Monday, December 30, 2013

Μια ευχή για τον Μίκαελ ...


Share/Bookmark
"Μάχη για τη ζωή του δίνει ο Μίκαελ Σουμάχερ, στα 44 χρόνια του. Ο θρύλος της F1, νοσηλεύεται για δεύτερη μέρα στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Γκρενόμπλ..... Ο Μίκαελ Σουμάχερ υποβλήθηκε το βράδυ της Κυριακής σε εγχείρηση", ανακοίνωσε το νοσοκομείο της Γκρενόμπλ..... "Η κατάσταση της υγείας του είναι κρίσιμη, βρίσκεται σε κώμα και θα παραμείνει σε κώμα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να πούμε τι πρόκειται να συμβεί", τόνισε η ιατρική ομάδα που τον παρακολουθεί μετά από τη χειρουργική επέμβαση, έπειτα από ατύχημα που είχε, κάνοντας σκι στις Γαλλικές Άλπεις. Ο Σουμάχερ "πολεμάει για τη ζωή του. Αν δεν φορούσε κράνος, δεν θα βρισκόμασταν εδώ"..... Στο πλευρό του είναι η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά.  (πηγή nafteboriki.gr)

Ομολογώ ότι δεν είμαι fan της formula 1.

Γνώρισα αυτόν τον μεγάλο γελαστό Γερμανό πιλότο όπως και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Είναι από εκείνα τα ονόματα των μεγάλων αθλητών που σούρχονται στο νου αυτόματα όταν μιλάς για ένα άθλημα. Και μάλιστα ένα άθλημα ακραίο και επικίνδυνο.

Σα νάχει ταυτιστεί μαζί του, λες κι η εικόνα του είναι το ίδιο το άθλημα. Κάτι σαν τον Carl Lewis, τον Michael Johnson, τον Muhammad Ali, τον Michael Jordan, τον Pele, τον Alexander Popov, τον Björn Borg...

Τον θυμάμαι όμως από κάτι άλλο. Κάτι που στον δικό μου νου τον έκανε ξεχωριστό.

Στη μεγάλη συμφορά της Νοτιοανατολικής Ασίας, ένα μέρος που αγαπώ ιδιαίτερα, τέτοια εποχή, Χριστούγεννα του 2004, τότε που εμείς ζούσαμε στην ευφορία των Ολυμπιακών, όταν χτύπησε ο σεισμός και το τσουνάμι εκατομμύρια ανθρώπους εργατικούς, φιλικούς και ταπεινούς, από την Ινδονησία ως την Ταϋλάνδη και το Μπαγκλαντές, ο Σουμάχερ πρόσφερε 10 εκατομμύρια δολάρια στην προσπάθεια των ανθρωπιστικών οργανώσεων να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς να αναλάβουν και να ξαναστήσουν τη ζωή τους.

Ήταν ένας εύπορος άνθρωπος. Αλλά δεν ήταν ο μόνος εύπορος, και το ποσό δεν ήταν μικρό. Ήταν η μεγαλύτερη ποτέ προσφορά αθλητή για φιλανθρωπικό σκοπό. Η σημασία της εκτείνεται πολύ πέρα από την ίδια τη χειρονομία: στο παράδειγμα που έδωσε σε πολλούς άλλους πλούσιους αλλά και λιγότερο πλούσιους.

Εννιά χρόνια μετά, κάποια άλλα Χριστούγεννα, τόφερε έτσι η ζωή που ο άνθρωπος αυτός, που γλύτωσε πολλές φορές από του χάρου τα δόντια στις πίστες της ακραίας ταχύτητας, να τραυματιστεί άσχημα πέφτοντας στο σκι και χτυπώντας σε έναν βράχο, παρότι φορούσε κράνος και φαίνεται να τηρούσε τους κανόνες ασφάλειας.

Καμιά φορά η ζωή συνωμοτεί για να αποδείξει πως ακόμη κι αν κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις, ακόμη κι αν αγγίξεις την τελειότητα, αρκεί μια στιγμή, ένα τυχαίο γύρισμα, μια μικρή εσφαλμένη κίνηση, για νάρθουν όλα τα πάνω-κάτω.

Τώρα ο Μίκαελ Σουμάχερ μάς δίνει άλλο ένα μάθημα ζωής. Και σε εμάς και στους συμπατριώτες του. Και σε κάθε νικητή. Αθέλητο αυτή τη φορά. Μας θυμίζει πως η σύνεση, η αρετή, το ταλέντο και η ισχύς, σου επιτρέπουν να πλέεις στα αχαρτογράφητα νερά της τύχης με κάποιες ανθρώπινες βεβαιότητες. Είναι αναγκαίες και χρήσιμες για όλους, αλλά δεν είναι συμβόλαιο με το μέλλον. Η ζωή δεν εξαγοράζεται κι η τύχη δεν χαρίζεται. Κι οι Θεοί ακόμη κοίταζαν με δέος, ανήμποροι, τις δικές τους Μοίρες να υφαίνουν και να κόβουν το νήμα της ζωής.

Του εύχομαι από καρδιάς, και σε αυτόν και στην οικογένειά του, η ζωή να του ανταποδώσει ό,τι πρόσφερε και να χαριστεί και πάλι στο μεγάλο αυτόν αθλητή.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


_____________________________________________

Τρία χρόνια μετά, 30 Δεκεμβρίου του 2016

Τέτοιες μέρες θα θυμηθώ κάτι φαινομενικά άσχετο από τα κοινά που απασχολούν (όχι άδικα) τους πολλούς. Διότι μερικές μνήμες φωτίζουν καλύτερα τα παρόντα και τα μέλλοντα και την πρόσκαιρη και μοναδική κατάστασή μας, την ατομική και των κοινοτήτων μας.

Γεγονότα μικρά και μεγάλα ταυτόχρονα. Κατά κάποιον τρόπο σπουδαία.

Τρία χρόνια πριν, στις 30 Δεκεμβρίου του 2013, είχα αναρτήσει την παραπάνω ευχή για έναν σπουδαίο αθλητή.

Σήμερα είναι ακόμη ζωντανός σπίτι του, σε άγνωστη κατάσταση αλλά ζωντανός, απόδειξη της δύναμης και της παραξενιάς της ζωής και των απρόβλεπτων δρόμων της - από το μεγάλο και γενναιόδωρο στο δύσκολο, στην εξαφάνιση και πάλι πίσω - αν είμαστε λίγο τυχεροί, να μυρίσουμε ακόμη μια φορά, κι άλλη μία, τον μοναδικό κι ατέλειωτο κόσμο που μας δόθηκε, το πιο σπουδαίο, να αγγίζουμε και να ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες με τους αγαπημένους μας.

Ας είναι τούτο η καλύτερη ευχή μας σε κάθε έναν που συναντά έναν δρόμο, νάχει στην άκρη του μια πόρτα στη ζωή και πίσω του ένα παράθυρο στη μνήμη.

Γ.Γ.Γ.




Friday, December 27, 2013

Το στουρνάδι...


Share/Bookmark
Ένα τούβλο ζυγίζει ένα κιλό και μισό τούβλο. Πόσο ζυγίζει το τούβλο...κ.κ. Στουρνάρα και Άδωνι Γεωργιάδη;

«Αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, αλλά η θεραπεία δεν είναι η μείωση της τιμής», δήλωσε ο κ. Στουρνάρας και πρόσθεσε πως δεν θα προχωρήσει η μείωση της τιμής γιατί «θα αυξηθεί το λαθρεμπόριο και θα επιδοτούσαμε τους πάντες. Εμείς θέλουμε να διατεθεί επίδομα θέρμανσης στους φτωχότερους». 
πηγή kathimerini.gr 

 Ο κ. Στουρνάρας ήταν σαφής. Είπε με άλλα λόγια: αυξήσαμε τον φόρο σε όλους όχι τόσο για να καταπολεμήσουμε το λαθρεμπόριο, αλλά για να τα πάρουμε από όσους θεωρήσαμε ότι θα μπορούσαν να τα πληρώσουν υπό τον εκβιασμό να παγώσουν. Από όποια οικογένεια έχει ακόμη δουλειά κι ένα εισόδημα, δηλαδή. Θεώρησαν ότι έτσι θα αρπάξουν  περισσότερα. Μετέτρεψαν το δικαίωμα όλων να αγοράζουν πρώτη ύλη για θέρμανση σε τιμή λογική και ανταγωνιστική με άλλες πηγές θέρμανσης, σε ζητιανιά ενός επιδόματος.

"Σε ακόμα πιο έντονο ύφος ήταν η τοποθέτηση του κ. Γεωργιάδη. «Τα στοιχεία που μας παρουσίασε ο κ.Στουρνάρας, δεν χωρούν αμφισβήτηση» σημείωσε ο κ. Γεωργιάδης και συμπλήρωσε ότι «όσοι εξακολουθούν να πιέζουν (σ.σ. για μείωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης) άθελά τους θέλουν να παίξουν το παιχνίδι των λαθρεμπόρων. Πέντε εκατομμύρια δικαιούνται επίδομα θέρμανσης και παρέχεται δωρεάν ρεύμα για όσους έχουν κοινωνικό τιμολόγιο». πηγή kathimerini.gr 

Αν θέλατε μόνο να καταπολεμήσετε το λαθρεμπόριο (και όχι να τα πάρετε από όλους αυξάνοντας την τιμή ενός βασικού αγαθού), γιατί δεν επιστρέφετε καθολικά και σε όλους τους πολίτες το ποσό του έξτρα φόρου που αντιστοιχεί στην κατανάλωσή τους για θέρμανση; Δεν είναι δύσκολο. Θα εισπράττατε έτσι μόνο τα χρήματα από την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου. Αλλά και ένα ποσό από τη θέρμανση. 'Η, τουλάχιστον, γιατί δεν εξισώνατε τον φόρο κάπου ενδιάμεσα και όχι στον υψηλότερο της κίνησης;
Γιατί δεν προετοιμάσατε παράλληλα τους πολίτες για τη χρήση εναλλακτικών πηγών θέρμανσης και εξοικονόμησης ενέργειας, με ενημέρωση και κίνητρα και υποστήριξη για αυτές (όπως εγκατάσταση λιγότερο ρυπογόνων καυστήρων πέλετ, ειδικών τζακιών και όχι των διακοσμητικών που σπαταλούν την ενέργεια, μονώσεις, βιοκλιματικές επενδύσεις, ηλιακά αερόθερμα); Γιατί δεν διοργανώνετε μια μαζική ενημερωτική δράση για την ορθή χρήση της καύσης, τουλάχιστον να μην καίγεται και σκάει ο κόσμος από τις αναθυμιάσεις; Μήπως έχει προτεραιότητα έναντι της παχυσαρκίας αυτό; 
Γιατί ψεύδεστε, επιπλέον; Κανείς δεν πιέζει για τη μείωση του φόρου μόνο στο πετρέλαιο θέρμανσης και την παράλογη επαναφορά δύο τιμών για ένα αγαθό. Ζητάμε είτε μείωση του ενιαίου συντελεστή φόρου σε ανταγωνιστικά επίπεδα ή καθολική επιστροφή του επιπλέον φόρου επί της θέρμανσης σε όλους τους καταναλωτές, ανεξαρτήτως ψευτοεισοδηματικών κριτηρίων. Αυτό λέει η οικονομική λογική. 
Σκεφτήκατε όμως κουτοπόνηρα: "Εκτός από το λαθρεμπόριο, ας κάνουμε και μια γερή αρπαχτή. Τι θα κάνουν όσοι τους μένουν κάποια χρήματα από τα τεκμήρια, τα χαράτσια, τους φόρους, τις εισφορές, τον ΟΑΕΕ, εκεί όπου μπαίνει ακόμη ένας μισθός στο σπίτι;  θα αναγκαστούν να αγοράσουν πετρέλαιο για να μην παγώσουν. Αυτοί θα πληρώσουν μέσω της ΔΕΗ και το "κοινωνικό τιμολόγιο" γι' αυτούς που δεν έχουν πια τίποτε, που τους τα πήραμε όλα, δουλειά, σπίτι, αποταμιεύσεις. Αλληλεγγύη μέσω της ΔΕΗ, όχι μέσω των φόρωνΟι φόροι είναι δικοί μας".
Έτσι ακριβώς δεν σκεφτήκατε, στουρνάδια;

"Σημείωσε, δε (ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, παρουσιάζοντας και τα έκτακτα μέτρα για την αιθαλομίχλη), πως η κυβέρνηση δρα προληπτικά και το υπουργείο Υγείας καλεί όλους να αναλάβουν τις ατομικές τους ευθύνες. Παράλληλα, ανέφερε ότι στις πνευμονολογικές κλινικές τα περιστατικά έχουν αυξηθεί λιγότερο από 10%. Ποσοστό το οποίο είναι φυσιολογικό δεδομένων των καιρικών συνθηκών". πηγή kathimerini.gr

Άλλο ένα ψέμα. Έχουν αυξηθεί σε σχέση με πότε; Σε σχέση με πέρυσι; 'Η με τον Σεπτέμβριο; Και για ποιες ατομικές ευθύνες μιλάτε; Αυτών που κρυώνουν; Δείτε έξω από τα παράθυρά σας, υπερφίαλοι. Η Αθήνα μοιάζει με το Λονδίνο του 19ου αιώνα. Και για νάχουμε καλό ρώτημα, πόσο κοστίζουν αυτά τα μέτρα στην Εθνική Οικονομία; Πόσο θα μειωθεί το ΑΕΠ από την εφαρμογή τους;  Πόσες εργατοώρες θα χαθούν; Πόση παραγωγή θα πάει στράφι; Από τη διακοπή λειτουργίας παραγωγικών μονάδων; Τους περιορισμούς; Πόσα θα χάσει το κράτος σας, στουρνάδια; Αυτά τα μετρήσατε;

"Μετά τη σύσκεψη που είχαν οι τρεις υπουργοί το πρωί της Τετάρτης, ο κ. Στουρνάρας δήλωσε την Τρίτη ξεπεράστηκαν τα όρια αιωρούμενων σωματιδίων σε ορισμένες (sic) πόλεις της Ελλάδας και για «λόγους υγείας η κυβέρνηση δεν κάνει διακοπές» (sic). Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Στουρνάρας παρουσίασε την πορεία των εσόδων από το μέτρο της εξίσωσης των ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης. Ο καθαρός στόχος από όλους τους φόρους στα πετρελαιοειδή ήταν να συγκεντρωθούν 6,8 δις ευρώ και προβλέπεται να εισπραχθούν 6,481 δις ευρώ." πηγή kathimerini.gr
Μήπως τελικά θάταν καλύτερα νάχε πάει η Κυβέρνηση διακοπές; Μπας και βρούμε τουλάχιστον την ψυχική μας γαλήνη;
Και σε αυτό λάθος μετρήσατε, στουρνάδια. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Ο κόσμος θα καίει ό,τι βρει για να ζεσταθεί: ξύλα, κάρβουνα, τα έπιπλα, τα πολύτιμα δάση μας, τα αστικά δέντρα. Δεν υπερβάλλω. Δίπλα στο σπίτι ενός φίλου, στο κέντρο της Αθήνας, πίσω από το Πάντειο, κάποιοι έκοψαν μια μεγάλη ελιά και η δεύτερη δίπλα της την γλίτωσε με τον κορμό μισοτσεκουρωμένο. Θα τα καίνε σε βρώμικα τζάκια, σε παλιές θερμάστρες, μαγκάλια, αφού δεν ξέρουν αν αξίζει να επενδύσουν σε καθαρότερες τεχνολογίες καύσης.  Μέχρι να κάψουν και ό,τι άλλο τους αναγκάσετε. Ξέρετε τι σημαίνει να κρυώνει κάποιος; Θάπρεπε νάχετε αρχίσει να φοβάστε. 
" Όπως δήλωσε ο κ. Στουρνάρας η υστέρηση είναι της τάξης των 353 εκατ. ευρώ. Ποσό το οποίο προήλθε κατά τον υπουργό κυρίως από την υψηλή αποθεματοποίηση (238 εκατ. λίτρα) λόγω της επικείμενης τότε αύξησης του φόρου, στις ηπιότερες καιρικές συνθήκες και στην καταπολέμηση του λαθρεμπορίου. Η μείωση στην κατανάλωση του πετρελαίου θέρμανσης κατά περίπου 70% (sic) μεταξύ 2012 και 2013, οφείλεται σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο κ. Στουρνάρας κατά:
11,5% στην αύξηση της τιμής με την εξίσωση των φόρων
3,4% στην ύφεση
23,9% στις ηπιότερες καιρικές συνθήκες
32% στην αποθεματοποίηση και στην καταπολέμηση του λαθρεμπορίου." πηγή kathimerini.gr
Εδώ δεν υπάρχουν λόγια. Μόνο τούβλα.
Πώς τα υπολογίσατε αυτά τα ποσοστά και τα μοιράσατε κιόλας με τέτοια ακρίβεια; Άκου 11,5%,  3,4%, 23,9%!  Δηλαδή αν έριχνε μια μπόρα παραπάνω το 0,9 θάταν  0,7 %; Προδοθήκατε από τα δεκαδικά, στουρνάδια.
Πώς την υπολογίσατε την αποθεματοποίηση; Πού τόχε ο κόσμος τόσο πετρέλαιο; σε μπιτόνια; στους καυστήρες; σε μπουκαλάκια του νερού; Αφού υπήρχε τόσο απόθεμα, γιατί δεν το καίμε και κρατάμε τους καυστήρες σβηστούς, όπως παραδέχεστε, και καίμε ό,τι άλλο βρούμε; το φυλάμε για την άνοιξη;
Και πες πως τόχαμε το απόθεμα. Τώρα ελπίζετε να τελειώσει το απόθεμα, να πέσει και παγωνιά φέτος, μια και ως τώρα είχε "ηπιότερες καιρικές συνθήκες", μπας και αναγκαστούμε να ανάψουμε τους καυστήρες και αρπάξετε τους φόρους; 
Και πώς μειώθηκαν αντί να αυξηθούν τα έσοδα με την "καταπολέμηση του λαθρεμπορίου"; Τι σόι καταπολέμηση του λαθρεμπορίου είναι αυτή που μειώνει αντί να αυξάνει τα έσοδα από τον φόρο;
Και καλά την εξίσωση των φόρων (που θάπρεπε ήδη να έχει γίνει εδώ και καιρό), σας την επέβαλε η τρόικα. Την τιμή στην οποία θα εξισώνονταν (την ανώτατη δηλαδή) κι αυτήν η τρόικα σας την επέβαλε;Τη μη καθολική επιστροφή του φόρου για πετρέλαιο θέρμανσης (αφού έτσι κι αλλιώς ούτε το κράτος τον εισπράττει, με την κατανάλωση νάχει σταματήσει, ούτε οι άνθρωποι ζεσταίνονται ) πάλι η τρόικα σας απέτρεψε να την κάνετε; Με τι επιχείρημα; Κι εσείς τι επιχείρημα προβάλατε; Ποιες μετρήσεις για τις επιπτώσεις στην ανάπτυξη αλλά και στα έσοδα του κράτους αντιτάξατε; Τι εναλλακτικό σχέδιο προτείνατε; Αυτό το ψέμα (πάλι καλά) δεν το ακούσαμε.

Ένα τούβλο ζυγίζει ένα κιλό και μισό τούβλο. Πόσο ζυγίζει το τούβλο...στουρνάδια;

Δυστυχώς για εσάς, κι εμείς οι πολίτες το αναγνωρίζουμε το πρόβλημα πλέον. Είναι πασιφανές. Και το πρόβλημα αυτό έχει μόνο μια θεραπεία. Κάνετε πως δεν τη βλέπετε, όμως. Γιατί η θεραπεία αυτή δεν σας περιλαμβάνει.
Το πρόβλημα είστε εσείς οι ίδιοι.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Καβάλα πάει στην εκκλησιά...


Share/Bookmark

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της δεσποτικής νοοτροπίας της ελληνικής πολιτικής τάξης και των γόνων της είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τη δική τους σχέση με την εργασία τους, το λειτούργημά τους, τους πολίτες και την πόλη στην οποία κατοικούν.

Μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, αρχικά, και οι τρεις τελευταίοι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί (Καραμανλής ο Μικρός, Παπανδρέου ο Ελάχιστος, και Σαμαράς ο Τίποτα – αντιστρέψτε τα επίθετα, δεν θα κάνει διαφορά) δεν εγκατέλειψαν κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας τους την προσωπική τους κατοικία, που βρισκόταν στη Ραφήνα ή στα βόρεια προάστια, πολύ μακριά από τον τόπο εργασίας τους: το Κοινοβούλιο και το Μέγαρο Μαξίμου.

Έτσι καθημερινά για να μετακινηθούν στην εργασία τους ανάγκαζαν και αναγκάζουν τις Αρχές να παρεμβαίνουν διακόπτοντας την ήδη επιβαρυμένη κυκλοφορία σε πολυσύχναστους δρόμους, προκειμένου να διασφαλίσουν την ασφάλεια αλλά και τον πολύτιμο χρόνο του επικεφαλής της Κυβέρνησης της χώρας, δηλαδή την ασφάλεια και οικονομία του κράτους.

Ο Πρωθυπουργός διεκδικώντας και αναλαμβάνοντας τη δουλειά γνωρίζει ανάμεσα στα άλλα και τους όρους και τον τόπο εργασίας του. Γνωρίζει επίσης πως η πολιτεία προσφέρει (πολύ σωστά) ειδική κατοικία με τα χρήματα των φορολογουμένων, η οποία είναι ταυτόχρονα και επιχειρησιακό κέντρο της Διοικητικής μηχανής της χώρας, το μέγαρο Μαξίμου, για τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης (και την οικογένειά του εάν το επιθυμεί).

Το παρέχει όπως όλα τα πολιτισμένα κράτη, αφενός γιατί ο Πρωθυπουργός είναι το επίκεντρο της Διοικητικής μηχανής της χώρας και του συστήματος λήψης αποφάσεων και οφείλει να τον προστατεύει, και αφετέρου για να εξασφαλίζει την αποτελεσματική λειτουργία του θεσμού με τη μικρότερη δυνατή όχληση των πολιτών. Η πρακτική αυτή δεν είναι καινοφανής. Οι ηγέτες μετακομίζουν στην κρατική κατοικία κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και της Γαλλίας, ως τον Πρωθυπουργό της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας και αλλού, όλοι μένουν στις κατοικίες που πληρώνουν έτσι κι αλλιώς γι’ αυτούς οι φορολογούμενοι. Εκτός αν μπορούν να αποδείξουν πως αν κάνουν αλλιώς δεν ενοχλούν, δεν επιβαρύνουν τους πολίτες και δεν θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια του Κράτους.

Κατά κάποιο τρόπο περιλαμβάνεται στο job description των προσώπων αυτών, που δεν είναι ιδιώτες όσο ασκούν τα καθήκοντά τους, τα οποία περιέχουν και τον σεβασμό στους πολίτες, στον δικό τους χρόνο και στη δική τους ασφάλεια. Όπως και την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ των κρίσιμων αυτών ανθρώπων για τη λειτουργία του κράτους και τη διατήρηση της ειρήνης (άσχετα αν τους εκτιμούμε ή όχι ως πρόσωπα) να ΜΗ θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο.

Ορισμένοι Έλληνες πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης προτίμησαν για δικούς τους λόγους, σεβόμενοι τους πολίτες, να κατοικήσουν κοντά στον τόπο εργασίας τους με δικά τους έξοδα, σε λιγότερο πολυτελείς χώρους από το Μέγαρο Μαξίμου (όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος έμενε σε ένα μικρό διαμέρισμα λίγα στενά πιο κάτω) ή γιατί οι οικογενειακές τους οικίες βρίσκονταν πολύ κοντά.

Ο τωρινός δικός μας, όμως, προτίμησε μιαν άλλη παράδοση (όπως και οι τελευταίοι προκάτοχοί του και ο πρώτος διδάξας στη μεταπολίτευση, ο Ανδρέας Παπανδρέου). Αυτή του φεουδάρχη.

Το κέντρο του κράτους είναι το σπίτι μου, ο πύργος μου. Κατεβαίνω στους υποτακτικούς, στους υπηκόους μου, στα μέγαρά μου, στα κοινοβούλιά μου περνώντας καβάλα, από πολυσύχναστους δρόμους, από την ασφυκτική κυκλοφορία, όπου οι κολλήγοι προσπαθούν να σπείρουν, να οργώσουν, να πάνε κι αυτοί στις δουλειές τους, να δουν κι αυτοί τους αγαπημένους τους. Και κόψτε το λαιμό σας να με προστατεύετε από όπου διαβαίνω καλπάζοντας.

Καβάλα πάει στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάει.

Όσο κι αν φαίνεται μικρό, είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτιστικής υστέρησης, της νοοτροπίας από την ίδια ρίζα με τη συμπεριφορά του Λιάπη, που όσο περνάει ο καιρός, όσο η κοινωνία αλλάζει αντιλήψεις κι έρχεται σε επαφή με άλλα πρότυπα, τόσο λιγότερο θα μπορεί να το ανεχτεί. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι κάτι πάει πολύ στραβά, κάτι δεν είναι καθόλου σωστό σε αυτή την πρακτική και άλλες παρόμοιες, αλλά δεν μπορούν ακριβώς να το εντοπίσουν ακόμη. Και αυτό τους εξοργίζει.


Έτσι κι αυτό μαζί με άλλα θα υποδαυλίζει (δυσανάλογα με την πρακτική του βαρύτητα αλλά απολύτως ανάλογα με τη συμβολική του σημασία) την οργή των πολιτών, που όσο δεν μπορεί να πάρει μορφή συγκεκριμένη, όσο δεν βρίσκει μια θετική πρόταση, ένα απτό παράδειγμα, μια λογική εξήγηση μέσα από τον δημόσιο διάλογο, όσο δεν το συζητάει ώστε να το μετατρέψει σε λογικό αίτημα δικαίου, θα ξεσπάει επικίνδυνα στον λαϊκισμό και στο παράλογο.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Wednesday, December 25, 2013

Αιών παις εστι παίζων, πεσσεύων...


Share/Bookmark


Πρώτη δημοσίευση 25 Δεκεμβρίου 2013

Ο Χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει με τα ζάρια, ενός μικρού παιδιού το μεγάλο βασίλειο (Αιών παις εστι παίζων, πεσσεύων ∙παιδός η βασιληίη).
Στο φεύγα του 2013 το πανίσχυρο κι άβουλο συνάμα παιδί-βασιλιάς του Ηράκλειτου μούφερε στον νου μια διαυγή διαπίστωση ενός καλού φίλου ιστορικού για τον σύγχρονο κόσμο, που με βοήθησε να σκεφθώ κάπως καλύτερα τις λανθάνουσες συμμετρίες του: ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός υπήρξαν τα δύο μονάκριβα τέκνα του Διαφωτισμού.  Ήρθαν στο φώς  από την ίδια μήτρα, αυτή της Γαλλικής Επανάστασης.  
Ο ένας αδελφός, ο κομμουνισμός, είναι κατά κάποιον τρόπο η συνέχεια της εβραιοχριστιανικής συνιστώσας  του δυτικού κόσμου και της  Πλατωνικής πολιτείας μετασχηματισμένες από την αντιμεταφυσική των Φώτων.
Προγραμματισμένος από το γονίδιο της Αποκαλύψεως, προτείνει μια ζωή στο σήμερα που νοηματοδοτείται από την πίστη σε μιαν ουτοπία του αύριο, με τις γραφές του, τις αμαρτίες, δηλαδή την υπέρβαση a priori γνωστών ορίων, την άρνηση του τόκου και του κέρδους, την ομολογία, τους αγαπημένους του προδότες, τους Αγίους του, τη δίχως όριο κυριαρχία της συλλογικότητας έναντι του ατόμου, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από καθαρές ιδέες. Μια γραμμή που ξεκινάει από τον Μωυσή, αγγίζει τον Πλάτωνα και συνεχίζει μετά τη μεγάλη ανατροπή του Ναζωραίου, στον Ματθαίο, στον Πέτρο, στον Παύλο και στον Ιωάννη της Αποκάλυψης, για να ζωντανέψει και πάλι στους νεοπλατωνικούς. Στις μοναστικές κοινότητες του Μεσαίωνα απ’ τη μια και την Iερά εξέταση απ’ την άλλη.
Κυοφορήθηκε το μωρό αυτό στη μήτρα της γέννησης του σύγχρονου κόσμου, τη Γαλλική επανάσταση, απ’ όπου το εκμαίευσε ο ειρηνικός και ουτοπικός Ρουσσώ μαζί με τον ματοβαμμένο Μαρά και τον Ροβεσπιέρο. Κι ύστερα ήρθε ο Μαρξ κι ο Ένγκελς, που περιείχαν και τους τρεις.
 Ο άλλος αδελφός, ο φιλελευθερισμός, κρατάει κι αυτός από βαθιά ρίζα.
Εκείνου του κόσμου του αυτόβουλου, που πορεύεται δίχως τέλος, διαβαίνοντας όρια που δεν γνωρίζει, αλλά αναζητά. Γι’ αυτό κι είναι ικανός για την πιο ακραία επιτυχία και το πιο τραγικό λάθος. Τον κόσμο που ψάχνει μια διαρκώς διαφεύγουσα αλήθεια μέσω της ατομικής και συλλογικής δοκιμής και της γνώσης, με καύσιμο τα ανελέητα και τόσο ανθρώπινα κίνητρα, της επιθυμίας και της δόξας, μετασχηματισμένα κι αυτά στη σύγχρονη εποχή σε πλούτο.
Από τον Πυθαγόρα, τον Επίκουρο και τον Αριστοτέλη, στις ελευθεριάζουσες σέχτες και στον Ιερό Αυγουστίνο, στον Σπινόζα, στον Τζέρεμυ Μπένθαμ και τον Άνταμ Σμιθ ως την ώρα της γέννησής του στον σύγχρονο κόσμο την ίδια στιγμή και από την ίδια μήτρα με τον δίδυμο αδελφό του σε αυτό το μοναδικό κατώφλι του 1789. Ο δικός του τοκετός είχε ήδη ξεκινήσει στο περιθώριο του τότε κόσμου στις αμερικάνικες αποικίες, λίγα χρόνια νωρίτερα, πριν φτάσει να γεννηθεί στο ευρωπαϊκό κέντρο του. 
 Με τον Βολταίρο και τον Ντιντερό κι ύστερα τον Τζον Στιούαρτ Μιλλ,  αλλά και τα αναρχικά κινήματα του 19ου αιώνα, τους Ισπανούς φιλελεύθερους (Liberales), που πρώτοι χρησιμοποίησαν τον όρο νικώντας τους Καρλιστές το 1830, την εξέγερση του Ιουλίου του 1830 στο Παρίσι, που τελείωσε τη μοναρχία των Βουρβώνων και ενέπνευσε παρόμοια κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Κι έπειτα, τη δίδυμη επίσης εξέγερση του 1848, που η ιστορία βάφτισε, όχι χωρίς μια δόση ειρωνείας, κομμούνα, και τη φυγή του Μέτερνιχ από την κομφορμιστική αυτοκρατορική Αυστρουγγαρία, με τις βαλίτσες του γεμάτες με τους πανικόβλητους αιώνες που προηγήθηκαν.
Κι ο φιλελευθερισμός έγινε παγκόσμιος.  Η απαίτηση για ανθρώπινα δικαιώματα, ελεύθερη κυκλοφορία και ελεύθερο εμπόριο απλώθηκε σαν παραγωγική φωτιά στον κόσμο όλο, από τη Βόρεια Αμερική ως το Εκουαδόρ κι απ’ το Μεξικό ως την Αϊτή. Την πρώτη χώρα που αναγνώρισε το γέννημα μιας επανάστασης σύμβολο των απανταχού φιλελευθέρων και, ως εκ τούτου, φιλελλήνων (ταύτιση που αποτελεί την ευλογία και ατυχία ταυτόχρονα της νεοελληνικής ιλαροτραγωδίας): την ελληνική επανάσταση και το γέννημά της, τη νέα Ελληνική πολιτεία.
Από τα βίαια ή ειρηνικά ζευγαρώματα των διδύμων, που στηρίζονται σε μια κοινή παραδοχή, ότι το άτομο εξανθρωπίζεται και απελευθερώνεται μόνο μέσα στην πολιτική κοινότητα, γεννήθηκαν οι δεκάδες μιγάδικες  αποχρώσεις τους, δηλαδή ό,τι γνωρίζουμε σήμερα ως πολιτική: οι συντηρητικοί, οι χριστιανοδημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι, ο μεγάλος γέρος Γουίλιαμ Γλάδστωνας αλλά και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Τρότσκι και οι μενσεβίκοι, ο Μπέρναρ Σω, ο Γκράμσι και  η σχολή της Φρανκφούρτης, αλλά και ο Πόπερ κι ο νεοσυντηρητικός Χάγιεκ. Ακόμη ο Γκορμπατσόφ και η Θάτσερ, ο Τσόρτσιλ και ο Ρούσβελτ, ο Ντε Γκολ, ο Αντενάουερ και ο Γκένσερ, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής στα δικά μας, και άλλοι, και άλλοι πολλοί, διαμορφώθηκαν από ελπίδες και συγκρούσεις και πολέμους,  πλάστηκαν από συλλογικά όνειρα, τα μετασχημάτισαν μέσα τους κι έπλασαν άλλα τόσα. 
Κατά τρόπο απρόβλεπτο από τη θεωρία του, ο κομμουνισμός δεν επικράτησε σε χώρες με μεγάλη εργατική τάξη. Εκεί ζευγάρωσε με τον φιλελευθερισμό μετασχηματίζοντας σταδιακά τον καπιταλισμό και λειαίνοντας τις ανισορροπίες του. Επικράτησε επαναστατικά σε κοινωνίες που δεν είχαν ακόμη εξέλθει από τη φεουδαρχία, στη Ρωσία, την Κίνα και αλλού. Έτσι γεννήθηκε το αποτρόπαιο λενινιστικό/σταλινικό ολοκληρωτικό καθεστώς και οι ασιάτικες παραλλαγές του.
Από το φιλελεύθερο αδέλφι γεννήθηκε και η άχρονη, και γι’ αυτό ανιστόρητη, νεοκλασική σχολή του Σικάγο και των Αυστριακών, με τον συμβολικά εξέχοντα Ludwig von Mises, που η αντίληψή της οδήγησε δογματικά στη μεγάλη κρίση.
Από ένα βίαιο ζευγάρωμά τους προέκυψε ακόμη ό,τι πιο τραγικό και τερατώδες: η μεγάλη μάστιγα - η εθνικοσοσιαλιστική ακραία στιγμή.
 Από την ίδια ζωογόνα πράξη γεννήθηκε όμως κι η ντελικάτη Δημοκρατία μας, εμάς των Δυτικών, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Οι ελευθερίες της και η ευδαιμονία της, οι πολιτικές της δυνάμεις και οι αντιφάσεις της, οι αδυναμίες αλλά και ο ανθρωπισμός της, οι λεπτές ισορροπίες και ο δημόσιος διάλογος, η παραγωγικότητα και δημιουργικότητα του συγκεντρωμένου κεφαλαίου, οι μικρές και μεγάλες ανισορροπίες του μα και οι τρόποι να τις διορθώνει. 
Σε λίγο καιρό όλα δείχνουν πως εμείς οι Δυτικοί θάμαστε πολύ λιγότεροι. Η κατανομή του πλούτου και των παγκόσμιων πόρων δεν αντιστοιχεί πλέον στην επιρροή και την ισχύ μας.
Σήμερα η Ευρώπη, η Βόρεια Αμερική και η Ωκεανία αποτελούν μόνο το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού. Μαζί με την παραδοσιακά δυτικότροπη Λατινική Αμερική είναι το 25%. Το 2050 θάμαστε μόλις το 7% οι Ευρωπαίοι   από 10% σήμερα, το 4,4% η Βόρεια Αμερική από 5% σήμερα. Το 9,1% η Λατινική Αμερική από 8,6% σήμερα. Και 80% οι Ασιάτες και Αφρικανοί από 75% σήμερα. Σταδιακά το Παγκόσμιο ΑΕΠ μετατοπίζεται και πάλι προς τους νέους και δυναμικούς πληθυσμούς παλιών πολιτισμών, κύρια της Ασίας. Παράλληλα θα μετατοπιστεί αναπόφευκτα με τρόπο ειρηνικό ή βίαιο και η ισχύς (ιστορικό και προβλέψεις στον πίνακα 3), καθώς αλλάζει η παγκόσμια κατανομή του ΑΕΠ, δηλαδή του παραγόμενου πλούτου από την οργάνωση, τη γνώση, την τεχνογνωσία, τους πόρους κάθε κοινωνίας.
Το ανοιχτό ερώτημα είναι αν και με ποιον τρόπο και με ποιες μεταλλαγές θα μετατοπιστούν και οι Ευρωπαϊκές, οι δυτικές αξίες, η οπτική του κόσμου.
Η μακρά περίοδος παγκόσμιας ειρήνης που διανύσαμε και διανύουμε τα τελευταία 70 χρόνια (διακόπηκε μόνο από μικροσυρράξεις, αν τις συγκρίνει κανείς σε πλανητική κλίμακα με το παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο) έχει οδηγήσει στην κατακόρυφη αύξηση της παραγωγικότητας παγκοσμίως, με την τεχνολογική εξέλιξη και την πρόοδο αλλά και την αλόγιστη κατανάλωση μη ανανεώσιμων πόρων.
Παρ’όλες τις ανισότητες ή τις ανισορροπίες που δημιουργεί, ο καπιταλισμός έχει φέρει την έξοδο από τη φτώχεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Πάνω από επτά  δισεκατομμύρια ψυχές θρέφει ο  πλανήτης, με σχεδόν περιθωριακά πλέον ποσοστά πείνας και λιμοκτονίας σε σχέση με το πολύ πρόσφατο παρελθόν, πριν μερικές δεκαετίες. Με τον μεγάλο μετρητή, τον παγκόσμιο μέσο όρο προσδόκιμου ζωής να ανεβαίνει σταθερά (πίνακας 1 και 2) για τα τελευταία 20 χρόνια, με κύρια ωφελημένους, όπως είναι φυσικό, παρά τα στερεότυπα,  τους φτωχότερους, που είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι (πίνακας 2).
 Η ανθρωπότητα δείχνει επίσης σταδιακά να αρχίζει, έστω δειλά, (ίσως όμως αρκετά καθυστερημένα ήδη) να συνειδητοποιεί ότι η ισορροπία της παραγωγής σε βιώσιμο επίπεδο δεν μπορεί παρά να υπολογίζεται σε μακροχρόνια βάση, στις χρονικές κλίμακες του φυσικού περιβάλλοντος. Ότι τα όρια αντοχής και πλούτου των οικοσυστημάτων είναι τα όρια αντοχής της αγοράς και της παραγωγής και όχι το αντίστροφο. Μετά από αυτά τα όρια η αγορά, όπως τη γνωρίζουμε, δεν υπάρχει πια. Και μαζί της εξαντλείται και η ευημερία και ο ορθός λόγος και η ειρήνη.


















 Η περιβαλλοντική συνιστώσα δημιουργεί μια νέα πολιτική οικονομία, εισάγοντας την παράμετρο του μακρού χρόνου των αντιδράσεων του φυσικού περιβάλλοντος στην καμπύλη της προσφοράς αντί του ανθρώπινου χρόνου των μικρών γενεών και της πρόσκαιρης μνήμης τους.  Συνιστώσα που πρέπει να αποτυπωθεί οικονομικά στο ρυθμιστικό πλαίσιο τόσο της προσφοράς όσο και της ζήτησης. Η ρύθμισή της, η μακροχρόνια ισορροπία ανθρώπου - περιβάλλοντος στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο παραγωγής, αυτό που αποκαλούμε βιωσιμότητα, είναι το μεγάλο ζητούμενο, η κύρια παγκόσμια πρόκληση, από την οποία εξαρτάται η επιβίωση όλων.
Η πρόβλεψη για τη σταδιακή αύξηση των εκπομπών CO2 (πίνακας 1), καθώς ο πληθυσμός αυξάνει αλλά, κυρίως, καθώς τα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα της Δύσης επεκτείνονται στις απέραντες νέες μεσαίες τάξεις της Ασίας, δεν κρύβει τίποτε το ευοίωνο. Το γειτονικό Τσερνομπίλ, που σαπίζει μέσα στη σαρκοφάγο του, μοιάζει ήδη μικρό ατόπημα σε σχέση με τη συνεχιζόμενη καταστροφή της Φουκουσίμα, όπου ο άνθρωπος δυο χρόνια μετά, με όλες τις τεχνολογικές του δυνατότητες, δεν καταφέρνει να ελέγξει το τέρας που δημιούργησε, το οποίο συνεχίζει να απελευθερώνει ραδιενεργό νερό στον Ειρηνικό, ενώ οι τεράστιες ποσότητες πρόσκαιρα αποθηκευμένων ύδατος και υλικών που πρέπει να αποσυρθούν αποτελούν έναν άλυτο και μυστικό γρίφο.  Όπως και το κόστος του. Οικονομικό και ανθρώπινο. 
Εντέλει, τίποτα από τα πρόσφατα επιτεύγματα του ανθρώπου δεν είναι δεδομένο. Κάθε στιγμή η ανθρωπότητα διαπραγματεύεται εκ νέου τη μοίρα της στην κόψη του ξυραφιού, όσο ο μικρός βασιλιάς ρίχνει τα φοβερά παιδικά του ζάρια.
Κάθε λεπτό η πλάστιγγα γέρνει από τη μια μεριά είτε από την άλλη. Ανάμεσα στον δρόμο της δημιουργίας και αυτόν της καταστροφής, μεταξύ της προόδου και της παρακμής. Αυτή η σύγκρουση παίρνει βίαιη μορφή όταν οδηγεί στην υπεράσπιση χαμένων ήδη ιστορικών προνομίων, αντί για την αποδοχή της πρόκλησης για δημιουργία μέσα στη νέα ιστορική πραγματικότητα, στις καινούριες παγκόσμιες ισορροπίες, στην αναζήτηση νέων μειγμάτων του πανάρχαιου διαλόγου.
  Το εμπόριο του τέλους της ιστορίας αποτελούσε ανέκαθεν προνομιακό πεδίο του κομμουνισμού και των δικών του τέκνων, που στη δική του λογική διαβεβαιώνει πως αυτό δεν έχει έλθει ακόμη, αλλά κάποτε, όταν ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες, θάρθει νομοτελειακά. Παρότι μάλλον και ο ίδιος κρυφά το απεύχεται,  καθώς η έλευσή του θα ήταν και το δικό του τέλος: όταν θάρθει, θάναι άχρηστη κάθε μορφής εξουσία και, επομένως, πρώτα απ’όλες η εξουσία του διαχειριστή της ελπίδας. 
Την εύκολη δόξα του ζήλεψαν και μερικά άπληστα εγγόνια από τον φιλελεύθερο αδελφό του, που ενέδωσαν στον πειρασμό να προσπαθήσουν να μας πείσουν πως το τέλος έχει ήδη έλθει. Ότι δεν υπάρχει πουθενά να πάμε πλέον. Πως φτάσαμε και τελείωσε. Πως αυτό ήταν το ταξίδι.
Η πρόσφατη κι εξίσου ολοκληρωτική και υπερφίαλη άποψη για το τέλος της ιστορίας υπονοεί με ασυγχώρητη υπεροψία πως δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση για καμιά επόμενη προοπτική πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης άλλη από την καλή ή κακή δική μας (ανάλογα την οπτική γωνία), αυτή του σύγχρονου καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που τον στηρίζει.
Πως πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στο προφανές: την περίπλοκη κι απρόβλεπτη διαδικασία μετασχηματισμού του ατομικού σε συλλογικό με τρόπο ανεπαίσθητο και όχι εξ ορισμού σοφό. Να κλείσουμε τα μάτια στις προκλήσεις της εποχής, στον μακρύ κι επίπονο δρόμο της γνώσης και της ελευθερίας. Δηλαδή να αγνοήσουμε την ατελή και γι’ αυτό τραγική κι όμορφη ανθρώπινη συνθήκη.
Έτσι κάποιοι ανάμεσα σε εμάς που έλκουμε την καταγωγή μας από τα παιδιά της ελευθερίας, υποκύψαμε, πριν μας ξυπνήσουν οι βίαιες σεισμικές αναταράξεις της κρίσης, στην καθησυχαστική ευκολία να πειστούμε πως δεν μας απομένει πλέον καμιά συζήτηση να κάνουμε. Να αφεθούμε στη φενάκη πως δεν υπάρχει το συλλογικό υποκείμενο των ανθρώπινων κοινοτήτων, αυτή η κοινή ψυχή, η «πόλις» που διέπεται από τάσεις και συναισθήματα, μη λογικές αποφάσεις, πρόσκαιρες αγωνίες και αντίστοιχες αντιδράσεις, που κινείται και λαμβάνει συλλογικές αποφάσεις χωρίς προδιαγεγραμμένη δυνατότητα υπολογισμού των συνεπειών τους  (ή της έλλειψής τους) σε βάθος χρόνου. Αγνοήσαμε αυτή την κοινότητα που συνέχεται από μύθους και σύμβολα, γλώσσες και μουσικές, μνήμες και παραδόσεις. 
Αφεθήκαμε στην αναλγητική πίστη πως όλα τα ρυθμίζει το άχρονο σοφό χέρι των «αγορών» από τη μια πλευρά ή το τεχνοκρατικό χέρι του κράτους-πατερούλη από την άλλη.
 Κοντέψαμε να λησμονήσουμε πως η πορεία των ανθρώπων είναι χαραγμένη από επιλογές λογικές ή παράλογες των ίδιων των ανθρώπων, αποτέλεσμα της συλλογικής τους βούλησης ή της έλλειψής της. Από αποφάσεις που πήραν ή κι από αυτές που δεν είχαν την ευκαιρία, τη γνώση ή απλά δεν βρήκαν το κουράγιο να πάρουν κι αφέθηκαν στη μοίρα τους.
Οι αποφάσεις αυτές μας περιμένουν καιρό. Δεν θα μας περιμένουν για πολύ ακόμη. Ούτε εμάς τους Έλληνες, ούτε όλους μας τους Ευρωπαίους, που καλούμαστε να ξεπεράσουμε το φοβικό κι εγωιστικό μέρος του εαυτού μας που παραμένει αυτοκαταστροφικά έγκλειστο στην ιστορία του Έθνους-Κράτους. Να αποφασίσουμε για το μέλλον μας με θέληση, γενναιότητα και φαντασία κρατώντας από το παρελθόν μας ό,τι σπουδαίο αξίζει να σωθεί. Καίγοντας όμως ό,τι πρέπει να καεί. Οι πολιτικές τάξεις της Ευρώπης οφείλουν να βρουν τη δύναμη και τους τρόπους να ξεπεράσουν το επικίνδυνο χάσμα που μεγαλώνει καθημερινά και χωρίζει τους πολίτες από τις τεχνικοοικονομικές ελίτ, που οι πολίτες αισθάνονται ότι αποφασίζουν ερήμην τους. 
Ίσως το 2014 να είναι η καμπή που θα στρέψει την ιστορία μας στη μια κατεύθυνση ή στην άλλη. Είτε της επιβίωσης των αξιών μας, των εύθραυστων Δημοκρατιών μας με την υπέρβαση του παρελθόντος μας σε ένα νέο ηπειρωτικό συλλογικό όνειρο, είτε ενός αργού ή βίαιου μαρασμού. 
Η έλλειψη συζήτησης κι ελπίδας για ένα μέλλον λίγο διαφορετικό, κάπως καλύτερο από το παρόν, είναι ο συντομότερος δρόμος για την επιστροφή στο παρελθόν. Ο πιο βέβαιος δρόμος για την παρακμή των φιλελεύθερων Δημοκρατιών μας. Οι ιδέες, η γλώσσα, ο λόγος, οι μουσικές, αλλά κι ο φόβος, η απειλή, η ελπίδα συνιστούν από μόνα τους μιαν άλλη, δική τους, παράλληλη και κυρίαρχη αγορά. Την αγορά της ανθρώπινης ιστορίας που κάθε στιγμή δημιουργεί τον εαυτό της.
Ο σύγχρονος κόσμος, κάθε πτυχή του, δεν μπορεί τελικά να ξεφύγει από τα όρια της δημιουργικής ή και καταστροφικής ενίοτε σύγκρουσης και σύνθεσης των δύο ζηλιάρηδων, αντιφατικών κι αμοιβαία ερωτευμένων διδύμων.
Ο ίδιος παλιός διάλογος ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη συνεχίζεται μεταλλαγμένος από την ιδέα του τέλους. Ο διάλογος που περιέχει όλους τους διαλόγους που τον ακολούθησαν κι αυτούς που θα τους ακολουθήσουν όσο ο ήλιος σηκώνεται από την Ανατολή και βυθίζεται στη Δύση. Όσο το ανθρώπινο γένος θα πορεύεται στο μονοπάτι του λόγου.
Λίγο ή πολύ, όλοι περιέχουμε μέρος του ενός ή του άλλου κομματιού της σύγχρονης εποχής, κάτι από την ευαισθησία τους. Με τον ίδιο τρόπο που επαναλαμβάνουμε σχεδόν μηχανικά κι ασυναίσθητα τα επιχειρήματα των δύο φιλοσόφων που ορίζουν το πλαίσιο του διαλόγου μας προσπαθώντας να καταλάβουμε το παρόν και να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Περιέχουμε μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος από τον καθένα, σε διαφορετική ένταση και βάθος. Μετασχηματισμένο ανάλογα από τη φύση  και την παιδεία μας.
Αναζητούμε με βάση τα επιχειρήματά τους. Συζητούμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, παρακινημένοι από τις συγκινήσεις και το ρίγος που μας προκαλούν πάντα οι ιδέες τους.
Ίσως όταν το εννοήσουμε αυτό να έχουμε ήδη διανύσει τον μισό δρόμο για την κατανόηση των διλημμάτων, αλλά και το εύρος των επιλογών μας.
Τότε μπορεί να γίνουμε λίγο πιο διαλλακτικοί, ίσως καταλαγιάσουμε κάπως μέσα μας τον θυμό, τη φωτιά που μας καίει.
Ίσως μπορέσουμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με αποχρώσεις και να αναζητούμε αλήθειες και νέες ιδέες κι έμπνευση στις πλούσιες παλέτες των χρωμάτων κι όχι στο εκτυφλωτικό φως ή στο απόλυτο σκοτάδι, να συζητούμε δίχως εντυπώσεις και αφορισμούς. Να διαλεγόμαστε επίπονα και δημιουργικά, δηλαδή νάμαστε έτοιμοι να διαπραγματευτούμε και τη δική μας οπτική, ακόμη και τα δικά μας θέσφατα, υπό την ισχύ των επιχειρημάτων, όσο κι αν αυτό μας κοστίζει ή μας πονά.
´Ίσως κιόλας να καταφέρουμε να μισοδούμε την πρόσκαιρη, μεταβλητή και φευγαλέα δική μας θέση στη ροή του αέναου ποταμού, σε τούτη την κατακερματισμένη χερσόνησο που σβήνει στα νερά της Μεσογείου, στην εσχατιά της μικρής μας Ευρώπης, εδώ όπου ξεκίνησαν όλα.
Καθώς το 2013 φεύγει και περιμένουμε στην όχθη το ποτάμι του 2014 να μας παρασύρει κι αυτό με τη σειρά του, ας αφιερώσουμε, μες στη γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών, μια σύντομη στιγμή για να σκεφτούμε τις γοητευτικές αντιφάσεις μας αλλά και τις δυνατότητές μας.
Να τις αφήσουμε να μας φωτίσουν για λίγο, παράτολμες σαν τα γιορτινά λαμπάκια, τυχαία και απρόβλεπτα.  Κάτι όμορφο μπορεί να μας αποκαλύψουν. Κάποιες νέες επιλογές και δυνατότητες. Ένα στιγμιότυπο ελπίδας για το μέλλον μας.
 Ας σταθούμε λοιπόν λίγο στοχαστικά σε αυτό το πρόσκαιρο σημείο, στην αλλαγή των χρόνων, καθώς το παιδί-βασιλιάς ρίχνει πάλι τα ζάρια του, στηριγμένοι στην εύθραυστη μαγκούρα μας καμωμένη από αντιλήψεις κι ευαισθησίες, λέξεις και μουσικές. Στο σημείο απ’ όπου κοιτούμε κι ερμηνεύουμε τα πράγματα.
 Ενόσω κι αυτά με τη σειρά τους μας ερμηνεύουν και, αδιάφορα σχεδόν, μας προσπερνούν.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 
πρώτη δημοσίευση 25 Δεκεμβρίου 2013


 Πηγή πίνακα GDP/per capita/ population, CO2: World population (P), GDP per capita (A), life expectancy (LE), and CO2 emissions from fossil fuels in the Age of Industrialization, 1760-2007. Data for P, A and LE are sporadic until 1960. This figure assumes that trends between adjacent data points are linear. Sources: Maddisson (2003, 2010); World Bank (2009); CDIAC (2009). - See more at:http://www.masterresource.org/2010/04/population-consumption-carbon-emissions-and-human-well-being-in-the-age-of-industrialization-part-ii-a-reality-check-of-the-neo-malthusian-worldview/#sthash.UudYlwWm.dpuf

εικόνα: Ancient Dice – From www.Encarta.msn.com These gaming dice are from the prehistoric site of Mohenjo-Daro in what is now Pakistan. They date to the Indus Valley culture, which thrived between about 2500 and 1700 BC, and represent some of the earliest examples of dice ever found.

 Υ.Γ.  ευχαριστώ τον ιστορικό Γιώργο Τζεδόπουλο, μια εύστοχη παρατήρηση του οποίου μου έδωσε την αφορμή για τη συγκρότηση των παραπάνω σκέψεων.



Tuesday, December 24, 2013

Η αληθινή λίστα της ντροπής


Share/Bookmark
Διαβάστε τη λίστα της ντροπής. Όπου άλλοι πληρώνουν για οφέλη άλλων. Λείπουν αρκετά ως τα 199 άδικα τέλη και φόρους υπέρ τρίτων που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά να ΜΗΝ καταργήσει.

Τα κρυμμένα και ανεπαίσθητα αυτά χαράτσια πληρώνουμε άμεσα ή έμμεσα όλοι μέσα από τις καθημερινές συναλλαγές μας. Ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι του ΟΑΕΕ, που ήδη πληρώνουν τις δικές τους υψηλές εισφορές, ακόμη κι αν δεν έχουν κανένα εισόδημα. Ασφαλισμένοι του ΕΟΠΥΥ με ατέλειωτα ένσημα και σκληρή δουλειά και μια μίζερη σύνταξη στα 67. Ακόμη και ασφαλισμένοι μηχανικοί ή δικηγόροι, οι οποίοι έχουν ελάχιστα εισοδήματα ή βρίσκονται στην ανεργία. Ακόμη και οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι και ανασφάλιστοι!!!
Θα 'χε ενδιαφέρον να είχαμε δίπλα σε κάθε ένα χαράτσι και το αντίστοιχο ετήσιο ποσό που μας αφαιρείται και τις παροχές που εξασφαλίζει σε αυτούς που τις απολαμβάνουν.

Μόνο με την αλήθεια στον δημόσιο διάλογο μπορούμε να προχωρήσουμε. Ακόμη κι όταν δε βολεύει ορισμένους, η αλήθεια πάντα μας συμφέρει όλους.

Δείτε τα ένα ένα.

Αυτά που διαπραγματεύεται σκληρά η κυβέρνησή μας να διατηρηθούν.

1. Εισφορά 2% επί αξίας τσιμέντου υπέρ Επικουρικού Ταμείου Ασφαλίσεως Προσωπικού Εταιρειών Τσιμέντων

2. Εισφορά υπέρ Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων που βαραίνει το φόρο κατανάλωσης βύνης πέραν του ειδικού φόρου κατανάλωσης

3. Εισφορά - Δικαίωμα εκτελωνιστικών εργασιών (ΔΕΤΕ) που βεβαιώνεται κατά την εισαγωγή, εξαγωγή και μεταφόρτωση αγαθών και καυσίμων που προστέθηκε και στη ΔΕΗ

4. Εισφορά 0,016 ευρώ επί κάθε κιλού αλευριού υπέρ Ταμείου Επικουρικής Ασφαλίσεως Αρτοποιών

5. Εισφορά 0,4% επί της αξίας των φαρμάκων όπως προβλέπει υπέρ του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου

6. Εισφορά 0,5% επί διδάκτρων ιδιωτικών σχολείων υπέρ του Ειδικού Λογαριασμού Ιδιωτικής Γενικής Εκπαίδευσης, από τον οποίο καταβάλλονται μεταξύ άλλων και οι αμοιβές των συνδικαλιστών της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος

7. Εισφορά 0,5% επί ναυαγοσωστικών υπηρεσιών υπέρ του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου

8. Εισφορά 1‰ επί του κύκλου εργασιών εταιρειών πετρελαίου υπέρ Ταμείου Επικουρικής Ασφαλίσεως Προσωπικού Εταιρειών Πετρελαιοειδών

9. Εισφορά 1,2% στην προ εισφορών και φόρων αξία των πετρελαιοειδών υπέρ ειδικού λογαριασμού «Λογαριασμός Χρηματοδότησης Εταιριών Εμπορίας Πετρελαιοειδών για Μεταφορές Καυσίμων στις Προβληματικές Περιοχές της Χώρας»

10. Φόρος δημοσίων θεαμάτων από 17% έως 24% στα δημόσια θεάματα και εισιτήρια κινηματογράφων

11. Εισφορά 2% επί αξίας παραγόμενου λαδιού υπέρ δακοκτονίας

12. Εισφορά 2% επί της αξίας χάρτου, χαρτονιών και κυτταρίνης καθώς και ήμισυ λεπτού (δραχμικού) επί πωλούμενων εφημερίδων και δύο λεπτών επί πωλούμενων περιοδικών επαρχίας υπέρ Ταμείου Ασφαλίσεως Τυπογράφων και Μισθωτών Γραφικών Τεχνών

13. Εισφορά 7 δρχ. κατά κιλό επί αξίας εισαγομένων και παραγόμενων κεριών υπέρ Ταμείου αποδοχών και ασφαλίσεως του Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου Ελλάδος (ΤΑΚΕ)

14. Ειδική ασφαλιστική εισφορά υπέρ ΕΛ.Γ.Α. σε ποσοστό 3% για τα προϊόντα φυτικής προέλευσης και σε ποσοστό 0,5% για τα προϊόντα ζωικής, αλιευτικής και υδατοκαλλιεργητικής προέλευσης επί της αξίας των προϊόντων

15. Εισφορές τουλάχιστον 14,5% υπέρ τρίτων που επιβαρύνουν όλα τα ναύλα πέρα του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας. Συγκεκριμένα: 3% «επίναυλο» υπέρ του “Λογαριασμού Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών”, Τέλη υπέρ ΝΑΤ 6,5%. Υπέρ των φορέων διοίκησης και εκμετάλλευσης των λιμένων επιβίβασης και αποβίβασης 5%. Τέλος, υπάρχουν άλλα τέλη, όπως αυτό που επιβάλλεται σε επιβάτες περιηγητικών πλοίων αλλά και τα λεμβουχικά και αχθοφορικά δικαιώματα, που εισπράττονται ακόμα σε αρκετά λιμάνια ακόμα και όταν δεν προσφέρονται οι αντίστοιχες υπηρεσίες, ή τα τέλη «για διαφυγούσα εργασία» 4% και 8% για φορτηγά κάτω και άνω των 5 τόνων στην Κρήτη

16. Πλήθος χαρτοσήμων και τελών που προβλέπονται στα 75 άρθρα του Προεδρικού Διατάγματος 28/1931 (ΦΕΚ Α 239) «Κώδικας Τελών Χαρτοσήμου», όπως αυτά ισχύουν

17. Εισφορά 20% υπέρ Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων

18. Εισφορές και υπέρ τρίτων επιβαρύνσεις στα τιμολόγια του Εθνικού Τυπογραφείου 36%. Εισφορά επί των Τελών Δημοσίευσης υπέρ των υπαλλήλων του Υπ. Εμπορίου (Γενική Γραμματεία Εμπορίου) – 7% . Μάλιστα, οι τελευταίες χρηματοδοτούν μηνιαία επιδόματα των υπαλλήλων της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου, όπως αντίστοιχα τα έσοδα του Εθνικού Τυπογραφείου χρηματοδοτούν τα μηνιαία επιδόματα των υπαλλήλων του ιδίου αλλά και της κεντρικής υπηρεσίας πρώην Υπουργείου Προεδρίας της Κυβέρνησης

19. Εισφορά 8% υπέρ ΝΑΤ επί εισπραττομένων δικαιωμάτων προσόρμισης, παραβολής, πρυμνοδέτησης, ελλιμενισμού και παροπλισμού από ΟΛΠ, ΟΛΘ και λιμενικά ταμεία καθώς και άλλων πόρων και που δεν ανταποκρίνονται πλέον στη σύγχρονη πραγματικότητα από δικαιώματα επί φαρικών τελών έως τα μηνιαία τέλη φορτηγίδων

20. Εισφορές 80,1% υπέρ τρίτων επιβαρύνσεις επί των διοικητικά καθορισμένων αμοιβών φορτωτών σε κεντρικές αγορές, όπως προκύπτουν από το τιμολόγιο αμοιβών που εκδίδει η Επιτροπή Ρυθμίσεως Φορτ/σεων Ξηράς Αθηνών

21. Εισφορά 8% επί της αξίας των εγγυήσεων που καταβάλλονται για φιάλες υγραερίου και αποδίδεται υπέρ Υπουργείου Ανάπτυξης

22. Εισφορά 0,15% επί της τιμολογιακής αξίας CIF των εισαγόμενων ειδών από τρίτες χώρες σε πίστωση του τηρούμενου Λογαριασμού Ενίσχυσης Εξωτερικού Εμπορίου

23. Εισφορά 0,5% επί της αξίας όλων των εισαγομένων εμπορευμάτων που διατίθενται «κατά το ένα τρίτο προς ενίσχυση του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου Αθηνών, παρακρατουμένου του ενός δεκάτου τούτου υπέρ της Ακαδημίας Αθηνών, κατά το έτερον τρίτον προς ενίσχυση του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κατά το υπόλοιπων τρίτον διά την προώθηση της εξαγωγής των Ελληνικών προϊόντων»

24. Μεγαρόσημα, παράβολα, Κ.Ε.Α.Δ. και υπέρ ταμείων προνοίας για πολιτικές και διοικητικές δικαστικές υποθέσεις

25. Πλήθος μη ανταποδοτικών πόρων ασφαλιστικών ταμείων

26. Τέλος 1€/τόνο υπέρ του δημοσίου που ισχύει για τη διενέργεια φυτο-υγειονομικών ελέγχων και ελέγχων ποιότητας – καταλληλότητας γεωργικών προϊόντων προς Εξαγωγή. Παρά το γεγονός ότι το τέλος αυτό ισχύει για εξαγωγές γεωργικών προϊόντων σε τρίτες χώρες, αυτό επιβαρύνει, παράνομα, και τις ενδοκοινοτικές συναλλαγές . Η επιβάρυνση των επιχειρήσεων με το συγκεκριμένο τέλος για ενδοκοινοτικές συναλλαγές συνιστά στην ουσία φορολόγηση των ενδοκοινοτικών συναλλαγών. Το τέλος αποδίδεται στους γεωπόνους των Νομαρχιών και του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και δεν μπορεί να είναι μικρότερο των 10 € και ανώτερο των 1.000 € ανά φορτίο

27. Υποχρεωτική εγγραφή σε οικεία επιμελητήρια και επιβάρυνση των ετήσιων συνδρομών σε αυτά με το τέλος υπέρ της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων

28. Για κάθε διαφήμιση ή δημοσίευση στα ΜΜΕ έχει επιβληθεί αγγελιόσημο ύψους 20% για τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο και 21,5% για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Χρηματοδότηση ασφαλιστικών εισφορών εργοδοτών ΜΜΕ. Το υψηλό ποσοστό του αγγελιοσήμου επιβαρύνει σημαντικά το κόστος διαφήμισης προϊόντων και υπηρεσιών

29. Τέλος υπέρ ΕΡΤ που εισπράττεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ

30. Υπέρ Ταμείου Επικουρικής Ασφαλίσεως Χημικών

α) 0,01 € για κάθε 11 παραγόμενους τόνους τσιμέντου
β) 0,01 € για κάθε 170 κιλά διατιθέμενου οινοπνεύματος
γ) 0,01 € για κάθε 170 κιλά παραγόμενης ζύμης
δ) 0,01 € για κάθε 8 τόνους παραγόμενων οξέων

31. Υπέρ Ταμείου Νομικών

1) Δικαιώματα από δημοσιεύσεις καταστατικών εταιρειών ή τροποποιήσεις: 0,5% στο ποσό του κεφαλαίου κάθε εμπορικής εταιρείας που συνίσταται εκτός Α.Ε. και Ε.Π.Ε.
2) Δικαίωμα στις εισπραττόμενες από το Δημόσιο χρηματικές ποινές και μετατροπής ποινών εκ ποσοστού 4,5%
4) Το 20% στο δικαστικό ένσημο
5) Το 10% επί μεταβίβασης ακινήτων
6) Δικαιώματα σε συμβολαιογραφικές πράξεις πλην εκείνων που αφορούν μεταβιβάσεις ακίνητων από επαχθή αιτία σε ποσοστά 1,3%, 0,325%, 0,65% κατά περίπτωση, στην αξία του αντικειμένου κάθε σύμβασης .

32. Υπέρ ΤΣΜΕΔΕ

1) Ποσοστό 1‰ στον προϋπολογισμό πάσης φύσεως τεχνικών έργων και οικοδομικών, εξαιρουμένων των έργων που εκτελούνται από το Δημόσιο και τους Δήμους και τις Κοινότητες.
2) Ποσοστό 1 ‰ στην αξία των εισαγομένων μηχανημάτων από την αλλοδαπή για εκτέλεση έργων οδοποιίας, οικοδομικών, υδραυλικών και λιμενικών
3) Ποσοστό 1% επί πιστοποιήσεων παντός Δημοσίου Έργου

Υπέρ Ταμείου Πρόνοιας Επικουρικής Ασφαλίσεως Ιπποδρομιών

α) Το 0,5% επί αμοιβαίου στοιχήματος
β) Ποσοστό 10% επί ανεξαργύρωτων δελτίων.


......

199!!!!!

Μετρήστε ως το 199 και η ανάπτυξη έρχεται...

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




πηγή στοιχείων ενδεικτικού καταλόγου: capital.gr
εικόνα: Πινόκιο





Monday, December 23, 2013

Τα άλλα παιδιά και η παιδεία τους


Share/Bookmark
Oι πουριτανοί με τους πουριτανούς, οι θρησκόληπτοι με τους "θρησκόληπτους" κι οι συντηρητικοί με τους συντηρητικούς.

Βεβαίως και πρέπει η πολιτεία να φροντίζει για την εκπαίδευση όλων στην υγιεινή, και να βοηθάει και τις κοινότητες με ειδικά σχεδιασμένα προγράμματα ένταξης. Ένα από αυτά τα εργαλεία ένταξης, το σημαντικότερο ίσως, είναι το ενιαίο σχολείο.

Για όσους όμως δεν το κατάλαβαν, το αληθινό θέμα της συζήτησης δεν είναι οι ρομά, είναι τα άλλα παιδιά και η παιδεία τους.

Μέχρι νεωτέρας, ο πραγματικός κόσμος θα περιέχει και γυφτάκια (συγγνώμη για το πολιτικά μη ορθό της λέξης) και ψειρούλες και άλλα πολλά μη αποστειρωμένα (που περιέχει ήδη). Και στον κόσμο αυτόν, τον πραγματικό, θα ζήσουν όλα τα παιδιά μεγαλώνοντας.

Αν τα άλλα παιδάκια ανακαλύψουν τον κόσμο που τους κρύψαμε με τόση επιμέλεια, για πρώτη φορά στα δεκαπέντε, στην εφηβεία τους, τότε πιθανότατα θα θυμώσουν πολύ.

Κι ύστερα υπάρχουν δύο πιθανότητες γι' αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και θα θυμώσουν περισσότερο ή για εκείνους που δεν έχουν τα εφόδια να διαχειριστούν την οργή τους.

H πρώτη, να μετατρέψουν τoν θυμό τους σε βία εναντίον αυτού του κόσμου που τους κρύψαμε. Να προσπαθήσουν να κάνουν τον κόσμο όπως τους τον μάθαμε ή τους αφήσαμε να πιστεύουν ότι είναι, καθαρό και άψογο. Να εξαφανίσουν δια της βίας αυτό που δεν υποψιάστηκαν ότι υπάρχει. Να γίνουν φασιστάκια.

Η δεύτερη είναι να μετατρέψουν την οργή τους σε βία εναντίον αυτών που τους τον απέκρυψαν, και να αρχίσουν να τα σπάνε για να μας τη σπάσουν, ακόμη και να σκοτώνουν. Να γίνουν τρομοκρατο-χουλιγκανάκια.

Υπάρχει και μια τρίτη προοπτική, πιο βολικά κομφορμιστική. Να μην τον ανακαλύψουν ποτέ. Να συνεχίσουν να ζουν σε ένα εικονικό περιβάλλον. Να τα κλείσουν οι γονείς τους σε μια γυάλα, σε άλλα σχολεία, σε άλλα πανεπιστήμια, σε άλλες γειτονιές, σε άλλα σπίτια, μέχρι τα τριάντα και τα σαράντα ακόμη. Και μετά να τους κληρονομήσουν τις δουλειές τους, να γίνουν σαμαράκια και ντοράκια, και καραμανλάκια και γιωργάκια.

Κάθε ψέμα έχει το κόστος του.

Wednesday, December 18, 2013

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα


Share/Bookmark
Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα: οι εξαγωγές μειώνονται, η παραγωγική βάση συρρικνώνεται, ενώ η ανάπτυξη... έρχεται.

Παρά τη δραματική μείωση των αμοιβών των εργαζομένων μέσω της μείωσης των μισθών και της πίεσης της ανεργίας, η παραγωγική βάση της χώρας συνεχίζει να συρρικνώνεται και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στις εξαγωγές, υποχωρεί.

Το βασικό ζητούμενο της ανάπτυξης, οι εξαγωγές, μειώνονται σημαντικά εντός του 2013 αντί να αυξάνουν, παρά την εσωτερική υποτίμηση !!! 

Οικονομικό παράδοξο; ανεξήγητο φαινόμενο;
"Η αξία των εξαγωγών υποχώρησε στα 2,25 δισ. ευρώ σημειώνοντας μείωση 12,2% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο περσινό μήνα.

Σε ανακοίνωσή του ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εξαγωγέων κάνει λόγο για αρνητικό ρεκόρ τετραετίας, καθώς σημειώθηκε η μεγαλύτερη ποσοστιαία υποχώρηση, σε ετήσια βάση. Με εξαίρεση τον Σεπτέμβριο, τον Ιούλιο και τον Απρίλιο του 2013, όλους τους υπόλοιπους μήνες οι εξαγωγές κινήθηκαν σε αρνητικό έδαφος."

"Ο μέσος δείκτης βιομηχανικής παραγωγής της περιόδου Ιανουαρίου- Οκτωβρίου 2013 σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη της περιόδου Ιανουαρίου - Οκτωβρίου 2012, παρουσίασε μείωση 3,8%, έναντι μείωσης 3,6% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση το 2012 προς το 2011. Στο δεκάμηνο η παραγωγή στη μεταποίηση μειώθηκε κατά 1,7% σε σύγκριση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα..." - πηγή imerisia.gr

Ο δείκτης των εξαγωγών είναι ο βασικότερος δείκτης της βιώσιμης ανάκαμψης για τη χώρα μας.

Η εσωτερική υποτίμηση δεν κατόρθωσε να κάνει το προϊόν της χώρας φτηνότερο και ανταγωνιστικότερο, γιατί η υποτίμηση της αμοιβής του συντελεστή "εργασία" για τις επιχειρήσεις απορροφήθηκε από τους πρόσθετους φόρους και εισφορές, ενώ καμιά μεταρρύθμιση δεν βελτίωσε το περιβάλλον της παραγωγικής διαδικασίας.

Πώς να μη μειωθούν οι εξαγωγές;

-    Η ρευστότητα σε κεφάλαια για τις επιχειρήσεις εξαφανίστηκε, οι εγγυήσεις επίσης, το τραπεζικό σύστημα υπάρχει πλέον μόνο στο μυαλό του κ. Στουρνάρα.

-    Για απλούστευση, φορολογική σταθερότητα και ασφάλεια δεν μιλάμε πλέον, για χάρη του Θεοχάρη. Το κράτος ασκεί ανοιχτά πια φορολογική τρομοκρατία.

-    Οι δημόσιες υποδομές και τα δίκτυα απαξιώνονται και γίνονται ακριβότερα και ανασφαλέστερα στη χρήση.

-    Οι επενδύσεις σε νέες παραγωγικές μονάδες και η ανανέωση κεφαλαιουχικού εξοπλισμού σε παλαιές έχουν σταματήσει.

-    Το σημαντικό δυναμικό καινοτομίας και έρευνας της χώρας ασφυκτιά από έλλειψη επένδυσης και αδυναμία εφαρμογής της καινοτομίας λόγω φορολογίας, γραφειοκρατίας, ολιγοπωλίων και προσοδοθηρίας.

-    Οι ικανοί και δημιουργικοί εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα κίνητρο να εργαστούν στη χώρα και φεύγουν ή είναι άνεργοι.

-    Η αυτοκαταστροφική διαδικασία της αποεπένδυσης βρίσκεται σε εξέλιξη.

Πώς να παράγουμε, λοιπόν, και τι να εξάγουμε;

Το μόνο που έχουμε σε αφθονία για εξαγωγή όσο όσο είναι το πολιτικό έρμα που δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε.

Κανένας δεν τους παίρνει, όμως, ούτε τζάμπα. Έτσι κι αυτοί προσπαθούν παντοιοτρόπως να μας πείσουν να ζήσουμε εμείς τον δικό τους μύθο για την Ελλάδα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Εικόνα: Θεόφιλος