Sunday, March 3, 2013

Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας


Share/Bookmark
Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Μου το θύμισε μια φίλη. Την ευχαριστώ.

Τα καθημερινά επεισόδια βίας πληθαίνουν. Από το σπασμένο «Φλοράλ» της εναλλακτικής σκέψης στα Εξάρχεια από νέους με άδεια μάτια που υποδύονται τους αναρχικούς μέχρι τα τάγματα εφόδου, που λειτουργούν πλέον με κοινοβουλευτική κάλυψη και στήνουν σταδιακά τους μηχανισμούς του φόβου.

Ο Αλέξης Δαμιανός στα λιγοστά δευτερόλεπτα μιας ταπεινής ταβέρνας, κάπου στα σκονισμένα προάστια της Αθήνας του ’71, κάτω από τον ήλιο του επικού ζεϊμπέκικου του Λοΐζου, συνέλαβε όλη την ομορφιά και την ασχήμια της φυλής ταυτόχρονα.


Η σύγχρονη ελληνική ιστορία και ο καημός της συνοψίζεται στην απελπισμένη ομορφιά μιας πόρνης που διεκδικεί αυτό που δικαιούται να είναι κι ενός φαντάρου που μεταμορφώνει τη φυσική του χάρη σε λεβεντιά και την προσφέρει χωρίς ανταπόδοση.

Ο ελληνισμός καθρεφτίζεται στη λεβεντιά και τη βία, στον πόθο και τον φθόνο, στο ανώτερο και στο κατώτερο.

Τον Αλέξη Δαμιανό βρήκα να ζει σε έναν παράλληλο κόσμο στα βουνά της Εύβοιας, από όπου γύρισε για να μας χαρίσει τον «Ηνίοχο». Αυτός έφυγε το 2006.

Εμείς εδώ ακόμη, κάπως σαν να γυρίσαμε στην ίδια μακάβρια ταβέρνα.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






No comments:

Post a Comment