Friday, October 31, 2014

Κι αν υπάρχει Θεός;


Share/Bookmark
Η Ιερά Σύνοδος, το Διοικητικό Συμβούλιο της παλαιότερης εν Ελλάδι επιχείρησης, όπως κάθε καλός επιχειρηματίας δοκιμάζει την ελαστικότητα της αγοράς.

Προφανώς δεν υπάρχουν και πολλοί σοβαροί θεολογικοί κανόνες που εμποδίζουν την καύση αντί της ταφής. Εκατομμύρια ορθόδοξοι ανά τον κόσμο καίνε τους νεκρούς τους και μήτε τα Πατριαρχεία τους, ούτε οι Σύνοδοι των εκκλησιών έχουν καταδικάσει την πρακτική αυτή στο πυρ το εξώτερον. Για να μη μιλήσουμε για τους Χριστιανούς άλλων δογμάτων. 

Όμως η διαχείριση των νεκροταφείων και τα συναφή είναι μια σοβαρή μπίζνα με σταθερό κύκλο εργασιών και μόνιμη πελατεία εν αναμονή.

Οπότε, η Διοίκηση της Εταιρείας αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Δεν έχει νεκρώσιμη ακολουθία αν θες να καεί η σορός σου. O υποψήφιος πελάτης όσο είναι ακόμη ζωντανός να αναλάβει αυτός το ρίσκο να συμπεράνει ο Κύριος πως δεν υπήρξε καλός χριστιανός γιατί μπορεί να τάκανε όλα σωστά και άγια στη ζωή του, αλλά δεν έψαλαν οι παπάδες τα πρέποντα πάνω από το πτώμα του.

Γι' αυτό και επιχειρεί να μετατρέψει την επιλογή της ταφής σε αυτόματη και να αφαιρέσει τη δυνατότητα επιλογής από τους συγγενείς, εφόσον ο μακαρίτης δεν έχει ο ίδιος επιλέξει αλλιώς. Πού ξέρεις, αυτοί οι τελευταίοι μπορεί να σκεφτούν και τα έξοδα. Μπορεί (ακόμη πιο επικίνδυνα) να θελήσουν να δώσουν σε κανένα ορφανοτροφείο, σε κανέναν φτωχό, σε κανέναν ανήμπορο, τα λεφτά των τάφων και των μαρμάρων, οι αθεόφοβοι, για να εξαγοράσουν πονηρά και πλαγίως τη Θεία Χάρη. Όλο παράθυρα ψάχνουν αυτοί οι μπαγαμπόντηδες φοροφυγάδες,

Οπότε, σου λέει, ας πιάσουμε τον ζωντανό που πρόκειται να γίνει νεκρός από το πέτο. Όχι, κύριε, δεν σε ψέλνουμε με τίποτα αν αποφασίσεις να καείς. Και θεωρούμε και δεδομένο πως θα σε θάψουμε, αν δεν πεις τίποτα. Η Εταιρεία μάλιστα δεν βρίσκει ιδιαίτερα βολικό τον ισχύοντα νόμο που της στερεί το συγκριτικό πλεονέκτημα. «Η ΔΙΣ επισημαίνει ότι με τα άρθρα 48 και 49 του Νόμου 4277/2014 «ο νομοθέτης δεν λαμβάνει υπ' όψιν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του νεκρού». Εάν ο θανών δεν είχε εκφραστεί εν ζωή περί της μετά θάνατον επιθυμίας ταφής ή αποτεφρώσεως του σώματός του, «η αποτέφρωση δύναται να λάβει χώρα με μόνη τη δήλωση του/της συζύγου ή "συντρόφου", μετά του/της οποίου έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης ή τη δήλωση των συγγενών πρώτου ή δεύτερου βαθμού». Το παραπάνω η Σύνοδος το χαρακτηρίζει «καταστρατήγηση των θρησκευτικών πεποιθήσεων του κεκοιμημένου μέλους της Εκκλησίας».

Δηλαδή, αν είσαι μέτοχος της, η Εταιρεία θεωρεί δεδομένο πως συμφωνείς με τις αποφάσεις του ΔΣ της. Και το κράτος πρέπει επίσης να το θεωρήσει δεδομένο. Αμ πώς!!

Τώρα πούχουμε τα μέσα και με τον Τσίπρα θα μας την κάνει τη χάρη να τον "σιάξει" τον νόμο, σκέφτονται. Τόσες εικόνες προσκύνησε!

Αλλά δεν σταματά εδώ η επιχειρηματική πρόνοια. Η αγορά είναι απρόβλεπτη και μπορεί (πού ξέρεις;) να μας ξεφύγει κανένα μικρό μερίδιο, αν αποδειχτεί ελαστικότερη του αναμενόμενου. Αν οι υποψήφιοι νεκροί δεν νοιαστούν πολύ ενεργά για την τύχη της σορού τους ή δεν στέρξει η θεοσεβούμενη τούτη Κυβέρνηση ή η επόμενη να αλλάξει τον νόμο.

Έτσι βγάζουμε και δεύτερο προϊόν, κατώτερο βέβαια από το αυθεντικό, χαμηλότερης κλάσεως, αλλά την κάνει τη δουλειά του. Παρά τις ανυπέρβλητες "θεολογικές" αντιρρήσεις και τα "ανθρωπολογικά και κανονικά προβλήματα" της πυράς με τον Πανάγαθο και τις ορθόδοξες παραδόσεις, ο οικείος Μητροπολίτης, κατά την αφιλοκερδή κρίση του, μπορεί να προσφέρει στον αμετανόητο αποτεφρωμένο ένα ωραίο και χορταστικό τρισάγιο!

Καλό είναι να δοκιμάζουμε την ελαστικότητα της αγοράς, αλλά να κρατάμε και μια πισινή, ποτέ δεν ξέρεις, ε;

Σοφές παραδόσεις...

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Thursday, October 30, 2014

Η δική μας γιορτή


Share/Bookmark
Στην εθελότυφλη χώρα μας φτάνουν μόνο οι απόηχοι από τις καταστροφές,
τις απειλές και ήττες. Αν η πραγματικότητα αντιστοιχούσε μόνο σε αυτό που μεταφέρεται από τα εθνικά μας ηχεία στους κατοίκους της χώρας μας και δημιουργεί το νεοελληνικό φαντασιακό, συμφορές, ατέλειωτες συνωμοσίες και πλεκτάνες, o κόσμος θα έπρεπε να έχει γυρίσει ήδη στην εποχή του λίθου.

Αποκτούμε έτσι μια στρεβλή αντίληψη της πάντα περίπλοκης και όχι απλοϊκής αλήθειας. Όταν υπερφωτίζεται ένα μέρος της πραγματικότητας και αγνοείται ένα άλλο, τότε ο κόσμος μετατρέπεται είτε σε μεταφυσικό παράδεισο είτε σε σκοταδιστικό θρίλερ. Τα μέσα μας, οι πηγές πληροφόρησης, ίσως και η ψυχή μας ακόμη, αγνοούν  σαν να μην υπάρχει ένα μέρος από ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, κυρίως αυτό που οδηγεί στην πρόοδο, τις επιτυχίες του ανθρώπου, είτε στην πολιτική είτε στην επιστήμη,  στρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Κι η επίπονη διαδικασία της σκέψης γίνεται έτσι φοβικό  ψυχόδραμα. Δεν μπορούμε να χαρούμε τη χαρά του άλλου, ενώ μετατρέπουμε σε δικό μας φόβο τη συμφορά του.

Οι Τυνήσιοι ψήφισαν αυτές τις μέρες δημοκρατικά και ειρηνικά για δεύτερη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους. Και τις εκλογές κέρδισαν ξεκάθαρα τα λαϊκά κόμματα. Μετά από τρία χρόνια συγκυβέρνησης των συντηρητικών ισλαμιστών σε συνεργασία με μερικά μικρότερα κόμματα, το εκκρεμές γύρισε κι η κοινωνία επέλεξε τη στροφή στον σύγχρονο κόσμο. Και, κυρίως, με τρόπο ειρηνικό σε μια δημοκρατία που δείχνει να εδραιώνεται. (BBC)

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κι εμείς σήμερα τη μεγάλη νίκη της Δημοκρατίας στην Τυνησία, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα από τα νότια σύνορά μας. Είναι και δική μας η νίκη αυτή, όλων όσων πιστεύουμε στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια παντού,  που ήρθε στη χώρα όπου πριν τρία  περίπου χρόνια ξεκίνησε η αιματοβαμμένη Αραβική Άνοιξη, με την «εξέγερση του γιασεμιού».

Όταν έναν 27χρονος μικροπωλητής, που προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του,
δεν άντεξε άλλο την ταπεινωτική κι εξευτελιστική συμπεριφορά της διεφθαρμένης αστυνομίας του καθεστώτος και πυρπολήθηκε στους δρόμους της Τύνιδας. Έγινε το φυτίλι που πυροδότησε τo μεγαλύτερο ίσως κύμα λαϊκών εξεγέρσεων της νεώτερης μεταπολεμικής ιστορίας. Η φλόγα  αυτή φώτισε ένα βαθύ αίτημα για αξιοπρέπεια που η μετα-αποικιοκρατική άρχουσα τάξη είχε στερήσει από τους πολίτες, όχι χωρίς τη συνενοχή και των Δυτικών και, φυσικά, των Σοβιετικών (λόγω ψυχρού πολέμου) και μετέπειτα των Ρώσων διαδόχων τους.

Μια πυρηνική αντίδραση που ακόμη βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν λέει να κοπάσει, σαρώνοντας τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της βόρειας Αφρικής από την Τυνησία στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία ίσως και του Ιράν προσεχώς, με μη προδιαγραμμένο τέλος.

Η Άνοιξη στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή ακόμη παλεύει, κάτω από τον βαρύ χειμώνα του αίματος και των ερειπίων,  να βρει τον δρόμο της ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό, τον θρησκευτικό συντηρητισμό, τον εξτρεμισμό και τη σύγχρονη φιλελεύθερη Δημοκρατία.

Στην Τυνησία, λοιπόν, εκεί όπου η αλλαγή ξεκίνησε, λίγα χρόνια μετά, όχι μόνο ηττήθηκαν εκλογικά οι συντηρητικοί ισλαμιστές αλλά επιβεβαιώθηκε η σταθερή λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας. Εν πολλοίς, μάλιστα, χάρη στις γυναίκες που βγήκαν και ξαναβγήκαν στους δρόμους όταν αυτή απειλήθηκε.

Ας τη γιορτάσουμε αυτή τη νίκη με ένα ερωτικό τραγούδι της αγαπημένης Yasmine Hamdan, από τον Λίβανο, που απειλείται από τις φλόγες της Συρίας, καθώς παλιοί δαίμονες σπέρνουν και πάλι σφαίρες στις αρχαίες αγορές του.  

Με το υπέροχο Tango της.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος





Wednesday, October 29, 2014

Φόρος στο Διαδίκτυο, φόρος στην ελευθερία. Εικόνες απ’ το μέλλον;


Share/Bookmark
Το καθεστώς της Ευρώπης στο οποίο όλο και παραπάνω μοιάζουμε είναι μάλλον αυτό του Viktor Orban στον τόπο των Μαγιάρων, την όμορφη κεντροευρωπαϊκή Ουγγαρία. Μια χώρα ανάμεσα στους ηττημένους του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, που εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά αρκετές δεκαετίες κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς σοβιετικού τύπου, ενώ είχε μικρότερη δημοκρατική παράδοση σε σχέση με άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Η Ουγγαρία έζησε μια εξέγερση (1956) και μια πολύ βίαιη καταστολή από την ΕΣΣΔ στη διάρκεια του ολοκληρωτικού καθεστώτος, ενώ πριν τον Μεγάλο Πόλεμο, ως το 1918, υπήρξε μέρος της βαθιά κομφορμιστικής και συντηρητικής Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.

Ο σημερινός ηγέτης της, ο λαϊκιστής δεξιόστροφος ευρωφοβικός Viktor Orban, μετά τους αυταρχικούς νόμους περί τύπου και μέσων μαζικής ενημέρωσης, μετά τους πρόσθετους φόρους στον τραπεζικό τομέα, στη λιανική, στις τηλεπικοινωνίες για να ισορροπήσει το Δημόσιο έλλειμμα, που δεν κατόρθωσε να περιορίσει αλλιώς, προτίθεται τώρα να εισαγάγει και έναν νέο μοναδικό στον κόσμο φόρο. Έναν φόρο στο Διαδίκτυο. Φόρος με το gigabyte ή κάπως έτσι.

Όταν δεν μπορείς να ελέγξεις κάτι, φορολόγησέ το "για το καλό του έθνους και των φτωχών". Έτσι, αν δεν μπορεί να πληρώσει, θα το κυνηγάς και για φοροδιαφυγή από πάνω όποτε θες. Ή θα περιοριστεί ή θα πεθάνει.

Έτσι το καθεστώς του λαϊκιστή Viktor Orban, παρά τον οικονομικό μαρασμό, με ένα νόμισμα που έχασε περίπου το 50% της αξίας του σε 6 χρόνια, κέρδισε και ξανακέρδισε εκλογές σε μια χώρα που οι ρίζες του λαϊκισμού έχουν βρει φαίνεται πλέον την πλούσια φλέβα του ολοκληρωτισμού. Η Δημοκρατία επιβιώνει, κουτσά στραβά, σερνάμενη, χάρη στην Ευρωπαϊκή πίεση (και χρήματα). Ο λαϊκισμός του Orban τράφηκε από την αποτυχημένη διαχείριση μιας διεφθαρμένης κεντροαριστεράς, που δεν ήταν πεπεισμένη για τις μεταρρυθμίσεις που επιχείρησε, δίχως πειστική πρόταση για τη θέση της χώρας. Και κυριαρχεί ακόμη χάρη στη διάβρωση της Δημοκρατίας που επιχειρεί και στην αποτυχία της Αντιπολίτευσης να προτείνει σοβαρή εναλλακτική.

Μετά τη διεθνή κατακραυγή για τον περιορισμό των ελευθεριών του Τύπου, η Ευρώπη έχει πολλές φορές παρέμβει στην Ουγγαρία για αρκετά θέματα θεσμών και Δημοκρατικής ισορροπίας εξουσιών: την προστασία της ανεξαρτησίας της Κεντρικής Τράπεζας, την ηλικία συνταξιοδότησης των εισαγγελέων και δικαστών, την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Oλα μέτρα που επιχείρησε να επιβάλει ο Orban για να περιορίσει τους θεσμικούς μηχανισμούς ελέγχου και εξισορρόπησης της κυβερνητικής εξουσίας (του).

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρεμβαίνει και πάλι, αυτή τη φορά για τον φόρο στο Διαδίκτυο. Η απερχόμενη Επίτροπος υπεύθυνη για την ψηφιακή Οικονομία, Neelie Kroes, έγραψε ήδη στο twitter ότι το σχέδιο της κυβέρνησης Orban είναι «a shame for users and a shame on the Hungarian government». Ενώ ο εκπρόσωπος τύπου της Επιτροπής, Ryan Heath, δήλωσε: «Η ψηφιακή οικονομία είναι πιθανότατα αυτό που μέχρι στιγμής εμποδίζει την Ευρώπη να βυθιστεί στην ύφεση. Επομένως, να φορολογείς αυτό σε μια χώρα που ήδη βρίσκεται πολύ κάτω από τους Ευρωπαϊκούς ψηφιακούς δείκτες είναι μια ιδέα ιδιαιτέρως κακή…»

Και κάτι ακόμη χειρότερο, τόνισε ο ίδιος: η πρόθεση για φορολόγηση του Διαδικτύου «προστίθεται σε μια σειρά πολύ ανησυχητικών πράξεων … που στοχεύουν στο να περιορίζουν την ελευθερία… χωρίς να επιτυγχάνουν κάποιους άλλους κοινωνικούς ή οικονομικούς στόχους». (Le Monde)

Το κόμμα του Orban κέρδισε και τις τρεις εκλογές στην Ουγγαρία αυτόν τον χρόνο, περιλαμβανομένων των κοινοβουλευτικών του Απριλίου, που του έδωσαν μια δεύτερη θητεία. Τον Ιούλιο ο Ορμπάν κάλεσε για την αντικατάσταση της φιλελεύθερης δημοκρατίας (liberal democracy) με ένα “illiberal state”, αναφέροντας ως πιθανά παραδείγματα τη Ρωσία και την Τουρκία (σ.σ. χώρες με αντίστοιχες πρακτικές περιορισμού του Διαδικτύου και των ελευθεριών), ενώ παράλληλα επιχειρεί να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που του εξασφαλίζει πρόσβαση σε δισεκατομμύρια ευρώ χρηματοδότησης, επισημαίνει το παράδοξο το Bloomberg.

Αναγνωρίζουμε σίγουρα στα παραπάνω εικόνες από το δικό μας παρόν.

Μήπως, όμως, ακόμη χειρότερα, αναγνωρίζουμε χωρίς δυσκολία και εικόνες απ’ το μέλλον μας, ανεστραμμένο στον πολιτικό καθρέφτη μιας χώρας που τα έζησε όλα ανάποδα;

Τον ίδιο βαθιά κοσμοφοβικό, εξουσιομανή και ανελεύθερο λόγο σε άλλα στόματα;

Κάτω από τις αριστερόστροφες αλλά εξίσου λαϊκίστικες και οπισθοδρομικές ταμπέλες του κ. Τσίπρα και της παρέας του. Και πίσω από την κυρίαρχη δεξιόστροφη συμμετρία τους, των Σαμαράδων και των Βορίδηδων.




Monday, October 20, 2014

Ένα φιλί


Share/Bookmark
Λέει ο μεγάλος Πέρσης ποιητής Jalal ad-Din Rumi, μυστικιστής μουσουλμάνος, από τη μυθική Ανατολή του 13ου αιώνα, που ακόμη κρύβεται κάτω από τις ρίμες και τις μουσικές μας:

"Not Christian or Jew or Muslim, not Hindu, Buddhist, sufi, or zen. Not any religion or cultural system. I am not from the East or the West, not out of the ocean or up from the ground, not natural or ethereal, not composed of elements at all. I do not exist, I am not an entity in this world or the next, did not descend from Adam or Eve or any origin story. My place is placeless, a trace of the traceless. Neither body or soul.

I belong to the beloved, have seen the two worlds as one and that one call to and know, first, last, outer, inner, only that breath breathing human being."

Jalal ad-Din Rumi (30 September 1207 – 17 December 1273), 13th-century Persian poet, jurist, theologian, and Sufi mystic.


"Ούτε Χριστιανός μήτε μουσουλμάνος, μηδέ Ινδουιστής, για Βουδιστής, σούφι ή ζεν. Δεν ανήκω σε καμιά θρησκεία ούτε πολιτιστικό σύστημα. Ούτε απ' την Ανατολή ούτε από τη Δύση, μήτε από τον Ωκεανό, ούτε κι απ’ τη γης ή τον αιθέρα. Δεν αποτελούμαι καν από φυσικά στοιχεία. Δεν υπάρχω, δεν είμαι ένα ον του κόσμου τούτου ή του επέκεινα. Δεν είμαι απόγονος του Αδάμ και της Εύας, ούτε καμιάς άλλης γενεαλογίας. Ο τόπος μου είναι άτοπος, το ίχνος μου ανιχνήλατο. Ούτε ψυχή ούτε και σώμα.

Ανήκω σε κείνον που αγαπώ, είδα τους δυο κόσμους σε έναν, κι ετούτον τον έναν αποκαλώ και γνωρίζω πρώτον, τελευταίο, εσώτερο, εξώτερο, μοναδική πνοή που αναπνέει ανθρώπινο ον."
__________________

Κι απαντά ο άλλος μεγάλος μυστικιστής ποιητής, ο Καρμελίτης μοναχός Άγιος Ιωάννης του
Σταυρού, τρεις αιώνες μετά, από την Αναγεννησιακή Ισπανία του 16ου αιώνα, αντηχώντας σε όλη την Ισπανόφωνη ποίηση, από τον Francisco Gómez de Quevedo ως τον Ruben Dario, τον Garcia Lorca και τον Miguel Hernández, μα και τον μεγάλο άθεο Walt Whitman, σε κάθε στίχο, σε κάθε ψίθυρο αγάπης ως τις μέρες μας: 

Μια νύχτα κατασκότεινη
γεμάτη πόθους κι έρωτες φωτιές
Ω, καλή τύχη ξακουστή!
βγήκα δίχως κανένας να με δει
κι άφησα του σπιτιού μου τη γαλήνη.


Στη σκοτεινιά, με σιγουριά,
μεταμφιεσμένη, από τη μυστική τη σκάλα βγήκα
Ω, καλή τύχη ξακουστή!
στην αφεγγιά μασκαρεμένη
κι άφησα του σπιτιού μου τη γαλήνη.
Καταμεσής στην πολυθρύλητη νυχτιά,
και στα κρυφά, κανείς να μη με βλέπει
μήτε κι εγώ να βλέπω τίποτα
δίχως φως άλλο ούτε οδηγό
από τη φλόγα της καρδιάς μου.
Κι ήταν το φλογοβόλημα αυτό που μ' οδηγούσε
πιο σίγουρα κι απ' του καταμεσήμερου τον ήλιο
κείθε που με περίμενε
αυτός που γνώριζα καλά
σε μέρος έρημο από ανθρώπους.
Ω, νύχτα οδηγήτρα!
Ω, νύχτα αγαπημένη πιότερο κι απ' τον όρθρο την αυγή!
Ω, νύχτα που έσμιξες
Ερωμένο μ' ερωμένη
σ' Ερωμένο η ερωμένη μεταμορφωμένη!
Στ' ολάνθιστο το στήθος μου
που για κείνον το φύλαγα μονάχα
εκεί αποκοιμήθηκε κι εγώ
χάδια του χάριζα
στης κέδρινης βεντάλιας τον δροσερό αέρα.
Φύσαγε η αύρα ολόγυρα
και σαν εγώ του 'σιαχνα τα μαλλιά
το χέρι του το γαλήνιο λάβωνε το λαιμό μου
κι έσβηνα και χανόμουν.
Αφήστε με, ξεχάστε με
στον Ερωμένο το πρόσωπό μου έγειρα
κι όλα πια σβήσαν, μ' άφησε
να με προσέχει έπαψε
μέσα στα κρίνα τα λευκά λησμονημένο.




_______________________


Τόσο βαθιά σωματική αγάπη που μετατοπίζεται στη μεταφυσική.

Όσο περνά ο καιρός, τόσο παραπάνω πείθομαι ότι το χειρότερο έγκλημα των παλιών και σύγχρονων ιεροεξεταστών κάθε είδους δεν είναι τα βασανιστήρια, τα κομμένα κεφάλια, η λογοκρισία, η κλοπή της γνώσης και οι πυρές. Είναι η συνειδητή διαστροφή της αγάπης σε εξουσία. Δηλαδή η μετάπτωσή της σε φόβο και συνεπώς σε καθολικό μίσος.

Σαν τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή του βαθιά πιστού Ντοστογιέφσκι, που συλλαμβάνει και φυλακίζει τον σιωπηλό Υιό του Θεού που ξανάρθε στη γη, ταπεινός και θαυματουργός, στην εποχή των auto da fe, ηττάται όμως από ένα φιλί Του στα σφιγμένα γέρικα χείλη.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Μεταφράσεις από τα Αγγλικά για τον Rumi και από τα Ισπανικά για τον San Juan de la Cruz: Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


  Σχετικός σύνδεσμος:
ΤΖΑΛ-ΑΛ-ΟΥΝΤΙΝ ΡΟΥΜΙ ή ο έρωτας ως θέωση, του Θάνου Σίδερη


Saturday, October 18, 2014

Unspeakable beauty


Share/Bookmark

Κάποια από αυτά τα αριστουργήματα έρχονται στο φως σε συνθήκες ειρήνης. Όπως το εκθαμβωτικής ομορφιάς μωσαϊκό της Αμφίπολης.

Κάποια έχουν ξαναδεί το φως του ήλιου εδώ και δεκαετίες και κινδυνεύουν στα μουσεία μιας χώρας σε κατάρρευση στη δίνη του εμφυλίου, όπου βρίσκονται μερικοί από τους σημαντικότερους θησαυρούς της ανθρωπότητας. Οι παλιές πόλεις της Δαμασκού και του Αλέπο. Η Παλμύρα. Η Μπόσρα. Το κάστρο του Σαλαντίν, το Κρακ των Ιπποτών, τα Βόρεια Χωριά... .

Κάποια αποκαλύφθηκαν από χέρια επιστημόνων. Άλλα, όπως εκείνο το μοναδικό με τον Οδυσσέα δεμένον στο κατάρτι, από χέρια ληστών σε λαθρανασκαφή ενώ μαίνεται ο πόλεμος   http://www.mosaicmarble.com/blog/stolen-mosaics-in-syria/

Η UNESCO έχει ήδη εκδώσει ανακοίνωση καλώντας τα έθνη να προστατεύσουν τη Συριακή πολιτιστική κληρονομιά, που είναι κληρονομιά της ανθρωπότητας.

Ακούει κανείς;

Υ.Γ.1 
Η τελευταία εικόνα δεν είναι προφανώς μωσαϊκό αλλά πορτραίτο νέου. Προέρχεται από επιτύμβια στήλη. Έζησε στην Παλμύρα τον 3ο πΧ αιώνα (από όπου και αρκετά από τα υπόλοιπα Μωσαϊκά). Δεν αντιστέκομαι όμως στον πειρασμό να την περιλάβω.
Το λαμπερό βλέμμα του αρχοντόπουλου, πάνω από δυο χιλιετίες μετά, έχει την ίδια συγκινητική χαρά, την ίδια μελαγχολική οικειότητα, τον ίδιο χαμογελαστό ερωτισμό με αυτό των νεαρών χίπστερς σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Και την ίδια απορημένη έκφραση απέναντι στον Θάνατο που τον έζωσε πρόωρα.

Υ.Γ.2. 
Μερικές φωτογραφίες είναι δικές μου, οι άλλες από το διαδίκτυο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Friday, October 17, 2014

Οι μάχες και τα σύμβολα


Share/Bookmark
"Islamic State: What has Kobane battle taught us?http://www.bbc.com/news/world-middle-east-29650588 "

Μια πολύ ενδιαφέρουσα όσο και ψυχρή ανάλυση της σημασίας της μάχης στο μαρτυρικό Kobane, που πλησιάζει στο τέλος της, διαπιστώνει σειρά στρατηγικών επιλογών, ισορροπιών και προβλημάτων των στρατιωτικών και διπλωματικών χειρισμών της Δυτικής συμμαχίας, όπως και των εξτρεμιστών.

Πρώτο σημαντικό (όσο και συζητήσιμο ως προς την ορθότητα της επιλογής) συμπέρασμα είναι ότι, για τη δυτική συμμαχία, το καίριο παραμένει η μάχη στο Ιράκ, την οποία αδυνατεί να δώσει αποτελεσματικά στο παρόν πλαίσιο εμπλοκής, και όχι αυτή στη σπαρασσόμενη και πιο δυτικότροπη Συρία. Έχει να κάνει τούτη η επιλογή, εκτός από τη στρατιωτική λογική, και με το πετρέλαιο; αναρωτιέται εύλογα κανείς. Ή με τους ισχυρούς συμμάχους του καθεστώτος Άσαντ; Ή με τον φόβο της αύξησης της Τουρκικής επιρροής παράλληλα με έναν Τουρκικό εκτροχιασμό; 'Η με τον φόβο της καταγραφής μιας ήττας στο Ιράκ, μιας μεγάλης αποτυχίας μετά από 20 τόσα χρόνια ανεπιτυχών παρεμβάσεων; Ίσως με όλα αυτά και άλλα πολλά.

Μια δεύτερη διαπίστωση, η οποία προκύπτει διαβάζοντας την ανάλυση αυτή, αλλά και άλλες σοβαρές αντίστοιχες αναλύσεις για την εξέλιξη του εμφυλίου στη Συρία, είναι ότι επιβεβαιώνεται πως ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί μόνο με αεροπορικές επιχειρήσεις. Χωρίς η Δύση να πείσει και να δημιουργήσει στρατηγικές συμμαχίες με τα τμήματα εκείνα του πληθυσμού που έχουν κοντινές προοπτικές και εγγύτερα στρατηγικά συμφέροντα με την ίδια. Όχι όμως απολύτως ταυτόσημα, πράγμα που πρέπει να γίνει σεβαστό από τους δυτικούς, όπως δείχνει η περίπτωση των Κούρδων αλλά και των άλλων μεγάλων και πλειοψηφικών μετριοπαθών ομάδων των πληθυσμών της περιοχής. των ανθρώπων δηλαδή που μάχονται τους εξτρεμιστές από γειτονιά σε γειτονιά και από πόλη σε πόλη, υπερασπίζοντας τον δικό τους τρόπο ζωής, τα σπίτια, τις οικογένειές τους, τον τόπο και τον τρόπο τους.

Απαιτείται μια παρέμβαση τέτοια, ώστε οι κοινές αυτές προοπτικές και τα συμφέροντα να γίνουν κατανοητά από τους ίδιους τους πληθυσμούς, μουσουλμάνους και χριστιανούς διαφόρων δογμάτων, εβραίους. Ο πόλεμος αυτός, όπως κάθε πόλεμος, δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς αργή, βασανιστική αλλά και ισχυρή δράση στο έδαφος, πλάι τους. Και πολιτική και ανθρωπιστική και στρατιωτική, δίχως την αλαζονεία του ισχυρού, που εύκολα οδηγεί στην αντιστροφή των ρόλων, όπως μας δίδαξε η ιστορία. Με ό,τι δύσκολο και ακριβό τούτο συνεπάγεται. Δεν μπορεί να κερδηθεί από τη Δύση ο πόλεμος χωρίς δεσμούς αίματος.

Μια στρατιωτική νίκη (που ούτε αυτή είναι βέβαιη ή, έστω, αρκετά πιθανή) η οποία θα συνοδεύεται από μια ηθική ήττα στα μάτια των κατοίκων των χωρών αυτών - και όχι μόνο αυτών-, η οποία θα απαξιώνει τη δημοκρατία και τις δυτικές αξίες, θα μετατραπεί αναπόφευκτα (και μάλλον γρήγορα παρά αργά) και σε στρατιωτική και διπλωματική ήττα για τη Δύση. Από τη μια άκρη ως την άλλη του μουσουλμανικού κόσμου. Μια στρατιωτική ήττα δε, άμεση ή κατοπινότερη, θα χαράξει τα όρια της δυτικής επιρροής για δεκαετίες, όπως αυτή που υπέστη η Δύση στο Ιράν ή στο Βιετνάμ ή στην Κούβα. Ίσως ακόμη και να σηματοδοτήσει την αρχή της συρρίκνωσης των ίδιων των φιλελεύθερων δημοκρατιών.

Από τις Θερμοπύλες ως το Στάλινγκραντ και τον Ελληνικό Εμφύλιο κι από το Τραφάλγκαρ ως τη Σαϊγκόν και το Khe Sanh, ο πόλεμος κερδίζεται ή χάνεται εν τέλει στον τρόπο. Που είναι σκληρός και δύσκολος. Ο τελικός νικητής, αυτός που επικρατεί για μια μακρά περίοδο, είναι όμως πάντοτε αυτός που κερδίζει στο μεγαλύτερο πεδίο μάχης της ιστορίας: αυτό των συμβόλων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Thursday, October 16, 2014

Serious emergency


Share/Bookmark
In a video conference call between Mr Cameron, US president Barack Obama and the leaders of Germany, France and Italy on Wednesday, it was agreed the world faced "the most serious international public health emergency in recent years" and the international community "needed to do much more and faster to halt the rise of the disease", said Downing Street.
The most urgent priorities included "increasing the amount of international spending on the issue, increasing the number of trained personnel working in the region to treat those affected and prevent the disease spreading and evacuation procedures for workers affected", αναφέρεται από το BBC. http://www.bbc.com/news/uk-29640090

Η κατανομή του παγκόσμιου ΑΕΠ είναι 22,9% στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με 7,2% του παγκόσμιου πληθυσμού, και 22,3% στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με 4,5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αν προσθέσει κανείς και τις άλλες πλούσιες Ευρωπαϊκές χώρες (Νορβηγία, Ελβετία, κλπ) το ποσοστό των Ευρωπαίων στο παγκόσμιο ΑΕΠ φτάνει κοντά στο 24%.

Παρόλα αυτά, αν κοιτάξει κανείς τον κόσμο με μια ματιά, βλέπει ότι είναι οι Αμερικάνοι που μάχονται στην πρώτη γραμμή με τους εξτρεμιστές είτε στο Αφγανιστάν είτε στη Συρία, είναι αυτοί που προσπαθούν να περιορίσουν την Κινέζικη επεκτατική πολιτική στην περιοχή της θάλασσας της Νότιας Κίνας, είναι πάλι αυτοί που καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά (και όχι οι αναποφάσιστοι και αδύναμοι Ευρωπαίοι) στην ευρωπαϊκή Ουκρανία με τις επεκτατικές διαθέσεις του επικίνδυνου αυταρχικού καθεστώτος του Πούτιν.

Και σήμερα, είναι πάλι οι Αμερικάνοι που έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και έχουν κινητοποιήσει τον πολιτικό και, κυρίως, τον στρατιωτικό μηχανισμό τους εκθέτοντας τους στρατιώτες τους, τα παιδιά τους, τους νοσηλευτές και τους γιατρούς τους σε κίνδυνο. Με 4.000 στρατιώτες και πολιτικό προσωπικό επί τόπου, στη Δυτική Αφρική, να μάχονται την επιδημία του έμπολα, μαζί με τους Βρετανούς,

Όχι μόνο για τη ζωή δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και όχι μόνο στην Αφρική. Αλλά, κυρίως, απέναντι στον κίνδυνο παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης, εάν οδηγηθούμε σε περιορισμούς του παγκόσμιου εμπορίου και μετακινήσεων, με συνέπειες ασύλληπτες. Το ΔΝΤ χτυπά το καμπανάκι όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Είναι οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί που στήνουν αερογέφυρες, αλυσίδες διοίκησης, κινητοποιούν τον ΟΗΕ, για να κάνουν το μόνο που μπορεί να γίνει: να νικηθεί ο ιός επί τόπου, πριν εξαπλωθεί και μετατραπεί σε ενδημικό φαινόμενο με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην παραγωγή και στην οργάνωση της ανθρωπότητας. Ακολουθούν και οι Γάλλοι, κυρίως χάρη στις άοκνες προσπάθειες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, που βρίσκονται εξαρχής στην πρώτη γραμμή και πρώτοι έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου.

Πέρα από τους Αμερικανούς φορολογούμενους είναι επίσης οι Αμερικανοί εύποροι, όπως το Ίδρυμα Bill Gates ή ο Mark Zuckerberg, που πρόσφεραν μαζί 75 εκατομμύρια δολάρια άμεσα για τη στήριξη της μάχης απέναντι στον ιό (η Ευρώπη δεν έχει πλουσίους; αναρωτιέται κανείς). Ντροπιαστικά περισσότερα από όσα μια μεγάλη και πλούσια χώρα, όπως η Γερμανία. Δυστυχώς, βρίσκεται πολύ πίσω αναλογικά με το μέγεθος και την ισχύ της χώρας η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ, που μαζί με τους ηγέτες της Ιταλίας και της Ισπανίας προσκαλεί ο Πρόεδρος Ομπάμα να αναλάβουν τις ευθύνες τους στην παγκόσμια προσπάθεια.

Αυτό εξηγεί ίσως γιατί είναι οι Αμερικανοί (και οι πολύ μικρότεροι Βρετανοί) που με όλες τις άστοχες πολλές φορές συμπεριφορές και τα λάθη τους, ηγούνται του κόσμου. Και γιατί όταν μας ζώνει ο φόβος τα μάτια στρέφονται πέραν του Ατλαντικού.

Δεν μειώνει σε τίποτε όμως την ντροπή που αισθάνομαι κάτι τέτοιες στιγμές όχι μόνο για την αλλοπαρμένη ανυπαρξία της χώρας μου, αλλά ακόμη και για το γεγονός ότι είμαι Ευρωπαίος. Ότι προέρχομαι από τα τυφλωμένα έθνη αυτής της ηπείρου, που κάποτε διαμόρφωσε τον σύγχρονο κόσμο.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Tuesday, October 14, 2014

Εδώ παπάς, εκεί παπάς...


Share/Bookmark

Στη χώρα μας το πολιτικό σκηνικό, το σκηνικό εξουσίας, είναι δυο παράλληλα παιδικά χαρτοπαίγνια, δυο τραπέζια.

Το μεγάλο σκηνικό, το μεγάλο τραπέζι, καταρρέει μαζί με τη χώρα την ίδια όσο κανείς δεν έχει κίνητρο να επενδύσει τα χρήματα, τις ιδέες, τον εαυτό του εδώ. Όσο, δηλαδή, κανείς δεν μπορεί να ονειρευτεί το μέλλον του σε αυτόν τον τόπο καλύτερο από το παρόν, σε σύγκριση με κάπου αλλού.

Οι παίκτες αυτού του τραπεζιού προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο με ψέματα. Ζητούν όλοι να μας γλιτώσουν από το "κακό μνημόνιο" (που δεν εφαρμόστηκε ποτέ). Αλλά κυρίως να λυτρωθούν οι ίδιοι, μπας και μπορούμε να ξαναφορτώσουμε ανεξέλεγκτα δάνεια από τις αγορές με επιτόκια όσο όσο και να τα κάνουν ό,τι γουστάρουν, δίχως κανέναν έλεγχο, κανένα σχέδιο, καλό ή μέτριο. Τις αγορές που δεν θέλουν και πολύ για να κομπλάρουν οριστικά αυτή τη φορά και χωρίς σανίδα σωτηρίας. Μέχρι να βγει η ψυχή όλων μας.

Το ΔΝΤ συμφωνεί να αποχωρήσει εγκαίρως και συντεταγμένα, κι η Ε.Ε. επίσης ψάχνει τρόπους να μην τους σκάσει στο δικό τους χέρι το πράγμα, όσο έχουν χρεωθεί την επίβλεψη. Κι ο Σαμαράς συμφωνεί. Σου λέει, θα σκάσει στου Τσίπρα, κι ο Τσίπρας το παλεύει ελπίζοντας πως κάτι θα προλάβει να "τακτοποιήσει" κι αυτός πριν σκάσει στο δικό του, ή θα το πασάρει τελευταία στιγμή στους κακούς συνεταίρους, στον δικό του συνασπισμό.

Και πίσω από το τραπέζι αυτό κάποιοι ποντάρουν χοντρά για να ξετινάξουν τη μπάνκα (όλους εμάς δηλαδή). Είναι σχεδόν φανεροί πλέον. Θέλουν να κρυφτούν κι η χαρά δεν τους αφήνει. Οι δικοί μας χιλιάδες βολεμένοι προσοδούχοι μαζί με τους δικούς μας ολιγάρχες.

Αυτοί, λοιπόν, στο μεγάλο τραπέζι, παίζουν τον μουντζούρη. Και το χαρτί πάει και πάει και γυρίζει, κοντά πέντε χρόνια τώρα, μπας και χαθεί ο λογαριασμός από τους πολίτες. Ή, αν όχι, ε, ας χαθούν κι οι πολίτες, σκέφτονται αυτοκαταστροφικά, να γλιτώσουμε από δαύτους, να πάει από κει πούρθε αυτός ο χυδαίος "λαουτζίκος" που εργάζεται και παράγει, με τον οποίο έχουν χάσει κάθε επαφή πάνω από μια γενιά τώρα.

Κι οι άλλοι, αυτοί που το διακρίνουν το κακό και δεν θέλουν να το δουν να σκάει, ούτε μ' έναν κρότο ούτε μ' έναν λυγμό, γιατί καταλαβαίνουν τι σημαίνει, γιατί συναισθάνονται τις συνέπειες, αυτοί που είναι ικανοί να διαβλέπουν και τις λύσεις, επιχειρηματίες, άνθρωποι του πνεύματος, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, απλοί πολίτες, αυτοί που συνιστούν το άλλο σύμπαν που περιέχει τον σύγχρονο κόσμο, τους σοβαρούς σοσιαλδημοκράτες, τους σοβαρούς φιλελεύθερους, τους σοβαρούς συντηρητικούς, τούτοι χαλαρώνουν μ’ άλλες τράπουλες.

Ψάχνουν και ψάχνουν και ψάχνουν… αρχηγούς. Αυτοί που’ χουν τώρα δεν τους κάνουν, ο ένας τους ξινίζει, ο άλλος τους βρωμάει, δικαίως ή λιγότερο δικαίως. Κανείς από τους σοβαρούς δεν φαίνεται να χώνεται στην τράπουλα μόνος του μπας και του κάτσει. Λογικό είναι. Θέλει μια αποκοτιά γι’ αυτό, μια πρέζα τρέλας στις παρούσες συνθήκες.

Αλλά, κυρίως, κανείς δεν είναι έτοιμος να βάλει την ουρά στα σκέλια, τις φιλοδοξίες στην άκρη και (πολύ σημαντικό) αυτοί που μπορούν κι οφείλουν, το χέρι στην τσέπη, ώστε να αποφασίσουν πως πρέπει κάποιον να ψάξουν, να τον βρουν, να του το ζητήσουν, να τον παρακαλέσουν, να τον υποχρεώσουν, να τον στηρίξουν, για το καλό του τόπου.

Έτσι το παιχνίδι συνεχίζει αενάως και πάντα στα χαμένα. Εδώ παπάς, εκεί παπάς, εδώ αρχηγός, εκεί αρχηγός, πούντος ο αρχηγός.

Κι απ’ το μεγάλο τραπέζι του μουτζούρη στην παράγκα του παπατζή λιγοστεύει ο χρόνος για τον τόπο αυτό, λιγοστεύει η ανάσα για τους ανθρώπους του, σώνονται τα όνειρα, εξαντλούνται οι ελπίδες.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Εικόνα: από την ταινία "Η χαρτοπαίχτρα"