Tuesday, May 8, 2012

Η αφανής γραμμή μεταξύ πολιτικού και πολιτικάντη


Share/Bookmark
Η κύρια διαφορά μεταξύ του παλαιού πολιτικού κατεστημένου και της σύγχρονης πολιτικής είναι ένα αφανές αλλά πανταχού παρόν όριο: όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό καλό διαλέγεις αυτονόητα το δημόσιο καλό, όσο κι αν αυτό είναι αντίθετο στο ιδιωτικό, σε αντίθεση με την κατεστημένη πολιτική στάση.

Η διαφορά ανάμεσα στον πολιτικό και στον πολιτικάντη βρίσκεται επάνω σε αυτή τη λεπτή γραμμή: όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην επιβίωση ή το συμφέρον του κόμματος ή της ομάδας σου και στην επιβίωση ή το συμφέρον της χώρας, η απόφαση είναι αυτονόητη, με όποιο κόστος.

Η πολιτική είναι εύκολο παιχνίδι, όπως και η ζωή εντέλει: κάθε δίλημμα απαντιέται εύκολα, όσο κι αν είναι επώδυνο, αν το αναγάγει κανείς στις βασικές αρχές που έχει στο κέντρο της σκέψης του και οι οποίες διαμορφώνουν την ύπαρξή του.

Το κεντρικό πρόβλημα στην Ελληνική κοινωνία είναι ότι οι κυρίαρχες βασικές αρχές, για τους περισσότερους συμπολίτες μας, είτε είναι φεουδαρχικού τύπου, δηλαδή μετασχηματισμένα αρχηγικού στη σύγχρονη εποχή, είτε δεν υπάρχουν καθόλου, οπότε η συμπεριφορά μας ορίζεται από έναν χυλό μετέωρων συλλογισμών που δεν στηρίζονται σε κάποιο βάθος στον χαρακτήρα των ανθρώπων, σε ένα συμπαγές αξιακό σύστημα.

Αυτό καταλήγει και σε μια εικόνα υστερικής συμπεριφοράς, που αποτυπώνεται στις κραυγές στα τηλεπαράθυρα και στην εντυπωσιοθηρία μιας μοδάτης αισθητικής που σύντομα, όπως όλες οι μόδες, παρέρχεται στην επόμενη σεζόν.

Εντός μας δεν επιθυμούμε πολιτικούς και πολιτική, αλλά φυλάρχους και φυλές. Δεν ρωτούμε τι πρεσβεύει το κόμμα, ο σχηματισμός, η ομάδα, αλλά τίνος είναι, όπως στα χωριά κάπως παλιότερα. Πήγαινες σ’ ένα μαγαζί να πάρεις κάτι και η ερώτηση ήταν «τίνος είσαι εσύ;»

Είναι λογικό: το πρώτο ερώτημα είναι επώδυνο και κοπιαστικό. Μεταφέρει τη συζήτηση στον χώρο τον επιχειρημάτων και της λογικής, που με τη σειρά τους απαιτούν γνώση, καλλιέργεια και προσπάθεια.

Το δεύτερο ανακουφίζει, προσφέρει μια επιφαινόμενη ασφάλεια μέσα από την επιφανειακή «γνωριμία» με την προσωπικότητα και την ταύτιση μαζί της.

Ο πρώην κολήγος αναζητά την ασφάλεια του φεουδάρχη πατέρα, που κατά τα άλλα τον ελέγχει με το μαστίγιο, την παντοδυναμία του βασιλιά, του αρχηγού των φυλάρχων, δηλαδή, παρά τη βάσανο της ευθύνης και της σκέψης.

Από αυτή την οπτική γωνία ο κατακερματισμός της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ακόμη και μεταξύ χώρων που στη θεωρία είναι παρεμφερείς ή ταυτόσημοι, είναι φυσικό επακόλουθο.

Ο εσωτερικός μας χυλός μετατρέπεται σε πολιτική σούπα.

Στην παρούσα συνθήκη της χώρας η ευθύνη καθενός από εμάς που δεν αναζητά την επίπλαστη ασφάλεια της πεπατημένης και διαθέτει τα πνευματικά εφόδια και αντίστοιχη ψυχική συγκρότηση είναι να επιχειρήσει να μεταφέρει το ερώτημα στο πεδίο της λογικής.

Σε αυτή τη μεγάλη επιχείρηση ο καθείς μας πρέπει να ξεκινήσει από τον εαυτό του και την ομάδα του, δίνοντας το παράδειγμα για το πρέπον.

Να αντιμετωπίσει ο καθένας τα δικά του φαντάσματα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος