νέο παράλληλο νόμισμα, που σύμφωνα με τον αναπόδραστο νόμο του Gresham (το κακό νόμισμα διώχνει το καλό) θα εκτοπίσει αργά ή γρήγορα το, ελλείψει πραγματικής παραγωγής, ανεύρετο ευρώ. Το νόμισμα δεν είναι εξάλλου παρά μια αξιόπιστη υπόσχεση παραγόμενης αξίας με την οποία μπορείς να αποκτήσεις μιαν άλλη, ισότιμη παραγόμενη αξία, υπό τη μορφή υπηρεσίας ή προϊόντος.

Τι πιο φυσικό λοιπόν για έναν άνθρωπο, χαρακτηριστικό εκπρόσωπο ενός συστήματος που το μόνο που γνωρίζει να παράγει είναι διορισμούς και δάνεια, να φαντάζεται, έστω και ασυναίσθητα, μια χώρα ικανή να ζει και να συναλλάσσεται με «μόρια» μελλοντικών διορισμών, με «άτομα» αυριανών ρουσφετιών, με «ιχνοστοιχεία» ανεκπλήρωτων ονείρων.

Με αυτά τα «μόρια» να συναλλασσόμαστε, με αυτά να καταναλώνουμε, με αυτά να τρώμε το μόνο που στ’ αλήθεια αντιπροσωπεύουν: τις σάρκες μας.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr