Tuesday, April 29, 2014

Περί λέξεων και ψεμάτων


Share/Bookmark

Πρόλογος

Αν δεν νικήσουμε στο πεδίο των λέξεων, θα είμαστε πάντα κλεισμένοι στη φυλακή τους.

Το πρωταρχικό για τη Δημοκρατία παραμένει ο διάλογος. Και προϋπόθεση για τον διάλογο είναι η αποκατάσταση του νοήματος των λέξεων. Δίχως ιδεολογία αλλά φτύνοντας λέξεις ο ένας στον άλλον, η αλήθεια μένει πάντα κρυμμένη. Νομίζουμε πως συζητούμε ενώ στην πραγματικότητα βριζόμαστε.

Εγώ είμαι περήφανος, λοιπόν, γιατί προέρχομαι από τη γενιά του Jeremy Bentham, του John Locke, του John Stuart Mill, του Charles de Montesquieu, του Voltaire, του Frédéric Bastiat, του Alexis de Tocqueville, του Ρήγα Βελεστινλή, του Ιώσηπου Μοισιόδακα, κι ακόμη παλιότερα του Επίκουρου, του Αριστοτέλη, των Στωικών...

Είμαι περήφανος που είμαι φίλος της ελευθερίας, που πιστεύω στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα αναφαίρετα δικαιώματα των ανθρώπων, τη Δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη, τις ίδιες ευκαιρίες για όλους, την καθολική πρόσβαση στην Παιδεία και τη γνώση.

Πιστεύω στην πρόοδο. Και είμαι περήφανος που πιστεύω πως το καλύτερο που περιέχει ο άνθρωπος μέσα του μπορεί να θριαμβεύσει.

Θεωρώ το ακόλουθο ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει τελευταία. Θα το βάφτιζα περί λέξεων και ψεμάτων. Δημοσιεύθηκε από τον Γκυ Φέρχοφσταντ
(στο  www.protagon.gr). 


Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος




Η άλλη Ευρώπη που χρειάζεται η Ελλάδα

Χωρίς να υποτιμώ τις ευθύνες της ευρωπαϊκής ηγεσίας που απογοήτευσε τους Έλληνες, διαπιστώνω με λύπη ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν έφερε τις απαραίτητες διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θα σήμαιναν το τέλος του χρεοκοπημένου οικονομικού μοντέλου της χώρας, παρά μόνο ανάγκασε το πελατειακό κομματικό σύστημα να αναπροσαρμόσει τη λειτουργία του, με μόνο στόχο την επιβίωσή του. Η αναβολή των απαραίτητων αλλαγών κρατάει αποκλεισμένη από την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας μια νέα γενιά μορφωμένη, ανοιχτόμυαλη και φιλόδοξη, η οποία είτε καταδικάζεται σε μακροχρόνια ανεργία είτε βρίσκει διέξοδο για τα όνειρά της στην Ευρώπη.

Η απογοήτευση για την ευρωπαϊκή ηγεσία και ο ιδιότυπος αυτός αποκλεισμός της νέας γενιάς υποδαυλίζει τον εθνικισμό, την ακροδεξιά καθώς και τις δυνάμεις του λαϊκισμού – επίφοβα φαινόμενα τα οποία, έστω και σε μικρότερο βαθμό, εμφανίζονται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Δυστυχώς όμως, τα νέα από την Ελλάδα μιλάνε για περιστατικά περιφρόνησης ατομικών δικαιωμάτων, αποδυνάμωσης των δημοκρατικών θεσμών, ακόμη και για σύγχυση μεταξύ των εξουσιών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής ζωής που συνιστά υποχώρηση των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας - δηλαδή του θεσμικού προτύπου πάνω στο οποίο οργανώθηκαν τα ευρωπαϊκά κράτη - ακούω έκπληκτος από Έλληνες φίλους πως μερίδα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης κατηγορεί τον φιλελευθερισμό για την παρούσα κατάσταση.

Επειδή δεν πιστεύω πως υπάρχουν κοινωνίες με δυσανεξία σε κάποιες ιδέες ή με ενδιάθετες τάσεις προς άλλες και μολονότι δεν γνωρίζω σε βάθος την ιστορία του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα, υποθέτω ότι, όπως συνέβη και αλλού στο παρελθόν, οι φιλελεύθερες φωνές προσαρμόστηκαν στις ιδεολογικές ισορροπίες ισχύος και απορροφήθηκαν τελικά από το σύστημα πελατειακής συναλλαγής. Ωστόσο, ως Πρόεδρος των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και υποψήφιος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αισθάνομαι την ανάγκη να αποκαταστήσω τη σημασία του φιλελευθερισμού για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη.

Οι φιλελεύθεροι δεν είμαστε νεοφιλελεύθεροι - ισχύει και το αντίστροφο - οι νεοφιλελεύθεροι δεν είναι φιλελεύθεροι. Οι φιλελεύθεροι δεν είμαστε υπέρ της ανεξέλεγκτης αγοράς που κρίνει τα πάντα με βάση το οικονομικό αποτέλεσμα και ως εκ τούτου θεωρεί τη δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος περιττά. Εμείς έχουμε εμπεδώσει από καιρό αυτό που η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει, δηλαδή ότι οι αγορές ενίοτε χρειάζονται ρύθμιση, ενώ η εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλους είναι η πιο αποδοτική κοινωνική επένδυση. Ο φιλελευθερισμός θεμελιώνεται στο κράτος δικαίου, στην πνευματική και οικονομική ελευθερία, αλλά, κυρίως, υπερασπίζει τον άνθρωπο ως φορέα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Αυτοί που εκουσίως ταυτίζουν τον φιλελευθερισμό με τον νεοφιλελευθερισμό το κάνουν για να υποκρύψουν τη δική τους ταύτιση με τις πιο ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές τάσεις του νεοφιλελευθερισμού.

Ο φιλελευθερισμός ωστόσο δεν είναι μια κλειστή ιδεολογία, αλλά περισσότερο μια πολιτική μέθοδος για την εξασφάλιση της προσωπικής και οικονομικής ελευθερίας μέσω της σύνθεσης των απόψεων και της μετριοπάθειας του λόγου. Σήμερα, ο φιλελευθερισμός στην Ευρώπη προτάσσει μια συνολική υπεράσπιση της δημοκρατίας απέναντι στις δυνάμεις του λαϊκισμού αλλά και απέναντι στην γύμνια των ξεπερασμένων ιδεολογιών.

Πράγματι, οι κλειστές ιδεολογίες έχουν καταλήξει να είναι ταμπέλες που χρησιμεύουν στη δημιουργία τεχνητής εκλογικής πόλωσης. Η έλλειψη ιδεολογικών προκαταλήψεων είναι το μεγάλο πλεονέκτημα των κεντρώων ως φορείς των πραγματικά προοδευτικών αλλαγών και έχω την πεποίθηση ότι η πλειοψηφία που θα φέρει τις πολυπόθητες αλλαγές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη περνάει από το φιλελεύθερο κέντρο.

Υποστηρίζω λοιπόν ότι στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη υπάρχουν οι προϋποθέσεις διαμόρφωσης ενός πολιτικού κινήματος, το οποίο θα εκφράσει τις ευρείες κοινωνικές ομάδες που κομίζουν αιτήματα για αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος κατά το φιλελεύθερο πρότυπο, άνοιγμα των αγορών στα εκατομμύρια των νέων ανέργων και εκ νέου θεμελίωση της δημοκρατίας και της οικονομίας στις βασικές αρχές της ελευθερίας.

Η αποτελμάτωση του ευρωπαϊκού οράματος σήμερα συνηγορεί στην επιτακτική ανάγκη μιας άλλης Ευρώπης. Όπως απέδειξε η διαχείριση της κρίσης, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές (ενίοτε συνεργαζόμενοι) ισορροπούν με τις δυνάμεις της συντήρησης στην Ευρώπη. Ωστόσο, είναι ανάγκη να αφήσουμε πίσω μας την αναποφασιστικότητα, τον οικονομικό καταναγκασμό, και τις θεσμικές αυθαιρεσίες. Κι εδώ, η θέση των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών μετά τις εκλογές θα κρίνει καίρια τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό ακριβώς εκφράζει και η υποψηφιότητά μου, δηλαδή τη γρήγορη ολοκλήρωση των θεσμικών αλλαγών που θα θεμελιώσει μια άλλη Ευρώπη, μια Ευρώπη των αμοιβαίων συμβιβασμών, της δημοκρατικής ενοποίησης και της πολιτικής σύνθεσης.

Η Ελλάδα ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ιδιαιτερότητα της κουλτούρας της προσδίδει αξία σε μια Ευρώπη που βασίζεται στην ποικιλομορφία του πολιτισμού της. Η άλλη Ευρώπη είναι το εργαλείο με το οποίο η Ελλάδα θα εξασφαλίσει τον οικονομικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της.

Είμαι βέβαιος ότι αυτή, η άλλη Ευρώπη, είναι η Ευρώπη που χρειάζεται η Ελλάδα.






*Ο Γκυ Φέρχοφσταντ είναι Πρόεδρος της Συμμαχίας των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη και υποψήφιος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Υπήρξε πρωθυπουργός του Βελγίου για σχεδόν 10 συναπτά έτη, κατά τη διάρκεια των οποίων κατάφερε να μειώσει το δημόσιο χρέος του Βελγίου από 114% σε 84%. Συγγραφέας του βιβλίου «Ξύπνα, Ευρώπη! Ένα Μανιφέστο για μια άλλη Ευρώπη» μαζί με τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ.





Monday, April 28, 2014

Περί συνοχής, πολιτείας κι επιβίωσης


Share/Bookmark

Λυσιστράτη, Αριστοφάνης, 411 π.Χ.
(σοφές κουβέντες γυναικών - κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου)
μετάφραση: Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Λυσιστράτη:
Κι αν είχατε στο τσερβέλο σας λίγο μυαλό
Όπως εμείς υφαίνουμε το μαλλί, έτσι θα κάνατε εσείς πολιτική
Πρόβουλος:
Πώς δηλαδή; για πες
Λυσιστράτη:
Πρώτα απ’ όλα, όπως βάζουμε το μαλλί για πλύσιμο να φύγει η λέρα,
Θα αρπάζατε τα ραβδιά και θα ξεπλένατε την πόλη
Απ’ τους μοχθηρούς και τα καθάρματα
Κι ακόμη όλους τούτους που συνασπίζονται μεταξύ τους σε φατρίες
Και κολλούν στις εξουσίες, θα τους αποξάνατε κι αυτούς
Μαδώντας το κακό τους το κεφάλι τρίχα-τρίχα
Κι ύστερα να ξάνετε όλους μες στο μεγάλο το κοινό καλάθι,
για της χώρας το καλό: και τους μετανάστες και τις μειονότητες
και τους ξένους, και τους φίλους τους καλούς,
όλους να τους ανακατέψετε
κι αν τύχει να χρωστά και στο Δημόσιο κανείς,
στην εφορία, στον ΟΑΕΕ, στον ΕΟΠΠΥ,
και τούτον μες στο καλάθι βάλτε τον, χώρια να μη μένει
και τις γειτονιές, μα το Δία, που μένουν άποικοι τούτης της χώρας
που σαν σπασμένα κομμάτια στη γη σκόρπια είναι ριγμένα
πάρτε τα και κάντε τα όλα ένα
κι ύστερα, φτιάξτε μια μεγάλη μπάλα από μαλλί
από όλους αυτούς μες στο καλάθι,
κι από την τουλούπα τούτη την τρανή
το πιο ζεστό ρούχο πλέχτε του λαού, της Πόλης.

________________
Λυσιστράτη:

κἂν ὑμῖν γ᾽ εἴ τις ἐνῆν νοῦς,
ἐκ τῶν ἐρίων τῶν ἡμετέρων ἐπολιτεύεσθ᾽ ἂν ἅπαντα.
Πρόβουλος:
πῶς δή; φέρ᾽ ἴδω.
Λυσιστράτη
πρῶτον μὲν ἐχρῆν, ὥσπερ πόκου ἐν βαλανείῳ
ἐκπλύναντας τὴν οἰσπώτην, ἐκ τῆς πόλεως ἐπὶ κλίνης
ἐκραβδίζειν τοὺς μοχθηροὺς καὶ τοὺς τριβόλους ἀπολέξαι,
καὶ τούς γε συνισταμένους τούτους καὶ τοὺς πιλοῦντας ἑαυτοὺς
ἐπὶ ταῖς ἀρχαῖσι διαξῆναι καὶ τὰς κεφαλὰς ἀποτῖλαι·
εἶτα ξαίνειν ἐς καλαθίσκον κοινὴν εὔνοιαν, ἅπαντας
καταμιγνύντας τούς τε μετοίκους κεἴ τις ξένος ἢ φίλος ὑμῖν,
κεἴ τις ὀφείλει τῷ δημοσίῳ, καὶ τούτους ἐγκαταμεῖξαι·
καὶ νὴ Δία τάς γε πόλεις, ὁπόσαι τῆς γῆς τῆσδ᾽ εἰσὶν ἄποικοι,
διαγιγνώσκειν ὅτι ταῦθ᾽ ἡμῖν ὥσπερ τὰ κατάγματα κεῖται
χωρὶς ἕκαστον· κᾆτ᾽ ἀπὸ τούτων πάντων τὸ κάταγμα λαβόντας
δεῦρο ξυνάγειν καὶ συναθροίξειν εἰς ἕν, κἄπειτα ποιῆσαι
τολύπην μεγάλην κᾆτ᾽ ἐκ ταύτης τῷ δήμῳ χλαῖναν ὑφῆναι.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Saturday, April 26, 2014

Δώσε κλώτσο να γυρίσει...


Share/Bookmark

Μια κόκκινη κλωστή στην ανέμη μπουρδουκλωμένη είναι το κουβάρι των αντιφατικών ρυθμίσεων και αδιεξόδων που έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια σε κάθε τομέα της κοινωνίας και οικονομίας μας. Το νήμα φαίνεται να έχει κουβαριαστεί γύρω από  τρεις  κόμπους, τρεις στρεβλώσεις.

Πρώτος κόμπος είναι η αντίληψη πως οι πολίτες υπάρχουν για το κράτος  και όχι το κράτος για τους πολίτες. Έτσι όποιος διοικεί το κράτος θεσμικά, η πολιτική ηγεσία εν προκειμένω και οι άρχοντες και πελάτες της, κατέχει και τους πολίτες του.

Δεύτερος κόμπος είναι η αναστροφή του βασικού κανόνα της ελευθερίας. Στη χώρα μας οτιδήποτε δεν επιτρέπεται ρητώς θεωρείται αυτονόητα απαγορευμένο.

Τρίτος κόμπος, οι πράξεις και  παραλείψεις της διοίκησης που επιτρέπουν (όταν δεν  ενθαρρύνουν) τη συγκρότηση ισχυρών συντεχνιακών, μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών διαπλεκόμενων μηχανισμών. Η καινοτομία πεθαίνει, η οικονομία μετατρέπεται σε μηχανισμό είσπραξης προσόδων, ενώ οι νεοεισερχόμενοι αποκλείονται με κάθε μέσο: διαπλοκή, άχρηστα πιστοποιητικά, περίπλοκες αδειοδοτήσεις, φορολογικά αντικίνητρα, τεκμήρια, τέλη, έλλειψη θεσμικού πλαισίου για νέες παραγωγικές διαδικασίες. Δεν υπάρχει δυνατότητα άμυνας. Η Δικαιοσύνη κοστίζει, είναι αργή, χωρίς εδική τεχνογνωσία και  λειτουργεί μόνο κατασταλτικά κατόπιν εορτής.

Η κρατική παρέμβαση και ρύθμιση είναι αναγκαία αλλά σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις: την προαγωγή των ίσων ευκαιριών και ίδιων δικαιωμάτων για όλους, την προστασία των ελευθεριών των πολιτών και την εξασφάλιση του ανταγωνισμού με την καταπολέμηση των μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών θυλάκων που δημιουργούνται με την ανοχή ή/και συνενοχή του κράτους. Οι θύλακες αυτοί λειτουργούν σε βάρος και εναντίον όποιου βρίσκεται εκτός τους: του αποκλεισμένου από την παραγωγή και την αγορά, του ανέργου, του νέου, του καταναλωτή και εν τέλει του συνόλου της κοινωνίας και οικονομίας.

Προτείνονται δύο βασικές θεσμικές παρεμβάσεις στον πυρήνα του κράτους:

-           Πρώτον, η δημιουργία Διοίκησης ανεξάρτητης από την πολιτική ηγεσία. Δηλαδή η εγκαθίδρυση και στη χώρα μας του «Κράτους Δικαίου» και ο   διαχωρισμός των ευθυνών και αρμοδιοτήτων της πολιτικής ηγεσίας από αυτές της  Δημόσιας Διοίκησης, με την επιλογή Γενικών Γραμματέων εξαετούς θητείας προερχόμενων από την ιεραρχία, οι οποίοι θα εξασφαλίζουν τη συνέχεια του κράτους, την αυτοτέλεια και τεχνοκρατική επάρκεια της Διοίκησης και την εφαρμογή των νόμων. Η χάραξη πολιτικών κατευθύνσεων και η δομική βελτίωση της λειτουργίας της ανεξάρτητης Διοίκησης είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας. Η επεξεργασία προτάσεων, η μελέτη και εφαρμογή των λύσεων είναι ευθύνη της Διοίκησης.

Ο Γενικός Γραμματέας, επικεφαλής κάθε Διοικητικού τομέα του κράτους και ενδιάμεσος ανάμεσα στον Υπουργό και στη Διοίκηση, θα επιλέγεται κατόπιν ανοιχτής πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος προς τους υπαλλήλους καριέρας με τεχνοκρατική αξιολόγηση από επιτροπή που θα περιλαμβάνει εκπροσώπους των Ανεξάρτητων Αρχών (ΑΣΕΠ, Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Συνήγορο του Πολίτη, και τρεις τουλάχιστον  Διεθνείς Συμβούλους προσωπικού). Η θέση θα αποτελεί κατάληξη μιας επιτυχημένης καριέρας  ικανού δημόσιου υπαλλήλου που γνωρίζει καλά τα ζητήματα των Υπηρεσιών. Το μοντέλο αυτό θα επεκταθεί στις ανώτερες βαθμίδες της Διοικητικής πυραμίδας, ταυτόχρονα με τη σαφή κατανομή και εξατομίκευση ευθυνών και αρμοδιοτήτων σε υπεύθυνους και σωστά αμειβόμενους Δημόσιους λειτουργούς.

Έτσι θα κοπεί ο ομφάλιος λώρος της εξάρτησης της  Δημόσιας Διοίκησης από τα Υπουργικά γραφεία, τους παρατρεχάμενους συμβούλους τους και τους κομματικούς συνδικαλιστές/συνδιοικητές που παρεμβαίνουν μέσω αυτών. Το κράτος θα αποκτήσει και πάλι πηδάλιο.

-           Δεύτερον, η θέσπιση ενός ανεξάρτητου ισχυρού διοικητικού μηχανισμού για την προστασία των ελευθεριών των πολιτών, του ανταγωνισμού και της καινοτομίας, ικανού να λύσει τους κόμπους του νομικοτεχνικού κουβαριού του βαθέος κράτους έναν έναν. Ο μηχανισμός αυτός θα έχει τη μορφή μιας ισχυρής «Ανεξάρτητης Αρχής για την Προστασία των Ελευθεριών των Πολιτών, τη διασφάλιση της Καινοτομίας και του Ανταγωνισμού και την καταπολέμηση των Μονοπωλίων και Ολιγοπωλίων». Στόχος της θα είναι ο έλεγχος και προσαρμογή των πρακτικών της Διοίκησης ώστε α) να προστατεύει τον πολίτη από πράξεις ή παραλείψεις που τον εμποδίζουν να ζει, να εργάζεται, να παράγει, σε ίσους όρους με κάθε άλλον και περιορίζουν τις ελευθερίες του, και β) να εξασφαλίζει συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού με την καταπολέμηση μονοπωλίων και ολιγοπωλίων, την κατάργηση των ανώφελων, δυσανάλογων και αδικαιολόγητων περιορισμών και την άρση των αποκλεισμών των πολιτών από παραγωγικές δραστηριότητες.

Η Αρχή αυτή
  1. Εξετάζει προληπτικά και κατασταλτικά κάθε διοικητική πράξη, που εισάγει περιορισμούς στις ελευθερίες των πολιτών: φορολογικές πρακτικές, ρυθμίσεις και αδειοδοτήσεις κάθε είδους, κάθε λογής απαγορεύσεις και περιορισμούς. Εξετάζει εάν η Διοίκηση τεκμηριώνει πλήρως και αποδεικνύει τη σκοπιμότητα και αναλογικότητα της πράξης της σε σχέση με τους στόχους που επιδιώκει και τα μέσα που επιλέγει, με βάση την αρχή του ελάχιστου αναγκαίου περιορισμού.
  2. Διαφυλάσσει τους ίσους όρους ανταγωνισμού και τις δυνατότητες όλων να εισέρχονται σε μια αγορά. Έχει τη δυνατότητα να διατάξει τη διάσπαση λειτουργίας επιχειρήσεων, να επιβάλει πρόστιμα, να απαγορεύσει τη λειτουργία τους εφόσον περιορίζουν με αθέμιτες πρακτικές τον ανταγωνισμό. Ελέγχει πρακτικές παρεμπόδισης της εισόδου νέων στις αγορές με διοικητικό τρόπο, όπως με την περιοριστική κατανομή κρατικών πόρων και αδειών ή την φορολογική πολιτική.
  3. Η Αρχή απευθύνει συστάσεις συμμόρφωσης στη Διοίκηση και σε περίπτωση μη συμμόρφωσης ακυρώνει τις πράξεις Διοίκησης που περιορίζουν αναίτια τις ελευθερίες των πολιτών, στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό και τους  αποτρέπουν από το να ασκήσουν το επάγγελμα ή την δραστηριότητα που επιθυμούν. Στις περιπτώσεις κατάργησης διοικητικών ρυθμίσεων ή έλλειψης πλαισίου που οδηγεί σε μονοπωλιακές καταστάσεις, εκδίδει προσωρινές και άμεσα εφαρμοστέες ρυθμίσεις συγκεκριμένης διάρκειας, μέχρι την έκδοση οριστικής ρύθμισης από την Διοίκηση.
  4. Οι αποφάσεις της Αρχής στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της είναι άμεσα εφαρμοστέες. Το βάρος της δικαστικής προσφυγής πέφτει στην πλευρά της Διοίκησης.
  5. Η Αρχή συνδέεται με τη δικαιοσύνη με εξειδικευμένους δικαστικούς λειτουργούς και διαθέτει ειδική αστυνομική δύναμη για την άσκηση των αρμοδιοτήτων της.
  6. Η Αρχή κινείται και αυτεπάγγελτα και κατόπιν αιτημάτων των πολιτών.
  7. Η Αρχή διαθέτει ειδικούς εμπειρογνώμονες, ανεξάρτητο προϋπολογισμό, τεχνικά μέσα και μηχανισμούς εσωτερικού και εξωτερικού ελέγχου.
  8. Η Διοίκηση της Αρχής, με μακρά θητεία,  επιλέγεται από επιτροπή που αποτελείται από τους εκπροσώπους των άλλων Ανεξάρτητων αρχών και ανεξάρτητους Διεθνείς Συμβούλους και ανανεώνεται τμηματικά.
  9. ‘Ολες οι υφιστάμενες σχετικές υπηρεσίες καταργούνται.

Οι τεχνικές λεπτομέρειες του εγχειρήματος είναι προς συζήτηση και βελτίωση. Ο θεσμός αυτός, όμως, μπορεί να οδηγήσει στη ριζική αλλαγή της σχέσης  του πολίτη με το κράτος και με τους συμπολίτες του, να απελευθερώσει την παραγωγή και την καινοτομία και να ξεμπλέξει το νομικό και ρυθμιστικό κουβάρι στο οποίο έχουμε μπλεχτεί, αντιστρέφοντας τη φιλοσοφία λειτουργίας του κράτους.

Αμφιβάλλει κανείς ότι το πολιτικό σύστημα και το βαθύ κράτος θα αντισταθούν με κάθε τρόπο σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις;

Είναι στο χέρι των πολιτών, όμως, κάθε ενός από εμάς να δώσουμε τον κλώτσο μας, την ψήφο μας, για να γυρίσει η ανέμη, κι ένα άλλο παραμύθι, πιο όμορφο, πιο πλούσιο, πιο αληθινό, πιο δίκαιο, πιο ελεύθερο, να αρχινίσει. 


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Friday, April 25, 2014

Η "πάταξη της φοροδιαφυγής" με δυο λόγια


Share/Bookmark
(Επίκαιρη αναδημοσίευση, με αφορμή τα "μερίσματα" ελεημοσύνης. Για να μην ξεχνούμε ότι προέρχονται από κλοπή από τους ίδιους ανθρώπους, στους οποίους σήμερα τους τα πετάνε στο τάσι προεκλογικά). )

Το κράτος φορολογεί έναν εικονικό κόσμο, με βάση αντικειμενικές τιμές εκτός αγοράς και τεκμαρτά εισοδήματα εκτός πραγματικότητας. Μπήγει εξωπραγματικούς  φόρους, τέλη, εισφορές και άλλους κρυφο-φόρους κάθε μέρα αλλιώτικους, σε κάθε συναλλαγή και πράξη, ανάλογα τι θα δει στον ύπνο του ο αρμόδιος Αγάς. Χώνει απίθανες τιμωρίες και πρόστιμα, σε μεταφυσικούς χρόνους, όποτε τούρθει κι όπως φανταστεί, άσχετα αν κλέβει κάποιος στ' αλήθεια, ανεξάρτητα από τη σημασία της παρανομίας ή της παρατυπίας ή από το αν είναι απλά αδύνατο νάναι κάποιος σύννομος. Επιβάλλοντας ανεφάρμοστες κι αιώνιες καθολικές ελεγκτικές διαδικασίες, συγχέει συστηματικά το ουσιαστικό με το τυπικό, το αδύνατο με το δυνατό, ώστε να διαφύγει η ουσία και να παραμείνει μια διαρκής αιχμαλωσία στον τύπο.

Έναντι αυτών επιστρέφει στους φορολογούμενους φανταστικές υπηρεσίες και ονειρικές παροχές. Έπειτα βροντοφωνάζει στον κόσμο όλο, στους ξένους (που βέβαια όπου φύγει φύγει μαζί με τις τράπεζες, τις επενδύσεις, τα υπάρχοντά τους) πως όλα είναι πραγματικά, αλλά οι μπαγαμπόντηδες οι Έλληνες δεν θέλουν να το καταλάβουν.

Και τέλος, επιχειρεί να πείσει τους άμοιρους κατοίκους της χώρας αυτής πως όλα τούτα τα καμώματα αντιστοιχούν και σε αληθινά λεφτά που τάχουν κονομήσει. Γι' αυτό και τα χρωστούν, έχουν δεν έχουν. Οι τιποτένιοι παλιο-φοροφυγάδες.

Το κράτος επιχειρεί με ανήθικο τρόπο να εξαργυρώσει σε πραγματικό χρήμα ένα εικονικό φορολογικό σύμπαν πούχει το ίδιο κατασκευάσει.Φυσικά,γνωρίζει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο εν μέρει. Τούτη η αντίφαση είναι η κουτοπονηριά της αέναης κι άπιαστης "πάταξης". Ενός ακόμη βολικού εθνικού μύθου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


εικόνα: laughing insanity, by psychedelic funk







Sunday, April 20, 2014

Πότε θα δούμε χαΐρι;


Share/Bookmark

«Παρά τη φαινομενική τεχνολογική πρόοδο των ανθρώπινων κοινωνιών, παρά τις διακηρύξεις περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών, το εθνοφυλετικό και θρησκευτικό μίσος διογκώνονται παγκοσμίως, προκαλώντας επικίνδυνες εντάσεις».

«Οι άνθρωποι, ατυχώς, δεν μπορούν να ανεχθούν τη διαφορετικότητα στον συνάνθρωπό τους. Δεν μπορούν να δεχθούν τη διαφορετική φυλετική καταγωγή του ανθρώπου, τις διαφορετικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις του, πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές».


Όχι, δεν τα πρόφερε τα λόγια αυτά κάποιος εκπρόσωπος οργανώσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, δεν προέρχονται από κάποιον από εμάς τους συνήθεις υπόπτους, τους φίλους της ελευθερίας και της προόδου, που πιστεύουμε κι αγωνιζόμαστε για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ανοχή, τα ίσα δικαιώματα και ίδιες ευκαιρίες για όλους.

Αυτό που τα κάνει περισσότερο σημαντικά είναι ότι τα πρόφερε στο Αναστάσιμο μήνυμά του από το Φανάρι προς τον Οικουμενικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό, αλλά και προς κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από θρησκευτικές πεποιθήσεις, ο μεγάλος αυτός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Που αποκαλείται και πράσινος Πατριάρχης, καθώς πρωτοστάτησε στην προσπάθεια προστασίας του περιβάλλοντος, ανοίγοντας στον παγκόσμιο διάλογο των Εκκλησιών ένα καινούργιο κεφάλαιο θεολογικού προβληματισμού. Ταυτόχρονα, σε μια κίνηση πολιτικού συμβολισμού και φαναριώτικης διπλωματίας, γυναικεία χορωδία συγκροτημένη από την κοινότητα των Ουκρανών της Κωνσταντινούπολης, έψαλε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο το Χριστός Ανέστη, μετά το πέρας της Ακολουθίας της Αγάπης στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου. Οι Ουκρανοί ορθόδοξοι παρακολούθησαν τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και την Ανάσταση στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου μαζί με χιλιάδες άλλους προσκυνητές που συνέρρευσαν στο Φανάρι από την Πόλη αλλά και από άλλα σημεία της οικουμένης.

Η αντίθεση των λόγων του Πατριάρχη με τις μισαλλόδοξες φωνές τμημάτων του ελλαδικού επαρχιώτικου εθνοφυλετικού χριστιανισμού που έχει τρυπώσει στην Εκκλησία της Ελλάδος, η αντίφαση με κείνες τις φωνές που ακονίζουν τα μαχαίρια του μίσους για τη διαδοχή στην Ελλαδική Εκκλησία, φωτίζει κατά κάποιον παράδοξο τρόπο με το εκτυφλωτικό φως της ιστορίας την πηγή της άλλης εκείνης βαθιάς αντίφασης που κατατρώγει τον σύγχρονο Ελληνισμό, δυο αιώνες τώρα.

Από τη μια το συλλογικό όνειρο του σύγχρονου κόσμου, των φωτισμένων Φαναριωτών, των Ελλήνων και Αρβανιτών εμπόρων και ναυτικών, των βιοτεχνών, των τραπεζιτών, των διανοούμενων και αστών Ελλήνων, των επιστημόνων, των εργατών στη βιομηχανική εποχή, από άκρη σε άκρη, από την Κριμαία ως τη Νότια Ιταλία, από την Αλεξάνδρεια ως τις πεδιάδες της Ρουμανίας, τη Σμύρνη, τις Σπέτσες, το Γαλαξίδι, τη Χίο, τα Ζαγόρια, τα ορεινά περάσματα, τα λιμάνια και τις πόλεις της Ελλαδικής χερσονήσου. Το συλλογικό όνειρο των φωτισμένων Ελλήνων και Φιλελλήνων που μετέτρεψαν με τις ζωές, με τη δημιουργικότητα, με τον κόπο και ενίοτε με το αίμα τους, το ελληνικό όνειρο σε συλλογική φαντασίωση της Δύσης.

Κι από την άλλη ο μεσαιωνικός κοτζαμπάσικος, σκοταδιστικός ελληνισμός της κατάρας και του μίσους, του σογιού και της μάταιης μαγκιάς, που επιβιώνει κι αυτός ισχυρός εκτός εποχής παρασιτώντας, σε έναν κόσμο που έχει ήδη αλλάξει εδώ και διακόσια χρόνια.

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι μια διαρκής αντιπαράθεση ισχύος, ένας συνεχής πόλεμος, ανάμεσα στις δύο αυτές βαθιές συνιστώσες εντός μας. Όλο και παραπάνω είναι φανερό πως για τον λόγο αυτό προκοπή θα δούμε μόνο αν ξεκαθαρίσουμε με τα βαρίδια μέσα μας.

Αν συγκρουστούμε ώστε να θριαμβεύσει οριστικά και αμετάκλητα ο Ελληνισμός των ανοιχτών οριζόντων στην Ελλαδική χερσόνησο. Κι αν βρούμε οι νικητές στη συνέχεια τη γενναιοψυχία να ξεδιαλέξουμε και να κρατήσουμε κείνες μόνο από τις μεσαιωνικές μας ιδιαιτερότητες που είναι συμβατές με τον σύγχρονο κόσμο, σαν στοιχεία μιας ακριβής προαιώνιας μνήμης κι όχι σαν πολιτικά και κοινωνικά προτάγματα.

Πεποίθησή μου είναι ότι αν δεν αντιμετωπίσουμε με θάρρος και παρρησία αυτή τη γενέθλια αντίφαση μας, με κάθε τρόπο και σε κάθε θέμα, αν δεν αγγίξουμε και ανοίξουμε όλα τα ζητήματα που μας πονούν ένα προς ένα, ώστε να αναδειχθεί ένα νέο σύγχρονο σύστημα αντιθέσεων και επιλογών, θα λιγοστεύουμε και θα χανόμαστε. Χαΐρι δεν πρόκειται να δούμε. 



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος








Monday, April 14, 2014

Τόση ομορφιά...


Share/Bookmark

Τα λεηλατημένα ερείπια της αττικής ακτής στην καρδιά του Φαληρικού Δέλτα. Ένα παλιό κλαμπ που βρίσκεται σε χώρο του ΣΕΦ, μαδημένο. Ξηλωμένες τζαμαρίες, στολίδια, ξεδοντιασμένα σκαλοπάτια, ένας σκελετός από μέταλλα που κάτι αόριστο θυμίζουν, καθώς η μπουκαδούρα δροσίζει ανάμεσα σε καθρεφτάκια σκορπισμένα παντού, ακατονόμαστες μουτζούρες, σκιές και ήχους. Και το Αττικό φως που φωτίζει από μέσα προς τα έξω, μια διάθλαση της ακτής μέσα από τα ρημάγματα.

Στην καλοφτιαγμένη παραλιακή περατζάδα, που διαμορφώθηκε κι έζησε στιγμές δόξας για τους Ολυμπιακούς και δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τα τοπία της Βαρκελώνης ή της Νίκαιας, με τα κομψά φωτιστικά της και τους χώρους άθλησης, απλώνονται μουτζούρες παντού, σχάρες ξηλωμένες για το σίδερό τους, απορροές γεμάτες κιλά αποτσίγαρα, πλαστικά κυπελλάκια, μπουκάλια και κάθε είδους απορρίμματα.

Ενώ λίγο παραπάνω, δέκα λεπτά περπάτημα, στο μεγαλύτερο εργοτάξιο πολιτισμού της Ευρώπης, μαγειρεύεται σε χύτρα ταχύτητας το καινούργιο υπέροχο Αττικό όνειρο του Ρέτζο Πιάνο και του Ιδρύματος Νιάρχου, η Όπερα και η Βιβλιοθήκη.

Δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, ο τόπος όμως λίγο παραδίπλα είναι αφημένος σε μια μελαγχολική παρακμή, από την οποία τον συγκρατεί λιγάκι η προσπάθεια μερικών τρελών της θάλασσας, του ιστιοπλοϊκού μου ομίλου, με τα σκαφάκια και με τα πανιά τους, που συμμαζεύουν, καθαρίζουν, τακτοποιούν όσο μπορούν, με πολλή προσωπική δουλειά και κόπο. Ταλαιπωρημένοι και ληστεμένοι κι αυτοί από το ανελεύθερο κράτος μας, που δεν φαίνεται να ασχολείται ιδιαίτερα με τους βανδάλους και τους αληθινούς ληστές. Και κυρίως αυτούς, Περιφερειάρχες, Δημάρχους, πολιτικούς, υπαλλήλους, που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους αφήνουν να διαλυθεί σιγά σιγά, να παρασυρθεί από τον καιρό και τους ανθρώπους ό,τι όμορφο και ακριβό φτιάξαμε για τη μεγάλη γιορτή.

Πιο κει η παραλία, ανάμεσα στο Τουρκολίμανο και στη χλιδάτη μαρίνα Φαλήρου, ένα από τα ομορφότερα σημεία της Αθήνας, πηγμένη στο σκουπίδι και στα πλαστικά. Ξεχειλισμένοι κάδοι που κάποιος Δήμαρχος (που θα θέλει να ξαναεκλεγεί πανηγυρικά) ξέχασε πως υπάρχουν κι αυτοί. Φευγαλέα παραπήγματα και δυο τρεις ψαράδες στη μελαγχολία του απογεύματος. Σαν κάποιες παραλίες όταν περπατούσα στο Δέλτα του Νείλου, λίγο παραέξω από την Αλεξάνδρεια.

Τις προάλλες στο παρκάκι πίσω από τον Ναυτικό μας Όμιλο βρήκανε το πρωί έναν κρεμασμένο. Πήρε σκοινί από κάποιο σκάφος, τόδεσε σ’ ένα δέντρο και κρεμάστηκε. Ίσως κάποιος από αυτούς τους άστεγους που κατά καιρούς κερνάμε μια μπύρα και λέμε δυο περίεργες κουβέντες. Ευτυχώς τον μάζεψαν νωρίς, πριν τον δουν οι πιτσιρικάδες πούρχονται για προπόνηση. Χάθηκε, δεν μάθαμε τη δική του ιστορία. Κανείς δεν θα αφηγηθεί τη δική του, μοναδική, εκδοχή της ζωής.

Στην περατζάδα, σταματημένα αυτοκίνητα που κάτι περιμένουν, με επιβάτες που χαζεύουν τη θάλασσα, νεανικές παρέες, κανένας κάγκουρας πού και πού με τις αλλοπρόσαλλες μουσικές του στο τέρμα. Αλλά και κανένα μικρό κασετόφωνο με λαϊκά, περαστικοί, δρομείς που τρέχουν προσπαθώντας ν' αποφύγουν τα κυπελλάκια και τραβούν το βλέμμα τους από τις πλαστικές σακούλες πούχουν σκαρφαλώσει στα κάγκελα, πιτσιρικάδες που καπνίζουν κατιτίς χαλαρωτικό, ζευγαράκια, ανθρώπινες ιστορίες που πλέκονται στην υγρασία, σαν σκιές ανάερες στο Αττικό φως του ηλιοβασιλέματος, που σβήνει πάνω από το μοναδικό μπλε του Σαρωνικού σε τούτη τη γωνιά που συναντιέται η αρχαία θάλασσα με τα ποτάμια της Αττικής και τη ροή των ζωών μας.

Τόση ομορφιά, αυτή τη μελαγχολική γλύκα των αντιφάσεων του ρωμέικου στο Αττικό τοπίο, δεν είδα μήτε κι ένιωσα πουθενά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος































Wednesday, April 2, 2014

Το πλοίο των τρελών


Share/Bookmark
Το  1494 ο Γερμανός θεολόγος συγγραφέας Sebastian Brant δημοσίευσε στη Βασιλεία της Ελβετίας ένα σατιρικό βιβλίο βασισμένο σε παλιούς μεσαιωνικούς μύθους για τρελούς που μαζεύονταν σε παλιά καράβια και τους ξαπόστελναν ξάρμενους στ’ ανοιχτά.
Ο Brant μιλά για ένα τέτοιο καράβι με 110 τρελούς που σαλπάρανε για τον παράδεισο. Το πλήρωμα ξεκινά από τη Βασιλεία το ατυχές και δύσμοιρο ταξίδι του. Χάνονται όλοι σταδιακά κι αφανίζονται λόγω της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς τους. Το πλοίο στο οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας ήταν το καράβι του διεφθαρμένου και οπισθοδρομικού μεσαιωνικού κλήρου.
Το κείμενο του Brant ταξίδεψε πολύ στα αφρισμένα κύματα της Μεταρρύθμισης.
Ως το 1509 μεταφράστηκε στα λατινικά στα γαλλικά και στα αγγλικά. Πολλές από τις αρχικές του ξυλοτυπίες πιστεύεται ότι σκαλίστηκαν από τον ίδιο τον Durer. Συνδέθηκε με σημαντικά έργα της εποχής και των εποχών που ακολούθησαν, το ομώνυμο αλληγορικό έργο του Hieronymus Bosch (1490-1500) μέχρι και με σημαντικούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, ανάμεσα στους οποίους οι Art Hazelwood, Dusan Kallay, Istvan Orosz, Brian Williams. Επηρέασε μεγάλους στοχαστές από την Αναγέννηση ως τον MIchel Foucault στον 20ο αιώνα.  
Έτσι το πλοίο των τρελών έφτασε αρμενίζοντας αλλοπαρμένο ως τις μέρες μας, στην ακρινή αυτή γωνιά της Ευρώπης όπου η  Βαλκανική χερσόνησος σβήνει τις οροσειρές της  στη Μεσόγεια θάλασσα, στους δρόμους της Ασίας και της Αφρικής, έναν τόπο που μετεωρίζεται ανάμεσα στο μέλλον και σε ένα παρελθόν που παλεύει να ξαναγίνει μέλλον. Μιας ουτοπικής γης στην καρδιά της αγοράς των συλλογικών ονείρων της Δύσης που έχουν  τις ρίζες τους στην εποχή που έζησε και ονειρεύτηκε ο σπουδαίος Sebastian Brant.

Τριάντα τρία χρόνια μεσοπέλαγα 
Μετά από τριάντα τυχερά χρόνια αναισθητικής μπουνάτσας,  σε τρία χρόνια στη θύελλα η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 25%, καθώς οι τρελοί συνεχίζουν να κουμαντάρουν το γέρικο σκαρί στον δρόμο για τον Παράδεισο. Οι καθαρές ετήσιες απολαβές των εργαζομένων μειώθηκαν κατά μέσο όρο πάνω από 40% στον ιδιωτικό τομέα και κατά 20% περίπου στον δημόσιο τομέα (οι ασφαλιστικές εισφορές, όμως, ως ποσοστό παραμένουν ίδιες ή μάλλον αυξήθηκαν αναλογικά με το εισόδημα σε μέσους όρους). Αντίστοιχα μειώθηκε και το ύψος των συντάξεων οριζόντια, καθώς φυσικά δεν μπορούσαν πλέον να τροφοδοτούνται από τους λιγότερους και χαμηλότερα πληρωμένους μισθωτούς. Οι στρεβλές όμως συντάξεις των ευγενών ταμείων, που χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό ανά συνταξιούχο πολύ περισσότερο από τους συνταξιούχους του ΙΚΑ και πληρώνονται και  από τους περίφημους «κοινωνικούς πόρους», δηλαδή φόρους επί της οικονομικής δραστηριότητας που πληρώνουμε όλοι, παρέμειναν σχετικά ανέγγιχτες. Όπως και οι συντάξεις στα 40 και τα 50 και πολλές άλλες.
Οι φόροι επί του υπολοίπου διαθέσιμου εισοδήματος αυξήθηκαν σημαντικά  και δυσανάλογα με την αγοραστική δύναμη που απέμεινε στους εργαζόμενους, Πέρα από τις αστειότητες της εστίασης όπου ανεβοκατεβαίνει, ο ΦΠΑ ανέβηκε στο 23%, ο φόρος εισοδήματος  πλήττει σχεδόν από το πρώτο ευρώ τους μισθωτούς, ελεύθερους επαγγελματίες και συνταξιούχους.  Ακόμη χειρότερα, φόροι οι οποίοι δεν σχετίζονται με το εισόδημα αλλά με την περιουσιακή κατάσταση επιβλήθηκαν σε ποσοστά δυσανάλογα, ποσοστά δήμευσης.Τεκμήρια που προκύπτουν από την κατοχή κινητών και ακινήτων περιουσιακών στοιχείων, φόροι και τέλη ακινήτων, φόροι που προσδιορίζονται από την κατοχή ακινήτων, τέλη αυτοκινήτων, σκαφών και ό,τι άλλο νεο-οθωμανικό μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Η ομηρεία των πολιτών επεκτάθηκε με την ψήφιση δεκάδων φορολογικών αλληλοαναιρούμενων νόμων μέσα στην περίοδο αυτή, που προστέθηκαν στα προηγούμενα δημιουργώντας νέες αντιφάσεις και γκρίζες ζώνες. Έτσι το άγιο δισκοπότηρο του πολιτικού μας συστήματος, η λύση "δια πάσα νόσον και πάσα μαλακίαν,  η περίφημη «μάχη κατά της φοροδιαφυγής»,  μετατρέπεται σε πόλεμο κατά του συνόλου του πληθυσμού. Η μείωση της υπερτιμημένης, συγκριτικά με άλλες χώρες, ανεπίσημης οικονομίας στα  μέσα επίπεδα της Ευρώπης (από 27 % του ΑΕΠ στο 20-22% περίπου) προϋποθέτει μια στοχευμένη πολιτική φορολογικής δικαιοσύνης. Η επιβολή της νομιμότητας, για να είναι επιτυχής και ηθική, οφείλει να είναι απολύτως  στοχευμένη στους πολίτες εκείνους οι οποίοι συνειδητά και από πρόθεση παρανομούν  και φοροκλέπτουν και όχι από αδυναμία συμμόρφωσης. Πρέπει να δίνουν όμως ταυτόχρονα σε όλους τους υπόλοιπους μια απόλυτη αίσθηση ασφάλειας, ότι εάν πληρώνεις τους φόρους σου (οι οποίοι είναι σαφείς, ξεκάθαροι και δεν αλλάζουν αναδρομικά σε σχέση με τις προγενέστερες οικονομικές  αποφάσεις των πολιτών) δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να σε ενοχλήσει κανείς. Αν έτσι κι αλλιώς απειλείσαι, αν έτσι κι αλλιώς θα στα πάρουν αν τους λείπουν, έχεις το κύριο κίνητρο να  φοροδιαφύγεις.  
Το σύνολο των πολιτών  είναι παράνομο ή ημιπαράνομο, είτε το γνωρίζει είτε όχι. Του το λένε σε κάθε περίπτωση κατάμουτρα εν είδει απειλής και το επικυρώνουν στα μάτια των δανειστών οι ίδιοι οι τρελοί κυβερνώντες. Ο μηχανισμός είσπραξης των κρατικών εσόδων μετατρέπεται σε φορολογική τρομοκρατία, η οποία μη διαχωρίζοντας ξεκάθαρα και με σαφήνεια τη νομιμότητα από την παρανομία, προστατεύει πίσω από τα γυναικόπαιδα τους πραγματικούς εγκληματίες.   
Στην ίδια περίοδο η ανεργία αυξήθηκε επίσημα κοντά στα δύο εκατομμύρια άτομα (27,6%) σε ένα συνολικό εργατικό δυναμικό 6 με 6,5 εκατομμυρίων ατόμων περίπου που δυνητικά θα μπορούσε να εργάζεται. Πιθανότατα είναι παραπάνω,  καθώς η γραφειοκρατία και οι περίπλοκες ρυθμίσεις αλλά και η έλλειψη κινήτρων δεν επιτρέπει να καταγραφούν ως άτομα που αναζητούν εργασία σε μεγάλο μέρος των μόνιμα εγκατεστημένων μεταναστών, των γυναικών και των νέων (μέσω της υποχρεωτικής θητείας). Την ίδια στιγμή στην Πορτογαλία, που ακολουθεί παρόμοιο πρόγραμμα από το 2011, η ανεργία για πρώτη φορά εμφανίζει τάσεις μείωσης από το 17 στο 16,4%.
Παραδόξως οι τιμές σημείωσαν μια δυσανάλογα μικρή και ασύμμετρη  υποχώρηση. Οι τιμές των ενοικίων μειώθηκαν αρκετά μεταξύ 12 και 20%, με περιορισμένη επίπτωση όμως  σε μια χώρα με υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης.  Στην πραγματικότητα, οι χαμηλότερες τιμές μαζί με τον κίνδυνο ανείσπρακτων ενοικίων και το κόστος και την αδυναμία επιβολής των δικαστικών αποφάσεων έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες κενά ακίνητα.  Η μείωση αυτή μεγαλύτερη επίπτωση είχε στην αγοραία  αξία των ακινήτων παρά στην τσέπη των νοικοκυριών.   
Αντίθετα, η φορολόγηση των ακινήτων (αλλά και η γενικότερη φορολόγηση της οικονομίας μέσω των ακινήτων) αυξήθηκε δραματικά. Δεκάδες «αντικειμενικοί» φόροι, τέλη και εισφορές εκκινούν από τις «αντικειμενικές» αξίες των ακινήτων. Θυμάται όμως κανείς την υπόσχεση (που παρουσιάστηκε ως απειλή) ότι οι αντικειμενικές τιμές θα αντιστοιχιστούν σε αυτές τις αγοράς  (παρότι το λογικό θα ήταν να βρίσκονται σε μια απόσταση ασφαλείας 10-20% χαμηλότερα για να αποφεύγονται στρεβλές καταστάσεις που η αντικειμενική είναι υψηλότερη από την τιμή αγοράς);  Προφανώς η Κυβέρνηση και η Τρόικα το «ξέχασαν». Καθώς πλέον σε πλείστες περιπτώσεις η αντιστοίχιση αυτή θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση των αντικειμενικών αξιών, η οποία θα φέρει με τη σειρά της μείωση των φόρων που πηγάζουν από την τιμή ζώνης των ακινήτων.  
Φυσικά, οι συναλλαγές στην κτηματαγορά έχουν πρακτικά μηδενιστεί με αντικειμενικές πάνω από τις τιμές αγοράς συναρτημένες με ένα άμεσο και έμμεσο φορολογικό βάρος, που είχε λάβει υπόψη τιμές υψηλότερες των αντικειμενικών κατά πολύ. Οι αξίες πιέζονται έτσι περαιτέρω μεγαλώνοντας περισσότερο το άνοιγμα ανάμεσα σε αντικειμενικές και συναρτημένους φόρους και αξία του περιουσιακού στοιχείου,  σε έναν φαύλο κύκλο απαξίωσης και αποεπένδυσης. Πρακτικά κανείς δεν αγοράζει στην Ελλάδα πλέον. Οπότε τα ακίνητα παραμένουν μόνο ως όμηρος του κράτους που χρησιμοποιείται για να εκβιάσει αποτελεσματικότερα,  ώστε να βάλει βαθύτερα χέρι στις αποταμιεύσεις των πολιτών. Εξ ου και η ιδιαίτερη σημασία της δυνατότητας κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας. Κανένας δεν έχει τι να την κάνει αυτή τη στιγμή και να την κατασχέσει. Η απειλή είναι σαφής: τράβα βρες λεφτά, ρευστό και φέρτα.  Απ' όπου και με όποιον τρόπο νομίζεις, Η απειλή του νταβατζή, του εκβιαστή ή του dealer.
Οι τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης παρέμειναν σχεδόν σταθερές ή μειώθηκαν ελάχιστα, όπως και οι τιμές στην εστίαση και την ψυχαγωγία.  Προφανώς η μείωση του μισθολογικού κόστους απορροφήθηκε κατά κύριο λόγο από την άνοδο στοιχείων πρωτογενούς κόστους για τις επιχειρήσεις (κυρίως φόρων). H μείωση του κύκλου εργασιών σε σχέση με τις ανελαστικές πάγιες δαπάνες που περιόρισε τις οικονομίες κλίμακας, η αύξηση του χρηματοοικονομικού κόστους (αδυναμία τραπεζικού δανεισμού, ακόμα και έκδοσης εγγυητικών για τη στήριξη της υγιούς επιχειρηματικής λειτουργίας), το κόστος της ανασφάλειας  για το άμεσο μέλλον, αλλά σε έναν βαθμό και η ολιγοπωλιακή οργάνωση της αγοράς (λόγω της αδύναμης κρατικής παρέμβασης στην προώθηση του ανταγωνισμού) δεν επέτρεψαν την μείωση των τιμών.
Αυτό συνιστά θεμελιώδη αποτυχία. Χωρίς βιώσιμη και μόνιμη μείωση των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών δεν γίνεται να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή να κατορθώσει να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που κάποιος κάπου στον κόσμο είναι διατεθειμένος να  αγοράσει στην τιμή και ποιότητα στην οποία προσφέρονται.
Ο άλλος συντελεστής της ανταγωνιστικότητας, η ποιότητα,  δεν μεταβλήθηκε ουσιαστικά εκτός από εξαιρέσεις, καθώς η μεταβολή του προϋποθέτει δημόσια και ιδιωτική επένδυση και μάλιστα στοχευμένη κατάλληλα, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η έρευνα, η Παιδεία, οι υποδομές και τα δίκτυα, το περιβάλλον, η πληροφόρηση των παραγωγών, τα συστήματα ελέγχου και επιβράβευσης της ποιότητας κλπ. Απαιτείται επίσης να προωθηθούν δομικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά, οι οποίες να απελευθερώνουν και  επιβραβεύουν την άνοδο της ποιότητας και την έξυπνη επένδυση.

Jheronimus Bosch 011Αποεπένδυση
Σε όλους αυτούς τους τομείς έλαβε χώρα επιταχυνόμενη αποεπένδυση και από το κράτος και από τις επιχειρήσεις. Σε 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ ανήλθε η αποεπένδυση το 2011 μόνο στον ιδιωτικό τομέα.  Δεν υπολογίζεται η ελλειμματική επένδυση στην ανανέωση παγίων που απαξιώνονται των επιχειρήσεων και του κράτους.
Η κρισιμότερη διαδικασία αποεπένδυσης  συντελείται όμως στον σημαντικότερο αναπτυξιακό πόρο, το ανθρώπινο κεφάλαιο.
Οι παραγωγικότεροι κάτοικοι (επιστήμονες, νέοι, στελέχη)  εγκαταλείπουν τη χώρα σταδιακά, καθώς βρίσκονται μπροστά σε ένα προσωπικό αδιέξοδο. Η δημιουργικότητά τους, η όρεξη για δουλειά και οι γνώσεις τους (που αποτελούν επένδυση της χώρας) δεν βρίσκουν παραγωγική διέξοδο. Και εάν κάπου, μετά από δυσανάλογα πολλή δουλειά, βρει τρόπο να παράγει πλούτο, δεν επιβραβεύεται ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά. Το κράτος κατάσχει πρακτικά το αποτέλεσμα των κόπων τους, θεωρώντας ότι δικαιούται να τους αφαιρεί συνολικά παραπάνω από το 60-70% μέσω του φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος, χωρίς να επιστρέφει πρακτικά τίποτα. ούτε σε αυτούς που έχουν πράγματι ανάγκη. 
Στη φυγή τις ομάδες αυτές ακολουθεί και μεγάλο μέρος των λιγότερο καταρτισμένων αλλά παραγωγικών ανθρώπων και των μεταναστών, μειώνοντας την παραγωγική βάση της χώρας.
Με δυο λόγια, η χώρα γερνάει και ερημώνει με ταχείς ρυθμούς. Απομένουν λιγότεροι, λιγότερο παραγωγικοί για να αντιμετωπίσουν ένα δυσκολότερο περιβάλλον.
Παρά ταύτα, οι τιμές βασικών υπηρεσιών παραγόμενων από κρατικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις ανέβηκαν σημαντικά, όπως στις αστικές μεταφορές (25% προβλέπεται να αυξηθεί σύντομα επιπροσθέτως των αυξήσεων που ήδη έχουν γίνει), ενέργεια (ΔΕΗ 15-20% πρόσφατα), καύσιμα, ύδρευση κλπ.
Το ίδιο συνέβη και στο κόστος χρήσης από τους πολίτες του συστήματος Υγείας ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες στους τομείς αυτούς δεν βελτιώθηκαν αλλά χειροτέρεψαν, καθώς ελάχιστες επενδύσεις πραγματοποιήθηκαν όπως και καμία αλλαγή δεν έγινε προς τη βελτίωση της παραγωγικότητας του συστήματος με αλλαγή της διαδικασίας και δομής παραγωγής. Στην πραγματικότητα, σημειώθηκε αποεπένδυση και σε αυτούς τους τομείς όπως και σε όλη την οικονομία, η οποία συνεχίζεται με ρυθμούς επιταχυνόμενους, ενώ η στρεβλή μονοπωλιακή  / ολιγοπωλιακή δομή των αγορών αυτών διατηρήθηκε.
Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων περικόπηκε δραματικά και στην ουσία  βρίσκεται κάτω από το ύψος που απαιτείται για την αναπλήρωση των αποσβεσθέντων παγίων (δηλαδή την απαξίωση παλαιότερων υποδομών της χώρας), ενώ οι πολίτες καλούνται να συμμετάσχουν στις δημόσιες επενδύσεις στους δρόμους και στα δίκτυα όχι μόνο μέσα από τους φόρους τους, αλλά και με την άμεση πληρωμή υπέρογκων τελών διοδίων σε συμπράξεις των εθνικών εργολάβων. Το αποτέλεσμα είναι οι δρόμοι να αδειάσουν, οι υποδομές να υποχρησιμοποιούνται και το ίδιο το δημόσιο να χάνει έσοδα από την κίνηση των οχημάτων στους ελληνικούς δρόμους. Ταυτόχρονα αυξήθηκε (αποτρεπτικά σε αρκετές περιπτώσεις)  το παράπλευρο  κόστους λειτουργίας κάθε υφιστάμενης ή νέας επένδυσης (τουρισμός, βιομηχανία, γεωργία, εμπόριο, real estate) που συναρτάται με την ύπαρξη φθηνών και αξιόπιστων δικτύων.    
Όσο για τις ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα, αυτές αποτελούν πλέον το συντομότερο ανέκδοτο σε συνθήκες γενικευμένης φορολογικής και χρηματοπιστωτικής  ανασφάλειας, αδυναμίας επίλυσης διαφορών και ανασφάλειας δικαίου, νομισματικής ανασφάλειας και κατάρρευσης της εμπιστοσύνης.
  
Οι τράπεζες 
Το αυξημένο φορολογικό βάρος σε συνδυασμό με τη δραματική μείωση των εισοδημάτων οδήγησε  τα νοικοκυριά σε σημαντικές περικοπές, οι οποίες όμως δεν αρκούν για την διαβίωση τους. Οπότε καταναλώνουν πλέον από τις αποταμιεύσεις προγενέστερων χρόνων στερώντας επιπλέον ρευστότητα από την οικονομία.
Στην πραγματικότητα, αυτός φαίνεται να είναι και ο κύριος και μόνος στόχος του οικονομικού επιτελείου της Κυβέρνησης, ο οποίος δεν φαίνεται να δυσαρεστεί ιδιαίτερα την τρόικα, καθώς δεν βλέπουν άλλον τρόπο να πάρουν μέρος των χρημάτων τους πίσω: να κατορθώσει να απορροφήσει και τις αποταμιεύσεις, την τελευταία ικμάδα πλούτου των Ελλήνων. Η αύξηση όλων των φόρων, με έμφαση στην επιβολή κεφαλικών φόρων ανεξάρτητων από το πραγματικό εισόδημα, υπηρετεί αυτή την επιδίωξη.
Ταυτόχρονα οι αδέξιοι χειρισμοί στο τραπεζικό σύστημα έχουν πρακτικά εξαφανίσει τη ρευστότητα. Στην Ελλάδα το πρόβλημα των τραπεζών δημιουργήθηκε από το κράτος και όχι το αντίστροφο.
Οι έμμεσα και άμεσα ελεγχόμενες από το κράτος διοικήσεις υποχρεώθηκαν από τον βασικό μέτοχο μέσω συγκεκριμένων μοχλών πίεσης να αγοράσουν με τα χρήματα των πελατών τους κακής ποιότητας χρηματοοικοικονομικά στοιχεία του ίδιου του βασικού μετόχου (ομόλογα ελληνικού δημοσίου) σε τεράστιες ποσότητες. Πώς λέγεται αυτό γνωρίζετε; Οι υπαίτιοι κυκλοφορούν πάντως ακόμη ελεύθεροι.
Αυτό συνέβη σε μορφή παροξυσμού στην περίοδο Καραμανλή-Αλογοσκούφη, όταν ήδη είχαν διαπιστώσει ότι οι αγορές δεν τους δάνειζαν πλέον. Την επιλογή αυτή επέβαλαν και στις ιδιωτικές τράπεζες μέσω της εκβιαστικής απειλής χρήσης των γνωστών αδιαφανών κρατικών μηχανισμών που στρεβλώνουν τις αγορές.
Εν συνεχεία οι τράπεζες υπέστησαν την απώλεια εμπιστοσύνης από την αποτυχία του κράτους να βάλει τάξη στα οικονομικά του και την νομισματική και δημοσιονομική ανασφάλεια, που οδήγησε στη μαζική απώλεια πελατών και καταθέσεων προς ασφαλέστερους προορισμούς.
Και τέλος ήρθε το τρίτο κύμα, της αύξησης των επισφαλειών στο ενεργητικό τους, λόγω της κατάρρευσης της πραγματικής οικονομίας, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, ενώ τα στοιχεία που εγγυούνταν τα δάνεια αυτά έχουν πλήρως απαξιωθεί. Οι ελληνικές τράπεζες επέζησαν (όσο επέζησαν) και άντεξαν (όσο άντεξαν) κυρίως χάρη στις υγιείς επενδύσεις τους στο εξωτερικό, στα Βαλκάνια, την Τουρκία και τη Μέση Ανατολή, τις οποίες πλέον αναγκάζονται να αποχωριστούν συρρικνούμενες μαζί με την Ελληνική επιρροή.
Ακόμη και σήμερα, μετά την καταστροφή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, με τιμές μετοχών που αγγίζουν το απόλυτο μηδέν, το ελληνικό κράτος κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή της λογικής. Σε συνθήκες πλήρους έλλειψης ρευστότητας και κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος καταργεί το απόρρητο των καταθέσεων, περιορίζει κάθε προστασία στον καταθέτη με τη δικαιολογία ότι θέλει να τεθεί στην κεφαλή της παγκόσμιας προσπάθειας για το μαύρο χρήμα. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια και σημαντική, αλλά για χώρες όπως η Ελβετία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ (ούτε καν για την Αγγλία που ζει από το χρηματοπιστωτικό της σύστημα). Σε κάθε περίπτωση, δείχνει άτοπη για μια χώρα που το τραπεζικό της σύστημα δεν έχει μία, δεν μπορεί να δανείσει μία και οι ξένες επιχειρήσεις δεν δέχονται πλέον καν τις εγγυητικές του επιστολές.
Ταυτόχρονα η ελληνική πολιτική τάξη πιέζει για τη συγχώνευση των φαλιρισμένων μεταξύ τους, μήπως και συνεχίσει να τις ελέγχει και επηρεάζει κάπως,  ώστε να δανείζουν με χρήματα των καταθετών (που δεν υπάρχουν πια) το δικό τους σύστημα: από τα κόμματα ως τους φίλους επιχειρηματίες, επιχειρήσεις του Δημοσίου και ΝΠΙΔ που δεν θα δάνειζε κανείς με κριτήρια τραπεζικά.
Το πρόβλημα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος είναι θεμελιωδώς πρόβλημα εμπιστοσύνης. Κανείς δεν θα βάλει τις αποταμιεύσεις του δια της βίας σε έναν οργανισμό όπου φοβάται ότι μπορεί να τις χάσει ανά πάσα στιγμή. Εάν έχει κάποια χρήματα, θα τα κρατήσει στο «στρώμα»,  εάν δεν έχει τη δυνατότητα να τα τοποθετήσει σε κάποιο πιο αξιόπιστο ίδρυμα κάπου στον κόσμο.
Αυτό όμως επιχειρεί το ελληνικό κράτος με βέβαιη προφανώς αποτυχία. Στις παρούσες συνθήκες η εμπιστοσύνη, και κατά συνέπεια η ρευστότητα, μπορεί να αποκατασταθεί σταδιακά μόνο με την άμεση συγχώνευση των τραπεζικών ιδρυμάτων που λειτουργούν στην Ελλάδα με μεγάλους διεθνείς ομίλους και την πλήρη κατοχύρωση της ανεξαρτησίας των τραπεζικών ιδρυμάτων από το ελληνικό δημόσιο, καθώς και τη μέγιστη δυνατή προστασία των καταθετών.
Το υπόλοιπο και σπουδαίο, οι ελληνικές τράπεζες που κυριαρχούσαν στα Βαλκάνια, χάθηκε οριστικά.
Εν κατακλείδι, πορευτήκαμε για τρία χρόνια ενάντια σε κάθε λογική, με τρόπο που κάθε σοβαρός οικονομολόγος καταλαβαίνει ότι πάσχει θεμελιωδώς. Η πίεση που ασκείται σε στελέχη οργανισμών όπως το ΔΝΤ τα οποία έχουν υψηλό επίπεδο τεχνοκρατικής επάρκειας, από το οποίο εξαρτάται η αξιοπιστία των προγραμμάτων του και συνεπώς η δυνατότητα των κρατών που υπάγονται σε αυτά να επιστρέψουν τις αγορές όταν βάζει το ΔΝΤ την υπογραφή του, είναι τεράστια προκειμένου να μη μιλήσουν για λίγο ακόμη και να αποδεχτούν την προφανή ελληνική παράνοια. Οι διαφοροποιήσεις που εμφανίζονται για πρώτη φορά σε αυτή την έκταση στον οργανισμό έχουν αναμφίβολα βάση.
Η απόφαση διάσωσης της Ελλάδας από μια ανεξέλεγκτη καταστροφή  μέχρι τώρα υπήρξε μια πολιτική απόφαση της Ευρώπης. Τόσο για την προστασία της δικής της προοπτικής ως χρηματοοικονομικής και πολιτικής ενότητας, και επομένως της επιβίωσης των λαών της σε συνθήκες παγκόσμιου ανταγωνισμού, αγοράζοντας χρόνο ώστε να οργανωθούν οι αντίστοιχοι μηχανισμοί, όσο και για έναν άλλο λόγο, πιθανόν ουσιαστικότερο, γιατί βρίσκεται στο επίπεδο του συμβολικού, δηλαδή εντέλει του ιστορικού.
Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν τι συνεπάγεται η ανεξέλεγκτη κατάρρευση μιας οικονομίας τόσο βαθιά ενσωματωμένης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Το 70% των τροφίμων αλλά και πολύ μεγάλο ποσοστό των πρώτων υλών (καύσιμα, μέταλλα κλπ) και συντελεστών παραγωγής (μηχανολογικός εξοπλισμός από μηχανήματα, ως κινητά τηλέφωνα και οχήματα) εισάγεται  στη χώρα. Με αυτά παράγει τα προϊόντα και υπηρεσίες που εξάγει για να αγοράσει τους συντελεστές παραγωγής που χρειάζεται.
Αυτό σημαίνει ότι έλλειψη σκληρού νομίσματος για την αγορά των αναγκαίων για να συνεχίσει η παραγωγή θα οδηγήσει σε μια γενικευμένη απορρύθμιση και κατάρρευση του παραγωγικού συστήματος και συνεπώς σε κοινωνική κατάρρευση. Η επιστροφή σε μια κλειστή προστατευόμενη οικονομία πολύ χαμηλότερης παραγωγικότητας  είναι μια οπισθοδρόμηση η οποία δεν έχει επιχειρηθεί από κανέναν σε αυτή την έκταση, παρά μόνο σε συνθήκες πολέμου ή εμφυλίων που έχουν οδηγήσει χώρες σε διάλυση, πληθυσμούς σε εξαφάνιση και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε μια ασταθή και κομβική περιοχή, με πρόσφατα θαμμένους τους διαλυτικούς δαίμονες της ιστορίας,  το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε τραγικό μειονέκτημα.  
Ο εμφύλιος της Συρίας μπορεί να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι πολέμου μπροστά στον εμφύλιο και τη διάλυση της Ελλάδας. Και η εικόνα αυτή, έστω και εάν η χώρα μονωθεί από ένα οικονομικό και φυσικό τείχος προστασίας και απομόνωσης,  θα στοιχειώνει την πολιτική ελίτ της Ευρώπης για δεκαετίες, εάν την επιτρέψει από μικροψυχία και ανεπάρκεια.
Παρά τα σημάδια επίπλαστης ευφορίας, για όσους ξέρουν να διαβάζουν τους αριθμούς,  είναι φανερό ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει. Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, ο οποίος διατηρεί κατά το δυνατόν ανέπαφη την εξουσία των υφιστάμενων παρασιτικών ελίτ της χώρας, είναι η περαιτέρω μείωση των καθαρών απολαβών του ανθρώπινου πόρου και η σταδιακή δημιουργία μιας οικονομίας πολύ χαμηλού εργατικού κόστους, ίσως και κάτω από αυτό των γειτονικών χωρών. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να αντέξει ειρηνικά παραπέρα τον ξεπεσμό;  Μάλλον όχι.
Για τρία χρόνια τώρα το ελληνικό πολιτικό σύστημα με τη θεατρική μαεστρία αλλεπάλληλων εκβιασμών και ψυχοδραμάτων, αβαντάροντας και αναδεικνύοντας θεσμικά τις πιο ακραίες απειλές ως αντιπολίτευση,κάθε φορά προς το χειρότερο (το ζευγάρι κ.κ. Παπανδρέου - αντιμνημονιακού Σαμαρά, αναπαρήχθη ως το ζεύγος των κ.κ. Σαμαρά - αντιμνημονιακού και αντι-ευρωπαίου Τσίπρα), σέρνει εκβιάζοντας τη χώρα και τους εταίρους χρηματοδότες σε ένα μονοπάτι, στο τέλος του οποίου δεν μπορεί να φτάσουν ούτε οι ίδιοι ούτε η χώρα. Για μια δόση ακόμη, για μια μέρα ακόμη, για έναν μήνα υπουργείου ακόμη, για ένα υπουργείο που θάρθει σε λίγο. Επί τρία χρόνια τελειώνουμε, μας βγαίνει η ψυχή, κάθε μέρα πολλές φορές.
Δεν χρειάζεται να είναι ειδικός για να συμπεράνει κανείς ότι η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ στον ίδιο θολό δρόμο. Η κατάσταση ως έχει δεν είναι βιώσιμη. Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ούτε και οι άνθρωποι. 
Στη πραγματικότητα υπάρχουν τρεις δρόμοι:
-          Η παθητική αποδοχή της καθολικής φτωχοποίησης και ερήμωσης της γωνιάς αυτής της Βαλκανικής χερσονήσου στην οποία έτυχε να ζούμε,
-          Η κατάρρευση των δύο αιώνων ονείρου της νέας ελληνικής πολιτείας σε έναν καταιγισμό από αίμα και πόνο, σαν αυτούς που η γωνιά αυτή ξέρει να γεννάει,
-          Η  απελευθέρωση της δημιουργικότητας του ελληνισμού των ανοιχτών οριζόντων,  του εμπορίου, των επιχειρήσεων, της επιστήμης, του πολιτισμού, ώστε να εκμεταλλευθεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας:  τη γεωγραφική της θέση και την ομορφιά της, την ικανότητα των κατοίκων της να χτίζουν δρόμους και γέφυρες ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ανατολή,  αλλά και το μοναδικό φαντασιακό της πλεονέκτημα να βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης και του σύγχρονου Κόσμου. 
Η τελευταία επιλογή προϋποθέτει προοπτική και σχέδιο, προϋποθέτει κουράγιο και θέληση για αλλαγή, αλλά κυρίως προϋποθέτει την ανάδειξη μιας πολιτικής τάξης που αγαπάει τον τόπο και τους ανθρώπους του και μπορεί να τους καταλάβει. 
Μπορούμε όμως να τελειώσουμε με μια πολιτική τάξη που εμφανώς ούτε αγαπά ούτε κατανοεί μια χώρα, την πραγματική ζωή της οποίας ελάχιστα έχει ζήσει; Ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει σε σχολεία ειδικών προδιαγραφών, έχουν σπουδάσει κατά παραγγελία των σογιών σε πανεπιστήμια του εξωτερικού χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, μεγάλωσαν και ζουν απομονωμένοι  σε ένα προστατευτικό κουκούλι γεωγραφικό και κοινωνικό, οικογενειακό και κομματικό,  μέσα στο οποίο ανέπτυξαν στον νου τους μια αλλοπρόσαλλη αυτοαναφορική πραγματικότητα, σαν αυτή των τρελών του πλοίου; Μπορούμε να τελειώνουμε με αυτούς πριν τελειώσουν αυτοί με  εμάς, που στα μάτια των σαλεμένων είμαστε το έρμα και το φορτίο του καραβιού τους; Το αξίζουμε άραγε;
Το πλοίο των τρελών ξάρμενο μπάζει πια νερά από παντού κι αυτοί αλλοπαρμένοι από τη δύναμη των στοιχείων της φύσης που μαίνονται γύρω τους, τα θεόρατα κύματα που κάνουν να αναπηδά το καρυδότσουφλο τους, άλλοι αρπάζονται από τα ξέδετα ξάρτια όσο μπορούν ουρλιάζοντας ακατάληπτα πράγματα, προτρέποντας κι απειλώντας ότι θα  πηδήξουν από το καράβι απ΄ το οποίο κρατιούνται στη μανιασμένη θάλασσα,  άλλοι βρίζονται αναμεταξύ τους χειρονομώντας με καμώματα και γκριμάτσες για το χαλασμένο φαγητό του προηγούμενου μήνα ή γιατί ο διπλανός τρελός κατέλαβε μια γωνιά από το αμπάρι, άλλοι χαζεύουν τον γελωτοποιό που χοροπηδάει έξαλλος ανάμεσα στο νερό που πέφτει από παντού, άλλοι, δαιμονισμένοι, καταριούνται τους δαίμονες για τη συμφορά τους και ζητούν αφορισμούς και πυρές  κι άλλοι ,οι πιο διορατικοί τρελοί, έχουν ήδη καβατζώσει μάταια τα σωσίβια και τις βάρκες.
Καμιά απάντηση τελικά δεν είναι  δεδομένη στην ιστορία. Ούτε αν η λογική θα βρει δρόμο απέναντι στην τρέλα. 
Μία όμως απάντηση από αυτές  θα δοθεί υποχρεωτικά.  Ποια θα είναι θα εξαρτηθεί και  από τα γυρίσματα του καιρού.  Αλλά κυρίως θα εξαρτηθεί από τις πράξεις ή τις παραλείψεις κάθε ενός από εμάς. Από τη δική μας τρέλα.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 



Εικόνες: α. Το πλοίο των τρελών, β. Το πλοίο των τρελών Hieronymus Bosch (1490-1500)  

Πρώτη δημοσίευση: http://marketnews.gr/article/12203/to_ploio_twn_trelwn