Saturday, November 30, 2013

Ο φερετζές του νόμου


Share/Bookmark
Στη σχιζοφρενικά σεμνότυφη και ξεσαλωμένη χώρα μας δίνουμε όπως πάντα μάχες οπισθοφυλακών για να διαφυλάξουμε διάτρητα μετόπισθεν. Αμυνόμαστε οπισθοδρομώντας.

Η συζήτηση για τα σύμφωνα συμβίωσης, τα οποία επινοήθηκαν εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια για να αντιμετωπιστεί η απαίτηση για ίδια αστικά δικαιώματα όλων των πολιτών ανεξαρτήτως γενετήσιου προσανατολισμού, είναι πλέον παρωχημένη. Στη χώρα μας μάλιστα εκφυλίσθηκε εξαρχής σε γελοιότητα (ελέω Βενιζέλου, με την παραδοξότητα μιας φοβικής Αριστεράς εξίσου συντηρητικής με τη  Δεξιά,  και κυνηγιού των σταυρών του Σταυρού): αντί να καλύψει τις κατηγορίες των ζευγαριών που δεν καλύπτονταν από τον νόμο, θεσπίστηκε χωρίς κανένα λόγο μόνο για ετερόφυλα ζευγάρια. 

Έκτοτε οι κοινωνίες έχουν εξελιχθεί δραματικά.

Το θέμα άνοιξε παντού. Ο διάλογος έκανε τον δρόμο του. Η κοινή γνώμη έχει μεταστραφεί ήδη σε βαθιά συντηρητικές κοινωνίες, όπως στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Βρετανία.  Οι αντιλήψεις εξελίσσονται, όπως εξελίχθηκαν με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των γυναικών. Και εξελίσσονται με το παράδειγμα και την κατανόηση.

Λοιπόν, όχι. Κανένα ειδικό σύμφωνο συμβίωσης δεν χρειάζεται πλέον. Κανένας περίπλοκος φερετζές στην αυτόφοβη σεμνοτυφία.

Αρκεί ένας νόμος με ένα άρθρο, όπως έπραξε η Ισπανία ήδη εδώ και εννέα χρόνια: ίδια αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους τους πολίτες, για ομόφυλα είτε για ετερόφυλα ζευγάρια.

Ίδια αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους τους πολίτες, για κάθε σχέση συμβίωσης δύο ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου και γενετήσιου προσανατολισμού, στο πλαίσιο οποιασδήποτε έννομης σχέσης που ισχύει ήδη, πλην μιας: του θρησκευτικού γάμου, στον οποίο η απόφαση για το ποιος έχει ή όχι πρόσβαση ανήκει αποκλειστικά στις Εκκλησίες, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και το δόγμα τους.

Αυτό είναι θέμα αρχής για όσους από εμάς πιστεύουμε στις αρχές της ανθρώπινης ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και του ανθρωπισμού. Από τον Αριστοτέλη στον Επίκουρο κι από τον Βολταίρο στον Ντιντερό, στον Jeremy Bentham και σε όσους φίλους της ελευθερίας προηγήθηκαν και ακολούθησαν, στη σκέψη και στην πράξη, από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη...

Στην Ισπανία, μια χώρα 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, οκτώ χρόνια μετά την αλλαγή του νόμου οι γάμοι ομόφυλων ζευγαριών είναι γύρω στους 3.000 ετησίως σε συνολικό αριθμό 170.000 γάμων περίπου, ποσοστό κυμαινόμενο μεταξύ 1,8 και 2,5% επί του συνόλου, ανάλογα τα έτη.

Ο ουρανός είναι ακόμη στη θέση του, το σύμπαν δεν έχει καταρρεύσει, ο Πάπας φοράει την τιάρα του και ο βασιλιάς που υπέγραψε τον νόμο των Κόρτες βασιλεύει ακόμη στο βασίλειο των Ιβήρων, με μια κυβέρνηση συντηρητική η οποία δεν αναίρεσε τίποτε. Η κοινωνία προχώρησε μπροστά. Οι straight έμειναν straight και οι gay είναι επίσης gay. Δεν φαίνεται να άλλαξε κάτι.

Τίποτε; Ίσως κάτι άλλαξε.

Για τις 6.000 ψυχές κάθε χρόνο που βρήκαν ένα χέρι να ακουμπάει στον ώμο τους και μοιράζονται τη ζωή τους με αξιοπρέπεια. Aλλά όχι μόνο γι' αυτούς.

Άλλαξε κάτι και για τους άλλους, τους πολλούς. Αυτούς που δεν αισθάνονται πλέον μειονεκτικά για τη σεξουαλικότητά τους.

Άλλαξε και κάτι ακόμη, προβλέψιμο από τους υποψιασμένους, για όσους δεν αισθάνονται καθόλου ή αισθάνονται λιγότερο πλέον την ασφυκτική υποχρέωση να αποδείξουν τον ετεροφυλόφιλο ανδρισμό τους κυνηγώντας φαντάσματα από το σχολείο ως τη δουλειά και την καθημερινή συναναστροφή.

Τελικά, η αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους απελευθερώνει περισσότερο τους straight από τους gay. Τους απαλλάσσει από το βάρος της διαρκούς προσπάθειας για την απόδειξη της σεξουαλικότητάς τους.

Για τον λόγο αυτό, ίσως, προώθησαν και προωθούν ευκολότερα τη μεταρρύθμιση ηγέτες πέραν πάσης αμφιβολίας ετεροφυλόφιλοι (Zapatero, Holland, Obama - αλλά και ο συντηρητικός Cameron το 2014) σε αντίθεση με αντιδραστικούς συναδέλφους τους, οι οποίοι εμφανίζονται πολύ πιο επιθετικοί (τελικά, δηλαδή, φοβικοί) πιθανότατα λόγω των δικών τους αμφίβολων και καταπιεσμένων επιθυμιών. Κι εδώ, όπως παντού.

Ίσως, τελικά, οι μόνοι που αισθάνονται στ’ αλήθεια πιο άβολα, πιο ενοχλητικά άβολα, από την αποδοχή της σεξουαλικότητας, των ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων όλων, είναι όσοι καταπιέζουν τη δική τους σεξουαλικότητα, όσοι υποκρίνονται μπροστά στον καθρέφτη μαρτυρικά και για τους ίδιους και για τον περίγυρό τους, κρυμμένοι πίσω από τα φουστάνια μιας παρωχημένης κοινωνικής σύμβασης, πίσω από τον φερετζέ του νόμου.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Υ.Γ.  Δεκέμβρης 2015
Από τη δημοσίευση του εν λόγω άρθρου, στις χώρες που προστέθηκαν στην αναγνώριση ίσων αστικών δικαιωμάτων ήταν η (βαθιά καθολική) Ιρλανδία και η Μεγάλη Βρετανία με πρόταση του συντηρητικού Πρωθυπουργού David Cameron). Ο οποίος μάλιστα δήλωσε ότι η ψήφιση του νόμου για την επέκταση του δικαιώματος του γάμου σε όλους τους πολίτες ήταν ανάμεσα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα της πρώτης θητείας του, με βάση τα οποία επανεξελέγη πανηγυρικώς. (βλέπε 'BBC Since then, the Tories have maintained a socially liberal agenda. David Cameron cites the legalisation of gay marriage as one of his proudest achievements.)


Εικόνα: "Amor Vincet Omnia", "Ο θριαμβευτής 'Έρως", λεπτομέρεια, Michelangelo Merisi or Amerighi da Caravaggio





Monday, November 25, 2013

Το μνημόνιο του Θεού


Share/Bookmark

Οι Έλληνες είμαστε είτε λαός βαθιά θρησκόληπτος (πολύ διαφορετικό από το θρήσκος, όπως είναι για παράδειγμα οι Ιρλανδοί) είτε ένας λαός βαθιά φοβισμένος. Πράγμα κατά βάθος το ίδιο.

Πάσχουμε από τον φόβο του αγνώστου, τον πανικό απέναντι στη δυνατότητα επιλογής, τη φοβία της ευθύνης, τον τρόμο της ελευθερίας.

Ακόμη και σήμερα, τρία χρόνια μετά την πρώτη καταστροφή, μεγάλο μέρος των συμπατριωτών μας κατορθώνουν να πείσουν τον εαυτό τους ότι υπάρχει μια συνειδητή ροή γεγονότων, ένα προκαθορισμένο πλάνο, μια σειρά από προϋπάρχουσες βεβαιότητες για το καλό ή για το κακό (δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί η κατάληξη της πεποίθησης αυτής είναι η ίδια).

Από τις πιο αβαθείς ως τις πιο ψαγμένες ανησυχίες το ίδιο μοτίβο αναδύεται κάτω από την επιφάνεια των ανακουφιστικών πεποιθήσεων: κάποιοι μας επιβουλεύονται, προφανώς μ' έναν απώτερο σκοπό, κάποιοι μας ψεκάζουν ή μας παραμυθιάζουν, κάποιοι έχουν στον νου τους μια προοπτική για τη χώρα και για εμάς μαζί της, ένα μνημόνιο του Θεού, μια δυνατότητα όχι πολύ καλή αλλά, τέλος πάντων, ένα αύριο, ένα μέλλον. Κάποιοι θα μας σώσουν λίγο πριν έλθει το δεύτερο κύμα από το τσουνάμι, πριν βουτήξουμε στο χάος της βίας και της διάλυσης γιατί "δεν μπορεί να γίνει αλλιώς".

Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, όχι απαραίτητα αμόρφωτοι ή φανατικοί, αρνούνται να δουν το προφανές και γραπώνονται από μιαν αυταπάτη, μια φενάκη.

Νάναι η γλύκα του κλίματός μας και η αγκαλιά των τοπίων μας; Νάναι η συνήθεια και το άφεμα στη ναρκωτική οικογενειακή θαλπωρή; Νάναι η φυσική αντίδραση απέναντι στα τρομερά πούχουν συμβεί στον τόπο αυτόν, που ερήμωσε και ξαναγέμισε αμέτρητες φορές από όλου του κόσμου τις φυλές, όλα κείνα που ξεχνούμε για να κοιμόμαστε ήσυχοι;

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η μάταιη πεποίθηση ότι αυτοί που μας κυβερνούν, που διοικούν το κράτος, που κουμαντάρουν τις περισσότερες επιχειρήσεις, οι πατεράδες των σογιών, έχουν ένα πλάνο σε βάθος χρόνου, ένα κάποιο έστω ιδιοτελές σχέδιο. Κι αφού αυτό υπάρχει, έπεται το χαλαρωτικό και μοιραίο συμπέρασμα: "τότες δεν μπορεί, μάλλον θάμαστε κι εμείς μέρος του. Έχει ο Θεός".

Λες κι αν υπήρχε κάποιο σχέδιο, οποιασδήποτε μορφής και είδους, θα ήμασταν στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

Κι όταν διακρίνουμε το προφανές, το αυταπόδεικτο, στα άδεια κι έντρομα μάτια των ισχυρών μας, ότι τελικά δεν υπάρχει τίποτα, ότι πορεύονται όπως όπως και μαζί μ’ αυτούς κι εμείς, μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, αυτοσχεδιάζοντας με χειρονομίες, μεγαλοστομίες και βλαστήμιες, κωλυσιεργώντας το μέλλον, τότε οι περισσότεροι σκεπάζουμε τα μάτια μας με αμηχανία, με έκπληξη, με προσποιητή αφέλεια.

Δεν συζητούμε ό,τι μας πονά κι ό,τι μας πληγώνει, δηλαδή ό,τι μπορεί να μας αλλάξει, μπας και το κακό έρθει και προσπεράσει αλαφροπάτητο.

Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, σε μια χώρα που ερημώνει και λιγοστεύει, αρνείται συνειδητά να δει την αλήθεια που ήδη γνωρίζει.

Όχι μόνον, ούτε κυρίως, γιατί δεν έχει τα μέσα, την πληροφόρηση, τη γνώση. Αλλά γιατί δεν έχει τη διάθεση, το τσαγανό, το κίνητρο, τα ψυχικά εφόδια να κάνει επιλογές, να αρνηθεί κάτι για χάρη κάποιου άλλου. Να αντικριστεί με τον εαυτό και να αλλάξει. Δεν τόμαθε ποτέ, γιατί δεν τόκανε ποτέ.

Κι έτσι τη στιγμή «για να αποφασίσεις με ποιους θα πας, και ποιους θ’ αφήσεις» η θέληση σαρώνεται από έναν φόβο που μεταμορφώνεται σε μεταφυσική πίστη.

Την πίστη ότι κάποιος κάπου, κάτι έχει σχεδιάσει για εμάς, κάποια έστω μικρή και φτωχική γωνίτσα μάς έχει κρατήσει στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτόν η μεταρρύθμιση, η αλλαγή, δεν καταφέρνει να ριζώσει όσο δεν βρίσκουμε τη δύναμη να αντικρίσουμε τη γυμνή αλήθεια, ότι πορευόμαστε στο κενό οδηγημένοι από ακόμη πιο φοβισμένους και ναρκωμένους εθελότυφλους.

Μόνοι μπροστά στον καθρέφτη. Εμείς και ο εαυτός μας.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




εικόνα: από Βυζαντινή εκκλησία σκαμμένη στον βράχο στην Καππαδοκία (Göreme, Τουρκία) κατά την εικονοκλαστική περίοδο (725-842)



Thursday, November 21, 2013

Η κολοκυθιά και τα κολοκύθια της


Share/Bookmark
Γιατί να αμείβονται οι Έλληνες βουλευτές 70.000 ευρώ τον χρόνο και όχι 60.000; Και γιατί όχι 100.000; 'Η γιατί όχι 30.000; ‘Η να μην πορεύονται εθελοντικά;

Η κλασική αγαπημένη μας κολοκυθιά. Κουβέντα να γίνεται για τις εντυπώσεις. Χωρίς στοιχεία. Χωρίς συγκριτικά δεδομένα. Χωρίς μελέτη.

Ας κάνουμε μια πρόταση που στηρίζεται στη σύγκριση με τα δεδομένα των άλλων ανεπτυγμένων Δημοκρατιών, τις 33 χώρες μέλη του ΟΟΣΑ (Αυστρία, Βέλγιο, Καναδάς, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Πολωνία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Τουρκία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Φινλανδία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Μεξικό, Τσεχία, Ουγγαρία, Νότια Κορέα, Πολωνία, Σλοβακία, Χιλή, Σλοβενία, Ισραήλ). 

Υπολογισμός πρώτος: 

Ποιος είναι ο μέσος όρος κόστους ανά βουλευτή στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ (αφού αφαιρεθούν τυχόν φόροι, που επιστρέφουν στο κράτος, και εισφορές);

Υπολογισμός δεύτερος: 

Ποιο είναι το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ των 33 χωρών μελών του ΟΟΣΑ;

Με αυτούς τους δύο υπολογισμούς έχουμε τη βάση συζήτησης.

Αποτέλεσμα: 

Αρκεί μια αναγωγή του μέσου καθαρού κόστους (αμοιβής) με βάση το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Να συμφωνήσουμε ότι είναι μια βάση συζήτησης;
Αν ναι, να δεσμευτούμε να εφαρμόσουμε το αποτέλεσμα (όποιο κι αν είναι αυτό)
Η πρόταση, πέρα από μια αντικειμενική προσέγγιση, έχει και ένα παράπλευρο πλεονέκτημα που συμφέρει όλους: συνδέει την αμοιβή των ανθρώπων που αποφασίζουν στη Δημοκρατία με τη συγκριτική εξέλιξη του κατά κεφαλήν εισοδήματος των πολιτών σε σχέση με τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Παρέχει κίνητρο και αντικίνητρο στους πολιτικούς μας, αν πάμε ένα βήμα παραπέρα και αποφασίσουμε να αυξομειώνεται ανάλογα. 

Και μια και ξεκινήσαμε την κουβέντα, μήπως να κάνουμε κι έναν άλλο υπολογισμό: ποια η μέση αναλογία βουλευτή / ψηφοφόρων στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ; Να δούμε αν η δική μας είναι υψηλότερη ή χαμηλότερη (περίπου ένας ανά 36.000 στην Ελλάδα).
Μήπως το 1/55.000 περίπου, που ισοδυναμεί με 200 βουλευτές, είναι απόλυτα φυσιολογικό; 

Αυτοί οι απλοί υπολογισμοί νομίζω δίνουν μια αντικειμενική βάση για τον διάλογο.

Αλλιώς η συζήτηση χωρίς αντικειμενικά στοιχεία για τις απολαβές των βουλευτών είναι απλή εντυπωσιοθηρία. ΄Οπως κάθε συζήτηση χωρίς τεκμηρίωση.

Είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε το θέμα χωρίς να ανεχτούμε ανοησίες για ελληνικές ιδιομορφίες και άλλα φαιδρά; 

Αλλιώς...μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα .... κολοκύθια.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Tuesday, November 19, 2013

Θαύμα, θαύμα! στις Τράπεζες


Share/Bookmark


Το θέμα είναι καίριο: ο τρόπος ολοκλήρωσης της «ανακεφαλαιοποίησης» των τραπεζών.
Είναι πλέον προφανές εδώ και καιρό ότι η Κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και το παρασιτικό καθεστώς ελάχιστα ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση της Τραπεζικής Πίστης στη χώρα - κάτι απολύτως αναγκαίο για τη λειτουργία της οικονομίας, για την παροχή ρευστότητας στις βιώσιμες επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά, για τις επενδύσεις και επομένως για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Καμιά επιχείρηση δεν μπορεί να επιβιώσει σε μια χώρα που το τραπεζικό της σύστημα έχει στεγνώσει εντελώς και είναι αναξιόπιστο.
Πώς η ελληνική επιχείρηση να ανταγωνιστεί ισότιμα την ευρωπαϊκή όταν δεν έχει πρόσβαση σε κεφάλαιο κίνησης, σε κεφάλαιο επένδυσης, σε εγγυήσεις που να γίνονται δεκτές εκτός Ελλάδας;
Το ζητούμενο δεν είναι να σώσουμε τις τράπεζες (όπως ψευδώς το θέτουν ορισμένοι), αλλά να σώσουμε και να εξασφαλίσουμε τους καταθέτες και την παραγωγική οικονομία, άρα τις δουλειές όλων.
Όμως το προφανές πλέον ζητούμενο για τα κόμματά μας (κυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα), για την ομοούσια και αδιαίρετη πολιτική μας τάξη, είναι να καταχραστούν τα χρήματα των καταθετών για να συνεχίσουν να δανείζουν κατά το δοκούν με κριτήρια πολιτικάντικα, καταρχήν το κράτος (τους) και κατά δεύτερον τους (δικούς τους) επιχειρηματίες.
Τα χρήματα αυτά, όσα έχουν απομείνει, είναι ο πειρασμός, είναι το διακύβευμα, είναι το δέρας. Είναι ο τελευταίος πλούτος των Ελλήνων, αφού το καθεστώς απαξίωσε την ακίνητη περιουσία τους και τα άλλα κινητά στοιχεία με την υπερφορολόγηση και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και ρυθμίσεις.
Το κράτος στέγνωνε συστηματικά τις τράπεζες όλα αυτά τα χρόνια, υποχρεώνοντάς τες με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να δανείζουν το ίδιο και να τοποθετούν τα χρήματα των καταθετών σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου (αντί για παραγωγικές επενδύσεις). Να δανείζουν τις διάφορες ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ (με ή και χωρίς την «εγγύηση» του Ελληνικού Δημοσίου). Να δανείζουν κατά προτεραιότητα τους δικούς τους κρατικοδίαιτους και διαπλεκόμενους με το Δημόσιο επιχειρηματίες, αλλά και τα ίδια τους τα κόμματα. Ταυτόχρονα, οι ίδιες οι Τράπεζες δανείζονταν από τους καταθέτες και (με εγγύηση τα χρήματα των καταθετών) από τις διεθνείς αγορές.
Όταν πια οι αγορές πήραν είδηση  την κατάσταση του Ελληνικού κράτους και δεν το δάνειζαν άλλο, η τότε κυβέρνηση δεν δίστασε να κάνει ένα βήμα παραπάνω: το μεγάλο κόλπο Καραμανλή – Αλογοσκούφη, το οποίο βάφτισαν ξεδιάντροπα «σωτηρία των τραπεζών» (ενώ αυτές ήταν παρόλα αυτά μια χαρά στην υγεία τους, γιατί είχαν φροντίσει να επεκταθούν εκτός Ελλάδος, στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή). Είναι αυτοί οι κύριοι οι οποίοι επέβαλαν στις ελληνικές τράπεζες να αποκτήσουν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου έναντι ζεστού χρήματος, όταν πια οι διεθνείς αγορές είχαν συνειδητοποιήσει ότι το ελληνικό δημόσιο είχε χρεοκοπήσει. Αυτοί, που οδήγησαν για ένα διάστημα στο παγκόσμιο οικονομικό παράδοξο:  ένα κράτος να έχει χαμηλότερο δείκτη αξιοπιστίας από τις τράπεζες που ήταν εγκατεστημένες εντός του!
Έτσι κέρδισαν ένα - δυο χρόνια κυβέρνησης ακόμη, λίγους ακόμη διορισμούς, και κατέστρεψαν το τραπεζικό σύστημα και τους "κακούς τραπεζίτες".
Ειδικά τους κακούς ιδιοκτήτες των μεγάλων τραπεζών: για παράδειγμα, τα ασφαλιστικά Ταμεία (πρώτος μέτοχος στην Εθνική Τράπεζα), το ίδιο το Ελληνικό Δημόσιο, την Εκκλησία της Ελλάδος, πολλά μη κερδοσκοπικά Ιδρύματα και εκατοντάδες χιλιάδες μικρομετόχους από όλο τον κόσμο, που  το μεγάλο τους λάθος ήταν να θεωρήσουν καλό να τοποθετήσουν τα χρήματά τους σε μεγάλες και αξιόπιστες ελληνικές επιχειρήσεις. Για τον λόγο αυτόν είδαν την επένδυσή τους να απαξιώνεται πλήρως, να εκμηδενίζεται σχεδόν (από 40 ευρώ περίπου η μετοχή στο παρολίγον μηδέν).
Να επαναλάβουμε, λοιπόν, για να μην το ξεχνάμε ποτέ, ότι όλα αυτά ήταν αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας της περιόδου και, ακόμα, των Διοικήσεων των τραπεζών που έδρασαν εναντίον των συμφερόντων των τραπεζών οι οποίες τους πλήρωναν πλουσιοπάροχα για να τις προστατεύουν. Προκάλεσαν  έτσι τεράστια ζημιά στις ίδιες τις Τράπεζες και στο Ελληνικό Δημόσιο (δηλαδή στους φορολογούμενους αλλά και στους ασφαλισμένους), μια ασύλληπτη  καταστροφή ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ για τους Έλληνες πολίτες και τις ελληνικές επιχειρήσεις. Οι παραλείψεις και οι  πράξεις τους με τις τρομερές αυτές συνέπειες δεν έχουν γίνει αντικείμενο έρευνας από κάποια εξεταστική Επιτροπή, από καμιά διεθνή επιτροπή σοφών, όπως στην Ισλανδία, ώστε να καταλογιστούν οι όποιες ευθύνες και, εφόσον υπάρξουν και ποινικές, να κληθούν να κοσμήσουν με την παρουσία τους το διπλανό κελί του κ.Τσοχατζόπουλου, με τα λίγα ψωροεκατομμύρια του.
Αυτά για το ιστορικό, δίχως την κατανόηση του οποίου δεν μπορεί να υπάρξει λύτρωση.
Ας έλθουμε στο τώρα.
  • Ποιος θα έπρεπε να είναι ο κεντρικός οικονομικός στόχος για να έλθει η ανάκαμψη και να γίνουν επενδύσεις στην Ελληνική οικονομία, αν όχι η αποκατάσταση της ρευστότητας στην αγορά και η εξασφάλιση συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού για τις ελληνικές επιχειρήσεις;
  • Ποιος θα έπρεπε να είναι ο πρώτος στόχος των Κυβερνήσεων μετά την καταστροφή, αν όχι η αποκατάσταση της κεφαλαιακής επάρκειας των Τραπεζών (που προϋποθέτει τη μέγιστη προστασία των καταθετών, ώστε να επανατοποθετήσουν τα χρήματά τους σε αυτές) και η λειτουργία των πιστωτικών Ιδρυμάτων με αμιγώς Τραπεζικά κριτήρια;
Εάν οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν και να παρέχουν ρευστότητα και εγγυήσεις στις ελληνικές επιχειρήσεις  και νοικοκυριά, τότε ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε, ενδογενής ανάπτυξη δεν θα έλθει ποτέ.
Οι μόνοι που θα έχουν πρόσβαση σε κεφάλαια (και μάλιστα πολύ φθηνά λόγω των στρεβλώσεων μεταξύ βορρά-νότου που παράγει η κρίση) θα είναι οι μεγάλοι ξένοι επενδυτές, που θα αγοράσουν μισοτιμής τα πάντα (ακίνητα και επιχειρήσεις) ή θα εξαφανίσουν τις βιώσιμες ελληνικές επιχειρήσεις, καθώς αυτές αδυνατούν να ανταγωνιστούν ισότιμα.
  • Ποια μεσαία ή μικρή ή ακόμη και μεγάλη (βλέπε ΒΙΟΧΑΛΚΟ) ελληνική επιχείρηση μπορεί να επιβιώσει με τέτοια θεμελιώδη ανισότητα πρόσβασης στην Τραπεζική Πίστη (η οποία προστίθεται και σε όλα τα άλλα προβλήματα); Ποιος αντέχει τέτοια  στρέβλωση του ανταγωνισμού;
Η μόνη πιθανότητα επιβίωσης σε αυτές τις συνθήκες είναι η ελαχιστοποίηση του κόστους εργασίας, η διαρκής μείωση των αμοιβών των εργαζομένων για τις επιχειρήσεις και η αντίστοιχη μείωση της κατανάλωσης και αποταμίευσης για τα νοικοκυριά και η συρρίκνωση των δραστηριοτήτων με απολύσεις και η συνακόλουθη εκτίναξη της ανεργίας.  ΄Η η μεταφορά των δραστηριοτήτων σε άλλο περιβάλλον, στο εξωτερικό. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που αποκαλούμε ανάπτυξη. Είναι ο κύκλος της καταστροφής.
Τι κάνει λοιπόν η Κυβέρνησή μας, τρία χρόνια τώρα υπό καθεστώς χρεοκοπίας;
Προσπαθεί με κάθε τρόπο να συνεχίσει να βάζει χέρι στα χρήματα των καταθετών, από τους οποίους στέρησε  κάθε προστασία των καταθέσεών τους, στο όνομα του πάντα βολικού όσο και ψευδεπίγραφου "κυνηγιού της φοροδιαφυγής", ακόμη και με την κατάσχεση ποσών από τους λογαριασμούς τους. Φυσικά, αυτό το κάνει μόνο όσον αφορά χρέη των πολιτών προς το κράτος και όχι του κράτους προς τους πολίτες ή οφειλές μεταξύ πολιτών για τελεσίδικα και δεδικασμένα.   
Έτσι οι Έλληνες, ό,τι τους έχει απομείνει, τις αποταμιεύσεις και τους κόπους μιας ζωής, από το οποίο προσδοκούν να ζήσουν στους δίσεχτους καιρούς χωρίς καμιά κοινωνική προστασία, χωρίς καν βέβαιη σύνταξη, το έθαψαν σε κήπους, στρώματα και υπόγεια, ή το τοποθέτησαν σε ασφαλέστερους τόπους για να κινεί και να παρέχει ρευστότητα σε άλλες οικονομίες ή στους υποψήφιους ξένους αγοραστές της δικής μας. Το πάθημα των Κυπρίων αδελφών ενίσχυσε την επιλογή της διαίσθησής τους.
"Από τα 50 δις του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας έχουν ήδη διοχετευθεί για τη διατήρηση της ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα τα 41.9 και απομένουν ακόμη 8,1 δις", τα οποία αποτελούν το μόνο δίxτυ ασφαλείας για τους καταθέτες των Ελληνικών Τραπεζών από την κατάρρευση που θα προκαλούσε μια μαζική φυγή κεφαλαίων (πηγή kathimerini.gr).
Παράλληλα συνέβη ένα άλλο γεγονός που πέρασε για την ώρα απαρατήρητο. Με βάση την πρόσφατη νέα απόφαση του eurogroup  «για τη διαδικασία ενεργοποίησης του ESM ως lender of last resort για τη διάσωση τραπεζών, προβλέπεται πλέον ρητώς κούρεμα καταθέσεων πράγμα που προκαλεί ρίγη σε αγορές και καταθέτες... Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα παρεμβαίνει εξαγοράζοντας μετοχές τραπεζών αφού πρώτα έχουν κουρευτεί διαδοχικά οι ομολογιούχοι μειωμένης εξασφάλισης, οι μέτοχοι και εν συνεχεία οι καταθέτες.... Στην Ελλάδα όσο το ΤΧΣ διαθέτει κεφάλαια από το αρχικό πακέτο  στήριξης (αυτό το υπόλοιπο των 8 δις) και αντλεί  νέα πουλώντας μετοχές σε τράπεζες που ελέγχει, οι εξελίξεις αυτές θα αποφευχθούν καθώς δεν απαιτείται η κατάθεση νέου αιτήματος για στήριξη από τον ESM.... Αυτό διασφαλίζει τις τέσσερις συστημικές τράπεζες καθώς και την Τράπεζα Αττικής, οι οποίες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί πλήρως και διαθέτουν εγκεκριμένα capital action plans και business plans» (πηγή sofokleousin.gr). Μόνο γι' αυτές όμως και μόνο για τόσο.  
Αυτό, διαβασμένο αντίστροφα, σημαίνει ότι για όσο οι Ελληνικές Τράπεζες δεν αποκτούν ισχυρή και υγιή κεφαλαιακή βάση με τη συγχώνευση με ισχυρούς διεθνείς τραπεζικούς οργανισμούς ή κάποιον άλλο σοβαρό τρόπο, που θα φέρει στα ταμεία τους ζεστό χρήμα και στις Διοικήσεις τους ανεξαρτησία και επαγγελματισμό, κάποια ασφάλεια για τους καταθέτες θα υπάρχει μόνον για όσο επαρκούν τα υπόλοιπα 8,1 δις του ΤΧΣ.
Η περήφανη όμως Κυβέρνησή μας, η οποία, όπως ισχυρίζεται, έχει τιθασεύσει το έλλειμμα, διεκδικεί να καλύψει  από αυτό το κεφάλαιο ασφαλείας «το χρηματοδοτικό κενό που αντιμετωπίζει η χώρα μας, ύψους 3,8 δισ. Ευρώ» (πηγή kathimerini.gr). 
Τώρα πώς αυτό το "τιθασευμένο" χρηματοδοτικό κενό η κυβέρνηση το βγάζει 3,8 δις όταν διεκδικεί τα χρήματα του ΤΧΣ (που καλύπτουν τους καταθέτες) για να τα ρίξει στο άπατο μαύρο πηγάδι του κρατικού ελλείμματος, ενώ, όταν το ίδιο κενό αναφέρεται στη διαπραγμάτευση με την Τρόικα για τη λήψη μέτρων σε σχέση με τις δαπάνες, το υπολογίζει  από μηδέν έως 700 εκατομμύρια, είναι ένα άλλο ανεξήγητο θαυματουργό φαινόμενο.
Οι τράπεζες έχουν περάσει στην εποπτεία/ιδιοκτησία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που επιχειρεί στραβά κουτσά να τις ανακεφαλαιοποίησει  με το αρχικό κεφάλαιο των 50 δις και την πολλαπλασιαστική ισχύ άντλησης ρευστότητας από την ΕΚΤ, έναντι σαθρών εγγυήσεων. Το ελληνικό Κράτος, όμως, δεν έχει σταματήσει να τις απομυζά.

Εκδίδει σε τακτά διαστήματα τρίμηνα και εξάμηνα  Έντοκα Γραμμάτια, τα οποία φυσικά καμιά ξένη τράπεζα ή fund δεν αγοράζει παρά μόνον οι Ελληνικές, με τα οποία απορροφά την ελάχιστη ρευστότητα και αξιοπιστία των ελληνικών Τραπεζών, εις βάρος νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Μόνο το τελευταίο διάστημα το Κράτος αφαίρεσε ρευστότητα από το τραπεζικό σύστημα, και συνεπώς από επιχειρήσεις και νοικοκυριά, ύψους 1,625 δισ. (15η  Οκτωβρίου) μέσω της έκδοσης τρίμηνων εντόκων γραμματίων του δημοσίου με 4,02% και  1,3 δισεκατομμύρια (5η Νοεμβρίου) με αντίστοιχα εξάμηνα έντοκα με επιτόκιο 4,15% (πηγή naftemporiki.gr).
Για το τέλος το καλύτερο, όπως πάντα. Η ανακεφαλαιοποίηση προχωρεί.
Για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες (δηλαδή να αποκτήσουν ίδια κεφάλαια σε ρευστό όσα απαιτούνται για να είναι αξιόπιστες και, επομένως, ικανές να δανείζουν την αγορά) υπάρχουν τρεις αλληλοσυμπληρούμενοι τρόποι:
  • πρώτον, να γίνουν εκ νέου ελκυστικές και ασφαλείς για καταθέσεις,
  • δεύτερον, να ανακτήσουν την αξία τους τα περιουσιακά τους στοιχεία (δάνεια και λοιπές κινητές και ακίνητες αξίες) και
  • τρίτον, ένας επενδυτής (κάποιος μεγάλος διεθνής όμιλος ή κάτι αντίστοιχο) να διαθέσει το απαιτούμενο ρευστό και αξιοπιστία, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα τον έλεγχό τους, προσελκύοντας επίσης χιλιάδες μικροεπενδυτές που θα αισθανθούν ασφαλείς, ώστε να αγοράσουν μετοχές των ελληνικών τραπεζών.  
Οι τρεις αυτοί τρόποι αλληλοτροφοδοτούνται, όπως είναι φανερό. Εάν ένας διεθνής τραπεζικός όμιλος ή κάποιος ιδιώτης επενδυτής βάλει ικανά χρήματα και αναλάβει τον έλεγχο, θα ανακτηθεί η πίστη και θα επανέλθουν και καταθέσεις (εάν βέβαια το επιτρέψει η απληστία του ελληνικού κράτους).
Εάν προστατευθούν οι καταθέσεις και το ελληνικό κράτος απελευθερώσει την αξία των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών (όπως ακίνητα) και πάψει να τις μπουκώνει με τα σκουπίδια του (όπως έντοκα γραμμάτια) θα ενδιαφερθούν και οι επενδυτές.
Το κλειδί είναι και πάλι ο ρόλος του κράτους.
Εν μέσω αυτής της κατάστασης, λοιπόν, με τις τράπεζες φαλιρισμένες να κρέμονται από το σωληνάκι της ΕΚΤ και μαζί με αυτές και οι καταθέσεις και τα όνειρα των Ελλήνων, το ελληνικό κράτος και η αγαπημένη του Εθνική σκαρφίστηκε διάφορα μεγαλειώδη deal, προκειμένου να αποφύγει το αναπόφευκτο: να χάσει τον έλεγχο των τραπεζών, δηλαδή να τραβήξει το χέρι από τη μαρμελάδα (όση έχει μείνει τέλος πάντων, γλείφει το βάζο πλέον). 
Η κυβέρνηση σκέφτηκε, σκέφτηκε... (δυο χρόνια σκέφτονταν) - κι αποφάσισε να παντρέψει δύο χρεοκοπημένους (Eurobank- Εθνική). Λες και αν αθροίσεις δύο χρεοκοπίες (δύο χρηματικά κενά, δύο χρέη) θα βγει μια εξυγίανση(!) και όχι μια ακόμη μεγαλύτερη χρεοκοπία που θάναι αδύνατο να την αναλάβει κάποιος (μήπως όμως αυτό είναι το πραγματικά επιδιωκόμενο;). Φυσικά, απέτυχε. Πέτυχαν ίσως, όμως, όσοι έμειναν με τις μετοχές της Εθνικής μετά την αποτυχία.
Μετά λοιπόν από αυτή τη μνημειώδη "επιτυχία" αποφάσισε να κάνει κάτι ακόμη πιο έξυπνο. Ακόμη πιο δραστικό.
Οι τράπεζες με την κατάρρευση της αγοράς βρίσκονται με χιλιάδες ακίνητα στα χέρια, τα οποία έχουν απωλέσει σημαντικό μέρος της αξίας τους, εξαιτίας της κρίσης αφενός και της φορολογικής πολιτικής του κράτους αφετέρου, καθώς αυτό εκμηδένισε ό,τι απέμενε με τη διατήρηση αντικειμενικών πολύ πάνω από αυτές των τιμών αγοράς (δηλαδή πραγματικών συντελεστών συναρτώμενων φόρων κάθε είδους πολύ υψηλότερων των ήδη υψηλών ονομαστικών, αφού εφαρμόζονται πάνω σε αυτές τις εξωπραγματικές τιμές).
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση υποτιμά συστηματικά και συνειδητά την αξία της ακίνητης περιουσίας όλων των Ελλήνων (και επομένως και αυτής που είναι στα χέρια των Τραπεζών), η Εθνική Τράπεζα εμφανίζεται να δανείζει με προνομιακό επιτόκιο στο private equity Invel αγοραστή της δικής της θυγατρικής real estate, της Πανγαίας, για να την αγοράσει αυτή την ίδια θυγατρική, το 60% (!!) του τιμήματος που η invel θα πληρώσει. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι δανείζει 420 εκατομμύρια ευρώ στην Invel για να αγοράσει την Πανγαία χρησιμοποιώντας την μάλλον ανορθόδοξη, παρότι χρησιμοποιούμενη σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, πρακτική του vendor financing (πηγή: euro2day.gr και capital.gr).
Έτσι στην ουσία δανείζει στον αγοραστή με επιτόκιο κάτι πάνω από 3%, με τα λεφτά των καταθετών, για να αγοράσει σε καλή τιμή ένα δικό της περιουσιακό στοιχείο, την ίδια στιγμή που βιώσιμες και καινοτόμες Ελληνικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση ούτε καν από το εξωτερικό, επειδή το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι τελείως αφερέγγυο. Την ώρα που οι βιώσιμες ελληνικές επιχειρήσεις δανείζονται, όταν βρίσκουν από κάπου να δανειστούν, με επιτόκιο δυόμιση φορές πάνω από αυτό το προνομιακό. Την ώρα που ούτε οι εγγυητικές των ελληνικών Τραπεζών δεν γίνονται δεκτές σε πλείστες περιπτώσεις εκτός Ελλάδος.

Ο αγοραστής της Πανγαίας έχει κάθε λόγο να είναι διπλά χαρούμενος: αν η πολιτική αλλάξει υπό την πίεση της πραγματικότητας και η αξία της περιουσίας ανέβει κάποια στιγμή, θάχει κάνει ένα πάρα πολύ καλό deal. Αν όχι, τότε η Εθνική θα χάσει τα λεφτά της. Tα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου. Επιχειρηματικότητα εκ του ασφαλούς. 
Επίσης «η Εθνική θα διατηρήσει τον έλεγχο του διοικητικού συμβουλίου της Πανγαία για μια 5ετία, παρότι θα κατέχει μόλις το 34% του μετοχικού της κεφαλαίου. Ως αποτέλεσμα της άσκησης του management, θα ενοποιεί την εταιρεία  αλλά τα δικαιώματα μειοψηφίας (σ.σ. το 66% του μετοχικού κεφαλαίου της Πανγαία) θα προσμετρούνται στα κεφάλαια της Εθνικής» (πηγή: euro2day.gr).
Δηλαδή, αν ερμηνεύουμε σωστά το παραπάνω κάπως κρυπτικό σκεπτικό, δεν πρόκειται ακριβώς για ιδιωτικοποίηση αλλά «περίπου», αφού η Τράπεζα διατηρεί τυπικά το μάνατζμεντ για ένα διάστημα. Έτσι αθροίζει την αξία στο ενεργητικό της και αυτή ενοποιείται ώστε να εμφανίζεται μια -μάλλον πλασματική- κεφαλαιακή επάρκεια, καθώς δεν εξασφαλίζει η «επάρκεια», υπολογισμένη με αυτόν τον τρόπο, πραγματική μεγαλύτερη ρευστότητα σε ζεστό χρήμα. Αλήθεια, μήπως στα assets της Τράπεζας θα εμφανίζεται και το ίδιο το δάνειο, που έχει υποτίθεται «αντίκρισμα» λόγω υψηλών αντικειμενικών και αποτίμησης της Πανγαίας; Αν είναι έτσι, είναι θεϊκό. Αλλά και μόνο το πρώτο μέρος των υπερτιμημένων αντικειμενικών να καταγράφει στο ενεργητικό με τα δανεικά, το φαινόμενο είναι ήδη στη σφαίρα των αγγέλων. 
Τέτοια θαύματα έχουν να γίνουν από τον γάμο της Κανά.
Αλλά υπάρχει και συνέχεια, καθώς κάθε πράξη δεν κρίνεται αυτόνομα αλλά από το συγκριτικό αποτέλεσμα με τις εναλλακτικές της. 
Αναρωτιέται κανείς, γιατί η Κυβέρνηση και το ΤΧΣ (δηλαδή η Εθνική) δεν προχωρούν απευθείας στην πώληση της Πανγαίας μέσω μιας ανοιχτής διαγωνιστικής διαδικασίας σε έναν αγοραστή, ο οποίος θα ανελάμβανε πλήρως την εταιρεία και τα περιουσιακά της στοιχεία;
Μια τέτοια ανοιχτή διαγωνιστική διαδικασία, εάν κατέληγε επιτυχώς, θα συνεισέφερε άμεσα και όχι πλασματικά ένα σημαντικό ποσό, της τάξης του μισού δισεκατομμυρίου στα ταμεία της Εθνικής. Με αυτό το ποσό θα μπορούσε να ενισχύσει την κεφαλαιακή της επάρκεια και, φυσικά, στη συνέχεια τη δυνατότητά της να δανείσει και τα νοικοκυριά και τις παραγωγικές επιχειρήσεις που στενάζουν κάτω από την πλήρη έλλειψη ρευστότητας. Επιπλέον, θα περνούσε τα ακίνητα αυτά σε κάποιον που θα ενδιαφέρονταν να τα επαναπωλήσει και αξιοποιήσει με κάθε τρόπο για να βγάλει κέρδος, αναλαμβάνοντας ο ίδιος και το αντίστοιχο ρίσκο (αυτό δεν είναι ιδωτικοποίηση; επένδυση και ρίσκο;), συνεπώς θα οδηγούσε στο να κυκλοφορήσει ρευστό χρήμα στην αγορά, με συγκεκριμένο επενδυτικό σκοπό, δηλαδή σε αυτό το (πώς το λέμε; πώς το λέμε;)... στην ανάπτυξη.  
Γιατί λοιπόν στον τόπο αυτό το απλό το κάνουμε πάντα περίπλοκο; Σχεδόν ακαταλαβίστικο; Ακατανόητο; Δύσκολο να αποτιμηθεί πλήρως;
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τις απαντήσεις, επιχειρώντας να μπούμε στον νου των φωστήρων που μας κυβερνούν:
  • Πρώτος λόγος. Η κυβέρνηση φοβάται ότι δεν θα βρει αγοραστή που να προσφέρει ένα "κατάλληλο" ποσό για τα ακίνητα μιας οικονομίας που η ίδια απαξίωσε. Σε κάθε περίπτωση, ο αγοραστής  προφανώς δεν θα προσφέρει το ποσό των εικονικών αντικειμενικών. Φυσικό είναι αυτό. Η κυβέρνηση δεν έχει παρά να προσαρμόσει τις αντικειμενικές στην αξία της αγοράς. Από ένα πλασματικό ποσό, μάλλον καλύτερο είναι ένα λίγο μικρότερο αλλά πραγματικό, που θα μπει στην οικονομία με σαφή και διάφανο τρόπο.
  • Δεύτερος λόγος. Ίσως είναι ότι δεν θάθελε να χάσει την επιρροή της στη «διαχείριση» των ακινήτων. Όταν και εάν κάποια στιγμή πάψει η συνειδητή υποτίμηση της ελληνικής αγοράς πέρα από το όριο ισορροπίας στην οποία έχουμε οδηγηθεί, ίσως κάποιοι μειώσουν τους φόρους, εξασφαλίσουν μια σταθερότητα, ίσως η αγορά ξεκινήσει πάλι. Και όσοι θα έχουν επενδύσει πραγματικά θα έχουν οφέλη. Ενδιάμεσα, όμως, θα έχει ωφεληθεί και η οικονομία από τις αγοραπωλησίες και το χρήμα που θα εισρεύσει. Πώς να αφήσουν λοιπόν το ρίσκο και το πιθανό κέρδος σε κάποιον άσχετο ιδιώτη και όχι στα "δικά τους τα παιδιά"; Δεν πάει η καρδιά τους. Έτσι λογικά προτιμούν να αναλάβει το ρίσκο η Εθνική και από το κέρδος (αν υπάρξει) κάτι θα καταφέρουν να βγάλουν και τα "παιδιά τους". Αλλά ακόμη κι αν δεν υπάρξει κέρδος, πάλι κάτι θα καταφέρουν να βγάλουν βεβαίως. Κάποια "σωστή" μεταβίβαση, κάποια "πληροφορία" αποτιμώμενη σε εκατομμύρια θα προωθηθεί  κατάλληλα. 
  • Ο τρίτος λόγος αναφέρθηκε ανωτέρω. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα επιθυμεί διακαώς να διατηρήσει τον έλεγχο της Εθνικής, και μέσω αυτής του τραπεζικού συστήματος. Είναι το βάζο με το γλυκό.Μέσω αυτού του ελέγχου και γύρω του, φτιάχτηκαν περιουσίες και νέα σόγια. Και με την κρίση θα φτιαχτούν μετά βεβαιότητας κι άλλα. Στον χρηματοοικονομικό κόσμο όποιος ελέγχει την "πληροφορία" και τη χειρίζεται κατάλληλα, μπορεί αόρατα και αδιόρατα να χτίζει αυτοκρατορίες.
Αυτός ο τελευταίος λόγος είναι εκείνος που κάνει τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση όχι μόνο προϋπόθεση για την οικονομική επιβίωση της χώρας, αλλά και κλειδί για τις πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν.
Έτσι λοιπόν οι τράπεζες μονίμως χρεοκοπημένες και στεγνές παραμένουν υπό τον «περίπου» έλεγχο  του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, χωρίς να διαφαίνεται κάποια σαφής προοπτική. Το Ταμείο με τη σειρά του, για τους δικούς του λόγους περιορισμένης βούλησης, στελεχιακής ικανότητας και ίσως και κάποιας ιδιοτέλειας, ανέχεται αμφίβολες και ανορθόδοξες πρακτικές αντί να κάνει ό,τι απαιτείται για να τις εξυγιάνει, να τις αποκόψει από τη διαπλοκή με την ελληνική πολιτική τάξη και το διαπλεκόμενο με αυτό το σύστημα κεφάλαιο, όπως για παράδειγμα να τις πωλήσει / συγχωνεύσει με αξιόπιστους διεθνείς τραπεζικούς οργανισμούς, με συγκεκριμένους όρους διατήρησης και ανάπτυξης δραστηριοτήτων και μεταφοράς κεφαλαίων  στην Ελλάδα ή να διασφαλίσει με άλλον τρόπο την αυτονομία τους παράλληλα με τη βιωσιμότητά τους, εφόσον παραμείνουν στους παλιούς μετόχους.
Αν όμως δεν αποκατασταθεί άμεσα η αξιοπιστία των Τραπεζών, πραγματικά και όχι εικονικά, για να επιστρέψουν κεφάλαια που έφυγαν από τα ταμεία τους λόγω ανασφάλειας και να αποκτήσουν πρόσβαση οι ίδιες στις Διεθνείς αγορές χρήματος για να παίξουν τον αναπτυξιακό τους ρόλο ανεξάρτητες από τις ελληνικές κυβερνητικές (δηλαδή κομματικές και διαπλεκόμενες) παρεμβάσεις, για να  παρέχουν ρευστότητα στην πραγματική παραγωγική οικονομία και όχι στην κερδοσκοπία και στο χρεοκοπημένο κράτος, αν δεν γίνει αυτό, ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει στον τόπο μας. Και τα θαύματα έχουν τα όριά τους. Ανάπτυξη χωρίς τραπεζική πίστη είναι απλώς αδύνατη.
Έτσι απομένουμε εμείς οι πολίτες, ως καταθέτες, επιχειρηματίες, δανειζόμενοι, να κοιτάμε αμήχανοι τα θαύματα του σήριαλ της ανακεφαλαιοποίησης, που διαδέχονται το ένα το άλλο. Γλυκόπιοτο κρασί εμφανίζεται στα πιθάρια με το νερό. Τα καρβέλια πολλαπλασιάζονται. Και σε λίγο ακόμη και οι τυφλοί θα ανακτήσουν το φως τους μπροστά στους παράδες (το εν εξελίξει θαύμα του Τέξας).
Θαύμα παιδί μου, θαύμα!!!


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Εικόνα: The Marriage at Cana, detail of the Bride and Surrounding, oil on canvas, Gerard David


Thursday, November 14, 2013

Ο ελληνικός μονόκερος


Share/Bookmark


Στην εξαφάνιση έχει οδηγήσει η λαθροθηρία στις ζούγκλες της Αθήνας, των αστικών κέντρων αλλά και στις άγριες αγροτικές περιοχές της χώρας την ελληνική παραγωγική επιχείρηση και τον Έλληνα παραγωγικό εργαζόμενο, ή αλλιώς ελληνικό μονόκερο, σύμφωνα με το WWF.
Ο ελληνικός μονόκερος είναι λίγο διαφορετικός από τον ασιατικό, είναι κάτι ανάμεσα σε δημιουργικό εργαζόμενο, σε έξυπνο και καινοτόμο startup και σε μικρομεσαία εξειδικευμένη επιχείρηση. Ζει σε ακραίες συνθήκες στο περιθώριο των αστικών δομών της χώρας, σε απόμακρες περιοχές της επαρχίας και στα νησιά, καθώς και γύρω από τα σύνορα με άλλες Βαλκανικές χώρες της περιοχής σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις.
Το πανέμορφο αυτό ζώο λέγεται μονόκερος, παρόλο που κουβαλάει πολλά κέρατα, γιατί εμφανίζεται πλέον πάρα πολύ σπάνια. 
Ο πληθυσμός του ελληνικού μονόκερου, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του WWF και άλλων περιβαλλοντικών οργανώσεων, μειώνεται δραματικά.
Οι τελευταίες εκτιμήσεις ως προς τα άτομα που έχουν απομείνει ποικίλλουν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έχουν απομείνει περίπου εκατό, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι στην άγρια φύση των αστικών κέντρων αλλά και σε ακραίες αγροτικές περιοχές υπάρχουν ακόμη κάποιες (λίγες) χιλιάδες.
Το κυριότερο πρόβλημα που έχει οδηγήσει τους ελληνικούς μονόκερους στον αφανισμό είναι μια τοπική παράδοση προσοδοθηρίας, που παίρνει τη μορφή της λαθροφορολογίας στις απομακρυσμένες περιοχές της νοτιοανατολικής Ευρώπης, στις αστικές ζούγκλες και στα άγρια ελληνικά βοσκοτόπια.
«Οι λαθροφορολόγοι μπαίνουν μέσα και στήνουν χίλιες παγίδες τη φορά, για να πιάσουν  όποιο ζώο περνάει από εκεί. Το φαινόμενο έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις που απαιτείται συντονισμένη δράση από ομάδες για την καταπολέμηση της λαθροφορολογίας. Κάτι τέτοιο είναι πάρα πολύ δύσκολο να το οργανώσει κανείς», τόνισε σε δηλώσεις  ειδικός εμπειρογνώμονας του OECD για τα νοτιοευρωπαϊκά είδη.Στο μέτωπο των φορολογικών επιβαρύνσεων η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση της πυραμίδας των χωρών του ΟΟΣΑ με την υψηλότερη επιβάρυνση του εισοδήματος από εργασία. Η συνολική επιβάρυνση επί του εργατικού κόστους, δηλαδή το σύνολο φόρων και ασφαλιστικών εισφορών ως ποσοστό των μισθών διαμορφώθηκε πέρυσι στο 37,8% για μια τετραμελή οικογένεια. Το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τον μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ. Μάλιστα, το ποσοστό αυτό έχει αυξηθεί κατά περίπου τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες την τελευταία δεκαετία (πηγή:  έκθεση ΟΟΣΑ, 2012).
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι σε παρόμοια περίπτωση σε ένα άλλο πάρκο στη νοτιοδυτική Ευρώπη, στην απόμακρη περιοχή της Ιβηρικής χερσονήσου, όπου οι Διεθνείς Οργανισμοί συνεργάστηκαν με τους δασοφύλακες, έκλεισαν 200 παράνομες βάσεις για κυνήγι και αφαιρέθηκαν 12.500 παγίδες.
Η αντίστοιχη προσπάθεια που έγινε στις περιοχές που διαβιώνει και αναπαράγεται ο ελληνικός μονόκερος οδήγησε απρόσμενα σε διπλασιασμό των παγίδων καθώς το ευρωπαϊκό παράρτημα των διεθνών οργανισμών προστασίας των ζώων διαπίστωσε με έκπληξη (και κάπως καθυστερημένα)  ότι οι δασοφύλακες για κάθε μία παγίδα των λαθροφορολόγων που αφαιρούσαν, έστηναν δύο νέες δικές τους. 
Μετά από αυτό, οι διεθνείς οργανισμοί σκέφτονται (μάλλον όχι χωρίς κάποια υστεροβουλία) να εγκαταλείψουν  την προσπάθεια για την επιτόπια διάσωση των ελληνικών μονόκερων και να επιχειρήσουν να εντοπίσουν και να μεταφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερους σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στο εξωτερικό, προκειμένου να διασωθεί το σπάνιο είδος.
Η λαθροφορολογία οφείλεται κατά βάση στην ταχεία, αβαθή και στρεβλή οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών, καθώς η ευημερία της μεσαίας τάξης είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της ζήτησης για σπάνια είδη που πωλούνται ακριβά στα εστιατόρια. Όταν αυτά εξαντλήθηκαν, η μεσαία τάξη άρχισε να καταβροχθίζει τον εαυτό της.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Πηγή αρχικής είδησης: econews.gr
φωτογραφία: WWF





Wednesday, November 13, 2013

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα


Share/Bookmark
Ο κ. Σαμαράς, αφού διαπίστωσε ότι είναι εξαντλημένη η ελληνική κοινωνία εξαιτίας της ανεργίας των νέων (59% στους νέους και 27% στο σύνολο οι επίσημοι δείκτες) και αφού παρατήρησε ευφυώς ότι υπάρχει μεγάλη ανισότητα ανάμεσα στις χώρες μέλη της Ε.Ε. στο ποσοστό της ανεργίας των νέων, έβαλε το μυαλό του κάτω, τόστιψε, τόστιψε και βρήκε τη λύση.
Συνέλαβε δύο βασικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων και μάλιστα τις ανέπτυξε με παρέμβασή του στη διάσκεψη των Ευρωπαίων ηγετών στο Παρίσι (11-12/11/13), με ένα παράδοξο σκεπτικό: «Διαφορετικά κράτη-μέλη έχουν διαφορετικά επίπεδα ανεργίας των νέων, για διαφορετικούς λόγους», είπε ο πρωθυπουργός για να τονίσει ότι «χρειαζόμαστε όμως κοινή δράση». 
Τώρα πώς και γιατί χρειαζόμαστε κοινή (παρόμοια;) δράση αφού το επίπεδο και οι λόγοι της ανεργίας είναι διαφορετικοί σε κάθε περιφέρεια της Ευρώπης, μόνο στο φωτεινό πνεύμα του Έλληνα Πρωθυπουργού είναι προφανές. 
'Η απλώς το κοινή δράση σημαίνει μεταφραζόμενο στα ευρωπαϊκά «δράση με τα λεφτά σας»; Φαντάζομαι ότι οι άλλοι ηγέτες αποδέχθηκαν με τη συνήθη κατανόηση τον συλλογισμό του Έλληνα συναδέλφου τους. 
"Στη συνέχεια ανέπτυξε τους γενικούς άξονες των νέων πολιτικών που υλοποιεί η κυβέρνηση με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (sic) στην οικονομία και την εργασία. Δήλωσε ότι η Ελλάδα είναι «πανέτοιμη» (sic) για την ολοκληρωμένη εφαρμογή των δύο βασικών προγραμμάτων για τους νέους που απαιτεί (sic) η Ευρώπη και που τιτλοφορούνται «Πρωτοβουλία για τους Νέους» και «Εγγυήσεις για τη Νεολαία». Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, θα επιτευχθεί η πλήρης εφαρμογή και των δύο προγραμμάτων από τον Ιανουάριο του 2014. 
Όσον αφορά τον νομοθετικό τομέα, ο κ. Σαμαράς αναφέρθηκε στον θεσμό της «μαθητείας» και στην αναδιοργάνωση του ΟΑΕΔ». Μόνο που και στα δύο βέβαια δεν ακούσαμε να αναφέρθηκε με στοιχεία και νούμερα, στόχους μετρήσιμους και κόστος της εφαρμογής και λειτουργίας τους σε σχέση με τις θέσεις και το είδος εργασίας που θα δημιουργήσουν. Αυτά είναι περιττά. Αρκεί ο λόγος του μπεσαλή.
Λογική συνέπεια του συλλογισμού του φωστήρα πρωθυπουργού. 
Η λύση βρέθηκε: Στην Ελλάδα το αίτιο της ανεργίας των νέων (κοντά ή και πάνω από 60% πραγματικά) είναι η απουσία αυτών των δύο δράσεων, που θα στηρίξουν στην καλύτερη περίπτωση ορισμένες ομάδες και πρωτοβουλίες νέων και θα παρέχουν εγγυήσεις. Άντε και η μαθητεία και ο ΟΑΕΔ. 
Δεν είναι βεβαίως το κύριο αίτιο ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη ή μειώνουν τις δραστηριότητες και το προσωπικό τους για να επιβιώσουν, κάτω από το βάρος των φόρων, των αρπαχτών του κράτους και των επιτήδειων, από την πιστωτική ασφυξία και τις ανύπαρκτες υπηρεσίες της Διοίκησης, από την ανασφάλεια και τη δυσπιστία στο μέλλον. 
Ούτε είναι φυσικά ότι κανείς νέος δεν τολμά να ανοίξει επιχείρηση, όχι ειδικά γιατί του λείπουν οι εγγυήσεις (κι αυτές λείπουν) αλλά γιατί την επόμενη μέρα θα του τα παίρνουν από παντού χωρίς ανταπόδοση (ΟΑΕΕ, φόροι, ακίνητα, τεκμήρια, δικηγόροι, λογιστές, μιζαδόροι, αδειοβγάλτες, παπατζήδες, κοινωνικοί πόροι .... ), δίχως αξιόπιστα και φθηνά δίκτυα, χωρίς πιστωτικό σύστημα, χωρίς ασφάλεια δικαίου και ασφάλεια γενικώς, χωρίς να μπορεί να πουλήσει/εξάγει τα προϊόντα και υπηρεσίες του πουθενά, με τα δημόσια και ιδιωτικά μονοπώλια, ολιγοπώλια και συντεχνίες γύρω του να ρυθμίζουν την αγορά. 
Με αυτές τις παραμυθένιες πρωτοβουλίες θα βελτιωνόταν με καλή προσπάθεια και αρκετούς πόρους η δυνατότητα απασχόλησης νέων ανθρώπων, που δεν έχουν πρόσβαση στην αγορά εργασίας, σε μια κοινωνία που γεννά δουλειές, εκεί όπου υπάρχει πραγματικά παραγωγική οικονομία και αντίστοιχη αγορά εργασίας των νέων πέραν του Δημοσίου. Σε μια οικονομία που έχει επιχειρηματική βάση και παρέχει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να σχεδιάζουν μακρoχρόνια όνειρα, ένας άλλος ορισμός για τις επενδύσεις δηλαδή, αν το προτιμάτε. 
Στην ελληνική περίπτωση είναι σουρεαλιστικό, σαν να κυνηγάς φάλαινα με αεροβόλο. 
Πώς το είπαμε αυτό το σοφό; Να δράσουμε μαζί για να αντιμετωπίσουμε ένα διαφορετικής φύσεως και τάξεως πρόβλημα, με τα δικά σας λεφτά και με μέσα που στοχεύουν σε κάποιο άλλο. 
Έτσι ο κ. Σαμαράς με φυσικότητα κατέληξε με την αισιοδοξία ότι «το 2014 πρέπει να είναι η χρονιά της ανάκαμψης για την ευρωπαϊκή οικονομία, που θα μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε την ανεργία των νέων οριστικά».
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.  

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


 πηγή είδησης: kathimerini,gr

εικόνα: η Κοκκινοσκουφίτσα