Friday, July 11, 2014

Οι αρχαιολόγοι και το γκόλουμ (My preciousss!!!)


Share/Bookmark


Το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) δεν επιτρέπει τη βιντεοσκόπηση από τους καλλιτέχνες των παραστάσεών τους στην Επίδαυρο (μεγάλη και μικρή). Καθώς εντός της εικόνας δεν βρίσκονται μόνον οι ίδιοι οι δημιουργοί και το έργο τους αλλά και τα θέατρα τα ίδια που τους φιλοξενούν.

Προφανώς φοβάται το Συμβούλιο μην τα δει κανείς και ντροπιαστούν. 'Η μήπως τους τα ματιάσει κανένα κακό μάτι. Μην τους πάρουν την ιδιοκτησία.

Μόνο στο Φεστιβάλ το επιτρέπει κι αυτό με τα χίλια ζόρια, υπό όρους περιοριστικούς για τη διανομή.

Γενικώς απαιτείται κρατική "μίζα" όχι για τη χρήση του χώρου (δηλαδή ένα λογικό κόστος χρήσης) αλλά για την εικόνα του! Όπως κάθε αρχαιολογικού χώρου. Σε μια χώρα που, αν μπορούσε να εγκαταστήσει έναν ψηφιακό αγωγό μεγάλης χωρητικότητας, ένα pipeline, για τη διανομή εικόνων από την κληρονομιά της σε όλο τον κόσμο, θα 'πρεπε να το 'χει κάνει.

Το ότι τα σχήματα των μνημείων και αντικειμένων της ελληνικής αρχαιότητας προβάλλουν σαν αρχέτυπα (pattern) πίσω από κτίσματα, αρχιτεκτονήματα, προϊόντα κάθε είδους, ρούχα, μόδα, αντικείμενα, έργα τέχνης, εικόνες, από τη Γη του Πυρός ως τη μακρινή Σιβηρία, από το Σαντιάγο της Χιλής ως το Τόκιο και τη Μαλαισία, από τη Νέα Υόρκη ως το Γιοχάνεσμπουργκ και τη Μόσχα, από τη Ρώμη ως την Αναγέννηση και τον σύγχρονο κόσμο, παράγοντας αισθητική, συμπεριφορές, ιδεολογία, τούτο είναι το κύριο πλεονέκτημα της σημερινής Ελλάδας. Η άμυνα και η ισχύς της, Κατά κάποιο τρόπο, ο ανομολόγητος λόγος που ακόμη υπάρχει είναι η διαρκής παρουσία στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας των εικόνων αυτών. Το να συνδεθούν με τον φυσικό χώρο που γεννήθηκαν και υπάρχουν ακόμη τα κατάλοιπά τους είναι η μια μοναδική πολλαπλασιαστική δυνατότητα. Κερδίζεις όταν μοιράζεσαι παντού. Όταν είσαι πίσω από κάθε τι.

Τούτοι αντιδρούν λες και η εικόνα δεν είναι προβολή ΚΑΙ του χώρου. Και επομένως του πολιτισμού που τον δημιούργησε και αυτού που τον διαχειρίζεται. Λες και τους παίρνουν την μπουκιά από το στόμα. Σαν να μην επέτρεπε η αντίστοιχη εφορεία αρχαιοτήτων στην Ιταλία τη βιντεοσκόπηση στη Σκάλα του Μιλάνου για να μη φανεί η όπερα, η οποία είναι ΚΑΙ μνημείο, ΕΠΕΙΔΗ είναι μνημείο!!!

Οι υπάλληλοι αυτοί που έχουν ταχθεί να συντηρούν, να φροντίζουν και να μελετούν την περιουσία μας και να τη διαθέτουν σε εμάς τους πολίτες που μας ανήκει όπως και σε όλο τον κόσμο, την αισθάνονται δική τους. Κομμάτι από το έχειν τους, μέρος από το βιος τους, κληρονομιά ΤΟΥΣ.

Διεκδικούν άποψη και, κυρίως, κρατική εξουσία (δηλαδή δική τους) επί παντός του επιστητού. Όχι μόνο για τη συντήρηση των μνημείων, τη μελέτη, την επιστημονική έρευνα, την ανάδειξή τους ώστε να καταστούν προσβάσιμα και τα ίδια και η γνώση γι’ αυτά στους πολίτες που ανήκουν, αυτό δηλαδή που είναι η υποχρέωση και η δουλειά για την οποία (καλώς) πληρώνονται. Αλλά για ό,τι βάζει ο νους του ανθρώπου: για την αρχιτεκτονική των πόλεων, για τις λειτουργίες και των μνημείων και των πόλεων με όρους ιδεολογικούς και όχι όρους συντήρησης και διαφύλαξης, για τη ματιά των άλλων, ακόμη και για την έρευνα, άποψη και αφήγηση άλλων πάνω σε αυτά. Όπου "άλλος" είναι ο οποιοσδήποτε μη κρατικός αρχαιολόγος. Ο άλλος επιστήμονας, ο άλλος ενδιαφερόμενος, ο άλλος αρχαιολόγος, ο απλός πολίτης.

Πολλοί ανάμεσά τους μάλιστα αρνούνται συστηματικά να εφαρμόσουν ακόμη και τον νόμο που, επιτέλους, εδώ και λίγα χρόνια επιτρέπει, όπως σε όλο τον κόσμο, την ελεύθερη φωτογράφιση σε μουσεία.

Έτσι σκούζουν κάθε φορά σαν μερικούς ιθαγενείς που, όταν τους φωτογράφιζαν ή τους έδιναν καθρεφτάκια οι Ευρωπαίοι, νόμιζαν ότι τους έκλεβαν την ψυχή.

Αποπνέει μελαγχολική μιζέρια, σαν την εθιστική εξουσία του φτωχού κι ανίδεου γκόλουμ, που από τύχη βρέθηκε να κουβαλάει το μαγικό δαχτυλίδι.

Θωρούν πρώτα τρυφερά και λαίμαργα τα μνημεία, τα τρίβουν, τα χαϊδεύουν, τα χώνουν πίσω από κάγκελα, τα σφραγίζουν, τα θάβουν σε αποθήκες, μετά κοιτούν ο ένας τον άλλον με ειλικρινή απορία για τον υπόλοιπο κόσμο που τολμά να ενδιαφέρεται γι’ αυτά και να τα νομίζει δικά του, κι αναφωνούν εν χορώ: my precioussss!!!

Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος







No comments:

Post a Comment