Friday, February 28, 2014

Ενώ εμείς...


Share/Bookmark

Ενώ εμείς ασχολούμαστε με τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και τους Τσίπρες, όσο μετράμε και ξαναμετράμε και μετράμε και πάλι και δεν μας βγαίνουν τα νούμερα, όπου κι όπως να τα μετρήσουμε, αυτά που μας λείπουν κι όσα μας περισσεύουν, τα ελλείμματα, τους ανέργους, τους 58, τους 300, τους 42, τους 101, τις σταγόνες, τις ψήφους, τα αργύρια, τις μίζες, τα μπικικίνια, τα εκατομμύρια, την τηλεθέαση, τις δημοσκοπήσεις, τους σταυρούς… τα μεγάλα και σπουδαία νούμερα περνούν στα ψιλά των ειδήσεων και, κυρίως, της συνείδησής μας.

Καθώς η ανθρωπιστική κρίση βαθαίνει στη Συρία και φεύγει από κάθε έλεγχο, μια και το καθεστώς φαίνεται αποφασισμένο να πολεμήσει ως το τέλος (κάτι θυμίζει αυτό), πριν λίγες ημέρες το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε αυστηρό ψήφισμα που απευθύνεται στα αντιμαχόμενα μέρη, με το οποίο διατάσσει την άρση όλων των εμποδίων για τη διάθεση της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Μισό εκατομμύριο πρόσφυγες στην Ιορδανία, 600 χιλιάδες στην Τουρκία, ένα εκατομμύριο στον Λίβανο, 223 χιλιάδες στο Ιράκ, 134 χιλιάδες στην Αίγυπτο και 6,5 εκατομμύρια εσωτερικοί πρόσφυγες, σε ένα έθνος 22 εκατομμυρίων ανθρώπων. 100 χιλιάδες νεκροί ήδη και εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες, αγνοούμενοι, βασανιστήρια και απόλυτη βία, εκβιασμοί, βόμβες από αεροπλάνα στις πόλεις, το διεφθαρμένο ολοκληρωτικό καθεστώς προσέφυγε και στα χημικά.

Μετά τις βόμβες, τα χημικά, τα βασανιστήρια, τους εκβιασμούς τις απαγωγές, ο λιμός είναι το νέο πολεμικό όπλο του καθεστώτος.

Η αντίδραση του βασικού συμμάχου τους καθεστώτος, της Ρωσίας, με την απειλή χρήσης βέτο, απέτρεψε κάθε αναφορά σε κυρώσεις σε περίπτωση μη εφαρμογής της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το παλιό καλό σκληρό παιχνίδι.

Στη χώρα αυτή με το αρχαίο ελληνικό όνομα και την τεράστια ιστορία ζει ένας από τους πλέον ευγενικούς λαούς του κόσμου. Μαζί με μια πολύ κοντινή μου φίλη και συνυποψήφια στις προηγούμενες εκλογές, η οποία για προσωπικούς λόγους γνώριζε καλά τη Συρία ήδη, βρέθηκα εκεί το 2009, τα Χριστούγεννα, όχι πολύ πριν την έναρξη του πολέμου.

Χάθηκα στα σοκάκια της αρχαιότερης διαρκώς κατοικούμενης πόλης του κόσμου, της Δαμασκού, από την straight street, που μόνο ίσια δεν είναι, όπως λέει και ο Ματθαίος ο Ευαγγελιστής στο μόνο ψήγμα χιούμορ που εντοπίζει κανείς στις Γραφές, στα αστικά σπίτια, το ασύλληπτης ομορφιάς τζαμί των Ομεϊαδών και τα άλλα μνημεία των εκλεπτυσμένων και κοσμοπολιτών αυτών Αράβων της τέχνης και της επιστήμης πριν τους σαρώσουν οι Αββασίδες, το Ελληνιστικό θέατρο της ηφαιστειακής Μπάσρα, τις πράσινες μεσογειακές ακτές του εμπορίου, του σταριού και των αμπελιών, το σχεδόν ανέγγιχτο Κρακ των Φράγκων Ιπποτών, αλλά και καταμεσής της ερήμου, στην όαση της Παλμύρας, το μεγάλο
κέντρο εμπορίου, τον απίστευτο τόπο που άνθησε ένας μοναδικός εκλεπτυσμένος πολιτισμός, ως κι αμέτρητα χιλιόμετρα οδηγώντας μόνος στην έρημο, μέχρι τις ακτές του Ευφράτη, το τεράστιο ποτάμι ζωής στη μέση της ερήμου, όπου γεννήθηκε ο άνθρωπος και ο πολιτισμός όπως τον ξέρουμε, ίσαμε την ακραία αποικία του Ελληνισμού, τη Δούρα Ευρωπό, στα σύνορα με το Ιράκ, ένα από τα απτά παραδείγματα μίξης του ελληνικού πολιτισμού με αυτούς της Ασίας. Μια χώρα που είναι διάσπαρτη από μνημεία της ανθρωπότητας, της κοινής μνήμης της Δύσης και του κόσμου. Που στις όχθες του Ευφράτη είδε την απαρχή των μεγάλων πολιτισμών της ανθρωπότητας.

Γνώρισα φίλους και φίλες Σύριους, οικογένειες που φάγαμε και ήπιαμε μαζί, που γελάσαμε, κουβεντιάσαμε για τα προβλήματά μας, γελάσαμε με τις χώρες μας, μοιραστήκαμε τις ελπίδες και τις σκέψεις μας, τις μικροεπιχειρήσεις και τα σχέδια, νέα παιδιά και μεγαλύτερους, αστούς και καμηλιέρηδες, ένα ανακάτεμα αιώνων με ρίζες ελληνικές, ρωμαϊκές, φοινικικές, αραβικές, με αίμα σταυροφόρων που ρίζωσαν εκεί, τόσο οικείους, φυσιογνωμίες δικές μας ελληνικές, ιταλικές, καταλάνικες, ή ακόμη γαλλικές, ιρλανδικές, κέλτες κοκκινοτρίχηδες στην έρημο στο καφέ Bagdad, στα ταξί, στα χαμάμ, που ήταν πάντα έτοιμοι να προσφέρουν με περισσή ευγένεια, όταν είσαι μόνος να κεράσουν έναν καφέ, να μοιραστούν ένα φρούτο ή το τσιγάρο τους, να βοηθήσουν, να ανοίξουν κουβέντα, με μια λαχτάρα για ζωή, για ελευθερία. Νέα παιδιά, μεγαλύτεροι, κοντινοί όλοι, μια μεσαία τάξη υπό εκκόλαψη, που θύμιζε κάτι από την Ελλάδα την εποχή του '70, κάτω από ένα καθεστώς απίστευτα πιο βίαιο και ολοκληρωτικό.

Πολλοί από αυτούς έχουν υποφέρει, έχουν χάσει ανθρώπους δικούς τους, έχουν ζήσει ανθρώπινα δράματα, έχουν ξεριζωθεί, δεν ζουν πια.

Τώρα η χώρα πνίγεται στο αίμα, τον πόνο και πλέον την πείνα.

Σαν ν’ ακούω ήδη τις σκέψεις ορισμένων (σαν κάποτε άλλοτε μερικών μικρόψυχων ελλαδιτών, που υποδέχονταν αυτούς από τη Μικρασία): "ααα, τώρα θάρθουν και σε μας οι πρόσφυγες; πώς θα το αποφύγουμε; τι θα κάνουμε;"

Όταν όμως αγνοούμε τα σημάδια γύρω μας, τότε τα γεγονότα έχουν την κακή συνήθεια να έρχονται να μας συναντήσουν εμάς τους ίδιους αναπόφευκτα και εκδικητικά. Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Και τότε μόνο μας γεννιέται η απορία, όπως μετά τις μεγάλες συμφορές, ατομικές ή συλλογικές. Κλονίζονται οι βεβαιότητές μας. Αλλά ακόμη και τότε, όταν πια μας επιβάλλεται να αντικριστούμε με την πραγματικότητα, ακόμη προσπαθούμε πολλές φορές να διαφύγουμε (αδυναμία του ανθρώπου κι αυτή) με φοβισμένες και κάπως υποκριτικές ερωτήσεις: γιατί να τύχει σ' εμένα αυτό; ποιος να το περίμενε; τι έκανα λάθος; πώς να ξεφύγω τώρα; ποιος φταίει; οι μεγάλες δυνάμεις; οι νεφελίμ; η μοίρα; ο Θεός; το κισμέτ;

Χωρίς να τολμούμε τη σκέψη πως αυτός που φταίει είναι πολύ κοντύτερα απ' ό,τι τολμούμε να φανταστούμε.

Ο φιλελευθερισμός, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, ο Θεός του καθενός για όσους αισθάνονται έτσι, ακόμη και η κοινή λογική του, εδώ κρίνεται: στην ανθρωπιστική βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε ενισχύοντας οικονομικά τις οργανώσεις παροχής βοήθειας που δρουν ήδη στην περιοχή, με χιλιάδες ανθρώπους, γιατρούς, επιστήμονες, κοινωνικούς λειτουργούς, προσωπικό υποστήριξης και διανομής βοήθειας, που με αυταπάρνηση δρουν στην εμπόλεμη περιοχή και ανάμεσα στους πρόσφυγες. Για να βγάλουν από την απόλυτη απελπισία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που μόλις πριν δυο χρόνια ανήκαν κι αυτοί σε μια μεσαία τάξη, ζούσαν μια κανονική ζωή, με όνειρα και απογοητεύσεις, σε μια πολιτισμένη χώρα, που ήταν πάνω-κάτω σαν κι εμάς. Θα μπορούσαν ίσως να είμαστε εμείς.

Για να ενισχύσουμε επίσης, όπως μπορούμε, την παγκόσμια πίεση για την ανάληψη πρωτοβουλιών για την άμεση αποκατάσταση της ειρήνης, για την ανάληψη δράσης της διεθνούς κοινότητας για την ελευθερία, την ειρήνη και την ανθρωπιά, στην υπέροχη και τόσο αφόρητα οικεία χώρα.

Μοιράζομαι τις εικόνες και τις μνήμες αυτές με την ελπίδα να κινητοποιήσουν όσους ανάμεσά μας αισθάνονται πως έχουν την υποχρέωση απέναντι στη συνείδησή τους αλλά και στο δικό τους μέλλον κάτι να κάνουν.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
 28 Φεβρουαρίου 2014





Στα παρακάτω link θα βρείτε σχετικές πληροφορίες













































Ο τζόγος


Share/Bookmark
Ποτέ δεν με έλκυε ο τζόγος. ‘Έχω παίξει κατά καιρούς στη ζωή μου από black jack ως πόκερ, κι από πόκα ως ρουλέτα και άλλα τυχερά παίγνια. Ακόμη και σε κουλοχέρηδες έχω δοκιμάσει. Έχω παίξει λίγο με φίλους στην Ελλάδα τις γιορτές σε σπίτια, στη Γαλλία, στην Ισπανία σε διάφορα μέρη της Ευρώπης μερικά δίφραγκα στους κουλοχέρηδες στα καφενεία, δοκίμασα από περιέργεια να μπω σε κανα δυο καζίνο, ακόμη και στη Μέκκα του τζόγου, στο Las Vegas. Όπου πιο ενδιαφέροντα μου φάνηκαν τα φώτα και η αισθητική. Αλλά και κάτι άλλο σημαντικό: οι παίχτες.

Όταν κέρδιζα δεν αρκούσε το γεγονός αυτό για να μου προσελκύσει το ενδιαφέρον για να συνεχίσω επί μακρόν. Σταδιακά εξατμιζόταν. Στο δίωρο περίπου το αργότερο έχανα κάθε ενδιαφέρον. Αρκετές φορές και νωρίτερα.

Κι όταν έχανα κι εξαντλούνταν το ποσό που είχα εξαρχής αποφασίσει ότι θα ξοδέψω για να διασκεδάσω το παιχνίδι, σταματούσα χαρούμενος κι ικανοποιημένος.

Ως υποψήφιος παίκτης λοιπόν είμαι ελαττωματικός: βαριέμαι γρήγορα και αποχωρώ όταν κερδίζω. Δεν πεισμώνω όταν χάνω. Δεν με συνεπαίρνει, δεν εθίζομαι.

Ίσως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος βασικός λόγος.

Γνωρίζω πως στον τζόγο το παιχνίδι γίνεται με βάση κάποιους σταθερούς κανόνες από πριν συμφωνημένους των οποίων η τήρηση είναι απαρέγκλιτη. Αυτοί εξασφαλίζουν την μεταφορά των ποσών ανάμεσα στους παίχτες και ένα καλό ποσοστό για την μάνα. Όταν παραβιάζονται από κάποιον βγαίνουν τα μαχαίρια, τα περίστροφα, τα πολυβόλα, τα πυρηνικά όπλα.

Βλέποντάς το μαθηματικά απλώς τα λεφτά αλλάζουν χέρια, με μια μικρή ή λίγο μεγαλύτερη πιθανότητα κέρδους της μάνας, του οργανωτή, του οικοδεσπότη. Οπότε στην πραγματικότητα ό,τι μπαίνει στο τραπέζι βγαίνει, πάντοτε μειωμένο κατά τι (πολύ ή λιγότερο). Αυτό που απομένει να μοιραστεί είναι πάντα κάπως πιο λίγο, είναι λειψό.

Το πρόβλημα με τον τζόγο είναι πως δεν παράγει λεφτά, προϊόντα, ιδέες, απλά ξαναμοιράζει τα υφιστάμενα. Όπως το χρηματιστήριο των βραχυπρόθεσμων τοποθετήσεων, τα κερδοσκοπικά hedge funds, ο πολιτικός τζόγος.

Παρά το ότι ο τζόγος δε με συνεπαίρνει προσωπικά, πέρασα μεγάλα χρονικά διαστήματα και συνδέθηκα και επαγγελματικά αλλά και προσωπικά στη ζωή μου με μεγάλους παίκτες. Κερδισμένους που κατάφεραν να κερδίσουν αφαιρώντας από άλλους ή και μερικούς που είδα να καταστρέφονται. Κάποιες φορές ήταν οι ίδιοι που πέτυχαν το ένα και κατέληξαν στο άλλο.

Δεν κρύβω ότι μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον να τους παρατηρώ. Οι gamblers, οι αληθινοί παίκτες, με έλκουν πολύ παραπάνω από το ίδιο το παιχνίδι. Παρότι η ίδια η πρακτική τους είναι αντιπαραγωγική και κατά κάποιο τρόπο μοιραία, είτε για τους ίδιους είτε για τους άλλους (ανεμομαζώματα – διαβολοσκορπίσματα), συνήθως είναι άνθρωποι μη προβλέψιμοι. Ένα απροσδόκητο στοιχείο τους είναι πως στην οίηση και στον οίστρο τους, στο πάθος του παίκτη, ανοίγουν μερικές φορές κάποια πεδία ελευθερίας γύρω τους, καθώς το χρήμα ή η εξουσία στα χέρια τους χάνουν την τελείως ορθολογική τους συμπεριφορά.

Έτσι, όσο εύκολα μπορούν να πεταχτούν και να σπαταληθούν, και κυρίως να καταστρέψουν, άλλο τόσο μικρά μέρη τους μπορεί να πάνε σε κάτι απρόβλεπτα σημαντικό, σε κάτι δημιουργικό και νέο, στο οποίο με ορθολογικό τρόπο σε ένα κάπως αυστηρό και πειθαρχημένο σύστημα δεν θα κατέληγαν ποτέ.

Ο τζόγος έτσι μπορεί και να δημιουργήσει και να ανατρέψει. Χωρίς αυτό όμως να αλλάζει το αποτέλεσμα της καθολικής επικράτησής του. Ότι στο σύνολο, κάνοντας ταμείο, με βεβαιότητα θα καταστρέψει.

Μπορεί όμως να προσφέρει στο σύστημα και το τυχαίο που χρειάζεται για να εξελιχθεί. Η ύπαρξη του τζόγου, όταν είναι περιθωριακή, είναι εκτονωτική εντάσεων. Είναι μέρος της δημιουργικής καταστροφής. Ανακατεύει μερικά χαρτιά, έστω και αν η μισή τράπουλα πέφτει κάτω.

Μπορεί να παράγει κάτι νέο πούρχεται από το περιθώριο. Προσελκύει τους τολμηρούς, αλλά τελικά κερδίζουν οι σοφοί. Αυτοί που ξέρουν πότε και πού να σταματήσουν και στη συνέχεια να επενδύσουν τα κερδισμένα στην πραγματική παραγωγή ή στην πραγματική πολιτική. Οι πιο εγκρατείς, οι συγκροτημένοι, όσοι έχουν άλλα κέντρα βαρύτητας εντός τους.

Όταν ο τζόγος όμως επεκτείνεται ευρύτερα, όταν παίρνει μια μορφή γενικευμένη, όταν γίνεται μια πρακτική καθολική, είτε στην προσωπική ζωή, είτε στην οικονομία, είτε στην πολιτική, τότε αφαιρεί από το συνολικό άθροισμα, δημιουργεί μια γενικευμένη αστάθεια, που οδηγεί στη μιζέρια.

Άπειρα είναι τα οικονομικά και ιστορικά παραδείγματα, όπου ο τζόγος και η ασύμμετρη φιλοδοξία που τον συνοδεύει αντικατέστησε τη σύνεση και την εγκράτεια. Και εξίσου μονότονα επαναλαμβανόμενα τα καταστροφικά τους αποτελέσματα.

Ο γενικευμένος τζόγος πλάθει μιαν άμετρη καθολική φιλοδοξία, η οποία περιέχει εξ ορισμού τη χασούρα, δηλαδή τη γενικευμένη ήττα, την καθολική ματαίωση.

Τότε η ένταση αυξάνει υπό την πίεση του διακυβεύματος, η μπαγαμποντιά και τα τρυκ των παιχτών είναι στην ημερήσια διάταξη, καθώς τα λεφτά που έχουν ποντάρει γίνονται πάρα πολλά (η ίδια τους η ζωή), η μάνα τρελαίνεται κι αλλάζει κάθε τόσο τους κανόνες. Το όλο σύστημα ρετάρει και τα δεινά ακολουθούν.

Από αυτή την άποψη, στην πολιτική ο καθολικός τζόγος είναι ίσως το τελικό στάδιο του λαϊκισμού. Εκείνο λίγο πριν το τέλος.

Πριν το αφεντικό φωνάξει από μακριά: τα βλέπω. Kαι φύγουν ορθοί μόνο όσοι επιζήσουν. Κι αυτοί ακόμη μαδημένοι.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννόπουλος


Thursday, February 27, 2014

Today, I’ll make you an offer you can’t refuse!


Share/Bookmark
Ας αλλάξουμε λίγο θέμα.

Είδα πρόσφατα για πολλοστή φορά μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών: Τον Νονό (The Godfather), του Francis Ford Coppola, με βάση το βιβλίο του Mario Puzo.


Πραγματεύεται τη σκληρή διαδικασία της αναπόφευκτης διαδοχής σε μια παλιά οικογένεια μαφιόζων, με τους δικούς της κώδικες τιμής, τις εσωτερικές πειθαρχίες, τον σεβασμό της εξουσίας αλλά και την αναζήτηση της ικανότητας και της πρόθεσης. Μέσα από άγρια αλλά και φυσικά μαθήματα που δίνει η ζωή στα τρία αρσενικά παιδιά του Δον Κορλεόνε, μέσα από μαφιόζικες περιπέτειες και δοκιμασίες, από ακραία αλλά και ελεγχόμενη βία, τελικά, όπως ήταν γραφτό, εκών άκων, τον Νονό (Μάρλον Μπράντο) διαδέχεται ο μικρότερος, ο καλύτερος, ο πιο μορφωμένος, ο Μάικλ, τον οποίο υποδύεται ο Αλ Πατσίνο. Ήταν αυτός ο οποίος περισσότερο μισούσε τη βία και ονειρευόταν μια κανονική και νόμιμη ζωή.

Σε αυτόν τον αντιστραμμένο κόσμο ο Κόπολα αφηγείται αριστοτεχνικά την αναπαραγωγή κάθε σοβαρού συστήματος εξουσίας. Αυτός ο κόσμος διαθέτει ένα δικό του σύστημα αξιών με βαθιές ρίζες, ένα τελετουργικό, έναν σεβασμό, μιαν αξιοπρέπεια.

Κι όσο την έβλεπα τόσο μελαγχολούσα.

Θυμήθηκα μια φράση που μούχε πει πριν χρόνια η Μιμίκα Κρανάκη στο Παρίσι.

"Ούτε μια μαφία της προκοπής δεν αξιωθήκαμε σε αυτή τη χώρα." 



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος







Παράξενο πράγμα κι αυτό!


Share/Bookmark
Όταν δεν διαθέτεις και δεν βλέπεις τηλεόραση, πιάνεις τον εαυτό σου αρκετές φορές να αναπτύσσει μια κάπως περιθωριακή απορημένη οπτική των πραγμάτων.

Σου φυτρώνουν καλοπροαίρετα ερωτήματα για ζητήματα που φαίνονται αυτονοήτως απαντημένα σε όλους τους άλλους, προκειμένου να αποφασίσεις εάν κάτι που διεκδικεί την προσοχή σου (ένα προϊόν, ένας άνθρωπος, ένα κόμμα, μια εταιρεία, οτιδήποτε) έχει καταρχάς περισσότερη σημασία κι είναι πιο ενδιαφέρον απέναντι σε κάτι παρόμοιο: ιδιότητες, δομή, αποτελεσματικότητα, χαρακτήρας, απόψεις, προτάσεις, θέσεις, πρόσωπα.

Αυτή η προϋπόθεση παύει όμως να ισχύει όταν πρόκειται για οτιδήποτε έχει εξαγνιστεί στο γυαλί. Το ενδιαφέρον θεωρείται αυτοαναφορικά δεδομένο και περνάμε κατευθείαν στο επόμενο στάδιο. Σαν ένα πειραγμένο videogame που πας στo next level, χωρίς να περάσεις από το πρώτο.

Ίσως είναι κι αυτό μιας μορφής αναπηρία. Αλλά δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Προτιμώ να τελειώνω τις πίστες με τη σειρά τους. Μου φαίνεται πιο διασκεδαστικό και περισσότερο ενδιαφέρον. Οπότε πάντοτε με χαρά κι ελπίδα ξεκινάω χαλαρά το παιχνίδι από την πρώτη.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Wednesday, February 26, 2014

Alert - Εσωτερικός δανεισμός


Share/Bookmark
Άγγελος δεινών ή ανακαλύφθηκε το λεφτόδεντρο?

Η κυβέρνηση λοιπόν ανακάλυψε, ως εκ θαύματος, ότι κάποιοι ανεξάρτητοι δημόσιοι φορείς έχουν ρευστά διαθέσιμα, προϊόν της λειτουργίας τους (τα οποία τους ανήκουν βεβαίως-βεβαίως και πρέπει να τα αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την εξυπηρέτηση των στόχων και της λειτουργίας του κάθε φορέα, καθώς προέρχονται από τους φορολογούμενους ή επιχειρήσεις που τα έχουν καταβάλει γα τον σκοπό αυτό).

«Το Δημόσιο θα συνάπτει συμφωνίες repos με αντισυμβαλλόμενους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, που θα επενδύουν συγκεκριμένο ποσό για χρονική διάρκεια ημερών, εβδομάδων ή μηνών, με ανάλογο επιτόκιο αγοράς. Το υπουργείο τονίζει πως δεν επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος ή το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης, αφού οι δαπάνες του Δημοσίου για τόκους, αυτόματα μετατρέπονται σε έσοδα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης. Την ίδια ώρα υποστηρίζει πως η συγκεκριμένη μέθοδος αποφέρει όφελος, της τάξης των 27 εκατ. ευρώ εάν εφαρμοστεί για το σύνολο των 3 δισ. ευρώ της «λευκής τρύπας», σε σχέση με το κόστος για το Δημόσιο από τον δανεισμό μέσω εντόκων γραμματίων.

Στελέχη του οικονομικού επιτελείου ξεκαθαρίζουν πως τα ταμειακά διαθέσιμα που θα αξιοποιηθούν δεν αφορούν σε καμία περίπτωση διαθέσιμα ασφαλιστικών ταμείων, ενώ υποστηρίζουν πως πρόκειται για πράξεις αμοιβαία επωφελείς που θα έχουν ως εγγύηση τίτλους του Δημοσίου και θα γίνονται με ανταγωνιστικά επιτόκια.

Τα διαθέσιμα αυτά «κάπου πρέπει να τοποθετούνται για να μη λιμνάζουν και να έχουν αποδόσεις», λένε οι ίδιες πηγές, και εκτιμούν πως με δεδομένο το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, η ασφαλέστερη βραχυπρόθεσμη τοποθέτηση είναι αυτή με εγγύηση τίτλων του Δημοσίου. «Αν δεν τοποθετούνται κάπου, τότε πολύ απλά χάνουν χρήματα. Αν τοποθετούνται σε καταθετικούς λογαριασμούς τραπεζών δεν έχουν την εγγύηση των τίτλων του ΕΔ τιμολογημένων σε συνθήκες αγοράς έτσι όπως προσφέρεται στο συγκεκριμένο προϊόν», σημειώνουν χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως η μέθοδος αυτή διαφοροποιείται από τις εκδόσεις εντόκων. 

Τα έντοκα εκδίδονται στη βάση εγκεκριμένου δανειακού προγράμματος για την κάλυψη χρηματοδοτικών αναγκών, ενώ το νέο προϊόν εντάσσεται στη βραχυπρόθεσμη διαχείριση ρευστότητας.»  πηγή imerisia.gr

Τι κάνουν αυτά τα χρήματα μέχρι τώρα οι φορείς;

Tα τοποθετούν σε λογαριασμούς στις τράπεζες, και προσμετρούνται στο ενεργητικό των τραπεζών (μαζί με τις άλλες καταθέσεις των πολιτών και επιχειρήσεων) έναντι των δανείων. Οι οποίες τράπεζες με την σειρά τους μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να δώσουν τα λίγα δάνεια που δίνουν στην πραγματική οικονομία (αν δεν προλάβει να τα αρπάξει με έντοκα γραμμάτια το Δημόσιο και με θαλασσοδάνεια οι κολλητοί) ή για να καλύψουν τις ανάγκες που έχουν σε ίδια κεφάλαια και να μην καταρρεύσουν και να μην καταφύγουν στα ρέστα του ΤΧΣ (που και αυτά τα εποφθαλμιά το "πλεονασματικό" μας κράτος) και στη συνέχεια να μην πάνε στον νέο μηχανισμό που προβλέπει και κούρεμα καταθέσεων.

Θαυμάστε λογική: Κατά την κυβέρνηση όταν οι καταθέσεις βρίσκονται στις τράπεζες «λιμνάζουν» ενώ σε repos ρέουν στο ποτάμι της παραγωγής!

Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση που βρήκε το "ξεχασμένο λεφτόδεντρο";

Αρπάζει δια της βίας τα χρήματα των φορέων από τις καταθέσεις των τραπεζών και τα κάνει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Με τη γνωστή εγγυημένη τους ασφάλεια. Και επιτόκια δανεισμού ό,τι γουστάρει (εκτός διεθνών αγορών ό,τι θες λες) και προφανώς πολύ κάτω από αυτά που θα πλήρωνε σε όποιον τυχόν αγόραζε ελληνικά ομόλογα με τη σημερινή κατάσταση αναξιοπιστίας, αν βρίσκονταν κανείς να τη δανείσει. Δηλαδή αφαιρεί ρευστότητα από την αγορά για να καλύψει τις δαπάνες του Δημοσίου (ως τις εκλογές και μετά γαία πυρί μειχθήτω).

Να θυμίσουμε ότι οι διοικήσεις των φορέων έχουν νομικά την υποχρέωση να κάνουν την καλύτερη και πιο συμφέρουσα για τους ίδιους τους φορείς διαχείριση (δηλαδή καταρχήν την ασφαλέστερη). Έστω κι αν πρέπει να τα βάλουν στην Ελβετία για να τα διαφυλάξουν. Οτιδήποτε άλλο έχει ένα όνομα: απιστία.

Όσο για την κυβέρνηση, ενώ υποκρίνεται ότι προσπαθεί να βρει 1-2 δισεκατομμύρια για να μπορέσει να καλύψει τις κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών που η ίδια φαλίρισε, ώστε να παρέχουν κάποια ρευστότητα στην αγορά, κανένα δάνειο στους πολίτες και στις επιχειρήσεις, μπας και κινηθεί κάτι, μήπως και σωθεί τίποτα, δίνει ακόμη μια σπρωξιά στον γκρεμό και στις τράπεζες και στους καταθέτες και στην ιδιωτική οικονομία.

Πόσο απέχει αυτό από τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση κατάσχεση (υποχρεωτική χρήση από το κράτος για χρηματοδότηση του δημοσίου και των δράσεών του, φορολόγηση του κεφαλαίου κλπ) των καταθέσεων των πολιτών; Εκείνοι το λένε στα ίσα κι οι πρασινομπλέ το κάνουν ήδη στα μουλωχτά.

Παίρνουμε φόρα και πάμε... 


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 





Tuesday, February 25, 2014

Ο θαμπός καθρέφτης του καπιταλισμού


Share/Bookmark
Οι περιπέτειες της Ουκρανίας φωτίζουν όχι μόνο τους λόγους της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά αποκαλύπτουν κάτι σημαντικό για τη Δύση.  Η κατάρρευση ενός καθεστώτος αντιπαραγωγικού, αυταρχικού και συγκεντρωτικού, το οποίο εμπόδιζε την ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας που πετυχαίνει η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός, έρχεται τώρα να αποκαλύψει νέα και να υπενθυμίσει παλιά και ξεχασμένα οριακά παράδοξα του καπιταλισμού, που είχαν κρυφτεί πίσω από την ψυχροπολεμική αντιπαλότητα με το ολοκληρωτικό αυτό καθεστώς.
Η υπερσυγκέντρωση πλούτου και ισχύος σε λίγα χέρια διαπλεκόμενων με το κράτος μαφιόζικων ελίτ, που έλαβε χώρα σε δύο δεκαετίες στη Ρωσία και στα άλλα πρώην Σοβιετικά κράτη, εμπόδισε το ρίζωμα της Δημοκρατίας, τη δημιουργία κράτους δικαίου, την καθιέρωση της ισχύος των ανεξάρτητων εξουσιών.

Με τη διαπλοκή και τη διαφθορά, έθρεψε η λαϊκή οργή. Εξωθήθηκαν οι θεσμοί σε παράλυση. Οδηγήθηκε η πολιτική τάξη σε πλήρη διάσπαση, σε μια κατάσταση όπου όλα τα μέσα έγιναν θεμιτά (κυνήγι μαγισσών των πολιτικών για "φοροδιαφυγές", φυλακίσεις πολιτικών αντιπάλων, εξευτελισμοί, ακόμη και δηλητήρια και δολοφονίες). Η κατάσταση αυτή ανέστησε τους εθνικισμούς, αποπροσανατόλισε τους πολίτες με έναν ανεμοστρόβιλο γενικευμένης καχυποψίας, διέρρηξε την εμπιστοσύνη, σκότωσε επανειλημμένα τη νεογέννητη ελπίδα, ευνόησε το παράλογο και το αυτοκαταστροφικό.

Κατά παράδοξο τρόπο η Δύση, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, αλλά και η Ευρώπη, ακολουθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού μια πορεία αντίστροφη. Αναπτύσσεται ένας τυχοδιωκτικός καπιταλισμός που μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στον συγκεντρωμένο πλούτο και τη μεσαία και κατώτερη τάξη, δηλαδή τις δημιουργικές δυνάμεις, τη ραχοκοκαλιά της Δημοκρατίας.

Η αδυναμία των κυβερνήσεων να προωθήσουν ενεργητικές πολιτικές αποσυγκέντρωσης του πλούτου, η ανάδειξη νέων τυχοδιωκτικών στρωμάτων που πλούτισαν εύκολα μέσα από τη σπεκουλαδόρικη κίνηση κεφαλαίων που αφαιμάσσει την παραγωγική οικονομία, οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα με τη σοβιετική κατάρρευση, από αντίστροφο μονοπάτι. Φέρνει την άνοδο του παραλόγου, την επικράτηση φανατικών στοιχείων στα πιο ευάλωτα ή ευαίσθητα κοινωνικά στρώματα, σε μια γενικευμένη συνωμοσιολογία κατά της ακατανόητης "συμπεριφοράς των τραπεζών", κι ύστερα δεν αργεί, μη βρίσκοντας έλλογη διέξοδο, να θρέψει αντιφατικούς κι επικίνδυνους εθνικισμούς, σε μια γενικευμένη δυσπιστία των λαών απέναντι στη λειτουργία των Δημοκρατιών τους.

Η άνοδος της μηδαμινότητας και η άνοδος της εξουσίας των διαπλεκόμενων ολιγαρχών είναι κατά βάθος το ίδιο πράγμα.

Σαν τις ανισορροπίες της ύστερης Ρώμης με τη θηριώδη υπερσυγκέντρωση πλούτου και τον ευτελισμό της έννοιας του πολίτη, αντίστοιχες βαθιές ανισορροπίες εκκολάπτονται στο υπογάστριο του καπιταλισμού των αρχών του 21ου αώνα.

Η χώρα μας μοιάζει να σχοινοβατεί σαν διπλή σκιά πάνω σε έναν μπερντέ, μια σκιά που προκαλείται από δυο εστίες.

Οι κινήσεις της διαγράφονται από την κατάρρευση ενός σοβιετικού τύπου διαπλεκόμενου κρατισμού, από τη μια. Ενώ, από την άλλη, φωτίζονται από την εύκολη κι άδικη υπερσυγκέντρωση πλούτου σε μαφίες που κινούν μια αρρύθμιστη και στρεβλή καπιταλιστική αγορά, που ουσιαστικά στερεί την ελπίδα κοινωνικής προόδου από μεγάλα δημιουργικά στρώματα πολιτών. Οι οποίοι έτσι, στην απόγνωσή τους, απεμπολούν και καταριούνται το ίδιο το πολιτικό τους δικαίωμα, το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει.

Οι δυο αυτές συγχρονιζόμενες σκιές στη χώρα μας προβάλλονται πάνω στην επίφαση του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου. Τρεμοπαίζουν πάνω σε ένα λεπτοϋφασμένο κουρέλι, καμωμένο από το ύφασμα της συγκεντρωτικής γαλλικής νομικής παράδοσης και των προωθημένων ρυθμιστικών πρακτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μπαλώθηκαν μεταξύ τους τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Διαγράφεται η διπλή και νευρωτική αυτή σκιά πάνω σε έναν μπερντέ, μια τρύπια νομικίστικη κουρελού με τα χρώματα της σημαίας και τη σφραγίδα του κράτους, που το αποκαλούμε, όχι χωρίς μια δόση αυτοσαρκασμού, Ελληνική Δημοκρατία.

Λες και μπορεί νάναι Δημοκρατία ένα πολίτευμα εντυπωσιοθηρίας, ελαστικών κανόνων περί της αξίας, ένα πολίτευμα καφενόβιων συζητήσεων που παράγουν θέσφατα υπό την απειλή και τον διαρκή εκβιασμό της διαπόμπευσης. Τελικά, ένα πολίτευμα χωρίς διάλογο για το ουσιαστικό, για τις πραγματικές επιλογές. Ένα πολίτευμα χωρίς δημόσιο λόγο, χωρίς σεβασμό στην επίπονη γνώση, δίχως αληθινή Αγορά.

Η διάρρηξη της ισορροπίας στην Ουκρανία, αλλά και το ελληνικό αλλοπρόσαλλο δράμα, αν ιδωθούν από την οπτική αυτή στην Ευρώπη, ίσως περιέχουν και μιαν ελπίδα. Την ελπίδα να κινητοποιηθούν επιτέλους οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και της προόδου στην Ευρώπη, οι φιλελεύθερες δυνάμεις που έχουν τη ρίζα τους στον Διαφωτισμό, αναγνωρίζοντας σε αυτά τα ακραία παραδείγματα τη δική τους συμμετρική πορεία προς τον ξεπεσμό. Να διακρίνουν μέσα από τον  θολό καθρέφτη του καπιταλισμού που χάνει τις ισορροπίες του, τη δική του ανεστραμμένη εικόνα απέναντι στην παρακμή της Δημοκρατίας στα πρώην ολοκληρωτικά καθεστώτα. 

Να ξεκινήσουν τον έντονο και πολιτικό εκείνο διάλογο που θα οδηγήσει στις ρήξεις, στις δράσεις που πρέπει να αναλάβουν για την αναστροφή της εξέλιξης προς έναν ανισόρροπο καπιταλισμό κοινωνικής ακινησίας και διαπλεκόμενων ολιγαρχών.

Να αναστρέψουν την πορεία προς την απαξίωση της πραγματικής παραγωγικής βάσης και, επομένως, ακύρωσης της ισχύος της Δημοκρατίας.
Να συνειδητοποιήσουμε πως η Δημοκρατία είναι ένα και μόνο πράγμα, αυτό που έφερε το τέλος της φεουδαρχίας στην ήπειρό μας: είναι οι νέοι άνθρωποι, οι πολίτες από κάθε κοινωνικό στρώμα οι οποίοι εισέρχονται στην ζωή με διαφορετικές δυνατότητες, άλλη καταγωγή, άλλες δεξιότητες, διαφορετικούς φυσικούς προσανατολισμούς κάθε είδους, αλλά τους δίνονται από τη Δημοκρατία ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, ίδιες ελπίδες και ίσες ευκαιρίες για το μέλλον. Αυτό είναι που αποτελεί το βασικό κίνητρο της δημιουργικής πίστης στη Δημοκρατία, τον κινητήρα της ατομικής προόδου και της συλλογικής ευμάρειας και ισχύος. Αυτό είναι η ψυχή της ελευθερίας.

Είναι η αίσθηση της "ζωής μπροστά" που δημιουργεί και συντηρεί την κεντρομόλο έλξη της κοινότητας, αποτρέποντας τη διάλυση και το χάος. Είναι αυτό που θεμελιώνει την αλληλέγγυα πεποίθηση και εντέλει το δημοκρατικό μας μέλλον. 

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Εικόνα: "The Arnolfini Portrait", 1434, Jan van Eyck, The National Gallery,  London (detail)


αναδημοσίευση από το marketnews.gr


Ο συναγερμός της Ευρώπης


Share/Bookmark
Η Ουκρανία, η 44η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα εντός της Ευρωπαϊκής ηπείρου, εισέρχεται στη δίνη μιας επικίνδυνης σύγκρουσης. Οι στρατηγικής σημασίας γόνιμες ευρωπαϊκές πεδιάδες που διασχίζονται από τον Δνείπερο, τον Δνείστερο και τον Σέβερσκυ Ντόνετς, που καταλήγουν αργόσυρτοι στη Μαύρη και στην Αζοφική θάλασσα και κατοικούνται από 45 εκατομμύρια ανθρώπους, κινδυνεύουν να αναφλεγούν.

Η χώρα μετεωρίζεται ανάμεσα στη μοιραία έλξη της αυταρχικής ολιγαρχίας της μετασοβιετικής Ρωσίας του Πούτιν και στην επιθυμία της να προσεγγίσει τη δημοκρατική αλλά διασπασμένη κι αποσταθεροποιημένη Ευρώπη, που όμως φέγγει ακόμη σαν φάρος ελευθερίας, κράτους δικαίου και σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων (έστω κι αν οι πολίτες της δεν τον βλέπουν καθαρά πλέον, καθώς οι αξίες αυτές τρεμοσβήνουν στην τρικυμία της αλλαγής των παγκόσμιων ισορροπιών).

Μια ασταθής δημοκρατία, ένα αμφιλεγόμενο κράτος, μια διεφθαρμένη νομενκλατούρα, μαριονέτες που κινούνται από τις ρώσικες υπηρεσίες και μια ασθενής διοίκηση συνθέτουν το τοπίο. Όλα τα συστατικά του κακού είναι εκεί. Η Ευρωπαϊκή παρέμβαση δεν είναι αρκετά ισχυρή και ενιαία, ενώ πάλι τα μάτια στρέφονται σε αναζήτηση ηγεσίας της Δύσης, πέρα από τον Ατλαντικό.

Η γραμμή που διέρρηξε τη χώρα αφήνοντας από τη μια πλευρά τις Δυτικές επαρχίες, που έλκονται από τη βαρυτική δύναμη της Δυτικής Ευρώπης, και από την άλλη τις Ανατολικές, που προσελκύονται από το ρώσικο καθεστώς, αναδύεται πάλι. Η γραμμή αυτή, χαραγμένη από τον Στάλιν και τον Χίτλερ πριν τον μεγάλο πόλεμο πάνω σε αρχαίες διαιρέσεις και κοινωνικές διαφορές  με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μόλοτοβ, έκοψε τότε στη μέση και τη γειτονική Πολωνία και έσβησε μόνο με την προσάρτηση της χώρας στην ΕΣΣΔ από τις σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις.

Η Κριμαία, ημιαυτόνομη σήμερα περιοχή της Ουκρανίας, στρατηγικής σημασίας καθώς προβάλλει στη Μαύρη θάλασσα, αλλά και μεγάλης συναισθηματικής αξίας για τους Ρώσους, υπήρξε κοιτίδα του Ελληνισμού από την αρχαιότητα, από τον 5ο πΧ αιώνα. Πόλεις σαν την Ηράκλεια Ποντική, την Απολλωνία, την Ίστρια, την Ολβία, τη Θεοδοσία, τη Φαναγόρια, τη Διοσκουριάδα, τη Φάσι, το Παντακάπιο (το σημερινό Κέρτς), ιδρύθηκαν οι περισσότερες από Έλληνες της Ιωνίας, κυρίως της Μιλήτου. Το εμπόριο από την Αζοφική απλώνονταν στις ακτές του Αιγαίου. Στην περιοχή της σύγχρονης Ουκρανίας εμφανίστηκαν κι άλλες παροικίες, η Νύμφη, η Πόρφη... Σιτάρι, κρασί, κηπευτικά, ανθοκομικά διέσχιζαν για αιώνες τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας και του Αιγαίου.

Έκτοτε ο Ελληνισμός αυτός εξελίχθηκε πιασμένος στις περιπέτειες της Ιστορίας ανάμεσα στις ισορροπίες Βυζαντίου και  Ρωσίας. Λαμπρά μνημεία Βυζαντινά, όπως ο ναός της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο αλλά και οι μοναστικές σχολές, οι αδελφότητες, νοσοκομεία, τυπογραφεία. Κι ακόμη, διέσχισε την Οθωμανική αυτοκρατορία με το εμπόριο στα χέρια του, επηρεασμένος από όλες τις φυλές και τις γλώσσες, με τις αρχαίες του καταβολές ως τον 20ό αιώνα. Υπέστη τις συνέπειες της εμπλοκής του στην εκστρατεία του Βενιζέλου κατά των μπολσεβίκων το 1919 κι ύστερα, μετά το διάλειμμα της πρώτης σοβιετικής περιόδου, πέρασε από τη σταλινική λαίλαπα και τον τρόμο. Και κατόπιν ήρθε ο μεγάλος πόλεμος, η διαίρεση. Πλούσιες γλώσσες του ελληνισμού λιγοστεύουν (η ποντιακή που μιλιόταν στη Γεωργία και τον Καύκασο), η μαριουπολιτική (στην περιοχή της Μαριούπολης) και η κοινή δημοτική (στην Κριμαία). Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ένα μέρος του ελληνισμού αυτού αιμορραγεί προς την Ελλαδική χερσόνησο. Τα τελευταία χρόνια μια νέα μικρή άνοιξη του ελληνισμού είχε αρχίσει να εμφανίζεται και πάλι στις Ουκρανικές ακτές και πεδιάδες.

Σήμερα οι τροχοί της Ιστορίας γυρίζουν πάλι, ματωμένοι. Επικίνδυνα φαντάσματα βίας βγήκαν στους δρόμους του Κιέβου και των άλλων Ουκρανικών πόλεων σε εποχές βαθιά ανισόρροπες. Σνάιπερ σημαδεύουν Ευρωπαίους από τις στέγες των κτηρίων.

Την ίδια ώρα που η χειμερινή Ολυμπιάδα στο Σότσι συνεχίζει κάπως κακορίζικη με μια ομάδα λιγότερο. Την ομάδα της πληγωμένης χώρας.

Το βίαιο αυτό επεισόδιο, που εξελίσσεται και φουντώνει, θυμίζει την απαρχή ενός άλλου εμφυλίου λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα μας, στην καρδιά της Ευρώπης. Θυμίζει ακόμη πόσο εύθραυστη είναι η ειρήνη, και πόσο σπάνια και φευγαλέα υπήρξε πάντα στην ήπειρό μας.

Θάπρεπε να θυμίζει στις τυφλωμένες από τα εθνικά μικροσυμφέροντα και το κυνήγι των εύκολων ψήφων ευρωπαϊκές ελίτ, αλλά και στους λαούς της Ευρώπης, πως η Ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι το μόνο αντίδοτο στην ενδογενή βία της ιστορίας μας. Και η επιτάχυνσή της η μόνη δυνατότητα να επηρεάσουμε την παγκόσμια ανακατάταξη, κρατώντας το ουσιώδες των ελευθεριών και της ευμάρειας που γέννησε ο Διαφωτισμός και την ειρήνη που πέταξε τις εύθραυστες ρίζες της πάνω στην καταστροφή.

Η Ενωμένη Ευρώπη, με όλες τις αντιφάσεις της, παραμένει το μόνο συλλογικό όνειρο που διεκδικεί νόμιμα το δικαίωμα να εκφράσει ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον.

Η σφαγή στην Ουκρανία θάπρεπε να κινητοποιήσει την ευρωπαϊκή διανόηση, τα κινήματα της Ευρώπης, τους μικρόνοες και κοντόθωρους πολιτικούς της και τούτες ακόμη τις επαρχιακές ελίτ και τους πολίτες στην εσχατιά της ηπείρου, της δικής μας αμνήμονος φυλής, που, καθώς βυθιζόμαστε, συζητούμε με ένα ποτήρι στο χέρι, περιπαθώς κι αμέριμνα, τους σταυρούς, τα σκάνδαλα και τα ψεύδη μικρόψυχων κι άβουλων πολιτικάντηδων.

Το αίμα που χύνεται στο Κίεβο είναι ο συναγερμός. Θάπρεπε να ηχούν ήδη οι σειρήνες της ευρωπαϊκής μνήμης.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr